Reeuwijk
Het mooiste van vakantie is de voorbereiding hoor ik mensen vaak zeggen. Ik ben daar nooit zo erg mee bezig. Toch moest ik hier de afgelopen week aan denken. De fans van De Jodan Boys waren, ondanks het deukje na de bekernederlaag, in een euforische stemming. Na Ter Leede en Bennekom moest SV Huizen ook een niet al te groot obstakel zijn. Maar ja, de bal is rond en als je een gedeelte van de wedstrijd even niet bij de les bent, ben je de pineut. De antracietgrijze pakkenbrigade van de bezoekers kon na 90 minuten juichend van de banken opveren en aan het overwinningsbier gaan. Jodan Boys enorm teleurgesteld, geen periodetitel en de koppositie verloren. Maar een 2e plaats op de ranglijst zou aan het begin van de competitie als een mirakel worden bestempeld, dus niet al te lang getreurd mannen.
Dan moest Gouda het zondag maar doen. Alle wedstrijden waren gewonnen en hoewel RVC ’33 ook nog ongeslagen was, zou het toch moeten kunnen. Zeker toen na vier minuten de 0-1 al op het gloednieuwe scorebord stond. Maar ook hier was de bal rond en omdat een keeper, naar ik hoorde, het nodig vond om zich te verslapen (terwijl hij notabene een uurtje extra had vanwege de wintertijd), werd een B-junior noodgedwongen in het diepe gegooid. En dat pakte helaas dramatisch uit. Voor Gouda, maar zeker voor de arme jongeling in het doel. Gelukkig werd hij na afloop door iedereen troostend opgevangen, maar met de man die zijn ploeg echt in de steek liet moet meer dan een hartig woordje worden gesproken. Gouda droop teleurgesteld af en het Reeuwijkse publiek kon zijn lol niet op. Niet alleen werd de 1e periodetitel binnengehaald, ook werd de koppositie veroverd. Een spontaan volksfeest op Kaagjesland. De voetballers uit Reeuwijk-dorp konden natuurlijk niet achterblijven bij hun dorpsgenoten uit Reeuwijk-Brug, die zaterdag ook de periodetitel veroverden.
Reeuwijk was de winnaar van het afgelopen voetbalweekend. Kevin Blom was dat in ieder geval niet. Los van het feit of hij al dan niet terecht een directe rode kaart trok voor zijn naamgenoot Kevin Strootman, het is toch van de gekke dat hij als een dief in de nacht via de achteruitgang het stadion van FC Twente moest verlaten. Hij had natuurlijk beter de geplande jubileumwedstrijd van de dames van DONK kunnen fluiten. Dan was hij zeker met alle egards behandeld.
Roger McGuinn
Zijn roem was hem natuurlijk al heel lang vooruit gesneld. Het gaat me te ver om te zeggen dat ik er dagen niet van heb kunnen slapen, maar ik was blij dat het eindelijk zo ver was. Op dinsdagavond 25 oktober 2011 om 20.00 uur precies klonken de bekende tonen van My Back Pages. De geheel in het zwart gestoken Roger McGuinn betrad met zijn beroemde rode twaalfsnarige Rickenbacker het podium van de Goudse Schouwburg. De bijna uitverkochte grote zaal begroette de oprichter van The Byrds met applaus en ging eens goed zitten voor an evening telling stories en singing songs, zoals de 69-jarige legende aankondigde. Na het openingsnummer nam McGuinn plaats in een stoel omringd door vijf grote varens. Akoestisch werden vervolgens een aantal nummers gespeeld uit de film Easy Rider. Er werd de hele avond zeer uitgebreid geput uit het repertoire van The Byrds. Veelal korte, mooi gezongen liedjes en fraai gitaarspel. Hits zoals Mr. Spaceman, All I Really Want To Do werden afgewisseld met nummers van de albums Sweet Heart Of The Rodeo, het eerste countryrock album uit 1968 en Back From Rio, het soloalbum van McGuinn uit 1991. Tussen de nummers door vertelde hij leuke anekdotes over zijn belevenissen met Gram Parsons, Chris Hillman ,Gene Clark, en Joan Baez.
