Gerritschinkel.nl Columns & meer

The white man made me do it – Swamp Dogg

Jerry Williams jr. heeft na jaren weer een nieuw album uitgebracht. De afgelopen jaren hebben de liefhebbers het vooral moeten hebben van reissues van zijn werk maar eind vorig jaar verscheen van de 72-jarige Amerikaanse zanger, pianist, gitarist, componist en producer, vanaf 1970 beter bekend als Swamp Dogg, het spiksplinternieuwe The white man made me do it.

Maar het lange wachten is niet tevergeefs geweest, want het nieuwe album van de soulveteraan mag er wezen. Het begint meteen al met het opzwepende titelnummer, ruim 7 minuten dampende funky soul met een hoofdrol voor de blazers. Soul zoals soul hoort te klinken. Vooral de “vette” blazers geven veel nummers de ultieme touch, zowel in de uptempo, de midtempo als de langzame nummers. Bovendien is de invloed van bv. Prince en Sly Stone duidelijk. Ondanks zijn toch al gevorderde leeftijd is Swamp Dogg verrassend goed bij stem. Dit laat hij vooral horen in de soulblues Let me be wrong, de soulballad I’m so happy en Light a candle – ring a bell. Zijn stem kan wat mij betreft de vergelijking met Solomon Burke soms zeker doorstaan.

Elf van de veertien nummers heeft Swamp Dogg zelf (mede) geschreven. De drie covers zijn de langzame soulballad You send me van Sam Cooke, de midtempo soulstamper Your cash ain’t nothing but trash van Charles Calhoun en het funky Smokey Joe’s Café  van het legendarische duo Jerry Lieber & Mike Stoller. Alle drie covers die veel artiesten op hun repertoire hebben staan, maar die Swamp Dogg op dit album op zijn eigen wijze invult.

Liefhebbers van Swamp Dogg komen trouwens extra aan hun trekken, want de limited editon van het album bevat een extra album met zeven soul- en bluesnummers die hij schreef voor Sandra Phillips, Lightning Slim, Irma Thomas, Charlie Whitehead, Z.Z. Hill, Doris Duke en Wolfmoon. Bovendien staan op deze extra editie nog drie nummers van Swamp Dogg himself, waaronder het prachtige Fuck the bomb stop the drugs.

Conclusie: Met The white man made me do it heeft Swamp Dogg een meer dan voortreffelijk album afgeleverd. Lekker keihard draaien is mijn devies.

Tracklist:

1. The white man made me do it
2. Lying lying lying woman
3. Hey Renae
4. You send me
5. Let me be wrong
6. Your cash ain’t nothing but trash
7. I’m so happy
8. That’s what lonesome is
9. Yeah, yeah, yeah, yeah
10. Where is Sly
11. Smokey Joe’s Café
12. Light a candle – ring a bell
13. Prejudice is alive and well
14. If that ain’t the blues nothing is

Bonus CD (best of Swamp Dogg’s soul & blues collection)

1. Rescue me (Sandra Phillips)
2. Good morning heartaches (Lightning Slim)
3. In between tears (Irma Thomas)
4. Read between the lines (Charlie Whitehead)
5. It ain’t no use (Z.Z. Hill)
6. To the other woman (Doris Duke)
7. What is heaven for (Wolfmoon)
8. Fuck the bomb stop the drugs (Swamp Dogg)
9. Synthetic world (Swamp Dogg)
10. My life ain’t nothing but a blues song (Swamp Dogg)

Releasedatum : 18 november 2014

The old world – Herman Brock jr.

Herman Brock jr. is een Nederlandse bluegrass-, americana- en bluesmuzikant, multi-instrumentalist (gitaar, banjo, mandoline, contrabas en dulcimer) en singer songwriter. Hij werd geboren op 18 september 1970 in Winterswijk en groeide op in Terneuzen. Als tiener speelde hij al gitaar in de band van zijn vader. In 1999 richtte hij met bassiste Lizz Sprangers de band Eurocasters op en toerde hiermee meerdere keren door Texas. In 2006 richtte hij samen met Lizz Sprangers (bas, rubboard, vocals)  en Geertje van den Berg (mandoline, autoharp, vocals) de bluegrass- en old timeband Brock & the Brockettes op. Sinds 2009 speelt Brock (gitaar, vocals) ook met zijn bluegrassband Brock’s Blue Grass Bunch, die verder bestaat uit Lizz Sprangers (bas), Henk van der Sypt (mandoline), Hans Wolters (banjo) en David Piedfort (dobro). Met deze band heeft Brock in Kentucky getoerd.

