Gerritschinkel.nl Columns & meer

Live my life – Stacy Mitchhart

Het nieuwe album van de 55- jarige Amerikaanse bluesgitarist en –zanger Stacy Mitchhart heet Live my life. Het album begint meteen stevig met I drink whiskey, een dampende vette blues, met een gierende gitaar van Mitchhart, de solide ritmesectie Michael Dearing op bas en Darin James op drums. De blazers, Cory Distfano (saxofoon) en Cory Distfano (trompet) geven het nummer extra inhoud en dat geldt ook voor de harmonica en het orgel van Jacob Tipton. Hierna duikt Mitchhart het diepe zuiden in met de Beatlescover Come together. She knows what to do is een uptempo swing blues en Voodoo doll een soul blues waarin de blazers en het orgel weer prominent aanwezig zijn. Het instrumentale Soul stroll brengt je regelrecht terug naar de gouden tijden van Stax, met een schitterende orgelsolo van Jacob Tipton. Better off dead van Bill Withers krijgt een funky uitvoering. Het titelnummer is een opzwepend rudimentair blues nummer waarin Stacy zijn 3 snarige cigar box gitaar teistert. Kijk vooral eens naar de video van dit nummer en dan wordt meteen duidelijk waarom het aanwezige publiek zo enthousiast is. I’m the reason is weer swingende soul blues. Gil Scott- Herons Legend in his own mind krijgt een jazzy uitvoering, waarin de blazers weer de boventoon voeren. De beuk gaat er vervolgens weer in met Boogie bar & BBQ met Stacy op lapsteel en slide en de upright bas van Scott McEwen, waarna Stacy in het Seasick Steve achtige Cat bowl blues zijn 3 snarige cigar box gitaar weer ter hand neemt.  Het album wordt besloten met Worried mind blues, dat rustig begint, maar halverwege wordt het tempo weer opgevoerd met Stacy op ukele en dobro.

Conclusie: Stacy Mitchhart uit Nashville heeft met Live my life een prima album afgeleverd. Wat mij betreft mag hij heel snel naar Nederland komen.

Tracklist:

1. I drink whiskey
2. Come together
3. She knows what to do
4. Voodoo doll
5. Soul stroll
6. Better off dead
7. Live my life
8. I’m the reason (she walks that way)
9. Legend in his own mind
10. Boogie bar & BBQ
11. Cat bowl blues
12. Worried mind blues

Releasedatum cd : 30 oktober 2014

Pure magic – Magic Slim & The Teardrops

Hij werd als Morris Holt op 7 augustus 1937 in Torrance, Mississippi geboren. Maar hij is beter bekend geworden onder de naam Magic Slim. In de 2^e helft van de jaren vijftig speelde hij basgitaar in de band van Magic Sam, vandaar zijn bijnaam. In 1965 keerde Magic Slim terug naar Chicago en vormde hij Magic Slim & The Teardrops. In 1977 nam hij zijn eerste LP op en daarna volgden er nog vele albums. Vanaf 1970 maakte zijn jongere broer Nico als bassist deel uit van The Teardrops en in 1982 werd de band versterkt met John Primer. In 1994 verhuisde Slim naar Nebraska en hij overleed op 21 februari 2013 in Philadelphia. Magic Slim werd 75 jaar.

Postuum verscheen vorige maand het album Pure Magic. Een live album met dampende Chicago blues die nooit eerder op CD is verschenen. Magic Slim laat op dit album horen dat hij een fantastische gitarist en een begenadigd blueszanger was. En zijn band The Teardrops, gitarist John Primer, bassist Nick Holt en drummer Earl Howell kan er ook een houtje van.  Het album wordt vooral gekenmerkt door zeer stevige Chicago blues, waarvan Love Somebody, See what you’re doin’ to me, het door velen opgenomen Look over yonder’s wall en vooral de verpletterende versie van Willie Dixons I’m ready typische voorbeelden zijn. Iets rustiger, maar niet minder robuust, gaat het toe in funky nummers als I got the blues, Lovin’ you en See what you’ re doin’ to me. Maar er zijn ook de nodige rustpunten op het album, zoals de prachtige versie van de Ivory Joe Hunter klassieker Since I met you baby, Going to California, Jimmie (let op het drumwerk) en Call my job, dat me sterk aan Albert King doet denken.

