Gerritschinkel.nl Columns & meer

Chambers DesLauriers – Our time to ride

De Amerikaanse blueszangeres Annika Chambers is geboren in Houston, Texas. Zij begon haar zangcarrière in de kerk. Zij diende 7,5 jaar in het Amerikaanse leger en tijdens haar militaire dienst ontdekte ze de blues. Haar debuutalbum Making my mark verscheen in 2014 en leverde haar een Blues Foundation nominatie op voor best new blues artist. 

De Canadese bluesrocker en producer Paul DesLauriers is afkomstig uit Cornwall, Ontario. Hij begon op zijn vijfde met muziek maken en op zijn vijftiende professioneel op te treden. Zijn muzikale voorbeelden zijn BB King en Robert Johnson. Zijn solo- en bandwerk leverde hem o.a. in 2016 zes Maple Blues Awards op en een tweede plaats bij de International Blues Challenge. Daarna won hij nog meerdere prijzen.

Annika Chambers en Paul DesLauriers ontmoetten elkaar in 2018 tijdens de IBC in Memphis. In datzelfde jaar trouwden ze ook. Hun debuutalbum Good trouble verscheen in 2022.

Op 22 augustus a.s. komt hun nieuwe album Our time to ride uit, een album met een mix van blues, soul, rock-‘n’-roll, is volgens Annika en Paul een liefdesverhaal op muziek. Het album is opgenomen in Montreal, Los Angeles en Houston o.l.v. producer Eric Corne, oprichter van het label Forty Below Records.

In het openingsnummer, het stevige funky soulvolle Love you just the same, is meteen al de explosieve zang van Chambers te horen naast het vette gitaarwerk van DesLauriers. Strak is het drumwerk in People gonna talk (“maak je niet druk om wat de mensen over je zeggen, negeer die roddels”).  Written in the stars rockt melodieus weg, met wederom fraai gitaarwerk en soulvolle intense zang. Het tempo gaat iets terug in Believe in love (een ode aan de liefde, ‘geloof er in’), maar halverwege gaat het tempo weer flink omhoog met een gierende gitaarsolo, orgel en een stoïcijnse ritmesectie. Het ballade achtige Sing, met mooie backing vocals en een geweldige gitaarsolo, is een compositie van Eric Corne. Verschroeiend is de gitaarsolo in het funky soulvolle met blazers en fraaie bastonen versierde Temperature of one-o-nine. In the heart of the night is een uptempo gitaarrocker met swingend pianospel van Jesse O’Brien. In het titelnummer Our time to ride gaan ook alle remmen weer los met slide en een hamerende piano. Het slotnummer, de mooie 7½ minuut lange ballad One in a million, is een fraaie afsluiter met fantastische zang en prachtig gitaarwerk.

Conclusie: Mijn kennismaking met Chambers DesLauriers is mij uitstekend bevallen. Our time to ride is een indrukwekkend topalbum.

Tracks cd:

1. Love you just the same
2. People gonna talk
3. Written in the stars
4. Believe in love
5. Sing
6. Temperature of one-o-nine
7. In the heart of the night
8. Our time to ride
9. One in a million

Line-up:

• Annika Chambers – zang, handclapping, backing vocals
• Paul DesLauriers – gitaren, zang, handclapping, backing vocals
• Gary Davenport – bas
• Sly Coulombe – drums, percussie
• Sasha Smith – piano, Wurlitzer, orgel, clavinet
• Jesse O’Brien – piano (track 7)
• Mark Penders – trompet
• David Ralicke – saxofoon
• Nicoya Polar, Eric Corne – backing vocals

Maria Muldaur – One hour mama; the blues of Victoria Spivey

De Amerikaanse jazz- blues- en countryzangeres Maria Muldaur (12 september 1943, Greenwich Village) groeit op in een muzikale familie van Italiaanse afkomst en wordt al vroeg blootgesteld aan vele muzikale invloeden zoals de folkmuziek in Greenwich Village in de vroege jaren ’60. Later verhuist zij naar Cambridge, Massachusetts, waar ze haar toekomstige echtgenoot en folkzanger Geoff Muldaur ontmoet. In 1972 komt er een eind aan de samenwerking (en het huwelijk) met Geoff Muldaur en begint Maria aan een solocarrière. In 1973 komt haar debuut soloalbum uit en scoort ze een zeer grote hit met Midnight at the oasis.

