Gerritschinkel.nl Columns & meer

24jan/240

BJ Baartmans – Ghostwriter

Singer-songwriter-multi-instrumentalist-producer Bart-Jan (BJ) Baartmans (29 juli 1965, Boxmeer), is sinds 1980 actief in de muziekscene. Hij speelde in de loop der jaren in meerdere qua muziek zeer uiteenlopende bands (o.a. BJ’s Pawnshop, BJ’s Wild Verband, Hidden Agenda Deluxe, Matthews Southern Comfort). Van Baartmans verschijnt een groot aantal albums, hij neemt deel aan honderden albumsessies en heeft tot nu toe zo’n 4000 keer opgetreden. Eigenlijk behoeft BJ Baartmans voor de kenners en de liefhebbers van zijn muziek verder geen nadere introductie.

Zijn debuutalbum The Pawnshop Guitar Chase verschijnt in 1998 en nu, ruim 25 jaar na dat debuut, komt er weer een nieuw album van BJ Baartmans uit. Deze maand verscheen Ghostwriter, een album met 13 zelf geschreven liedjes vol heel persoonlijke verhalen, observaties en opvattingen. Een mix van americana, pubrock en folk. Inspiratiebronnen voor Baartmans bij het maken van dit album waren o.a. Wilco, The Black Keys, Elvis Costello, Tom Petty en Nick Lowe. Ook werd hij geïnspireerd door de energieke optredens van nieuwe jonge Nederlandse bands.

Het openingsnummer The other side is heerlijke relaxte en fraai geinstrumenteerde americana. De zang van Baartmans doet mij hier, en ook in bijna alle andere nummers, heel sterk denken aan de droge en soms schorre stem van de Amerikaanse singer-songwriter Steve Forbert. Pedal steel en keys zijn heerlijk in Troubled. In your only is countryrock met reggae-invloeden. Sjoerd van Bommel verzorgt het strakke drumwerk. Baartmans etaleert zijn virtuoze gitaarwerk in het melodieuze uptempo Room 242. De band is weer in topvorm in Chasing dreams. Prachtige americana. De pedal steel van Johan Jansen duikt weer op in The fall en in Old habits die hard. In die laatste song is Rob Geboers ook op keys sterk aanwezig. In het ‘huppelende’ Happy even only is het drumwerk van Sjoerd van Bommel uitstekend. Zen master is opwindende stevige countryrock met lekker gitaarwerk en een prachtige korte orgelsolo. Baartmans neemt op het soulvol gezongen Solid ground het drumwerk voor zijn rekening. Dat Nick Lowe een inspiratiebron is voor Baartmans is te horen in de met heerlijk gitaarwerk versierde pubrocker Bootleg companion. De ritmesectie is strak in het stevige Someone to blame. In het slotnummer She just knows toont Baartmans nogmaals zijn grote gitaarkwaliteiten.     

Conclusie: Op Ghostwriter plak ik zonder dralen het etiket topalbum.

Tracks:

  1. The other side
  2. Troubled
  3. In your only
  4. Room 242
  5. Chasing dreams
  6. The fall
  7. Old habits die hard
  8. Happy even only
  9. Zen master
  10. Solid ground
  11. Bootleg companion
  12. Someone to blame
  13. She just knows

Line-up:

  • BJ Baartmans – zang, elektrische (slide) gitaar, akoestische gitaar, mandoline, bas, drums (track 10), percussie
  • Sjoerd van Bommel – drums
  • Gerco Aerts – bas (track 5,7,11,13)
  • Tom Baartmans – bas (track 2,4,12)
  • Rob Geboers – grand piano, Wurlitzer, Hammond B3 en VOX orgel (track 3,5,7,8,9)
  • Mike Roelofs – grand piano, Wurlitzer, Hammond B3 (track 1,2,6,10,11,12)
  • Johan Jansen – pedal steel (track 2,6,7,10)
19jan/240

Dawn Brothers – Alpine gold

Dawn Brothers is een Rotterdamse band. Hun muziek is volgens hun bio een botsing van klanken en stijlen, waarbij rock, folk, blues en soul worden gemixt en geroerd tot een onweerstaanbare cocktail. In 2017 verschijnt hun platendebuut Stayin’ out late. Als gitarist-zanger Bas van Holt en zanger-gitarist Pablo van der Poel van TheWolff tot de ontdekking komen dat ze allebei een grote voorliefde hebben voor oude soul en R&B besluiten, beide bands samen een album op te nemen. Dit zeer goed ontvangen album, Double Cream, werd in 2022 uitgebracht.

In oktober 2023 verscheen er een nieuw album van Dawn Brothers. De nummers voor dit album Alpine gold, werden in twee maanden geschreven en daarna opgenomen in de Electric Monkey Studio in Zaandam o.l.v. producer Paul Willemsen.

Het album opent sterk met gitaar en strak drumwerk in het uptempo rockende Lucky. In het enigszins duistere met dubeffecten en fraaie orgeltonen versierde titelnummer Alpine gold gaat het tempo omlaag. Sheryl Crow is een fantasierijke melodieuze song met de hit ‘All I wanna do’ van Sheryl Crow uit 1993 min of meer als leidraad. Sheryl Crow figureert samen met Eddie Vedder en Cat Stevens naast Bas van Holt in dit nummer. Het dynamische uptempo Dancing all over town heeft raakvlakken met Bruce Springsteen. It’s so easy is een ballad met mooie harmoniezang. De fraaie harmonieen horen we daarna ook weer in het relaxte Whippoorwill, met prominent en rustig drumwerk. Ingetogen is de zang in de rustige ballad The breeze met keys en een heldere twangy gitaarsolo. Het ontspannen I am a singer wordt gedragen door de strakke ritmesectie. Het tempo gaat weer omhoog in For better or worse. In dit melodieus rockende nummer met hamerende keys en sterke harmoniezang is de sound van Creedence Clearwater Revival niet ver weg. Bonkende drums openen Mona Lisa, dat naast orgel en wederom de sterke harmoniezang ook hier en daar psychedelische elementen bevat. Het album sluit af met Wanting your love so bad, een folky tearjerker met prominent stevig drumwerk. 

