Gerritschinkel.nl Columns & meer

Mike Farris – The sound of Muscle Shoals

De Amerikaanse zanger-gitarist Mike Farris is in 1968 geboren in Winchester, Tennessee. In april 1991 richt hij in Tennessee The Screamin’ Cheetah Wheelies op, een band die muziek maake in de zuidelijke bluesy stijl van Lynyrd Skynyrd, The Allman Brothers Band en The Black Crows. In 2001 begint Farris een solocarrière en verlegt zijn muzikale focus meer naar soul en gospel. Zijn solodebuut Goodnight sun komt in 2002 uit.

Deze maand bracht Mike Farris voor het eerst sinds 2018 weer een nieuw album uit. Voor de opname van dit album ging hij naar de befaamde FAME Studios in Alabama. Samen met muzikanten uit de Muscle Shoals scene en een reeks vocalisten nam hij o.l.v. producer Rodney Hall, zoon van FAME oprichter Rick Hall, het album The sound of Muscle Shoals op.

Droog en hard drumwerk is prominent aanwezig, naast de felle gitaarlicks en de Wurlitzer in het openingsnummer Ease on. Heavy on the humble is vervolgens een soulvol gezongen southern rocker met felle gitaren en lekkere backing vocals. De Tom Petty cover Swingin’ is een intens gezongen rockballad met wederom fijne backing vocals. De geest van Tom Petty & the Heartbreakers blijft daarna hangen in de prachtige zweverige ballad I’ll come runnin’. Na de met een flinke soulsaus overgoten blues Bird in the rain, met een heerlijke Wurlitzer solo, horen we een van de absolute hoogtepunten van het album Slowtrain, een song van Steve Cropper en William Bell. Een schitterende gospel met hemelse backing vocals. Het nummer is vooral bekend geworden door The Staple Singers. De pedal steel klinkt voortreffelijk in de melodieuze countryrocker Bright lights. Een ander prijsnummer is de prachtig emotioneel gezongen soulballad Learning to love. Na de intense soulballad Her is het weer tijd voor gospel in Before there was you & I. Uitbundige zang in een bad van orgeltonen. Het slotnummer Sunset road is soul met gospel invloeden. De fantastische harmonieen zijn om van te smullen.

Conclusie: The sound of Muscle Shoals is een absoluut topalbum

Tracks cd:

1. Ease on
2. Heavy on the humble
3. Swingin’
4. I’ll come runnin’
5. Bird in the rain
6. Slow train
7. Bright lights
8. Learning to love
9. Her
10. Before there was you & I
11. Sunset road

Line-up

• Mike Farris – zang, akoestische gitaar
• Clayton Ivey – piano, Hammond, Wurlitzer
• Will McFarlane, Kevin Holly, Wes Sheffield – gitaren
• Jimbo Hart – bas
• Justin Holder – drums
• Wendy Moten, Kevin Clayborn, Lashanda Evans, Cindy Walker, Angela Hacker – zang
• Philippe Bronchtein – pedal steel
• Brad Guin – saxofoon
• Drew White - trompet

Jacques Mees – If not

De Tilburgse singer-songwriter Jacques Mees (1959, Moergestel), wordt al op jonge leeftijd door de muziek gegrepen. Als hij 11 jaar is koopt hij zijn eerste gitaar. Zijn eerste en grootste inspiratiebron was en is nog steeds Bob Dylan. Later ontdekt hij ook de muziek van artiesten als Woody Guthrie, Hank Williams en Dave van Ronk. Mees wordt door velen beschouwd als de bekendste en beste vertolker van de songs van Bob Dylan. De naam Jacques Mees wordt zelfs vermeld in het in 2011 verschenen ABC Dylan Book van popjournalist Bert van de Kamp.

In 1996 verschijnt zijn eerste officiële album Drive them all crazy. Mees heeft de afgelopen jaren meerdere keren een muzikale ode gebracht aan zijn favoriete singer-songwriters Guy Clark, Townes van Zandt, John Prine, Blaze Foley, Billy Marlow, Rory C. McNamara en uiteraard zijn grote inspiratiebron Bob Dylan. Mees toert regelmatig in Nederland en België en hij vierde in 2023 zijn 50-jarige artiestenjubileum.