Onlangs verscheen er weer een nieuw album (haar 44^e) van Maria Muldaur, getiteld One hour mama; the blues of Victoria Spivey.

Victoria Spivey was een Amerikaanse blueszangeres- en pianiste. Zij werd geboren op 15 oktober 1906 in Houston, Texas en overleed op 3 oktober 1976 in New York. Op jonge leeftijd speelde zij al piano in de band van haar vader. In 1926 verhuisde zij naar St. Louis maakte daar haar eerste opname (Black snake blues). In 1929 speelde ze Misty Rose in de musicalfilm Halleluja en in de jaren ‘30 en ‘40 was ze succesvol als actrice. In 1959 trok ze zich terug van het toneel en ging een kerkkoor leiden. Tijdens de bluesrevival begin jaren ‘60 maakte Spivey haar muzikale comeback. Ze maakte opnamen met o.a. Sippie Wallace, Luther Johnson, Sugar Blue en Bob Dylan.

One hour mama – the blues of Victoria Spivey is een bloemlezing van 12 songs uit het repertoire van Victoria Spivey. Muldaur wordt op dit album o.a. op drie nummers begeleid door James Dapogny’s Jazz Band uit Chicago en op twee nummers door Tuba Skinny, een streetband uit New Orleans. 

Het openingsnummer, het lome My handy man, werd geschreven door Andy Raza (1895 – 1973). Naast James Dapogny’s Chicago Jazz Band horen we hier Chris Burns op piano. Lekker is het duet met Elvin Bishop in het swingende door Lonnie Johnson (1899 – 1970) geschreven What makes you act like that? Heerlijk klinkt de piano van Neil Fontano in het intens gezongen Don’t love no married man. Het pianospel is daarna ook sprankelend, naast de fraaie baslijnen, in het uptempo Dreaming of you. Met trompet, tuba, washboard, trombone, banjo, gitaar en piano creëert Tuba Skinny, de streetband uit New Orleans, een geweldige sfeer in Organ grinder. No, papa, no is een vrolijk nummer met tinkelend pianospel. James Dapogny’s Chicago Jazz Band speelt weer fraai in het ‘slepende’ One hour mama. Schitterend is de zang van Muldaur in het prachtige Funny feathers, waarin de bandleden van Tuba Skinny fraai soleren. In Gotta have what it takes zingt Muldaur een duet met Taj Mahal. Sprankelend pianospel is weer te horen in Any-kind-a-man, een compositie van actrice-singer-songwriter Hattie McDaniel (1893 – 1952), de eerste Afro-Amerikaanse actrice die een Oscar won. Na het weemoedige Down hill pull, wordt het album afgesloten met het langzaam slepende T-B Blues. Naast de sterke zang van Maria Muldaur wordt er in dit slotnummer ook weer geweldig gemusiceerd door James Dapogny’s Chicago Jazz Band.      

ant formulier

Conclusie: Met One hour mama brengt Maria Muldaur een zeer fraai eerbetoon aan Victoria Spivey.

Tracks cd:

1. My handy man
2. What makes you act like that?
3. Don’t love no married man
4. Dreaming of you
5. Organ grinder
6. No, papa, no!
7. One hour mama
8. Funny feathers
9. Gotta have what it takes
10. Any-kind-a-man
11. Down hill pull
12. T-B blues

Line-up:

• Maria Muldaur – zang
• Elvis Bishop – zang (track 2)
• Taj Mahal – zang (track 9)
• Kurt Krahnke, Steve Height  –bas
• Pete Siers, Beaumont Beaulieu – drums
• Rob Bourassa – gitaar (track 1,5,8)
• David Torkanowski – piano (track 2,3,4,6,9,10,11)
• Chris Burns – piano (track 1)
• Johnny Bones – sax
• Danny Caron – gitaar
• Neil Fontano, David K. Matthews – piano

James Dapogny’s Chicago Jazz Band

• Kim Cusack – klarinet, alt sax (track 1,7,12)
• Rod McDonald – gitaar, banjo (track 1,7,12)
• Jon-Erik Kellso – trompet (track 1,7,12)
• Russ Whitmann – klarinet, tenorsax, bariton sax (track 1,7,12)
• Chris Smith – trombone, tuba (track 1,7,12)

