Gerritschinkel.nl Columns & meer

31mei/210

Sportzomer

Op het moment dat ik deze column schrijf schijnt de zon volop. Ik zie een strak blauwe lucht en de thermometer is aan een stijgende lijn begonnen. Vogels kwetteren uitbundig in de bomen, eenden banen zich met hun kroost een weg door de sloot en een enkele vlinder danst door mijn tuin. Na een natte meimaand lijkt iedereen vrolijk te zijn. De zomer is in aantocht! En minister Hugo de Jonge deed er zondag nog een schepje bovenop door te melden dat Nederland er in september weer normaal uit gaat zien. Nu is Hugo niet in zijn eerste datum gestikt, maar ik hoop dat hij toch een keer gelijk krijgt.

Zaterdag krijgen we versoepelingen in het coronabeleid. Ook in de sportwereld. De jeugd mag weer competitie gaan spelen, maar spelers vanaf 18 jaar mogen alleen nog onderlinge wedstrijden spelen. Dus bv. nog geen ONA tegen Olympia, of DONK tegen Jodan Boys. Maar het is een begin, zeker nu sporters vanaf 27 jaar ook weer mee mogen doen met de groep. En de sportkantines mogen onder voorwaarden weer open.

Kortom, we gaan hopelijk een mooie sportzomer tegemoet. Er komt weer leven in de brouwerij van de sportclubs en er staat een aantal grote sportevenementen voor de deur, zoals bv. het EK voetbal. De oranjekoorts op radio en tv begint al op te komen en menigeen zal weer proberen, veelal met smakeloze acties, een graantje mee te pikken. De supporters draaien ook al warm. Straks een groot scherm op de Goudse Markt?

Ik kijk vooral uit naar de Tour de France. En de Olympische Spelen in Tokio, als die door gaan. Maar in ieder geval heeft de zomer zich al laten zien.    

   

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
28mei/210

Lucinda Williams – Runnin’ down a dream – tribute to Tom Petty

Singer-songwriter-gitarist Tom Petty (20 oktober 1950 -  2 oktober 2017) is al weer ruim 3 ½ jaar dood, maar hij is gelukkig niet vergeten en zijn muziek leeft voort. Veel muzikanten vonden en vinden nog steeds inspiratie in de songs van Tom Petty en zetten deze op de plaat.

Zo ook singer-songwriter Lucinda Williams. Met vertrouwde muzikanten verdiepte zij zich in het repertoire van een aantal van haar favorieten die de zesdelige serie Lu’s Jukebox vormen. De oorspronkelijke streamings gaan nu op cd en vinyl  verschijnen. Vol. 1 Runnin’ down a dream – a tribute to Tom Petty, gewijd aan de betreurde Petty, is vorige maand uitgebracht.

Met Rebels, (Southern accents, 1985), opent het album stevig met vooral robuust drumwerk. Het titelnummer Runnin’ down a dream, van Petty’s debuutalbum Full moon fever (1989) is een vette rocker, met vlammend gitaarwerk en een ‘jagende’ ritmesectie. Het nummer Gainsville, zijn geboorteplaats in Florida, was een onuitgebrachte track van Tom Petty tot het nummer in 2018 op de box An American treasure verscheen. Indringend is Williams’ zang in de swampy versie van Louisiana rain, een song uit de beginperiode van Tom Petty & the Heartbreakers (Damn the torpedoes, 1979). Dan volgen er weer twee songs van Full moon fever. Een stevige versie van I won’t back down, met een pompende bas en een fraaie slide en de kenmerkende lijzige zang van Williams en een twangy gitaar in de ballad A face in the crowd. Van het album Wildflowers (1994) heeft Williams gekozen voor het titelnummer, met een mooie bijdrage van Joshua Grange op elektrische piano, en voor het ruige You wreck me. Twangy gitaarwerk en de weer typische zang is er daarna in de ballad Room at the top (Echo 1999). De volgende ballad You don’t know how it feels (Wildflowers 1994) is een van de hoogtepunten. Na het funky Down south, van Petty’s 3e en laatste soloalbum Highway companion (2006), trakteert Williams ons op een broeierige en ‘slepende’ versie van Southern accents. Lucinda Williams sluit het album af met Stolen moments, haar eigen mooie stevige ode aan Tom Petty.