Pure Magic is een typisch Chicago blues album dat zijn weg naar de liefhebbers ongetwijfeld zal weten te vinden. Een beetje een dissonant vind ik de twee nummers (Slim talking part 1 en 2), waarin Slim diverse aan- en afkondigingen doet bij concerten en die wat mij betreft niets toevoegen aan het verder uitstekende live album.

Tracklist:

1. Love somebody
2. Going to California
3. I’m ready
4. I got the blues
5. Lovin’ you (is the best thing that happened to me)
6. Since I met you baby
7. See what you’re doin’ to me
8. Spider in my stew
9. Slim talkin’ part. 1
10. Look over yonder’s wall
11. Jimmie
12. Do you mean it
13. Call my job
14. Slim talkin’ part 2

Releasedatum cd : 11 november 2014

Blues scars – Skyla Burell Band

Vorige maand verscheen het nieuwe album van de Skyla Burrell Band. De naamgeefster van de band, zangeres, gitariste en pianiste Skyla Burrell werd geboren in Los Angeles en groeide op in Orange County in California. Ze formeerde haar eerste band toen ze pas 13 jaar was. Momenteel woont ze in  Pennsylvania. Samen met gitarist Mark Tomlinson richtte ze in 2004 de Skyla Burrell Band op en maakte tot nu toe vier albums (Working girl blues, Living day to day, Tough luck en Real Love).

Nu is dus het 5^e album van de band verschenen, Blues scars. Het titelnummer knalt er meteen in, een lekker funky nummer, gevolgd door de stevige stamper Bluesin’ for your lovin’. Vooral in de uptempo nummers is prima gitaarwerk te horen van Skyla en Mark Tomlinson. De ritmesectie, bestaande uit drummer Ezell Jones jr. en bassiste Michelle Lucas maakt dat er sprake is van een hecht blues kwartet. Skyla Burrell heeft een stem als een dijk en het is te horen dat ze goed geluisterd heeft naar Aretha Franklin, Linda Ronstadt en Bonnie Raitt. Het gitaarspel van zowel Skyla Burrell als Mark Tomlinson is duidelijk beïnvloed door illustere bluesmannen als B.B. King, Freddie King, Albert King en Robert Cray. Vooral in de langzame nummers als Love letter in blue en Jace, maar ook in de midtempo stamper Full time gambler, met een “slepende” gitaarsolo. 6 Mile Cemetery road doet me denken aan So many roads en zou zonder meer op het repertoire van Otis Rush kunnen staan.

Blues scars van Skyla Burrell Band is een recht toe recht aan blues album, met 15 eigen nummers die met een enkele uitzondering de 3½ minuut niet overschrijden. Korte en krachtige stoere blues die het op de live podia ongetwijfeld heel goed doet. Ik kan het album aanbevelen.

Tracklist:

1. Blues scars
2. Bluesin’ for your lovin’
3. Trouble
4. Stuck in a struggle
5. Love letter in blue
6. Livin’ for the blues
7. Shut you down
8. Life storms
9. World wide blues
10. Full time gambler
11. Jace
12. Juke jointin’ tonight
13. 6 Mile cemetery road
14. 21st Century blues
15. Bad business

Releasedatum cd : 12 oktober 2014

Leave me to learn – Trailhead

Twee jaar geleden werd ik verrast door een album van iemand waar ik nog nooit van had gehoord. Een zekere Tobias Panwitz, een Berlijnse singer songwriter. Het album heette Bodies in the basement. Een mooi melodieus americana album.

Volgende maand komt “Leave me to learn” uit, het nieuwe album van Trailhead, de band van Tobias Panwitz. Dertien nieuwe songs, allemaal eigen composities. Het album borduurt voort op zijn vorige album. Van begin tot het eind is het een melodieus album met een afwisseling van uptempo en midtempo nummers tot ballads en subtiele liedjes. Door de harmonica van Panwitz roepen een aantal songs herinneringen op aan Neil Young. Panwitz is een multi-instrumentalist, want behalve harmonica en gitaar speelt hij ook accordeon, mandoline, tamboerijn  en piano.  Vooral het titelnummer Leave me to learn, Church bells, en Out in the open worden “gedragen” door prachtig pianospel. Dat Tobias Panwitz een goede zanger is bewijst hij vooral in de langzamere nummers zoals Sing your song, My mothers father, waarin hij zingt over zijn opa die hij nooit heeft gekend en het subtiele Wouldn’t wanna miss it.

