Gerritschinkel.nl Columns & meer

Can’t forget – Leonard Cohen

Leonard Cohen werd geboren op 21 september 1934 in Montreal. De Canadese dichter, schrijver, singer-songwriter vierde vorig jaar dus zijn 80^e verjaardag. In 1961 was hij al een bekende in Canadese poëziekringen. In 1966 gaat hij zich toeleggen op het schrijven van popsongs. In 1967 verhuist hij naar de VS en verschijnt zijn eerste LP Songs of Leonard Cohen. Hij schrijft talloze klassiekers zoals b.v. Suzanne, So long Marianne, First we take Manhattan en het door velen gecoverde Hallelujah. Tien jaar geleden blijkt dat zijn ex-vriendin en zakenwaarneemster zijn opgebouwde pensioen te hebben verduisterd. Noodgedwongen moet Cohen weer gaan optreden. En die optredens zijn gelukkig zeer succesvol en leveren een aantal schitterende albums op.

Deze maand is Can’t forget verschenen, A souvenir of the Grand Tour. Dit album bevat live opnamen en soundchecks van optredens van de Old Ideas World Tour 2012 en 2013. Het album begint met Field Commander Cohen een typisch Cohen nummer, mooie tekst waarin Fidel Castro, de Yankee dollar en rum en coca cola voorbijkomen. I can’t forget is een lekker midtempo nummer met hammond en de zang van de Webb Sisters. Het langzame Light as the breeze met prachtige violen. La manic is een liefdesliedje gezongen in het Frans, waar het publiek in Quebec City terecht veel applaus voor over heeft. Night comes on heeft een hoog Suzanne gehalte. Prachtig gezongen door Cohen in zijn typische stijl. Joan of Arc is het hoogtepunt met die prachtige stemmen van The Webb Sisters. Op het album staan ook twee nieuwe nummers. Never gave nobody trouble, een mooie slowblues met uitstekend gitaarwerk en het hammondorgel van Neil Larsen. Got a little secret is ook een nieuw nummer, een midtempo blues met weer een hoofdrol voor de hammond. Choices is een cover van en een ode aan countryzanger George Jones, met Alex Bublitchi op viool. In het slot-nummer Stages bedankt Cohen zijn publiek in The Opera House in Sydney en het nummer eindigt met een aantal regels uit de ballad Tower of Song.

Conclusie: Can’t forget is een typisch Leonard Cohen album. De pure klasse straalt er van af. Hij wordt begeleid door prima muzikanten. Een genot voor het oor. Het klinkt gemeen, maar je zou bijna blij zijn dat de zakenwaarneemster van Cohen zijn pensioen heeft verduisterd, want anders hadden we deze prachtige opnamen misschien nooit gehoord.

De bandleden:

• Leonard Cohen zang en gitaar
• Javier Mas gitaren
• Alex Bublitchi viool
• Mitch Watkins gitaar
• Rafael Gayol drums en percussie
• Neil Larsen keyboards
• Sharon Robinson zang
• Hattie Webb zang en harp
• Charley Webb zang en gitaar
• Roscoe Beck bas

Tracks:

1. Field commander Cohen (soundcheck, Denver, Colorado)
2. I can’t forget (Kopenhagen, Denemarken)
3. Light as the breeze (Dublin, Ierland)
4. La manic Quebec (Quebec City, Canada)
5. Night comes on (Mönchengladbach, Duitsland)
6. Never gave nobody trouble (soundcheck Odense, Denemarken)
7. Joan of Arc (soundcheck Quebec City, Canada)
8. Got a little secret (soundcheck Auckland, Nieuw Zeeland)
9. Choices (soundcheck Christchurch, Nieuw Zeeland)
10. Stages (Sydney, Australië)

Releasedatum : mei 2015

Day into night – Tad Robinson

De Amerikaanse soul blues singer-songwriter Tad Robinson werd op 24 juni 1956 geboren in New York City waar hij ook opgroeide. In 1980 studeerde hij af aan de Indiana University’s School of Music. Tijdens zijn studie was hij actief in de muziek. Eind jaren 70 was hij frontman van The Hesitation Blues Band en na zijn verhuizing in 1982 naar Chicago werd hij o.a. zanger in de band van Dave Specter & the Bluebirds. In 1994 verscheen zijn eerste soloalbum One to Infinity. De laatste tien jaar is Robinson meerdere keren genomineerd voor een Blues Music Award en als Male Blues Artist of the Year.

