Gerritschinkel.nl Columns & meer

If you think it’s hot here – The Mike Henderson Band

Het zal ergens eind 1996 begin 1997 zijn geweest dat ik mijn favoriete platenzaak aan de Meent in Rotterdam binnenstapte. De zaak is helaas al weer enkele jaren verdwenen, maar dat terzijde. Uit de speakerboxen knalde muziek die ik niet thuis kon brengen, maar het klonk als een zware kerkklok. Nieuwsgierig vroeg ik aan de verkoper naar welke muziek ik luisterde. Het bleek het album First Blood van Mike Henderson & The Bluebloods te zijn. Lekker vet gitaarwerk, een hamerende piano en een strakke ritmesectie. “Pak maar in die cd”, zei ik en zonder nog verder in de bakken te spitten kuierende ik gelukzalig de zaak uit.

Na 1997 ben ik Mike Henderson uit het oog verloren, maar dat ligt niet aan hem, want hij is gewoon doorgegaan met het maken van muziek. Vorige week kreeg ik het album If you think it’s hot here in de brievenbus. Het nieuwe album van The Mike Henderson Band. Nieuwsgierig stopte ik het schijfje in de cd speler. En meteen was daar weer die herkenning. Na de midtempo opener I wanta know why ging de band vervolgens helemaal los in Send you back to Georgia. Daar waar in The Bluebloods Reese Wyans de pianist was, eiste nu Kevin McKendree alle aandacht voor zich op en liet in deze sneltreinboogie zijn piano alle hoeken van de kamer zien. De geest van Hound Dog Taylor waart rond. De band, met de sterke ritmesectie (bassist Michael Rhodes en drummer Pat O’Connor) davert vervolgens voort in It’s alright. Daarna wordt even wat gas teruggenomen. Het titelnum-mer If you think it’s hot here wordt prettig “versierd” door het B3 orgel van McKendree en in Weepin’ and moanin’ soleert Henderson er lustig op los op zijn gitaar. Dat Henderson zijn klassiekers kent bewijst hij met een dampende uitvoering van Muddy Waters’ Mean red spider, slide gitaar in If I had possesion van Robert Johnson en de langzame blues Unseen eye van Sonny Boy Williamson.

In de traditional Matchbox zit pianist Kevin McKendree weer op de bok van de boogiesneltrein. Na het midtempo Gamblin’ blues wordt het album besloten met Rock house blues. De titel zou een rocker vermoeden, maar niets is minder waar. Alleen harmonica en piano tekenen voor het prachtige langzame slotakkoord. Jammer dat dit nummer maar twee minuten duurt.

Conclusie:  Mike Henderson leeft als nooit tevoren. Met zijn band heeft hij met If you think it’s hot here een schitterend album afgeleverd. Leuk vind ik trouwens dat in de binnenhoes van deze nieuwe cd ook precies dezelfde foto van Henderson staat die ook de binnenhoes van First blood siert. Alsof hij wil zeggen “platenzaken vergaan, maar Mike Henderson blijft bestaan”. Ik blijf hem nu maar volgen.

Tracklist:

1. I wanta know why
2. Send you back to Georgia
3. It’s alright
4. If you think it’s hot here
5. Weepin’ and moanin’
6. Mean red spider
7. If I had possession
8. Unseen eye
9. Matchbox
10. Gamblin’ blues
11. Rock house blues

Releasedatum : 20 januari 2015

What’s with the weather?! – The Zoomatics

De Belgische blues scene leeft. Onlangs lanceerde de jonge Vlaamse zanger gitarist Tiny Legs Tim zijn prachtige authentieke blues album Stepping up en nu is er het nieuwe album van de Belgische bluesband The Zoomatics. De groep, bestaande uit zanger gitarist Al C, zanger mondharmonicaspeler Hoboken Slim, bassist King D. en drummer Z.J. Vine, werd vijf jaar geleden opgericht. Voor de oprichting van The Zoomatics hadden de leden hun sporen al ruimschoots verdiend. Al C. en Hoboken Slim speelden jaren samen in de regio Antwerpen in de band RaRa. Bassist King D. en drummer Z.J. Vine speelden meer dan tien jaar samen in bands als The Mighty Bandini Brothers en The Masters of Mystery. Sinds kort maakt ook de jonge (slide)gitarist Wicked Wezz deel uit van The Zoomatics.

