Continuïteit
De ene wedstrijd is de andere niet. Een waarheid als een koe. Bijna wekelijks zien we hier voorbeelden van. Hangen de ene week de supporters in de hekken van enthousiasme, zo kan het gebeuren dat ze een week later hun frustraties nauwelijks kunnen bedwingen. Kreten als onbegrijpelijk, niet te geloven en jeetje wat slecht vliegen je van alle kanten om de oren.
Er zijn verschillende oorzaken voor het ontbreken van continuïteit in het spel. Vaak wordt de vorm van de dag genoemd. Maar de vorm van de dag is toch iets ongrijpbaars. Fysieke ongemakken zoals niet echt fit zijn spelen dan een rol. Maar is er is meer, want blessures van belangrijke spelers kunnen het niveau van een wedstrijd uiteraard bepalen. Doe je als trainer niet zo gek veel aan. Wat te denken van gebrek aan motivatie, dat is kwalijk. Onderschatting van de tegenstander zou eigenlijk ook niet mogen gebeuren. Het niveau van de tegenstander kan ook bepalend zijn, maar daar kun je je als team ook aan optrekken. En je hebt tenslotte ook typische mooi weer voetballers.
Voorbeelden? De ‘voetbalkenner’ wist een paar maanden geleden niet of, maar wanneer PSV landskampioen zou zijn. Maar na zondag zijn ze kansloos voor de landstitel. Dichter bij huis, Jodan Boys speelde vorige week zaterdag de sterren van de hemel tegen Heinenoord, maar kon afgelopen zaterdag met pijn en moeite en enig geluk drie punten binnenslepen bij hekkensluiter DCV. Onderschatting, gebrek aan motivatie?
DONK speelde vorige week een prima wedstrijd maar verzaakte zaterdag, speelde bedroevend slecht en droop af na een 5-2 nederlaag tegen degradatiekandidaat Koudekerk. Geen bereidheid om het duel aan te gaan en het niet nakomen van afspraken las ik. Ja dan kun je op een zeperd worden getrakteerd.
Al met al ben ik toch blij dat de ene wedstrijd de andere niet is, hoewel ik er uiteraard geen bezwaar tegen heb als er altijd sprake is van een topwedstrijd. Maar het is een illusie om dat te verwachten. Onzekerheid hoe een wedstrijd afloopt heeft ook zijn charme. Voorspelbaarheid kan me gestolen worden.
Jubileumweekend
Het was groot feest aan de Sportlaan in Gouda. De Christelijke Voetbalvereniging De Jodan Boys viert nog steeds haar 90-jarig jubileum. Opgericht op 1 mei 1934, nota bene de Dag van de Arbeid, de feestdag voor de socialistische, communistische en anarchistische arbeidersbeweging. Het kan verkeren. En de meest succesvolle voetbalclub van Gouda, hoewel ze nooit zoals stadsgenoot SV Gouda twee keer landskampioen zijn geweest, haalden alles uit de kast om het weekend tot een groot succes te maken.
Vrijdagavond werden meer dan honderd vrijwilligers in het zonnetje gezet. Terecht natuurlijk want zonder vrijwilligers kun je het wel schudden en die liggen niet voor het oprapen. De laatste jaren moeten verenigingen alle zeilen bijzetten om alle roosters rond te krijgen.
Zaterdag was de Dag van de Reünie. Veel oude bekenden, oud voetballers, trainers, troffen elkaar, soms na jaren weer, in een feestelijke omgeving. Handen werden geschud en er zullen ongetwijfeld oude koeien uit de sloot zijn gehaald en sterke verhalen verteld. En er zijn natuurlijke prachtige momenten. Wedstrijden in de Topklasse en de 4e divisie. En de vele bekerwedstrijden met als absolute hoogtepunten die tegen Go Ahead Eagles en Vitesse.