Conclusie: Lucinda Williams c.s. brengen een passievolle ode aan Tom Petty. Ik ben benieuwd naar vol. 2 t/m 6.

Tracks cd:

  1. Rebels
  2. Runnin’ down a dream
  3. Gainesville
  4. Louisiana rain
  5. I won’t back down
  6. A face in the crowd
  7. Wildflowers
  8. You wreck me
  9. Room at the top
  10. You don’t know how it feels
  11. Down south
  12. Southern accents
  13. Stolen moments

Line-up:

  • Lucinda Williams – zang
  • Joshua Grange – gitaar, keyboards
  • Fred Eltringham – drums
  • Steve Mackey – bas
  • Stuart Mathis – gitaar
24mei/210

Ad Vanderveen – Release

Singer-songwriter-gitarist Ad Vanderveen is geboren op 21 september 1956 in Hilversum. Zijn muzikale ster is de afgelopen decennia hoog gestegen in Europa en de VS en zijn muziek is stevig geworteld in de americana. Dit heeft wellicht te maken met zijn Canadese roots omdat zijn halve familie de Canadese nationaliteit heeft. Vanaf zijn 14e speelt hij al in R&R bandjes. Muzikaal is Vanderveen beïnvloed door o.a. Bob Dylan, Neil Young, John Lennon en Townes van Zandt 

Begin jaren ’80 van de vorige eeuw richt hij zijn eigen band Personnel. Hun debuutalbum On strike verschijnt in 1983. Op hun in 1992 in Nashville, Tennessee, opgenomen album Continuing stories spelen o.a. Al Kooper, Flaco Jimenez en Al Perkins mee. Begin jaren ’90 verlaat Vanderveen Personnel en start een succesvolle solocarrière.  Vanderveen is zeer productief want jaarlijks verschijnen er nieuwe albums van hem. “Zolang de nummers blijven komen blijf ik doorgaan, waarschijnlijk stop ik als ze niet meer komen”, aldus Vanderveen. 

Deze maand verschijnt zijn nieuwe album Release, de opvolger van het vorig jaar verschenen album Treasure keepers. De tien nieuwe songs zijn opgebouwd rond de zang en de akoestische gitaar van Ad Vanderveen. De productie is in handen van hemzelf en Pete Fisher.

Het album opent met het titelnummer Release. Warme akoestische gitaarklanken, harmonie vocalen in het refrein, strings en mondharp in de beste traditie van Neil Young. Na het ingetogen One last song komt in het prachtige en sfeervol geïnstrumenteerde Always the next de geest van Bob Dylan voorbij. De harmonie vocals zijn weer fijn in het rustige Dared to dream, waarna het tempo in Wildfire omhoog gaat met slide en een ‘klagende’ mondharp. De prachtige ballad Fickle mind is een van de pareltjes van het album en in het rustige Nothing but a dream  bewijst Vanderveen nogmaals dat hij in dit genre een uitstekende zanger is. De harmonievocalen van Kersten de Ligny zijn weer heerlijk in Garden of home. Mooi ook de tinkelende pianoklanken. Ol ’56 met banjois Dylan achtig en in het slotnummer Thank you zijn invloeden van Townes van Zandt te horen.

Conclusie: Release is een warm americana album van grote klasse zoals we van Ad Vanderveen gewend zijn. Hopelijk blijven zijn nummers komen en gaat hij nog lang door zodat we nog veel meer moois kunnen verwachten.