What’s with the weather?! is het tweede album van The Zoomatics en bevat twaalf zelf geschreven nummers.  Het is een gevarieerd album geworden. Liefhebbers van recht toe recht aan blues, rockabilly, funk en boogiewoogie komen volledig aan hun trekken.

In het funky openingsnummer Lawyer up! blijkt meteen al dat Al C. een goede zanger is en Hoboken Slim een fantastische mondharmonicaspeler. Variatie is er genoeg op het album. Funky rockabilly met pompende bas in Life begins at 50, uptempo rockers als Let’s get funky en het swingende Shit happens. Midtempo bluessongs als het titelnummer What’s with the weather?! In de instrumentals All strings attached en I rest my case goed gitaarwerk en een harmonica die het af maakt. Booze, blues & boogie is een opzwepende boogie waar de spetters vanaf vliegen. Rustpunten zijn de langzame blues nummers So far, so bad (T-Bone Walker zou hier zo zijn goedkeuring aan hebben gegeven) en Close the door, met een huilende harmonica die herinneringen oproept aan Slim Harpo. You’re too hot is wat mij betreft het prijsnummer van het album, een slowblues met een schitterende slide van nieuwkomer Wicked Wezz. Het album wordt afgesloten met de bluesstamper It get’s hard sometimes.

Conclusie: The Zoomatics hebben met hun tweede album een lekker, eerlijk en gevarieerd album afgeleverd. Lekker hard draaien! Als ik de kans heb ga ik zeker een keer naar een optreden van deze Belgische band die op het podium volgens mij het best tot zijn recht komt.

Tracks:

1. Lawyer up!
2. Life begins at 50
3. What’s with the weather?!
4. Let’s get funky
5. All strings attached
6. So far, so bad
7. Close the door (on your way out)
8. You’re too hot
9. Booze, blues & boogie
10. I rest my case
11. Shit happens
12. It gets hard sometimes

Releasedatum : maart 2015

Caballero zonder filter – Bjorn van der Doelen & Allez Soldaat

Ik zag hem deze week nog op tv. Zijn blonde manen wapperend in de wind. De Witte Tornado luidde een van zijn bijnamen. Björn van der Doelen vierde als betaald voetballer successen bij PSV, Standaard Luik, FC Twente en NEC. Op 29-jarige leeftijd beëindigde hij zijn carrière als profvoetballer en ging zich toen helemaal op zijn andere passie, de muziek, richten. Niet dat hij helemaal onbekend was met de muziek want al tijdens zijn voetbal-loopbaan schreef en zong hij liedjes. In 2006 en 2007 kwamen er twee singles van hem op de markt en in 2010 bracht hij met zijn band Allez Soldaat zijn eerste cd uit, D’n duvel die nooit slaapt, een album gezongen in Brabantse dialect. Zijn tweede album Als de wolven janken verscheen in 2013.

En daar waar oud voetballers te pas en te onpas in voetbaltalkshows verschijnen of hun biografie laten schrijven gaat Björn van der Doelen gelukkig gewoon door met het maken van muziek. Volgende maand verschijnt zijn nieuwe album. Op vrijdag 13 maart wordt Caballero zonder filter gepresenteerd in Theater De Boemel in Tilburg.

Tien tracks telt de cd, tien door hemzelf geschreven nummers. In het titelnummer verhaalt hij over zijn wintersportvakantiebelevenissen en neemt hij verder zijn jeugd door. Moederke is een in het Brabants dialect gezonden blues, mooi gitaarwerk en fijne achtergrondvocalen van Ellen Jeurissen. Dat van der Doelen een fan is van provinciegenoot Jan Willem Roy is duidelijk merkbaar en de prachtige ballade D’Anvers doet me denken aan Stef Bos. In Fantini Farnese gaat het tempo omhoog en zijn band Allez Soldaat gaat in M’n lief helemaal los. Stevige soulblues, een prachtige gitaarsolo en niet te vergeten de blazers, die ook in Nieuwe dag weer een hoofdrol opeisen.