Wie bluegrass in Nederland zegt, zegt dus Herman Brock. Samen met de leden van The Brockettes, The Blue Grass Bunch en met andere groten uit de top van de Nederlandse bluegrass-scene heeft Herman Brock onlangs een nieuw album opgenomen dat binnenkort verschijnt. Het album is in eigen beheer gemaakt en de financiering is door crowdfunding gerealiseerd.

Het nieuwe album, The old world, bevat 16 nummers, waarvan 14 composities van Herman Brock jr. Twee composities zijn van de hand van vader Herman Brock sr. Het album bevat een aantal opzwepende typische bluegrass nummers als Gather around the mike, My old hometown, Good times en Never let the money drag you down. De twee instrumentale nummers, Harvest time en Brock’s breakdown, worden gedomineerd door mandoline, banjo en fiddle). Old world boy is een jodel-blues in de traditie van Jimmie Rodgers. Love me still is een mooi liefdesliedje met een heerlijke bluesharp en mooie backvocals. The ladder is ook een liefdesliedje dat helaas heel slecht afloopt. In Stranger is Henk van der Sypt op bluesharp goed op dreef. Het prijsnummer is The flying Dutchman’s curse, een prachtige ballade over de legende van kapitein Willem van der Decken, alias De Vliegende Hollander. Het album wordt besloten met Live you life to the limit, het levensmotto van Herman Brock jr.

Herman Brock jr. speelt op alle nummers gitaar en neemt de vocalen voor zijn rekening. Gastbijdragen zijn er van Joost van Es (fiddle), Bart van Strien (banjo, bluesharp), Arnold Lasseur, Janos Koolen en Laurens Joensen (mandoline), Jeroen Schmohl en Peter de Smet (dobro), Robert-Jan Kanis (gitaar), Aart Schroevers (bas) en David Buyle (fiddle). Vader Brock sr. is als vocalist op twee nummers te horen waaronder op het mooie countryachtige Cold wind rising.

The old world is een prachtige muzikale reis door de oude wereld, streekverhalen en legendes. Een compliment tenslotte voor het prachtige artwork van de cd.

Tracks:

1. Gather around the mike
2. The old world
3. My old hometown
4. Love me still
5. Harvest time
6. Cold wind rising
7. Good times
8. The ladder
9. Old world boy
10. Diversity
11. Other side of the creek
12. Stranger
13. Never let the money drag you down
14. Flying Dutchman’s curse
15. Brock’s breakdown
16. Live your life to the limit

Releasedatum : 1 februari 2015

The little prayers trilogy

Hij werd op 21 maart 1940 geboren als James Wesley Voight in Yonkers (New York). Hij is een broer van de acteur John Voight (o.a. Midnight Cowboy) en de actrice Angelina Jolie moet oom tegen hem zeggen. In de muziekwereld is hij bekend als Chip Taylor. Hij schreef ontelbare liedjes waaronder wereldhits als Wild Thing (Troggs), Angel of the morning (Merrilee Rush), I can’t let go (Hollies) en Try (Janis Joplin), om er maar een paar te noemen. Vanaf 1971 begon hij zelf platen uit te brengen en die carrière duurt, met een onderbreking in de jaren 80 en 90 toen hij professional gokker was, tot op de dag van vandaag voort. Carrie Rodriguez en Kendal Carson, met wie hij ook getoerd heeft, hebben hun carrière min of meer aan hem te danken.

Hoewel hij al 74 jaar is denkt Taylor er nog niet over om met pensioen te gaan en te stoppen met het schrijven van mooie liedjes, want recent verscheen er weer nieuw materiaal. De pen van de Amerikaanse singer songwriter is blijkbaar nog lang niet leeg.

