Gerritschinkel.nl Columns & meer

5jun/230

Bob Corritore & Friends – High rise blues

Bob Corritore (27 september 1956, Chicago, Illinois) is een Amerikaans bluesharmonicaspeler, producer, radiopresentator en eigenaar van The Rhythm Room, een muziekcentrum in Phoenix, Arizona. Zijn liefde voor bluesmuziek begint als hij op 12-jarige leeftijd Muddy Waters op de radio hoort. Van zijn jongere broer krijgt hij kort daarna zijn eerste mondharmonica. Bob gaat bluesconcerten bijwonen en op Maxwell Street ziet hij de bekende bluesharmonicaspelers Big Walter Horton en Big John Wrencher optreden en komt hij ook in aanraking met Junior Wells. In 1981 verhuist hij naar Phoenix, Arizona waar hij optreedt met o.a. Louisiana Red. In 1984 begint hij met zijn blues radioshow en in 1991 opende The Rhythm Room, de bekende blues- en roots concertclub. Zijn debuutalbum All-star blues sessions komt in 1999 uit.

De afgelopen jaren heeft Bob Corritore diverse albums uitgebracht in de serie From the Vaults, een serie met historische opnamen van grote bluesartiesten. Vorige maand verscheen weer een album uit die serie, High rise blues, een compilatiealbum van opnamen gemaakt tussen 1992 en 2022, waarop een ode wordt gebracht aan de Chicago blues. Op bijna alle nummers neemt de huilende mondharp van Bob Corritore een zeer prominente plaats in.

Het openingsnummer Last time is een shuffle met Jimmy Rogers op gitaar, gevolgd door het funky en stevige Buddy buddy friends met gitarist Magic Slim. Het titelnummer High rise blues is een slowblues met lekker gitaarwerk van Luther Tucker en strak drumwerk van Chico Chism. Uitbundig en zeer herkenbaar is de zang van Koko Taylor in Willie Dixon’s Twenty-nine ways. Na de ‘talking blues’ Candy bars van Manuel Arrington zijn de vette gitaarlicks van Eddie Taylor jr. te horen in Lighting’ Hopkins’ slowblues Short haired woman. In de typische Jimmy Reed shuffle Honey where you going horen we de zang en het strakke drumwerk van Sam Lay. Why are you so mean to me is klassieke Chicago blues met mondharp, piano en fel gitaarwerk en zang van John Primer. Pinetop Perkins vertolkt met verve (zang en piano) Grinder man van Memphis Slim. Zeer sterk is het dampende Little girl met een gedreven Bo Diddley. John Brim is geweldig in Hard pill to swallow. Willie ‘Big eyes’ Smith leeft zich uit in de strakke Muddy Waters klassieker She’s alright. Na de klassieke blues Sail a ship met vlammende gitaarlicks van Eddy Clearwater en fraai pianospel van Bob Reid sluit Lil’ Ed (Williams) het album sterk af met de prachtige slowblues Caught in the act.   

Conclusie: High rise blues is een prachtige staalkaart van (klassieke) Chicago blues van grote klasse.

Tracks cd:

  1. Last time (feat. Jimmy Rogers)
  2. Buddy buddy friends (feat. Magic Slim)
  3. High rise blues (feat. Chico Chism en Luther Tucker)
  4. Twenty-nine ways (feat. Koko Taylor)
  5. Candy bars (feat. Manuel Arrington)
  6. Short haired woman (feat. Eddie Taylor jr)
  7. Honey where you going (feat. Sam Lay)
  8. Why are you so mean to me (feat. John Primer)
  9. Grinder man (feat. Pinetop Perkins)
  10. Little girl (feat. Bo Diddley)
  11. Hard pill to swallow (feat. John Brim)
  12. She’s alright (feat. Willie ‘Big eyes’ Smith)
  13. Sail a ship (feat. Eddy Clearwater en Bob Reid)
  14. Caught in the act (feat. Lil’ Ed)
27mei/230

Eilen Jewell – Get behind the wheel

De Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell is geboren op 6 april 1979 in Boise, Idaho. Hier groeit ze ook op voordat ze gaat studeren aan het St. John’s College in Santa Fe, New Mexico, waar ook haar muzikale carrière als straatmuzikante begint. Jewell verhuist vervolgens naar Los Angeles waar ze als straatmuzikante optreedt op Venice Beach. Weer volgt een verhuizing, nu naar Boston, Massachusetts, waar ze in lokale muziekclubs optreedt. Sinds 2015 woont ze weer in haar geboorteplaats Boise.

Haar debuutalbum Boundary county verschijnt in 2006. Een jaar daarvoor had ze een ‘live demo’ album opgenomen genaamd Nowhere in time. De muziek van Jewell is doordrenkt van country, americana, folk met een vleugje rockabilly en surf. Met haar groep The sacred shakers nam ze ook twee gospelalbums op. Kortom, Eilen Jewell is van vele muzikale markten thuis.

Begin mei verscheen er na vier jaar weer een nieuw album van Eilen Jewell, haar negende. Op Get behind the wheel staan negen eigen composities en twee covers. De eigen composities zijn persoonlijke songs over de tegenslagen van de afgelopen jaren (behalve de coronapandemie strandde ook haar huwelijk met drummer Jason Beek).