Conclusie: Alpine gold is een fijn, geïnspireerd, gevarieerd en zeer toegankelijk album.

Tracks:

  1. Lucky
  2. Alpine gold
  3. Sheryl Crow
  4. Dancing all over town
  5. It’s so easy
  6. Whippoorwill
  7. The breeze
  8. I am a singer
  9. For better or worse
  10. Mona Lisa
  11. Wanting your love so bad

Line-up:

  • Bas van Holt – gitaar, zang
  • Rafael Schwiddessen - drums
  • Rowan de Vos – keys, zang
  • Tammo Deuling – bas, zang
16jan/240

Todd Sharpville – Live at Rockpalast

Todd Sharpville (9 april 1970) is een Britse singer-songwriter-bluesgitarist. Er wordt beweerd dat hij, als lid van een Britse aristocratische familie, ‘de eerste blauwbloedige bluesman ter wereld’ is. Sharpville krijgt als muzikant bekendheid als in 1994 zijn debuutalbum Touch of your love verschijnt. Hij stelt in die tijd ook Europese begeleidingsbands samen voor bezoekende Amerikaanse bluesartiesten als Hubert Sumlin, Ike Turner, Chuck Berry en Byther Smith. In 1995 wint hij de British Blues Connection voor ‘Best UK guitarist’. Van 2005 tot 2007 is hij openingsact bij de Europese concerten van Pink Joe Cocker en BB King. Tijdens de coronapandemie van 2020 stelt Sharpville een professionele lockdownbegeleidingsband samen met bekende sessiemuzikanten, die wekelijks vanuit een gehuurd landhuis in Norfolk online streamingshows uitvoerde. In mei 2022 opende Sharpville voor Eric Clapton tijdens diens Royal Albert Hall concerten in Londen.

Op 8 mei 2023 trad Todd Sharpville op in het legendarische Rockpalast van de WDR. Opnamen van dit concert in de Harmonie Club in Bonn verschenen november vorig jaar op twee cd’s en een dvd. De setlist bevat 15 songs van zijn soloalbums Medication Time en Porchlight  en ook nooit eerder uitgebracht materiaal.  

Cd 1 opent met de prachtige ballad, het nooit eerder op de plaat verschenen The blue standard. Sharpville die hier zelf piano speelt, haalde zijn inspiratie bij het schrijven van dit nummer bij Frank Sinatra en met een goed glas whiskey bij de hand. God loves a loser is een bluesrocker met felle gitaarlicks, golvende Hammond tonen en een strakke ritmesectie. Ook in de midtempo blues Used laat Sharpville zijn vlijmscherpe solo’s horen. Intens is de zang, naast de gierende Hammond en de felle gitaarsolo’s in Walk out in the rain, een cover van Bob Dylan. De 10 minuten lange ballad Medication time is het verhaal over de totale breakdown die Sharpville 18 jaar geleden had. Na het rockende House rules krijgt het publiek een geheel eigen versie van de Dire Straits klassieker Money for nothing voorgeschoteld. Een regelrechte bluesstamper met een huilende mondharp van harmonicavirtuoos Will Wilde en backing vocals van Mim Grey en Gavin Skeggs.

In het ook nooit eerder uitgebrachte openingsnummer Struggling van cd 2 is drummer Steve Rushton prominent aanwezig en tovert Sharpville lange wah wah solo’s uit zijn gitaar. Sole survivor is een ontroerende ballad met harmonieen, fraai pianospel van Joe Mac en een lyrische gitaarsolo als slotakkoord. Dit nummer is ook nooit eerder uitgebracht. I don’t need to know your name is een sterk gezongen ingetogen geinstrumenteerde ballad. Stevig is daarna weer het door de ritmesectie gedragen Lying to me. Love knows no bounds is een ballad die Sharpville tijdens de lockdown heeft geschreven. Hij heeft dit nummer onlangs ook als duet opgenomen met Robbie Williams voor zijn liefdadigheidsinstelling Music Support, een instelling die muzikanten met geestelijke gezondheids- en verslavingsproblemen helpt. De Bruce Springsteen cover Red headed woman is een zeer snelle rocker met een fantastische Joe Mac op piano. Het tempo zakt daarna in de ingetogen gezongen ballad Won’t say goodbye, en nu Joe Mac met een fraaie Hammond. In de nagift If love is a crime perst de band er als afsluiter gedurende vijf minuten nog een keer alles uit.  

Conclusie: Live at Rockpalast is 90 minuten genieten van een virtuoos concert.

