Gerritschinkel.nl Columns & meer

Jontavious Willis – West Georgia Blues

Jontavious Willis (1996, Greenville, Georgia) is een jonge Amerikaanse countryblueszanger, gitarist, multi-instrumentalist en songwriter. Hij groeit op met het zingen van gospelmuziek samen met zijn grootvader in de plaatselijke Mount Pilgrim Baptist Church. Als hij op 14-jarige leeftijd een video van Muddy Waters ziet wordt hij aangetrokken door de bluesmuziek. Hij leert allerlei stijlen countryblues spelen en ontwikkelt zich verder tot een multi-instrumentalist (o.a. banjo en mondharmonica). In 2015

maakt hij kennis met Taj Mahal die diep onder de indruk is van Willis. Enkele jaren later is Willis  openingsact van de tournee van Taj Mahal en  Keb Mo’. In 2017 brengt Willis zijn debuutalbum Blues Metamorphosis uit. Vorige maand verscheen West Georgia Blues, zijn 3^e en nieuwe album.  

De openingstrack, het titelnummer West Georgia blues is een rudimentaire countryblues met acapella zang van Willis en Lloyd Buchanan met handclapping. Charlie Brown blues en Broken hearted moan is authentieke countryblues. Het tempo gaat in Keep your worries on the dancefloor omhoog waarna in Rough time blues weer fraai ‘gitaarpicking’ is te horen. Lula Mae is stevig met ruig gitaarwerk en een flonkerende piano. Ghost woman en Who’s gonna hear it zijn ingetogen rustige countryblues songs. A lift is all I need heeft een hoog Mose Allison gehalte met een heerlijke pianosolo, fraaie baslijnen en een mooie gitaarpartij van Jon Atkinson. Ingetogen pure countryblues is Too close to the finishing line en in Earthworm basement blues waart de geest van authentieke countrybluesmannen als Blind Lemon Jefferson rond. Na het heel korte Squirrlin’ mama en het akoestische Time brings about a change gaat de gashendel open in het stevige Lost ball waarin door de gruizige gitaar de geest van Muddy Waters niet ver weg is. De afsluiter Jontavious West Georgia grind is een instrumental met fel gitaarwerk en een swingende piano.  

Conclusie: West Georgia Blues is een sterk album van een jonge bluesgitarist die zijn liefde voor de authentieke countryblues met veel liefde en plezier brengt. Taj Mahal had het heel goed gezien.

Tracks cd:

1. West Georgia blues
2. Charlie Brown blues
3. Broken hearted moan
4. Keep your worries on the dancefloor
5. Rough time blues
6. Lula Mae
7. Ghost woman
8. Who’s gonna hear it
9. A lift is all I need
10. Too close to the finishing line
11. Earthworm basement blues
12. Squirrlin’ mama
13. Time brings about a change
14. Lost ball
15. Jontavious West Georgia grind

Line-up:

• Jontavious Willis – gitaar, zang
• Ethan Leinwand – piano, wurlitzer
• Jayy Hopp – akoestische gitaar, drums, washtub drum
• Rodrigo Mantovani – contrabas
• Lloyd Buchanan – zang (track 1)
• Jon Atkinson – gitaar (track 9)

Joe Ely – Driven to drive

Singer-songwriter-gitarist Joe Ely (9 februari 1947, Amarillo, Texas) is in de jaren ‘70 en ‘80 van de vorige eeuw een van de belangrijkste aanjagers van de progressieve countryscene van Austin, Texas. Vanaf zijn 12^e groeit hij op in Lubbock Texas, waar hij in 1971 met Jimmie Dale Gilmore en Butch Hancock The Flatlanders opricht. Het debuutalbum van The Flatlanders verschijnt in 1972. De band valt al snel uiteen (wordt trouwens in de jaren ’90 heropgericht) en de leden starten allemaal een solocarrière. In 1977 brengt Ely zijn solodebuutalbum Joe Ely uit.

Tijdens zijn lange carrière treedt hij op met artiesten als Bruce Springsteen, Uncle Tupelo, Los Super Seven, The Chieftains, James McMurtry, Lyle Lovett, John Hiatt en Guy Clark. In oktober 2022 wordt Joe Ely opgenomen in de Austin City Limits Hall of Fame.  