Vorige maand verscheen zijn 6^e soloalbum Day into night. Robinson (zang en mondharmonica) wordt op dit nieuwe album bijgestaan door de House Band van Severn Records. Johnny Moeller (gitaar), Robb Stupka (drums), Steve Gomes (bas) en Kevin Anker (keys).

Het album opent met de gevoelige gitaarakkoorden van Johnny Moeller. In deze soulballad worden we ook meteen getrakteerd op de blazerssectie (Kenny Rittenhouse en Liesl Whitaker trompet), Antonio Orta (tenor sax) en Bill Holmes (trombone). In Call me is een mooie gastrol voor organist Benjie Porecki weggelegd. In de soulblues Lonely talking is ook een gastrol weggelegd, nu voor Anson Funderburgh die met zijn gitaar een extra dimensie geeft aan dit nummer. De uitstekende blazerssectie is weer nadrukkelijk aanwezig op He’s moved on, een prachtige soulballad. Schitterende zang van Robinson, die de vergelijking met Al Green kan doorstaan. De achtergrondvocalen van Caleb Green en Christal Rheams maken dit nummer compleet.  Het tempo gaat omhoog in Lead me on, een nummer dat me aan Robert Cray doet denken. Lekker nummer met wederom de blazers en de funky gitaar van Johnny Moeller. Mellow in love en Love is a winner zijn weer soulballads, Dat is ook Blue yesterday, met uitstekende zang en mooie gitaarsolo’s van Johnny Moeller. While you were gone is een midtempo blues, pompende bas, droog drumwerk en Tad Robinson die hier bewijst dat hij ook met een mondharmonica goed uit de voeten kan. Gitarist Alex Schultz, die op een aantal andere nummers ook aanwezig is, soleert in Nightwatch. Need some better wordt gedomineerd door de uitstekende ritmesectie (inclusief percussionist Mark Merella) en de piano van Kevin Anker. Een mooie soulballad in de stijl van Al Green en Bobby Bland. Het album wordt afgesloten met een 2^e versie van Call me. Deze keer een langzamere uitgeklede versie zonder het orgel van Porecki, maar wel weer met de blazers.

Conclusie: Day into night is een uitstekend album. Heerlijke soul en R&B. Goede zang. Uitstekende musici. Het is genieten geblazen.

Tracks:

1. Soul lover
2. Call me (version 1)
3. Lonely talking
4. He’s moved on
5. Lead me on
6. Mellow in love
7. Love is a winner
8. Blue yesterday
9. While you were gone
10. Nightwatch
11. Need some better
12. Call me (version 2)

Releasedatum : 21 april 2015

Destination Clarksdale – Ben Rice & Lucy Hammond

Toeval bestaat niet wordt vaak gezegd. Maar soms moet je aan deze uitdrukking twijfelen. Dat zullen waarschijnlijk ook Ben Rice en Lucy Hammond uit Portland (Oregon) gedacht hebben. Zij kwamen elkaar in 2011 toevallig tegen door een dubbele boeking in Blackwell’s Café. Lucy Hammond is al een veterane in de bluesscene. Begin jaren 80 trad ze al op in Portland. In 2011 bracht ze haar album Proof uit. Ben Rice  is ook al heel wat jaartjes bezig en ook hij bracht in 2011 een album uit (Pour me some whiskey). Het duo is in 2015 finalist tijdens de International Blues Challenge.

Hun toevallige ontmoeting in 2011 resulteerde er in dat award winnaar, singer-songwriter Ben Rice en singer-songwriter en producer Lucy Hammond in 2014 samen gingen toeren in de VS (Arkansas, Mississippi en Tennessee).

Uit deze Double Strenght Tour volgt een verdere samenwerking tussen het duo en die samenwerking resulteert in een eigen EP, Destination Clarksdale. Op deze door Lucy Hammond geproduceerde EP staan vijf door het duo zelf geschreven akoestische bluesnummers. De eerste vier zijn van de hand van Ben Rice en het laatste nummer van Lucy Hammond. Het openingsnummer Ida Mae is een lekkere shuffle. Oh Lord is een ingetogen gospelblues die je rechtstreeks naar de Mississippi Delta voert. Mooie ingetogen zang, een heel mooi nummer. Prima gitaarwerk is te horen in Wants me back again. Mooie authentieke blues. Goede zang ook trouwens van zowel Ben als Lucy. Turn my back on you is een melodieus nummer met wederom uitstekend gitaarwerk van Rice en zang van beiden. De afsluiter Muddy Water is een intense blues, subtiel gitaarwerk en prachtige zang van Lucy. En toen was het al afgelopen. Jammer, hopelijk komen er op hun volgende album meer nummers te staan. Ik heb begrepen dat zij daarvoor al aan het schrijven zijn.