Na een pauze van 20 minuten werd het concert vervolgd met mooie uitvoeringen van Lover Of The Bayou en Chestnut Mare. Mooi waren de verhalen over de Rolling Thunder Revue, de tour van Bob Dylan in 1976. Adembenemend was zijn vertolking van Dreamland van Joni Mitchell. De hit Don’t You Write Her Off Like That mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Een ander hoogtepunt was zijn intens gezongen He Was A Friend Of Mine, de ode aan president John F. Kennedy, gespeeld op zijn akoestische HD 7 Roger McGuinn gitaar. En opeens was daar Mr. Tambourine Man, door het publiek uiteraard klappend begroet. McGuinn vertelde over de ontstaansgeschiedenis van deze hit van The Byrds. Eerst urenlang luisteren naar de uitvoering van Dylan om daarna op een op The Beatles geënte elektrische versie uit te komen. De rest is geschiedenis. Dan de improvisaties van John Coltrane, Andres Segovia en Ravi Shankar, uitmondend in een huiveringwekkende versie van Eight Miles High. Als slot de hit Turn Turn Turn.
Uiteraard werd McGuinn door het enthousiaste publiek teruggeroepen voor een aantal toegiften en daar gaf McGuinn met plezier gevolg aan. May The Road Rise Up To Meet You, een traditioneel Iers volksliedje was de finale. De legende nam buigend afscheid, het publiek gaf hem een ovationeel applaus en het leek wel of de varens op het toneel The Master Of The Rickenbacker bewonderend vaarwel wuifden. An evenening with Roger McGuinn zat er op, en ik kan me slechtere avonden bedenken. De muziek van The Byrds klinkt de komende tijd weer regelmatig in huize Schinkel.
Historisch
Deze oktobermaand is uitgeroepen tot de maand van de geschiedenis. Ik lik mijn vingers er bij af want ik ben dol op geschiedenis. En over geschiedenis gesproken, de Goudse voetbaltrots De Jodan Boys heeft deze oktobermaand al geschiedenis geschreven. Door de overwinning vorige week op Bennekom hebben The Boys zich voor het eerst in hun ruim 77 jarige bestaan op de 1e plaats in de hoofdklasse genesteld. Na het belabberde afgelopen seizoen, waarin degradatie met pijn en moeite werd ontlopen, is dat min of meer een wonder. Maar het ene seizoen is het andere niet, de ene trainer is de andere niet en dat geldt ook voor de spelers. Er heerst euforie aan de Sportlaan. Bij de supporters, bij de Goudse voetballiefhebbers en iedereen die het Goudse voetbal een warm hart toedraagt. Ik denk dat Patrick Akerboom en zijn spelers dagelijks even verlekkerd naar pagina 894 van teletekst staren. Al dan niet men ongeloof in de ogen. Een breed lachende oud voorzitter Gerard Wolters staat in ieder geval in volle glorie voor het televisiebeeld met de stand op de website van de club.
Maar de maand oktober is nog niet om. Net voor het verstrijken van de wijnmaand kan de club nogmaals historie schrijven. Als a.s. zaterdag thuis wordt gewonnen van SV Huizen dan kan de vlag wederom in top om de primeur van een periodetitel in de hoofdklasse te vieren. Een makkie zal het niet worden denk ik want SV Huizen is een gerenommeerde tegenstander. Niet voor niets versloeg het afgelopen zaterdag topklasser Hilversum in de beker. Iets wat Jodan Boys niet lukte tegen topklasser VVSB. Hoewel er pas werd verloren na strafschoppen. Maar ja, die ballen moeten er nu eenmaal ook in. De nazaten van het Sint Bavo Gesticht waren de nazaten van de Jongerenvereniging Daniël te slim af. Hopelijk heeft de uitschakeling op sportpark De Boekhorst geen al te diepe wonden geslagen en staat het team van Akerboom a.s. zaterdag klaar om 29 oktober 2011 in grote chocoladeletters in de historie van de club neer te pennen. Winst is misschien niet eens nodig. Als Ter Leede en ODIN ’59 er in hun onderlinge wedstrijd niet uitkomen is zelfs één puntje genoeg. En dan maakt het ook niet meer uit wat Young Boys en Bennekom doen.
En zaterdagavond weer met genoegen naar teletekst kijken. L’histoire se repète. Ik zal een schietgebedje doen.
