Gerritschinkel.nl Columns & meer

Taj Mahal – Savoy

De 80-jarige zanger-gitarist Taj Mahal (17 mei 1942, New York) kan met recht een veteraan worden genoemd. Deze bluesman is al sinds 1964 muzikaal actief. In dat jaar verhuist hij naar Santa Monica, California, en vormt daar met o.a. Ry Cooder The Rising Sons. Mahal speelt ook met Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Buddy Guy en Lightnin’ Hopkins. In 1968 start hij een solocarrière en in datzelfde jaar komt zijn solodebuut Taj Mahal uit. In 1968 is Taj Mahal ook te zien in de film The Rolling Stones Rock and Roll Circus. In de loop van de volgende jaren brengt hij regelmatig nieuwe platen uit en speelt met talloze andere musici. Naast blues heeft Taj Mahal ook grote interesse voor muziek afkomstig uit o.a. West-Afrika, Latijns-Amerika, de Caribische eilanden en Hawaï.

Binnenkort verschijnt er weer een nieuw album van Taj Mahal. Op dit album Savoy, de titel verwijst naar de beroemde Harlem balzaal, brengt Mahal een eerbetoon aan 14 standaards van o.a. Benny Goodman, George & Ira Gershwin, Louis Jordan, Duke Ellington en Billy Austin.       

Het album opent met Stompin’ at the Savoy van Benny Goodman. Taj Mahal vertelt hoe zijn vader en moeder elkaar ontmoetten in de Savoy terwijl ze luisterden naar Ella Fitzgerald. I’m just a lucky so-and-so van Mac David & Duke Ellington heeft prachtige blazersarrangementen met Kristen Strom op fluit. Gee baby ain’t I good to you werd als eerste opgenomen door McKenney’s Cotton Pickers in 1929 en in 1943 door Nat King Cole Trio. Mooi is het pianospel hier van John Simon, de ingetogen gitaarlicks van Danny Caron en de trompetsolo van Erik Jekabson. In Summertime, uit de opera Porgy & Bess van George Gershwin uit 1935, zijn het jazzy gitaarspel van Caron, de tenorsaxsolo van Lincoln Adler en de intense zang van Mahal de belangrijkste ingrediënten. De zeer fraaie versie van Duke Ellington’ s Mood indigo was de eerste cover die Mahal en Simon op wilden nemen. De backing vocals van Carla Holbrook, Leesa Humphrey en Charlotte McKinnon zijn hemels. Is you is or is you ain’t my baby is een jumpblues van Billy Austin & Louis Jordan. Fraaie bastonen, een trompetsolo van Jekabson, de trombone van Mike Rinta en de backing vocals die de soms Louis Armstrong achtige zang van Taj Mahal ondersteunen. In de schitterende versie van Duke Ellington’ s Do nothin’ till you hear from me wordt de show gestolen door Danny Caron en Ruth Davies, die beiden jarenlang in de band van Charles Brown speelden. De ritmesectie drummer Leon Joyce jr. (ook bekend van Ramsey Lewis Trio) en bassist Davies zijn op dreef in het swingende Sweet Georgie Brown, de jazzstandard uit 1925,met Evan Price op viool en de sterke zang van Mahal. Mooi is het duet van Mahal met Maria Muldaur in Baby it’s cold outside. In Lady be good van George & Ira Gershwin (musical uit 1924) is de tenorsax battle tussen McNeal en Adler een lust voor het oor. Jekabson trekt in Baby won’t you please come home, de eerste hit van Bessie Smith in 1923, de aandacht naar zich toe met zijn trompetsolo. Taj Mahal pakt zijn mondharp er bij in Caldonia, de jumpblues van Louis Jordan uit 1945 en die mondharp is ook lekker in Killer Joe, de compositie van Benny Golson uit 1960. Het mooiste wordt voor het laatste bewaard, een ruim acht minuten lange versie van One for my baby (and one more for the road), uit de film The sky is the limit van Harold Arlen & Johnny Mercer uit 1943. Het nummer is door velen opgenomen, o.a. door Ray Charles, Frank Sinatra en Count Basie. Maar Taj Mahal doet hier met zijn fantastische begeleiders in dit fraaie slotakkoord nauwelijks voor hen onder.

