Gerritschinkel.nl Columns & meer

Chris Smither – All about the bones

De Amerikaanse folk-blueszanger-gitarist Chris Smither is geboren op 11 november 1944 in Miami, Florida. Hij groeit voornamelijk op in New Orleans en gaat studeren aan de University of the Americas in Mexico-Stad, met het plan antropoloog te worden. Maar na een jaar stapt hij over naar Tulane University, waar hij de muziek van Mississippi John Hurt ontdekt.

In 1965 vertrekt hij naar Florida om folksinger Eric von Schmidt (1931 - 2007) te ontmoeten, een andere muzikale held van hem. Von Schmidt moedigt Smither aan om naar New York City of Cambridge, Massachusetts te verhuizen. In Cambridge ziet hij bij Club 47 Eric von Schmidt optreden, die hem uitnodigt om een ​​paar nummers op het podium te spelen. In 1970 verschijnt zijn debuutalbum I’m a stranger.

Begin mei verscheen All about the bones, het nieuwe (20^e) album van de bijna 80-jarige Chris Smither. Het album is geproduceerd door multi-instrumentalist David Goodrich (Goody).

Het titelnummer All about the bones is de prima jazzy opener met backing vocals van BettySoo en de zwoele saxofoon van Chris Cheek. De sax horen we daarna ook in het uptempo met percussie en akoestische gitaarlicks versierde Digging the hole. Still believe in you is een mooie ballad met de bluesy enigszins schorre stem van Smither en een ‘voorzichtige’ BettySoo op de achtergrond. Cheek trakteert op een lyrische saxsolo. Mooi akoestisch gitaarwerk is te horen in het John Lee Hooker achtige If not for the devil. Calm before the storm is een fraaie uptempo cover van Eliza Gilkyson, met heerlijk gitaarwerk en accordeon van Goodrich. Down in Thibodaux is een soepel gezongen song van Smither en BettySoo en de fraaie saxofoon van Cheek. De stem van Smither in het schitterende In the Bardo doet me sterk denken aan die van John Prine. Ook in Close the deal, met Goodrich op accordeon, bewijst Smither dat zijn stem nog lang niet is versleten en dat geldt daarna ook voor zijn ‘diepe’ Leonard Cohen achtige stijl in Completion. Goodrich’s pianospel verdient hier ook een compliment. Het slotnummer de uptempo countryblues Time to move on is een cover van Tom Petty. Een prima afsluiter.     

Conclusie: All about the bones is een album om te koesteren.

Tracks cd:

1. All about the bones
2. Digging the hole
3. Still believe in you
4. If not for the devil
5. Calm before the storm
6. Down in Thibodaux
7. In the Bardo
8. Close the deal
9. Completion
10. Time to move on

Line-up:

• Chris Smither – zang, elektrische en akoestische gitaar, handclaps
• David Goodrich – elektrische en bariton gitaar, piano, handclaps, Diddley bow, accordeon
• Zak Trojano – drums, percussie, harmonie vocals, cymbaal, handclaps
• BettySoo – zang
• Chris Cheek – bariton en tenor saxofoon

Rory Block – Positively 4th street – a tribute to Bob Dylan

Singer-songwriter Rory Block (6 november 1949) draait al vele decennia mee in de muziekbusiness. De in Princeton, New Jersey, geboren en in Manhattan opgegroeide Amerikaanse richt zich op de studie klassieke gitaar, maar als ze op haar 14e kennis maakt met gitarist Stefan Grossman, die haar kennis laat maken met de muziek van de gitaristen van de Mississippi Delta Blues, gaat ze zich in deze muziek verdiepen. Haar grote doorbraak in Nederland is in 1988 met Lovin’ whiskey, een song over de alcoholverslaving van haar ex man. De liefde van Rory Block voor de oude countryblues blijkt uit albums waarop ze een ode brengt aan Robert Johnson, Mississippi John Hurt, Skip James, Mississippi Fred McDowell, Son House, Rev. Gary Davis, Bukka White en Bessie Smith.

Eind juni verschijnt er weer een nieuw tributealbum van Rory Block, Positively 4th Street – A tribute to Bob Dylan. Rory Block speelt op dit album alle instrumenten (akoestische gitaar, slide gitaar, drums, akoestische bas) zelf.