En dan moest het sportieve hoogtepunt van het weekend nog komen, de topper tegen Heinenoord. Voorafgaand aan de wedstrijd was er een indrukwekkend eerbetoon aan Teun Baas, een geliefde Jodan Boys man die vorige week overleed. De wedstrijd was een feest voor het oog. De Worstebakkers uit de Hoekse Waard kregen, vooral in de eerste helft, alle kanten van het veld te zien. Dankzij een fenomenale doelman Angelo Spanjaart, die de meest onwaarschijnlijke ballen uit zijn kooi ranselde, werd het uiteindelijk slechts 3-1. De zure nederlaag van vorige week tegen VOC was weggespoeld.
A.s. zaterdag gaat de Goudse nummer vier naar rode lantaarndrager DCV. Daar heeft het team van Mark Evers nog wat goed te maken. Want de bloedeloze 0-0 op 9 november 2024 was een blamage. Wil de titel in zicht blijven dan moet de wedstrijd op sportpark Waalplantsoen in Krimpen aan den IJssel drie punten opleveren.
Darling West – Woods
Darling West is een in Oslo gevestigd Noors folkduo. Het duo is het echtpaar Mari Sandvær Kreken (zang, mandoline, akoestische gitaar, mondharmonica, hakkebord) en Tor Egil Kreken (zang, pedal steel, gitaar, banjo). Maar zowel in de studio als live worden ze vaak geassisteerd door gitarist Kjetil Steensnaes, gitariste Christer Gracia Slaaen en drummer Thomas Gallatin.
Darling West bracht hun vormende jaren door als sessiemuzikanten voor andere artiesten, maar er gebeurt iets magisch als ze samenkomen als Darling West. Ze schrijven hun eigen nummers en creëren muziek die even goed resoneert op de drukke straten van Nashville, de zonnige bergtoppen van Hollywood Hills en in de regenachtige valleien van Noorwegen. De band zegt muzikaal beïnvloed te zijn door Emmylou Harris, Doc Watson, Gram Parsons, John Prine, Townes Van Zandt, Gillian Welch, Kacey Musgraves, Ryan Adams, Sam Outlaw en Jason Isbell.
In 2014 verscheen hun debuutalbum Winter passing. Dit album werd genomineerd voor ‘Country Album of the Year’ bij de Spellemannpris (Noorse Grammy Awards).
Deze maand kwam er weer een nieuw album van Darling West uit. Op dit album, Woods, keert Darling West terug naar hun roots en omarmt de magie van een akoestisch en uitgeklede sound waarmee zij bij hun debuut in 2014 bekend werden. De titel Woods verwijst naar de relatie met bos en natuur.
In het openingsnummer Faster valt meteen de heldere zang op van Mari Kreken naast de tokkelende gitaar, pedal steel en mellotron. In het zweverige Oh Maria met de ingetogen gitaarlicks van Tor Kreken zijn vooral ook de stringarrangementen van Håkon Aase heel mooi. Season is een korte instrumental van bijna twee minuten met strings, pedal steel banjo en Gran Casa (grote Turkse trom). In het sfeervolle Off to the woods is de hoofdrol voor Tor op diverse gitaren. Het titelnummer Woods is een minimalistische instrumental van een minuut met flarden pedal steel en elektrische gitaar. Mari is vocaal top in In the woods, met backing vocals van Tor en Thomas Gallatin. Time is the healer is sfeervol met meerstemmig zang, ingetogen gitaarwerk en schitterend stringarrangement van Aase. Alleen strings zijn daarna te horen in het zeer korte instrumentale Time. Our little world is weer een voorbeeld van mooie ingetogen meerstemmige zang van Mari en Tor. Het ruim een minuut durende slotakkoord Silince is weer minimalistisch met alleen piano en synthesizer door Christer Slaaen.
Conclusie: Woods is een album met sfeervolle folky songs die zijn weg naar de liefhebbers zeker zal vinden.