Conclusie: Taj Mahal is van vele muzikale markten thuis. Savoy is een geweldig album.

Tracks cd :

1. Stompin’ at the Savoy
2. I’m just a lucky so-and-so
3. Gee baby ain’t I good to you
4. Summertime
5. Mood indigo
6. Is you is or is you ain’t my baby
7. Do nothin’ till you hear from me
8. Sweet Georgia Brown
9. Baby it’s cold outside (with Maria Muldaur)
10. Lady be good
11. Baby won’t you please come home
12. Caldonia
13. Killer Joe
14. One for my baby (and one more for the road)

Line-up:

• Taj Mahal – zang, mondharmonica
• Danny Caron – gitaar
• Ruth Davies – bas
• John Simon – piano
• Leon Joyce jr. – drums
• Carla Holbrook, Leesa Humphrey, Charlotte McKinnon – backing vocals
• Erik Jekabson – trompet (track 1,3,4,5,6,7,10,11,14)
• Mike Rinta – trombone (all tracks)
• Sheldon Brown – klarinet (track 1,5,14), tenor sax (track 1,4,5,7,), alt sax (track 11)
• Charles McNeal – tenor sax (track 1,3,4,5,6,10,12), alt sax (track 7,14)
• Andrew Stephens – trompet (track 2,8,9,13)
• Kristen Strom – fluit (track 2), tenor sax (track 2,8,9,13)
• Lincoln Adler – tenor sax (track 2,4,8,9,10,13,), bariton sax (track 3,6,11)
• Evan Price – viool (track 8,9,11)

John Primer – Teardrops for Magic Slim

Blueszanger en –gitarist Magic Slim wordt op 7 augustus 1937 in Grenada, Mississippi, geboren als Morris Holt. Zijn bijnaam Magic Slim krijgt hij van Magic Sam in wiens band hij bas speelt. In 1965 vormt Magic Sam zijn band The Teardrops. Zijn eerste album Born under a bad sign verschijnt in 1977. In 1982 sluit gitarist Magic Slim zich aan bij The Teardrops. Magic Slim overlijdt op 21 februari 2013 in Philadelphia. Hij is 75 jaar geworden. 

Blueszanger en –gitarist John Primer (5 maart 1945, Camden, Mississippi), verhuist in 1963 naar Chicago. Daar begint hij in de legendarische Maxwell Street te spelen. Voor een fooitje. In 1979 wordt hij door Willie Dixon gevraagd om in diens band Chicago Blues-All- Stars te komen spelen. Een jaar later wordt hij gitarist en bandleider van The Legendary Blues Band van Muddy Waters. Na de dood van Muddy Waters in 1983 wordt hij bandleider van The Teardrops, de band van Magic Slim, waarin hij 13 jaar actief is.    

Onlangs verscheen het album Teardrops for Magic Slim, een live-album waarop John Primer een ode brengt aan Magic Slim. Het album werd opgenomen in Rosa’s Lounge in Chicago op 26 november 2022. 