Periodetitel
Het is herfst in Nederland. De herfstvakantie zit er op of gaat de komende week nog beginnen. Kortom, op sportgebied is het dit weekend relatief rustig. Er is sprake van hier en daar een verdwaalde wedstrijd maar het mooie weer in september en oktober heeft er voor gezorgd dat er bijna geen wedstrijden zijn afgekeurd. Een mooie gelegenheid voor de amateur-voetballers om een korte pauze te nemen en de accu op te laden voor het komend weekend want dan gaan de eerste beslissingen vallen. De 1e periodetitel staat op het spel. Voor sommigen niet zo belangrijk maar anderen willen zich graag verzekerd zien van het toetje dat nacompetitie heet.
En het mooie is dat er voor de Goudse voetbalclubs eer te behalen valt. Allereerst de verrassing van dit voetbalseizoen tot nu toe, De Jodan Boys. Na de afgelopen weken toppers als Ter Leede en Bennekom aan de zegekar te hebben gebonden kan het a.s. zaterdag geschiedenis schrijven. Bij winst op Huizen is de periodetitel binnen en mag men zich verheugen in deelname aan de grote bekercompetitie. Kunnen ze meteen de wellicht iets wrange smaak van de nederlaag gisteren tegen topklasser VVSB wegspoelen. Helaas valt er op zaterdag voor Goudse clubs verder geen periodetitel eer te behalen. Alleen de Goudse trainer Willem Dekker kan zaterdag een extra spaatje rood nemen als hij met zijn CVC Reeuwijk wint van Perkouw. Ik weet zeker dat Dekker nu al met allerlei varianten bezig is om die periodetitel in zijn gedachten althans al te veroveren.
En volgende week zondag om deze tijd weten we of Olympia de 1e periodetitel binnen heeft. Winst op GONA is dan nodig denk ik en dan is het nog afwachten hoe de strijd tussen de beide concurrenten Nieuwkoop en het aloude Wilhelmus is verlopen. Gouwenaar Edwin de Bruin die afgelopen seizoen als eerste trainer met ASW promoveerde staat nu met zijn nieuwe club VEP bovenaan in de 3e klasse en een puntje bij GLZ Delfshaven is voldoende voor weer een feestje.
En dan de topper in de 4e klasse B in Reeuwijk. Op Kaagjesland loopt men zich al warm voor de clash tegen koploper Gouda. Jammer voor RVC’33 dat ze afgelopen zondag de winst op sportpark Wilgenoord uit handen gaven want anders hadden beide koplopers 21 punten gehad uit 7 wedstrijden.
Maar eigenlijk maakt het niets uit want RVC ’33 moet hoe dan ook winnen want het doelsaldo van Gouda is zo goed dat een paard er de hik van krijgt. Het vernieuwde Gouda, dat vorige seizoen op sterven na dood was, is uit zijn as herrezen. Menigeen fronst zijn wenkbrauwen en de indianenverhalen zijn niet van de lucht, maar feit is dat het team van de voormalige sluwe spits Romeo el Bouazatti na 90 minuten iedere tegenstander neer heeft gekregen. En soms met verrassend leuk voetbal.
Het wordt hoe dan ook een spannend weekend waar vreugde en verdriet weer als een eeneiige tweeling langs de lijn zullen staan. En voor de fans van ONA en zeker voor DONK, kop op, ook voor jullie gaat de zon eens ook weer schijnen.
Kendel Carson & Dustin Bentall
Toen in mei van dit jaar de nieuwe seizoengids van de Goudse Schouwburg bekeek kon ik een vreugdekreet niet onderdrukken. Het stond er echt, onder de noemer Americana Treasures komt Kendel Carson weer naar Gouda. Het was al weer ruim 3 jaar geleden dat deze Canadese mijn muzikale hart stal en ik zette meteen een kruis op het bestelformulier. “Wat er ook gebeurt, hier moet ik weer bij zijn” mompelde ik.