In De liefde wordt overschat vallen de goede ritmesectie en trompettist Albert Koffeman op, in het stevige Zeven zonden het orgel en in Vriend de violen. Och war ik mar Bruce Springsteen vormt de climax van het album, piano, violen, sax, orgel, gitaren, kortom een waardige afsluiter.

Conclusie: De Brabantse singer-songwriter Björn van der Doelen is geen wereldzanger, maar hij heeft met Allez Soldaat met Caballero zonder filter een lekker rootsy ”Brabants americana” album afgeleverd. Een album waarop de gewone dingen van het leven op een zeer muzikale manier worden vertolkt.

Muzikanten op Caballero zonder filter:

• Björn van der Doelen zang, akoestische, elektrische en banjogitaar
• Ruud v.d. Bogaard lead gitaar en zang
• Ellen Jeurissen zang
• Harmen de Bresser Höfner 500/1 en contrabas
• Peter v.d. Sanden drums en percussie
• Albert Koffeman trompet
• Joost van Leeuwen tenor sax
• Thom Kooijmans alt sax
• Gabriël Peeters piano, würlitzer, harmonium, banjo en accordeon
• Alex Akela viool
• Rob Geboers orgel

Tracks:

1. Caballero zonder filter
2. Moederke
3. D’Anvers
4. Fantini Farnese
5. M’n lief
6. Nieuwe dag
7. De liefde wordt overschat
8. Zeven zonden
9. Vriend
10. Och war ik mar Bruce Springsteen

Releasedatum : 13 maart 2015

Rise and fall – Dayna Kurz

De Amerikaanse singer-songwriter Dayna Kurtz werd geboren in New Jersey, maar woont tegenwoordig in New Orleans. Zij toerde met grootheden als B.B. King, Elvis Costello, Dr. John, Richard Thompson, Mavis Staples, Richie Havens, Rufus Wainwright en The Blind Boys of Alabama. Tournees in de VS, maar vooral ook in Europa (b.v. in Barcelona en in Amsterdam).

Na vier jaar komt Dayna Kurtz met nieuw materiaal. Rise and fall, een album met negen eigen composities en een cover. En om alvast op mijn eindconclusie vooruit te lopen, Rise and fall is een meesterlijk album en hoewel het pas februari is zou ik dit album nu al tot het album van 2015 kunnen bombarderen. Schitterend!

De cd begint met de prachtige gospelachtige soulballad It’s how you hold me. You’re not what I need is een huiveringwekkend mooie soulslijper in de beste Stax traditie. Formidabele stem!  Het Tom Waits achtige apocalyptische Raise the last glass wordt gedomineerd door scheurende gitaren. In dit nummer bezingt Dayna Kurtz allerlei ellende waar onze goede aarde tegenwoordig mee te maken heeft. In If I go first bewijst Dayna weer wat voor ontzettend goede zangeres zij is. Mooi nummer met de strijkers die ook te horen zijn in de ballad Eat it up. In Yes, you win zijn de invloeden van Nina Simone duidelijk te horen. Piano, strijkers en accordeon verrijken Far away again. Dayna Kurtz kan niet alleen uitstekend zingen (ook a capella zoals in The hole), maar speelt behalve akoestische gitaar ook banjo zoals op A few confessions.  Het album wordt waardig afgesloten met het door Bobby Charles en David Allan Coe geschreven You’ll always live inside of me.

Mijn eindconclusie had ik al verraden. Rise and fall is een schitterend album!!