Met Alive begint het album rustig, twangy gitaarlicks en de heldere zang, maar het nummer wordt al snel steviger en broeierig. De band met de fraaie pedal steel is sterk op dreef in het melodieuze en soulvol gezongen Crooked river. Lethal love is een typische Jewell song, met drums, percussie en twangy gitaar. Soulvol is de zang weer in het met strak drumwerk en Wurlitzer versierde enigszins psychedelische Come home soon. Zeer fraai is het gitaarwerk naast de pedal steel en de schitterende zang in Winnemucca. Could you would you van Van Morrison is een ontspannen rockabilly achtige versie. De tweede cover is Breakaway, een compositie van Jacky DeShannon. Eilen Jewell’s uitvoering is een langzamere versie dan die van Jacky DeShannon en zeker ook dan die van Tracey Ullman. Sprankelend is het gitaarwerk en tamelijk ingetogen de zang in You were a friend of mine. Het gitaarwerk in de slowblues Outsiders is ook weer om je vingers bij af te likken. Silver wheels and wings is een ballad met wederom fraaie zang, heerlijke gitaarlicks en een pedal steel. Het slotnummer The bitter end is een ballad waar een spacy sfeer hangt. Dit nummer is ten overvloede weer een voorbeeld van de geweldige vocale kwaliteiten van Eilen Jewell.    

Conclusie: Met Get behind the wheel voegt Eilen Jewell weer een pareltje toe aan haar toch al fraaie oeuvre. Mede dankzij de voortreffelijke begeleidingsband is dit een album met rootsmuziek van hoog niveau.

Tracks cd:

  1. Alive
  2. Crooked river
  3. Lethal love
  4. Come home soon
  5. Winnemucca
  6. Could you would you
  7. Breakaway
  8. You were a friend of mine
  9. Outsiders
  10. Silver wheels and wings
  11. The bitter end

Line-up

  • Eilen Jewell – zang, akoestische gitaar, harmonica, orgel
  • Will Kimbrough – akoestische gitaar, bariton gitaar, elektrische gitaar, keyboards, mandoline, percussie, zang
  • Matt Murphy – contrabas
  • Jason Beek – drums, percussie, zang
  • Jerry Miller – elektrische gitaar
  • Steve Fulton – Wurlitzer, orgel, zang
  • Fats Kaplin – pedal steel
22mei/230

NinaLynn – A taste of the wild

NinaLynn (Woerden) is een jonge Nederlandse singer-songwriter. Zij is geïnspireerd door zangeressen als Emmylou Harris, Taylor Swift, Norah Jones en Eva Cassidy. En dat is in haar veelal zelf of met anderen geschreven songs duidelijk te horen. Haar solodebuut Hummingbird verscheen in 2021.

In maart jl. kwam het nieuwe album van NinaLynn uit. Dit album, A taste of the wild, werd net als haar debuutalbum opgenomen met en geproduceerd door multi-instrumentalist Janos Koolen.

Het openingsnummer Glistening is een mooie folky song. Fraai geïnstrumenteerd waaronder een heerlijke cajun accordeon. The wolf is uptempo waarna If you were an ocean ingetogen is, prachtig gezongen, een fraaie slidegitaar en harmonie vocals van Fay Lovsky. in het vrolijk ‘huppelende’ titelnummer A taste of the wild laat Onno Kuipers een heerlijke accordeon solo horen. Na het zeer ingetogen Barefoot gaat het er in Growing pains steviger aan toe. Indrukwekkend mooi is de hartverwarmende zang in de ballad Each woman. Door de banjo en de mandoline is Wonder in her eyes een vrij klassieke bluegrass song. In From the bones valt het wah wah achtige gitaarwerk op. Lilith is, ook met de harmonie vocals weer een mooi gezongen ballad. Let it grow en Harvest moon zijn mede door de banjo en mandoline fraaie country getinte songs. Het heel korte slotnummer Ountro is een mysterieus slotakkoord.  

Conclusie: A taste of the wild is een mooi album van een fantastische zangeres. En de begeleidingsband mag er ook wezen.  

Tracks cd:

  1. Glistening
  2. The wolf
  3. If you were an ocean
  4. A taste of the wild
  5. Barefoot
  6. Growing pains
  7. Each woman
  8. Wonder in her eyes
  9. From the bones
  10. Lilith
  11. Let it grow
  12. Harvest moon
  13. Outro

Line-up

  • NinaLynn Woerden – zang, gitaar
  • Arthur Bont – drums, percussie, zang
  • Janos Koolen – gitaren, banjo, mandoline, piano
  • Lucas Beukers – bas, zang
  • Onno Kuipers – accordeon, cajun accordeon
  • Fay Lovsky – harmonie vocals
2mei/230

Doug Paisley – Say what you like

Doug Paisley is een in Toronto geboren Canadese singer-songwriter die zo’n 15 jaar actief is in de muziekscene. Hij toerde met de  Amerikaanse singer-songwriter Bonnie Prince Billy (Will Oldham).