Paul B. Keeves is weer de bassist en speelt 2^e gitaar in de ballad Red on black en Henry Grant neemt de drumpartijen voor zijn rekening. Bijdragen zijn er verder van Matt DeHarp (mandoline in het openingsnummer Another mile), Juan Duran (elektrische gitaar in Nothing but well), Sebastian Panwitz (backing vocals), Anya Tukh (viool in het prijsnummer Church bells) en Leonardo von Papp (handclaps).

Trailhead heeft een meer dan waardige opvolger van “Bodies in the basement" gemaakt. “Leave me to learn” is net als zijn voorganger een melodieus album met min of meer tijdloze liedjes. Wat mij betreft hoeft Trailhead niet weer twee jaar te wachten met een nieuw album.

“Looking forward to seeing all of you along the way and atg the shows. Bis bald!” schrijft Panwitz in het mooi verzorgde boekje bij het album. En dat lijkt mij een uitstekend idee.

Tracklist:

1. Another mile
2. Changing seasons
3. On a train
4. Leave me to learn
5. My mothers father
6. This old song
7. Sing your song
8. Church bells
9. Nothing but well
10. Out in the open
11. Wouldn’t wanna miss it
12. Red on black
13. When I come home again

Releasedatum cd : 12 december 2014

Down where the spirit meets the bone – Lucinda Williams

Drie jaar na het verschijnen van “Blessed” is er weer een nieuw album verschenen van Lucinda Williams. Het eerste op haar eigen label Highway 20 Records. En om dat te vieren heeft de 61-jarige Amerikaanse singer songwriter er meteen maar een dubbel cd van gemaakt. En als je liefhebber bent van vinyl dan kun je je verrijken met een driedubbel lp.

Twintig nieuwe nummers, waarvan 19 eigen composities en een cover van de vorig jaar overleden JJ. Cale. Het album ‘Down where the spirit meets the bone” klinkt voor liefhebbers van Lucinda Williams weer vertrouwd in de oren. Meteen al in het eerste nummer “Compassion”, een verstilde ballad, gebaseerd op een gedicht van haar vader Miller Williams. Het album is een mix van slow (soul, americana) ballads, up tempo nummers al dan niet voorzien van stevig gitaarwerk, keyboards en blazers.

Lucinda Williams heeft een keur aan topmuzikanten om zich heen weten te verzamelen. Zo is Tony Joe White te horen op gitaar en harmonica, waardoor “Something wicked this way comes” je regelrecht de swamps van Louisiana in trekt. Jakob Dylan’s harmony op de prachtige ballad “It’s gonna rain”.Gitarist Bill Frisell vecht mooie elektrische gitaarduels uit met Stuart Mathis van The Wallflowers. Ian McLagan (the Faces) op orgel, piano en wurlitzer. Greg Leisz op pedal steel (“This old heartache”). Pete Thomas en Davey Faragaher van de band van Elvis Costello op drums en bas.

Down where the spirit meets the bone is een schitterend album met als uitsmijter het bijna 10 minuten durende Magnolia van JJ. Cale. Lucinda Williams is nog lang niet versleten. Dat heeft ze met dit dubbel album wat mij betreft weer dubbel en dwars bewezen.

Tracklist:

Disc one

1. Compassion
2. Protection
3. Burning bridges
4. East side of town
5. West Memphis
6. Cold day in hell
7. Foolishness
8. Wrong number
9. Stand right by each other
10. It’s gonna rain

Disc two

1. Something wicked this way comes
2. Big mess
3. When I look at the world
4. Walk on
5. Temporary nature (of any precious thing)
6. Everything but the truth
7. This old heartache
8. Stowaway in your heart
9. One more day
10. Magnolia