Tuba Skinny

• Shaye Cohn – trompet (track 5,8)
• Craig Flory – klarinet (track 5,8)
• Greg Sherman – gitaar (track 5,8)
• Max Bien-Kahn – gitaar, banjo (track 5,8)
• Robin Rapuzzi – washboard (track 5,8)
• Barnabus Jones – trombone (track 5,8)
• Todd Burdick – tuba (track 5,8)

Samantha Fish – Paper doll

Samantha Fish is een op 30 januari 1989 in Kansas City, Missouri, geboren singer-songwriter-gitariste. Samantha Fish is als drummer begonnen, maar op haar 15^e stapt ze over op de gitaar. De eerste muziek die ze hoort is van Bonnie Raitt en Stevie Ray Vaughan en later van Tom Petty en The Rolling Stones. Ze noemt het album Sticky fingers van The Stones als een vroege invloed. Fish gaat in die tijd regelmatig naar de Knuckleheads Saloon in Kansas City, waar veel bluesartiesten optreden.

In 2009 verschijnt het album Live bait van The Samantha Fish Blues Band. Met deze band toert Fish door de VS en Europa. In de loop van de jaren komen er regelmatige nieuwe (solo) albums van Samantha Fish uit. Voor het album Death wish blues uit 2023 ontvangt ze een Grammy nominatie. Op 21 juli 2024 is ze in Ridgedale, Missouri, openingsact voor The Rolling Stones tijdens hun Hackney Diamonds Tour.  

Deze maand verscheen Paper doll, het nieuwe album van Samantha Fish. Het album is opgenomen in The Orb in Austin en Savannah Studios in Los Angeles. Het is het eerste album dat Fish opneemt met haar tourband. Paper doll is geproduceerd door Bobby Harlow, die in 2017 ook het album Chills & fever produceerde.

Het album opent opwindend met de ruige gitaarrocker I’m done runnin’. Een strakke ritmesectie, golven keys, verschroeiende gitaarsolo’s en uitbundige zang zijn de ingrediënten van de heavy bluesrocker Can’t ya handle the heat? In het hevig rockende Lose you tovert Samantha Fish weer een vlammende solo uit haar elektrische gitaar. Fraai zijn de harmonieen naast de spetterende gitaarsolo’s in de soulvolle ballad Sweet southern sounds. Off in het blues is een mooi gezongen vrij ingetogen ballad met surf-gitaar licks. Passievol is de zang in de dromerige, psychedelische bluesballad Fortune teller. Het nummer explodeert halverwege in een ruige uptempo gitaarrocker om aan het einde weer in tempo te zakken. Mick Collins, zanger van The Gories en Dirtboms, Amerikaanse punkbands uit Detroit, is gastvocalist in Rusty razor. Een stevig punkie nummer met vlammende gitaarsolo’s, een strakke ritmesectie en uitbundige, soms enigszins schreeuwerige zang van Fish. Het titelnummer Paper doll was het eerste nummer dat Fish voor dit album schreef. Een rauw rebels soort feministisch lied. Het album eindigt melodieus met Don’t say it. Mooie harmonieen en Fish gooit er ook nog een gierende gitaarsolo uit.   

Conclusie: Paper doll is een dynamisch en energiek (blues) rock album.

Tracks cd:

1. I’m done runnin’
2. Can’t ya handle the heat?
3. Lose you
4. Sweet southern sounds
5. Off in the blues
6. Fortune teller
7. Rusty Razor (feat. Mick Collins)
8. Paper doll
9. Don’t say it

Line-up:

• Samantha Fish – zang, elektrische en akoestische gitaar
• Ron Johnson – bas
• Jamie Douglass – drums
• Mickey Finn – Hammond, Rhodes, Wurlitzer, akoestische piano
• D. Scaife, elektrische piano, backing vocals
• Gabbi Beauvais, Keo – backing vocals
• Bobby Harlow - tamboerijn