Het album The little prayers trilogy bevat in totaal 30 nummers, verdeeld over drie cd’s. Op de 11 nummers op cd 1 (Behind an iron door) horen we de typische fluisterende en soms breekbare stem van Chip Taylor. Taylor (zang, gitaar, mondharmonica) wordt bijgestaan door de Noorse pianist Goran Grini, de oude bekende gitarist John Platania, bassist Tony Mercadante en drummer Tony Leone. Er staat zelfs een apart kerstliedje op met de aparte titel Merry f’n Christmas, waarbij u zelf de ontbrekende letters wel in kunt vullen. Twee hoogtepunten op cd 1 zijn Sleep with open windows en I’ll only be me once. Twee prachtige duetten met Lucinda Williams.

De 8 nummers op cd 2 (Love & pain) zijn iets gevarieerder dan die van het eerste deel. Track 224 is een lekker bluesy nummer met mooie bijdragen van Grini op orgel en Platania op gitaar. Greg Leisz op pedal steel in The same way is ook niet te versmaden. Joan’s song is een prachtig liefdesliedje.

Op de derde cd (Little prayers) staan de originele demo’s, hier en daar aangevuld met gitaar, bas en hoorn. Vooral de nummers waarin pianist Goran Grini soleert (Lord what are you giving me now, het titelnummer Little prayers en Wish I could die just one more zijn het beluisteren meer dan waard. Een aantal nummers staan uitgewerkt op de eerste cd.

Degenen die voor het eerst kennis maken met Chip Taylor zullen deze driedubbele cd wellicht iets te veel van het goede/zelfde vinden, maar de echte fans (waaronder ondergetekende) wrijven zich vergenoegd in de handen en hopen dat hij nog jaren door gaat met het schrijven en uitbrengen van mooie americana muziek. En wat mij betreft komt hij ook weer snel naar Nederland want ik denk nog met heel veel plezier terug aan zijn optreden vorig jaar in de Goudse Schouwburg.

CD 1    Behind an iron door

1. He’s a good guy (as well you know)
2. Sleep with open windows
3. Solitary
4. I’ll only be me once
5. Czechoslovakian heaven
6. Used to be a white boy
7. Nine soldiers in Baltimore
8. Ontario crimes
9. Merry f’ Christmas
10. Ted Williams
11. Reprise (Elmer’s white boy

CD 2    Love & pain

1. Hold it right there
2. Bardot
3. Track 224
4. The same way
5. Nothin’ comin’ out of me that I like
6. Girl & boy thing
7. Joan’s song
8. Reprise (Joan’s song)

CD 3    Little prayers

1. Tryin’ to let the angels know
2. Solitary
3. Czechoslovakian heaven
4. Martha, Martha
5. Queen of the world
6. Lord what are you giving me now
7. He’s a good guy (as well you know)
8. The supreme court
9. Little prayers
10. Spoken intro to last song
11. Wish I could die just one more time

Releasedatum : december 2014

An Americana Christmas – Various artists

In december verschijnen altijd veel kerst-cd’s. Artiesten als Wham, Mariah Carey, Mud, Slade en Band Aid beleven dan weer hun jaarlijkse wederopstanding. Op New West Records verscheen onlangs het album (cd en vinyl) An Americana Christmas. Een album met zestien klassieke en nieuwe kerstliedjes, vertolkt door legendarische artiesten en aanstormend talent.

Het album begint traditioneel met een mooi intro waarna Luther Dickinson, zanger gitarist van The North Mississippi Allstars aan Hark! The herald angels sing een pure southern groove  geeft. De pure americana kerstsfeer is te horen in  Everything is cool van John Prine. Aanstormend talent Robert Ellis zingt een originele versie van Pretty paper, de klassieker van Willie Nelson. Hemels is de stem van Emmylou Harris in The first Noel, en uiteraard ontbreekt Johnny Cash niet, The gifts they gave, een nummer uit 1963. Prachtig is het breekbare Just me and these ponies van de Canadees Corb Lund.  Dwight Yoakam geeft een typische Dwight Yoakam invulling aan het aloude Run run Rudolph. Bob Dylan is ook present met zijn opzwepende polka Must be Santa uit 2009. Het aloude Winter wonderland krijgt een uptempo uitvoering door Valerie June. Everybody deserves a merry Christmas van de Texaan Ronnie Fauss zou wel eens een klassieker kunnen worden. Mooie southern soul met community singing. Een van de hoogtepunten op het album is Seasons of my memory van de Amerikaanse singer songwriter Max Gomez. Uitstekende zang, subtiele begeleiding met vooral een prachtige accordeon. Het prijsnummer is Les trois cloches van Ben Keith. De in 2010 overleden pedalsteelgitarist en producent nam dit nummer op in 1994 en wordt bijgestaan door Neil & Pegi Young. Kippenvel! Ook onze eigen Common Linnets doen mee en hun At Christmas time past er goed tussen.  De jonge Nikki Lane uit Nashville is te horen in het vrolijke Falalalove ya  en de alternatieve country band The Old 97’s uit Dallas brengen het slepende Here it is Christmas time. Het album wordt besloten met de klassieker Christmas must be tonight van The Band.