In juni jl. verscheen er weer een nieuw album van Joe Ely, Driven to drive, een verzameling van twaalf liedjes over gemotoriseerde reizen die Ely met zijn band in de jaren ’70 maakte in de vlaktes van de Llano Estacado in West Texas. Hij dook in het verleden om na te denken over het leven dat hij on the road doorbracht. Uit zijn studiobestanden van Spur Studios diepte hij een aantal songs op, sommigen nog nooit uitgebracht en een aantal nummers zijn bewerkt. Zo ontstond een eigen compilatie van road-songs uit verschillende tijdperken van zijn lange carrière.  

Drivin’ man is de sprankelende opener met akoestische gitaar en een zeer fraaie accordeon. Bruce Springsteen is de gastvocalist op de groovy blues Odds of the blues, met Jeff Plankenhorn op elektrische gitaar. Joel Guzman swingt met zijn accordeon daarna weer in het rockende For your love. Watchin’ them semis roll, een compositie van zijn Flatlanders maatje Butch Hancock, is een heel kort folky nummer met Plankenhorn op slide. Didn’t we Robbie is een uptempo rocker met orgel en een fantastisch swingende honky-tonk piano. Een ultieme road-song. In het countryachtige Nashville is a catfish horen we naast de prachtige stem van Ely de harmonieen van Eddie Beethoven en wederom de schitterende accordeon. Ride motorcycle rockt lekker weg met elektrische gitaren en synthesizers. Joe Ely is solo te horen in de countryblues San Antonio brawl. Accordeon en viool zijn de ingrediënten in Slave to the Western wind. Fraaie tex-mex. Gulf Coast blues is een rustige ingetogen met accordeonklanken versierde blues. Gedreven is de zang met de harmonieen in het energiek door gitaarsolo’s rockende titelnummer Driven to drive. Het album sluit af met Jackhammer rock, een door Donald Elwood Dykes geschreven bruisende rocker.

Conclusie: Joe Ely neemt je met Driven to drive mee op een fantastische muzikale roadtrip. 

Tracks cd:

1. Drivin’ man
2. Odds of the blues (feat. Bruce Springsteen)
3. For your love
4. Watchin’ them semis roll
5. Didn’t we Robbie
6. Nashville is a catfish
7. Ride motorcycle
8. San Antonio brawl
9. Slave to the Western wind
10. Gulf Coast blues
11. Driven to drive
12. Jackhammer rock

Line-up:

• Joe Ely – zang, gitaar, synthesizer
• Bill Guinn – orgel, piano
• Eddie Beethoven – zang
• Jeff Plankenhorn – gitaar
• Bruce Springsteen – zang (track 2)
• Joel Guzman – accordeon, mandoline
• Mitch Walkins – elektrische gitaar, synthesizer
• Pat Manske – drums
• Richard Bowden - viool

Willie Buck & Delmark All-Stars – Live at Buddy Guy’s Legends Chicago

Blueszanger Willie Buck (William Crawford) is in 1937 geboren in Houston, Mississippi. Hij verhuist in 1954 naar Chicago. Daar verdiept hij zich in de echte Chicago bluesscene en hij neemt hier ook zijn eerste plaat op, The disco blues. Vanaf die tijd treedt hij niet alleen in de VS op, maar ook in Canada, Mexico en Europa waaronder Nederland. In 2004 wordt Buck opgenomen in de Blues Hall of Fame in Chicago.

Willie Buck wordt beschouwd als een van de laatste vaandeldragers van de zgn. ‘old school’ Chicago bluesstijl. Hij kent veel musici in Chicago en heeft met velen opgetreden. Vorig jaar trad hij met een groep ervaren en gerespecteerde bluesartiesten uit Chicago (the Delmark All-Stars) op in Buddy Guy’s Legends Chicago. Opnamen van dit concert verschijnen deze maand op Delmark Records.

