Annie Keating – Bristol county tides
De Amerikaanse singer-songwriter Annie Keating is geboren in Boston, Massachusetts, en woont tegenwoordig in Brooklyn (New York). Het werk van Keating wordt regelmatig vergeleken met Gillian Welch, Lucinda Williams, Patty Griffin, Allison Krauss, Bonnie Raitt, Emmylou Harris, Bob Dylan, John Prine, Willie Nelson en Johnny Cash. En als dat geen compliment is weet ik het ook niet meer. Keating deelde het podium met o.a. John Hiatt, Dan Bern en Bon Iver en trad op verschillende festivals op. In Nederland was ze o.a. te bewonderen op het Take Root Festival. In 2004 kwam haar debuutalbum The high dive uit, een album met een mix van folkpop en countryrock.
Vorige maand verscheen het nieuwe album van Annie Keating. De inspiratie voor de 15 songs op het door gitarist Teddy Kumpel geproduceerde Bristol county tides deed Keating op in de eerste maanden van de COVID-19 pandemie tijdens een familieretraite in Bristol County, Massachusetts.
Het album opent stevig rockend met het door drums gedragen Third street. Kindred spirit, Marigold en Nobody knows zijn ballads, variërend van bluesy met ingetogen zang, stevig en dynamisch, tot melodieus met lekkere gitaarsolo’s en golvende orgeltonen. De begeleidingsband is geweldig op dreef in Blue moon tide. Prachtig is Keating’s zang in Half mast. High tide, met fraaie bastonen, percussie en lyrische gitaarlicks is afwisselend ingetogen en stevig. Piano en pedal steel maken van de rustige ballad Kindness een pareltje. Lucinda Williams komt heel erg dichtbij in Hank’s saloon. Prachtig ook de accordeon, de tinkelende piano en de backing vocals. Ingetogen en soms fluisterend is de zang in Song for a friend. Sterk is de band in de melodieuze ballad Doris en subtiel is de begeleiding, met pedal steel en akoestisch gitaar in Bittersweet. Lucky 13 is weer lekker stevig met felle gitaarlicks en een orgelsolo. In Shades of blue wisselen rustige en meer stevige gedeeltes elkaar af. Goodbye is een mooi slotstuk waarin de begeleiders opnieuw hun klasse tonen.
Conclusie:
Bristol county tides is een zeer sterk album.
Tracks cd:
- Third street
- Kindred spirit
- Marigold
- Nobody knows
- Blue moon tide
- Half mast
- High tide
- Kindness
- Hank’s saloon
- Song for a friend
- Doris
- Bittersweet
- Lucky 13
- Shades of blue
- Goodbye
Line-up:
- Annie Keating – zang, akoestische gitaar
- Teddy Kumpel – akoestische gitaar, elektrische gitaar, 12 string gitaar, bas, bariton gitaar, banjo, mandoline, zang
- Steve Williams – drums, percussie, backing vocals
- Todd Caldwell – orgel, piano, melodica, accordeon, backing vocals
- Richard Hammond – elektrische gitaar, akoestische gitaar, bas, backing vocals
- Charlie Giordano – accordeon
- Gerald Menke – pedal steel
- Chris Tarrow – pedal steel, baritone
- Adam Podd – piano
Historische stap
De mannen van GZCDONK zorgden afgelopen zondag voor een grote verrassing. Wie ruim een maand geleden zijn geld had gezet op een landskampioenschap van de Goudse waterpoloërs had zich nu gelukzalig in de handen kunnen wrijven. Na zich eerst in de ogen te hebben gewreven of ze niet droomden. De competitie verliep soms wat moeizaam, maar in de play-offs werden de mouwen opgestroopt en na een lange serie spannende wedstrijden mocht GZCDONK na elf jaar de kampioensschaal juichend weer in ontvangst nemen en trots aan hun fans tonen. Klasse!
De supporters van GZCDONK waren blij verrast met de titel van de mannen, maar ze hadden wellicht eerder gerekend op een nieuwe landstitel van de vrouwen. Maar dit feest ging helaas niet door. In een snikheet zwembad De Peppel, de reep mars die ik van een vriendelijke dame had gekregen was bijna vloeibaar geworden, ging het zaterdag voor de tweede keer net weer mis. Jammer!
Vreugde en teleurstelling, verdriet vind ik een te groot woord, lagen weer eens heel dicht bij elkaar. Maar Gouda is wel weer een keer duidelijk op de sportieve waterpolokaart gezet.
Tenslotte wil ik nog even de zgn. ‘historische stap’ van de KNVB aanstippen. Met ingang van het nieuwe seizoen mogen vrouwelijke amateurvoetballers in een 1e mannenelftal gaan spelen. Het klinkt mooi, maar ik weet nog niet goed wat ik hiervan moet vinden. Heeft de emancipatie in Zeist toegeslagen? Omgekeerd mogen mannen niet in een vrouwenteam spelen, dus of je dan van emancipatie kunt spreken is nog maar de vraag. En dan zijn er nog de praktische haken en ogen die aan het ‘historische’ voorstel zitten. Jodan Boys, Olympia, ONA, DONK, Gouda en GSV, ik ben benieuwd wie van jullie de primeur heeft.