Tracks cd 1:

  1. The blue standard
  2. God loves a loser
  3. Used
  4. Walk out in the rain
  5. Medication time
  6. House rules
  7. Money for nothing

Tracks cd 2:

  1. Struggling
  2. Sole survivor
  3. I don’t need to know your name
  4. Lying to me
  5. Love knows no bounds
  6. Red headed woman
  7. Won’t say goodbye
  8. If love is a crime

Line-up:

  • Todd Sharpville – zang, gitaar, piano (The blue standard)
  • Matt Round – bas
  • Joe Mac – piano, Hammond B3
  • Steve Rushton – drums
  • Will Wilde – harmonica (Money for nothing en If love is a crime)
  • Mim Grey – backing vocals
  • Gavin Skeggs – backing vocals
4jan/240

Carla Olson – Have harmony will travel 3

De Amerikaanse singer-songwriter-gitariste-producer Carla Olson is op 3 juli 1952 geboren in Austin, Texas. In 1978 verhuist ze naar Los Angeles en richt daar de Textones op, waarmee ze door de VS en Europa toert. Bekend is ook haar samenwerking Mick Taylor, Gene Clark, Ry Cooder, Bob Dylan, Percy Sledge, Eric Clapton, John Fogerty, Don Henley en vele anderen. Sinds 1987 verschijnen er regelmatig albums van Carla Olson, solo en met andere artiesten. In 2013 neemt ze het album Have harmony, will travel 1 op, een ‘duet’ album met covers met een groot aantal gastmusici. In 2020 volgt er een deel 2.

In november jl. verscheen Have harmony, will travel 3. Ook op dit 3e deel zijn weer veel gerenommeerde gastmusici te horen.

In de openingstrack, het uptempo rockende In another land, zijn gitarist Craig Ross en bassist Jimmy Ashhurst de gastmusici. Spetterend is het gitaarwerk daarna van Eric Johnson in het met fraaie basloopjes versierde Face tot face. Olson ’s favoriete Rolling Stones song is Street fighting man. De gitaristen Jake Andrews en Jonathan Lea, en uiteraard Carla Olson zelf, schotelen de luisteraar een stomende versie voor. De Pete Townsend song I can see for miles is een doordenderende rocker in de beste traditie van The Who, met roffelende drums en felle gitaarlicks van Gary Myrick. Todd Wolfe perst felle licks uit zijn gitaar in het opwindende Lead me. Prachtig is de zang van Harvey Shield naast de orgeltonen in het romantische (Just like) Romeo en Julie. Dan is het tijd voor een drietal prachtige  ballads. Gary Myrick schittert met lyrische gitaarsolo’s, naast het duet van Olson met Robert Rex Waller jr., in Stronger. Alan Clarke (The Hollies) schreef samen met Carla Olson het prachtige It makes me cry en Clarke begint dit nummer met mondharp en zingt samen met Olson. Het fantastische gitaarspel van Laurence Juber maakt dit nummer helemaal ‘af’. In A love that never blooms. met duozang van Olson en Shawn Barton Vach, is weer mooi gitaarwerk van Laurence Juber te horen. Een van de hoogtepunten is Cool water, de C&W standaard van Bob Nolan uit 1936. met de ‘gedragen’ zang van B.J. Thomas en de mondharp van Mickey Raphael. Maar het mooiste wordt voor het laatst bewaard, drie eerder nooit uitgebrachte livetracks van Carla Olson met de legendarische Gene Clark van The Byrds. Gypsy rider, Del gato en Set you free this time zijn hartverscheurend mooi en gevoelige duetten van Olson met een van de mooiste stemmen uit de countryamericana. Kippenvel!

Conclusie: Have harmony, will travel 3 is een album om te koesteren. Prachtig.

Tracks cd:

  1. In another land
  2. Face to face
  3. Street fighting man 
  4. I can see for miles
  5. Lead me
  6. (Just like) Romeo & Julie 
  7. Stronger
  8. It makes me cry
  9. A love that never blooms
  10. Cool water
  11. Gypsy rider  
  12. Del gato
  13. Set you free this time

Line-up:

  • Carla Olson – zang, akoestische en elektrische gitaar, handclapping, backing vocals
  • Craig Ross – gitaar (track 1)
  • Benjamin Lecourt – claves, drums, maracas
  • Allan Clarke – zang, harmonica (track 8)
  • B.J. Thomas – zang (track 10)
  • Eric Johnson – gitaar (track 2)
  • Gary Myrick – gitaar, lapsteel (track 4,7)
  • Gene Clark – gitaar, zang (track 11,12,13)
  • George Callins – 12 string gitaar
  • Gregg Sutton – backing vocals
  • Harvey Shield – zang, handclapping (track 6)
  • Jake Andrews – gitaar (track 3)
  • James Intveld – gitaar, handclapping
  • Jimmy Ashhurst (track 1), Lou Castro, Tony Marsico, Paul Marshall – bas
  • Joe Read – bas, gitaar, keyboards
  • Jonathan Lea – elektrische gitaar (track 3)
  • Laurence Juber – (akoestische) gitaar (track 8,9) 
  • Markus Cuff, Michael Reid, Steve Zipper, Paul Marshall – handclapping
  • Micky Raphael – harmonica (track 10)
  • Mike Clinco – gitaar
  • Mike Thompson – piano
  • Rick Hemmen – drums, handclapping
  • Robert Rex Waller jr. – zang (track 7)
  • Shawn Barton Vach – zang (track 9)
  • Skip Edwards – Hammond B3, piano, Wurlitzer
  • Todd Wolfe – gitaar, slide (track 5)
28dec/230

Misty Blues – Live at the Cavern Club

Misty Blues is een Amerikaanse band, gevestigd in Berkshire County, Massachusetts. De band, geleid door zangeres Gina Coleman, die de band in 1999 oprichtte, speelt originele en traditionele blues met vleugjes jazz, soul, funk en gospel. Misty Blues stond in het voorprogramma van o.a. Roomful of Blues, Tab Benoit, James Montgomery en John Primer.