Het album Live at Buddy Guy’s Legends Chicago opent met de ruim zes minuten lange instrumental Jumping. Een scheurende mondharp, een swingende piano, een groovy ritmesectie en lekkere bluesy gitaarlicks. Na het voorstellen van de band introduceert Scott Durks de ‘star of the show’ Mr. Willie Buck. Buck neemt de microfoon ter hand in de door Leiber & Stoller geschreven bekende swingende door de piano gedragen shuffle Kansas city. In de groovy Chicago blues Try to work something out trekken de tinkelende pianosolo en het fraaie gitaarwerk de aandacht. What we were talking about is een lekkere shuffle waarin Buck goed bij stem is. Fraai ingetogen is het gitaarwerk in de slowblues Let’s see if we can come together. Ook in de slowblues Snow klinkt de stem van Buck tamelijk vitaal voor iemand van 87 jaar. Na een gesproken intermezzo horen we Muddy Water’s klassieker Rock me door een uitstekend spelende band. Na de slowblues Walking and swimming, met een strakke ritmesectie, wordt er met het door Willie Dixon geschreven en vooral van Muddy Waters bekende Hoochie coochie man afgesloten. Een echte Chicago blues afsluiter.

Conclusie: Live at Buddy Guy’s Legends is een album met (h)eerlijke lekkere klassieke Chicago blues zonder poespas.

Tracks cd:

1. Jumping
2. Kansas City
3. Try to work something out
4. What we were talking about
5. Let’s see if we can come together
6. Snow
7. Willie Buck talking
8. Rock me
9. Walking and swimming
10. Hoochie coochie man

Line-up:

• Willie Buck - zang
• Scott Durks - mondharmonica
• Thaddeus Krolicki – rhythm gitaar
• Billy Flynn – lead gitaar
• Johnny Iguana - piano
• Melvin Smith - bas
• Willy Hayes - drums

Misty Blues – I’m too old for games – A live tribute to Odetta

Misty Blues is een Amerikaanse band, gevestigd in Berkshire County, Massachusetts. De band, geleid door zangeres Gina Coleman, die de band in 1999 oprichtte, speelt originele en traditionele blues met vleugjes jazz, soul, funk en gospel. Misty Blues stond in het voorprogramma van o.a. Roomful of Blues, Tab Benoit, James Montgomery en John Primer.

Odetta Holmes (31 december 1930 – 2 december 2008) was een Afro-Amerikaanse actrice, gitariste, componiste en militant activiste voor de burgerrechten. Zij werd ‘de stem van de beweging voor de burgerrechten’ genoemd. Haar repertoire bestond vooral uit Amerikaanse folkmuziek, blues, jazz en negrospirituals. Artiesten als Bob Dylan, Joan Baez en Janis Joplin werden door Odetta beïnvloed.

Begin jaren 90 waren zangeres Gina Coleman en Odetta allebei te gast bij Arlo Guthrie tijdens zijn optreden in de Bottom Line Club in New York City. Sinds die avond beloofde Coleman hulde te brengen aan de Queen of American Folk. In 2023 bracht Misty Blues hun eerste live-tribute-album aan Odetta uit, Tell me who you are, maar toen Coleman hoorde dat Misty Blues een van de eerste bands was die een volledig album-eerbetoon aan Odetta bracht, besloot Coleman dat Misty Blues nog een tributealbum moest maken om Odetta’s oeuvre niet in de vergetelheid te laten verdwijnen. Dit nieuwe tributealbum, I’m too old for games – A tribute to Odetta verscheen begin augustus.

Het album opent met de gospelblues Jim Crow blues, een song van Leadbelly. Fantastisch gezongen, met harmonieen, piano en een scheurende saxsolo. Gina Coleman is daarna weer in topvorm in de shuffle Weepin’ willow blues. Leadbelly’s Alabama bound is hier een opwindende funky song met een strakke ritmesectie. Yonder come the blues van Ma Rainy is een uptempo blues met lekker pianospel en een fraaie akoestische gitaarsolo. Intens is de zang van Coleman, begeleid door wederom een strakke ritmesectie, een swingende pianosolo en een spetterende saxsolo, in Special delivery blues. Piano en sax zijn daarna weer mooi in het jazzy Homeless blues. De traditional Jack Ó’ Diamonds is funky soul met prominent drumwerk, een vloeiende akoestische gitaarsolo en een verpletterende saxsolo. Uitbundig is de zang in de traditional Hold on met om beurten solerende bandleden. Keep on movin’ it on is een piano gedreven gospel met handclapping. Na de funky soulblues 900 Miles wordt het album op grootse wijze afgesloten met Freedom trilogy. een ruim negen minuten lange gospel. 