Ook trad hij op met de Canadese beeldhouwster Shary Boyle. Terwijl Boyle op de achtergrond haar kunst toelichtte speelde Paisley zijn liedjes. Samen exposeerden zij in 2008 op de Brooklyn Academy of Music. Met Chuck Erlichman trad hij 10 jaar op als het duo Russian Literature waarmee zij een eerbetoon brachten aan de Stanley Brothers. In 2008 verscheen Doug Paisley’s solodebuut Doug Paisley.

De afgelopen tien jaar schreef Paisley zo’n 250 songs. Met producer en gitarist Afie Jurvanen heeft Paisley hieruit elf songs geselecteerd en samen met een aantal gerenommeerde muzikanten uit Toronto in verschillende studio’s opgenomen. Het resultaat is te horen op het in maart uitgebrachte nieuwe album van Paisley Say what you like.

Het titelnummer Say what you like is een melodieuze uptempo opener en lekker akoestisch gitaarwerk. Het fraai gezongen Sometimes it’s so easy heeft elementen die me in de verte soms doen denken aan Kenny Rogers & The First Edition. Fraai zijn de gitaarlicks in het vrolijk ‘huppelende’ Wide open plain. Rewrite history is een akoestische countryfolk ballad met lapsteel en duozang met Felicity Williams. In Almost zit halverwege een fraaie gitaarsolo en die zit ook in de countryrocker If I wanted to. I wanted it too much is een ingetogen gezongen ballad met harmoniezang van Felicity Williams en met Michael Eckert op steel gitaar. Het tempo gaat daarna omhoog in het licht rockende Make a double. Na het rustig meanderende You turned my life around wijkt Holy roller qua lengte duidelijk af van de overige songs. In deze bijna 7½ minuut durende folkballad is alleen de zang en de akoestische gitaar van Paisley en de steel gitaar van Eckert te horen. Old hometown is een melodieuze afsluiter met Don Kerr op elektrische piano.   

Conclusie: Say what you like is een aangenaam en prettig in het gehoor liggend luisteralbum.

Tracks cd:

  1. Say what you like
  2. Sometimes it’s so easy
  3. Wide open plain
  4. Rewrite history
  5. Almost
  6. If I wanted to
  7. I wanted it too much
  8. Make it a double
  9. You turned my life around
  10. Holy roller
  11. Old hometown

Line-up

  • Doug Paisley – zang, gitaar
  • Christine Bougle – gitaren
  • Michael Eckert – steel gitaar
  • Afie Jurvanen – gitaren, backing vocals
  • Don Kerr – drums, elektrische piano, backing vocals
  • Darcy Yates - bas
  • Don Rooke – lap steel
  • Felicity Williams – backing vocals
25apr/230

Geraint Watkins – Aide-memoire

Geraint Watkins (5 februari 1951, Swansea) is een singer-songwriter, pianist, gitarist en accordeonist uit Wales. Hij heeft vele jaren lang zijn sporen verdiend als sessiemuzikant bij o.a. Nick Lowe, Van Morrison, Dave Edmunds, Mark Knopfler, Paul McCartney, Graham Parker, Rory Gallagher, Status Quo, Shakin’ Stevens, Eric Clapton en Bill Wyman’s Rhythm Kings. Watkins is zelfs te horen op albums van Normaal. Tussen 1979 en 2019 verscheen er menig soloalbum van Geraint Watkins.

Begin april verscheen Aide-Memoire, een dubbelalbummet 41 nummers uit het repertoire van Geraint Watkins. De eerste drie nummers van cd 1 zijn afkomstig van het debuutalbum Geraint Watkins & the Dominators uit 1979. The Dominators bestonden naast Watkins uit Andy Fairweather Low (bekend als frontman van The Amen Corner) en Micky Gee. Lekker swingende en rockende nummers met een R&B sausje overgoten. De nummers 4 t/m 9 zijn afkomstig van twee albums die Watkins maakte met The Balham Alligators. Nummers waarin de accordeon van Watkins een heerlijke zydecosfeer creëert. Apart is een swingende jazzy versie met blazers van Chuck Berry’s klassieker Johnny B. Goode. De nummers 10 t/m 17 zijn afkomstig van het album Watkins Bold as love uit 1998. Songs die lekker in het gehoor liggen en variëren van good old R&B (Don’t knock it), country (Sweetheart) tot songs met blazers die de sfeer van New Orleans oproepen (Honey, honey, It’s over). Cd 1 sluit of met zes songs van het album Dial ‘W’ for Watkinsuit 2004. Een aantal mooi gezongen (jazzy) ballads (Soldier of love, Only a rose), de door Nick Lowe gezongen ballroomjazz (Go West) en de aparte swingende jazzy cover Heroes and villians van The Beach Boys.