Vorige maand verscheen er weer een nieuw album van Jacques Mees. Op dit album, If not staan twaalf vertolkingen van songs van zijn grote voorbeeld Bob Dylan. Mees wordt bijgestaan door een keur aan musici. Het album is opgenomen in de Triple Moon Studios in Oosterhout.

Het album opent met het mooi gezongen en met o.a. fraaie pedal steel opgesierde folky Tomorrow is a long time. If not for you is ingetogen akoestisch met viool en Hammond op de achtergrond. Mooi is het gitaarwerk in Don’t think twice it’s alright. In ‘Cept you zijn de elektrische contrabas van Jos van Es en de mandoline van B.J. Baartmans een lust voor het oor. Vervolgens raken we in de Keltische sferen met een heel aparte versie van All I really want to do, met de uilleann pipes van Marc van Daal en het duet met Dagny van der Loo. Die Keltische sfeer blijft in Boots of spanish leather met de prachtige zang van Dagny van der Loo. De stem van van der Loo doet me denken aan Sandy Denny. Een schitterend nummer! De typische Dylan sound is te horen in het mooi geinstrumenteerde Red river shore. Met Tell me komen we enigszins in mediterrane sferen met het fijne gitaarwerk van Luigi Catuogno en de accordeon van Anna Palumbo. Het melodieuze gitaarwerk van Catuogno is ook, naast de fraaie bas, te horen in de mooie ballad Not dark yet. Bart Buis is vocaal te  horen in You’re gonna make me lonesome when you go. De bijdrage op sopraansax van Christian Grotenberg mag er trouwens ook zijn. Het prachtig geinstrumenteerde Love sick is ook weer zo’n typische Dylan ballad. In de afsluiter Forever young trekt het soms heavy gitaarwerk van Martijn Kerkhofs de aandacht.

Conclusie: If not is een prachtige verzameling Bob Dylan covers. Een pareltje in het oeuvre van Jacques Mees.

Tracks cd:

1. Tomorrow is a long time
2. If not for you
3. Don’t think twice it’s alright
4. ‘Cept you
5. All I really want to do (feat. Dagny van der Loo)
6. Boots of spanish leather (feat. Dagny van der Loo)
7. Red river shore
8. Tell me (feat. Luigi Catuogno)
9. Not dark yet (feat. Luigi Catuogno)
10. You’re gonna make me lonesome when you go (feat. Bart Buls en Martijn Kerkhofs)
11. Love sick (remix) (feat. Martijn Kerkhofs)
12. Forever young (feat. Martijn Kerkhofs)

Line-up

• Jacques Mees – zang, gitaren, mondharmonica, producer
• Peer Desmense – pedal steel
• Piet Maas – bas, contrabas
• Bert Vervoorn – gitaar, keys
• Frederik Felix – gitaren
• B.J. Baartmans – gitaren, mandoline
• Martijn Kerkhofs – gitaren, producer
• Jos van Es – elektrische contrabas
• Han Wouters – drums
• Yvonne van de Pol en Hilde van Rijsewijk – viool
• Kees den Hoed – basgitaar
• Christian Grotenberg, sopraan sax, Hammond, keys
• Dagny van der Loo – zang
• Marc van Daal – uilleann pipes, tin whistle
• Luigi Catuogno – gitaar
• Anna Palumbo – accordeon
• Bart Buls – zang

Turmoil – Coming home

In rare tijden ontstaan de beste ideeën. Vier vrienden grepen de onrust van lockdowns tijdens de COVID-19 periode aan om samen muziek te maken. Het begon met covers via webcams vanaf de bank en is rap gegroeid naar een americana band met eigen werk. Turmoil past wat betreft sound zo binnen het rijtje van Dawn Brothers, Tim Knol & Wondering Hearts en Voltage.

Toen de band weer de oefenruimte in mocht stuurde leadzanger en songwriter Bart de Waal een demo door van ‘iets waar we misschien wel iets mee kunnen’. Dat sloeg aan bij de rest van de band en in 2022 werd in een zelf ingerichte studio hun eerste EP Turmoil Vol. 1 opgenomen. Naast de vaste bezetting van gitaar, bas en drums werden ook lapsteel en mandoline ingezet voor een bluegrass twist. Een jaar later komt hun EP Turmoil Vol. 2 uit. In de tussentijd wint Turmoil de Parel van de Betuwe, openen ze Appelpop en knallen ze op Culemborg Blues.