Op 24 november verscheen het 14e album van Misty Blues, het live-album Live at the Cavern Club. Dit album is opgenomen tijdens hun concert op 3 juli jl. in de beroemde club in Liverpool.

Het album opent swingend met Hear my call. Gitaar, keys, een bonkende ritmesectie, een spetterende saxofoon en de ‘bezwerende’ zang van Gina Coleman. Ook Blues on my heels is stevig met felle gitaarsolo’s, ‘lopende’ bas, strak drumwerk, een heerlijke lange orgelsolo en een scheurende saxsolo. Het vooral van Nina Simone bekende I need a little sugar in my bowl is een 7 ½ minuut lange schitterende ballad met de indrukwekkende zang van Coleman. De band is geweldig in het tevens op single verschenen zwoele How the blues feels. Ook in het funky swingende Swing my blues gaat de band er volop tegenaan. Wang dang doodle, de door Willie Dixon geschreven bluesklassieker, is een bijna 16 minuten lange jamsessie waarin iedereen weer naar hartenlust mag soleren. In het intense Take a long ride valt het prominente drumwerk op. In het funky uptempo Freight car neemt Coleman de band weer stevig op sleeptouw. I don’t sleep en Day of voodoo and laughter zijn lange fraai geïnstrumenteerde soulballads. One of these days is de geweldige soulvolle uitsmijter.     

Conclusie: Live at the Cavern Club is een gepassioneerd album van een band in topvorm.

Tracks cd:

  1. Hear my call
  2. Blues on my heels
  3. I need a little sugar in my bowl
  4. How the blues feels
  5. Swing my blues
  6. Wang dang doodle
  7. Take a long ride
  8. Freight car
  9. I don’t sleep
  10. Day of voodoo and laughter
  11. One of these days

Line-up:

  • Gina Coleman – zang
  • Seth Fleischmann – gitaar
  • David Vittone – keys
  • Rob Tatten – drums, zang
  • Aaron Dean – saxofoon
  • Diego Mongue – bas
17dec/230

John the Revelator – Where are you?

John the Revelator, een van de oudste bluesband van Nederland, viert dit jaar het 55 jarig jubileum. Het begint allemaal in 1968 als een stelletje bluesfreaks de handen ineen slaan en de band John the Revelator, vernoemd naar een a-capella bluestraditional van Son House, oprichten. John the Revelator wint in 1970 tijdens een live tv-uitzending de Loosdrecht Jazz Award. Op 1 mei van datzelfde jaar verschijnt bij Phonogram hun door Tony Vos geproduceerde debuut lp Wild Blues. John the Revelator wordt steeds bekender en maakt tournees door Nederland, Duitsland, België en Zwitserland. In 1973 valt de band uiteen, maar herrijst meteen weer uit zijn as met een nieuwe bezetting. Een korte periode van individuele avonturen en herbezinning levert in 1978 de wedergeboorte op van John the Revelator en in 1981 verschijnt het album Empty Road. John the Revelator viert in 1994 het 25-jarig bestaan met een nieuw studioablum, Cahow, en in de jaren daarna verschijnen er nog meerdere albums en dvd’s. In 2002 ontmoeten de bandleden hun grote voorbeeld Peter Green, maar helaas gaat een jamsessie niet door omdat leden van Green’s band Splinter dit tegenhouden. In 2008 gaat wel een andere wens in vervulling, een optreden met de Britse blues- en soulzanger Chris Farlowe. Het 50-jarig bestaan van de band wordt in 2018 o.a. gevierd met het uitbrengen van een 4-cd box met een 60 pagina’s tellend geïllustreerd boek.

John the Revelator is nog steeds ‘on the road’ en nog altijd springlevend. Begin dit jaar verscheen, na een aantal jaren stilte, het album A dark for sleeping. Op 28 december a.s. viert John the Revelator hun 55-jarig bestaan met een speciaal concert in het Haarlemse Patronaat. Tevens verschijnt er die dag op cd het album Where are you?, een verzamelalbum van 15 songs uit het repertoire van de band. Deze 15 nummers zijn door de band geselecteerd op een aansprekende mix van geslaagde opnames en een afwisseling van slow naar deep, naar lekkere rocknummers, slide en sologitaar, goede teksten en oud en nieuw. Het album is vanaf 2 januari 2024 ook o.a. te beluisteren via Spotify.

