Gerritschinkel.nl Columns & meer

29jul/170

The last days of Oakland – Fantastic Negrito

Fantastic Negrito (1968), geboren als Xavier Amin Dphrepaulezz, is een Afro Amerikaanse singer-songwriter wiens muziek geworteld is in de blues, soul, R&B, funk en rock. Negrito is het achtste van de vijftien kinderen. Zijn vader is een diep gelovige Somalische moslim die zeer streng was voor zijn kinderen. Als hij 12 jaar is verhuist het gezin van Negrito naar Oakland, California. Maar het leven van Negrito gaat niet over rozen. Zo handelt hij o.a. op jonge leeftijd al in drugs. Na het beluisteren van het album Dirty mind van Prince en het feit dat hij hoorde dat Prince zichzelf leerde spelen, gaat hij ook zelf met het leren muziek maken aan de slag. In 1996 komt onder de naam Xavier zijn eerste album The X Factor uit. In 1999 krijgt Negrito een bijna fataal auto-ongeluk en ligt drie weken in coma. De carrière van Negrito komt echter niet goed van de grond en in 2007 besluit hij te stoppen met het maken van muziek. Maar de geboorte van zijn zoon in 2014 zorgt er voor dat hij de muzikale draad weer oppakt. In 2015 wint hij de NPR’s Tiny Desk Contest en in 2016 brengt hij het album The last days of Oakland uit. Dit album wordt lovend ontvangen en The Times en The Guardian waarderen het album met vier sterren. In februari jl. ontvangt Negrito voor The last days of Oakland een Grammy Award voor Best Contemporary Blues Album.

Op 30 juni jl. kwam er een reissue uit van The last days of Oakland. Deze reissue bevat naast de originele tracklist ook twee nieuwe, nooit uitgebracht songs. Het album ademt blues en soul met punk invloeden en verhaalt over de grimmigheid, armoede en racisme. Het album begint stevig met de stomping soulblues Working poor gevolgd door de indringende soulblues About a bird, met de klagende stem van Negrito en lekkere backingvocals. Scary woman is een funky uptempo bluesrocker met een ‘jagende’ ritmesectie. Rassenonderdrukking is het thema in Interlude 1 – What would you do en The nigga song. De enige cover op het album is Lead Belly’s In the pines. Heel mooi vertolkt door Negrito en zijn band. Het fel rockende Hump thru the winter, met wederom de indringende zang en de strakke ritmesectie, vertoont duidelijke invloeden van Led Zeppelin en The Black Keys. Lost in the crowd doet me denken aan Jack White. Een fel nummer met mooie piano-intermezzo’s. In het jazzy Sly & the Family Stone achtige The worst wordt het kapitalisme gehekeld en in het prachtig gezongen stevige en van mooie intermezzo’s voorziene Rant rushmore stelt Negrito de corruptie aan de kaak. Het prijsnummer is de schitterende soulballad Nothing without you. Uitstekende zang, keys en korte scherpe gitaarsolo. De twee nieuwe nooit eerder uitgebrachte tracks Push back en The shadows sluiten helemaal aan op de eerdere nummers. Stevig, strakke ritmesectie, indringende zang, handclapping en een mooie orgelsolo in het slotnummer.

Conclusie: The last days of Oakland is een zeer sterk album. Uitstekende hedendaagse (soul- rock)blues.

Tracks:

  1. Intro – The last days of Oakland
    2. Working poor (explicit)
    3. About a bird
    4. Scary woman
    5. Interlude 1 – What would you do
    6. The nigga song
    7. In the pines (Oakland)
    8. Hump thru the winter
    9. Lost in a crowd
    10. Interlude 2 – El Chileno
    11. The worst
    12. Rant rushmore
    13. Nothing without you
    14. Push back
    15. The shadows

Line up

  • Fantastic Negrito – zang, gitaar, piano
  • Lionel Holoman – orgel, piano
  • Masa Kohama – gitaar
  • Colin Linden – slide gitaar
  • Omar Maxwell – drums
  • Cornelius Mims – bas
  • Tomas Salcedo – gitaar
  • Sagit Shir – zang
  • Madeline Tasquin - zang
26jul/170

Two – Dan Raza

Dan Raza is een jonge Britse singer songwriter met Indiaas bloed die opgroeit in de zgn. home counties, de graafschappen die aan Londen grenzen. Raza beweegt zich vooral in de folkroots scene en hij heeft al een behoorlijke reputatie opgebouwd, niet alleen in Engeland maar ook daarbuiten. Hij treedt solo op en was openingsact voor o.a. Joan Armatrading, Badly Drawn Boy, Alejandro Escovedo, Cara Dillon, Mary Gauthier, Chris Farlowe, Slaid Cleaves en The Sadies.