In vier jaar tijd is de band gegroeid van covers op afstand naar een americana rockformatie met een fantastische live sound. Op 28 februari jl. verscheen Coming home, het eerste volwaardige album van Turmoil. Het album is opgenomen in Mambo Sound Studios van Rogier Steijaert. Alle tien nummers zijn geschreven door zanger-gitarist Bart de Waal.

Het openingsnummer Let me down easy is ingetogen americana met fijne backing vocals van Veerle van de Bilt en een fraaie lapsteelsolo. Lekker melodieus rockend is daarna Runaway en Starting over heeft lekker gitaarwerk en een strakke ritmesectie. Down the line meandert met een mooie pedal steel. Uitstekend is het gitaarwerk weer in When ghosts come knocking. Het stevige titelnummer Coming home is een Tom Petty achtige gitaarrocker met prominent drumwerk. In het sterk geinstrumenteerde Seventeen is de geest van Neil Young niet ver weg. Een van de hoogtepunten van het album is het met fameus gitaarspel opgesierde Black & white. De sound van Tom Petty komt weer om de hoek kijken in Broken sun. Het album sluit af met het mooi gezongen akoestische Best of me.

Conclusie: Coming home is een zeer prettig in het gehoor liggend album.

Tracks cd:

1. Let me down easy
2. Runaway
3. Starting over
4. Down the line
5. When ghosts come knocking
6. Coming home
7. Seventeen
8. Black & white
9. Broken sun
10. Best of me

Line-up:

• Bart de Waal – zang, gitaar
• Thijs van der Poel – drums
• Jasper Schurgers – gitaar, backing vocals
• Arno Keet – bas
• Veerle van de Bilt – backing vocals (track 1)

The Yearlings – After all the party years

In 1999 – 2000 bundelen in Utrecht leden van diverse bandjes de krachten en vormen zodoende The Yearlings. De band wordt een grote naam voor de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. Ze treden op in binnen- en buitenland en staan op het podium met artiesten als Ryan Adams, The Jayhawks, Heather Myles, Jason Ringenberg, Buddy Miller, Fred Eaglesmith en Slobberbone. Hun titelloze debuutalbum verschijnt in 2001.

In 2006 geeft de band er de brui aan en houdt er mee op, maar 10 jaar later, in 2016, komt de band weer bij elkaar en gaat weer optreden en platen maken. Hun comebackalbum Skywriting wordt in 2018 door de muziekpers enthousiast ontvangen.

Op 24 januari jl. verscheen het nieuwe album van The Yearlings, After all the party years. Dit vierde album is volgens de band vooral een plaat die hen hoop geeft en waarmee ze verder kunnen.

Het openingsnummer Medicine ball is tevens de eerste single van het album. Een fraaie opening met rauwe gitaren en orgel over de nacht dat Joe Biden (in 2020) de presidentsverkiezingen won. Het tempo gaat omhoog in het R.E.M. achtige Bilstering clouds, met lekker melodieus gitaarspel, harmonica en harmonieen. Mooi is het samenspel tussen gitaar en orgel in At my table. In Live with laughter, met fijne harmonieen en pedal steel, zijn duidelijk de invloeden van The Byrds te horen. De invloeden van R.E.M. zijn er daarna weer in het melodieuze uptempo End game. Your silhouette is voor mij het prijsnummer van het album. Ronduit een schitterend nummer waarin alle instrumentale remmen worden losgegooid. In het rockende uptempo Thats’s where we are zijn de invloeden van R.E.M. opnieuw aanwezig en het  balladachtige Walking somewhere wordt afgerond met Byrds achtig gitaarwerk. In het prachtig gezongen Here is your life is er weer het mooie samenspel tussen gitaar en orgel. Het sterke slotnummer Torn bags of Asian takeout is een ruim 5 ½ minuut lange slepend en rockende afsluiter waarin alles nog een keer uit de instrumentale kast wordt gehaald.