Het openingsnummer Mama talk to your daughter (J.B. Lenoir), is een onstuimige boogie met fraai gitaarwerk en strak drumwerk. In de lekkere groovy versie van Jimmy Dawkins’ Luv sumbody is ook weer funky gitaarwerk van Primer te horen. Every night, every day, (Jimmy McCracklin), is een prachtige soulvolle slowblues. Sterk is de zang en fantastische het gitaarspel in de shuffle Ain’t doing too bad, een nummer van Deadric Malone. A.C. Reed’s Buddy buddy friend is een heerlijke groovy en funky vertolking. In Magic Slim’s enige eigen compositie op dit album, de slowblues Trouble of my own, trakteert Primer weer op geweldig gitaarwerk. Magic Slim’s zoon Shawn Holt is gast in de volgende twee songs. Zijn zang en gitaarspel zijn passievol in de Willie Dixon cover Let me love you baby en daarna is zijn zang intens naast zijn vlammende gitaarwerk in de door velen opgenomen bluesstandaard, de slowblues It hurts me too. Spetterend is het gitaarwerk en uitbundige de zang van Primer in Look over yonder wall, de midtempo blues van Elmore James en ook stevig daarna het gitaarspel in de klassieke slowblues The things I used to do van Guitar Slim. Primer laat zijn gitaar weer spetteren naast de strakke ritmesectie in Before you accuse me, een mooie cover van Bo Diddley. Het album wordt funky en vrolijk afgesloten met de Little Milton compositie The blues is alright. een titel die de lading van het concert helemaal dekt.   

Conclusie: Met deze lekkere authentieke Chicago blues brengt John Primer een prachtig eerbetoon aan de grote Magic Slim. 

Tracks cd :

1. Mama talk to your daughter
2. Luv sumbody
3. Every night, every day
4. Ain’t doing too bad
5. Buddy buddy friend
6. Trouble of my own
7. Let me love you baby
8. It hurts me too
9. Look over yonder wall
10. The things I used to do
11. Before you accuse me
12. The blues is alright

Line-up The Teardrops::

• John Primer – zang, gitaar
• Jon McDonald – 2^e gitaar
• Earl Howell – drums
• Danny O’Connor – bas

Guest:

• Shawn Holt – gitaar, zang (track 7,8)

Various artists – Stoned cold country

The Rolling Stones vieren dit jaar hun 60-jarig jubileum. Om deze legendarische rockband te eren heeft een groot aantal countryartiesten een door Robert Deaton geproduceerd album opgenomen en aan 14 klassiekers van de Britse band een geheel eigen invulling gegeven.