Een ontmoeting tijdens een gig in 2012 met multi-instrumentalist Charlie Hart leidt tot het debuutalbum van Dan Raza. Charlie Hart, bekend als producer van o.a. Ian Dury, Ronnie Lane, Eric Clapton en Mose Allison, produceert de eersteling van Raza. Op dit album wordt Raza bijgestaan door gerenommeerde musici als Geraint Watkins (Van Morrison, Paul McCartney, Bill Wyman), BJ Cole (Dolly Parton, Bert Jansch), Steve Simpson (Eric Bibb, Ronnie Lane), Frank Mead ( Albert King, Eric Clapton, Bill Wyman) en Mosi Conde (Mory Kante, Salif Keita). Dit debuut werd alom geprezen. Slaid Cleves roemde hem als een van de beste supportacts die hij de laatste jaren heeft gezien. Volgens Chris Farlowe is hij een groot jong talent en Gareth Lloyd van de BBC bestempelde hem als fantastisch en absoluut briljant. In de songs van Raza zijn literaire invloeden van schrijvers als Ben Okri te horen en hij is ook beïnvloed door de kunstschilder Marc Chagall.

Begin de maand verscheen Two, het nieuwe album van Dan Raza. Op dit album heeft Raza ook weer de hulp ingeroepen van een groot aantal gastmusici. Het album opent met de mooi gezongen ballad Silent’s the night wind, gevolgd door de uptempo folkrocker Payday. Mooie pianoklanken kondigen daarna de ballad Old ways aan. De countryrocker Midnight and the wine, met de pedal steel van BJ Cole heeft duidelijke invloeden van Gram Parsons en Ryan Adams, terwijl de geest van Nick Drake rond waart in de korte ballad Still can’t believe you’re gone. Stevig drumwerk en viool geven het vrolijke folky  Don’t shoot the stars down extra kleur. Een pareltje is de sfeervolle ballad Where the river’s divide, waarin Raza wederom bewijst over een mooie tenorstem te beschikken. De begeleidingsband schittert in Shadowlands, een prachtige ‘jagende’ Nick Cave achtige folksong. Mandoline, banjo en piano betoveren Back down the hill en Stars that shine is weer een gevoelige, ingetogen gezongen ballad met die heerlijke pedal steel. De vrolijkheid spat er van af in de lekkere uptempo folkrocksong Drifting, met banjo, viool, whistle en producer Charlie Hart op accordeon. Het album sluit rustig af met folky ballad Galway lights.

Conclusie: Dit was mijn eerste kennismaking met Dan Raza en daar heb ik een heel lekker gevoel aan over gehouden. Mede dankzij die uitstekende begeleiders heeft Dan Raza met Two een heel mooi album het licht doen zien. Dit smaakt naar meer.

Tracks:

  1. Silent’s the night wind
  2. Payday
  3. Old ways
  4. Midnight and the wine
  5. Still can’t believe you’re gone
  6. Don’t shoot the stars down
  7. Where the rivers divide
  8. Shadowlands
  9. Back down the hill
  10. Stars that shine
  11. Drifting
  12. Galway lights

Line up

  • Dan Raza – vocals, gitaar, banjo
  • Geraint Watkins – orgel, piano
  • BJ Cole – pedal steel
  • Andy Dewar en Jamie Shaw – drums
  • Alan Gibson – bas, piano, blazers
  • Guy Farrow – bas
  • Lawrie Wright – piano
  • Steve Simpson – mandoline
  • Dave Nicols en Lyle Zimmerman – gitaar
  • Frank Mead – fluit, whistle
  • Greg Holme – pedal steel
  • Barbara Bartz – viool
  • Maria Rivington, James Hayto en Des Horsfall – backing vocals
  • Charlie Hart – accordeon

 

24jul/170

World Games 2017

Afgelopen vrijdag begonnen de 10e World Games 2017 in Wroclaw. Net als de Olympische Spelen worden de World Games ook eens in de vier jaar gehouden. Maar de aandacht voor de World Games is lang niet zo groot als voor de Olympische Spelen. Misschien komt dat omdat er sporten als touwtrekken, kanopolo, wakeboarden, powerliften, bowlen, karate, korfbal, inline-skaten en biljarten op het programma staan. In totaal 31 sporten die geen olympische status hebben.

