De tweede helft
Na een winterstop van zes weken was het afgelopen weekend weer zover. De hervatting van de voetbalcompetitie bij de amateurs. De feestdagen zijn achter de rug en de meeste clubs waren al weer een paar weken in training. Sommigen hadden zelfs, zoals de laatste jaren steeds vaker lijkt te gebeuren, hun trainingskamp opgeslagen in zonniger oorden in het buitenland. De voetballers werden geacht klaar te zijn voor de tweede helft van de competitie. Slechte resultaten van voor de winterstop waren geanalyseerd en verdrongen naar de achtergrond.
Maar de hervatting van de competitie verliep niet vlekkeloos. Koning Winter had plotseling zijn opwachting gemaakt en er voor gezorgd dat veel voetbalvelden onbespeelbaar waren. Of onbespeelbaar verklaard, want het verbaasde me een beetje dat er, ondanks dat de meeste voetclubs over kunstgrasvelden beschikken, toch zo massaal wedstrijden werden afgelast. Maar wie ben ik.
Slechts drie Goudse voetbalclubs kwamen afgelopen zaterdag in actie. Vierde divisionist Jodan Boys kwam slecht uit de startblokken en liep al weer tegen de 10e nederlaag aan. Hier en daar werd gerept van een nederlaag met perspectief. Het voetbal was niet echt slecht en je kreeg de complimenten van de tegenstander. Maar ja, je staat weer meer lege handen en je bevind je nog steeds in de degradatiezone. Zaterdag een herkansing tegen ODIN ’59.
Ook eersteklasser Olympia kende een valse start. Op een 4-2 nederlaag tegen staartploeg Monnickendam hadden de Olympianen denk ik niet gerekend. Afstand nemen van de onderste regionen was ongetwijfeld het uitgangspunt, maar het resultaat is dat Olympia nu helemaal onderaan staat. Argon is zaterdag de volgende test.
De 2e klasse D is een afdeling waar de spanning van af blijft druipen. Daar zijn de verschillen zowel bovenin als onderaan zo klein dat de ranglijst bijna wekelijks overhoop gegooid kan worden. DONK deed zaterdag goede zaken door met 0-3 van ASC te winnen en kruipt naar boven en staat nu op de 3e plaats, vier punten achter koploper ESTO. Dat belooft wat voor a.s. zaterdag, want dan staat DONK – ESTO op het programma. Een mooi vooruitzicht.
Nederland – Belgie
Omdat het afgelopen zondag toch slecht weer was, en er verder geen sportactiviteiten waren in Gouda, heb ik die dag grotendeels luierend voor de televisie doorgebracht.. Mijn interesse ging uit shorttrack en veldrijden, twee prachtige televisiesporten. Bij Studio Sport was de aandacht vooral gericht op het EK shorttrack in Gdansk. Voor het veldrijden moest je vooral bij Sporza van de VRT zijn. Het was dus regelmatig zappen tussen de Nederlandse en de Vlaamse zender.
Het BK veldrijden in Lokeren was een magnifieke strijd tussen Michael Vanthourenhout en Laurens Sweeck. Aangemoedigd door duizenden wielerliefhebbers ploeterden de renners zich door de modder. Intussen was bij het shorttrack wereldkampioene Xandra Velzenboer weer gediskwalificeerd en werd Suzanne Schulting op haar favoriete 1000 meter verrast door de Belgische Hanne de Smet. De Nederlandse gouddelver was niet blij. Geen vijf keer goud, maar slechts vier keer. En dat was goed k.t foeterde ze. Broer Stijn de Smet kon toen niet achterblijven en hij verraste op zijn beurt ook een Hollander. Favoriet Jens van ’t Wout werd met een schitterende passeerbeweging op de 500 meter afgetroefd. Ik had de idee dat ik zondag naar een interland Nederland – België zat te kijken. Maar dan zonder bal.