Tracks cd:
- Faster
- Oh Maria
- Season
- Off to the woods
- Woods
- In the woods
- Time is the healer
- Time
- Our little world
- Silence
Line-up:
- Mari Sandvaer Kreken – zang (track 1,2,4,5,6,7,9), nylon string gitaar (track 2) akoestische gitaar (track 7)
- Tor Egil Kreken – bas (track 1,4), pedal steel (track 1,3,4,5,6), akoestische gitaar (track 1,4,6,9), elektrische gitaar (track 1,2,4,5,7), banjo (track 3,4,) zang (track 4,6,7,9)
- Thomas Gallatin – percussie (track 1,4), drummachine (track 1,4), Gran Casa (track 3), zang (track 1,6,7), claps (track 4,6)
- Christer Gracia Slaaen – mellotron (track 1), gitaar (track 7), piano (track 9,10), synthesizer (track 10), zang (track 7)
- Håkon Aase – strings en stringsarrangementen (track 2,3,7,8)
Mike Farris – The sound of Muscle Shoals
De Amerikaanse zanger-gitarist Mike Farris is in 1968 geboren in Winchester, Tennessee. In april 1991 richt hij in Tennessee The Screamin’ Cheetah Wheelies op, een band die muziek maake in de zuidelijke bluesy stijl van Lynyrd Skynyrd, The Allman Brothers Band en The Black Crows. In 2001 begint Farris een solocarrière en verlegt zijn muzikale focus meer naar soul en gospel. Zijn solodebuut Goodnight sun komt in 2002 uit.
Deze maand bracht Mike Farris voor het eerst sinds 2018 weer een nieuw album uit. Voor de opname van dit album ging hij naar de befaamde FAME Studios in Alabama. Samen met muzikanten uit de Muscle Shoals scene en een reeks vocalisten nam hij o.l.v. producer Rodney Hall, zoon van FAME oprichter Rick Hall, het album The sound of Muscle Shoals op.
Droog en hard drumwerk is prominent aanwezig, naast de felle gitaarlicks en de Wurlitzer in het openingsnummer Ease on. Heavy on the humble is vervolgens een soulvol gezongen southern rocker met felle gitaren en lekkere backing vocals. De Tom Petty cover Swingin’ is een intens gezongen rockballad met wederom fijne backing vocals. De geest van Tom Petty & the Heartbreakers blijft daarna hangen in de prachtige zweverige ballad I’ll come runnin’. Na de met een flinke soulsaus overgoten blues Bird in the rain, met een heerlijke Wurlitzer solo, horen we een van de absolute hoogtepunten van het album Slowtrain, een song van Steve Cropper en William Bell. Een schitterende gospel met hemelse backing vocals. Het nummer is vooral bekend geworden door The Staple Singers. De pedal steel klinkt voortreffelijk in de melodieuze countryrocker Bright lights. Een ander prijsnummer is de prachtig emotioneel gezongen soulballad Learning to love. Na de intense soulballad Her is het weer tijd voor gospel in Before there was you & I. Uitbundige zang in een bad van orgeltonen. Het slotnummer Sunset road is soul met gospel invloeden. De fantastische harmonieen zijn om van te smullen.
Conclusie: The sound of Muscle Shoals is een absoluut topalbum
Tracks cd:
- Ease on
- Heavy on the humble
- Swingin’
- I’ll come runnin’
- Bird in the rain
- Slow train
- Bright lights
- Learning to love
- Her
- Before there was you & I
- Sunset road
Line-up
- Mike Farris – zang, akoestische gitaar
- Clayton Ivey – piano, Hammond, Wurlitzer
- Will McFarlane, Kevin Holly, Wes Sheffield – gitaren
- Jimbo Hart – bas
- Justin Holder – drums
- Wendy Moten, Kevin Clayborn, Lashanda Evans, Cindy Walker, Angela Hacker – zang
- Philippe Bronchtein – pedal steel
- Brad Guin – saxofoon
- Drew White - trompet
Blessuretijd
Ik heb het even nagekeken in mijn archief, maar sinds 2012 is het de vierde keer dat ik dezelfde titel aan mijn wekelijkse sportcolumn geef. Dit geeft volgens mij aan dat het onderwerp blessuretijd bij voetbalwedstrijden, want daar heb ik het over, nog altijd actueel is en een geliefd onderwerp is van heftige discussies.