Het album opent met twee Dylan songs uit 1989 van het album Oh mercy. Het intens gezongen Everything is broken en de ook door veel anderen (o.a. Joan Baez, Sufjan Stevens, Cindy Lauper, Mary Black) gecoverde ballad Ring them bells. Uiteraard ontbreekt ook Dylan’s bekendste song Like a rolling stone niet. Block verblijdt de luisteraar hier, ook met haar fraaie gitaarwerk, met een schitterende versie van dit oorspronkelijke nummer uit 1965. Prachtig is de (soms vibrerend) gezongen zes minuten lange ballad Not dark yet uit 1997. Block bewijst hier ook goed met de slidegitaar overweg te kunnen. Na de bekende folksong, en vooral bekend van de hitversie van The Byrds uit 1965, Hey, Mr. Tambourine man, verrast Rory Block met Positively 4th street, een van mijn favoriete Dylan songs uit 1965. Het oudste nummer van Dylan komt uit 1963 van zijn 2^e studioalbum The freewheelin’ Bob Dylan. De gedreven versie van Block van A hard rain’s a gonna fall duurt ruim zeven minuten. De laatste twee songs stammen uit 2020. Het van Rough and rowdy ways afkomstige Mother of muses is een fameuze in verschillende toonhoogten en soms bijna acapella gezongen folksong. Het slotakkoord Murder most foul verwijst naar de moord op president John F. Kennedy in november 1963. Dylan schreef dit nummer om zijn dankbaarheid naar zijn fans uit de spreken voor hun steun en loyaliteit door de jaren heen. Een indrukwekkend slotnummer van maar liefst ruim 20 minuten (zelfs vier minuten langer dan de versie van Dylan).

Conclusie: Positively 4th street is een indrukwekkende ode aan Bob Dylan van een fantastische zangeres.

Tracks cd:

1. Everything is broken
2. Ring them bells
3. Like a rolling stone
4. Not dark yet
5. Hey, Mr. Tambourine man
6. Positively 4th street
7. A hard rain’s a gonna fall
8. Mother of muses
9. Murder most foul

Willie Nelson – The border

Singer-songwriter Willie Nelson is still alive and kicking. De op 29 april 1933 in Abbott, Texas, geboren en in Forth Worth, Texas opgegroeide Red Headed Stranger vierde in april van dit jaar zijn 91e! verjaardag. Maar met grote regelmaat verschijnen er nieuwe albums. Op 31 mei jl. verscheen The border, het 75^e solo studioalbum van Nelson. Een album met vier originele songs van Nelson en Buddy Cannon en zes covers. Ook nu is het album weer geproduceerd door Buddy Cannon.

Het album opent met de door Rodney Crowell en Allen Shamlin geschreven titelsong The border. Het  verhaal van Border Patrol agenten over de complexiteit van de immigratieproblemen aan de grens van de VS met Mexico. Dit nummer is ook op single uitgebracht. Once upon a yesterday is een ‘slepende’ countryballad waarin Nelson herinneringen oproept aan het verleden. Ook vroegere countrysterren als Hank Williams (1923 – 1953), Kitty Wells (1919 – 2012)  en Roy Acuff (1903 – 1992) passeren de revue. I wrote this song for you is uptempo jazzy western swing in de beste traditie van Bob Wills met mooi gitaarspel van Nelson op Trigger en een fraaie pedal steel. Larry Cordle en Erin Enderlin schreven de mooie gevoelige ballad Kiss me when you’re through. Micky Raphael speelt mondharp. De mondharp is ook te horen in de door Rodney Crowell en Will Jennings geschreven shuffle Many a long and lonesome highway met een heerlijke pedal steel solo van Bobby Terry. Buddy Cannon en Bobby Tomberlin schreven Hank’s guitar. Willie Nelson droomt dat hij de gitaar is van Hank Williams totdat deze in de nieuwjaarsnacht van 1953 sterft op de achterbank van een Cadillac. Het door Shawn Camp en Monty Holmesgeschreven Made in Texas is weer western swing in de geest van Bob Wills and the Texas Playboys. Nobody knows me like you van Mike Reed is een gevoelig gezongen ballad met het fraaie en typische gitaarwerk van Nelson. Het album eindigt met de mooie typische Willie Nelson ballad How much does it cost.