Cd 2 begint met nog een nummer van het album Dial ‘W’ for Watkins, het gospelachtige Heaven. De volgende vijf nummers komen van het album In a bad mood uit 2008. Veelal rustige ballads, waarvan Chagrin deels in het Frans wordt gezongen. In de Nick Lowe compositie Heart of the city zit de swing er weer in, naast een vleugje zydeco, met Nick Lowe op ritmegitaar en fraaie baslijnen van Matt Radford. De nummers 7 t/m 11 zijn van het album Moustique ui 2014. Een mix van rustige ballads (House on the prairie, All around the world), ska (Keep on), uptempo (Walking to Milwaukee) en gospel (Shine a light). Cd 2 eindigt met zeven songs van Watkins’ meest recente album Rush of blood uit 2019. Uptempo songs met cello en viool (Rush of blood, Middle of the night), ballads met de klarinet van Martin Winning (Heaven only knows, I got the blues) en een countryblues met mondharp en pedal steel (On my mind). De bloemlezing eindigt licht walsend met zweverig pianospel en strijkers met Another day over.  

Conclusie: Aide-Memoire is een mooie gevarieerde staalkaart van het solorepertoire van een bevlogen en veelzijdige muzikant.

Tracks cd 1 :

  1. Deep in the heart of Texas
  2. Man smart woman smarter
  3. Nobody
  4. Fine fine fine
  5. Sacre blue
  6. I don’t wanna be in love
  7. Allons rock ‘n’ roll
  8. Johnny B. Goode
  9. Secret love
  10. My happy day
  11. I love being in love
  12. Don’t stop
  13. Sweetheart
  14. Don’t knock it
  15. Honey honey
  16. It’s over
  17. It’s a wonderful life (again)
  18. Two rocks
  19. Turn that chicken down
  20. Heroes and villains
  21. Soldier of love
  22. Only a rose
  23. Go west

Tracks cd 2 :

  1. Heaven
  2. Easy to say ‘bon temps rouler’
  3. Champion
  4. Chagrin
  5. Jenni
  6. Heart of the city
  7. House on the prairie
  8. Walking to Milwaukee
  9. Keep on
  10. All around the world
  11. Shine a light
  12. Rush of blood
  13. Middle of the night
  14. Heaven only knows
  15. On the Nside
  16. On my mind
  17. I got the blues
  18. Another day over (reprise)
12apr/230

Taj Mahal – Savoy

De 80-jarige zanger-gitarist Taj Mahal (17 mei 1942, New York) kan met recht een veteraan worden genoemd. Deze bluesman is al sinds 1964 muzikaal actief. In dat jaar verhuist hij naar Santa Monica, California, en vormt daar met o.a. Ry Cooder The Rising Sons. Mahal speelt ook met Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Buddy Guy en Lightnin’ Hopkins. In 1968 start hij een solocarrière en in datzelfde jaar komt zijn solodebuut Taj Mahal uit. In 1968 is Taj Mahal ook te zien in de film The Rolling Stones Rock and Roll Circus. In de loop van de volgende jaren brengt hij regelmatig nieuwe platen uit en speelt met talloze andere musici. Naast blues heeft Taj Mahal ook grote interesse voor muziek afkomstig uit o.a. West-Afrika, Latijns-Amerika, de Caribische eilanden en Hawaï.

Binnenkort verschijnt er weer een nieuw album van Taj Mahal. Op dit album Savoy, de titel verwijst naar de beroemde Harlem balzaal, brengt Mahal een eerbetoon aan 14 standaards van o.a. Benny Goodman, George & Ira Gershwin, Louis Jordan, Duke Ellington en Billy Austin.       

Het album opent met Stompin’ at the Savoy van Benny Goodman. Taj Mahal vertelt hoe zijn vader en moeder elkaar ontmoetten in de Savoy terwijl ze luisterden naar Ella Fitzgerald. I’m just a lucky so-and-so van Mac David & Duke Ellington heeft prachtige blazersarrangementen met Kristen Strom op fluit. Gee baby ain’t I good to you werd als eerste opgenomen door McKenney’s Cotton Pickers in 1929 en in 1943 door Nat King Cole Trio. Mooi is het pianospel hier van John Simon, de ingetogen gitaarlicks van Danny Caron en de trompetsolo van Erik Jekabson. In Summertime, uit de opera Porgy & Bess van George Gershwin uit 1935, zijn het jazzy gitaarspel van Caron, de tenorsaxsolo van Lincoln Adler en de intense zang van Mahal de belangrijkste ingrediënten. De zeer fraaie versie van Duke Ellington’ s Mood indigo was de eerste cover die Mahal en Simon op wilden nemen. De backing vocals van Carla Holbrook, Leesa Humphrey en Charlotte McKinnon zijn hemels. Is you is or is you ain’t my baby is een jumpblues van Billy Austin & Louis Jordan. Fraaie bastonen, een trompetsolo van Jekabson, de trombone van Mike Rinta en de backing vocals die de soms Louis Armstrong achtige zang van Taj Mahal ondersteunen. In de schitterende versie van Duke Ellington’ s Do nothin’ till you hear from me wordt de show gestolen door Danny Caron en Ruth Davies, die beiden jarenlang in de band van Charles Brown speelden. De ritmesectie drummer Leon Joyce jr. (ook bekend van Ramsey Lewis Trio) en bassist Davies zijn op dreef in het swingende Sweet Georgie Brown, de jazzstandard uit 1925,met Evan Price op viool en de sterke zang van Mahal. Mooi is het duet van Mahal met Maria Muldaur in Baby it’s cold outside. In Lady be good van George & Ira Gershwin (musical uit 1924) is de tenorsax battle tussen McNeal en Adler een lust voor het oor. Jekabson trekt in Baby won’t you please come home, de eerste hit van Bessie Smith in 1923, de aandacht naar zich toe met zijn trompetsolo. Taj Mahal pakt zijn mondharp er bij in Caldonia, de jumpblues van Louis Jordan uit 1945 en die mondharp is ook lekker in Killer Joe, de compositie van Benny Golson uit 1960. Het mooiste wordt voor het laatste bewaard, een ruim acht minuten lange versie van One for my baby (and one more for the road), uit de film The sky is the limit van Harold Arlen & Johnny Mercer uit 1943. Het nummer is door velen opgenomen, o.a. door Ray Charles, Frank Sinatra en Count Basie. Maar Taj Mahal doet hier met zijn fantastische begeleiders in dit fraaie slotakkoord nauwelijks voor hen onder.