Conclusie: Misty Blues brengt met I’m too old for games een fantastisch eerbetoon aan Odetta. En absoluut topalbum,

Tracks cd:

1. Jim Crow blues
2. Weepin’ willow blues
3. Alabama bound
4. Yonder come the blues
5. Special delivery blues
6. Homeless blues
7. Jack ‘O’ Diamonds
8. Hold on
9. Keep on movin’ it on
10. 900 Miles
11. Freedom trilogy

Line up:

• Gina Coleman – zang
• Aaron Dean – saxofoon
• Seth Fleischmann – gitaar
• Diego Mongue – bas
• Rob Tatten – drums, zang
• Chantell McCulloch – zang, percussie
• Joel Nicholas – piano
• Eileen Markland - viool

Various artists – Petty country – A country music celebration of Tom Petty

Op 2 oktober a.s. is het zeven jaar geleden dat Tom Petty (20 oktober 1950, Gainesville, Florida) in Santa Monica (Florida) overleed. Dat zijn muziek nog steeds wordt gewaardeerd blijkt o.a. uit het aantal postuum uitgebrachte albums en meerdere tribute albums. Een mooi voorbeeld van dat laatste is het album Runnin’ down a dream van Lucinda Williams uit 2021.

Juni jl. verscheen Petty country, een countrymuziek eerbetoon aan deze grote Amerikaanse singer-songwriter-gitarist. Dit album, Petty country, is samengesteld door enkele van de beste vrienden en medewerkers van Tom Petty. Bekende en bij het grote publiek minder bekende artiesten hebben een keuze gemaakt uit de grote catalogus van Petty. In 20 songs geven zij hun eigen tintje aan zijn muziek. Het album heeft de zegen van The Tom Petty Estate en is geproduceerd door Petty’s oude studiopartner George Drakoulias.  

Het album opent met een ruige en rauwe versie van I should have known it door Chris Stapleton. Door mandoline en violen zijn er daarna Keltische invloeden te horen in het opwindende Wildflowers door Thomas Rhett. Luke Combs horen we in de strakke gitaarrocker Runnin’ down a dream. Fraai is de zang van Dolly Parton in Southern accents. Justin Moore blijft met Here comes my girl redelijk dicht in de buurt van het origineel van Petty uit 1980. Dierks Bentley’s bijdrage is een rockende versie van American girl, een song van het debuutalbum van Tom Petty & the Heartbreakers uit 1976. Stop draggin’ my heart around was een single van Petty en Stevie Nicks. Vooral door de zang van Hillary Scott van Lady A heeft deze versie hier een aardig Fleetwood Mac gehalte. Jamey Johnson brengt een prachtige ingetogen versie van I forgive it all (Mudcruch 2). I won’t back down is een van mijn favoriete Petty songs, vooral in de uitvoering van Johnny Cash. De cover door Brothers Osborne hier mag er ook zijn. Uitbundig met mandoline is Refugee door Wynonna & Lainy Wilson. Angel dream (no. 2) krijgt een typische Willie Nelson uitvoering. Eli Young Band en Ryan Hurd & Carly Pearce brengen met resp. Learning to fly en Breakdown recht toe recht aan covers. Steve Earle verrast met een strakke bluegrass versie van Yer so bad. Ways to be wicked (boxset Playback uit 1995) wordt opwindend gebracht door de uitbundige zang van Margo Price en het gitaarwerk van Heartbreaker Mike Campbell. Mary Jane’s last dance van de Texaanse rockband Midland is stevig. In Free fallin’ wordt de rockband The Cadillac Three uit Nashville vocaal bijgestaan door rapper Breland (die hier overigens niet rapt). Marty Stuart & His Fabulous Superlatives brengen een recht toe recht aan versie van I need to know. Heel apart is Don’t come around here no more met de geïnspireerde zang van Rhiannon Giddens met Silkroad Ensemble en pianist Heartbreaker Benmont Tench. Het album sluit af met een vette live versie van You wreck me door George Straitt.