Conclusie: Wat een geluk dat er toeval bestaat, want Ben Rice en Lucy Hammond hebben met Destination Clarksdale een mooie authentieke blues EP afgeleverd. Dit vraagt om een vervolg.

Tracks:

1. Ida Mae
2. Oh Lord
3. Wants me back again
4. Turn my back on you
5. Muddy Water

Releasedatum : mei 2015

Like the 1st time – Clarence Bucaro

De oorspronkelijk uit Cleveland Ohio afkomstige jonge singer songwriter Clarence Bucaro debuteerde in 2002 met Sweet Com. Na zijn album Dreaming from the heart of New York uit 2013 is er nu een opvolger verschenen. Het 7^e album van de tegenwoordig in Brooklyn woonachtige Amerikaanse troubadour heet Like the 1st time.

Toen ik het nieuwe album voor het eerst afluisterde dacht ik “weer het zoveelste album van de zoveelste singer songwriter”. Maar nadat ik de cd nog een aantal malen had beluisterd moest ik mijn eerste gedachte tot enigszins nuanceren. Het album bevat 11 zelf geschreven, over het algemeen vrij korte nummers, waarvan er enkele nog geen twee minuten duren en dat is soms jammer. De nummers variëren van subtiele lieve liedjes, ballads en up tempo nummers. Vooral in ballads als Barrio Moon (met Joe Adamik op basklarinet), Can’t rush the road, en Alone in love laat Clarence Bucaro horen dat hij een goede zanger is. Zijn falsetstem doet mij denken aan Paolo Nutini. Subtiel gitaarwerk is te horen in New tongue, Mother’s word en het zeer korte slotnummer (nog geen anderhalve minuut) Safe at home. Midnight blue is rechtstreeks weggelopen uit de seventies van de vorige eeuw, met keyboards (Glenn Patschka) en mondharmonica (Bucaro). Old brown shoes is een swingend nummer met een uitstekende ritmesectie, bestaande uit bassist Pat Sansone (Wilco) en drummer Joe Adamik (Iron and Wine). Een hoogtepunt is de gospel Let the mystery in, en dat komt vooral door de bijdrage van The Blind Boys of Alabama.

Niet onvermeld mag blijven dat het album geproduceerd werd door Clarence Burcaro en veteraan Tom Schick (bekend van o.a. Wilco, Norah Jones en Ryan Adams).

Conclusie:  Like the 1st time is een album waarop goed wordt gemusiceerd met een uitstekende ritmesectie en fijn keyboards- en pianospel van Glenn Patscha. Clarence Bucaro is een goede zanger en kan ook met de gitaar goed uit de voeten. Het album had alleen wat mij betreft wat gevarieerder en hier en daar wat feller mogen zijn. Als rapportcijfer geef ik een 7.

Tracks:

1. Like the 1st time
2. Somewhere in the middle
3. Midnight blue
4. Let the mistery in
5. New tongue
6. Old brown shoes
7. Barrio moon
8. Can’t rush the road
9. Alone in love
10. Mother’s word
11. Safe at home

Releasedatum : 27 april 2015

If you think it’s hot here – The Mike Henderson Band

Het zal ergens eind 1996 begin 1997 zijn geweest dat ik mijn favoriete platenzaak aan de Meent in Rotterdam binnenstapte. De zaak is helaas al weer enkele jaren verdwenen, maar dat terzijde. Uit de speakerboxen knalde muziek die ik niet thuis kon brengen, maar het klonk als een zware kerkklok. Nieuwsgierig vroeg ik aan de verkoper naar welke muziek ik luisterde. Het bleek het album First Blood van Mike Henderson & The Bluebloods te zijn. Lekker vet gitaarwerk, een hamerende piano en een strakke ritmesectie. “Pak maar in die cd”, zei ik en zonder nog verder in de bakken te spitten kuierende ik gelukzalig de zaak uit.