Conclusie: Taj Mahal is van vele muzikale markten thuis. Savoy is een geweldig album.

Tracks cd :

  1. Stompin’ at the Savoy
  2. I’m just a lucky so-and-so
  3. Gee baby ain’t I good to you
  4. Summertime
  5. Mood indigo
  6. Is you is or is you ain’t my baby
  7. Do nothin’ till you hear from me
  8. Sweet Georgia Brown
  9. Baby it’s cold outside (with Maria Muldaur)
  10. Lady be good
  11. Baby won’t you please come home
  12. Caldonia
  13. Killer Joe
  14. One for my baby (and one more for the road)

Line-up:

  • Taj Mahal – zang, mondharmonica
  • Danny Caron – gitaar
  • Ruth Davies – bas
  • John Simon – piano
  • Leon Joyce jr. – drums
  • Carla Holbrook, Leesa Humphrey, Charlotte McKinnon – backing vocals
  • Erik Jekabson – trompet (track 1,3,4,5,6,7,10,11,14)
  • Mike Rinta – trombone (all tracks)
  • Sheldon Brown – klarinet (track 1,5,14), tenor sax (track 1,4,5,7,), alt sax (track 11)
  • Charles McNeal – tenor sax (track 1,3,4,5,6,10,12), alt sax (track 7,14)
  • Andrew Stephens – trompet (track 2,8,9,13)
  • Kristen Strom – fluit (track 2), tenor sax (track 2,8,9,13)
  • Lincoln Adler – tenor sax (track 2,4,8,9,10,13,), bariton sax (track 3,6,11)
  • Evan Price – viool (track 8,9,11)
Gearchiveerd onder: Bluestownmusic Geen reacties
7apr/230

John Primer – Teardrops for Magic Slim

Blueszanger en –gitarist Magic Slim wordt op 7 augustus 1937 in Grenada, Mississippi, geboren als Morris Holt. Zijn bijnaam Magic Slim krijgt hij van Magic Sam in wiens band hij bas speelt. In 1965 vormt Magic Sam zijn band The Teardrops. Zijn eerste album Born under a bad sign verschijnt in 1977. In 1982 sluit gitarist Magic Slim zich aan bij The Teardrops. Magic Slim overlijdt op 21 februari 2013 in Philadelphia. Hij is 75 jaar geworden. 

Blueszanger en –gitarist John Primer (5 maart 1945, Camden, Mississippi), verhuist in 1963 naar Chicago. Daar begint hij in de legendarische Maxwell Street te spelen. Voor een fooitje. In 1979 wordt hij door Willie Dixon gevraagd om in diens band Chicago Blues-All- Stars te komen spelen. Een jaar later wordt hij gitarist en bandleider van The Legendary Blues Band van Muddy Waters. Na de dood van Muddy Waters in 1983 wordt hij bandleider van The Teardrops, de band van Magic Slim, waarin hij 13 jaar actief is.    

Onlangs verscheen het album Teardrops for Magic Slim, een live-album waarop John Primer een ode brengt aan Magic Slim. Het album werd opgenomen in Rosa’s Lounge in Chicago op 26 november 2022. 

Het openingsnummer Mama talk to your daughter (J.B. Lenoir), is een onstuimige boogie met fraai gitaarwerk en strak drumwerk. In de lekkere groovy versie van Jimmy Dawkins’ Luv sumbody is ook weer funky gitaarwerk van Primer te horen. Every night, every day, (Jimmy McCracklin), is een prachtige soulvolle slowblues. Sterk is de zang en fantastische het gitaarspel in de shuffle Ain’t doing too bad, een nummer van Deadric Malone. A.C. Reed’s Buddy buddy friend is een heerlijke groovy en funky vertolking. In Magic Slim’s enige eigen compositie op dit album, de slowblues Trouble of my own, trakteert Primer weer op geweldig gitaarwerk. Magic Slim’s zoon Shawn Holt is gast in de volgende twee songs. Zijn zang en gitaarspel zijn passievol in de Willie Dixon cover Let me love you baby en daarna is zijn zang intens naast zijn vlammende gitaarwerk in de door velen opgenomen bluesstandaard, de slowblues It hurts me too. Spetterend is het gitaarwerk en uitbundige de zang van Primer in Look over yonder wall, de midtempo blues van Elmore James en ook stevig daarna het gitaarspel in de klassieke slowblues The things I used to do van Guitar Slim. Primer laat zijn gitaar weer spetteren naast de strakke ritmesectie in Before you accuse me, een mooie cover van Bo Diddley. Het album wordt funky en vrolijk afgesloten met de Little Milton compositie The blues is alright. een titel die de lading van het concert helemaal dekt.   