Conclusie: Willie Nelson stelt eigenlijk nooit teleur en met The border heeft deze veteraan weer een verzameling mooie liedjes aan zijn immense repertoire toegevoegd.

Tracks cd:

1. The border
2. Once upon a yesterday
3. What if I’m out of my mind
4. I wrote this song for you
5. Kiss me when you’re through
6. Many a long and lonesome highway
7. Hank’s guitar
8. Made in Texas
9. Nobody knows me like you
10. How much does it cost

Line-up:

• Willie Nelson – zang, gitaar
• Barry Bales – akoestische bas
• Jim “Moose” Brown – orgel, piano, synthesizer
• Fred Eltringham – drums, percussie
• James Mitchell – elektrische gitaar
• Mickey Raphael – mondharmonica
• Bobby Terry, akoestische gitaar, elektrische gitaar, steel gitaar
• Buddy Cannon – backing vocals
• Melonie Cannon – backing vocals

Grey DeLisle – Driftless girl

Singer-songwriter Grey DeLisle, geboortenaam Erin Grey Van Oosbree, is geboren op 24 augustus 1973 in Fort Ord, California  Haar moeder was zangeres en haar vader, een vrachtwagenchauffeur, hield van countrymuziek en dat zou later de basis blijken voor de zangcarrière van Grey. Na de scheiding van haar ouders gaat Grey bij haar grootmoeder in San Diego wonen, een zangeres die nog met Tito Puente heeft samengewerkt. Behalve zangeres is DeLisle ook stemactrice en comédienne. Eind jaren ’90 zingt DeLisle in de vrouwenpunkband Side Saddle. Haar solodebuut The small town komt in 2000 uit.

Vorige maand verscheen haar nieuwe album Driftless girl. Het album is geproduceerd door Jolie Holland (bekend van o.a. de Canadese folkgroep The Be Good Tanyas).

Jolie Holland en Buck Meek (gitarist van de indie folkband Big Thief uit Brooklyn) schreven het openingsnummer Where you’re coming from, een prachtige ingetogen gezongen en fraai gemusiceerde countryballad. Murry Hammond, bassist van de altcountryband Old ‘97’s uit Dallas, Texas, schreef het uptempo My two feet. De backing vocals zijn van Buck Meek. Driftless girl is het rustig gezongen titelnummer met viola en piano en backing vocals van Nikki Grossman. Na het bluegrassachtige Little ol’ while is de folksong The ballad of Ella Mae een van de hoogtepunten van het album. Schitterende duozang met Jolie Holland en mooi mandolinespel van Keith Cary. De countrytearjerker Don’t wanna want you, met pedal steel en viola, roept herinneringen op aan Dolly Parton. De heldere zang van DeLisle is te horen in Pretty Jolie en Quick draw. In the living room is een ingetogen traditionele countryballad. Heel mooi is de duozang met Jolie Holland weer in het met viola, pedal steel en banjo versierde uptempo Mama’s little rose. Het absolute prijsnummer is het slotnummer, het door Dolly Parton in 1970 geschreven Down from Dover, het emotioneel gezongen droevige verhaal over een zwangere tiener die, nadat haar zwangerschap bekend is geworden, door haar familie wordt afgewezen.  

Conclusie: Met Driftless girl heeft Grey DeLisle ons weer verblijd met een prachtig album.

Tracks cd:

1. Where you’re coming from
2. My two feet
3. Driftless girl
4. Little ol’ while
5. The ballad of Ella Mae
6. Don’t wanna want you
7. Pretty Jolie
8. Quick draw
9. In the living room
10. Mama’s little rose
11. Down from Dover

Line-up:

• Grey DeLisle – zang
• Andrew Maguire – drums
• Ben Boye – piano, keys
• Adam Brisbin – bas, gitaar, pedal steel
• Buck Meek – gitaar, zang
• Keith Cary – mandoline (track 5)
• Jolie Holland – duetzang (track 5,10), gitaar, viola
• Nikki Grossman – backing vocals (track 3)
• Gil Landry – banjo (track 10)