Tracks cd:

  1. Release
  2. One last song
  3. Always the next
  4. Dared to dream
  5. Wildfire
  6. Fickle mind
  7. Nothing but a dream
  8. Garden of home
  9. Ol’ 56
  10. Thank you

Line-up:

  • Ad Vanderveen – zang, gitaren, piano, harmonica
  • Kersten de Ligny – harmonie vocals
  • Pete Fisher – bas
  • Michael Kay – drums, percussie
  • The Neil James Morrison Ensemble – strings

24mei/210

Een lach en een traan

De voetbalcompetities hadden de afgelopen week hun ontknoping. Ook nu was er weer vreugde en verdriet. ADO Den Haag van FC VVV likken hun wonden en komen zakdoeken te kort. Vreugdetranen zijn er bij Cambuur en Go Ahead Eagles en bij De Graafschap en Almere City vloeiden bittere tranen. In Nijmegen juichten zondag de fans van NEC voor de promotie naar de Eredivisie. Bij NAC, dat een paar dagen daarvoor FC Emmen in een tranendal stortte, droop de frustratie er nu van af. In Engeland plaatste Liverpool zich op het nippertje voor de Champions League, maar nam Wijnaldum met rode ogen afscheid. Memphis Depay nam ontgoocheld afscheid van Olympique Lion. Trainer Ronald Koeman verkeert in onzekerheid of hij mag blijven of zijn biezen moet pakken bij FC Barcelona. Maar een vette afkoopsom zal zijn tranen dan snel doen drogen. Deze week maakt bondscoach Frank de Boer zijn definitieve WK selectie bekend. Van de voorlopige 34 geselecteerden zullen woensdag acht spelers met waterlanders te maken krijgen.

Maar de mooiste tranen waren zondag te zien in de Kuip, waar een door de wol geverfde trainer Dick Advocaat het niet droog kon houden. Emotioneel beleefde de 73-jarige Hagenaar zijn laatste wedstrijd als clubtrainer. Hoewel je bij Dick altijd een slag om de arm moet houden. Hij wilde niet op de schouders om een ereronde te maken. Zijn tranen niet bedwingend baande de kleine generaal zich een weg naar de catacomben.     

Na 15 mooie jaren nam ook Gouwenaar Sven van Beek afscheid van Feyenoord. Naast veel mooie momenten heeft hij veel tegenslagen gehad. Bij de vele blessures stonden de tranen hem nader dan het lachen. Maar de lach is terug. Succes met je verdere carrière Sven!

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
20mei/210

Jacques Mees – Masked and separated

De Tilburgse singer-songwriter Jacques Mees (1959, Moergestel), wordt al op jonge leeftijd door de muziek gegrepen. Als hij 11 jaar is koopt hij zijn eerste gitaar. Zijn eerste en grootste inspiratiebron was en is nog steeds Bob Dylan. Later ontdekt hij ook de muziek van artiesten als Woody Guthrie, Hank Williams en Dave van Ronk. In 1996 verschijnt zijn eerste officiële album Drive them all crazy. Jacques Mees staat alom bekend als de bekendste en beste vertolker van de songs van Bob Dylan.  De naam Jacques Mees wordt zelfs vermeld in het in 2011 verschenen ABC Dylan Book van de vorig jaar overleden Nederlandse popjournalist Bert van de Kamp.

Deze maand wordt de op 24 mei 1941 in Duluth, Minnesota, geboren singer-songwriter Bob Dylan 80 jaar. Een mijlpaal die de muziekwereld niet ongezien aan zich voorbij laat gaan. En dus zal het ook niemand verbazen dat dit voor Jacques Mees aanleiding is om zijn grote inspiratiebron muzikaal te eren. Speciaal voor de 80e verjaardag van de meester heeft hij een tribute cd gemaakt. Op deze ep, Masked and separated, vertolkt Mees op zijn geheel eigen wijze vijf songs van Dylan. Een belangrijke rol is op het album weggelegd voor de Italiaanse klassieke gitarist Luigi Catuogno. De vijf songs werden door Mees en Catuogno zorgvuldig gekozen, zodat de sound en de stijl van beiden in deze songs tot hun recht komen. 

De titel van de ep is ontleend aan ‘Masked and anonymus’, een Amerikaans-Britse dramafilm uit 2003, geschreven door Larry Charles en Bob Dylan (onder het pseudoniem Sergei Petrov). In deze film zijn wereldsterren te zien als John Goodman, Jeff Bridges, Penélope Cruz, Val Kilmer, Mickey Rourke en Jessica Lange. Dylan is in deze film ook te zien als de iconische rocklegende Jack Fate.