De discussie of een sport al dan niet de olympische status verdient loopt al jaren en zal wel altijd blijven bestaan. Veranderingen gaan ook in de sport snel. Skateboarden, brandingsurfen en sportklimmen zijn sporten die steeds populairder worden en wellicht in 2020 al op het Olympische programma in Tokio zullen staan. Ik zie dit bij touwtrekken nog niet zo snel gebeuren. Maar waarom is het onderdeel compound target bij het handboogschieten niet olympisch en kleiduivenschieten wel? Inline-skaten maakt een stormachtige ontwikkeling door en verdient wat mij betreft ook te promoveren naar de olympische status. Tom den Heijer, topper in de dop van SC Gouda, zal dat ongetwijfeld met mij eens zijn.

Nederland is in Polen met 79 sporters vertegenwoordigd. Twee van hen komen uit Gouda en dat zijn niet de minsten. Aafke van Leeuwen is in haar sport een wereldtopper en staat als 1e op de wereldranglijst. En haar teamgenoot bij Sportschool Den Edel Boy Vogelzang zit niet zo ver van die wereldtop af. Kortom, twee kanjers om met Erica Terpstra te spreken. Aafke gaat a.s. vrijdag voor goud en Boy gaat dat een dag later in het GEM Sports Complex doen. En ik mag hopen dat jiujitsu ook zo snel mogelijk ‘echt’ olympisch wordt.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
17jul/170

Women’s Euro 2017

Het was een mooi sportweekend. De meesten van u zullen net als ik de wedstrijden via de televisie hebben beleefd. De Ronde van Frankrijk blijft een fenomeen. Die vlakke etappes doen me niet zo veel, daar schakel ik de televisie pas in bij de laatste twintig kilometer. Maar bij de bergetappes nestel ik me op tijd voor de buis. Prachtig die Bauke Mollema die al slingerend, stoempend, waggelend en beukend na een lange solo eindelijk zijn eerste touretappe won. Venus Williams dolf het onderspit tegen een Spaanse dame die nog niet zo lang uit de luiers was toen Williams al haar eerste Wimbledontitel won. En Roger Federer? Pure klasse. Een fenomeen. Zelfs de fans van Max Verstappen hadden een aardig weekend want hun favoriet finishte weer eens en dat was ook al weer een tijdje geleden.

Maar het evenement is het EK voetbal voor vrouwen dat zondagavond in Utrecht van start ging. Nederland kwam flitsend uit de startblokken en matchwinner Shanice van de Sanden is al bijna een bekende Nederlander. Terecht die aandacht voor het vrouwenvoetbal en hopelijk worden de grote monden van die critici die beweren dat een vrouw niet op een voetbalveld thuis hoort maar achter het fornuis, eindelijk eens gesnoerd. Johan Derksen is al om, nu figuren als René van der Gijp nog. De KNVB zal ongetwijfeld ook goede sier gaan maken met het Weuro 2017, maar laat het bij die bond eens een keer niet bij woorden alleen blijven. Neem het vrouwenvoetbal nu eens echt serieus en laat ze b.v. niet als een wormvormig aanhangsel onder de amateurtak hangen. Het is wel de snelst groeiende tak in het voetbal heren!

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
13jul/170

I’ll take you there – An all-star concert celebration – Mavis Staples

Mavis Staples draait al heel lang mee in de muziekscene. De op 10 juli 1939 in Chicago geboren Amerikaanse soul- en gospelzangeres begint al op jonge leeftijd met haar vader Roebuck ‘Pops’ Staples, haar zus Cleotha en haar broer Pervis met zingen in lokale kerken. In 1956 scoren ze als The Staple Singers een hit met Uncloudy day. Als Mavis in 1957 klaar is met haar opleiding op de High School gaan The Staple Singers op tournee. Vader ‘Pops’ raakt helemaal in de ban van de boodschap van dominee Martin Luther King. De Staple Singers beginnen protestliederen te schrijven en te zingen en de groep krijgt de bijnaam ‘God’s greatest hitmakers’ en zij worden de meest spectaculaire en invloedrijke gospelgroep voor de vrijheidsbeweging in die jaren.