En vrijdag 21 oktober j.l. was het dus zover. Om even over half 9 klonk het applaus. “Hello, we’re from Canada” zei Kendel en zij en Dustin Bentall begonnen met twee Canadese liedjes, waaronder een van Kendel’s favoriete singer songwriter Fred Eaglesmith. Zo, de toon was gezet. Daarna voegden zich gitarist Koppe Koppeschaar en bassist Gerco Aerts zich bij het duo. Koppeschaar en Aerts waren die week “geronseld” en begeleidden de Canadezen alsof ze dat dagelijks doen. Daarna werden min of meer om en om nummers gespeeld van hun laatste albums Alright Dynamite en Six Shooter, het album waarop Bentall meer dan voortreffelijk wordt begeleid door The Outfit. Uiteraard stak Kendel meer dan eens de loftrompet over Chip Taylor, haar ontdekker en (mede) schrijver van veel van haar nummers en vervolgens werd “Oh Baby Lie Down” ingezet. “We’ve got another surprise for you” kondigde Kendel aan en “The blond block” kwam op. Jelka van Houten en Anna de Beus, een duo dat de Nederlandse snik in de americana wil brengen. Tijdens het door Jelka adembenemend gezongen A Song For You van Gram Parsons kon je een speld horen vallen. Een nieuw nummer werd gespeeld, Chicago Man, dat op de nieuwe cd van Kendel komt te staan. Uiteraard weer een compositie van Chip Taylor, met de mooie zin “ZZ Top, the sharp dressed man”. Voordat het publiek even stoom kon gaan afblazen om een kopje koffie of iets anders te drinken werden een aantal odes gebracht aan de groten in de countrymuziek. Het klassieke Sin City van Gram Parsons en Chris Hillman, My Bucket Has A Hole In It van Hank Williams en Angel From Montgomery van John Prine.
Na de pauze werden weer een aantal klassiekers ingezet. Anna van Arthur Alexander en Powderfinger van hun landgenoot Neil Young. De mondharmonica werd regelmatig door Bentall tevoorschijn gehaald. De dobro van Koppeschaar, de bas van Aerts, de min of meer meezinger “I Like Trucks” en het stomende Hunchback Lovers. Battles tussen gitaar en viool. En wat te denken van het adembenemende Willin’ van Little Feat, tergend mooi gezongen door Anna de Beus. Dit was geen snik, dit was een waterval!
Om kwart voor elf ging het doek dicht en kwam aan een schitterend concert een einde. In de muzikantenhemel zullen Lowell George, Hank Williams en Gram Parsons goedkeurend hebben geknikt. “They played our music and it was fantastic”.
Na afloop natuurlijk nog wat cd’s kopen en mijn avond en weekend konden niet meer stuk.
Honkbal
Mijn logeerhond keek verschrikt op vanuit zijn mand toen ik zondagmorgen om zeven uur de televisie aanzette. Hij was waarschijnlijk niet gewend om zo vroeg gestoord te worden. Ik was net op tijd om de winnende vangbal te zien waardoor Nederland geschiedenis schreef en voor het eerst wereldkampioen honkbal werd. Ik zat zaterdagavond om 24.00 uur pontificaal klaar voor de buis om de wedstrijd tegen Cuba te zien, maar ook in Panama schijnt het soms te regenen. “Het wordt wel half 4 lispelde de enthousiaste Dione de Graaff”. “Ja gekke Henkie, daar ga ik niet op wachten” mompelde ik en ging ter kooi. Maar ik hoorde net voor 7 uur op de vroege zondagmorgen radioreporter Andy Houtkamp roepen dat Nederland er bijna was. Vandaar mijn sprint naar de televisie. Logeerhond Banjer was trouwens al weer snel ingedut.
Nederland heeft weer historie geschreven. Vijfhonderd jaar nadat Christoffel Columbus de kust van Panama had verkend en bijna een eeuw nadat het eerste schip door het Panamakanaal voer waren geronselde Nederlandse supporters getuige van een unicum. De doorsnee Nederlander wist niet eens dat er een WK honkbal was, laat staan dat ze überhaupt wisten dat Nederland deel nam. Een verdwaalde krantenverslaggever werd als een held binnengehaald om van de toenemende succeskoorts te berichten. Met panamahoed, grote Cubaanse sigaar en ongetwijfeld een ongelooflijke hoeveelheid tequila zijn er liters vreugdetranen vergoten. Het waterpeil van het Panamakanaal is vele centimeters gestegen. Tjerk Smeets (ja, de zoon van) was in de zevende hemel.
Ik was onlangs bij The Braves. Terwijl het bijna ieder weekend van oktober korte broekenweer was, regende het uitgerekend dat weekend pijpenstelen. Maar met de nodige onderbrekingen werden The Braves toch kampioen en werd directe concurrent Holy gefrustreerd naar Vlaardingen terug gestuurd. Ik sprak er toen schande van dat honkbal ten faveure van in mijn ogen rare sporten niet meer Olympisch is en dat vind ik nog steeds. Maar wie ben ik.