Hymn For Her – Bloodier than blood

De ontstaansgeschiedenis van het Amerikaanse muziekduo Hymn For Her (H4H) is een apart verhaal. Als Wayne Waxing op een namiddag een snaar van zijn gitaar breekt, steekt hij de straat over naar de nabijgelegen muziekwinkel. Achter de toonbank van die muziekwinkel zit Lucy Tight een deuntje te tokkelen dat zij zelf heeft geschreven. Wayne deelt met haar een nummer dat hij heeft geschreven en vanaf dat moment bundelen Wayne en Lucy hun muzikale krachten en gaan ze samen muziek schrijven en gaan ze optreden in cafés en clubs in hun geboortestad Philly. Hun debuutalbum Year of the golden pig verschijnt in 2008.

Eind mei verscheen Bloodier than blood, het nieuwe album van H4H. Op dit zesde album is ook voor het eerst hun dochter Diver te horen. Zij is volwaardig lid van de band, zodat H4H dus nu een trio is. Het album, met 14 door de bandleden geschreven songs, is opgenomen in hun eigen Bambi Airstream Studios in Swampville, Florida.   

Het openingsnummer Been drinkin is een fraaie countrysong met mondharp en piano. Wayne neemt de leadvocals voor zijn rekening naast de heerlijke harmonieen van Lucy en Diver. Lucy is leadvocaliste en speelt tevens ukelele en cigarbox gitaar in het folky Unsee. Dochter Diver’s heldere leadzang kleurt het zeer ingetogen Deer isle. Dead to the world is steviger en wordt een feest met de blazers. Het gas gaat er daarna op in het zeer opwindende en swingende hillbilly punkachtige Guns, porn & Jesus. Ingetogen met banjo en prachtige harmoniezang is Elders. In Canine calypso belanden we met de accordeon in Caraïbische sferen. Helder is de zang van Diver weer in het folky melodieuze Things 2 say 2 you en het is weer genieten van de prachtige harmonieen in het ingetogen Electric love. Blue cowboy boots, met duistere zang van Wayne, is vrij stevig met drums en gitaar. Stolen heartbeat is het trieste verhaal van het vermiste kind van een vriend van Wayne en Lucy. Zeer opwindend met een fraaie banjo is Skook. Na het swampy The buzz, met mondharp en de vervormde stem van Wayne, wordt het album in stijl afgesloten met de prachtige (harmonie)zang in Sunset ride.  

Conclusie: Hymn For Her heeft mij prettig verrast met hun mooie album Bloodier than blood.

Tracks cd:

1. Been drinkin
2. Unsee
3. Deer isle
4. Dead to the world
5. Guns, porn & Jesus
6. Elders
7. Canine calypso
8. Things 2 say 2 u
9. Electric love
10. Blue cowboy boots
11. Stolen heartbeat
12. Skook
13. The buzz
14. Sunset ride

Tim Easton – Find your way

De Amerikaanse gitarist en singer-songwriter Tim Easton (25 april 1966, Lewiston, New York), groeit op in Akron, Ohio. Tijdens zijn studie vormt hij de band Kosher Spears. Hij maakt daarna reizen naar o.a. Londen, Parijs, Spanje, Italië en Ierland. Bij zijn terugkeer in de VS midden jaren ’90 treedt hij toe tot The Haynes Boys. Het enige album van deze band verschijnt in 1996. Als The Haynes Boys uiteenvallen start Easton een solocarrière. Zijn debuutalbum Special 20 verschijnt in 1998. Easton woont tegenwoordig in Nashville, Tennessee.

Medio mei verscheen het nieuwe album van Tim Easton, Find your way, opgenomen in Victoria, British Columbia, Canada met Canadese studiomusici. Het album is geproduceerd door de Canadese alt-country singer-songwriter-producer Lee John Thomas Starck, beter bekend als Leeroy Stagger.