Na 1997 ben ik Mike Henderson uit het oog verloren, maar dat ligt niet aan hem, want hij is gewoon doorgegaan met het maken van muziek. Vorige week kreeg ik het album If you think it’s hot here in de brievenbus. Het nieuwe album van The Mike Henderson Band. Nieuwsgierig stopte ik het schijfje in de cd speler. En meteen was daar weer die herkenning. Na de midtempo opener I wanta know why ging de band vervolgens helemaal los in Send you back to Georgia. Daar waar in The Bluebloods Reese Wyans de pianist was, eiste nu Kevin McKendree alle aandacht voor zich op en liet in deze sneltreinboogie zijn piano alle hoeken van de kamer zien. De geest van Hound Dog Taylor waart rond. De band, met de sterke ritmesectie (bassist Michael Rhodes en drummer Pat O’Connor) davert vervolgens voort in It’s alright. Daarna wordt even wat gas teruggenomen. Het titelnum-mer If you think it’s hot here wordt prettig “versierd” door het B3 orgel van McKendree en in Weepin’ and moanin’ soleert Henderson er lustig op los op zijn gitaar. Dat Henderson zijn klassiekers kent bewijst hij met een dampende uitvoering van Muddy Waters’ Mean red spider, slide gitaar in If I had possesion van Robert Johnson en de langzame blues Unseen eye van Sonny Boy Williamson.

In de traditional Matchbox zit pianist Kevin McKendree weer op de bok van de boogiesneltrein. Na het midtempo Gamblin’ blues wordt het album besloten met Rock house blues. De titel zou een rocker vermoeden, maar niets is minder waar. Alleen harmonica en piano tekenen voor het prachtige langzame slotakkoord. Jammer dat dit nummer maar twee minuten duurt.

Conclusie:  Mike Henderson leeft als nooit tevoren. Met zijn band heeft hij met If you think it’s hot here een schitterend album afgeleverd. Leuk vind ik trouwens dat in de binnenhoes van deze nieuwe cd ook precies dezelfde foto van Henderson staat die ook de binnenhoes van First blood siert. Alsof hij wil zeggen “platenzaken vergaan, maar Mike Henderson blijft bestaan”. Ik blijf hem nu maar volgen.

Tracklist:

1. I wanta know why
2. Send you back to Georgia
3. It’s alright
4. If you think it’s hot here
5. Weepin’ and moanin’
6. Mean red spider
7. If I had possession
8. Unseen eye
9. Matchbox
10. Gamblin’ blues
11. Rock house blues

Releasedatum : 20 januari 2015

What’s with the weather?! – The Zoomatics

De Belgische blues scene leeft. Onlangs lanceerde de jonge Vlaamse zanger gitarist Tiny Legs Tim zijn prachtige authentieke blues album Stepping up en nu is er het nieuwe album van de Belgische bluesband The Zoomatics. De groep, bestaande uit zanger gitarist Al C, zanger mondharmonicaspeler Hoboken Slim, bassist King D. en drummer Z.J. Vine, werd vijf jaar geleden opgericht. Voor de oprichting van The Zoomatics hadden de leden hun sporen al ruimschoots verdiend. Al C. en Hoboken Slim speelden jaren samen in de regio Antwerpen in de band RaRa. Bassist King D. en drummer Z.J. Vine speelden meer dan tien jaar samen in bands als The Mighty Bandini Brothers en The Masters of Mystery. Sinds kort maakt ook de jonge (slide)gitarist Wicked Wezz deel uit van The Zoomatics.

What’s with the weather?! is het tweede album van The Zoomatics en bevat twaalf zelf geschreven nummers.  Het is een gevarieerd album geworden. Liefhebbers van recht toe recht aan blues, rockabilly, funk en boogiewoogie komen volledig aan hun trekken.

In het funky openingsnummer Lawyer up! blijkt meteen al dat Al C. een goede zanger is en Hoboken Slim een fantastische mondharmonicaspeler. Variatie is er genoeg op het album. Funky rockabilly met pompende bas in Life begins at 50, uptempo rockers als Let’s get funky en het swingende Shit happens. Midtempo bluessongs als het titelnummer What’s with the weather?! In de instrumentals All strings attached en I rest my case goed gitaarwerk en een harmonica die het af maakt. Booze, blues & boogie is een opzwepende boogie waar de spetters vanaf vliegen. Rustpunten zijn de langzame blues nummers So far, so bad (T-Bone Walker zou hier zo zijn goedkeuring aan hebben gegeven) en Close the door, met een huilende harmonica die herinneringen oproept aan Slim Harpo. You’re too hot is wat mij betreft het prijsnummer van het album, een slowblues met een schitterende slide van nieuwkomer Wicked Wezz. Het album wordt afgesloten met de bluesstamper It get’s hard sometimes.