Conclusie: Het blijft feest bij The Yearlings, want met After all the party years hebben ze een topalbum afgeleverd.

Tracks cd:

1. Medicine ball
2. Blistering clouds
3. At my table
4. Live with laughter
5. End game
6. Your silhouette
7. That’s where we are
8. Walking somewhere
9. Here is your life
10. Torn bags of Asian takeout

Line-up:

• Niels Goudswaard – zang, akoestische gitaren, percussie, harmonica
• Herman Gaaff – bas
• Léon Geuyen – drums, backing vocals
• Olaf Koeneman – zang, gitaren, mandoline, keyboards
• Betram Mourits – slide gitaar, pedal steel, keyboards
• Martijn Vink - gitaren

Bob Corritore & Friends – Doin’ the shout

Bob Corritore (27 september 1956, Chicago, Illinois) is een Amerikaans bluesharmonicaspeler, producer, radiopresentator en eigenaar van The Rhythm Room, een muziekcentrum in Phoenix, Arizona. Zijn liefde voor de blues is geboren als hij op 12-jarige leeftijd Muddy Waters op de radio hoort. Van zijn jongere broer krijgt hij kort daarna zijn eerste mondharmonica, hij gaat bluesconcerten bijwonen en op Maxwell Street ziet hij o.a. de bekende bluesharmonicaspelers Big Walter Horton en Big John Wrencher optreden. Hij komt ook in aanraking met Junior Wells. In 1981 verhuist Corritore naar Phoenix, Arizona waar hij optreedt met o.a. Louisiana Red. In 1984 begint hij met zijn blues radioshow en in 1991 opent hij The Rhythm Room, de bekende blues- en roots concertclub. Zijn debuutalbum All-star blues sessions komt in 1999 uit.

Eind februari verschijnt er weer een nieuw album van Bob Corritore. Op dit twaalf songs tellende album Doin’ the shout, zijn 30^e, opgenomen in 2023 en 2024 o.l.v. Clarke Rigsby, heeft Corritore, die op alle nummers zijn virtuoze mondharmonicaspel laat horen, weer een groot aantal topmusici, zangers en zangeressen om zich heen verzameld.

Het album begint swingend met het door Thornetta Davis gezongen Say baby say en een spetterende gitaarsolo van Jimi ‘Primetime’ Smith en een loeiende harpsolo van Corritore. Oscar Wilson is de vocalist in de slowblues Woman wanted, naast een striemende slide en een tinkelende piano. Het met strak drumwerk opgeluisterde titelnummer Doin’ the shout wordt door Nora Jean tot grote hoogte gezongen. I guess I’m a fool is een slowblues met heerlijk pianospel van Ben Levin, soulvolle zang van Franca Reed en sfeervolle gitaarlicks van Duke Robillard. De zang van Nora Jean is opnieuw uitbundig in de stampende boogie It’s my life. Oscar Wilson is weer de zanger in de slowblues Just a dream en de mooie lyrische gitaarsolo van Smith mag er ook zijn. Ondanks zijn zeer hoge leeftijd (91!), is Bobby Rush vocaal nog zeer sterk aanwezig in het ook op single verschenen funky I’ve got three problems. Het uptempo That don’t appease me wordt opgeluisterd met de bariton sax van Mark Earley, de strakke ritmesectie, de piano van Dave Keys en de zang van Thornette Davis. Tia Caroll zingt in de slowblues I’ve got to be with you tonight met Kid Ramos en Johnny Main op gitaar. De bijna 80-jarige veteraan John Primer neemt de zang voor zijn rekening in de Chicago blues Twenty room house. Anthony Geraci trakteert hier op klaterende pianoklanken, Smith laat een scheurende gitaarsolo horen en uiteraard is Corritore zelf weer aanwezig met een loeiende mondharpsolo. In de Chicago blues Same old song is Jimi Smith niet alleen de gitarist maar horen we hem ook in duozang met Carla Denise. In het slotnummer, de Slim Harpo achtige soulblues My first love, neemt bassist Bob Stroger (94!) de vocalen voor zijn rekening.

Conclusie: Doin’ the shout is een voortreffelijk album met authentieke blues waar het speelplezier van af spat.   