Het album opent, uiteraard zou ik haast zeggen, met een intense versie van de traditional John the Revelator, de song waarmee het allemaal begon voor de Haarlemmers. Daarna is gekozen voor de schitterende bluesballad A woman knows, het openingsnummer van het album The blue skin album uit2015. In 2012 verschijnt het album Underway. Van dit album komt de stampende rocker Diego’s drive. Dit nummer is een herinnering aan hun optredens op Spaanse festivals, waar altijd een zekere Diego vooraan stond die helemaal gek was van blues en die hen in een open Cadillac rondreed. Het oudste nummer op het album is One track mind, een slowblues uit 1971 en geproduceerd door Hans van Hemert. Het was de bedoeling dat dit nummer op single zou verschijnen maar dat is uiteindelijk niet gebeurd. Naast Tom Huissen (zang, bas) en Frans ten Kleij (rhythm gitaar), speelt Fred Huissen hier drums, medeauteur Jos de Wilde slide, Charles van der Steeg tenor saxofoon en Hans van Hemert mellotron. Little snake drive komt van het album Seven blue seas uit 1999. Prachtig lyrisch gitaarwerk, een ‘lopende’ bas en ingetogen zang. Een nummer met een hoog Fleetwood Mac gehalte, de Fleetwood Mac met Peter Green welteverstaan. Dreamtime  stamt uit 2012. Een uptempo boogie met vette slide en Henk Suurling op bas. Het nummer, over de reusachtige rotsformatie Uluru (Ayer’s Rock) in de woestijn in Midden Australië, werd geschreven tijdens een van de vele lange busritten van hun Australische tournee in 2009. Cahow (blues for a gadfly petrel) komt van het gelijknamige album uit 1994. Een dromerige lyrische instrumental met fantastisch gitaarwerk en Sjoerd Bosma op orgel. Op de traditional Kokomo (album Cahow 1994), een opwindende versie met slide en mondharp, speelt Sjoerd Bosma ook op orgel en zijn de backing vocals van Janet van der Woude en Georgia van der Leeden. Too many to bail is afkomstig van 50 & Beyond uit 2018. De invloeden van Fleetwood Mac zijn ook hier weer duidelijk te horen aan het lyrische gitaarwerk van Frans ten Kleij. Naast ten Kleij zijn Tom Huissen (zang, bas) en Henk Suurling (drums, piano, en akoestische gitaar) te horen. Darkened room werd destijds s’-nachts tijdens een jetlag geschreven. Dit ‘donkere’ nummer met Sjoerd Bosma op piano, Frans ten Kleij op gitaar en zang van Tom Huissen is afkomstig van het album Down in the mud uit 2005. Mama don’t move is het meest recente nummer. Het verscheen in 2018 op het album Not now John. Een uptempo rockende blues met Tom Huissen (zang, bas), Frans ten Kleij (gitaar en huilende mondharp) en Henk Suurling (drums). Wandering eye komt ook van The blue skin album (2016). Ook hier is weer duidelijk te horen dat de oude Fleetwood Mac een grote inspiratiebron was/is voor John the Revelator. Prachtige lyrische gitaarsolo’s en ook de stem van Tom Huissen vertoont hier en daar gelijkenis met die van Peter Green. Heerlijk is ook het orgel en de blazerssectie van The Alabama Horns (Bert Baars tenor saxofoon en Jan Doedens trompet) maakt het feest compleet. De mooie countryblues Down in the mud komt van het gelijknamige album uit 2005. In 2009 bracht de band een ep met vier nummers uit. Een van die songs, de countryblues Old man rock ‘n’ roll staat ook op dit nieuwe verzamelalbum. Het slotnummer is de titelsong, het lichtelijk psychedelsiche Where are you? Tom Huissen schreef dit nummer in 2012 en kwam dat jaar op het album Underway. De titel en tekst verwijzen volgens Huissen naar het onvermijdelijke einde. “Ik hoop dat dit nummer ooit op mijn begrafenis wordt gespeeld” aldus Huissen, om er lachend aan toe te voegen dat ze er nog steeds zijn en dat ze door gaan. 

Conclusie: Een prachtige staalkaart van het rijke repertoire van een gerenommeerde Nederlandse bluesband. 

Tracks cd:

  1. John the Revelator
  2. A woman knows
  3. Diego’s drive
  4. One track mind
  5. Little snake drive
  6. Dreamtime
  7. Cahow (Blues for a gadfly petrel)
  8. Kokomo
  9. Too many to bail
  10. Darkened room
  11. Mama don’t move
  12. Wandering eye
  13. Down in the mud
  14. Old man rock ‘n’ roll
  15. Where are you?

Line-up John the Revelator:

  • Erwin Aubroeck – piano, Hammond, magical sounds, zang
  • Cor Dijkhuizen – drums
  • Paul Dammers – slide, rhythm gitaar
  • Tom Huissen – zang, bas
  • Frans ten Kleij – lead & rhythm gitaar, harmonica
12dec/230

Bob Corritore & Friends – Somebody put bad luck on me

Bob Corritore (27 september 1956, Chicago, Illinois) is een Amerikaans bluesharmonicaspeler, producer, radiopresentator en eigenaar van The Rhythm Room, een muziekcentrum in Phoenix, Arizona. Zijn liefde voor bluesmuziek begint als hij op 12-jarige leeftijd Muddy Waters op de radio hoort. Van zijn jongere broer krijgt hij kort daarna zijn eerste mondharmonica. Bob gaat bluesconcerten bijwonen en op Maxwell Street ziet hij de bekende bluesharmonicaspelers Big Walter Horton en Big John Wrencher optreden en komt hij ook in aanraking met Junior Wells. In 1981 verhuist hij naar Phoenix, Arizona waar hij optreedt met o.a. Louisiana Red. In 1984 begint hij met zijn blues radioshow en in 1991 opende The Rhythm Room, de bekende blues- en roots concertclub. Zijn debuutalbum All-star blues sessions komt in 1999 uit. De afgelopen jaren heeft Bob Corritore diverse albums uitgebracht in de serie From the Vaults, een serie met historische opnamen van grote bluesartiesten.

In september jl. verscheen het album Somebody put bad luck on me. Op dit album staan nieuwe opnamen van Bob Corritore met een groot aantal vrienden van hem en de beste hedendaagse bluesartiesten in de VS.