In de ruim 40 jaar dat ik als sportverslaggever langs de lijn zit bij voetbalwedstrijden heb ik mij ook vaak verbaasd over het fenomeen blessuretijd. De term dekt eigenlijk niet helemaal de lading, we kunnen beter spreken over toegevoegde of extra speeltijd. Want behalve blessures tellen ook tijdrekken, de vele wissels, het bijwerken van de boekhouding door de scheidsrechter bij gele en rode kaarten en overdreven lang juichen door spelers bij een doelpunt mee. En in het betaald voetbal de laatste jaren ook vooral de VAR-checks.
Een van de problemen bij het bijtellen van extra tijd is hoe te bepalen hoeveel tijd er bij moet worden getrokken. De ene scheidsrechter is de andere niet en soms is het absoluut niet uit te leggen dat een voetbalwedstrijd i.p.v. 90 soms wel 100 of nog meer minuten telt.
Om aan deze inconsequentie een einde te maken pleiten sommigen ook bij het voetbal netto speeltijd in te voeren. Dit lijkt mij lastig. Bij blessures en de VAR – checks kun je gewoon de klok stilzetten en voor iedere wissel kun je b.v. een halve minuut bijtellen. Maar hoe ga je om met het vaak irritante tijdrekken. Voor een doelman komt er volgend seizoen al een nieuwe regel dat hij binnen acht seconden het spel moet hervatten heb ik begrepen. Maar probeer voor het tijdrekken door anderen maar eens een eenduidige toepassing te vinden. Veel succes scheids!
Hoe dan ook, afgelopen weekend werd er weer gescholden op die extra speeltijd. Jodan Boys en DONK baalden omdat ze ruim na 90 minuten alsnog op een nederlaag werden getrakteerd. Maar bij VOC en Nieuwerkerk zal de blessuretijd omarmd zijn.
Het fenomeen blessuretijd zal vrees ik nog lang een omstreden rol blijven spelen.
Jacques Mees – If not
De Tilburgse singer-songwriter Jacques Mees (1959, Moergestel), wordt al op jonge leeftijd door de muziek gegrepen. Als hij 11 jaar is koopt hij zijn eerste gitaar. Zijn eerste en grootste inspiratiebron was en is nog steeds Bob Dylan. Later ontdekt hij ook de muziek van artiesten als Woody Guthrie, Hank Williams en Dave van Ronk. Mees wordt door velen beschouwd als de bekendste en beste vertolker van de songs van Bob Dylan. De naam Jacques Mees wordt zelfs vermeld in het in 2011 verschenen ABC Dylan Book van popjournalist Bert van de Kamp.
In 1996 verschijnt zijn eerste officiële album Drive them all crazy. Mees heeft de afgelopen jaren meerdere keren een muzikale ode gebracht aan zijn favoriete singer-songwriters Guy Clark, Townes van Zandt, John Prine, Blaze Foley, Billy Marlow, Rory C. McNamara en uiteraard zijn grote inspiratiebron Bob Dylan. Mees toert regelmatig in Nederland en België en hij vierde in 2023 zijn 50-jarige artiestenjubileum.
Vorige maand verscheen er weer een nieuw album van Jacques Mees. Op dit album, If not staan twaalf vertolkingen van songs van zijn grote voorbeeld Bob Dylan. Mees wordt bijgestaan door een keur aan musici. Het album is opgenomen in de Triple Moon Studios in Oosterhout.
Het album opent met het mooi gezongen en met o.a. fraaie pedal steel opgesierde folky Tomorrow is a long time. If not for you is ingetogen akoestisch met viool en Hammond op de achtergrond. Mooi is het gitaarwerk in Don’t think twice it’s alright. In ‘Cept you zijn de elektrische contrabas van Jos van Es en de mandoline van B.J. Baartmans een lust voor het oor. Vervolgens raken we in de Keltische sferen met een heel aparte versie van All I really want to do, met de uilleann pipes van Marc van Daal en het duet met Dagny van der Loo. Die Keltische sfeer blijft in Boots of spanish leather met de prachtige zang van Dagny van der Loo. De stem van van der Loo doet me denken aan Sandy Denny. Een schitterend nummer! De typische Dylan sound is te horen in het mooi geinstrumenteerde Red river shore. Met Tell me komen we enigszins in mediterrane sferen met het fijne gitaarwerk van Luigi Catuogno en de accordeon van Anna Palumbo. Het melodieuze gitaarwerk van Catuogno is ook, naast de fraaie bas, te horen in de mooie ballad Not dark yet. Bart Buis is vocaal te horen in You’re gonna make me lonesome when you go. De bijdrage op sopraansax van Christian Grotenberg mag er trouwens ook zijn. Het prachtig geinstrumenteerde Love sick is ook weer zo’n typische Dylan ballad. In de afsluiter Forever young trekt het soms heavy gitaarwerk van Martijn Kerkhofs de aandacht.