Het album begint met een van de grootste hits van The Rolling Stones, (I can’t get no) Satisfaction. Ashley McBryde is met haar uitbundige zang de spil van het nummer naast het strakke drumwerk van Quinn Hill, het orgel van Danny Rader en de elektrische gitaren van Matt Helmkamp en Danny Rader. Het songwriters duo Kix Brooks en Ronnie Dunn zingen een schitterende versie van Honky tonk women bij de felle gitaarlicks van Kenny Greenberg en Rob McNelley en de steelgitaar van Gary Morse. De intense zang van Maren Morris heeft in de langzame countryballad Dead flowers wel wat weg van die van Dolly Parton. De steel gitaar van Mike Johnson en het pianospel van Mike Rojas zijn ook niet te versmaden. Het countryduo T.J. en John Osborne en The War and Treaty (het echtpaar Michael Trotter jr. en Tanya Trotter) toveren It’s only rock ‘n’ roll (but I like it) om in een gospel, met felle gruizige gitaarlicks van John Osborne en Kenny Greenberg, de tinkelende piano van Mike Rojas en de blazers. In het door Jimmie Allen gezongen Miss you is een fraaie bijdrage van Mickey Raphael op mondharmonica te horen. Drummer Greg Morrow en bassist Michael Rhodes zijn ook prominent aanwezig. Tumbling dice is hier een pure countryrocker. Steel gitaar (Dan Dugmore), orgel (Mike Rojas), de uitbundige zang van Ellie King en de backing vocals van Maureen Murphy en Nickie Conley. De hoofdrol in Can’t you hear me knocking is voor zanger-gitarist Marcus King. De bekende saxsolo is hier van Christopher Sawyer. Little Big Town, de vocalgroup uit Alabama, bestaande uit Karen Fairchild, Kimberly Schlapman, Phillip Sweet en Jimi Westbrook, maken van de ballad Wild horses een emotioneel feest. Zac Brown Band uit Atlanta, Georgia is sterk op dreef in Paint it black. Een aparte versie met een vioolintro van Jimmy DeMartini, de bouzouki van Caroline Jones, het drumwerk van Chris Fryar, de percussie van Danny de los Reyes en de backing vocals van Clay Cook, John Hopkins, Caroline Jones en Jimmy DeMartini. You can’t always get what you want is een van de mooiste ballads die The Stones ooit op de plaat hebben gezet. Ook deze uitvoering met countryzangeres Lainey Wilson is er een pareltje met de akoestische gitaar van Danny Rader, het intro op steel gitaar door Dan Dugmore, de keyboards van Mike Rojas, de strakke ritmesectie Greg Morrow en Steve Mackey en de backing vocals van Maureen Murphy en Nikki Conley. Sympathy for the devil is een opwindend nummer met zanger Elvie Shane, de percussie van Glen Caruba en Oscar Charles, de piano van Gordon Mote en de felle gitaarsolo’s van Tom Bukovac en Rob McNelley. De liefdesballad Angie is een feest om te horen. Hese en meeslepende zang van Steve Earle, heerlijk pianospel van Mike Rojas, de steel gitaar solo van Paul Franklin, de vioolsolo’s van Jenee Fleenor en de mandoline van Ilya Toishinkskiv. Gimme shelter mag natuurlijk niet ontbreken. Een lekkere funky versie met de lead vocalen van Eric Church, uitbundige backing vocals van Joanna Cotten en de grootse ritmesectie. Het slotakkoord Shine a light is een fantastische door Koe Wetzel gezongen gospel die begint met een orgelintro van Gordon Mote. De vaste pianist van The Stones Chuck Leavell is hier op piano te horen. Verder fraaie backing vocals Maureen Murphy, Devonne Fowlkes, Kristen Rogers en April Rucker, felle gitaarsolo’s en een sterke blazerssectie.

Conclusie: Stoned cold country is een album met prima covers en een geweldig eerbetoon aan The Rolling Stones.

Tracks cd :

1. (I can’t get no) Satisfaction – Ashley McBryde
2. Honky tonk women – Brooks & Dunn
3. Dead flowers – Maren Morris
4. It’s only rock ‘n’ roll (but I like it) – Brothers Osborne & The War and Treaty
5. Miss you – Jimmie Allen
6. Tumbling dice – Elle King
7. Can’t you hear me knocking – Marcus King
8. Wild horses – Litte Big Town
9. Paint it black – Zac Brown Band
10. You can’t always get what you want – Lainey Wilson
11. Sympathy for the devil – Elvie Shane
12. Angie – Steve Earle
13. Gimme shelter – Eric Church
14. Shine a light – Koe Wetzel

Willie Nelson – I don’t know a thing about love

Singer-songwriter Willie Nelson (29 april 1933, Abbott, Texas) is sinds 1956 actief in de muziekscene. De in Fort Worth, Texas, opgegroeide Red Headed Stranger, hoopt in april zijn 90^e(!) verjaardag te vieren, maar hij weet van geen ophouden.

Begin maart verscheen er weer een nieuw album van deze veteraan. Zijn 73^e! Op dit album, I don’t know a thing about love, brengt hij een ode aan de Amerikaanse singer-songwriter Harlan Howard, de man die Nelson ooit zijn eerste baantje als songwriter bij Pamper Music bezorgde. Het album is uitgebracht op 3 maart 2023, de 21^e sterfdag van Harlan Howard. 