Van de bagger van Lokeren maar weer eens zappen naar Zaltbommel, naar het NK veldrijden. Een lumineus idee om de renners ook door de uiterwaarden te laten rijden. Nou ja rijden, het was vaak slingeren door de modder en lopen met de fiets op de schouder. Het wassende water kwam soms angstig dichtbij. Renners waren nauwelijks te onderscheiden in deze modderpoel. Soms was een zwemdiploma ook vereist. De echte stoere jongens en meisjes, deze keer zonder de mastodonten Matthieu van der Poel en Wout van Aert.
Maar het is nu uit met de pret. Uit met het luieren en passief naar sport kijken op de televisie. Komend weekend gaat, in navolging van andere sporten, ook de voetbalcompetitie weer van start. Mijn zaterdagen zijn dan in ieder geval weer actief gevuld. Mijn microfoon ligt verlangend gereed om mij te vergezellen naar de velden.
Nieuwjaarsrecepties
Afgelopen week(end) hield een groot aantal sportverenigingen hun nieuwjaarsreceptie. Na twee coronajaren kon men eindelijk weer eens uitgebreid het nieuwe jaar gaan vieren in hun geliefde sportomgeving. Ik heb met eigen ogen gezien dat het enthousiasme groot was en als ik op de berichten af mag gaan was het ook bij veel andere clubs behoorlijk druk in de sportkantines. Eerst werd gekeken naar de traditionele nieuwjaarswedstrijden tussen een team van de oude garde en de huidige selectie. ‘Oudjes’ die eerst moesten kijken of ze nog voetbalschoenen hadden en of ze nog in hun tenue pasten. De meesten zijn in de loop van de jaren wat breder en grijzer geworden. De snelheid die ze vroeger hadden was uiteraard verdwenen en ook de conditie liet te wensen over, maar via hun technische en tactische foefjes lieten ze zien dat ze het spelletje nog niet waren verleerd. Het plezier stond voorop en dat werd met name in de beroemde derde helft gedemonstreerd.
Voorzitters keken daarna eerst even terug op 2022 en vervolgens vooruit naar het nieuwe sportjaar 2023. Jubilarissen werden in het zonnetje gezet en dan blijkt dat er gelukkig nog sprake is van clubbinding. Want waar vind je in deze vluchtige maatschappij nog mensen die 25, 40, 50, 60, 65 of zelfs 75 jaar lid zijn van een vereniging. Ook werden de namen van de nieuwe trainers bekend gemaakt. Rens Binken, ‘Mister Moordrecht’, heeft ook in het nieuwe voetbalseizoen bij VV Moordrecht de touwtjes in handen. Bij sv DONK staat volgend seizoen een vertrouwd gezicht voor de troepen. René van Beek, die met zijn 12-jarig dienstverband bij de club uit Zevenhuizen, gerust de Arsène Wenger van VV Groeneweg mag worden genoemd, keert na 30 jaar terug bij de club waar hij destijds zijn eerste trainersstappen zette.
De feestdagen zijn voorbij, sommige clubs hervatten de competitie a.s. weekend al en de voetbalclubs starten op 21 januari a.s. weer. Vol goede moed uiteraard en hier en daar zijn wat noodgrepen toegepast, zoals bij Jodan Boys waar een drietal nieuwe spelers zijn gehaald.
Op naar de 2e helft.
Het sportjaar 2023
Ik wens u vanaf deze plaats allereerst een gelukkig, sportief maar vooral gezond 2023. Ook dit jaar hoop ik weer wekelijks een sportcolumn te schrijven over het wel en wee in de Goudse sportwereld. In mijn vorige column blikte ik even terug op de hoogte- en dieptepunten van het sportjaar 2022 en nu wil ik u deelgenoot maken van mijn hoop, vrees en verwachtingen voor het sportjaar 2023.
Laten we met voetbal beginnen. Jodan Boys en Olympia zullen alle zeilen moeten bijzetten om niet te degraderen. Vrees en hoop strijden hier bij mij om voorrang, maar ik heb de (stille) hoop dat ze het gaan redden. DONK, Gouda en GSV gaan zich handhaven. Promotie zit er vrees ik niet in. Hoewel zekerheden niet bestaan, ga ik er toch vanuit dat ONA fluitend naar de 4e klasse promoveert.