Laat de kerst maar komen. Met deze prachtige kerst-cd smaakt de kalkoen ongetwijfeld extra lekker.

Tracklist:

1. Hark! The herald angels sing – Luther Dickinson
2. Everything is cool – John Prine *)
3. Pretty paper – Robert Ellis
4. The first Noel – Emmylou Harris
5. The gifts they gave – Johnny Cash
6. Just me and these ponies (for Christmas this year) – Corb Lund
7. Run run Rudolph – Dwight Yoakam *)
8. Must be Santa – Bob Dylan
9. Winter wonderland – Valerie June
10. Everybody deserves a merry Christmas – Ronnie Fauss *)
11. Seasons of my memory – Max Gomez
12. Les trois cloches – Ben Keith w/Neil & Pegi Young
13. At Christmas time – The Common Linnets
14. Falalalove ya – Nikki Lane
15. Here it is Christmas time – Old 97’s
16. Christmas must be tonight – The Band

*) niet op vinyl

Releasedatum cd : 10 oktober 2014

Live my life – Stacy Mitchhart

Het nieuwe album van de 55- jarige Amerikaanse bluesgitarist en –zanger Stacy Mitchhart heet Live my life. Het album begint meteen stevig met I drink whiskey, een dampende vette blues, met een gierende gitaar van Mitchhart, de solide ritmesectie Michael Dearing op bas en Darin James op drums. De blazers, Cory Distfano (saxofoon) en Cory Distfano (trompet) geven het nummer extra inhoud en dat geldt ook voor de harmonica en het orgel van Jacob Tipton. Hierna duikt Mitchhart het diepe zuiden in met de Beatlescover Come together. She knows what to do is een uptempo swing blues en Voodoo doll een soul blues waarin de blazers en het orgel weer prominent aanwezig zijn. Het instrumentale Soul stroll brengt je regelrecht terug naar de gouden tijden van Stax, met een schitterende orgelsolo van Jacob Tipton. Better off dead van Bill Withers krijgt een funky uitvoering. Het titelnummer is een opzwepend rudimentair blues nummer waarin Stacy zijn 3 snarige cigar box gitaar teistert. Kijk vooral eens naar de video van dit nummer en dan wordt meteen duidelijk waarom het aanwezige publiek zo enthousiast is. I’m the reason is weer swingende soul blues. Gil Scott- Herons Legend in his own mind krijgt een jazzy uitvoering, waarin de blazers weer de boventoon voeren. De beuk gaat er vervolgens weer in met Boogie bar & BBQ met Stacy op lapsteel en slide en de upright bas van Scott McEwen, waarna Stacy in het Seasick Steve achtige Cat bowl blues zijn 3 snarige cigar box gitaar weer ter hand neemt.  Het album wordt besloten met Worried mind blues, dat rustig begint, maar halverwege wordt het tempo weer opgevoerd met Stacy op ukele en dobro.

Conclusie: Stacy Mitchhart uit Nashville heeft met Live my life een prima album afgeleverd. Wat mij betreft mag hij heel snel naar Nederland komen.