Muzikanten op Rise and fall:

• Dayna Kurtz zang, akoestische gitaar, banjo, lapsteel
• Robert Mache elektrische gitaar, mandoline, achtergrondvocalen
• Peter Vitalone piano, Wurlitzer, B3, accordeon, achtergrondvocalen
• David Richards basgitaar, contrabas, achtergrondvocalen
• Dan Rieser drums
• Ethel en Todd Reynolds strijkinstrumenten
• Keren Ann, Julia Crafton, Redray Frazier achtergrondvocalen

Tracks:

1. It’s how you hold me
2. You’re not what I need (but you’re all that I want)
3. Raise the last glass
4. If I go first
5. Eat it up
6. Yes, you win
7. Far away again
8. A few confessions
9. The hole
10. You’ll always live inside of me

Releasedatum : 6 maart 2015

Stepping up – Tiny Legs Tim

Tim De Graeve is in 1978 geboren en groeide op in de Vlaamse Westhoek op een afgelegen boerderij. Op zijn 6^e jaar ontdekte hij de platenverzameling van zijn vader die de hele collectie van Bob Dylan omvatte en alle grote bluesgoden. Zijn liefde voor de blues was dus al vroeg geboren. Op zijn 15^e stond hij voor het eerst op een podium, werd leraar en in zijn vrije tijd speelde hij in verschillende bandjes. Daarna sloeg het noodlot toe en kreeg hij ernstige gezondheidsproblemen. Nadat hij in 2008 definitief de ziekenhuisdeuren achter zich dicht had geslagen bleek dat de muziek een louterende werking had uitgeoefend. Tiny Legs Tim was geboren.

Onder de artiestennaam Tiny Legs Tim is hij sindsdien een graag geziene gast op de Belgische podia. In 2010 verscheen in eigen beheer zijn eerste ep (They say small birds don’t fly too high) en nog geen jaar later zijn debuutalbum One man blues. Eind deze maand verschijnt zijn 3^e album Stepping up dat op 27 februari a.s. in Brussel (Ancienne Belgique) officieel wordt gepresenteerd.

Stepping up is een echt bandalbum. De sound van het album varieert van rhythm & blues, boogie en swamp tot invloeden uit New Orleans. De opener Heart of the city begint meteen al met een lekker gitaarintro. Het titelnummer is een midtempo deltablues, lekkere slide en een goede ritmesectie (bassist René Stock en drummer Frederik Vanden Berghe). Het tempo wordt opgevoerd in de bluesrocker I got something met een huilende mondharmonica van Steven Troch. Dat er in de platenkast van zijn vader ook lp’s van Muddy Waters hebben gestaan lijkt mij wel zeker als je luistert naar Keep me satisfied, met die prachtige slide. De slidegitaar is ook prominent in de slowblues Big city blues.  Get it back, So long so long en When I’m gone zijn midtempo nummers waarin Tiny Legs Tim wederom bewijst uitstekend gitaar te kunnen spelen en goed te kunnen zingen. Walk with the devil is weer een regelrechte bluesrocker. If & why tenslotte is een mooie afsluiter, mooi gezongen en subtiele begeleiding.

Conclusie: Tiny Legs Tim maakt met Stepping up zijn faam als Belgische bluestopper helemaal waar. Het album bevat tien originele songs met diepe eerbied voor de authentieke bluestraditie.

Tracks:

1. Heart of the city
2. Stepping up
3. I got something
4. Keep me satisfied
5. Big city blues
6. Get it back
7. Walk with the devil
8. So long so long
9. When I’m gone
10. If & why

Releasedatum : 27 februari 2015

Shadows in the night – Bob Dylan

Bob Dylan weet toch altijd weer te verrassen. Kwam hij een aantal jaren geleden op de markt met een kerstalbum, nu verblijdt hij zijn fans met een spiksplinternieuw album met 10 liedjes die allemaal ook door Frank Sinatra op de plaat zijn gezet. Bob Dylan als crooner, het zal ongetwijfeld voor veel fans even wennen zijn. Net zoals degenen die hem in 1965 van het podium joelden toen hij elektrisch ging, zullen er nu ongetwijfeld ook hardcore Dylan adepten zijn die zich afvragen of het niet tijd wordt dat Nonkel Bob nu maar eens met pensioen gaat.

Toen ik de eerste geruchten hoorde over de inhoud van zijn nieuwe album fronste ik ook mijn wenkbrauwen en dat zal zeker bij degenen die de laatste jaren concerten van hem hebben bijgewoond ook het geval zijn geweest. “Dylan is goed, maar zijn stem stelt niets meer voor”, hoorde je vaak.