Groot zijn mijn verwachtingen voor de waterpolovrouwen van GZCDONK. Tussen de laatste twee landskampioenschappen in 2015 en 2019 zat telkens vier jaar. Als driemaal scheepsrecht is kan de kampioensvlag dit jaar weer na 4 jaar worden gehesen. Ook de mannen van GZCDONK draaien aan de top mee. Hier is de concurrentie groter, maar waarom zouden ze het sterke staaltje van 2021 niet herhalen toen ze tot verrassing van velen landskampioen werden.
De gedegradeerde rugbyers van RFC Gouda hebben tot nu toe in de 3e klasse een paar monsteroverwinningen behaald met scores van meer dan 100, maar helaas gingen de wedstrijden tegen de huidige koplopers Hoek van Holland en Thor verloren. Er zijn nog heel wat wedstrijden te spelen en normaal zou je zeggen ‘de bal is rond’, maar dat gaat in dit geval niet op. Promotie zal lastig worden.
De volleybalvrouwen van VollinGo eindigden vorig seizoen op een 3e plaats en de Goudse vrouwen promoveerden naar de Topdivisie. En dat ze het op dit niveau moeilijk hebben is niet zo verwonderlijk. Maar de 3-1 overwinning in december op de nr. 2 Ledub zal de Goudse vrouwen ongetwijfeld moed op handhaving hebben gegeven.
Tot zover een aantal bespiegelingen, het woord is nu aan de sporters.
Vrouwenvoetbal
Het WK voetbal zit er op. In een zinderende finale versloeg Argentinië afgelopen zondag de uittredende wereldkampioen Frankrijk na het nemen van strafschoppen. Lionel Messi liet zijn buitensporige kwaliteiten zien en is nu zeker in zijn vaderland heilig verklaard.
Het WK in Qatar was om vele redenen zeer omstreden. Er zijn kranten over vol geschreven en tientallen, zo niet honderden uren, over gediscussieerd in talkshows en andere programma’s. Uiteraard doken er ook weer diverse complottheorieën op. Alles zou geregeld zijn om het laatste interlandkunstje van Messi tot een succes te maken. Nu is het woord omkoperij bij de FIFA geen onbekend woord en zeker opperhoofd Gianni Infantino is niet in zijn eerste leugen gebarsten. Maar aan deze complottheorie kan ik toch niet al te veel waarde hechten. Op naar het WK 2026 in Canada, Mexico en de Verenigde Staten, minder omstreden landen, hoewel sommigen daar ongetwijfeld ook wel iets van zullen vinden.
Dichterbij is het WK voetbal voor vrouwen dat volgend jaar van 20 juli tot 20 augustus zal worden gehouden in Australië en Nieuw-Zeeland. Hier zullen geen discussies losbarsten of het allemaal wel tof gaat in die landen.
De Oranjeleeuwinnen, die bij het vorige WK in 2019 in Lyon in de finale met 2-0 verloren van de VS, gaan voor nieuw succes. Met Andries Jonker, de voormalige assistent van Louis van Gaal, aan het roer. Hopelijk tonen de vrouwen meer passie dan hun mannelijke collega’s. Het is alleen een grote tegenvaller dat Nederland het zonder de zwaar geblesseerd geraakte topscorer Vivianne Miedema moet doen.
Over vrouwenvoetbal gesproken. Ik deed zaterdagmiddag verslag van de bekerwedstrijd van Jodan Boys VR 1 tegen Be Quick ’28 VR 1. De vrouwen van Jodan Boys, die het afgelopen seizoen kampioen werden van de 2e klasse, staan momenteel bovenaan in de 1e klasse A. Klasse! Het mooie bekeravontuur van de Jodan Boys eindigde zaterdag helaas. De routine van de Zwolse Topklasser gaf uiteindelijk de doorslag en een foutje in de verdediging werd zaterdag even voor tijd afgestraft. Desondanks konden de Goudse vrouwen met opgeheven hoofd het veld verlaten.