Het was een ongelooflijk sportweekend. Successen en drama’s wisselden elkaar af als regen en zonneschijn. Nederland gaat nu massaal aan de honkbalknuppel. Yuri van Gelder, Epke Zonderland en Jeffrey Wammes moeten even een pas op de plaats maken. In sportpark Uiterwaard hebben ongetwijfeld grote televisieschermen gestaan. Want behalve de honkballers hebben ook de rugbyers daar hun domicilie. Die hebben daar ongetwijfeld onder het genot van grote pints de halve finales van het WK rugby bekeken. Schitterend.
WK rugby
Wat is de overeenkomst tussen Tonga, Samoa en Fiji? Tonga, een eilandengroep in Polynesië. Nog geen 125.000 inwoners. Samoa, ontdekt door de Nederlander Jacob Roggeveen in 1722. Zo’n 180.000 inwoners. Fiji, een eilandengroep bestaande uit ruim 300 vulkanische eilanden, waarvan er slechts ruim 100 bewoond zijn. Deze drie exotische landen nemen deel aan het WK rugby dat op 9 september is begonnen. In Nieuw Zeeland spelen 20 landen om de wereldtitel. De stadions van Auckland, Wellington en andere steden van het land van de kiwi’s puilen uit. Koning Voetbal mag dan in de meeste landen de dienst uitmaken, in landen als Engeland, Frankrijk, Schotland, Ierland, Wales, Australië, Nieuw Zeeland, Zuid Afrika en een handvol andere landen, waaronder de exoten uit de Stille Oceaan is rugby een soort religie. De ogen van miljoenen rugbyliefhebbers all over the world zijn nu gericht op Nieuw Zeeland. Op de website van RFC Gouda wordt al weken reclame gemaakt voor dit toernooi. En terecht, want rugby is een prachtige sport. De stoere krijgers uit Polynesië zijn helaas in de voorronden uitgeschakeld, hoewel Tonga het sterke staaltje uithaalde door in de voorronden een van de favorieten Frankrijk te verslaan. Ondanks de indrukwekkende krijgsdansen konden ook Samoa en Fiji na de voorronden weer naar hun prachtige land terug.
Zondagmorgen heb ik gekeken naar de kwartfinales. Titelverdediger Zuid Afrika verloor van Australië. De Springbokken konden het niet bolwerken tegen de Wallabies. In de andere kwartfinale moest Argentinië het onderspit delven tegen het favoriete Nieuw Zeeland. De Puma’s waren uiteindelijk niet opgewassen tegen de All Blacks. De stoere mannen van Australië, Nieuw Zeeland, Frankrijk en Wales kunnen nu een kleine week uitrusten en zich opmaken voor de halve finales in het komende weekend. Zaterdag en zondag zullen de supporters weer massaal voor de buis zitten, voorzover ze natuurlijk niet in de overvolle stadions zitten.
Rugby, een stoere sport. Geen sport voor mietjes. Rugbyers laten zich niet door een regenbui verjagen. Zelfs een sneeuwbui is geen sta in de weg. Er zal in deze wereld ook wel eens wat gebeuren dat niet door de beugel kan, maar van idiote toestanden als in de voetbalwereld voorkomen heb ik nog niet gehoord. Schatrijke miljonairs die voetbalclubs als speeltje opkopen, illegale pokerijen, wietkwekerijen, hooliganisme en ego’s waar zelfs Ivo Niehe een minderwaardigheidscomplex krijgt, ik heb ze nog niet gezien bij het rugby. Houden zo.
GSV
“Gerrit, wanneer kom je nu eens een keer met je microfoon naar GSV man. We spelen dan wel niet zo hoog als Jodan Boys, maar wij horen er ook bij hoor”. Deze zin en nog veel meer argumenten waarom ik naar GSV moest komen sprak Theo van Eck vorige week zondag tegen mij. Hij genoot met veel andere supporters van een lekker pilsje op een zonovergoten terras in Gouderak. Ik mompelde nog iets dat ik niet zo maar een blik verslaggevers kon open trekken, maar dat ik GSV absoluut niet vergat. En ik beloofde hem ter plaatse dat ik de eerstvolgende wedstrijd van zijn team zou komen verslaan.