Het album opent met de titelsong Find your way, een lome folky song met fijne harmoniezang van Jeanne Tolmie. Fraai is daarna het snarenwerk in de melodieuze folksong Everything you’re afraid of. Na de ballad Here for you volgt het mooie met countryinvloeden versierde Jacqueline. Little brother is een ontroerende song met banjo over verslavingsproblematiek in de familie. Dan is het tijd voor de blues. Met de mondharp in Drum (inside my head), de banjo, viool, mondharp en strak drumwerk in het uptempo Arkansas twisted heart en de opzwepende countryblues Dishwater blues.Bluegrass invloeden zijn er in het ingetogen en dromerige What will it take. Het album sluit af met het rustige en soulvol gezongen akoestische liefdesliedje By the end of the night.

Conclusie: Find your way is een fijn sfeervol album.

Tracks cd:

1. Find your way
2. Everything you’re afraid of
3. Here for you
4. Jacqueline
5. Little brother
6. Drum (inside my head)
7. Arkansas twisted heart
8. Dishwasher’s blues
9. What will it take
10. By the end of the night

Line-up:

• Tim Easton – zang, gitaar, mondharmonica, banjo
• Geoff Hicks – drums
• Jeremy Holmes – bas
• Jeanne Tolmie – backing vocals
• Ryland Moranz – gitaar, backing vocals
• Tyler Lieb – akoestische gitaar, pedal steel

Giulia Millanta – Only Luna knows

Singer-songwriter-gitariste Giulia Millanta is geboren in Florence, Italië. Van haar vader leert ze op haar 8^e de eerste gitaarakkoorden. Giulia heeft altijd de neiging gehad om te reizen en de wereld te verkennen. Ze verhuist naar de bergen in Toscane en werkt daar als reisgids en paardentrainster. In 2005 en 2006 woont ze in Barcelona en speelt met straatmuzikanten. Als ze eind twintig is begint ze op te treden in bars en clubs en haar eigen liedjes te schrijven. In 2008 verschijnt haar debuutalbum Giulia and the Dizzyness. Na een Europese toer van 2012 verhuist ze naar haar huidige woonplaats Austin, Texas.

Onlangs verscheen haar negende soloalbum Only Luna knows. Millanta haalt op dit album de banden met haar geboorteland Italië aan. Ze zingt vijf van de tien songs helemaal of gedeeltelijk in haar moedertaal. Het album is o.l.v. producer Don Antonio opgenomen in de Crinale Lab Studio in de heuvels van Toscane.  

Fatale is het lome en relaxte openingsnummer met gitaar en viool en Millanta die switcht van Engels naar Italiaans. Het Italiaans gezongen Luna, la Follia brengt de luisteraar in nachtclubsferen. In Sin eater is de begeleiding ‘donker’ naast de zwoele zang. In het latin achtige Chiar di Luna is een zeer fraaie rol voor contrabassist Danilo Gallo. In Stormy night in paradise zijn twangy gitaarlicks te horen. Het titelnummer Only Luna knows is een mooie ballad met contrabas en cello. I dance my way, de titel zegt het al, is een uptempo jazzy en dansbaar nummer. Millanta zingt ingetogen Italiaans in het verder enigszins onheilspellende Luna lo sa. In het emotionele liefdeslied Love is a sadness machine zit halverwege fel gitaarwerk en het eindigt met cello en viool. Het melancholische Mi chiamava Lulu begint met acapella Italiaanse zang, de begeleidende musici roepen daarna psychedelische sferen op.    

Conclusie: Only Luna knows is een mooi gevarieerd album van een uitstekende en veelzijdige zangeres.

Tracks cd:

1. Fatale
2. Luna, la Follia
3. Sin eater
4. Chiar di Luna
5. Stormy night in paradise
6. Only Luna knows
7. I dance my way
8. Luna lo sa
9. Love is a sadness machine
10. Mi chiamava Lulu

Line-up:

• Giulia Millanta – zang, akoestische en elektrische gitaar, kalimba
• Don Antonia – gitaren, keys
• Danilo Gallo – contrabas
• Diego Sapignoli – drums, percussie
• Danilea Savoldi – cello
• Alice Chiari – cello
• Francesco Moneli – viool
• Ivan Broccardo – akoestische gitaar
• Massimiliano Larocca – akoestische gitaar