Masked verwijst bij Mees en Catuogno naar gemaskerd met mondkapjes en separated naar het gescheiden zijn door COVID-19. Zo is het idee bij Mees en Catuogno ontstaan om de muziek in Italië en Nederland op te nemen.

Het openingsnummer Father of night komt van Dylan’s album New morning uit 1970. Net als bij Dylan is het ook bij Mees een heel kort nummer van nog geen twee minuten. Prachtig is de klassieke gitaar van Luigi Catuogno. Queen Jane approximately is afkomstig van het album Highway 61 Revisited uit 1965. De uitvoering van Mees wijkt behoorlijk af van het, overigens ook prachtige, origineel dat o.a. door het orgel van Al Kooper en de scheurende mondharp van Dylan wordt gedomineerd. Mees en de schotelen ons hier een mooie akoestische versie voor. De favoriete song van Mees en Catuogno is Dirge uit 1974 (Planet waves). In deze prachtige ingetogen versie horen we weer een fenomenale Catuogno. Tell me (Infidels outtake uit 1983 en in 1991 verschenen op The Bootleg Series vol. 1-3) is ook weer een heel mooie song. Sterke zang, fraaie contrabas, klassieke gitaar en een heerlijke accordeon van de veelzijdige Italiaanse muzikante Anna Palumbo. Not dark yet (Out of mind 1997) is vooral door de grote muzikale inbreng van Martijn Kerkhofs, een fantastische afsluiter.

Conclusie: Masked and separated  is een prachtige ode aan Bob Dylan.

Tracks cd:

  1. Father of night
  2. Queen Jane approximately
  3. Dirge
  4. Tell me
  5. Not dark yet

Line-up:

  • Jacques Mees – zang, akoestische gitaar, mondharmonica
  • Luigi Catuogno – klassieke gitaar
  • Jos van Es – contrabas
  • Martijn Kerkhofs – tamboerijn, gitaren
  • Anna Palumbo – accordeon

17mei/210

Annie Keating – Bristol county tides

De Amerikaanse singer-songwriter Annie Keating is geboren in Boston, Massachusetts, en woont tegenwoordig in Brooklyn (New York). Het werk van Keating wordt regelmatig vergeleken met Gillian Welch, Lucinda Williams, Patty Griffin, Allison Krauss, Bonnie Raitt, Emmylou Harris, Bob Dylan, John Prine, Willie Nelson en Johnny Cash. En als dat geen compliment is weet ik het ook niet meer. Keating deelde het podium met o.a. John Hiatt, Dan Bern en Bon Iver en trad op verschillende festivals op. In Nederland was ze o.a. te bewonderen op het Take Root Festival. In 2004 kwam haar debuutalbum The high dive uit, een album met een mix van folkpop en countryrock.

Vorige maand verscheen het nieuwe album van Annie Keating. De inspiratie voor de 15 songs op het door gitarist Teddy Kumpel geproduceerde Bristol county tides deed Keating op in de eerste maanden van de COVID-19 pandemie tijdens een familieretraite in Bristol County, Massachusetts.

Het album opent stevig rockend met het door drums gedragen Third street. Kindred spirit, Marigold en Nobody knows zijn ballads, variërend van bluesy met ingetogen zang, stevig en dynamisch, tot melodieus met lekkere gitaarsolo’s en golvende orgeltonen. De begeleidingsband is geweldig op dreef in Blue moon tide. Prachtig is Keating’s zang in Half mast. High tide, met fraaie bastonen, percussie en lyrische gitaarlicks is afwisselend ingetogen en stevig. Piano en pedal steel maken van de rustige ballad Kindness een pareltje. Lucinda Williams komt heel erg dichtbij in Hank’s saloon. Prachtig ook de accordeon, de tinkelende piano en de backing vocals. Ingetogen en soms fluisterend is de zang in Song for a friend. Sterk is de band in de melodieuze ballad Doris en subtiel is de begeleiding, met pedal steel en akoestisch gitaar in Bittersweet. Lucky 13 is weer lekker stevig met felle gitaarlicks en een orgelsolo. In Shades of blue wisselen rustige en meer stevige gedeeltes elkaar af. Goodbye is een mooi slotstuk waarin de begeleiders opnieuw hun klasse tonen.        