En dat was dus gisteren. Terwijl aan de andere kant van de Sportlaan de automobilisten van gekkigheid niet wisten waar ze hun auto moesten parkeren belandde ik bij GSV in een oase van rust. Ik vond het wel vreemd dat ik geen cornervlaggen zag staan en vroeg aan de eerste de beste of de wedstrijd wel door ging. Toch was ik er niet gerust op en mijn achterdocht bleek terecht. Ik zag een jongeman het veld opstappen en meteen al met zijn hoofd schudden. Hij inspecteerde het veld en bleef hoofdschudden. “Het is onverantwoord om te spelen” aldus de zeer jonge scheids. Hij keurde het hoofdveld, waarop notabene dit seizoen nog geen meter was gevoetbald resoluut af. En hoezeer de technische staf van GSV en SPORTIEF ook op de leidsman in probeerden te praten, hij was niet van zijn stuk te brengen. Dan maar het tweede veld. Eerst weer keuren, maar toen waren de lijnen weer niet goed te zien (terwijl er nota bene net een wedstrijd op gespeeld was). De krijtkar te voorschijn gehaald, maar die bleek niet snel genoeg te werken. En toen er ook nog eens een regenbui los barstte vond de scheids het genoeg. “Er wordt helemaal niet gevoetbald vandaag”. Spelers, technische leiding en supporters waren woedend. “Ik zou willen dat wij zo’n veld hadden, bij SPORTIEF spelen we het hele jaar op een knollenveld”, aldus een supporter van de tegenpartij die nu vreesde met zijn vrouw boodschappen te moeten gaan doen in plaats van zijn kluppie aanmoedigen.
Ja, daar sta je dan met je goeie gedrag. Een meer geroutineerde scheidsrechter zou de wedstrijd ongetwijfeld hebben laten spelen, maar deze jonge man niet. Maar uiteindelijk is hij toch verantwoordelijk en achteraf gezien kan ik het ook nog wel begrijpen.
Ik heb mijn spullen ingepakt en ben naar de overkant gegaan waar Jodan Boys tegen de ongeslagen koploper Ter Leede speelde. Als supporter heb ik de tweede helft genoten en ik kon het niet nalaten om bij de winnende treffer van Sander van Goal hard juichend op te springen en naar de gewisselde en gefrustreerde spits van Ter Leede te roepen dat er toch nog gerechtigheid in deze wereld was. Een opgestoken middelvinger was mijn deel, maar daar kon ik niet van wakker liggen. Zo kwam het gistermiddag toch nog allemaal goed en toen ik thuis kwam waren de boodschappen ook al gedaan.
Harry en Hella
Alsof het de normaalste zaak van de wereld is was het dit weekend weer raak. Regenjassen hangen nog steeds werkeloos aan de kapstok en de parapluverkopers doen momenteel slechte zaken. Mensen die de flacons zonnebrandolie al gefrustreerd in de vuilnisbak hadden gegooid hebben deze er weer uitgevist. Weermannen en weervrouwen weten van gekkigheid niet meer wat ze moeten zeggen.
Hoe dan ook, het was goed toeven langs de sportvelden. Ondanks het feit dat dit weekend voor mij twee trieste momenten telde. Die eigenlijk niets met sport te maken hadden, maar ik moest er zaterdagmiddag in Zevenhoven toch aan denken. Op het moment dat SV Gouda binnen twee minuten in de fout ging werd in Rolde bluesicoon Harry Muskee ter aarde besteld. En op zo’n moment zijn mijn gedachten niet echt bij voetballen. Harry heeft gevoetbald bij Achilles 1894 in Assen. Toen ik onlangs het Cuby museum in Grolloo bezocht zag ik een brief dat hij zijn contributie nog moest betalen. Zijn voetbalcarrière is geen succes geweest. Ik heb hem nooit zien voetballen, maar ik denk dat hij een dromerige middenvelder was. Melancholiek strooiend met mooie passes die zijn medespelers niet begrepen. Teleurgesteld heeft hij zijn voetbalschoenen in de Drentse wilgen gehangen. “Ik kom terug” zal hij hebben gezegd in de kleedkamer. “Somebody will know someday”.
Zondagmorgen was ik vroeg uit de veren om de start van de wielercrosscompetitie van Excelsior mee te maken. Meerdere renners hielden het al na twee ronden voor gezien. Niet normaal die temperaturen. En zondagmiddag naar Gouderak. Aan de boorden van de IJssel was het heerlijk toeven. De zeilboten, de speedboten en de jetski’s streden om voorrang. Horden fietsers hadden de dijk in beslag genomen. Met een zeer licht briesje in de nek nestelde ik me langs de lijn om de zoveelste overwinning van het totaal vernieuwde SV Gouda tot me te nemen. Het roze tenue van Gouda deed zeer aan de ogen, maar de drie punten werden weer meegenomen. Na afloop kwam uitblinker doelman Jerry de Jager van Gouderak nog even naar me toe. “Ben je een beetje positief geweest over de boeren?’ sprak de bijna 40 jarige goalie. Hij glimlachte er tevreden bij.