Tracklist:

1. I drink whiskey
2. Come together
3. She knows what to do
4. Voodoo doll
5. Soul stroll
6. Better off dead
7. Live my life
8. I’m the reason (she walks that way)
9. Legend in his own mind
10. Boogie bar & BBQ
11. Cat bowl blues
12. Worried mind blues

Releasedatum cd : 30 oktober 2014

Pure magic – Magic Slim & The Teardrops

Hij werd als Morris Holt op 7 augustus 1937 in Torrance, Mississippi geboren. Maar hij is beter bekend geworden onder de naam Magic Slim. In de 2^e helft van de jaren vijftig speelde hij basgitaar in de band van Magic Sam, vandaar zijn bijnaam. In 1965 keerde Magic Slim terug naar Chicago en vormde hij Magic Slim & The Teardrops. In 1977 nam hij zijn eerste LP op en daarna volgden er nog vele albums. Vanaf 1970 maakte zijn jongere broer Nico als bassist deel uit van The Teardrops en in 1982 werd de band versterkt met John Primer. In 1994 verhuisde Slim naar Nebraska en hij overleed op 21 februari 2013 in Philadelphia. Magic Slim werd 75 jaar.

Postuum verscheen vorige maand het album Pure Magic. Een live album met dampende Chicago blues die nooit eerder op CD is verschenen. Magic Slim laat op dit album horen dat hij een fantastische gitarist en een begenadigd blueszanger was. En zijn band The Teardrops, gitarist John Primer, bassist Nick Holt en drummer Earl Howell kan er ook een houtje van.  Het album wordt vooral gekenmerkt door zeer stevige Chicago blues, waarvan Love Somebody, See what you’re doin’ to me, het door velen opgenomen Look over yonder’s wall en vooral de verpletterende versie van Willie Dixons I’m ready typische voorbeelden zijn. Iets rustiger, maar niet minder robuust, gaat het toe in funky nummers als I got the blues, Lovin’ you en See what you’ re doin’ to me. Maar er zijn ook de nodige rustpunten op het album, zoals de prachtige versie van de Ivory Joe Hunter klassieker Since I met you baby, Going to California, Jimmie (let op het drumwerk) en Call my job, dat me sterk aan Albert King doet denken.

Pure Magic is een typisch Chicago blues album dat zijn weg naar de liefhebbers ongetwijfeld zal weten te vinden. Een beetje een dissonant vind ik de twee nummers (Slim talking part 1 en 2), waarin Slim diverse aan- en afkondigingen doet bij concerten en die wat mij betreft niets toevoegen aan het verder uitstekende live album.

Tracklist:

1. Love somebody
2. Going to California
3. I’m ready
4. I got the blues
5. Lovin’ you (is the best thing that happened to me)
6. Since I met you baby
7. See what you’re doin’ to me
8. Spider in my stew
9. Slim talkin’ part. 1
10. Look over yonder’s wall
11. Jimmie
12. Do you mean it
13. Call my job
14. Slim talkin’ part 2

Releasedatum cd : 11 november 2014

Blues scars – Skyla Burell Band

Vorige maand verscheen het nieuwe album van de Skyla Burrell Band. De naamgeefster van de band, zangeres, gitariste en pianiste Skyla Burrell werd geboren in Los Angeles en groeide op in Orange County in California. Ze formeerde haar eerste band toen ze pas 13 jaar was. Momenteel woont ze in  Pennsylvania. Samen met gitarist Mark Tomlinson richtte ze in 2004 de Skyla Burrell Band op en maakte tot nu toe vier albums (Working girl blues, Living day to day, Tough luck en Real Love).

Nu is dus het 5^e album van de band verschenen, Blues scars. Het titelnummer knalt er meteen in, een lekker funky nummer, gevolgd door de stevige stamper Bluesin’ for your lovin’. Vooral in de uptempo nummers is prima gitaarwerk te horen van Skyla en Mark Tomlinson. De ritmesectie, bestaande uit drummer Ezell Jones jr. en bassiste Michelle Lucas maakt dat er sprake is van een hecht blues kwartet. Skyla Burrell heeft een stem als een dijk en het is te horen dat ze goed geluisterd heeft naar Aretha Franklin, Linda Ronstadt en Bonnie Raitt. Het gitaarspel van zowel Skyla Burrell als Mark Tomlinson is duidelijk beïnvloed door illustere bluesmannen als B.B. King, Freddie King, Albert King en Robert Cray. Vooral in de langzame nummers als Love letter in blue en Jace, maar ook in de midtempo stamper Full time gambler, met een “slepende” gitaarsolo. 6 Mile Cemetery road doet me denken aan So many roads en zou zonder meer op het repertoire van Otis Rush kunnen staan.