Conclusie:

Bristol county tides is een zeer sterk album.

Tracks cd:

  1. Third street
  2. Kindred spirit
  3. Marigold
  4. Nobody knows
  5. Blue moon tide
  6. Half mast
  7. High tide
  8. Kindness
  9. Hank’s saloon
  10. Song for a friend
  11. Doris
  12. Bittersweet
  13. Lucky 13
  14. Shades of blue
  15. Goodbye

Line-up:

  • Annie Keating – zang, akoestische gitaar
  • Teddy Kumpel – akoestische gitaar, elektrische gitaar, 12 string gitaar, bas, bariton gitaar, banjo, mandoline, zang
  • Steve Williams – drums, percussie, backing vocals
  • Todd Caldwell – orgel, piano, melodica, accordeon, backing vocals
  • Richard Hammond – elektrische gitaar, akoestische gitaar, bas, backing vocals
  • Charlie Giordano – accordeon
  • Gerald Menke – pedal steel
  • Chris Tarrow – pedal steel, baritone
  • Adam Podd – piano
17mei/210

Historische stap

De mannen van GZCDONK zorgden afgelopen zondag voor een grote verrassing. Wie ruim een maand geleden zijn geld had gezet op een landskampioenschap van de Goudse waterpoloërs had zich nu gelukzalig in de handen kunnen wrijven. Na zich eerst in de ogen te hebben gewreven of ze niet droomden. De competitie verliep soms wat moeizaam, maar in de play-offs werden de mouwen opgestroopt en na een lange serie spannende wedstrijden mocht GZCDONK na elf jaar de kampioensschaal juichend weer in ontvangst nemen en trots aan hun fans tonen. Klasse!

De supporters van GZCDONK waren blij verrast met de titel van de mannen, maar ze hadden wellicht eerder gerekend op een nieuwe landstitel van de vrouwen. Maar dit feest ging helaas niet door. In een snikheet zwembad De Peppel, de reep mars die ik van een vriendelijke dame had gekregen was bijna vloeibaar geworden, ging het zaterdag voor de tweede keer net weer mis. Jammer!

Vreugde en teleurstelling, verdriet vind ik een te groot woord, lagen weer eens heel dicht bij elkaar. Maar Gouda is wel weer een keer duidelijk op de sportieve waterpolokaart gezet.   

Tenslotte wil ik nog even de zgn. ‘historische stap’ van de KNVB aanstippen. Met ingang van het nieuwe seizoen mogen vrouwelijke amateurvoetballers in een 1e mannenelftal gaan spelen. Het klinkt mooi, maar ik weet nog niet goed wat ik hiervan moet vinden. Heeft de emancipatie in Zeist toegeslagen? Omgekeerd mogen mannen niet in een vrouwenteam spelen, dus of je dan van emancipatie kunt spreken is nog maar de vraag. En dan zijn er nog de  praktische haken en ogen die aan het ‘historische’ voorstel zitten. Jodan Boys, Olympia, ONA, DONK, Gouda en GSV, ik ben benieuwd wie van jullie de primeur heeft.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
10mei/210

Archie Lee Hooker & The Coast to Coast Blues Band – Living in a memory

Blueszanger Archie Lee Hooker (25 december 1949, Lambert, Mississippi) is een neef van de legendarische John Lee Hooker. Als tiener verhuist hij naar Memphis, Tennessee, waar hij de gospelgroep The Marvelous opricht. In 1989 verkast Archie naar Californië en wordt lid van de band van oom John Lee Hooker, waar hij tot diens overlijden in 2001 deel van uitmaakt. In 2011 vertrekt Archie naar Frankrijk en gaat met Carl Wyatt & the Delta Voodoo Kings door Europa toeren. Maar Archie wil toch een eigen band. Hij vindt de juiste muzikanten en hij richt Archie Lee Hooker & the Coast to Coast Blues Band op. De band bestaat naast Hooker uit de Brazilianen Fred Barreto (lead gitaar), Matt Santos (Hammond en mondharmonica), de Franse bassist Fageot en de Luxemburgse drummer Yves ‘Deville’ Ditsch. Hun debuutalbum Chilling verschijnt in 2018. Het album wordt zeer goed ontvangen en krijgt lovende kritieken   

Eind april verscheen hun nieuwe album Living in a memory. Het album bevat twaalf nieuwe songs en is opgenomen in de Gam Studio in Waimes in het hart van de Belgische Ardennen.