Vol scepsis duwde ik het schijfje in de cd speler. Maar die scepsis verdween al vrij snel. Niks geen krassende kraai, maar een Dylan die verrassend goed uit de hoek komt. Oké, zijn stem heeft niet de power van een Frank Sinatra, maar Dylan werkt zich, veelal ingetogen, heel goed door de tien klassiekers heen zeker in nummers als Autumn leaves, Some enchanted evening en in het prijsnummer Full moon and empty arms. En dan zijn begeleiders. Geen groot jazzorkest er achter, maar alleen een bassist (Tony Carnier), twee gitaristen (Charlie Sexton en Stu Kimball), een percussionist (George C. Receli) en niet te vergeten Donny Herron op pedal steel. Vooral de pedal steel “versiert” de meeste nummers op een prachtige manier. In I’m a fool to want you, The night we called it a day en That lucky old sun worden tevens trombones en de french horn toegevoegd en in het slotnummer ook nog even een trompet.

Al met al heeft Bob Dylan met Shadows in het night wat mij betreft weer een pareltje toegevoegd aan zijn toch al immense oeuvre. Iets geheel anders dan bv. Blonde on blonde, om het hoogtepunt in zijn carrière te noemen, maar deze ingetogen crooner Dylan kan mij zeer bekoren. En wie weet boort hij met dit album wel een nieuwe schare liefhebbers aan. Ik ben wel benieuwd waar hij ons de volgende keer mee gaat verrassen.

Tracks:

1. I’m a fool to want you
2. The night we called it a day
3. Stay with me
4. Autumn leaves
5. Why try to change me now
6. Some enchanted evening
7. Full moon and empty arms
8. Where are you?
9. What ‘ll I do
10. That lucky old sun

Releasedatum : 3 februari 2015

The white man made me do it – Swamp Dogg

Jerry Williams jr. heeft na jaren weer een nieuw album uitgebracht. De afgelopen jaren hebben de liefhebbers het vooral moeten hebben van reissues van zijn werk maar eind vorig jaar verscheen van de 72-jarige Amerikaanse zanger, pianist, gitarist, componist en producer, vanaf 1970 beter bekend als Swamp Dogg, het spiksplinternieuwe The white man made me do it.

Maar het lange wachten is niet tevergeefs geweest, want het nieuwe album van de soulveteraan mag er wezen. Het begint meteen al met het opzwepende titelnummer, ruim 7 minuten dampende funky soul met een hoofdrol voor de blazers. Soul zoals soul hoort te klinken. Vooral de “vette” blazers geven veel nummers de ultieme touch, zowel in de uptempo, de midtempo als de langzame nummers. Bovendien is de invloed van bv. Prince en Sly Stone duidelijk. Ondanks zijn toch al gevorderde leeftijd is Swamp Dogg verrassend goed bij stem. Dit laat hij vooral horen in de soulblues Let me be wrong, de soulballad I’m so happy en Light a candle – ring a bell. Zijn stem kan wat mij betreft de vergelijking met Solomon Burke soms zeker doorstaan.

Elf van de veertien nummers heeft Swamp Dogg zelf (mede) geschreven. De drie covers zijn de langzame soulballad You send me van Sam Cooke, de midtempo soulstamper Your cash ain’t nothing but trash van Charles Calhoun en het funky Smokey Joe’s Café  van het legendarische duo Jerry Lieber & Mike Stoller. Alle drie covers die veel artiesten op hun repertoire hebben staan, maar die Swamp Dogg op dit album op zijn eigen wijze invult.

Liefhebbers van Swamp Dogg komen trouwens extra aan hun trekken, want de limited editon van het album bevat een extra album met zeven soul- en bluesnummers die hij schreef voor Sandra Phillips, Lightning Slim, Irma Thomas, Charlie Whitehead, Z.Z. Hill, Doris Duke en Wolfmoon. Bovendien staan op deze extra editie nog drie nummers van Swamp Dogg himself, waaronder het prachtige Fuck the bomb stop the drugs.