Het album opent spetterend met A.C. Reed’s This little voice met John Primer zang en gitaar, Anthony Geraci op piano en de scheurende mondharp van Corritore. Thornetta Davis is de vocaliste op het lekker rockende met sprankelende pianoklanken van David Keys versierde I need a whole lotta lovin’. Intens is de zang van Johnny Rawls in de fraaie soulballad Midnight love met Shea Marshall op orgel. Oscar Wilson is de soulvolle zanger in het titelnummer Somebody put bad luck on me, met een gitaarsolo van Jimi ‘Primetime’ Smith en een vette mondharpsolo. Intens is de zang van good old Bobby Rush in I’m good as gone. In Stranded neemt Carl Weathersby zang en gitaar voor zijn rekening en is pianist Anthony Geraci weer te horen en verder weer een overvette mondharpsolo. Smekend is de zang van Thornetta Davis in de ballad Remember me met Johnny Burgin op gitaar en David Keys op piano. De zang van Tia Carroll is gloedvol in Willie Dixon’s I want to be loved. Eugine ‘Hideaway’ Bridges maakt met zijn soepele zang en gitaar een feest van If you don’t want to love me. Sugarray Rayford zingt op Goin’ fishin’ met gruizig gitaarwerk van Kid Ramos en Johnny Mann en een huilende mondharp. Zanger-gitarist Lurrie Bell is fraai in Act like you love me van Jimmy Rogers. Francis Reed is vocaliste in het gospelachtige Draw me closer. Smith is de leadzanger op het rockende Tough enough. Johnny Rapp speelt gitaar. Geraci en Weathersby zijn weer te horen in I don’t know van Sonny Boy Williamson. Uiteraard kan hier een vlammende mondharp niet ontbreken. In het van BB King bekende Help the poor is Diunna Greenleef de ‘smekende’ zangeres. Doug James speelt saxofoon, Jeff ‘Doc’ Chandonhouse trompet en Fred Kaplan orgel en piano. Het album wordt in  stijl afgesloten met de bijna 8 minuten lange slowblues Let me find out your name met zang van Willie Buck, gitaarwerk van Billy Flyn en met Ben Levin op piano. En natuurlijk Bob Corritore op mondharp.

Conclusie: Somebody put bad luck on me  is een meesterwerk.

Tracks cd:

  1. This little voice (feat. John Primer)
  2. I need a whole lotta lovin’ (feat. Thornetta Davis)
  3. Midnight love (feat. Johnny Rawls)
  4. Somebody put bad luck on me (feat. Oscar Wilson)
  5. I’m good as gone (feat. Bobby Rush)
  6. Stranded (feat. Carl Weathersby)
  7. Remember me (feat. Thornetta Davis)
  8. I want to be loved (feat. Tia Carroll)
  9. If you don’t want to love me (feat. Eugene ‘Hideaway’ Bridges)
  10. Goin’ fishin’(feat. Sugarray Rayford)
  11. Act like you love me (feat. Lurrie Bell)
  12. Draw me closer (feat. Francine Reed)
  13. Tough enough (Jimi ‘Primetime’ Smith)
  14. I don’t know (feat. Carl Weathersby)
  15. Help the poor (feat. Diunna Greenleef)
  16. Let me find out your name (feat. Willie Buck)

Line-up:

  • Bob Corritore – mondharmonica (all tracks)
  • Bob Stroger – bas (track 1,2,4,6,7,14,16)
  • Wes Starr – drums (track 1,2,4,6,7,14,16)
  • Jimi “Primetime” Smith – gitaar (track 1,2,3,4,5,6,9,12,13,14,15,16), zang (track 13)
  • Anthony Geraci – piano (track 1,6,14)
  • John Primer – zang en gitaar (track 1)
  • Johnny Burgin – gitaar (track 2,7)
  • David Keyes – piano (track 2,7)
  • James “Jamalot” Anderson – percussie (track 2,7)
  • Thornetta Davis – zang (track 2,7)
  • Yahni Riley – bas (track 3,13)
  • Brian Fahey – drums (track 3,9,11,13)
  • Shea Marshall – orgel (track 3)
  • Doug James – saxofoon (track 3,15)
  • Johnny Rawls – zang, gitaar, backing vocals (track 3)
  • Billy Flynn – gitaar (track 4)
  • Ben Levin – piano (track 5,16)
  • Oscar Wilson – zang (track 4)
  • Steve Ferrone – drums (track 5)
  • Dexter Allen – gitaar (track 5)
  • Bobby Rush – zang (track 5)
  • Carl Weathersby – zang, gitaar (track 6,14)
  • Kedar Roy – bas (track 8)
  • June Core – drums (track 8)
  • Sid Morris – piano (track 8)
  • Tia Carroll – zang (track 8)
  • Mike King – bas (track 9)
  • Eugene Bridges – zang, gitaar (track 9)
  • Bill Stuve – bas (track 10,12)
  • Stephen Hodges – drums (track 10,12)
  • Johnny Mann – gitaar (track 10)
  • Kid Ramos – gitaar (track 10,12)
  • Sugarray Rayford – zang (track 10)
  • Troy Sandow – bas (track 11,15)
  • Bob Margolin – gitaar (track 11)
  • Lurrie Bell – zang, gitaar (track 11)
  • Francine Reed – zang (track 12)
  • Diamond Porter en Eboni McDonald – backing vocals (track 12)
  • Johnny Rapp – gitaar (track 13)
  • John Herrera en John Wroble – handclaps (track 13)
  • Andrew Guterman – drums (track 15)
  • Fred Kaplan – piano, orgel (track 15)
  • Jeff “Doc” Chandonhouse – trompet (track 15)
  • Diunne Greenleaf – zang (track 15)
  • Willie Buck – zang (track 16)
9dec/230

Afton Wolfe – The harvest

Afton Wolfe is geboren in McComb, Mississippi, en groeit op in Meridian, Hattiesburg en Greenville, Mississippi. Wolfe woont sinds 2003 in Nashville, Tennessee. Zijn inspiratiebronnen zijn o.a. Leonard Cohen, Elvis Costello en Tom Waits. Wolfe’s debuutalbum Kings for sale, verschijnt in 2021.