Met een paar ferme klappen van Yves Ditsch opent het album met het soulvolle Long gone. Naast de geweldige blazerssectie is ook een daverende Hammondsolo van Matt Santos te horen. De blazers, de spetterende gitaarsolo van Fred Barreto en het fraaie outtro van de mondharp trekken de aandacht in It’s a jungle out there. Gitarist Bernard Allison is met een felle gitaarsolo te gast in de groovy soulbluesrocker Blinded by love. Het titelnummer Living in a memory is een warme met strijkers versierde soulballad. Het intens gezongen Sorry baby opent met een zeer mooi trompetintro en ook de lyrische gitaarsolo is niet te versmaden. De zang in deze soulbluesballad, maar ook in veel andere tracks, roept bij mij herinneringen op aan Isaac Hayes en Albert King. In de shuffle Getaway, met een vette gitaarsolo en een daverende Hammondsolo, zegt Hooker Los Angeles vaarwel en begroet hij Frankrijk. Het onderwerp in het onheilspellende Parchman bound is de Mississippi State Penitentiary. De vette blues Nightmare blues wordt grotendeels gedomineerd door de ruige mondharp van Santos. De fantastische blazerssectie is weer in topvorm in de swingende jumpblues My baby. Indringend is het gitaarwerk van Santos daarna in de gloedvolle slowblues Lost a good woman, evenals zijn wah way gitaarsolo’s in het funky Give it with a smile, waarin de blazers ook weer op de voorgrond treden, met een hoofdrol voor de saxofoon. In het mooie, vrijwel akoestische, I miss you mama brengt Hooker een ode aan zijn moeder.

Conclusie: Living in a memory is een geweldig album van een gepassioneerde zanger en een uitstekende band, met een fantastische blazerssectie als kers op de taart.

Tracks cd:

  1. Long gone
  2. It’s a jungle out there
  3. Blinded by love
  4. Living in a memory
  5. Sorry baby
  6. Getaway
  7. Parchman bound
  8. Nightmare blues
  9. My baby
  10. Lost a good woman
  11. Give it with a smile
  12. I miss you mama
10mei/210

De kers op de taart

Waterpolowedstrijden zonder publiek, ik ben er aan gewend geraakt. Maar toch waren er bij de play-offs twee gasten aanwezig. De beroemde filmregisseur van spannende trillers Alfred Hitchcock en de Hongaarse boeienkoning Harry Houdini. Niet lijfelijk, maar hun geesten dwaalden rond. Vorige week zondagmiddag in Amersfoort, toen de heren van GZCDONK zich, na een bloedstollende strafworpenserie, plaatsten voor de halve finale. En afgelopen zaterdag ontsnapten de heren aan uitschakeling en brachten strafworpen uitstel van executie. Maar onder het motto ‘driemaal is scheepsrecht’ kegelden de Gouwenaars zondag regerend landskampioen UZSC er toch uit. Finale bereikt! Voor velen toch een verrassing.  

Ook de dames van GZCDONK bereikten de finale. Minder spannend maar vol overtuiging. Je moet het toch maar even doen, want wie wil de regerend landskampioen niet laten struikelen.

Zowel de Goudse heren als de Goudse dames gaan nu voor de landstitel. De heren konden in 2010 voor het laatst juichen maar tegenstander ZV De Zaan wil ook wel eens een keer kampioen worden. Polar Bears, de tegenstander van de dames, verloor in 2019 in de finale van de Goudse dames, en wil die nederlaag graag uitwissen verwacht ik.

Komend weekend moet de kers op de taart worden gezet. Helaas niet voor kolkende tribunes. Ik kan me nog onvergetelijke finales herinneren. Die zondagmiddag, met mijn microfoon staand op een keukentrapje in het badmeestershokje van De Tobbe. Of die bloedhete zaterdagmiddag toen de stroom was uitgevallen en ik via een 30-meter lange kabel bij een kennis aan de Groenhovenweg toch kon inpluggen en verslag doen.