In 1969 komt het eerste soloalbum van Mavis Staples uit. Begin jaren ’80 raakt Mavis in financiële problemen maar ze krijgt van Prince, die haar zeer bewondert, een zevenjarig platencontract aangeboden bij zijn platenmaatschappij Paisly Park, maar commercieel succes blijft helaas uit. In 1996 neemt ze het album Spirituals & Gospel op, een tribute aan Mahalia Jackson. Deze eeuw verschijnen er nog vijf albums van Mavis Staples. Het album You are not alone uit 2010 levert Staples een Grammy Award op voor beste americana album.

Op 10 juli 2014 werd Mavis Staples 75 jaar en ter ere hiervan werd er op woensdag 19 november 2014 een speciaal concert gegeven in het Audiotrium Theatre in Chicago. Mavis Staples werd daar in het zonnetje gezet door een groot aantal gerenommeerde muzikanten en een fantastische all-star band. De opnamen van dit concert werden vorige maand uitgebracht op dvd (met twee bonustracks), cd en vinyl.

Joan Osborne bijt op cd 1 het spits af met You’re drving me (to the arms of a stranger), waarna Keb Mo’ het stokje overneemt met Heavy makes you happy. Ook bij I ain’t raisin’ no sand van Otis Clay vliegen de soulvolle spetters er van af. Buddy Miller tovert ons pure gospel voor met lekkere gitaarbreaks. Betoverend mooi zingt Patty Griffin vervolgens de gospelballad Waiting for my child to come home en Emmylou Harris geeft een prettige uptempo countrytintje aan Far celestial shore. De funk slaat vervolgens weer toe in het door Michael Mcdonald uitbundig gezongen Freedom highway. Prachtig is Curtis Mayfield’s People get ready, door Glen Hansard en mooie backingvocals. Mavis vecht daarna een spannend vocaal duel uit met Aaron Neville in Respect yourself, de klassieker van The Staple Singers. Ryan Bingham met achter zich de fantastische all-star band maakt van If you’re ready (come go with me) een opwindend feest. Hope in a hopeless world rockt met Widespread Panic, de band uit Athens, Georgia, als een soultrain. Heerlijk die keys! Keys die ook volop aanwezig zijn in de gospelblues Grandma’s hands, door singer-songwriter Grace Potter soms ingetogen en dan weer zeer uitbundig gezongen. Cd 1 eindigt met Eyes on the prize, een oude folkssong ten tijde van de American Civil Rights Movement, door velen op plaat gezet, waaronder Pete Seeger, Bruce Springsteen, Joss Stone en uiteraard Mavis Staples. Countryzanger Eric Church geeft er hier zijn eigen funky met blazers versierde stevige invulling aan.

Cd 2 opent indrukwekkend met Wade in the water door een zeer geïnspireerd zingende Taj Mahal en dat geldt daarna ook voor de onlangs overleden Gregg Allman met Have a little faith. Dan eist Mavis Staples zelf alle aandacht op. Eerst in Turn me around in een duet met Bonnie Raitt en daarna samen met Gregg Allman, Taj Mahal, Aaron Neville en Bonnie Raitt in een hartverscheurend mooie versie van het aloude Will the circle be unbroken. Heel apart is Slippery people van The Talking Heads. Ik ben er van overtuigd dat David Byrne zijn zegen heeft gegeven aan deze spetterende uitvoering van Mavis met Win Butler van Arcade Fire en diens echtgenote Régine Chassagne. Samen met Jeff Tweedy zingt Mavis dan de soulballad Your are not alone, het titelnummer van Mavis’ album uit 2010 dat ook door Tweedy werd geproduceerd. I’ll take you there zal Mavis met The Staple Singers ongetwijfeld vaak hebben gezongen en ze brengt geeft hier solo een zeer indringende ruim tien minuten durende vertolking die terecht veel applaus oogst. Maar het absolute hoogtepunt van het concert is het slotnummer, de ronduit verpletterende uitvoering door de hele crew van The weight, de klassieker van The Band. Een perfecte afsluiter.