De voetbalsupporter
Waar een overwinning van een voetbalteam weer niet toe kan leiden. De overwinning van Marokko op België zorgde gisteren voor supportersrellen in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Brussel. Het woord supporter is hier niet op zijn plaats want hier was m.i. weer sprake van puur vandalisme. Eencelligen (excusez le mot), veelal dapper weggedoken in hun bivakmutsen en capuchons, vonden het tijd om de boel weer eens te slopen en ander idioot gedrag te vertonen. De echte voetbalsupporter zal zich doodschamen en stevig balen dat deze non supporters het echte supporterschap met hun acties in een kwaad daglicht stellen.
Ook in de stadions zitten halve garen die met vuurwerk en verbaal geweld voetbalwedstrijden verzieken en zodoende hun club met boetes en andere sancties opzadelen. In de ruim 35 jaar heb ik als voetbalverslaggever langs de Goudse voetbalvelden ook dingen meegemaakt die niet door de beugel konden. Neem alleen al de verwensingen die scheidsrechters naar hun hoofd krijgen geslingerd. Grensrechters die met angst en beven de wedstrijd uitvlaggen. Ik heb meerdere keren meegemaakt dat clubofficials na afloop van de wedstrijd het arbitrale trio in bescherming moesten nemen tegen heethoofden die ‘verhaal kwamen halen’.
Ik koester de echte supporters en dan denk ik b.v. aan de vaste kern van supporters die hun club naar alle hoeken van het land door weer en wind trouw volgen. Supporters die helaas niet meer onder ons zijn zoals Martien en Johan, die voor de wedstrijd naar me toe kwamen om te zeggen te hopen dat ‘we vanmiddag gaan winnen’, maar ook al blij zouden zijn met een gelijkspel. En na afloop dan trots zeggen dat ze het maar weer mooi hebben gefikst. “Meneer Schinkel, hoe gaat het met u”, was jarenlang de gebruikelijk begroeting van Jan, die met een transistorradio op zijn schouder behalve om naar zijn club ONA te kijken ook naar Langs de Lijn luisterde om te horen hoe het met Feyenoord ging. Het toenmalige ‘zuivelfront’ Quirien en Kees. Het duo Bram en Jos. De altijd enthousiaste Joost. De echte supporters bestaan gelukkig nog.
We can come an end
Het WK voetbal in Qatar is begonnen, met een openingswedstrijd die een aanfluiting was voor het voetbal. Het spel van het thuisland was van zo’n bedroevend niveau dat zelfs emir Tamim bin Hamad Al Thani tranen in zijn ogen moeten hebben gekregen. Een voetbalanalist, ik weet niet meer wie want het stikt van die figuren, vergeleek Qatar met een modale hoofdklasser. Maar een hoofdklasser (tegenwoordig 4e divisionist) als Jodan Boys, dat in een heuse dip zit, zou er waarschijnlijk toch moeite mee hebben.
De bal rolt in een omgeving waar hij volgens velen niet mag rollen. Maar het geld is zo belangrijk dat de FIFA, onder aanvoering van de volkomen uit het lood geslagen Gianni Infantino, blijft verrassen met vreemde maatregelen. De one-love aanvoerdersband is op straffe van een gele kaart verboden verklaard. Zelfs het woordje ‘love’ in de kraag van de shirts van de Rode Duivels mag ineens ook niet meer. Supporters die gratis naar Qatar werden gelokt ervaren dat het woord ‘gratis’ niet helemaal de lading dekt. Nog even en de FIFA verbiedt het juichen bij een doelpunt, want je zou de supporters van de tegenstanders eens kunnen beledigen. Grensoverschrijdend gedrag wordt niet getolereerd. Maar ondanks alles, De (voetbal) Wereld Draait (gewoon) Door.