Conclusie: Met The white man made me do it heeft Swamp Dogg een meer dan voortreffelijk album afgeleverd. Lekker keihard draaien is mijn devies.

Tracklist:

1. The white man made me do it
2. Lying lying lying woman
3. Hey Renae
4. You send me
5. Let me be wrong
6. Your cash ain’t nothing but trash
7. I’m so happy
8. That’s what lonesome is
9. Yeah, yeah, yeah, yeah
10. Where is Sly
11. Smokey Joe’s Café
12. Light a candle – ring a bell
13. Prejudice is alive and well
14. If that ain’t the blues nothing is

Bonus CD (best of Swamp Dogg’s soul & blues collection)

1. Rescue me (Sandra Phillips)
2. Good morning heartaches (Lightning Slim)
3. In between tears (Irma Thomas)
4. Read between the lines (Charlie Whitehead)
5. It ain’t no use (Z.Z. Hill)
6. To the other woman (Doris Duke)
7. What is heaven for (Wolfmoon)
8. Fuck the bomb stop the drugs (Swamp Dogg)
9. Synthetic world (Swamp Dogg)
10. My life ain’t nothing but a blues song (Swamp Dogg)

Releasedatum : 18 november 2014

The old world – Herman Brock jr.

Herman Brock jr. is een Nederlandse bluegrass-, americana- en bluesmuzikant, multi-instrumentalist (gitaar, banjo, mandoline, contrabas en dulcimer) en singer songwriter. Hij werd geboren op 18 september 1970 in Winterswijk en groeide op in Terneuzen. Als tiener speelde hij al gitaar in de band van zijn vader. In 1999 richtte hij met bassiste Lizz Sprangers de band Eurocasters op en toerde hiermee meerdere keren door Texas. In 2006 richtte hij samen met Lizz Sprangers (bas, rubboard, vocals)  en Geertje van den Berg (mandoline, autoharp, vocals) de bluegrass- en old timeband Brock & the Brockettes op. Sinds 2009 speelt Brock (gitaar, vocals) ook met zijn bluegrassband Brock’s Blue Grass Bunch, die verder bestaat uit Lizz Sprangers (bas), Henk van der Sypt (mandoline), Hans Wolters (banjo) en David Piedfort (dobro). Met deze band heeft Brock in Kentucky getoerd.

Wie bluegrass in Nederland zegt, zegt dus Herman Brock. Samen met de leden van The Brockettes, The Blue Grass Bunch en met andere groten uit de top van de Nederlandse bluegrass-scene heeft Herman Brock onlangs een nieuw album opgenomen dat binnenkort verschijnt. Het album is in eigen beheer gemaakt en de financiering is door crowdfunding gerealiseerd.

Het nieuwe album, The old world, bevat 16 nummers, waarvan 14 composities van Herman Brock jr. Twee composities zijn van de hand van vader Herman Brock sr. Het album bevat een aantal opzwepende typische bluegrass nummers als Gather around the mike, My old hometown, Good times en Never let the money drag you down. De twee instrumentale nummers, Harvest time en Brock’s breakdown, worden gedomineerd door mandoline, banjo en fiddle). Old world boy is een jodel-blues in de traditie van Jimmie Rodgers. Love me still is een mooi liefdesliedje met een heerlijke bluesharp en mooie backvocals. The ladder is ook een liefdesliedje dat helaas heel slecht afloopt. In Stranger is Henk van der Sypt op bluesharp goed op dreef. Het prijsnummer is The flying Dutchman’s curse, een prachtige ballade over de legende van kapitein Willem van der Decken, alias De Vliegende Hollander. Het album wordt besloten met Live you life to the limit, het levensmotto van Herman Brock jr.

Herman Brock jr. speelt op alle nummers gitaar en neemt de vocalen voor zijn rekening. Gastbijdragen zijn er van Joost van Es (fiddle), Bart van Strien (banjo, bluesharp), Arnold Lasseur, Janos Koolen en Laurens Joensen (mandoline), Jeroen Schmohl en Peter de Smet (dobro), Robert-Jan Kanis (gitaar), Aart Schroevers (bas) en David Buyle (fiddle). Vader Brock sr. is als vocalist op twee nummers te horen waaronder op het mooie countryachtige Cold wind rising.