Conclusie: Je kunt bij het album I’ll take you there alle superlatieven uit de kast trekken maar dan kom je nog woorden te kort om de loftrompet over dit fabuleuze album te steken. Er moet heel wat gebeuren wil er dit jaar nog een album verschijnen dat Mavis Staples van de eerste plaats van mijn eindejaarslijst van 2017 wil verdringen.

Tracks cd 1:

  1. You’re driving me (to the arms of a stranger) – Joan Osborne
  2. Heavy makes you happy – Keb’ Mo’
  3. I ain’t raisin’ no sand – Otis Clay
  4. Woke up this morning (with my mind on Jesus) – Buddy Miller
  5. Waiting for my child to come home – Patty Griffin
  6. Far celestial shore – Emmylou Harris
  7. Freedom highway – Michael Mcdonald
  8. People get ready – Glen Hansard
  9. Respect yourself – Mavis Staples & Aaron Neville
  10. If you’re ready (come go with me) – Ryan Bingham
  11. Hope in a hopeless world – Widespread Panic
  12. Grandma’s hands – Grace Potter
  13. Eyes on the prize – Eric Church

Tracks cd 2:

  1. Wade in the water – Taj Mahal
  2. Have a little faith – Gregg Allman
  3. Turn me around – Mavis Staples & Bonnie Raitt
  4. Will the circle be unbroken – Taj Mahal, Gregg Allman, Aaron Neville, Mavis Staples & Bonnie Raitt
  5. Slippery people – Mavis Staples, Win Butler & Régine Chassagne
  6. You are not alone – Mavis Staples & Jeff Tweedy
  7. I’ll take you there – Mavis Staples
  8. The weight – Mavis Staples & everybody

Line up All Star Band:

  • George Marinelli en Rick Holstrom – gitaar
  • Jason Mingledorff – saxofoon
  • Bobby Campo – trompet
  • Mark Mullins – trombone
  • Matthew Rollings en Michael Bearden – keyboards
  • Sonny Emory en Stephen Hodges – drums
  • Tony Carpenter – congas en percussie
  • Donny Gerrard, Kelly Hogan, Alfreda McCrary, Ann McCrary, Regine McCrary – backing vocals

 

10jul/170

Incompatible things – Dick LeMasters

De Amerikaanse singer-songwriter en gitarist Dick LeMasters is geboren en getogen in Beaumont Texas. Hij luistert in zijn jeugd naar de muziek van artiesten uit deze regio zoals Johnny Winter, Edgar Winter en Janis Joplin. Zijn muzikale favorieten zijn Jerry Jeff Walker, Joe Ely, Ray Wylie Hubbard, Steve Earle, Guy Clark en John Hiatt. De invloeden van deze Texanen hoor je, naast rock en blues, in zijn originele muziek.

Sinds 2009 treedt LeMasters op in zuid oost Texas (de Beaumont area) zowel solo, of als duo met zijn maat Douglas Greer en ook met zijn band “Longneck Road” (met bassist Ron Arceneaux en drummer Adam King). Longneck Road stond in het voorprogramma van o.a. The Charlie Daniels Band, Ronnie Milsap, John Anderson, Chuck Berry, Wayne Toups & Zydecajun en Django Walker. Solo opende LeMasters o.a. voor Paul Thorn, Thom Shepherd, Shinyribs, Brian Keane en John Evans. Vanaf 2015 treedt Dick LeMasters samen met Douglas Greer ook regelmatig op in Nederland.

In 2009 verscheen Texas rock, het debuutalbum van Longneck Road. Het eerste soloalbum van Dick LeMasters, One bird, two stones, ziet in 2014 het licht en een jaar later zijn tweede soloalbum Gasoline & fire.