Conclusie: Tom Petty krijgt met Petty country een mooi eerbetoon. Ik denk dat dit album zeker de goedkeuring van de meester had gekregen.

Tracks cd:

1. Chris Stapleton – I should have known it
2. Thomas Rhett – Wildflowers
3. Luke Combs – Runnin’ down a dream
4. Dolly Parton – Southern accents
5. Justin Moore – Here comes my girl
6. Dierks Bentley – American girl
7. Lady A – Stop draggin’ my heart around
8. Jamey Johnson – I forgive it all
9. Brothers Osborne – I won’t back down
10. Wynonna & Lainy Wilson – Refugee
11. Willie Nelson & Lukas Nelson – Angel dream (no. 2)
12. Eli Young Band – Learning to fly
13. Ryan Hurd & Carly Pearce – Breakdown
14. Steve Earle – Yer so bad
15. Margo Price & Mike Campbell - Ways to be wicked
16. Midland – Mary Jane’s last dance
17. The Cadillac Three & BRELAND – Free fallin’
18. Marty Stuart and His Fabulous Superlatives – I need to know
19. Rhiannon Giddens & Silkroad Ensemble & Benmont Tench – Don’t come around here no more
20. George Straitt – You wreck me

Robert Jon & The Wreck – Red moon rising

De Amerikaanse bluesrock- en southern rockband Robert Jon & The Wreck (RJTW) uit Orange County, California, is in 2011 opgericht door zanger-gitarist Robert Jon Burrison. In 2013 verschijnt hun goed onthaalde debuut EP Rhythm of the road. Op de OC Music Awards 2013 in Orange County wordt de band verkozen tot beste liveband van dat jaar. In 2015 komt hun debuutalbum Glory bound uit. De band krijgt daarna een steeds grotere schare fans, niet alleen in de VS maar ook in Europa. Deze maand treedt de band in Nederland op (Amsterdam en Weert) en in het najaar komen ze ook weer voor twee concerten naar Nederland.

Eind vorige maand verscheen het nieuwe album Red moon rising. Het openingsnummer Stone cold killer is een keiharde strak gespeelde uptempo rocker met vet gitaarwerk en uitbundige zang. Spetterend gitaarwerk is ook te horen naast het orgel van de nieuwe keyboardspeler Jake Abernathie in Trouble. Ballad of a broken hearted man is een meeslepende ballad met intense soulvolle zang, harmoniezang, een vlijmscherpe gitaarsolo en fraaie orgelflarden. Het titelnummer Red moon rising, niet te verwarren met Bad moon rising van CCR, is een dampende swampy southern rocker. Uitbundig is de zang daarna weer in de met vuig snerpend gitaarwerk opgetuigde midtempo rocker Dragging me down. Na de heavy ballad Hold on, met een straffe ritmesectie, komt de melodieuze southern rock met lyrisch gitaarwerk en harmonieen bovendrijven in Down no more. Hierna twee ballads, de prachtige pianoballad Help yourself en Worried mind met soulvolle zang, harmonieen en een fraaie slide. De ritmesectie is prominent aanwezig in het intens gezongen Give love. De cd heeft twee bonustracks. Rager is een doordenderende uptempo rocker met vlijmscherp gitaarwerk en ‘jagend’ drumwerk. De tweede bonustrack Hate to see you go is een melodieuze rockballad in de beste traditie van de southern rock, met gitaarwerk dat herinneringen oproept aan b.v. The Allman Brothers Band.

Conclusie: Red moon rising is een topalbum.

Tracks cd:

1. Stone cold killer
2. Trouble
3. Ballad of a broken hearted man
4. Red moon rising
5. Dragging me down
6. Hold on
7. Down no more
8. Help yourself
9. Worried mind
10. Give love
11. Rager (cd bonus track)
12. Hate to see you go (cd bonus track)

Line-up:

• Robert Jon Burrison – zang, gitaar
• Andrew Espantman – drums, backing vocals
• Henry James Schneekluth – lead gitaar, backing vocals
• Warren Murrel – bas
• Jake Abernathie - keyboards

Chris Smither – All about the bones

De Amerikaanse folk-blueszanger-gitarist Chris Smither is geboren op 11 november 1944 in Miami, Florida. Hij groeit voornamelijk op in New Orleans en gaat studeren aan de University of the Americas in Mexico-Stad, met het plan antropoloog te worden. Maar na een jaar stapt hij over naar Tulane University, waar hij de muziek van Mississippi John Hurt ontdekt.