Conclusie: The Zoomatics hebben met hun tweede album een lekker, eerlijk en gevarieerd album afgeleverd. Lekker hard draaien! Als ik de kans heb ga ik zeker een keer naar een optreden van deze Belgische band die op het podium volgens mij het best tot zijn recht komt.

Tracks:

1. Lawyer up!
2. Life begins at 50
3. What’s with the weather?!
4. Let’s get funky
5. All strings attached
6. So far, so bad
7. Close the door (on your way out)
8. You’re too hot
9. Booze, blues & boogie
10. I rest my case
11. Shit happens
12. It gets hard sometimes

Releasedatum : maart 2015

Caballero zonder filter – Bjorn van der Doelen & Allez Soldaat

Ik zag hem deze week nog op tv. Zijn blonde manen wapperend in de wind. De Witte Tornado luidde een van zijn bijnamen. Björn van der Doelen vierde als betaald voetballer successen bij PSV, Standaard Luik, FC Twente en NEC. Op 29-jarige leeftijd beëindigde hij zijn carrière als profvoetballer en ging zich toen helemaal op zijn andere passie, de muziek, richten. Niet dat hij helemaal onbekend was met de muziek want al tijdens zijn voetbal-loopbaan schreef en zong hij liedjes. In 2006 en 2007 kwamen er twee singles van hem op de markt en in 2010 bracht hij met zijn band Allez Soldaat zijn eerste cd uit, D’n duvel die nooit slaapt, een album gezongen in Brabantse dialect. Zijn tweede album Als de wolven janken verscheen in 2013.

En daar waar oud voetballers te pas en te onpas in voetbaltalkshows verschijnen of hun biografie laten schrijven gaat Björn van der Doelen gelukkig gewoon door met het maken van muziek. Volgende maand verschijnt zijn nieuwe album. Op vrijdag 13 maart wordt Caballero zonder filter gepresenteerd in Theater De Boemel in Tilburg.

Tien tracks telt de cd, tien door hemzelf geschreven nummers. In het titelnummer verhaalt hij over zijn wintersportvakantiebelevenissen en neemt hij verder zijn jeugd door. Moederke is een in het Brabants dialect gezonden blues, mooi gitaarwerk en fijne achtergrondvocalen van Ellen Jeurissen. Dat van der Doelen een fan is van provinciegenoot Jan Willem Roy is duidelijk merkbaar en de prachtige ballade D’Anvers doet me denken aan Stef Bos. In Fantini Farnese gaat het tempo omhoog en zijn band Allez Soldaat gaat in M’n lief helemaal los. Stevige soulblues, een prachtige gitaarsolo en niet te vergeten de blazers, die ook in Nieuwe dag weer een hoofdrol opeisen.

In De liefde wordt overschat vallen de goede ritmesectie en trompettist Albert Koffeman op, in het stevige Zeven zonden het orgel en in Vriend de violen. Och war ik mar Bruce Springsteen vormt de climax van het album, piano, violen, sax, orgel, gitaren, kortom een waardige afsluiter.

Conclusie: De Brabantse singer-songwriter Björn van der Doelen is geen wereldzanger, maar hij heeft met Allez Soldaat met Caballero zonder filter een lekker rootsy ”Brabants americana” album afgeleverd. Een album waarop de gewone dingen van het leven op een zeer muzikale manier worden vertolkt.