Conclusie: If not is een prachtige verzameling Bob Dylan covers. Een pareltje in het oeuvre van Jacques Mees.
Tracks cd:
- Tomorrow is a long time
- If not for you
- Don’t think twice it’s alright
- ‘Cept you
- All I really want to do (feat. Dagny van der Loo)
- Boots of spanish leather (feat. Dagny van der Loo)
- Red river shore
- Tell me (feat. Luigi Catuogno)
- Not dark yet (feat. Luigi Catuogno)
- You’re gonna make me lonesome when you go (feat. Bart Buls en Martijn Kerkhofs)
- Love sick (remix) (feat. Martijn Kerkhofs)
- Forever young (feat. Martijn Kerkhofs)
Line-up
- Jacques Mees – zang, gitaren, mondharmonica, producer
- Peer Desmense – pedal steel
- Piet Maas – bas, contrabas
- Bert Vervoorn – gitaar, keys
- Frederik Felix – gitaren
- B.J. Baartmans – gitaren, mandoline
- Martijn Kerkhofs – gitaren, producer
- Jos van Es – elektrische contrabas
- Han Wouters – drums
- Yvonne van de Pol en Hilde van Rijsewijk – viool
- Kees den Hoed – basgitaar
- Christian Grotenberg, sopraan sax, Hammond, keys
- Dagny van der Loo – zang
- Marc van Daal – uilleann pipes, tin whistle
- Luigi Catuogno – gitaar
- Anna Palumbo – accordeon
- Bart Buls – zang
Turmoil – Coming home
In rare tijden ontstaan de beste ideeën. Vier vrienden grepen de onrust van lockdowns tijdens de COVID-19 periode aan om samen muziek te maken. Het begon met covers via webcams vanaf de bank en is rap gegroeid naar een americana band met eigen werk. Turmoil past wat betreft sound zo binnen het rijtje van Dawn Brothers, Tim Knol & Wondering Hearts en Voltage.
Toen de band weer de oefenruimte in mocht stuurde leadzanger en songwriter Bart de Waal een demo door van ‘iets waar we misschien wel iets mee kunnen’. Dat sloeg aan bij de rest van de band en in 2022 werd in een zelf ingerichte studio hun eerste EP Turmoil Vol. 1 opgenomen. Naast de vaste bezetting van gitaar, bas en drums werden ook lapsteel en mandoline ingezet voor een bluegrass twist. Een jaar later komt hun EP Turmoil Vol. 2 uit. In de tussentijd wint Turmoil de Parel van de Betuwe, openen ze Appelpop en knallen ze op Culemborg Blues.
In vier jaar tijd is de band gegroeid van covers op afstand naar een americana rockformatie met een fantastische live sound. Op 28 februari jl. verscheen Coming home, het eerste volwaardige album van Turmoil. Het album is opgenomen in Mambo Sound Studios van Rogier Steijaert. Alle tien nummers zijn geschreven door zanger-gitarist Bart de Waal.
Het openingsnummer Let me down easy is ingetogen americana met fijne backing vocals van Veerle van de Bilt en een fraaie lapsteelsolo. Lekker melodieus rockend is daarna Runaway en Starting over heeft lekker gitaarwerk en een strakke ritmesectie. Down the line meandert met een mooie pedal steel. Uitstekend is het gitaarwerk weer in When ghosts come knocking. Het stevige titelnummer Coming home is een Tom Petty achtige gitaarrocker met prominent drumwerk. In het sterk geinstrumenteerde Seventeen is de geest van Neil Young niet ver weg. Een van de hoogtepunten van het album is het met fameus gitaarspel opgesierde Black & white. De sound van Tom Petty komt weer om de hoek kijken in Broken sun. Het album sluit af met het mooi gezongen akoestische Best of me.