Eerder dit jaar bracht Wolfe een mini cd uit, getiteld Twenty-Three en medio november kwam er weer nieuw werk van hem uit. Dit album The harvest telt slechts zeven nummers en is geproduceerd door Doc Sarlo. Alle nummers zijn geschreven door zijn schoonvader L.H. Halliburton, een gevierde en gerenommeerde songwriter uit Nashville, Tennessee.

Het album opent met het titelnummer Harvest, een melodieuze uptempo song met akoestische gitaar en mondharp. Door de fluitsolo’s van Seth Fox roept het nummer duidelijk herinneringen op aan de countryrock van de 70’s van b.v. The Marshall Tucker Band. New Orleans going down is een stevige bluesy song met mondharpsolo’s en de gruizige schuurpapieren zang van Wolfe over de rampzalige overstromingen die New Orleans in de loop der jaren hebben getroffen. Lost prayers is een mooie ballad met akoestische gitaar, piano, viool en fraaie harmonieën. Ik herken ook de stijl van Waylon Jennings. Hello. Mr. Wolfe is een mysterieus en merkwaardig nummer met soms vreemde percussie. De ‘gesproken’ zang doet me sterk denken aan Leonard Cohen. De felle gitaren, piano, de strakke ritmesectie en de sterke zang maken van Til the river no longer flows een stevige blues. Mississippi is lekkere R&B. Het slotnummer Here to stay heeft met zang en piano een groot Tom Waits gehalte.    

Conclusie: Je moet The harvest een paar keer draaien en dan is het best een aardig album.

Tracks cd:

  1. Harvest
  2. New Orleans going down
  3. Lost prayers
  4. Hello, Mr. Wolf
  5. Til the river no longer flows
  6. Mississippi
  7. Here to stay

Line-up:

  • Afton Wolfe – zang, gitaar
  • Robin Wolfe – zang
  • Seth Fox – fluit, saxofoon
  • Ditch Kurtz – pedal steel
  • Madison George – drums
  • Erik Mendez – bas
  • Ilya Portnov – mondharmonica
  • Anthony Saddic – keys
  • Mark Robinson – gitaar
  • Anna Eyink – viool
  • Courtney Santana – zang
  • Will Hammond – elektrische gitaar
3dec/230

Luther Dickinson – Magic music for Family Folk

Singer-songwriter Luther Dickinson (18 januari 1973, Memphis, Tennessee) is de zoon van de legendarisch producer, pianist en zanger Jim Dickinson (1941 – 2009). Luther groeit op met het spelen van concerten. Geïnspireerd door artiesten als Otha Turner, R.L. Burnside en Junior Kimbrough richt Dickinson in 1996 The North Mississippi Allstars op. Daarnaast is hij ook als solo-artiest actief. Zijn solodebuutalbum Onward and upward verschijnt in 2009.

Deze maand kwam Luther Dickinson met een nieuw album, Magic Music for Family Folk. Dit album is een verzameling van favorieten uit zijn kindertijd die hij voor de lol thuis met familie en vrienden heeft opgenomen. Dickinson wilde deze liedjes delen met zijn kinderen en de kinderen van zijn vriend, en zijn dochters laten kennismaken met het plezier van het leren, uitvoeren en opnemen van muziek die zijn vader met hem deelde.De opnamen werden grotendeels in 2017 gemaakt tijdens etentjes, logeerpartijtjes en speelafspraken, hetzij in een sociale setting in gezinsstijl, hetzij terwijl de kinderen sliepen. Dickinson heeft de ruwe opnamen op cd’s gebrand voor vrienden en voor in de gezinsauto. In 2023 besloot hij de ruwe opnamen met een aantal andere musici verder af te maken. Zijn dochters hebben een paar nummers opnieuw ingezongen.

Bij het door Homer Banks geschreven openingsnummer Are you sure denkt Dickinson vooral terug aan de versie van The Staple Singers uit 1972. Meeslepende harmoniezang en bluesy gitaarwerk. Het nummer is ook op single uitgebracht. They all ask for you is oorspronkelijk een funky nummer van The Meters uit 1975. Dickinson c.s. maken er een akoestische versie van met wederom mooie harmonieen. Crawdad, een traditional uit de vroege 20e eeuw, is een zeer ontspannen akoestische song, waarbij de harmonieen weer zeer prettig zijn. Mooi is het drumwerk van Sharde Thomas in de traditional Old blue. Het hoogtepunt van het album is wat mij betreft Beulah land, een spirituele hymne die vooral bekend is in de uitvoering van Mississippi John Hurt. De rustige percussie en de fife van Thomas en de prachtige soulvolle zang van zangeres Yola transformeren het nummer tot een pareltje. Mooi en ingetogen wordt er weer geïnstrumenteerd en gezongen in de traditional Old hen. Fraai is de banjo van Allison Russell in Turkey in the straw, een folksong uit de 19e eeuw. Chicken van Mississippi John Hurt is een akoestische countryblues met een lekkere contrabas van Amy LaVere. Boom boom boom van John Lee Hooker is hier te horen met akoestische gitaar en piano en gruizige Tom Waits achtige zang van Dickinson. Mississippi John Hurt lijkt me een van de favorieten van Dickinson want diens Pay day krijgt hier een uitvoering in de typische Mississippi John Hurt stijl. Het slotnummer Whatever river is door Dickinson zelf geschreven. Hij componeerde deze mooie folky song speciaal voor zijn dochters. Het nummer schetst de verbondenheid met geliefden en familietradities. Een ontroerend slotakkoord. 