In februari 2017 bracht LeMasters zijn 3e soloalbum uit. Dit album, Incompatible things is weer een akoestisch album met tien nieuwe songs, waarop LeMasters wordt bijgestaan door Douglas Greer en Mickey Rouse. De meeste songs laten een uitstekend, vaak ingetogen zingende LeMasters horen die zichzelf subtiel op de akoestische gitaar begeleidt. Soms gaat het tempo iets omhoog zoals in To the wind en Sands of time en dan wordt de zang iets uitbundiger. Heel mooi is Laguna madre met de sfeervolle backingvocals van Douglas Greer en die backing vocals geven A few words now & then ook net een extra tintje. In mooi verstilde liedjes als She lights up en Sunday morning is duidelijk te horen dat John Hiatt een van de inspiratiebronnen is van LeMasters. Bijna alle songs hebben vooral een groot Guy Clark gehalte. Fences wordt ‘versierd’ met een mooie korte akoestische gitaarsolo.

Conclusie: Met Incompatible things heeft Dick LeMasters zijn fans weer verrast met een mooi akoestisch luisteralbum met sfeervolle en intieme americana. De betreurde grootheid Guy Clark heeft zijn opvolger gekregen.

Tracks:

  1. Incompatible things
  2. To the wind
  3. Laguna madre
  4. Make a grown man sigh
  5. She lights up
  6. Sunday morning
  7. A few words now & then
  8. Fences
  9. Sands of time
  10. Heathen in your midst

Line up:

  • Dick LeMasters – zang en gitaar
  • Douglas Greer – backing vocals
  • Mickey Rouse – staande bas

 

10jul/170

Kroketten, bitterballen en vegahapjes

Ik neem u even mee terug in de tijd naar 25 november 1993. Tijdens de raadsvergadering van de gemeente Amstelveen diende Jan Peter Balkenende, ja de latere minister president, een motie in die bepaalde dat indien de raadsvergadering om 23.00 uur nog niet afgelopen is raadsleden recht hebben op een kroket. Motie aangenomen! In andere gemeenten ontstonden daarna ook discussies over kroketten en aanverwante snacks. In Utrecht werd gediscussieerd over een bitterballenmotie. En in de gemeenteraad van Gouda werd afgelopen week gestemd over de motie ‘transitie plantaardige eiwitten’.

Ook in de sportwereld is discussie over al dan niet gezonde snacks in sportkantines. De bekende sportpresentator Wilfred Genee houdt zich al jaren met deze materie bezig. Of hij dat allemaal uit een idealistische overtuiging doet of dat de commercie bij hem de boventoon voert laat ik hier in het midden. Bij de presentatie van de Goudse Sportnota enige tijd geleden sprak wethouder van sportzaken Jan Willem van Gelder de wens uit dat wat hem betreft de frituur uit de kantine verbannen zou moeten worden. Zeker op tijdstippen dat er veel jeugd aanwezig is.

Sport en politiek zijn, hoewel vaak anders wordt beweerd, absoluut met elkaar verbonden. Ik begrijp de wens van de wethouder en zijn indirecte pleidooi voor gezonde(re) voeding bij sportclubs, maar ik vrees dat het in de praktijk heel lastig zal worden. Laat sportverenigingen hier ook intern maar over stemmen net als in de gemeenteraad. Vrije keuze! De sportclubs zijn op dit moment denk ik meer benieuwd hoe de voorstellen uit de Sportnota gaan uitpakken. Als ze moeten kiezen tussen kroketten en aanvaardbare huurtarieven dan weet ik de uitkomst al.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
3jul/170

In-line skaten

SC Gouda hoopt dit jaar haar 55e verjaardag te vieren en deze Goudse schaatsclub timmert al jaren aan de weg. Een kleine duik in de clubgeschiedenis. Jan Bazen, jeugdige schaatsers zullen zich afvragen wie dat is, werd in 1970, 1971 en 1972 Nederlands sprintkampioen. Ingrid Paul werd in 1986 Nederlands kampioen marathonschaatsen op natuurijs en nam deel aan de Olympische Spelen van 1988. En later was ze nog bondscoach van Noorwegen en Canada. Topsprintster Andrea Nuyt grossierde in Nederlandse titels en was op twee Olympische Spelen aanwezig. Paulien van Deutekom zette in 2008 Gouda in vuur en vlam door wereldkampioen allround te worden. Ted-Jan Bloemen, Nederlands kampioen allround in 2012 heeft zijn eerste wankele schreden ongetwijfeld gezet op het bevroren ijs van de Breevaart. En de tot Canadees genaturaliseerde TJ Flowers is nog steeds wereldrecordhouder op de 10 kilometer.