Tracks cd:

1. Say baby say (feat. Thornetta Davis)
2. Woman wanted (feat. Oscar Wilson)
3. Doin’ the shout (feat. Nora Jean)
4. I guess I’m a fool (feat. Franca Reed)
5. It’s my life (feat. Nora Jean)
6. Just a dream (feat. Oscar Wilson)
7. I’ve got three problems (feat. Bobby Rush)
8. That don’t appease me (feat. Thornetta Davis)
9. I’ve got to be with you tonight (feat. Tia Caroll)
10. Twenty room house (feat. John Primer)
11. Same old song (feat. Carla Denise, Jimi ‘Primetime’ Smith)
12. My first love (feat. Bob Stroger)

Line-up

• Bob Corritore – mondharmonica (all tracks)
• Jimi “Primetime” Smith – gitaar (track 1,2,3,5,6,7,8,10,11,12), zang (track 11)
• Bob Stroger – bas (track 1,2,6,7,8,10,11,12), zang (track 12)
• Johnny Burgin – gitaar (track 1,8)
• Dave Keys – piano (track 1,8)
• Wes Starr – drums (track 1,2,6,8,10,11,12)
• James Anderson – percussie (track 1,8)
• Bob Margolin – gitaar (track 2,6), bas (track 12)
• Anthony Geraci – piano (track 2,6,10,11,12)
• Johnny Rapp – gitaar (track 3,5)
• Yahni Riley – bas (track 3,5)
• Brian Fahey – drums (track 3,5)
• Clarke Rigsby – handclaps (track 3)
• Duke Robillard – gitaar (track 4)
• Ben Levin – piano (track 4)
• Ben Hedquist – bas (track 4)
• Lewis Nash – drums (track 4)
• Dexter Allen – gitaar (track 7)
• Chester Thompson – B3 orgel (track 7)
• Steve Ferrone – drums (track 7)
• Mark Earley – bariton sax (track 8)
• Kid Ramos – gitaar (track 9)
• Johnny Main – gitaar (track 9)
• Bill Stuve – bas (track 9)
• Steven Hodges – drums (track 9)

Eric van Dijsseldonk – Half-time

De Brabantse singer-songwriter-gitarist Eric van Dijsseldonk groeit op in Eindhoven. Samen met Gabriel Peeters richt hij in Eindhoven de groep “Smalltown Romeos” op. De band brengt in 2000 hun debuutalbum Smalltown Romeos” uit. Als de band in 2004 uiteenvalt begint van Dijsseldonk een solocarrière en brengt tussen 2004 en 2010 drie Nederlandstalige albums uit. Met EricDevries, Louis van Empel en BJ Baartmans vormt van Dijsseldonk in 2005 de band Songwriters United. Van 2016 tot 2023 vormt hij een trio met Liseth Horsten en Lucas Beukers.  In 2021 toert van Dijsseldonk met The Southern Aces, de begeleidingsband van Malford Milligan, door Nederland.  Al met al groeit Eric van Dijsseldonk door de jaren heen uit tot een veelgevraagd gitarist.

Eind januari jl. verscheen Half-time, het door Gabriel Peeters geproduceerde nieuwe album van Eric van Dijsseldonk.   

Look at the stars, tevens de 1^e single van het album, is een ‘luie’ rootsy pop opener. De titel is gebaseerd op een citaat van de Britse natuurkundige, kosmoloog en wiskundige Stephen Hawking (1942-2015): ’look up at the stars, and not down at your feet’. De sound van de sixties is te horen in Maybe not today, met helder gitaarwerk en stevig drumwerk. Best kept secret is een schitterende countryballad met duozang van Liseth Horsten en een zeer fraaie pedal steel van Stefan Wolfs. In Do you feel, ook als 2^e single uitgebracht, zijn er invloeden van The Beatles en Tom Petty. In Charlie’s coming home wordt een prachtig geinstrumenteerde ode gebracht aan de ongeëvenaarde techniek en timing van Charlie Watts, de in 2021 overleden drummer van The Rolling Stones. ‘Charlie’s clock was always in time’. Fraai is het gitaarwerk en het pianospel in het melodieuze titelnummer Half-time. De rustige ballad Bound to break heeft enkele stevige intermezzo’s en het samenspel van orgel, gitaarlicks, percussie en backing vocals is een lust voor het oor in het soulvolle Keep walking. De invloeden van The Beatles zijn er weer in het ritmische Blackberry, met akoestische gitaar en een snijdende elektrische gitaarsolo. Stefan Wolfs trakteert op een lyrische gitaarsolo in de rustige ballad Stronger than it was. De geest van The Beatles hangt daarna weer boven het ‘donkere’ Everybody’s busy. Eric van Dijsseldonk sluit het album solo af met de korte mooie akoestische ballad So many songs.  