Conclusie: Coming home is een zeer prettig in het gehoor liggend album.
Tracks cd:
- Let me down easy
- Runaway
- Starting over
- Down the line
- When ghosts come knocking
- Coming home
- Seventeen
- Black & white
- Broken sun
- Best of me
Line-up:
- Bart de Waal – zang, gitaar
- Thijs van der Poel – drums
- Jasper Schurgers – gitaar, backing vocals
- Arno Keet – bas
- Veerle van de Bilt – backing vocals (track 1)
The Yearlings – After all the party years
In 1999 – 2000 bundelen in Utrecht leden van diverse bandjes de krachten en vormen zodoende The Yearlings. De band wordt een grote naam voor de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. Ze treden op in binnen- en buitenland en staan op het podium met artiesten als Ryan Adams, The Jayhawks, Heather Myles, Jason Ringenberg, Buddy Miller, Fred Eaglesmith en Slobberbone. Hun titelloze debuutalbum verschijnt in 2001.
In 2006 geeft de band er de brui aan en houdt er mee op, maar 10 jaar later, in 2016, komt de band weer bij elkaar en gaat weer optreden en platen maken. Hun comebackalbum Skywriting wordt in 2018 door de muziekpers enthousiast ontvangen.
Op 24 januari jl. verscheen het nieuwe album van The Yearlings, After all the party years. Dit vierde album is volgens de band vooral een plaat die hen hoop geeft en waarmee ze verder kunnen.
Het openingsnummer Medicine ball is tevens de eerste single van het album. Een fraaie opening met rauwe gitaren en orgel over de nacht dat Joe Biden (in 2020) de presidentsverkiezingen won. Het tempo gaat omhoog in het R.E.M. achtige Bilstering clouds, met lekker melodieus gitaarspel, harmonica en harmonieen. Mooi is het samenspel tussen gitaar en orgel in At my table. In Live with laughter, met fijne harmonieen en pedal steel, zijn duidelijk de invloeden van The Byrds te horen. De invloeden van R.E.M. zijn er daarna weer in het melodieuze uptempo End game. Your silhouette is voor mij het prijsnummer van het album. Ronduit een schitterend nummer waarin alle instrumentale remmen worden losgegooid. In het rockende uptempo Thats’s where we are zijn de invloeden van R.E.M. opnieuw aanwezig en het balladachtige Walking somewhere wordt afgerond met Byrds achtig gitaarwerk. In het prachtig gezongen Here is your life is er weer het mooie samenspel tussen gitaar en orgel. Het sterke slotnummer Torn bags of Asian takeout is een ruim 5 ½ minuut lange slepend en rockende afsluiter waarin alles nog een keer uit de instrumentale kast wordt gehaald.
Conclusie: Het blijft feest bij The Yearlings, want met After all the party years hebben ze een topalbum afgeleverd.
Tracks cd:
- Medicine ball
- Blistering clouds
- At my table
- Live with laughter
- End game
- Your silhouette
- That’s where we are
- Walking somewhere
- Here is your life
- Torn bags of Asian takeout
Line-up:
- Niels Goudswaard – zang, akoestische gitaren, percussie, harmonica
- Herman Gaaff – bas
- Léon Geuyen – drums, backing vocals
- Olaf Koeneman – zang, gitaren, mandoline, keyboards
- Betram Mourits – slide gitaar, pedal steel, keyboards
- Martijn Vink - gitaren
Frustratie
Frustratie is volgens Wikipedia de emotionele toestand van iemand die belemmerd wordt zijn verwachtingen, behoeften of doel te verwezenlijken. De oorzaak van die frustratie kan overmacht zijn, die zich kan uiten door bepaalde karaktereigenschappen van de persoon in kwestie, zoals agressie of apathie.