Nederland won maandag enigszins moeizaam zijn eerste wedstrijd. Twee minder gelukkige momenten van de doelman van Senegal hielpen Oranje uiteindelijk aan de zege, terwijl doelman Andries Noppert, de Toren van Joure, het vertrouwen van Louis van Gaal niet beschaamde. De wegen van Aloysius Paulus Maria van Gaal zijn vaak ondoorgrondelijk en zijn persconferenties lijken soms op slecht cabaret. “We can come an end”, is een van zijn laatste gevleugelde uitspraken.
ONA is al een eind op weg. De periodetitel is binnen, en net als van Gaal wil trainer Sylvester Hageman kampioen worden. Tot nu toe waren het min of meer oefenpotjes, de komende weken gaat het echte werk beginnen. Hoe dan ook, ik schat een kampioenschap van ONA hoger in dan een wereldtitel van Nederland. Maar de bal is rond!
Qatar
De hele voetbalcompetitie in de Eredivisie ligt tot 6 januari 2023 stil. Afgelopen weekend was de laatste competitieronde, een ronde met de nodige verrassingen. Bij Ajax schreeuwen de supporters om het hoofd van trainer Alfred Schreuder. Bij FC Groningen was het doelpunt van Noslin in de 95e minuut denk ik voor de directie van de Trots van het Noorden de aanleiding om coach Frank Wormuth te ontslaan. Zou het niet vooral aan gebrek aan kwaliteit bij de spelers zijn? Dan mag diezelfde directie zich achter de oren krabben. Bij Feyenoord is het hosanna, herfstkampioen en hier en daar vragen optimisten zich af of de Coolsingel misschien al moet worden gereserveerd. Kortom opportunisme viert voor de zoveelste keer hoogtij.
Alle ogen zijn nu gericht op Qatar waar a.s. zondag het WK voetbal begint. Een zeer omstreden WK waarover dagelijks in de media en daarbuiten over werd en zal worden gediscussieerd. Daar ga ik hier verder niet op in. Emir Tamim bin Hamad al-Tahni zit straks trots breed lachend naast Gianni Infantino, de voorzitter van de niet van corruptie vrije FIFA, die niet verder dan tot drie kan tellen. Ik ben trouwens benieuwd of onze koning naar Qatar gaat. Laat hij een voorbeeld nemen aan zijn Britse collega Charles die thuis blijft.
De Oranjeselectie is op weg naar Qatar. Echtgenote Truus heeft drie kakelverse oranje onderbroeken voor lief Louis ingepakt. Oranjesupporters mogen volgens zeggen gewoon bier drinken, dronken worden en elkaar omhelzen zonder te worden opgepakt.
Nederland speelt op maandag 21 november zijn eerste wedstrijd tegen Senegal. Ondanks dat er puristen zijn die beweren ook de wedstrijden op tv niet te volgen, denk ik dat de voetballiefhebber toch gaat kijken. Of dit op grote schermen in de stad gebeurt weet ik niet. Voorzover ik weet in Gouda niet, maar ik kan iets gemist hebben.
Hoezeer ik het betreur dat er in Qatar wordt gevoetbald alsof er niets aan de hand is, ga ik ‘gewoon’ het WK op de televisie volgen. Zo opportunistisch ben ik ook.
Vechten
Het was zo links en rechts weer flink vechten het afgelopen weekend. Elon Musk richtte een bloedbad aan bij Twitter en gooide de helft van zijn medewerkers op de schroothoop. De voorzitter van het CDA schreeuwde op het congres zijn leden vechtlustig toe om er voor te gaan. In de VS vechten Republikeinen en Democraten elkaar met alle mogelijke middelen de tent uit. Meningenverkondigers vechten in talkshows om aandacht en ondanks dat ik steeds minder omgekeerde Nederlandse vlaggen zie voelen de boeren zich nog in een wurggreep van het kabinet.
Op sportgebied was het ook weer raak. Allereerst was daar de vechthond Eyes, de hond van de Zweedse spits van FC Groningen Paulos Abraham, die een andere hond had doodgebeten.