Bovenkant formulier

Onderkant formulier

Conclusie: Half-time is een wonderschoon album.  

Tracks cd:

1. Look at the stars
2. Maybe not today
3. Best kept secret
4. Do you feel
5. Charlie’s coming home
6. Half time
7. Bound to break
8. Keep walking
9. Blackberry
10. Stronger than it was
11. Everybody’s busy
12. So many songs

Line-up:

• Eric van Dijsseldonk – zang, elektrische en akoestische gitaar, bas, drums, tamboerijn, cowbell, triangle, maracas, conga’s, shaker, resonator gitaar en backing vocals
• Gabriel Peeters – piano, drums, percussie, backing vocals
• Roel Spanjers – Hammond, piano
• Eric Harbers – bas, contrabas
• Liseth Horsten – zang (track 3)
• Stefan Wolfs – pedal steel (track 3), elektrische gitaar (track 10)

BJ Baartmans & Wild Verband – A pawnshop love affair

Singer-songwriter-multi-instrumentalist-producer Bart-Jan (BJ) Baartmans (29 juli 1965, Boxmeer), is sinds 1980 actief in de muziekscene. Hij speelde in de loop der jaren in meerdere qua muziek zeer uiteenlopende bands (o.a. BJ’s Pawnshop, BJ’s Wild Verband, Hidden Agenda Deluxe, Matthews Southern Comfort). Ook speelt hij op platen en werkt samen met artiesten als Jack Poels, Carter Sampson, David Olney, JW Roy, Frans Pollux, Eric Devries en Oh Susanna. Eigenlijk behoeft BJ Baartmans voor de kenners en de liefhebbers van zijn muziek verder geen verdere introductie.

Zijn debuutalbum The Pawnshop Guitar Chase kwam uit in 1998.

Op 17 januari jl. verscheen er weer een nieuw album van Baartmans. Op dit album, A pawnshop love affair, blikt hij in 14 opnieuw opgenomen liedjes terug op zijn muzikale carrière tussen 1998 en 2004. Het album is opgenomen in zijn eigen studio met zijn begeleidingsband BJ’s Wild Verband.

Het album opent ontspannen met Fool of love, melodieuze americana. en de ontspannenheid zet zich voort in Only lovers know, met halverwege een lekkere gitaarsolo. Het fraai geinstrumenteerde Hotel is steviger en Cry is een bluesballad met een prachtige slidesolo. De hese stem van Baartmans doet mij regelmatig denken aan die van Steve Forbert, zo ook in het rockende Promise of a broken heart. What a song can do is weer een rustige ballad, waarna Do me right do wrong weer steviger is. De tinkelende piano is aangenaam in de ballad Jenny and Frank. Met The other guy, met prominent drumwerk. belandt de luisteraar in de ska- en reggaesferen. Schitterend is het toetsenwerk, naast de basloopjes en het mooie gitaarwerk, in het ingetogen Daddy’s eyes. Onder aanvoering van de gedreven ritmesectie gaat het tempo omhoog in Billy J. Counting the hours is qua instrumentatie een gevarieerde ballad en het melodieuze Enough of a bad day, met een heerlijke pianosolo, is americana met een hoog Steve Forbert gehalte. In het slotnummer, de ballad Open skies, is een glansrol weggelegd voor gitarist Eric van Dijsseldonk.

Conclusie: A pawnshop love affair is een zeer aangenaam album van een stel rasmusici.  