Ad Vanderveen – Rise in love

De muziek van singer-songwriter Ad Vanderveen (21 september 1956, Hilversum) is stevig geworteld in de americana. Dit heeft wellicht te maken met zijn Canadese roots omdat zijn halve familie de Canadese nationaliteit heeft. Vanaf zijn 14^e speelt hij al in R&R bandjes. Muzikaal is Vanderveen beïnvloed door o.a. Bob Dylan, Neil Young, John Lennon en Townes van Zandt. Begin jaren ’80 richt hij zijn eigen band Personnel op. Hun debuutalbum On strike verschijnt in 1983. Op hun in 1992 in Nashville, Tennessee, opgenomen album Continuing stories spelen o.a. Al Kooper, Flaco Jimenez en Al Perkins mee. Begin jaren ’90 verlaat Vanderveen Personnel en start een succesvolle solocarrière.

Vanderveen is zeer productief want jaarlijks komen er nieuwe albums van hem uit.

In april jl. verscheen zijn nieuwe album Rise in love. Een album met tien nieuwe eigen songs.

Het album opent met het titelnummer Rise in love, een soort knipoog naar Falling in love. Een heerlijke melodieuze en fijn georkestreerde song over de vele facetten van de liefde. Can’t cross over is een warm ingetogen gezongen liedje. Why wonder why is fraai geinstrumenteerde americana. De stem van Vanderveen heeft hier iets weg van Gerry Rafferty. In het prachtig gezongen Good life horen we pedal steel en fijne gitaarlicks. Where does love belong is een ballad met pianol en fijne harmonieen. Iets steviger, met percussie, is What is it. In het akoestische One more goodbye, met piano, is het weer genieten van de harmony vocals van Kersten de Ligny, naast de sterke zang van Vanderveen. Na het korte Homesick is het in het bluesy Forgiveness weer genieten van het gitaarspel en de harmonieen. Ad Vanderveen heeft het beste voor het laatst bewaard. De titel Best for last dekt dan ook de lading. Een ruim 6 minuten durend fraai geïnstrumenteerde en heel mooi gezongen song.

Conclusie: Ad Vanderveen blijft mooie albums afleveren. Ook op Rise in love is het weer volop genieten.

Tracks cd:

1. Rise in love
2. Can’t cross over
3. Why wonder why
4. Good life
5. Where does love belong
6. What is it
7. One more goodbye
8. Homesick
9. Forgiveness
10. Best for last

Line-up:

• Ad Vanderveen – zang, gitaren, piano, harmonica, banjo, mandola
• Kersten de Ligny – harmony vocals, percussie
• Jan Erik Hoeve – pedal steel, harmony vocals
• René Kaay – mellotron
• Michael Kay – drums, percussie
• Pete Fisher – bas
• Per Hu – strings

Beaux Gris Gris & the Apocalypse – Hot nostalgia radio

De Amerikaans/Britse band Beaux Gris Gris and the Apocalypse is in 2017 opgericht door de Amerikaanse zangeres Greta Valenti en haar partner de Britse gitarist Robin Davey, o.a. bekend van de Britse bluesband The Hoax. Beaux Gris Gris and the Apocalypse maakt op New Orleans geïnspireerde muziek die zich niet in een apart hokje laat plaatsen. Hun debuutalbum Love & murder verscheen in 2019. Deze maand verschijnt hun nieuwe album Hot nostalgia radio, hun 3^e, de opvolger van het vorig jaar verschenen dubbele livealbum Live in the United Kingdom.

Het album opent met de stevige uptempo rocker Oh yeah! die er meteen in knalt met vette gitaren, een bonkende ritmesectie, hamerende piano en flamboyante zang. Het blijft stevig rocken in Wild woman met een Greta Valenti in topvorm. Safety queen, met vlijmscherp gitaarwerk, kent rustigere gedeeltes met backing vocals. Uitbundig is de zang weer in de gitaarrocker I told you baby. In Middle of the night komen de blazers in actie, waarna in Sad when I’m dancing gas wordt teruggenomen. All I could do was cry is een prachtige intens gezongen soulballad, die me doet denken aan het bekende Pain in my heart (o.a. Otis Redding en The Rolling Stones). In de powerballad The runaway, met scherp gitaarwerk, varieert de zang van ingetogen tot intens. Na de ballad Harder to breathe gaat het tempo weer flink omhoog in Don’t let go met keys, gitaren en percussie. Na de mooie ingetogen bluesy ballad Penny paid rockstar musiceert de band er in het heerlijk melodieuze Marie lustig op los. In de twee slotnummers horen we waar Beaux Gris Gris and the Apocalypse hun inspiratie vandaan halen. Met de accordeon belanden we in Let’s ride in de New Orleans sferen en ook in de geweldige feestelijke afsluiter Mama cray, tex-mex en zydeco in optima forma, met een fraaie accordeonsolo is het volop genieten.