The old world is een prachtige muzikale reis door de oude wereld, streekverhalen en legendes. Een compliment tenslotte voor het prachtige artwork van de cd.

Tracks:

1. Gather around the mike
2. The old world
3. My old hometown
4. Love me still
5. Harvest time
6. Cold wind rising
7. Good times
8. The ladder
9. Old world boy
10. Diversity
11. Other side of the creek
12. Stranger
13. Never let the money drag you down
14. Flying Dutchman’s curse
15. Brock’s breakdown
16. Live your life to the limit

Releasedatum : 1 februari 2015

The little prayers trilogy

Hij werd op 21 maart 1940 geboren als James Wesley Voight in Yonkers (New York). Hij is een broer van de acteur John Voight (o.a. Midnight Cowboy) en de actrice Angelina Jolie moet oom tegen hem zeggen. In de muziekwereld is hij bekend als Chip Taylor. Hij schreef ontelbare liedjes waaronder wereldhits als Wild Thing (Troggs), Angel of the morning (Merrilee Rush), I can’t let go (Hollies) en Try (Janis Joplin), om er maar een paar te noemen. Vanaf 1971 begon hij zelf platen uit te brengen en die carrière duurt, met een onderbreking in de jaren 80 en 90 toen hij professional gokker was, tot op de dag van vandaag voort. Carrie Rodriguez en Kendal Carson, met wie hij ook getoerd heeft, hebben hun carrière min of meer aan hem te danken.

Hoewel hij al 74 jaar is denkt Taylor er nog niet over om met pensioen te gaan en te stoppen met het schrijven van mooie liedjes, want recent verscheen er weer nieuw materiaal. De pen van de Amerikaanse singer songwriter is blijkbaar nog lang niet leeg.

Het album The little prayers trilogy bevat in totaal 30 nummers, verdeeld over drie cd’s. Op de 11 nummers op cd 1 (Behind an iron door) horen we de typische fluisterende en soms breekbare stem van Chip Taylor. Taylor (zang, gitaar, mondharmonica) wordt bijgestaan door de Noorse pianist Goran Grini, de oude bekende gitarist John Platania, bassist Tony Mercadante en drummer Tony Leone. Er staat zelfs een apart kerstliedje op met de aparte titel Merry f’n Christmas, waarbij u zelf de ontbrekende letters wel in kunt vullen. Twee hoogtepunten op cd 1 zijn Sleep with open windows en I’ll only be me once. Twee prachtige duetten met Lucinda Williams.

De 8 nummers op cd 2 (Love & pain) zijn iets gevarieerder dan die van het eerste deel. Track 224 is een lekker bluesy nummer met mooie bijdragen van Grini op orgel en Platania op gitaar. Greg Leisz op pedal steel in The same way is ook niet te versmaden. Joan’s song is een prachtig liefdesliedje.

Op de derde cd (Little prayers) staan de originele demo’s, hier en daar aangevuld met gitaar, bas en hoorn. Vooral de nummers waarin pianist Goran Grini soleert (Lord what are you giving me now, het titelnummer Little prayers en Wish I could die just one more zijn het beluisteren meer dan waard. Een aantal nummers staan uitgewerkt op de eerste cd.

Degenen die voor het eerst kennis maken met Chip Taylor zullen deze driedubbele cd wellicht iets te veel van het goede/zelfde vinden, maar de echte fans (waaronder ondergetekende) wrijven zich vergenoegd in de handen en hopen dat hij nog jaren door gaat met het schrijven en uitbrengen van mooie americana muziek. En wat mij betreft komt hij ook weer snel naar Nederland want ik denk nog met heel veel plezier terug aan zijn optreden vorig jaar in de Goudse Schouwburg.