Muzikanten op Caballero zonder filter:

• Björn van der Doelen zang, akoestische, elektrische en banjogitaar
• Ruud v.d. Bogaard lead gitaar en zang
• Ellen Jeurissen zang
• Harmen de Bresser Höfner 500/1 en contrabas
• Peter v.d. Sanden drums en percussie
• Albert Koffeman trompet
• Joost van Leeuwen tenor sax
• Thom Kooijmans alt sax
• Gabriël Peeters piano, würlitzer, harmonium, banjo en accordeon
• Alex Akela viool
• Rob Geboers orgel

Tracks:

1. Caballero zonder filter
2. Moederke
3. D’Anvers
4. Fantini Farnese
5. M’n lief
6. Nieuwe dag
7. De liefde wordt overschat
8. Zeven zonden
9. Vriend
10. Och war ik mar Bruce Springsteen

Releasedatum : 13 maart 2015

Rise and fall – Dayna Kurz

De Amerikaanse singer-songwriter Dayna Kurtz werd geboren in New Jersey, maar woont tegenwoordig in New Orleans. Zij toerde met grootheden als B.B. King, Elvis Costello, Dr. John, Richard Thompson, Mavis Staples, Richie Havens, Rufus Wainwright en The Blind Boys of Alabama. Tournees in de VS, maar vooral ook in Europa (b.v. in Barcelona en in Amsterdam).

Na vier jaar komt Dayna Kurtz met nieuw materiaal. Rise and fall, een album met negen eigen composities en een cover. En om alvast op mijn eindconclusie vooruit te lopen, Rise and fall is een meesterlijk album en hoewel het pas februari is zou ik dit album nu al tot het album van 2015 kunnen bombarderen. Schitterend!

De cd begint met de prachtige gospelachtige soulballad It’s how you hold me. You’re not what I need is een huiveringwekkend mooie soulslijper in de beste Stax traditie. Formidabele stem!  Het Tom Waits achtige apocalyptische Raise the last glass wordt gedomineerd door scheurende gitaren. In dit nummer bezingt Dayna Kurtz allerlei ellende waar onze goede aarde tegenwoordig mee te maken heeft. In If I go first bewijst Dayna weer wat voor ontzettend goede zangeres zij is. Mooi nummer met de strijkers die ook te horen zijn in de ballad Eat it up. In Yes, you win zijn de invloeden van Nina Simone duidelijk te horen. Piano, strijkers en accordeon verrijken Far away again. Dayna Kurtz kan niet alleen uitstekend zingen (ook a capella zoals in The hole), maar speelt behalve akoestische gitaar ook banjo zoals op A few confessions.  Het album wordt waardig afgesloten met het door Bobby Charles en David Allan Coe geschreven You’ll always live inside of me.

Mijn eindconclusie had ik al verraden. Rise and fall is een schitterend album!!

Muzikanten op Rise and fall:

• Dayna Kurtz zang, akoestische gitaar, banjo, lapsteel
• Robert Mache elektrische gitaar, mandoline, achtergrondvocalen
• Peter Vitalone piano, Wurlitzer, B3, accordeon, achtergrondvocalen
• David Richards basgitaar, contrabas, achtergrondvocalen
• Dan Rieser drums
• Ethel en Todd Reynolds strijkinstrumenten
• Keren Ann, Julia Crafton, Redray Frazier achtergrondvocalen

Tracks:

1. It’s how you hold me
2. You’re not what I need (but you’re all that I want)
3. Raise the last glass
4. If I go first
5. Eat it up
6. Yes, you win
7. Far away again
8. A few confessions
9. The hole
10. You’ll always live inside of me

Releasedatum : 6 maart 2015

Stepping up – Tiny Legs Tim

Tim De Graeve is in 1978 geboren en groeide op in de Vlaamse Westhoek op een afgelegen boerderij. Op zijn 6^e jaar ontdekte hij de platenverzameling van zijn vader die de hele collectie van Bob Dylan omvatte en alle grote bluesgoden. Zijn liefde voor de blues was dus al vroeg geboren. Op zijn 15^e stond hij voor het eerst op een podium, werd leraar en in zijn vrije tijd speelde hij in verschillende bandjes. Daarna sloeg het noodlot toe en kreeg hij ernstige gezondheidsproblemen. Nadat hij in 2008 definitief de ziekenhuisdeuren achter zich dicht had geslagen bleek dat de muziek een louterende werking had uitgeoefend. Tiny Legs Tim was geboren.

Onder de artiestennaam Tiny Legs Tim is hij sindsdien een graag geziene gast op de Belgische podia. In 2010 verscheen in eigen beheer zijn eerste ep (They say small birds don’t fly too high) en nog geen jaar later zijn debuutalbum One man blues. Eind deze maand verschijnt zijn 3^e album Stepping up dat op 27 februari a.s. in Brussel (Ancienne Belgique) officieel wordt gepresenteerd.