Moses Patrou – Confession of a fool

Moses Patrou is een Amerikaanse in Nashville, Tennessee, geboren singer-songwriter-multi-instrumentalist die al een tijdje actief is in de muziekscene van New York City. Patrou combineert zijn warme baritonstem met zijn Hammond-orgelspel, waarmee hij blues, soul, country en jazz naadloos combineert en creëert hiermee een sfeer die we kennen van o.a. steden als Memphis en New Orleans. Zijn zangstijl wordt wel vergeleken met die van Bill Withers. Hij heeft op podia gespeeld met o.a. Levon Helm, Boz Scaggs en Gregg Allman en op diverse jazzfestivals in de VS en in Europa gestaan. Zijn debuutalbum Introducing Moses Patrou komt in 2007 uit, in 2013 gevolgd door Can’t stop vol. 1. Vorige maand verscheen er na twaalf jaar weer een nieuw album van Moses Patrou, Confession of a fool, een album met dertien nieuwe door Patrou geschreven songs.

De mooie baritonstem van Patrou is meteen al te horen in het openingsnummer Look what love can do. Funky soul, golven Hammond, een lekkere gitaarsolo en vocale assistentie van Nicky Richards. De soul blijft er van af druipen in Willing to change, met de fantastische blazers, en vooral de zeer fraaie saxsolo van Al Falaschi. Het tempo gaat omhoog in het door een strakke ritmesectie gedreven en swingend 7 Days and counting. De titelsong Confession of a fool is een emotionele soulballad met backing vocals, Hammond, Rhodes en slide. Prominent is het drumwerk, naast die uitstekende blazerssectie in het funky bluesy That ain’t love. Run away is een langere ballad met George Laks op Hammond en piano en Eric Finland op Wurlitzer, gevolgd door Lyin’ to yourself, ‘luie’ soul met een gruizige gitaarsolo van Xavier Lynn. De fameuze blazers verfraaien het sterk gezongen met een soulsaus overgoten Who’s it gonna be. De schitterende ballad I know you ain’t mine doet me sterk denken aan I’ve been loving you too long van Otis Redding. Wervelend zijn de Hammondsolo’s in het swingende Better get it right. De blazers zijn weer top, met een glansrol voor Todd Horton en zijn trompetsolo in het funky Land of the groove. In de ingetogen ballad Ain’t it easy to see is het fijn luisteren naar de pedal steel van Rich Hinman en de harmonieen van Nicky Richards. Fijn is het akoestische gitaarwerk in het slotnummer She’s got other plans, met cajun-invloeden die je in de sferen van New Orleans brengen.  

Conclusie: Confession of a fool is een zeer smaakvol album.

Tracks cd:

1. Look what love can do
2. Willing to change
3. 7 Days and counting
4. Confession of a fool
5. That ain’t love
6. Run away
7. Lyin’ to yourself
8. Who’s it gonna be?
9. I know you ain’t mine
10. Better get it right
11. Land of the good groove
12. Ain’t it easy to see
13. She’s got other plans

Line-up:

• Moses Patrou – zang (track 1,2,3,5,6,7,8,9,10), elektrische gitaar (track 1,2,9,13), bas (track 12), piano (track 3), Rhodes Wurlitzer, clavinet (track 1,2,4,5,7,8,9,11), Hammond (track 1,2,3,5,7,8,9,10), drums (track 7,11), percussie (track 1,2,3,4,5,6,7,8,10,11), backing vocals (track 3,6)
• Luca Benedetti – elektrische en akoestische gitaar (track 2,3,4,5,6,7,8,13)
• Ed Cherry – elektrische en akoestische gitaar (track 1,3,8,9,10)
• Xavier Lynn – elektrische en akoestische gitaar (track 7,11)
• Avi Bortnik – elektrische en akoestische gitaar (track 12)
• Rich Hinman – pedal steel (track 12)
• Tony Scherr – slide (track 4)
• Will Bernard – elektrische en akoestische gitaar (track 6)
• Tony Scherr – bas (track 1,2,3,4,5,6,8,9,10,11)
• Derek Nevergelt – drums en bas (track 7)
• George Laks – piano (track 6), Hammond (track 6)
• Eric Finland – Rhodes , Wurlitzer, clavinet (track 6)
• Ricky Peterson – Hammond (track 4)
• Diego Voglino – drums (track 1,2,3,4,5,6,8,9,10,12,13), box drum & tamboerijn (track 13)
• Nicky Richards – backing vocals (track 1,2,3,5,6,7,12)
• Leah Siegel – backing vocals (track 2,4,6,7,9)
• Hope Debates – backing vocals (track 4,8,9,)
• Amanda Khiri – backing vocals (track 4,8,9,)
• Al Falaschi – backing vocals (track 12), saxofoon (track 2,5,8,11)
• Courtney Larsen – trombone (track 2,5,8,11)
• Jim Doherty – trompet (track 2,5,8,11)
• Todd Horton – trompet (track 11)