Tracks cd:

1. Fool of love
2. Only lovers know
3. Hotel
4. Cry
5. Promise of a broken heart
6. What a song can do
7. Do me right do wrong
8. Jenny and Frank
9. The other guy
10. Daddy’s eyes
11. Billy J.
12. Counting the hours
13. Enough of a bad day
14. Open skies

Line-up:

• BJ Baartmans – zang, akoestische en elektrische gitaren, slide, mandoline, banjo, mondharmonica, synthesizers, percussie, bas (track 4,12)
• Tom Baartmans – bas (track 2,3,5,7,8,9)
• Gerco Aerts – bas (track 2,6,10,11,13,14)
• Eric van Dijsseldonk – akoestische en elektrische gitaar, slide (track 14) backing vocals
• Mike Roelofs – piano, orgel
• Sjoerd van Bommel – drums

Erja Lyytinen – 20 Years of blues rock!

Erja Lyytinen (Kuopio, 7 juli 1976), is een Finse rock- en blueszangeres. Ze begint op 13 jarige leeftijd met gitaarlessen nemen in een jongerencentrum. In 1997 studeert ze een jaar in Zweden aan de Musikhögskolan in Malmö. Terug in Finland studeert ze in 2003 af als gitariste aan de Sibelius Academy in Helsinki. In 2007 wint ze bij de European Blues Awards de titel Best Guitarist en in 2020 wordt ze tweede bij de door het tijdschrift Guitar World georganiseerde verkiezing Best Guitarist. Erja Lyytinen wordt in haar vaderland vanwege haar slidespel The Finnish Slide Goddess genoemd. Haar debuutalbum Pilgrimage Mississippi to Memphis verschijnt in 2006.

Op 18 oktober 2023 geeft Erja Lyytinen in de Tavastia Club in Helsinki haar 20-jarig jubileumconcert. Tijdens dit ruim twee uur durende concert is Lyytinen met een groot aantal musici, waaronder de originele ritmesecties van haar bands, met een uitgebreid overzicht uit haar 20-jarige carrière te horen.

De opnamen van dit concert zijn op 17 januari jl. uitgebracht op de dubbel-cd/dvd 20 Years of blues rock!.

Na de introductie in het Fins door Dante en Massi begint cd 1 met de countryblues Baking blues, gevolgd door de ballad Long ago. Scheurend is het gitaarwerk in het funky Grip of the blues, waarna vette slide, keyboards en bas en drums het energieke Let it shine bepalend invullen. De oren worden vervolgens ‘geteisterd’ door de zeer vette ‘jagende’ instrumentale bluesrocker Skinny girl. Vlammend is de slide naast de strakke ritmesectie in Oil and water. De ballad Bed of roses met duozang en viool van Maria Hänninen, is een rustpunt in het concert en dat geldt ook voor het met fraai gitaarwerk versierde instrumentale Lullaby. Maar het is snel gedaan met de rust met de ruim zeven minuten lange zeer opwindende instrumental Erja’s contribution to jazz, met felle slide en halverwege lekker drumwerk en keyboards. Everything’s fine is een bluesrocker met vlammend maar ook lyrisch gitaarwerk. Cd 1 wordt afgesloten met de ruim negen minuten durende ballad Change of season. Het begin is ingetogen, we horen fraaie bastonen en keyboards, maar naar het einde toe explodeert het nummer instrumentaal om uiteindelijk toch weer ingetogen te eindigen.   

Cd 2 opent met het mooi gezongen Stolen hearts. Uitbundig is ook de zang in het stevige met spetterende gitaren ingekleurde 24 Angels. Silloin nyt aina wordt in het Fins gezongen door Erja en Heiki Silvennoinen, die ook de lyrische gitaarsolo voor zijn rekening neemt. Fel is het gitaarwerk weer in Bad seed en Black ocean. Uitbundig is Waiting for the daylight en You talk dirty is een stevige midtempo gitaarrocker. Het concert eindigt met twee zeer lange nummers. Wedding day is als het ware een grote bijna 13 minuten lange jamsessie waarin alle registers worden opengetrokken. De spetterende afsluiter is Dust my broom, de bluesklassieker van Elmore James. Bijna 12 minuten wordt volop gesoleerd met o.a. een flonkerende pianosolo van Harri Taittonen en uiteraard de slide van Erja.

Conclusie: Hoewel Erja Lyytinen al 20 jaar aan de bluesweg timmert is dit mijn eerste ruim twee uur durende overdonderende kennismaking met The Finnish Slide Goddess.  