Conclusie: Hot nostalgia radio is een energiek en gedreven album van een geweldige band met een flamboyant boegbeeld.

Tracks cd:

1. Oh yeah!
2. Wild woman
3. Satisfy your queen
4. I told my baby
5. Middle of the night
6. Sad when I’m dancing
7. All I could do was cry
8. The runaway
9. Harder to breathe
10. Don’t let go
11. Penny paid rockstar
12. Marie
13. Let’s ride
14. Mama cray

Line-up:

• Greta Valenti (a.k.a Beaux Gris Gris) – zang, percussie
• Robin Davey – gitaren, backing vocals
• Stephen Mildwater – bas, backing vocals
• Sam Robertson – keys, piano, accordeon, glockenspiel, backing vocals
• Tom Rasulo – drums, percussie, backing vocals
• Chris Cunningham – bas (track 14), backing vocals
• Jon-Paul Frappier  - trompet
• Yuri Villar – tenor- en bariton sax
• Marie Gammage, Daniel Jester, Alesia Jester – backing vocals

Blind Lemon Pledge – Oh so good

De in San Francisco woonachtige producer, singer-songwriter en multi-instrumentalist James Byfield ontdekt op jonge leeftijd de blues en folk in de plaatselijke clubs. Behalve blues en folk hebben ook country, jazz en rock & roll zijn interesse. Na zijn studie aan de universiteit van San Francisco besluit Byfield zich toe te leggen op een carrière in de muziek, naast zijn werkzaamheden als grafisch designer, multimedia producer en animator. In 2008 neemt hij het besluit om fulltime muzikant te worden en noemt zich voortaan Blind Lemon Pledge. Zijn eerste album Livin’ my life with the blues, een album met originals en bluesklassiekers, verschijnt in 2009.

Medio april verscheen Oh so good, het nieuwe studioalbum van Blind Lemon Pledge.

Het openingsnummer Big Bill is een countryblues met slide en nodigt uit tot meezingen. De slide is ook aanwezig met ‘wolvengehuil’ in Junkyard dog. Het titelnummer Oh so good heeft ragtime-invloeden.  How can I still love you is een ingetogen gezongen en gespeelde blues. Fraai zijn de baslijnen. Na de jumpblues Hard heart honey bee belanden we in de cajunsferen met het gedeeltelijk in Creools patois gezongen Ma belle cherie. In de langzame wals Moon over Memphis brengt het trio een mooie ode aan Memphis. Go jump willie is een merkwaardig nummer maar het swingt wel lekker. Cora Lee is een klaagzang over een in de steek gelaten minnaar. In Come back little Sheba met rumba ritme zitten ook jugband invloeden. Mooi is het gitaarspel in de gospel Give my poor heart ease. Het slotnummer is het vooral van The Animals bekende, maar ook door veel anderen gecoverde House of the risin’ sun. Pledge geeft een mooie eigen interpretatie van deze traditional met een vette slide en een strakke ritmesectie.

Conclusie: Oh so good is een liefdevol gemaakt album dat het beluisteren meer dan waard is.

Tracks cd:

1. Big Bill
2. Junkyard dog
3. Oh so good
4. How can I still love you
5. Hard heart honey bee
6. Ma belle cherie
7. Moon over Memphis
8. Go jump the willie
9. Cora Lee
10. Come back little Sheba
11. Give my poor heart ease
12. House of the risin’ sun

Line-up:

• Blind Lemon Pledge – gitaar, zang
• Peter Grenell – bas
• Juli Moscovitz – drums