Ik moest bij dit verhaal denken aan Philippides, de Athener die in 490 v.C. de overwinning van de Grieken op de Perzen in de vlakte van Marathon kwam melden. Hij viel daarna prompt dood neer. Met RTV Noord, de boodschapper van het nieuws van de hond, liep het minder slecht af, hoewel de omroep wel door FC Groningen aan het kruis werd genageld.
Ik deed zaterdagmiddag radioverslag van de wedstrijd De Meern – Olympia. Voor een zwaar gehavend Olympia, dat zelfs de assistent-trainer moest laten invallen, was het dapper vechten tegen de bierkaai. De Gouwenaars verloren op punten, maar helaas wel drie heel kostbare punten.
Zondagmiddag keek ik met verbazing naar Ajax – PSV waar diverse voetballers op oorlogspad gaan en zich als een soort kooivechter gedragen. Trainer Alfred Schreuder zal nog hard moeten vechten voor zijn job bij de Amsterdammers.
Vechten kan ook mooi zijn. Zo heb ik zondagmiddag volop genoten van de strijd van de bemodderde pedaleurs in de modder bij het EK veldrijden in Namen.
Als klap op de vuurpijl was daar zaterdag Aafke van Leeuwen. De Goudse jiujitsu topper vocht aanvankelijk tegen de zenuwen, maar vocht zich in de finale in Abu Dhabi uiteindelijk als een leeuwin voor de 4e keer naar de wereldtitel. Kijk, zo sluit je je carrière af. Een droomafscheid!
Hulde aan de eerlijke ‘grens’
Ik wil het in deze column eens hebben over de grensrechter, of assistent-scheidsrechter zoals ze tegenwoordig officieel heten. Maar ik vind grensrechter eigenlijk een veel mooier woord en dekt beter de lading, zeker in het lagere amateurvoetbal. Maar daarover straks meer.
In het profvoetbal en het hogere amateurvoetbal kun je echt spreken van de assistent-scheidsrechter. Bij iedere wedstrijd zijn er twee ‘onafhankelijke’ assistenten, die samen met de scheidsrechter van dienst een trio vormen. Bij 4e divisionist Jodan Boys zie je ze dan met zijn drieën warm lopen langs de lijn. En voordat de wedstrijd begint inspecteren de twee assistenten fanatiek de doelnetten. Zit alles goed vast en zitten er geen gaten in.
Maar nu de grensrechter bij het lagere amateurvoetbal. Bijna altijd zijn dat clubmensen en meestal mannen. Vrouwen passen er misschien voor om Kop van Jut te zijn, want dat zijn de clubgrensrechters vaak. Je wilt niet weten wat ze tijdens een wedstrijd allemaal naar hun hoofd geslingerd krijgen. Niet alleen door het publiek langs de lijn maar ook door hun ‘eigen’ spelers. Ik kan me nog herinneren dat in de tijd dat ik voetbalde bij sv Benschop er ook een grensrechter was die regelmatig door ‘zijn’ spelers voor rotte vis werd uitgemaakt omdat hij eerlijk vlagde. Nu zijn er grensrechters die denken dat het 90 minuten Vlaggetjesdag is en constant hun vlag de lucht insteken. De buitenspelregel staat vaak niet in hun boekje. Ik zal geen namen noemen, maar er zijn grensrechters die na afloop van een wedstrijd opmerkten: “Zo Gerrit, ik heb de punten voor mijn club weer verdiend”. Ik kan me trouwens wel voorstellen dat grensrechters soms balen als er niet op hun vlagsignaal wordt gereageerd door de scheidsrechter. Of dat ze helemaal worden genegeerd.
Zaterdag was ik bij de wedstrijd GSV – Zwammerdam. Op een gegeven moment scoort Zwammerdam, maar de scheids keurt de treffer resoluut af. Buitenspel! Na protest van de spelers van Zwammerdam achtte de scheids het toch raadzaam om zijn assistent te raadplegen. Treffer goedgekeurd! Hulde aan de eerlijke clubgrensrechter.