In 1965 vertrekt hij naar Florida om folksinger Eric von Schmidt (1931 - 2007) te ontmoeten, een andere muzikale held van hem. Von Schmidt moedigt Smither aan om naar New York City of Cambridge, Massachusetts te verhuizen. In Cambridge ziet hij bij Club 47 Eric von Schmidt optreden, die hem uitnodigt om een ​​paar nummers op het podium te spelen. In 1970 verschijnt zijn debuutalbum I’m a stranger.

Begin mei verscheen All about the bones, het nieuwe (20^e) album van de bijna 80-jarige Chris Smither. Het album is geproduceerd door multi-instrumentalist David Goodrich (Goody).

Het titelnummer All about the bones is de prima jazzy opener met backing vocals van BettySoo en de zwoele saxofoon van Chris Cheek. De sax horen we daarna ook in het uptempo met percussie en akoestische gitaarlicks versierde Digging the hole. Still believe in you is een mooie ballad met de bluesy enigszins schorre stem van Smither en een ‘voorzichtige’ BettySoo op de achtergrond. Cheek trakteert op een lyrische saxsolo. Mooi akoestisch gitaarwerk is te horen in het John Lee Hooker achtige If not for the devil. Calm before the storm is een fraaie uptempo cover van Eliza Gilkyson, met heerlijk gitaarwerk en accordeon van Goodrich. Down in Thibodaux is een soepel gezongen song van Smither en BettySoo en de fraaie saxofoon van Cheek. De stem van Smither in het schitterende In the Bardo doet me sterk denken aan die van John Prine. Ook in Close the deal, met Goodrich op accordeon, bewijst Smither dat zijn stem nog lang niet is versleten en dat geldt daarna ook voor zijn ‘diepe’ Leonard Cohen achtige stijl in Completion. Goodrich’s pianospel verdient hier ook een compliment. Het slotnummer de uptempo countryblues Time to move on is een cover van Tom Petty. Een prima afsluiter.     

Conclusie: All about the bones is een album om te koesteren.

Tracks cd:

1. All about the bones
2. Digging the hole
3. Still believe in you
4. If not for the devil
5. Calm before the storm
6. Down in Thibodaux
7. In the Bardo
8. Close the deal
9. Completion
10. Time to move on

Line-up:

• Chris Smither – zang, elektrische en akoestische gitaar, handclaps
• David Goodrich – elektrische en bariton gitaar, piano, handclaps, Diddley bow, accordeon
• Zak Trojano – drums, percussie, harmonie vocals, cymbaal, handclaps
• BettySoo – zang
• Chris Cheek – bariton en tenor saxofoon

Rory Block – Positively 4th street – a tribute to Bob Dylan

Singer-songwriter Rory Block (6 november 1949) draait al vele decennia mee in de muziekbusiness. De in Princeton, New Jersey, geboren en in Manhattan opgegroeide Amerikaanse richt zich op de studie klassieke gitaar, maar als ze op haar 14e kennis maakt met gitarist Stefan Grossman, die haar kennis laat maken met de muziek van de gitaristen van de Mississippi Delta Blues, gaat ze zich in deze muziek verdiepen. Haar grote doorbraak in Nederland is in 1988 met Lovin’ whiskey, een song over de alcoholverslaving van haar ex man. De liefde van Rory Block voor de oude countryblues blijkt uit albums waarop ze een ode brengt aan Robert Johnson, Mississippi John Hurt, Skip James, Mississippi Fred McDowell, Son House, Rev. Gary Davis, Bukka White en Bessie Smith.

Eind juni verschijnt er weer een nieuw tributealbum van Rory Block, Positively 4th Street – A tribute to Bob Dylan. Rory Block speelt op dit album alle instrumenten (akoestische gitaar, slide gitaar, drums, akoestische bas) zelf.

