The lights behind – Shannon Lyon
Shannon Lyon, de Canadese singer songwriter uit Ontario begon zijn muzikale carrière in 1990, toen hij zijn eerste band Strange Days formeerde. Hij woonde tien jaar in Europa waaronder een tijdje in Nederland. Hij was een veel geziene gast op de Nederlandse podia. Maar blijkbaar had hij toch heimwee want hij woont nu al weer jaren in zijn vaderland, weg van de grote steden in Europa, in de wildernis van British Columbia.
Dat hij zijn innerlijke rust weer heeft gevonden blijkt op zijn nieuwe album The lights behind. Een album met 17 liedjes, die met behulp van producer Rob Szabo in de loop der jaren zijn verzameld.
Liedjes die variëren van uptempo americana die je terugbrengen in de jaren 70, tot luisterliedjes met prachtige begeleiding. Zoals o.a. de pedal steel gitaar van Steve Wood en de keyboards van Mike Roelofs. Ronduit schitterend is de bijdrage van Alex McMaster met de cello in I crossed the ocean, Barcelona en Dirty old south. In dat laatste nummer verhaalt Lyon van zijn belevenissen in Europa en komen de Hollandse windmolens, Eindhoven, Amsterdam en Limburg voorbij. Een subtiel liedje is Jenny’s song, prachtig en dan vooral door de viool van Jill Daley. Het prijsnummer is wat mij betreft Cornerstore, dat me doet denken aan Bon Iver en Calexico.
Shannon Lyon speelt niet alleen mooi akoestisch gitaar en mondharmonica, maar zijn stem bevalt me ook heel goed. En als hij in een groot aantal nummers nog wordt bijgestaan door Elly Kellner in de achtergrond vocalen, is het ronduit genieten. Adam Warner drumt “onderdanig” en daar waar er iets meer geluid wordt verwacht beroert Shannon Lyon zelf de drumstokken. Producer Rob Szabo speelt bas, percussie, gitaar en is verantwoordelijk voor de arrangementen.
Shannon Lyon heeft met zijn nieuwe album The lights behind een mooie loot toegevoegd aan zijn toch al rijke muziekboom. Liefhebbers van Calexico, Bon Iver en Jim Croce, om er maar een paar te noemen, zullen dit album ongetwijfeld ook koesteren. En een van hen ben ik.
Tracklist:
- The lights behind
- Black windows
- I crossed the ocean
- Oh why
- Mods rule
- Jenny’s song
- Barcelona
- In all honesty
- Suddenly
- You showed me how
- Dirty old south
- Soul of the world
- Nobody else
- Cornerstore
- Last time I cried
- Right time of the year
- Ok guy
Releasedatum cd : 28 november 2014
Upclose and personal – Larry Garner & Michael van Merwyk
Zonder ook maar één noot van het album Upclose and personal te hebben gehoord weet je, als je naar de foto op de hoes kijkt, eigenlijk al wat je kunt verwachten. En ik werd niet teleurgesteld, in tegendeel. Bluesveteraan Larry Garner uit Louisiana en Blues-Vize-Weltmeister 2013 Michael van Merwyk uit Duitsland zetten, samen met bassist en percussionist “Skinny Joe” Bens een set neer die klinkt als een klok. Live opgenomen op 12 januari 2014 in de Claus Grabke Studios, met een kleine schare fans als dankbaar publiek.
De invloeden op de elf nummers van het album zijn divers. Invloeden van Sonny Terry & Brownie McGee (She’s the boss), van Keb’ Mo (Dreaming again) met een meezingend publiek. Michael speelt prachtig slide, zoals het intro van The bear, dat me aan Little red rooster van The Stones doet denken, en vooral in Bullrider. Road of life had zo op een album van Robert Cray kunnen staan. Bad blues is een schitterend nummer met het intro dat de mannen geleend hebben van Canned Heat (On the road again), een heerlijke slide en handclapping van het publiek. Het prijsnummer is de langzame blues Ease my pain, heel mooi gezongen, subtiele begeleiding en roept herinneringen op aan No Expectations van The Stones. Na het jazzy Tale spreaders en het weer door de weissenborn gitaar gedomineerde Will love find me again, is Mojo hand van Lightnin’ Hopkins een lekkere afsluiter. Upclose and personal is een heerlijke intiem blues album en wat had ik graag tussen dat studiopubliek gezeten.