Stepping up is een echt bandalbum. De sound van het album varieert van rhythm & blues, boogie en swamp tot invloeden uit New Orleans. De opener Heart of the city begint meteen al met een lekker gitaarintro. Het titelnummer is een midtempo deltablues, lekkere slide en een goede ritmesectie (bassist René Stock en drummer Frederik Vanden Berghe). Het tempo wordt opgevoerd in de bluesrocker I got something met een huilende mondharmonica van Steven Troch. Dat er in de platenkast van zijn vader ook lp’s van Muddy Waters hebben gestaan lijkt mij wel zeker als je luistert naar Keep me satisfied, met die prachtige slide. De slidegitaar is ook prominent in de slowblues Big city blues.  Get it back, So long so long en When I’m gone zijn midtempo nummers waarin Tiny Legs Tim wederom bewijst uitstekend gitaar te kunnen spelen en goed te kunnen zingen. Walk with the devil is weer een regelrechte bluesrocker. If & why tenslotte is een mooie afsluiter, mooi gezongen en subtiele begeleiding.

Conclusie: Tiny Legs Tim maakt met Stepping up zijn faam als Belgische bluestopper helemaal waar. Het album bevat tien originele songs met diepe eerbied voor de authentieke bluestraditie.

Tracks:

1. Heart of the city
2. Stepping up
3. I got something
4. Keep me satisfied
5. Big city blues
6. Get it back
7. Walk with the devil
8. So long so long
9. When I’m gone
10. If & why

Releasedatum : 27 februari 2015

Shadows in the night – Bob Dylan

Bob Dylan weet toch altijd weer te verrassen. Kwam hij een aantal jaren geleden op de markt met een kerstalbum, nu verblijdt hij zijn fans met een spiksplinternieuw album met 10 liedjes die allemaal ook door Frank Sinatra op de plaat zijn gezet. Bob Dylan als crooner, het zal ongetwijfeld voor veel fans even wennen zijn. Net zoals degenen die hem in 1965 van het podium joelden toen hij elektrisch ging, zullen er nu ongetwijfeld ook hardcore Dylan adepten zijn die zich afvragen of het niet tijd wordt dat Nonkel Bob nu maar eens met pensioen gaat.

Toen ik de eerste geruchten hoorde over de inhoud van zijn nieuwe album fronste ik ook mijn wenkbrauwen en dat zal zeker bij degenen die de laatste jaren concerten van hem hebben bijgewoond ook het geval zijn geweest. “Dylan is goed, maar zijn stem stelt niets meer voor”, hoorde je vaak.

Vol scepsis duwde ik het schijfje in de cd speler. Maar die scepsis verdween al vrij snel. Niks geen krassende kraai, maar een Dylan die verrassend goed uit de hoek komt. Oké, zijn stem heeft niet de power van een Frank Sinatra, maar Dylan werkt zich, veelal ingetogen, heel goed door de tien klassiekers heen zeker in nummers als Autumn leaves, Some enchanted evening en in het prijsnummer Full moon and empty arms. En dan zijn begeleiders. Geen groot jazzorkest er achter, maar alleen een bassist (Tony Carnier), twee gitaristen (Charlie Sexton en Stu Kimball), een percussionist (George C. Receli) en niet te vergeten Donny Herron op pedal steel. Vooral de pedal steel “versiert” de meeste nummers op een prachtige manier. In I’m a fool to want you, The night we called it a day en That lucky old sun worden tevens trombones en de french horn toegevoegd en in het slotnummer ook nog even een trompet.

Al met al heeft Bob Dylan met Shadows in het night wat mij betreft weer een pareltje toegevoegd aan zijn toch al immense oeuvre. Iets geheel anders dan bv. Blonde on blonde, om het hoogtepunt in zijn carrière te noemen, maar deze ingetogen crooner Dylan kan mij zeer bekoren. En wie weet boort hij met dit album wel een nieuwe schare liefhebbers aan. Ik ben wel benieuwd waar hij ons de volgende keer mee gaat verrassen.

Tracks:

1. I’m a fool to want you
2. The night we called it a day
3. Stay with me
4. Autumn leaves
5. Why try to change me now
6. Some enchanted evening
7. Full moon and empty arms
8. Where are you?
9. What ‘ll I do
10. That lucky old sun

Releasedatum : 3 februari 2015