Releasedatum cd : 29 september 2014

Troubadour blues – Kenny Butterill

“Welcome to these tales of life and love brought down to me on the wings of a love”. Dit schrijft de van oorsprong Canadese, maar tegenwoordig in North Carolina wonende singer songwriter Kenny Butterill op de binnenhoes van zijn  nieuwe album “Troubadour tales”. Een album met twaalf prachtige verhalen van eigen hand. Een groot aantal nummers heeft een zeer hoog JJ Cale gehalte. Hij brengt zelfs een hommage aan de in 2013 overleden troubadour in Hocus Pocus, dat Butterill drie weken voordat JJ Cale stierf schreef. Een mooie rol is in dit nummer weggelegd voor John Lee Sanders op Hammond orgel. Butterill wordt op “Troubadour tales” bijgestaan door een keur van muzikanten, zoals Ray Bonneville en Redd Volkaert (elektrische gitaar en mondharmonica), Cindy Cashdollar (steel gitaar), Jim Lewin (akoestische gitaar) en Jim Norris (drums). Special guest is Donovan. Deze Schotse troubadour uit de sixties (Universal Soldier, Colours, Catch the wind) speelt harmonica in Gaia blues, een nummer dat verder gekenmerkt wordt door de mooie harmonie zang van Zoe Muth.  Flying with Buddhha begint met de stemmen van Tibetaanse monniken. Een lekker up tempo nummer met een prominente piano van John Lee Sanders. Pajaro dunes is een pareltje, met de Spaanse gitaar van Joe Weed, de accordeon van Jim Oakden en de harmoniezang van Katie Kendall-Weed. Dead end of the dirt road is een bluegrass nummer, met Washboard Hank op washboard en banjo en de samenzang van Kenny Butterill met Audrey Auld. Een speciaal nummer is Willie we miss ya, een eerbetoon aan de in 2008 overleden Willie P. Bennett, een van Kenny’s grootste supporters. Het album wordt afgesloten met een de extra bonus track Good thing that couldn’t happen here, dat opgedragen wordt aan o.a. Walter Cronkite, Noam Chomsky en de vroegere Canadese premier Pierre Trudeau.

We hebben er een jaar of tien op moeten wachten, maar met zijn 3^e album Troubadour tales heeft Kenny Butterill wat mij betreft weer raak geschoten. Liefhebbers van lekkere laid back americana, folk-blues, roots, alt country en niet te vergeten van JJ Cale kunnen hun hart ophalen aan dit prachtige album.

Tracklist:

1. Good thing that couldn’t happen here
2. Gaia blues
3. Old man and the kid
4. Flying with Buddha
5. Cyrano’s song
6. Hocus pocus
7. Pajaro dunes
8. Greatest love story ever told
9. Dead end of the dirt road
10. True north
11. Willie we miss ya
12. Woman in a canoe
13. Good thing that couldn’t happen here (Extended bonus track)

Releasedatum cd : september 2014

The lights behind – Shannon Lyon

Shannon Lyon, de Canadese singer songwriter uit Ontario begon zijn muzikale carrière in 1990, toen hij zijn eerste band Strange Days formeerde. Hij woonde tien jaar in Europa waaronder een tijdje in Nederland. Hij was een veel geziene gast op de Nederlandse podia. Maar blijkbaar had hij toch heimwee want hij woont nu al weer jaren in zijn vaderland, weg van de grote steden in Europa, in de wildernis van British Columbia.

Dat hij zijn innerlijke rust weer heeft gevonden blijkt op zijn nieuwe album The lights behind. Een album met 17 liedjes, die met behulp van producer Rob Szabo in de loop der jaren zijn verzameld.

Liedjes die variëren van uptempo americana die je terugbrengen in de jaren 70, tot luisterliedjes met prachtige begeleiding. Zoals o.a. de pedal steel gitaar van Steve Wood en de keyboards van Mike Roelofs. Ronduit schitterend is de bijdrage van Alex McMaster met de cello in I crossed the ocean, Barcelona en Dirty old south. In dat laatste nummer verhaalt Lyon van zijn belevenissen in Europa en komen de Hollandse windmolens, Eindhoven, Amsterdam en Limburg voorbij. Een subtiel liedje is Jenny’s song, prachtig en dan vooral door de viool van Jill Daley. Het prijsnummer is wat mij betreft Cornerstore, dat me doet denken aan Bon Iver en Calexico.

Shannon Lyon speelt niet alleen mooi akoestisch gitaar en mondharmonica, maar zijn stem bevalt me ook heel goed. En als hij in een groot aantal nummers nog wordt bijgestaan door Elly Kellner in de achtergrond vocalen, is het ronduit genieten.  Adam Warner drumt “onderdanig” en daar waar er iets meer geluid wordt verwacht beroert Shannon Lyon zelf de drumstokken. Producer Rob Szabo speelt bas, percussie, gitaar en is verantwoordelijk voor de arrangementen.

Shannon Lyon heeft met zijn nieuwe album The lights behind een mooie loot toegevoegd aan zijn toch al rijke muziekboom. Liefhebbers van Calexico, Bon Iver en Jim Croce, om er maar een paar te noemen, zullen dit album ongetwijfeld ook koesteren. En een van hen ben ik.