CD 1    Behind an iron door

1. He’s a good guy (as well you know)
2. Sleep with open windows
3. Solitary
4. I’ll only be me once
5. Czechoslovakian heaven
6. Used to be a white boy
7. Nine soldiers in Baltimore
8. Ontario crimes
9. Merry f’ Christmas
10. Ted Williams
11. Reprise (Elmer’s white boy

CD 2    Love & pain

1. Hold it right there
2. Bardot
3. Track 224
4. The same way
5. Nothin’ comin’ out of me that I like
6. Girl & boy thing
7. Joan’s song
8. Reprise (Joan’s song)

CD 3    Little prayers

1. Tryin’ to let the angels know
2. Solitary
3. Czechoslovakian heaven
4. Martha, Martha
5. Queen of the world
6. Lord what are you giving me now
7. He’s a good guy (as well you know)
8. The supreme court
9. Little prayers
10. Spoken intro to last song
11. Wish I could die just one more time

Releasedatum : december 2014

An Americana Christmas – Various artists

In december verschijnen altijd veel kerst-cd’s. Artiesten als Wham, Mariah Carey, Mud, Slade en Band Aid beleven dan weer hun jaarlijkse wederopstanding. Op New West Records verscheen onlangs het album (cd en vinyl) An Americana Christmas. Een album met zestien klassieke en nieuwe kerstliedjes, vertolkt door legendarische artiesten en aanstormend talent.

Het album begint traditioneel met een mooi intro waarna Luther Dickinson, zanger gitarist van The North Mississippi Allstars aan Hark! The herald angels sing een pure southern groove  geeft. De pure americana kerstsfeer is te horen in  Everything is cool van John Prine. Aanstormend talent Robert Ellis zingt een originele versie van Pretty paper, de klassieker van Willie Nelson. Hemels is de stem van Emmylou Harris in The first Noel, en uiteraard ontbreekt Johnny Cash niet, The gifts they gave, een nummer uit 1963. Prachtig is het breekbare Just me and these ponies van de Canadees Corb Lund.  Dwight Yoakam geeft een typische Dwight Yoakam invulling aan het aloude Run run Rudolph. Bob Dylan is ook present met zijn opzwepende polka Must be Santa uit 2009. Het aloude Winter wonderland krijgt een uptempo uitvoering door Valerie June. Everybody deserves a merry Christmas van de Texaan Ronnie Fauss zou wel eens een klassieker kunnen worden. Mooie southern soul met community singing. Een van de hoogtepunten op het album is Seasons of my memory van de Amerikaanse singer songwriter Max Gomez. Uitstekende zang, subtiele begeleiding met vooral een prachtige accordeon. Het prijsnummer is Les trois cloches van Ben Keith. De in 2010 overleden pedalsteelgitarist en producent nam dit nummer op in 1994 en wordt bijgestaan door Neil & Pegi Young. Kippenvel! Ook onze eigen Common Linnets doen mee en hun At Christmas time past er goed tussen.  De jonge Nikki Lane uit Nashville is te horen in het vrolijke Falalalove ya  en de alternatieve country band The Old 97’s uit Dallas brengen het slepende Here it is Christmas time. Het album wordt besloten met de klassieker Christmas must be tonight van The Band.

Laat de kerst maar komen. Met deze prachtige kerst-cd smaakt de kalkoen ongetwijfeld extra lekker.

Tracklist:

1. Hark! The herald angels sing – Luther Dickinson
2. Everything is cool – John Prine *)
3. Pretty paper – Robert Ellis
4. The first Noel – Emmylou Harris
5. The gifts they gave – Johnny Cash
6. Just me and these ponies (for Christmas this year) – Corb Lund
7. Run run Rudolph – Dwight Yoakam *)
8. Must be Santa – Bob Dylan
9. Winter wonderland – Valerie June
10. Everybody deserves a merry Christmas – Ronnie Fauss *)
11. Seasons of my memory – Max Gomez
12. Les trois cloches – Ben Keith w/Neil & Pegi Young
13. At Christmas time – The Common Linnets
14. Falalalove ya – Nikki Lane
15. Here it is Christmas time – Old 97’s
16. Christmas must be tonight – The Band

*) niet op vinyl

Releasedatum cd : 10 oktober 2014