Het album opent met twee Dylan songs uit 1989 van het album Oh mercy. Het intens gezongen Everything is broken en de ook door veel anderen (o.a. Joan Baez, Sufjan Stevens, Cindy Lauper, Mary Black) gecoverde ballad Ring them bells. Uiteraard ontbreekt ook Dylan’s bekendste song Like a rolling stone niet. Block verblijdt de luisteraar hier, ook met haar fraaie gitaarwerk, met een schitterende versie van dit oorspronkelijke nummer uit 1965. Prachtig is de (soms vibrerend) gezongen zes minuten lange ballad Not dark yet uit 1997. Block bewijst hier ook goed met de slidegitaar overweg te kunnen. Na de bekende folksong, en vooral bekend van de hitversie van The Byrds uit 1965, Hey, Mr. Tambourine man, verrast Rory Block met Positively 4th street, een van mijn favoriete Dylan songs uit 1965. Het oudste nummer van Dylan komt uit 1963 van zijn 2^e studioalbum The freewheelin’ Bob Dylan. De gedreven versie van Block van A hard rain’s a gonna fall duurt ruim zeven minuten. De laatste twee songs stammen uit 2020. Het van Rough and rowdy ways afkomstige Mother of muses is een fameuze in verschillende toonhoogten en soms bijna acapella gezongen folksong. Het slotakkoord Murder most foul verwijst naar de moord op president John F. Kennedy in november 1963. Dylan schreef dit nummer om zijn dankbaarheid naar zijn fans uit de spreken voor hun steun en loyaliteit door de jaren heen. Een indrukwekkend slotnummer van maar liefst ruim 20 minuten (zelfs vier minuten langer dan de versie van Dylan).

Conclusie: Positively 4th street is een indrukwekkende ode aan Bob Dylan van een fantastische zangeres.

Tracks cd:

1. Everything is broken
2. Ring them bells
3. Like a rolling stone
4. Not dark yet
5. Hey, Mr. Tambourine man
6. Positively 4th street
7. A hard rain’s a gonna fall
8. Mother of muses
9. Murder most foul

Willie Nelson – The border

Singer-songwriter Willie Nelson is still alive and kicking. De op 29 april 1933 in Abbott, Texas, geboren en in Forth Worth, Texas opgegroeide Red Headed Stranger vierde in april van dit jaar zijn 91e! verjaardag. Maar met grote regelmaat verschijnen er nieuwe albums. Op 31 mei jl. verscheen The border, het 75^e solo studioalbum van Nelson. Een album met vier originele songs van Nelson en Buddy Cannon en zes covers. Ook nu is het album weer geproduceerd door Buddy Cannon.

Het album opent met de door Rodney Crowell en Allen Shamlin geschreven titelsong The border. Het  verhaal van Border Patrol agenten over de complexiteit van de immigratieproblemen aan de grens van de VS met Mexico. Dit nummer is ook op single uitgebracht. Once upon a yesterday is een ‘slepende’ countryballad waarin Nelson herinneringen oproept aan het verleden. Ook vroegere countrysterren als Hank Williams (1923 – 1953), Kitty Wells (1919 – 2012)  en Roy Acuff (1903 – 1992) passeren de revue. I wrote this song for you is uptempo jazzy western swing in de beste traditie van Bob Wills met mooi gitaarspel van Nelson op Trigger en een fraaie pedal steel. Larry Cordle en Erin Enderlin schreven de mooie gevoelige ballad Kiss me when you’re through. Micky Raphael speelt mondharp. De mondharp is ook te horen in de door Rodney Crowell en Will Jennings geschreven shuffle Many a long and lonesome highway met een heerlijke pedal steel solo van Bobby Terry. Buddy Cannon en Bobby Tomberlin schreven Hank’s guitar. Willie Nelson droomt dat hij de gitaar is van Hank Williams totdat deze in de nieuwjaarsnacht van 1953 sterft op de achterbank van een Cadillac. Het door Shawn Camp en Monty Holmesgeschreven Made in Texas is weer western swing in de geest van Bob Wills and the Texas Playboys. Nobody knows me like you van Mike Reed is een gevoelig gezongen ballad met het fraaie en typische gitaarwerk van Nelson. Het album eindigt met de mooie typische Willie Nelson ballad How much does it cost.