Conclusie: Met deze lekkere authentieke Chicago blues brengt John Primer een prachtig eerbetoon aan de grote Magic Slim. 

Tracks cd :

  1. Mama talk to your daughter
  2. Luv sumbody
  3. Every night, every day
  4. Ain’t doing too bad
  5. Buddy buddy friend
  6. Trouble of my own
  7. Let me love you baby
  8. It hurts me too
  9. Look over yonder wall
  10. The things I used to do
  11. Before you accuse me
  12. The blues is alright

Line-up The Teardrops::

  • John Primer – zang, gitaar
  • Jon McDonald – 2e gitaar
  • Earl Howell – drums
  • Danny O’Connor – bas

Guest:

  • Shawn Holt – gitaar, zang (track 7,8)
Gearchiveerd onder: Bluestownmusic Geen reacties
7apr/230

Various artists – Stoned cold country

The Rolling Stones vieren dit jaar hun 60-jarig jubileum. Om deze legendarische rockband te eren heeft een groot aantal countryartiesten een door Robert Deaton geproduceerd album opgenomen en aan 14 klassiekers van de Britse band een geheel eigen invulling gegeven.

Het album begint met een van de grootste hits van The Rolling Stones, (I can’t get no) Satisfaction. Ashley McBryde is met haar uitbundige zang de spil van het nummer naast het strakke drumwerk van Quinn Hill, het orgel van Danny Rader en de elektrische gitaren van Matt Helmkamp en Danny Rader. Het songwriters duo Kix Brooks en Ronnie Dunn zingen een schitterende versie van Honky tonk women bij de felle gitaarlicks van Kenny Greenberg en Rob McNelley en de steelgitaar van Gary Morse. De intense zang van Maren Morris heeft in de langzame countryballad Dead flowers wel wat weg van die van Dolly Parton. De steel gitaar van Mike Johnson en het pianospel van Mike Rojas zijn ook niet te versmaden. Het countryduo T.J. en John Osborne en The War and Treaty (het echtpaar Michael Trotter jr. en Tanya Trotter) toveren It’s only rock ‘n’ roll (but I like it) om in een gospel, met felle gruizige gitaarlicks van John Osborne en Kenny Greenberg, de tinkelende piano van Mike Rojas en de blazers. In het door Jimmie Allen gezongen Miss you is een fraaie bijdrage van Mickey Raphael op mondharmonica te horen. Drummer Greg Morrow en bassist Michael Rhodes zijn ook prominent aanwezig. Tumbling dice is hier een pure countryrocker. Steel gitaar (Dan Dugmore), orgel (Mike Rojas), de uitbundige zang van Ellie King en de backing vocals van Maureen Murphy en Nickie Conley. De hoofdrol in Can’t you hear me knocking is voor zanger-gitarist Marcus King. De bekende saxsolo is hier van Christopher Sawyer. Little Big Town, de vocalgroup uit Alabama, bestaande uit Karen Fairchild, Kimberly Schlapman, Phillip Sweet en Jimi Westbrook, maken van de ballad Wild horses een emotioneel feest. Zac Brown Band uit Atlanta, Georgia is sterk op dreef in Paint it black. Een aparte versie met een vioolintro van Jimmy DeMartini, de bouzouki van Caroline Jones, het drumwerk van Chris Fryar, de percussie van Danny de los Reyes en de backing vocals van Clay Cook, John Hopkins, Caroline Jones en Jimmy DeMartini. You can’t always get what you want is een van de mooiste ballads die The Stones ooit op de plaat hebben gezet. Ook deze uitvoering met countryzangeres Lainey Wilson is er een pareltje met de akoestische gitaar van Danny Rader, het intro op steel gitaar door Dan Dugmore, de keyboards van Mike Rojas, de strakke ritmesectie Greg Morrow en Steve Mackey en de backing vocals van Maureen Murphy en Nikki Conley. Sympathy for the devil is een opwindend nummer met zanger Elvie Shane, de percussie van Glen Caruba en Oscar Charles, de piano van Gordon Mote en de felle gitaarsolo’s van Tom Bukovac en Rob McNelley. De liefdesballad Angie is een feest om te horen. Hese en meeslepende zang van Steve Earle, heerlijk pianospel van Mike Rojas, de steel gitaar solo van Paul Franklin, de vioolsolo’s van Jenee Fleenor en de mandoline van Ilya Toishinkskiv. Gimme shelter mag natuurlijk niet ontbreken. Een lekkere funky versie met de lead vocalen van Eric Church, uitbundige backing vocals van Joanna Cotten en de grootse ritmesectie. Het slotakkoord Shine a light is een fantastische door Koe Wetzel gezongen gospel die begint met een orgelintro van Gordon Mote. De vaste pianist van The Stones Chuck Leavell is hier op piano te horen. Verder fraaie backing vocals Maureen Murphy, Devonne Fowlkes, Kristen Rogers en April Rucker, felle gitaarsolo’s en een sterke blazerssectie.