Harlan Howard werd geboren op 8 september 1927 en Detroit, Michigan. Toen hij 12 jaar oud was begon hij al met het schrijven van liedjes. In 1960 verhuist Howard naar Nashville, Tennessee. Hij schreef in zijn lange muzikale carrière veel liedjes die door anderen in de hitlijsten werden gezongen. Voorbeelden zijn Pick my up on your way down (Charlie Walker), Heartaches by the number (Ray Price en Guy Mitchell), Busted (Ray Charles),  Samen met Hank Cochran schreef hij I fall to pieces, opgenomen door Patsy Cline. Howard werd in 1973 opgenomen in de Nashville Songwriters Hall of Fame en in 1997 in Country Music Hall of Fame en de Songwriters Hall of Fame.  Harlan Howard overleed op 3 maart 2002 in Nashville, Tennessee. Hij werd 74 jaar.

Het openingsnummer van het nieuwe album Tiger by the tailis een swingende versie van de hit van Buck Owens and the Buckaroos uit 1964. Howard schreef dit nummer ook samen met Buck Owens. Melancholisch is de zang van Nelson in The chockin’ kind, in 1969 een nummer 1 hit van de r&b zanger Joe Simons. Fraai zijn de bekende gitaarlicks van Nelson op zijn Trigger, naast de fraaie steel gitaar van Mike Johnson en de ingetogen mondharp van good old Micky Raphael. Excuse me (I think I’ve got a heartache schreef Howard ook met Buck Owens die er in 1960 een hit mee had. Ook hier zijn weer de typische ‘Trigger licks’ te horen. Prachtig is het pianospel van Jim Brown op de tearjerker Life turned her that way, waarmee Mel Tillis in 1967 een hit had. In het door Conway Twitty in 1984 opgenomen I don’t know a thing about love is aan de stem van Nelson te horen dat hij al een dagje ouder is. Samen met Tompall Glaser schreef Howard Harlan in 1966 het bekende Streets of Baltimore, een klassieker die door velen is opgenomen, o.a. door  Bobby Bare, Gram Parsons & Emmylou Harris, John Prine, Charlie Pride en Tom Russell. Fraai is hier weer de mondharp. Busted schreef Harlan in 1962 en is bekend in de versie van Ray Charles (1963), maar ook Johnny Cash nam dit nummer in 1963 op met The Carter Family. In dit bluesy nummer, ook op single uitgebracht, is een mooie rol weggelegd voor Jim Brown op orgel. Wonderschoon is de steel gitaar naast de jazzy gitaarlicks in She called my baby, een in 1961 geschreven song waarmee Charlie Rich in 1974 scoorde. In de countryballad Too many rivers is het weer genieten van de steelgitaar en de mondharp. Brenda Lee had met dit nummer in hit in 1965. Het slotnummer Beautiful Annabel Lee, in 1964 als eerste opgenomen door Burl Yves en in 1967 ook door Waylon Jennings, is een mooi slotakkoord.

Conclusie: Willie Nelson lijkt onverslijtbaar en timmert weer fraai aan de (country) weg met mooie interpretaties van songs van Harlan Howard.

Tracks cd :

1. Tiger by the tail
2. The chockin’ kind
3. Excuse me (I think I’ve got a heartache)
4. Life turned her that way
5. I don’t know a thing about love
6. Streets of Baltimore
7. Busted
8. She called me baby
9. Too many rivers
10. Beautiful Annabel Lee

Line-up:

• Willie Nelson – zang, gitaar (Trigger)
• Jim “Moose” Brown – piano, synthesizer, B-3 orgel, Wurlitzer
• Mike Johnson – steel gitaar
• James Mitchell – elektrische gitaar
• Larry Paxton – bas
• Lonnie Wilson - drums
• Mickey Raphael – mondharmonica
• Bobby Terry – akoestische en elektrische gitaar
• Wyatt Beard – backing vocals
• Melonie Cannon – backing vocals