Ook bij het in-line skaten zijn leden van SC Gouda succesvol. Sjors van der Meer werd vorige week Nederlands studentenkampioen. Tijdens pinksterweekend veroverden Tom den Heijer, Lianne van Loon en Sanne Teekens in totaal zeven medailles bij het NK. Een week later won B-juniore Lianne van Loon zilver en Sjoerd den Hertog brons bij het NK Marathon.

Zondag was ik bij de clubkampioenschappen in-line skaten. Ik miste Lianne van Loon en Tom den Heijer. Logisch want die twee toppers verdedigen deze week de Goudse kleuren bij het EK in het Portugese Lagos. Twee Goudse toptalenten waar we ongetwijfeld nog veel van gaan horen. En ik vernam uit zeer betrouwbare bron dat er sinds kort een kleinzoon van Jan Bazen lid is geworden van SC Gouda. Als dat geen goed voorteken is weet ik het ook niet meer.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
2jul/170

Unplugged in Belgium – Zak Perry & Vern Vennard

Singer-songwriter gitarist en producer Zak Perry is geboren op 31 oktober 1961 in Fort Madison, Iowa. Zijn jeugd brengt hij door in St. Charles, Missouri. Als gevolg van zijn muzikale aspiraties leidt hij vervolgens een soort nomadenbestaan en dat brengt hem naar New York City, Memphis Tennessee, Austin Texas en San Diego California. Tegenwoordig woont hij in Galveston, Texas.

Zak Perry’s eerste band is Zakenger en hij is nu al weer zo’n 15 jaar de voorman van The Zak Perry Band, een southern soul en (blues) rock band, die verder bestaat uit Vern Vennard (slide gitaar, B3 orgel), Jason Charron (drums) en Chris Hughes (bas). The Zak Perry Band, die wel wordt vergeleken met bands als Gov’t Mule en Lynyrd Skynyrd, stond in het voorprogramma van o.a. Cheap Trick, The Outlaws, Derringer, Blackfoot en Survivor. Vorig jaar toerde Zak Perry voor het eerst door Europa. Eind maart van dit jaar toerde hij door Frankrijk en Nederland (Rotterdam).

Op 10 september 2016 trad Zak Perry op in België in The Blues Sphere Bar in Luik. Van dit optreden verscheen in maart jl. de cd Unplugged in Belgium. Het betrof een akoestisch concert, waarbij Zak Perry slechts begeleid werd door gitarist Vern Vennard en percussionist Filipe Passos Cat Frazāo. Op het album staan negen eigen composities en twee covers. De songs variëren van rustig, ingetogen en mooi melodieus akoestisch gitaarwerk (Guitars & dogs, The weight of love, A song for you), tot liedjes die wat feller zijn met gitaarsolo’s en de gedreven zang van Zak Perry (Daydream braid, All that I can be). Perry en Vennard vullen elkaar prachtig aan in hun gitaarspel en de backing vocals van Vennard zijn mooi in You never do. Een van de twee covers is It makes no difference van The Band. De vertolking van deze compositie van Robbie Robertson is zeer fraai, met subtiel gitaarwerk en de zang van Perry die soms verdacht veel lijkt op die van Rick Danko. Opwindend is de gospelachtige countryblues Lord comes stompin’. Het album eindigt met een fraaie en aparte versie van het door Fred Neil geschreven en van Harry Nilsson bekende Everybody’s talking. Het nummer begint ingetogen en gaat tegen het einde over in Dear prudence van The Beatles. Een mooi slot van zeven minuten.

Conclusie: Unplugged in Belgium laat muzikanten horen die er tijdens dit intieme concert duidelijk zin in hadden en muzikaal uitstekend op dreef waren. Mooie akoestische americana.

Tracks:

  1. Broken glass parade
  2. Guitars & dogs
  3. The weight of love
  4. It makes no difference
  5. Daydream braid
  6. Endless fall
  7. Lord comes stompin’
  8. A song for you
  9. You never do
  10. All that I can be
  11. Everybody’s talking

Line up:

  • Zak Perry – leadzang, akoestische gitaar
  • Vern Vennard – akoestische gitaar, backing vocals
  • Filipe Passos Cat Frazāo – cajon (handtrommel) en percussie