Conclusie: Stoned cold country is een album met prima covers en een geweldig eerbetoon aan The Rolling Stones.

Tracks cd :

  1. (I can’t get no) Satisfaction – Ashley McBryde
  2. Honky tonk women – Brooks & Dunn
  3. Dead flowers – Maren Morris
  4. It’s only rock ‘n’ roll (but I like it) – Brothers Osborne & The War and Treaty
  5. Miss you – Jimmie Allen
  6. Tumbling dice – Elle King
  7. Can’t you hear me knocking – Marcus King
  8. Wild horses – Litte Big Town
  9. Paint it black – Zac Brown Band
  10. You can’t always get what you want – Lainey Wilson
  11. Sympathy for the devil – Elvie Shane
  12. Angie – Steve Earle
  13. Gimme shelter – Eric Church
  14. Shine a light – Koe Wetzel
Gearchiveerd onder: Bluestownmusic Geen reacties
7apr/230

Willie Nelson – I don’t know a thing about love

Singer-songwriter Willie Nelson (29 april 1933, Abbott, Texas) is sinds 1956 actief in de muziekscene. De in Fort Worth, Texas, opgegroeide Red Headed Stranger, hoopt in april zijn 90e(!) verjaardag te vieren, maar hij weet van geen ophouden.

Begin maart verscheen er weer een nieuw album van deze veteraan. Zijn 73e! Op dit album, I don’t know a thing about love, brengt hij een ode aan de Amerikaanse singer-songwriter Harlan Howard, de man die Nelson ooit zijn eerste baantje als songwriter bij Pamper Music bezorgde. Het album is uitgebracht op 3 maart 2023, de 21e sterfdag van Harlan Howard. 

Harlan Howard werd geboren op 8 september 1927 en Detroit, Michigan. Toen hij 12 jaar oud was begon hij al met het schrijven van liedjes. In 1960 verhuist Howard naar Nashville, Tennessee. Hij schreef in zijn lange muzikale carrière veel liedjes die door anderen in de hitlijsten werden gezongen. Voorbeelden zijn Pick my up on your way down (Charlie Walker), Heartaches by the number (Ray Price en Guy Mitchell), Busted (Ray Charles),  Samen met Hank Cochran schreef hij I fall to pieces, opgenomen door Patsy Cline. Howard werd in 1973 opgenomen in de Nashville Songwriters Hall of Fame en in 1997 in Country Music Hall of Fame en de Songwriters Hall of Fame.  Harlan Howard overleed op 3 maart 2002 in Nashville, Tennessee. Hij werd 74 jaar.

Het openingsnummer van het nieuwe album Tiger by the tailis een swingende versie van de hit van Buck Owens and the Buckaroos uit 1964. Howard schreef dit nummer ook samen met Buck Owens. Melancholisch is de zang van Nelson in The chockin’ kind, in 1969 een nummer 1 hit van de r&b zanger Joe Simons. Fraai zijn de bekende gitaarlicks van Nelson op zijn Trigger, naast de fraaie steel gitaar van Mike Johnson en de ingetogen mondharp van good old Micky Raphael. Excuse me (I think I’ve got a heartache schreef Howard ook met Buck Owens die er in 1960 een hit mee had. Ook hier zijn weer de typische ‘Trigger licks’ te horen. Prachtig is het pianospel van Jim Brown op de tearjerker Life turned her that way, waarmee Mel Tillis in 1967 een hit had. In het door Conway Twitty in 1984 opgenomen I don’t know a thing about love is aan de stem van Nelson te horen dat hij al een dagje ouder is. Samen met Tompall Glaser schreef Howard Harlan in 1966 het bekende Streets of Baltimore, een klassieker die door velen is opgenomen, o.a. door  Bobby Bare, Gram Parsons & Emmylou Harris, John Prine, Charlie Pride en Tom Russell. Fraai is hier weer de mondharp. Busted schreef Harlan in 1962 en is bekend in de versie van Ray Charles (1963), maar ook Johnny Cash nam dit nummer in 1963 op met The Carter Family. In dit bluesy nummer, ook op single uitgebracht, is een mooie rol weggelegd voor Jim Brown op orgel. Wonderschoon is de steel gitaar naast de jazzy gitaarlicks in She called my baby, een in 1961 geschreven song waarmee Charlie Rich in 1974 scoorde. In de countryballad Too many rivers is het weer genieten van de steelgitaar en de mondharp. Brenda Lee had met dit nummer in hit in 1965. Het slotnummer Beautiful Annabel Lee, in 1964 als eerste opgenomen door Burl Yves en in 1967 ook door Waylon Jennings, is een mooi slotakkoord.

Conclusie: Willie Nelson lijkt onverslijtbaar en timmert weer fraai aan de (country) weg met mooie interpretaties van songs van Harlan Howard.