Conclusie: Willie Nelson stelt eigenlijk nooit teleur en met The border heeft deze veteraan weer een verzameling mooie liedjes aan zijn immense repertoire toegevoegd.

Tracks cd:

1. The border
2. Once upon a yesterday
3. What if I’m out of my mind
4. I wrote this song for you
5. Kiss me when you’re through
6. Many a long and lonesome highway
7. Hank’s guitar
8. Made in Texas
9. Nobody knows me like you
10. How much does it cost

Line-up:

• Willie Nelson – zang, gitaar
• Barry Bales – akoestische bas
• Jim “Moose” Brown – orgel, piano, synthesizer
• Fred Eltringham – drums, percussie
• James Mitchell – elektrische gitaar
• Mickey Raphael – mondharmonica
• Bobby Terry, akoestische gitaar, elektrische gitaar, steel gitaar
• Buddy Cannon – backing vocals
• Melonie Cannon – backing vocals

Grey DeLisle – Driftless girl

Singer-songwriter Grey DeLisle, geboortenaam Erin Grey Van Oosbree, is geboren op 24 augustus 1973 in Fort Ord, California  Haar moeder was zangeres en haar vader, een vrachtwagenchauffeur, hield van countrymuziek en dat zou later de basis blijken voor de zangcarrière van Grey. Na de scheiding van haar ouders gaat Grey bij haar grootmoeder in San Diego wonen, een zangeres die nog met Tito Puente heeft samengewerkt. Behalve zangeres is DeLisle ook stemactrice en comédienne. Eind jaren ’90 zingt DeLisle in de vrouwenpunkband Side Saddle. Haar solodebuut The small town komt in 2000 uit.

Vorige maand verscheen haar nieuwe album Driftless girl. Het album is geproduceerd door Jolie Holland (bekend van o.a. de Canadese folkgroep The Be Good Tanyas).

Jolie Holland en Buck Meek (gitarist van de indie folkband Big Thief uit Brooklyn) schreven het openingsnummer Where you’re coming from, een prachtige ingetogen gezongen en fraai gemusiceerde countryballad. Murry Hammond, bassist van de altcountryband Old ‘97’s uit Dallas, Texas, schreef het uptempo My two feet. De backing vocals zijn van Buck Meek. Driftless girl is het rustig gezongen titelnummer met viola en piano en backing vocals van Nikki Grossman. Na het bluegrassachtige Little ol’ while is de folksong The ballad of Ella Mae een van de hoogtepunten van het album. Schitterende duozang met Jolie Holland en mooi mandolinespel van Keith Cary. De countrytearjerker Don’t wanna want you, met pedal steel en viola, roept herinneringen op aan Dolly Parton. De heldere zang van DeLisle is te horen in Pretty Jolie en Quick draw. In the living room is een ingetogen traditionele countryballad. Heel mooi is de duozang met Jolie Holland weer in het met viola, pedal steel en banjo versierde uptempo Mama’s little rose. Het absolute prijsnummer is het slotnummer, het door Dolly Parton in 1970 geschreven Down from Dover, het emotioneel gezongen droevige verhaal over een zwangere tiener die, nadat haar zwangerschap bekend is geworden, door haar familie wordt afgewezen.  

Conclusie: Met Driftless girl heeft Grey DeLisle ons weer verblijd met een prachtig album.

Tracks cd:

1. Where you’re coming from
2. My two feet
3. Driftless girl
4. Little ol’ while
5. The ballad of Ella Mae
6. Don’t wanna want you
7. Pretty Jolie
8. Quick draw
9. In the living room
10. Mama’s little rose
11. Down from Dover

Line-up:

• Grey DeLisle – zang
• Andrew Maguire – drums
• Ben Boye – piano, keys
• Adam Brisbin – bas, gitaar, pedal steel
• Buck Meek – gitaar, zang
• Keith Cary – mandoline (track 5)
• Jolie Holland – duetzang (track 5,10), gitaar, viola
• Nikki Grossman – backing vocals (track 3)
• Gil Landry – banjo (track 10)