Dawn Brothers – Cry alone

Dawn Brothers is een in 2015 opgerichte Rotterdamse band. De vier leden van de band waren voor die tijd al bekende gezichten in de muziekscene van Rotterdam en Dordrecht. Na het uiteenvallen van de bands waarin ze spelen besluiten ze in 2015 samen een groep op te richten. De naam van de nieuwe band is Bolt & The Swamp People, een naam die in 2017 wordt veranderd in Dawn Brothers. De muziek van Dawn Brothers is volgens hun bio een botsing van klanken en stijlen, waarbij rock, folk, blues en soul worden gemixt en geroerd tot een onweerstaanbare cocktail. In 2017 verschijnt hun platendebuut Stayin’ out late, een album dat is opgenomen in de studio van DeWolff aan de Oudegracht in Utrecht. Als gitarist-zanger Bas van Holt en zanger-gitarist Pablo van der Poel van DeWolff tot de ontdekking komen dat ze allebei een grote voorliefde hebben voor oude soul en R&B besluiten, beide bands samen een album op te nemen. Dit zeer goed ontvangen album, Double Cream, wordt in 2022 uitgebracht. Het album wordt ook genomineerd voor een Edison. In de jaren sinds hun debuutalbum in 2017 toeren de Dawn Brothers volop, spelen op North Sea Jazz en Nashville ’s Americanafest en verzorgen het voorprogramma van The Black Keys en Golden Earring.

Vorige maand verscheen Cry alone, het nieuwe en 6^e studioalbum van Dawn Brothers. Het album is weer opgenomen in de Electric Monkey Studio in Amsterdam met Paul Willemsen ook nu weer als producer, die ook nieuwe technieken uitprobeerde.  

Do me wrong is de soulvolle funky opener met jazzy toetsenwerk en fraaie gitaarlicks. Invloeden van Tom Petty hoor ik in het uptempo Can’t let you in, can’t let you out. Fraai toetsenwerk, mooie meerstemmige zang en helder gitaarwerk. Naast het prominente drumwerk valt het (surf) gitaarwerk op in het heerlijke meanderende door stevige intermezzo’s afgewisselde I will never hold you heart again. Het melodieuze I cry alone heeft een strakke ritmesectie en percussie. In de stamper Seven year itch zitten invloeden van The Band maar het heeft tevens een 10 CC gehalte. Psychedelische elementen zijn er in de ‘donkere’ ballad Don’t you weep. Drum, bas en toetsen leggen de basis voor de uptempo rocker Let it bleed. Een andere stijl heeft Live a little. Lui, groovy, jazzy toetsenwerk en verder sterk geïnstrumenteerd. De ritmesectie legt weer de basis in het rockende Jack of all trades. In het dampende Humble call zitten gierende toetsen, een vlammende gitaarsolo en wederom de sterke ritmesectie. In het soulvolle You know why is de meerstemmige zang een lust voor het oor. Het album wordt met I don’t think I’ve ever really had it sterk afgesloten. Afwisselend qua tempo, heerlijke bastonen en een gruizige gitaarsolo. 

Conclusie: Plak de stickers fris, zonder opsmuk, eerlijk, rauw en energiek op de hoes van Cry alone en je weet dat je naar een uitstekend en gevarieerd album gaat luisteren.

Tracks cd:

1. Do me wrong
2. Can’t let you in, can’t let you out
3. I will never hold your heart again
4. I cry alone
5. Seven year itch
6. Don’t you weep
7. Let it bleed
8. Live a little
9. Jack of all trades
10. Humble call
11. You know why
12. I don’t think I’ve ever really had it

Line-up:

• Bas van Holt – gitaar, zang
• Rowan de Vos – toetsen, zang
• Tammo Deuling – bas, zang
• Rafael Schwiddessen – drums