Tracks cd :

  1. Tiger by the tail
  2. The chockin’ kind
  3. Excuse me (I think I’ve got a heartache)
  4. Life turned her that way
  5. I don’t know a thing about love
  6. Streets of Baltimore
  7. Busted
  8. She called me baby
  9. Too many rivers
  10. Beautiful Annabel Lee

Line-up:

  • Willie Nelson – zang, gitaar (Trigger)
  • Jim “Moose” Brown – piano, synthesizer, B-3 orgel, Wurlitzer
  • Mike Johnson – steel gitaar
  • James Mitchell – elektrische gitaar
  • Larry Paxton – bas
  • Lonnie Wilson - drums
  • Mickey Raphael – mondharmonica
  • Bobby Terry – akoestische en elektrische gitaar
  • Wyatt Beard – backing vocals
  • Melonie Cannon – backing vocals
Gearchiveerd onder: Bluestownmusic Geen reacties
7apr/230

Ad Vanderveen – Heart of every town

De ster van singer-songwriter Ad Vanderveen (21 september 1956, Hilversum) is de afgelopen decennia hoog gestegen in Europa en de VS. Zijn muziek is stevig geworteld in de americana. Dit heeft wellicht te maken met zijn Canadese roots omdat zijn halve familie de Canadese nationaliteit heeft. Vanaf zijn 14e speelt hij al in R&R bandjes. Muzikaal is Vanderveen beïnvloed door o.a. Bob Dylan, Neil Young, John Lennon en Townes van Zandt. Begin jaren ’80 van de vorige eeuw richt hij zijn eigen band Personnel op. Hun debuutalbum On strike verschijnt in 1983. Op hun in 1992 in Nashville, Tennessee, opgenomen album Continuing stories spelen o.a. Al Kooper, Flaco Jimenez en Al Perkins mee. Begin jaren ’90 verlaat Vanderveen Personnel en start een succesvolle solocarrière.

Vanderveen is zeer productief want jaarlijks komen er nieuwe albums van hem uit. Begin maart maand verscheen het dubbelalbum Heart of every town, tien nieuwe songs in twee verschillende gedaantes.

Cd 1 is opgenomen in de Piterkerk in Lippenhuizen (Friesland), waar een prachtig oud orgel staat en de akoestiek schitterend is. Ad’s moeder speelde vroeger ook orgel in de kerk en zodoende vond hij het mooi om de historische link te onderzoeken tussen gospel en folk/countrymuziek.

Cd 2 is opgenomen in de pub van de Harmonie in Edam. Dezelfde tien songs (in een iets andere volgorde) zijn gebouwd op elektrische gitaar met de band The O’Neils ’22.

Het titelnummer Heart of every town is in de church versie een heel rustig nummer met kerkorgel en akoestische gitaar. In de pub versie is het een stevig Neil Young achtig rockend nummer met een strakke ritmesectie. Ook het mooie ingetogen Pour soul is in de pub versie met een stevige Neil Young saus overgoten. Die while living heeft in de church versie mooie harmonieen, ingetogen gitaarlicks en rustig drumwerk. De gitaar gedreven pub versie wordt uitgesponnen en duurt ruim acht minuten. Het verschil tussen de twee versies van Homesweet is ook groot. De een rustig akoestisch met mandola en de andere gruizig met drums.  Het georkestreerde Horizon line laat in de church versie het mooie kerkorgel horen. De pub versie is een fraaie countryrocker met mondharp. Not a song op cd 1 is ingetogen akoestisch en de bijna 9 minuten durende pub versie met pedal steel is soms fel rockend met vloeiende elektrische gitaarlicks. Mirage is in beide versies fraaie americana. Het verschil in Child again is weer groot. Ingetogen drumwerk, mooie zang en autoharp in de church versie en de enigszins psychedelische pub versie wordt weer lang uitgesponnen tot bijna elf minuten. Never growing old is met het kerkorgel en de akoestisch gitaar op cd 1 gospelachtig en is in de pub versie melodieus rockende americana weer met een Neil Young sausje overgoten. Unremembered dream is op cd 1 het slotnummer en het openingsnummer van cd 2. Niet te vergelijken songs. Op de nog geen halve minuut durende church versie zijn alleen wat vage vocalen te horen. De ruim drie minuten durende pub versie is heerlijke uptempo americana met pedal steel en harmonieen.     

Conclusie: Zowel de akoestische church versie als de rockende pub versie hebben de kwaliteit die we van Ad Vanderveen gewend zijn.

Tracks cd 1 (church version):

  1. Heart of every town
  2. Pour soul
  3. Die while living
  4. Homesweet
  5. Horizon line
  6. Not a song
  7. Mirage
  8. Child again
  9. Never growing old
  10. Unremembered dream

Tracks cd 2 (pub version):

  1. Unremembered dream
  2. Heart of every town
  3. Poor soul
  4. Die while living
  5. Homesweet
  6. Horizon line
  7. Not a song
  8. Mirage
  9. Child again
  10. Never growing old

Line-up:

  • Ad Vanderveen – zang, gitaar
  • Kersten de Ligny – autoharp, zang
  • Jan Erik Hoeve – pedal steel
  • Timon van Heerdt – bas
  • Roel Overduin - drums
Gearchiveerd onder: Bluestownmusic Geen reacties