Tracklist
- She’s the boss
- Dreaming again
- The bear
- Blues keeps calling my name
- Road of life
- Bullrider
- Bad blues
- Ease my pain
- Tale spreaders
- Will love find me again
- Mojo hand
Releasedatum cd : 20 oktober 2014
Heart of Memphis – Robin McKelle & The Flytones
De titel van het nieuwe (5e) album van de in 2006 in Frankrijk ontdekte Amerikaanse zangeres Robin McKelle zegt al genoeg. In de 13 tracks (11 eigen composities en 2 covers) van “Heart of Memphis” neemt Robin McKelle de luisteraar mee op een muzikale pelgrimstocht naar Memphis, de stad van soul, blues en rhythm & blues. De geest van Al Green en Willie Mitchell waart rond in het openings-nummer About to be your baby, in Like a river en in Easier that way. Met een prominente rol voor de blazers. In het opwindende Good time brengt McKelle een ode aan legendes als Aretha Franklin, Janis Joplin en Tina Turner. Don’t let me be misunderstood is door velen op de plaat gezet en krijgt hier in de versie van Robin McKelle een verrassend arrangement, maar het “Animals orgeltje” is gebleven.
Dat Robin Otis Redding tot haar favorieten rekent lijkt mij niet meer dan een voldongen feit. Luister maar naar Forgetting you en It’s over this time. Vooral in langzamere nummers als What you want en Baby your’re the best laat Robin McKelle horen dat ze een uitstekende zangeres is. Maar ook in het opzwepende Good & plenty overtuigt ze absoluut. En ook in het country soulachtige titelnummer.
McKelle wordt begeleid door The Flytones. Ben Stivers (orgel), Derek Nievergelt (bas), Adrian Harpham (drums), Al Street (elektrische gitaar), Mark Franklin (trompet), Kirk Smothers (tenor- en baritonsax). De achtergrondvocalen zijn van Susan Marschall en Dauniell Hill.
Heart of Memphis is een (h)eerlijk album. Liefhebbers van ’60-er en 70-er jaren soul zullen ongetwijfeld genieten van dit album.
Tracklist:
- About to be your baby
- Good time
- Please don’t let me be misunderstood
- Control yourself
- Forgetting you
- Heart of Memphis
- Like a river
- Easier that way
- What you want
- Good & plenty
- Baby you’re the best
- Down with the ship
- It’s over this time
Release cd : 24 februari 2014
Mijn Tour de France in Gouda
De Tour de France van 2015 start in Utrecht. Dat was een mooi bericht. Nog mooier werd het toen het routeschema bekend werd gemaakt. De 2e etappe van Utrecht naar Neeltje Jans zou dwars door Gouda voeren. Dwars door Gouda! Ja, ja, dat maak je als wielerfan en Gouwenaar niet elke dag mee. Hoewel de toerkoorts langzaam op gang kwam kleurde de stad naarmate zondag 5 juli naderde toch tamelijk geel. Menigeen probeerde een tourgraantje mee te pikken. En daar is niets mis mee. In tegendeel.
Op donderdag 25 juni was ik bij Boekhandel Verkaaik aan de Lange Tiendeweg. Eigenaar Bart Jansen had een mooi wielerprogramma in elkaar gedraaid. Zelfs de NOS radio was er. De schrijvers Gert Jan de Vries en Joost Heyink waren aanwezig om voor te lezen uit hun satirische en hilarische dubbelroman Tour de Farce en Tour de Wobbe.
Gert Jan de Vries beschrijft in Tour de Farce de belevenissen van de wielerverslaggevers Jochem Spaak, Peter Pelleboer en Koos ’t Wiel. Alle drie willen ze de opvolger worden van De Mart, de legendarische Mart Smeets. In de Tour de Farce gebeurt alles wat onze Lieve Heer, de UCI en de WADA verboden hebben.
In Tour de Wobbe van Joost Heyink is de hoofdrol weggelegd voor de homoseksuele wielrenner Wobbe. Deze topwielrenner komt in de Tour de France, die in Dubai wordt verreden, plotseling bovendrijven en draagt tot de laatste etappe de gele trui. Ik zal de plot verder niet verraden want u moet dit boek gewoon lezen. En dan heb je meteen ook Tour de Farce te pakken. Lachen!
Er was nog een schrijver uitgenodigd, Martijn Veltkamp, die behalve schrijver ook psycholoog is. Hij presenteerde zijn boek De verborgen motor, een boek over de psychologie van het wielrennen. Wat motiveert renners, hoe kom je af van de angst voor het afdalen, wat is het belang van teamspirit, wat is het geheim van tijdrijden. Kortom een mooi boek met prachtige anekdotes. Ik kan het iedere wielerliefhebber aanbevelen.