Het sportweekend was weer achter de rug. De zondagavond heb ik doorgebracht met een boek van Hella Haasse, het dieptelood van de herinnering. Er is meer dan sport in het leven natuurlijk. Zeker weten.
Delicious – Kirsten Thien
Ik kreeg onlangs een cd in mijn handen geduwd van een voor mij totaal onbekende zangeres. Op de voorkant van de cd staat een prachtige dame met lang haar afgebeeld die wat dromerig voor zich uit staart. Op de achterkant staat diezelfde dame als een stoere rockchick leunend op een gitaar verwachtingsvol omhoog te kijken. Ik wist niet wat ik voor muziek zou aantreffen en schoof de schijf in de speler. De blazers en de gitaren knallen er meteen bij de openingstrack “Love that’s made to share” in. Dan een stem die me meteen doet denken aan Bonnie Raitt en een jonge Aretha Franklin. Bij de eerste tonen van “Nobody’s ever loved me like you do” denk je dat B.B. King mee doet, maar dat blijkt gitarist Arthur Neilson te zijn. De zang van Kirsten Thien, want dat is de zangeres doet me in de verte denken aan een jonge Janis Joplin. Op de langzame blues “Please drive” horen we een mooie gastrol van de 79 jarige bluesgitarist Hubert Sumlin, die speelt als in zijn beste tijd bij de band van Howlin’ Wolf. “Taxi love” is een nummer met een hoofdrol van organist Tommy Mandel en de prachtige arrangementen van trompettist Kent Smith. Voeg daarbij de tenorsaxofoon van Andy Snitzer en je weet nu waarom The Rolling Stones deze blazers op hun tournee’s meenemen. Robert Cray zou zich voor dit nummer niet schamen. Het titelnummer “Delicious” is een heerlijke rocker die niet zo misstaan op een album van Bonnie Raitt. “Ain’t that the truth” is voor mij het prijsnummer op deze verrassende cd. Een soms fluisterende Kirsten en weer die arrangementen waarbij je je weer thuis waant in die goede oude soultijd van Memphis. En over rocken gesproken, “Treat ‘im like a man” knalt uit de speakers. Kirsten Thien in topvorm. Het Ida Cox nummer “Wild women don’t have the blues is een verpletterende blues met een soms huilende mondharmonica van Billy Gibson (is Walter Horton weer uit zijn as verrezen?) Willie Dixon’s “I ain’t superstitious begint met forse klappen van drummer Dylan Wissing, waarna de gitaar van Arthur Neilson a la Freddie King tekeer gaat. De rust keert weer even terug in “A woman knows” waarna “Get outta the funk, get into the groove” de lading dekt met een solerende Neilson en een strakke ritmesectie Dylan Wissing en Erik Boyd. De CD wordt besloten met twee radio edits van “Treat ‘im like a man”en “Taxi love”.
Delicious, het 3e album van Kirsten Thien is een heerlijke, zeer gevarieerde cd die je soms kippenvel bezorgt. Ik zal deze cd nog vaak draaien en ik hem dat iedere muziekliefhebber aanraden. Ik heb zelden een cd gehoord waarvan de titel zo extreem de lading dekt.
Tracks:
- Love that’s made to share (Kirsten Thien and Erik Boyd)
- Nobody’s ever love me like you do (Kirsten Thien and Noel Cohen)
- Please drive (Kirsten Thien)
- Taxi love (Charlie Feldman and Jon Tiven)
- Delicious (Kirsten Thien and Noel Cohen)
- Ain’t that the truth (Kirsten Thien and Erik Boyd)
- Treat ‘im like a man (Kirsten Thien)
- Wild women don’t have the blues (Ida Cox)
- I ain’t superstitious (Willie Dixon)
- A woman knows (Kirsten Thien)
- Get outta the funk, get into the groove (Kirsten Thien, Galia Arad and Erik Boyd)
- Treat ‘im like a man (radio edit)
- Taxi love (radio edit)