Tracks cd 1:

1. Introductie
2. Baking blues
3. Long ago
4. Grip of the blues
5. Let it shine
6. Skinny girl
7. Oil and water
8. Bed of roses
9. Lullaby
10. Erja’s contribution to jazz
11. Everything’s fine
12. Change of season

Tracks cd 2:

1. Stolen hearts
2. 24 Angels
3. Silloin nyt aina
4. Bad seed
5. Black ocean
6. Waiting for the daylight
7. You talk dirty
8. Wedding day
9. Dust my broom

Line-up:

• Erja Lyytinen – zang, gitaren
• Davide Floreno – gitaren, zang
• Harri Taittonen – keyboards, zang
• Heikki Silvennoinen – gitaar, zang
• Maria Hänninen – viool, zang
• Timo Tuppurainen – fretloze bas
• Liro Kautto – bas
• Juha Verona – bas
• Tatu Back – bas
• Rami Eskelinen – drums
• Miri Miettinen – drums
• Kai Jokiaho – drums
• Liro Laitinen – drums

Captain Morgan Express – The Pussycat Tapes

Captain Morgan Express is een Utrechtse bluesband die zompige moerasklanken uit New Orleans mengt met stedelijke Chicago blues en delta blues uit het diepe zuiden van de VS. Swingende shuffles worden afgewisseld met opzwepende junglebeats en hypnotiserende voodoo vibes, terwijl ook rustige ballads niet worden vergeten.

In 2014 verschijnt hun debuut EP Urban cowboy in 2017 gevolgd door het door de fans en pers enthousiast ontvangen album Fistfull of dirt. In 2021 brengt de band hun 3^e album No weirdos please uit.

Eind november jl. verscheen het nieuwe album van Captain Morgan Express, het 11 nummers tellende The Pussycat Tapes, opgenomen in Studio Poes & Longhorn Studio in Utrecht.

Het album opent met de shuffle I’m just your fool, geschreven door Buddy Johnson en vooral bekend geworden door Little Walter en een aantal jaren geleden ook door The Rolling Stones uitgebracht op hun bluescoversalbum Blue & lonesome. Fraai zijn de baslijnen in Jimmy Rogers’ Chicago bound. Het door Bobby Charles geschreven Jealous kind is een ballad met heerlijke gitaarsolo’s. De strakke ritmesectie Phil Admiraal en Frank Boot legt de basis in de van Stevie Ray Vaughan bekende uptempo bluesrocker Change it. De felle mondharp domineert in John Mayall ’s Chicago line. In de Ben Harper song The bottle wins again, worden weer alle registers opgetrokken, fel gitaarwerk, een mondharpsolo ondersteund door de uitstekende ritmesectie. Guilty van Randy Newman is een prachtige ballad. Johnny Brouwer laat zijn mondharp weer loeien in het van Johnny Rivers bekende Moving to the country. I’m gonna miss you (like the devil) van Slim Harpo krijgt hier een luie lome versie met fraaie mondharpsolo’s. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in 1996 in een platenzaak in Rotterdam overrompeld werd door het spetterende When I get drunk van Mike Henderson & The Bluebloods. De versie van Captain Morgan Express is iets ingetogener maar krijgt wel een zeer solide uitvoering. Het slotnummer is het funky en soulvolle I’m a ram van Al Green en bij gitaarliefhebbers ongetwijfeld bekend in de uitvoering van Roy Buchanan. De gitaarsolo van Hans Gerrietsen mag er trouwens ook zijn.

Conclusie: Captain Morgan Express is van veel bluesmarkten thuis. The Pussycat Tapes is een energiek en opwindend album.

Tracks cd:

1. I’m just your fool
2. Chicago bound
3. Jealous kind
4. Change it
5. Chicago line
6. The bottle wins again
7. Guilty
8. Moving to the country
9. I’m gonna miss you (like the devil)
10. When I get drunk
11. I’m a ram

Line-up:

• Johnny ‘Boy’ Brouwer – zang, bluesharp
• Hans Gerrietsen – gitaar, backing vocals
• Phil Admiraal – bas, backing vocals
• Frank Boot – drums