Ook ben ik die avond heel veel te weten gekomen over de sportvoeding en de beste sportkleding. Het belang van een goede zeem in de broek was in ieder geval goed aan mij besteed. En van hongerklop zal ik hopelijk ook geen last meer van hebben.
Zondag 5 juli 2015 steeg de tourkoorts in Gouda tot grote hoogte. Op het moment dat de renners in hun hotels in Utrecht wakker werden en zich gereed maakten voor een stevig ontbijt had ik mijn fiets gepakt en maakte een ronde langs de Reeuwijkse Plassen om vervolgens op mijn gemak het parcours van de Tour in Gouda te verkennen. Het was om half 8 nog heel rustig. Ik kwam alleen een peloton wandelaars tegen die aan het oefenen waren voor de Nijmeegse Vierdaagse. Langs de Goudse singels werden de eerste hekken geplaatst maar verder was er nog sprake van een serene rust. Stilte voor de storm.Ter hoogte van de Coenecoopbrug in Waddinxveen zag ik in de bocht van de weg een camper staan. En aan die camper wapperde de vlag van GRTC Excelsior. Lachend stond Jan van Lith mij toe te zwaaien. “Een mooi plekje heb je hier Jan, hier wil ik ook wel kijken vanmiddag als je het goed vindt”, riep ik. Uiteraard vond Jan dat goed en de koffie smaakte goed.
Om 13.00 uur reed ik weer richting Coenecoopbrug, naar “mijn” stekkie bij de camper van Jan. Het was nu overal behoorlijk druk. Ik had soms de grootste moeite om met door de horden wielertoeristen heen te worstelen. Maar het lukte me om de camper met de wapperende vlag van GRTC Excelsior te bereiken. En nu maar wachten op de renners. De lucht betrok en de eerste regendruppels vielen, maar gelukkig viel het mee. Later bleek dat het verder op weg naar Zeeland wel even wat anders was. De wind stak wel op. De spanning steeg toen we het geluid van de eerste helikopter hoorden. Dan kon het niet lang meer duren en toen ik op een gegeven moment wel zeven helikopters telde kwam de kopgroep van vier renners over de brug aanrijden. Met applaus zoefden ze voor ons langs en toen het hele peloton voorbij kwam was het volksfeest compleet. Een mooi gezicht. Na enkele minuten was het over, de renners waren uit zicht verdwenen op weg naar Neeltje Jans. Een laatste motorrijder keek nog even achterom alsof hij de Goudse regio wilde bedanken. Ik heb de etappe verder voor de TV bekeken. Bonjour le Tour in Gouda en omstreken.
Dinsdag 7 juli zat ik voor de televisie de beroemde etappe over de kasseien te bekijken toen ik tot mijn verrassing zo’n 40 kilometer voor de finish in de bocht bij een kasseientraject een bekende vlag zag wapperen. En dat was niet de Vlaamse Leeuw, maar de vlag van GRTC Excelsior. Ik kon het niet geloven, maar later in de herhaling zag ik het nog een keer. De camper en de bekende vlag! Zou Jan van Lith de renners helemaal tot in Parijs gaan volgen?
Bonjour le Tour in Gouda
Zondagmorgen om half acht fietste ik op mijn racefiets langs de Reeuwijkse Plassen. Lekker rustig, alleen wandelaars die aan het oefenen waren voor de Vierdaagse. Ik besloot ook het parcours waar de Tour de France later die dag langs zou komen te verkennen. De eerste hekken stonden er al, maar er was nog geen enkele toeschouwer langs het parcours te zien. Bij de Coenecoopbrug zag ik in de berm een camper staan met de vlag van GRTC Excelsior. Een lachende Jan van Lith kwam me tegemoet. “Een leuk plekje om te staan Jan, hier kom ik vanmiddag ook staan als je het goed vindt” riep ik. Na een kop koffie fietste ik weer naar huis.
Om 13.00 uur pakte ik de fiets opnieuw en nu stonden er overal rijen wielerfans langs de weg. Het viel niet mee om me door de rijen toeschouwers heen te worstelen op weg naar “mijn” stekkie. Een prachtig stekkie want je kon de renners over de brug zien aankomen, de bocht nemen en op een meter voor je neus langs zijn scheuren. Ondanks dat de renners binnen twee minuten weer uit zicht verdwenen was het toch een belevenis. Een soort volksfeest. De Tour in Gouda is bonjour, maar de gele koorts zal mij de komende weken toch niet loslaten.