Blues scars van Skyla Burrell Band is een recht toe recht aan blues album, met 15 eigen nummers die met een enkele uitzondering de 3½ minuut niet overschrijden. Korte en krachtige stoere blues die het op de live podia ongetwijfeld heel goed doet. Ik kan het album aanbevelen.

Tracklist:

1. Blues scars
2. Bluesin’ for your lovin’
3. Trouble
4. Stuck in a struggle
5. Love letter in blue
6. Livin’ for the blues
7. Shut you down
8. Life storms
9. World wide blues
10. Full time gambler
11. Jace
12. Juke jointin’ tonight
13. 6 Mile cemetery road
14. 21st Century blues
15. Bad business

Releasedatum cd : 12 oktober 2014

Leave me to learn – Trailhead

Twee jaar geleden werd ik verrast door een album van iemand waar ik nog nooit van had gehoord. Een zekere Tobias Panwitz, een Berlijnse singer songwriter. Het album heette Bodies in the basement. Een mooi melodieus americana album.

Volgende maand komt “Leave me to learn” uit, het nieuwe album van Trailhead, de band van Tobias Panwitz. Dertien nieuwe songs, allemaal eigen composities. Het album borduurt voort op zijn vorige album. Van begin tot het eind is het een melodieus album met een afwisseling van uptempo en midtempo nummers tot ballads en subtiele liedjes. Door de harmonica van Panwitz roepen een aantal songs herinneringen op aan Neil Young. Panwitz is een multi-instrumentalist, want behalve harmonica en gitaar speelt hij ook accordeon, mandoline, tamboerijn  en piano.  Vooral het titelnummer Leave me to learn, Church bells, en Out in the open worden “gedragen” door prachtig pianospel. Dat Tobias Panwitz een goede zanger is bewijst hij vooral in de langzamere nummers zoals Sing your song, My mothers father, waarin hij zingt over zijn opa die hij nooit heeft gekend en het subtiele Wouldn’t wanna miss it.

Paul B. Keeves is weer de bassist en speelt 2^e gitaar in de ballad Red on black en Henry Grant neemt de drumpartijen voor zijn rekening. Bijdragen zijn er verder van Matt DeHarp (mandoline in het openingsnummer Another mile), Juan Duran (elektrische gitaar in Nothing but well), Sebastian Panwitz (backing vocals), Anya Tukh (viool in het prijsnummer Church bells) en Leonardo von Papp (handclaps).

Trailhead heeft een meer dan waardige opvolger van “Bodies in the basement" gemaakt. “Leave me to learn” is net als zijn voorganger een melodieus album met min of meer tijdloze liedjes. Wat mij betreft hoeft Trailhead niet weer twee jaar te wachten met een nieuw album.

“Looking forward to seeing all of you along the way and atg the shows. Bis bald!” schrijft Panwitz in het mooi verzorgde boekje bij het album. En dat lijkt mij een uitstekend idee.

Tracklist:

1. Another mile
2. Changing seasons
3. On a train
4. Leave me to learn
5. My mothers father
6. This old song
7. Sing your song
8. Church bells
9. Nothing but well
10. Out in the open
11. Wouldn’t wanna miss it
12. Red on black
13. When I come home again

Releasedatum cd : 12 december 2014

Down where the spirit meets the bone – Lucinda Williams

Drie jaar na het verschijnen van “Blessed” is er weer een nieuw album verschenen van Lucinda Williams. Het eerste op haar eigen label Highway 20 Records. En om dat te vieren heeft de 61-jarige Amerikaanse singer songwriter er meteen maar een dubbel cd van gemaakt. En als je liefhebber bent van vinyl dan kun je je verrijken met een driedubbel lp.

Twintig nieuwe nummers, waarvan 19 eigen composities en een cover van de vorig jaar overleden JJ. Cale. Het album ‘Down where the spirit meets the bone” klinkt voor liefhebbers van Lucinda Williams weer vertrouwd in de oren. Meteen al in het eerste nummer “Compassion”, een verstilde ballad, gebaseerd op een gedicht van haar vader Miller Williams. Het album is een mix van slow (soul, americana) ballads, up tempo nummers al dan niet voorzien van stevig gitaarwerk, keyboards en blazers.