Conclusie: Magic Music for Family Folk is een ontroerend mooi album.

Tracks cd:

  1. Are you sure
  2. They all ask for you
  3. Crawdad
  4. Old blue
  5. Beulah land
  6. Old hen
  7. Turkey in the straw
  8. Chicken
  9. Boom boom boom
  10. Pay day
  11. Whatever river

Line-up:

  • Luther Dickinson – zang, gitaren, akoestische bas, Wurlitzer
  • Lucia, Isla Belle en Mary Lindsay Dickinson – zang
  • Sharde Thomas – drums, fife, zang
  • Lillie Mae Rische – fiddle, zang
  • Allison Russell – banjo, klarinet, zang
  • Amy LaVere – contrabas, zang
  • Yola – zang
  • Sharisse Norman – zang
  • Cody Dickinson – celeste, piano
  • Marco Giovino – drums
  • Jim Spake – (bas) klarinet
  • Jimmy Crosthwait – washboard
30nov/230

Blues Traveler – Traveler’s soul

De Amerikaanse rockband Blues Traveler is opgericht in 1987 in Princeton, New Jersey. De band speelt nog steeds in de originele samenstelling, m.u.v. bassist Tad Kinchla, die de in 1999 overleden bassist van het eerste uur Bobby Sheehan heeft vervangen. In dat jaar wordt de band ook uitgebreid met keyboardspeler Ben Wilson. Hun muziekgenre varieert van blues, rock, psychedelische rock, folkrock, soul tot Southern rock. Hun debuutalbum Blues traveler verschijnt in 1990. De band breekt in 1994 door met de hitsingle Run-around. In september en oktober 1997 is Blues Traveler negen keer openingsact bij de start van de Bridges to Babylon Tour van The Rolling Stones in de VS en Canada.

Vorige maand verscheen er een nieuw album van Blues Traveler. Op dit album, Traveler’s soul, zijn ook een groot aantal gastmusici te horen.

Het door Curtis Mayfield geschreven openingsnummer Fool for you is een fijne soulballad met keys en  mondharp. Heerlijke soul is daarna Tired of being alone van Al Green, met blazers en zang van Alisan Porter. Indrukwekkend is Waterfalls, een  hit van de R&B- soul- en hiphop groep TLC uit 1994. Pat Monahan van de rockband Train zingt, bijgestaan door de rappende Daisha McBride (the rap girl uit Tennessee). I can’t stand the rain van Ann Peebles is een strakke versie waarin John Popper vocale assistentie krijgt van Valerie June. Que sera sera (Whatever will be will be), bekend van Doris Day die het in 1956 zong in de film The man who knew too much van Alfred Hitchcock, wordt omgetoverd in een schitterende soulballad waarbij de backing vocals het nummer een extra gospeltintje geven. Via de ragtime piano, de blazers en een mondharpsolo belanden we met de Dr. John song Qualified rechtstreeks in de sferen van New Orleans. In We can work it out, de Lennon/McCartney compositie en hit van The Beatles uit 1965, horen we mooie duetten van Popper met Sara Niemietz. Groove is in the heart van Herbie Hancock is funky soul met lekker drumwerk van Brendan Hill, de mondharp en zang van R&B zangeres Liv Warfield (The New Power Generation) en soulzanger Davie. In Last train van Allen Toussaint is een strakke ritmesectie te horen, mondharp, mooie backing vocals en Ben Wilson op piano en met een spetterende orgelsolo. In Groove me, de hit van King Floyd uit 1970, zijn er weer de blazers, een huilende mondharp en een funky gitaar. Singer-songwriter Clyde Lawrence is de vocalist in de funky soulsong Just kissed my baby van de funkgroep The Meters. Het slotnummer When a man loves a woman, de klassieke soulslijper van Percy Sledge, wordt hier schitterend gezongen door soulzanger Ryan Shaw.

Conclusie: Traveler’s soul is een fantastisch album waar de soul van afdruipt.

Tracks cd:

  1. Fool for you
  2. Tired of being alone (feat. Alisan Porter)
  3. Waterfalls (feat. Pat Monahan & Daisha McBride)
  4. I can’t stand the rain (feat. Valerie June)
  5. Que sera sera (Whatever will be will be) (feat. Wendy Moten)
  6. Qualified
  7. We can work it out (feat. Sara Niemietz)
  8. Groove is in the heart (feat. Liv Warfield & Davie)
  9. Last train
  10. Groove me
  11. Just kissed my baby (feat. Clyde Lawrence)
  12. When a man loves a woman (feat. Ryan Shaw)

Line-up Blues Traveler:

  • John Popper – zang, mondharmonica
  • Chan Kinchla – gitaar
  • Tad Kinchla – bas
  • Ben Wilson – keyboards
  • Brendan Hill - drums