Ad Vanderveen – Heart of every town

De ster van singer-songwriter Ad Vanderveen (21 september 1956, Hilversum) is de afgelopen decennia hoog gestegen in Europa en de VS. Zijn muziek is stevig geworteld in de americana. Dit heeft wellicht te maken met zijn Canadese roots omdat zijn halve familie de Canadese nationaliteit heeft. Vanaf zijn 14^e speelt hij al in R&R bandjes. Muzikaal is Vanderveen beïnvloed door o.a. Bob Dylan, Neil Young, John Lennon en Townes van Zandt. Begin jaren ’80 van de vorige eeuw richt hij zijn eigen band Personnel op. Hun debuutalbum On strike verschijnt in 1983. Op hun in 1992 in Nashville, Tennessee, opgenomen album Continuing stories spelen o.a. Al Kooper, Flaco Jimenez en Al Perkins mee. Begin jaren ’90 verlaat Vanderveen Personnel en start een succesvolle solocarrière.

Vanderveen is zeer productief want jaarlijks komen er nieuwe albums van hem uit. Begin maart maand verscheen het dubbelalbum Heart of every town, tien nieuwe songs in twee verschillende gedaantes.

Cd 1 is opgenomen in de Piterkerk in Lippenhuizen (Friesland), waar een prachtig oud orgel staat en de akoestiek schitterend is. Ad’s moeder speelde vroeger ook orgel in de kerk en zodoende vond hij het mooi om de historische link te onderzoeken tussen gospel en folk/countrymuziek.

Cd 2 is opgenomen in de pub van de Harmonie in Edam. Dezelfde tien songs (in een iets andere volgorde) zijn gebouwd op elektrische gitaar met de band The O’Neils ’22.

Het titelnummer Heart of every town is in de church versie een heel rustig nummer met kerkorgel en akoestische gitaar. In de pub versie is het een stevig Neil Young achtig rockend nummer met een strakke ritmesectie. Ook het mooie ingetogen Pour soul is in de pub versie met een stevige Neil Young saus overgoten. Die while living heeft in de church versie mooie harmonieen, ingetogen gitaarlicks en rustig drumwerk. De gitaar gedreven pub versie wordt uitgesponnen en duurt ruim acht minuten. Het verschil tussen de twee versies van Homesweet is ook groot. De een rustig akoestisch met mandola en de andere gruizig met drums.  Het georkestreerde Horizon line laat in de church versie het mooie kerkorgel horen. De pub versie is een fraaie countryrocker met mondharp. Not a song op cd 1 is ingetogen akoestisch en de bijna 9 minuten durende pub versie met pedal steel is soms fel rockend met vloeiende elektrische gitaarlicks. Mirage is in beide versies fraaie americana. Het verschil in Child again is weer groot. Ingetogen drumwerk, mooie zang en autoharp in de church versie en de enigszins psychedelische pub versie wordt weer lang uitgesponnen tot bijna elf minuten. Never growing old is met het kerkorgel en de akoestisch gitaar op cd 1 gospelachtig en is in de pub versie melodieus rockende americana weer met een Neil Young sausje overgoten. Unremembered dream is op cd 1 het slotnummer en het openingsnummer van cd 2. Niet te vergelijken songs. Op de nog geen halve minuut durende church versie zijn alleen wat vage vocalen te horen. De ruim drie minuten durende pub versie is heerlijke uptempo americana met pedal steel en harmonieen.     

Conclusie: Zowel de akoestische church versie als de rockende pub versie hebben de kwaliteit die we van Ad Vanderveen gewend zijn.

Tracks cd 1 (church version):

1. Heart of every town
2. Pour soul
3. Die while living
4. Homesweet
5. Horizon line
6. Not a song
7. Mirage
8. Child again
9. Never growing old
10. Unremembered dream

Tracks cd 2 (pub version):

1. Unremembered dream
2. Heart of every town
3. Poor soul
4. Die while living
5. Homesweet
6. Horizon line
7. Not a song
8. Mirage
9. Child again
10. Never growing old

Line-up:

• Ad Vanderveen – zang, gitaar
• Kersten de Ligny – autoharp, zang
• Jan Erik Hoeve – pedal steel
• Timon van Heerdt – bas
• Roel Overduin - drums