Sportief Gouda houdt a.s. weekend de adem in. Twee landstitels? En ik heb er geen enkel bezwaar tegen als Hitchcock en Houdini ook weer aanwezig zijn.  

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
6mei/210

Ted Russell Kamp – Solitaire

De Amerikaanse singer-songwriter Ted Russell Kamp is geboren in New York City, maar woont tegenwoordig in Los Angeles, California. Deze multi-instrumentalist en producer is sinds 1995 actief in de muziekscene. Hij is bekend als bassist in de band van Shooter Jennings en speelt ook bas op albums van o.a. Waylon Jennings. Ted Russell Kamp, die ook in Nederland een graag geziene artiest is, brengt in 1996 zijn debuutalbum als soloartiest uit. Vanaf 2005 komen er met grote regelmaat nieuwe soloalbums uit. Deze maand verscheen Solitaire, zijn 13e soloalbum, de opvolger van het vorig jaar verschenen Down in the den

My girl now is de vrolijke opener met lekker mandolinespel. Kamp schreef dit nummer al een aantal jaren geleden met Mick Brown en het verscheen in 2014 op het album Hearts from above van Brown’s band Micky and the Motorcars. Path of least resistance is sober geïnstrumenteerd met akoestische gitaar en elektrische bas. Steviger wordt het met You can go to hell, I’m going to Texas. Uptempo countryrock met een fraaie pedalsteel van John Schreffer en harmoniezang van Vanessa Olivarez. Birds that sing at down is een prachtige song met een hoog Guy Clarke gehalte en mooi zwevende orgeltonen. Kamp schreef het gospelachtige As far as the eye can see samen met Matt Szlachetka die ook de backing vocals hier voor zijn rekening neemt. Zeer fraai zijn hier weer de baslijnen. Mark Mackay speelt elektrische gitaar en is te horen in de backing vocals op The hardest road to find, een nummer in de geest van Guy Clark. In het titelnummer Solitaire is alleen Kamp te horen met zang en akoestische gitaar. Shane Alexander is medecomponist van het folky Western wind. Prachtig is het acapella zanggedeelte van Kamp, Alexander en Schreffer in dit nummer. Het bluesy By your man en het ingetogen folky A rose or two zijn pure Ted Russell Kamp songs, want hij speelt alle instrumenten zelf op deze nummers. In The spark is de ‘slepende’ pedalsteel weer een lust voor het oor. Brian Whelan horen we in de backing vocals. Only a broken heart is voornamelijk zang en bas. De zwevende orgeltonen zijn er weer in Exception to the rule en prachtig is de slidesolo van Ed Jurdi. Het slotnummer Lightning strikes twice is opwindende bluegrass. Medeauteur Don Gallardo is te horen in de backing vocals. Kamp speelt op dit nummer ook weer alle instrumenten.

Conclusie: Net als zijn voorganger Down in the den is Solitaire een prachtplaat.  

Tracks cd:

  1. My girl now
  2. Path of least resistance
  3. You can go to hell, I’m going to Texas
  4. Birds that sing at down
  5. As far as the eye can see
  6. The hardest road to find
  7. Solitaire
  8. Western wind
  9. Be your man
  10. A rose or two
  11. The spark
  12. Only a broken heart
  13. Exception to the rule
  14. Lightning strikes twice

Line-up:

  • Ted Russell Kamp – zang, bas, akoestische gitaar, elektrische gitaar, dobro, dulcimer, mandoline, banjo, Hammond, Wurlitzer, accordeon, toy piano, drums, shaker, tamboerijn, snaps, claps
  • Shane Alexander – zang (track 8)
  • Jim Doyle – drums (track 3,11)
  • Don Gallardo – zang (track 14)
  • Ed Jurdi – slide gitaar, zang (track 13)
  • Mark Mackay – elektrische gitaar, zang (track 6)
  • Vanessa Olivarez – zang (track 3)
  • John Schreffer – pedal steel (track 3,11), zang (track 8)
  • Matt Szlachetka – zang (track 5)
  • Brian Whelan – zang (track 11)