Lucinda Williams heeft een keur aan topmuzikanten om zich heen weten te verzamelen. Zo is Tony Joe White te horen op gitaar en harmonica, waardoor “Something wicked this way comes” je regelrecht de swamps van Louisiana in trekt. Jakob Dylan’s harmony op de prachtige ballad “It’s gonna rain”.Gitarist Bill Frisell vecht mooie elektrische gitaarduels uit met Stuart Mathis van The Wallflowers. Ian McLagan (the Faces) op orgel, piano en wurlitzer. Greg Leisz op pedal steel (“This old heartache”). Pete Thomas en Davey Faragaher van de band van Elvis Costello op drums en bas.

Down where the spirit meets the bone is een schitterend album met als uitsmijter het bijna 10 minuten durende Magnolia van JJ. Cale. Lucinda Williams is nog lang niet versleten. Dat heeft ze met dit dubbel album wat mij betreft weer dubbel en dwars bewezen.

Tracklist:

Disc one

1. Compassion
2. Protection
3. Burning bridges
4. East side of town
5. West Memphis
6. Cold day in hell
7. Foolishness
8. Wrong number
9. Stand right by each other
10. It’s gonna rain

Disc two

1. Something wicked this way comes
2. Big mess
3. When I look at the world
4. Walk on
5. Temporary nature (of any precious thing)
6. Everything but the truth
7. This old heartache
8. Stowaway in your heart
9. One more day
10. Magnolia

Releasedatum cd : 29 september 2014

Troubadour blues – Kenny Butterill

“Welcome to these tales of life and love brought down to me on the wings of a love”. Dit schrijft de van oorsprong Canadese, maar tegenwoordig in North Carolina wonende singer songwriter Kenny Butterill op de binnenhoes van zijn  nieuwe album “Troubadour tales”. Een album met twaalf prachtige verhalen van eigen hand. Een groot aantal nummers heeft een zeer hoog JJ Cale gehalte. Hij brengt zelfs een hommage aan de in 2013 overleden troubadour in Hocus Pocus, dat Butterill drie weken voordat JJ Cale stierf schreef. Een mooie rol is in dit nummer weggelegd voor John Lee Sanders op Hammond orgel. Butterill wordt op “Troubadour tales” bijgestaan door een keur van muzikanten, zoals Ray Bonneville en Redd Volkaert (elektrische gitaar en mondharmonica), Cindy Cashdollar (steel gitaar), Jim Lewin (akoestische gitaar) en Jim Norris (drums). Special guest is Donovan. Deze Schotse troubadour uit de sixties (Universal Soldier, Colours, Catch the wind) speelt harmonica in Gaia blues, een nummer dat verder gekenmerkt wordt door de mooie harmonie zang van Zoe Muth.  Flying with Buddhha begint met de stemmen van Tibetaanse monniken. Een lekker up tempo nummer met een prominente piano van John Lee Sanders. Pajaro dunes is een pareltje, met de Spaanse gitaar van Joe Weed, de accordeon van Jim Oakden en de harmoniezang van Katie Kendall-Weed. Dead end of the dirt road is een bluegrass nummer, met Washboard Hank op washboard en banjo en de samenzang van Kenny Butterill met Audrey Auld. Een speciaal nummer is Willie we miss ya, een eerbetoon aan de in 2008 overleden Willie P. Bennett, een van Kenny’s grootste supporters. Het album wordt afgesloten met een de extra bonus track Good thing that couldn’t happen here, dat opgedragen wordt aan o.a. Walter Cronkite, Noam Chomsky en de vroegere Canadese premier Pierre Trudeau.

We hebben er een jaar of tien op moeten wachten, maar met zijn 3^e album Troubadour tales heeft Kenny Butterill wat mij betreft weer raak geschoten. Liefhebbers van lekkere laid back americana, folk-blues, roots, alt country en niet te vergeten van JJ Cale kunnen hun hart ophalen aan dit prachtige album.

Tracklist:

1. Good thing that couldn’t happen here
2. Gaia blues
3. Old man and the kid
4. Flying with Buddha
5. Cyrano’s song
6. Hocus pocus
7. Pajaro dunes
8. Greatest love story ever told
9. Dead end of the dirt road
10. True north
11. Willie we miss ya
12. Woman in a canoe
13. Good thing that couldn’t happen here (Extended bonus track)

Releasedatum cd : september 2014