Tracklist:

1. The lights behind
2. Black windows
3. I crossed the ocean
4. Oh why
5. Mods rule
6. Jenny’s song
7. Barcelona
8. In all honesty
9. Suddenly
10. You showed me how
11. Dirty old south
12. Soul of the world
13. Nobody else
14. Cornerstore
15. Last time I cried
16. Right time of the year
17. Ok guy

Releasedatum cd : 28 november 2014

Upclose and personal – Larry Garner & Michael van Merwyk

Zonder ook maar één noot van het album Upclose and personal te hebben gehoord weet je, als je naar de foto op de hoes kijkt, eigenlijk al wat je kunt verwachten. En ik werd niet teleurgesteld, in tegendeel. Bluesveteraan Larry Garner uit Louisiana en Blues-Vize-Weltmeister 2013 Michael van Merwyk uit Duitsland zetten, samen met bassist en percussionist “Skinny Joe” Bens een set neer die klinkt als een klok. Live opgenomen op 12 januari 2014 in de Claus Grabke Studios, met een kleine schare fans als dankbaar publiek.

De invloeden op de elf nummers van het album zijn divers. Invloeden van Sonny Terry & Brownie McGee (She’s the boss), van Keb’ Mo (Dreaming again) met een meezingend publiek. Michael speelt prachtig slide, zoals het intro van The bear, dat me aan Little red rooster van The Stones doet denken, en vooral in Bullrider. Road of life had zo op een album van Robert Cray kunnen staan. Bad blues is een schitterend nummer met het intro dat de mannen geleend hebben van Canned Heat (On the road again), een heerlijke slide en handclapping van het publiek. Het prijsnummer is de langzame blues Ease my pain, heel mooi gezongen, subtiele begeleiding en roept herinneringen op aan No Expectations van The Stones. Na het jazzy Tale spreaders en het weer door de weissenborn gitaar gedomineerde Will love find me again, is Mojo hand van Lightnin’ Hopkins een lekkere afsluiter.  Upclose and personal is een heerlijke intiem blues album en wat had ik graag tussen dat studiopubliek gezeten.

Tracklist

1. She’s the boss
2. Dreaming again
3. The bear
4. Blues keeps calling my name
5. Road of life
6. Bullrider
7. Bad blues
8. Ease my pain
9. Tale spreaders
10. Will love find me again
11. Mojo hand

Releasedatum cd : 20 oktober 2014

Heart of Memphis – Robin McKelle & The Flytones

De titel van het nieuwe (5^e) album van de in 2006 in Frankrijk ontdekte Amerikaanse zangeres Robin McKelle zegt al genoeg. In de 13 tracks (11 eigen composities en 2 covers) van “Heart of Memphis” neemt Robin McKelle de luisteraar mee op een muzikale pelgrimstocht naar Memphis, de stad van soul, blues en rhythm & blues. De geest van Al Green en Willie Mitchell waart rond in het openings-nummer About to be your baby, in Like a river en in Easier that way. Met een prominente rol voor de blazers. In het opwindende Good time brengt McKelle een ode aan legendes als Aretha Franklin, Janis Joplin en Tina Turner. Don’t let me be misunderstood is door velen op de plaat gezet en krijgt hier in de versie van Robin McKelle een verrassend arrangement, maar het “Animals orgeltje” is gebleven.

Dat Robin Otis Redding tot haar favorieten rekent lijkt mij niet meer dan een voldongen feit. Luister maar naar Forgetting you  en It’s over this time. Vooral in langzamere nummers als  What you want en Baby your’re the best laat Robin McKelle horen dat ze een uitstekende zangeres is. Maar ook in het opzwepende Good & plenty overtuigt ze absoluut. En ook in het country soulachtige titelnummer.

McKelle wordt begeleid door The Flytones. Ben Stivers (orgel), Derek Nievergelt (bas), Adrian Harpham (drums), Al Street (elektrische gitaar), Mark Franklin (trompet), Kirk Smothers (tenor- en baritonsax). De achtergrondvocalen zijn van Susan Marschall en Dauniell Hill.

Heart of Memphis  is een (h)eerlijk album. Liefhebbers van ’60-er en 70-er jaren soul zullen ongetwijfeld genieten van dit album.

Tracklist:

1. About to be your baby
2. Good time
3. Please don’t let me be misunderstood
4. Control yourself
5. Forgetting you
6. Heart of Memphis
7. Like a river
8. Easier that way
9. What you want
10. Good & plenty
11. Baby you’re the best
12. Down with the ship
13. It’s over this time

Release cd : 24 februari 2014