Voorbeelden van frustratie zijn vrijwel wekelijks te zien op en langs de sportvelden, vooral de voetbalvelden. Spelers die hun woede afreageren op de scheidsrechter of de tegenstander. Ze gaan soms zo ver dat ze moeten worden tegengehouden door hun teamgenoten. Als een trainer dan om erger te voorkomen ingrijpt en de persoon in kwestie wisselt komt de frustratie helemaal boven en sneuvelt er nogal eens een ruit of moet de kleedkamer het ontgelden. En dan heb ik het verder maar niet over de frustratie die al dan niet terechte beslissingen van de VAR oplevert.
Frustratie was er zaterdag bij het bestuur van ASW. Bij de wedstrijd Sportief – ASW in Noorden maakten ‘fans’ uit Waddinxveen openlijk ruzie met hun eigen spelers. Het woord fan kun in zo’n geval beter worden vervangen door het woord idioot. Triest dat een stelletje eencelligen het voor de echte liefhebbers verpesten.
Ik zat dit weekend met ongeloof te kijken naar de reactie van schaatser Kjeld Nuis die na zijn diskwalificatie blootsvoets een plastic stoel aan barrels ramde. Hij schaamde zich achteraf wel voor zijn onbesuisde gedrag en realiseerde zich dat het met een geblesseerde voet toch lastig schaatsen is en dat zijn WK Afstanden medio maart nu serieus in gevaar is. Hij geeft in ieder geval zichzelf de schuld.
De vrouwen van GZC DONK verloren zaterdag met 10-11 van Alimos Betsson. De verwachtingen bij de thuisploeg waren ongetwijfeld hoog, ook bij de fans op de volgepakte tribunes. Maar helaas, de droom van de kwartfinales spatte uiteen. Er zal ongetwijfeld sprake zijn geweest van frustratie, maar ik heb niet gezien of gehoord dat er vernielingen zijn aangericht in het Groenhovenbad. En ik begreep ook dat de speelsters van GZC DONK alleen zichzelf de schuld gaven aan de toch onverwachte nederlaag. Nu alle pijlen richten op een landskampioenschap!
Een rustig sportweekend
Je hebt van die weekends dat er een beperkt sportaanbod is. Afgelopen weekend was dit in de Goudse regio het geval. In de reguliere voetbalcompetitie was er hier en daar slechts een verdwaalde inhaalwedstrijd.
De reguliere damcompetitie zit er nu al op. Damlust eindigde dit jaar niet in het linker rijtje, maar met een 7e plaats werd degradatie net ontlopen. In september zien we de Goudse damtrots weer terug in de ereklasse.
De rugbyers van RFC Gouda hadden ook weer een vrij weekend en maken zich op voor de topper tegen koploper URC 2 op zondag 9 maart a.s. Bij winst nemen de Gouwenaars de koppositie van de Utrechters over.
In het Groenhovenbad was wel degelijk iets te beleven. De waterpolomannen van GZC DONK wonnen na een spannende wedstrijd met 18-17 van Sliema ASC. A.s. zaterdag is de return op Malta en kan de finale van de Challenger Cup worden bereikt.
De vrouwen van GZC DONK hadden wel een vrij weekend en bereiden zich voor om zich a.s. zaterdag tegen het Griekse Alimos Betsson te plaatsen voor de kwartfinales van de Champions League.
Uiteraard was er zondag wel wielrennen. Op het parcours van GRTC Excelsior werd gestreden om het 9e Open Kampioenschap van het Groene Hart, met een sterke Stephen de Vries die in de eindsprint clubgenoot Ad Slingerland versloeg.
De Goudse voetballers mogen zaterdag weer aan de bak. Voor De Jodan Boys staat een op papier lastige uitwedstrijd tegen BVCB in Bergschenhoek op de rol. In die 1e klasse C kan iedereen van iedereen winnen, maar om mee te blijven draaien in de top zullen drie punten heel welkom zijn. Olympia hoopt zijn opmars in Haastrecht voort te zetten en kan dan meteen die smadelijke thuisnederlaag uitwissen. De 2e periodetitel lonkt. DONK moet in Pijnacker tegen Oliveo punten pakken om uit de onderste regionen weg te blijven. ONA moet proberen de vrije val te doorbreken en zal tegen Floreant toch weer eens een driepunter moeten scoren.
Volgende week is het dus gedaan met de rust.
