Westland
“De slechte gesteldheid van de voetbalvelden heeft ook zo zijn voordelen” mompelde ik gisteren. De standaardteams van de SV Gouda spelen, omdat het hoofdveld in het Groenhovenpark nog niet bespeeld mag worden, alle competitiewedstrijden tot en met het weekend van 8 en 9 oktober allemaal buitenshuis. Kom je nog eens ergens en met deze mooie nazomer is dat iets waar je mij niet over hoort klagen. Twee weken geleden was ik in Hoek van Holland, waar een heerlijk zeebriesje om mijn hoofd waaide en je de golven van de Noordzee bijna kon horen klotsen. Vriendelijke mensen van de Hoekse Voetbal Club en een gezellig complex op de Rondgang. Als een prins zat ik heerlijk langs de lijn. Alleen het voetbal viel niet mee en Gouda ging met 2-0 ten onder. Moet je maar scoren, want zoals de grote filosoof Johan Cruijff altijd predikt: als je niet scoort win je niet. Die waarheid zal toch wel overeind blijven staan mag ik hopen. Maar als nu zelfs de relativiteitstheorie van Albert Einstein al onder druk staat weet je het maar nooit.
Gisteren was het ook schitterend nazomerweer. Op naar De Lier in het Westland. En over sportcomplexen gesproken, het onderkomen van Lyra, sportpark “De Zweth”, is ook om je vingers bij af te likken. Je wist meteen dat je midden in het gebied van de glastuinbouw zat. Voetbalvelden omringd door kassen, iets aparts. In de gloednieuwe bestuurskamer annex sponsorruimte informeerde ik nieuwsgierig naar wat achtergrondgegevens van de VV Lyra. De krasse meneer Jan v.d. Plas (“volgende week word ik 90”), brandde meteen los. “We zijn in 1973 gefuseerd. VV Lyra is ontstaan uit de katholieke club LVSJ (De Lierse Voetbalclub Sint Joris) en de gewone club SV De Lier”. “Ik ben nog bij de oprichtingsvergadering van SV De Lier op 1 april 1932 geweest” aldus de krasse knar. En de veteraan glunderde alsof hij net van een TV opname met Koot en Bie kwam.
Ik wist genoeg en nestelde mij bij de radiokamer. De vergelijking met twee weken geleden drong zich op. Net als in Hoek van Holland won het prachtige weer het ook in De Lier van het voetbal. Een matige pot, met dit verschil dat ditmaal de gastheren geen deuk in een pakje boter konden schieten. En als je niet scoort gooi je je eigen glazen in. En dat is natuurlijk levensgevaarlijk in de omgeving van de glastuinbouw. Dat dacht Gouda waarschijnlijk ook en in de laatste 8 minuten van de wedstrijd werden stiekem de drie punten uit het Westland meegenomen. De beste man van het veld was scheidsrechter De Mik, (ik moest weer aan Koot en Bie denken) die na afloop van de wedstrijd van het bestuur van Lyra een prachtige kist met Westlandse groente kreeg aangeboden. Die kon ook weer lachend thuiskomen. Meneer v.d. Plas heb ik niet meer gezien. Dit zat waarschijnlijk al enigszins teleurgesteld over de nederlaag van zijn Lyra achter de aardappelen om daarna vroeg onder de wol te kruipen.
De Glazen Stad
Ik begrijp niet waarom iedereen steen en been klaagt over de zomer. Het afgelopen weekend was toch prachtig, of niet soms. De terrasjes zaten boordevol. En als je ging fietsen en je vergat je in te smeren, dan was je gewoon de pineut. Kortom, het is de laatste tijd heerlijk nazomerweer. En volgens de vele Erwin Krollen is het nog niet over.
Zaterdagmiddag was ik in het Westland. Op het programma stond de wedstrijd Gouda – Lyra, maar omdat het veld in het Groenhovenpark nog lichtelijk ongesteld is, werd de wedstrijd omgedraaid en gespeeld op sportpark “De Zweth” in De Lier. En als je op dat prachtige complex aankomt weet je meteen dat je midden in het Westland bent. Allemaal glastuinbouw. Een voetbalcomplex geheel omringd door kassen. De tomaten en de komkommers stonden me lachend welkom te heten. De Glazen Stad.
Ik was nog nooit bij Lyra geweest en wist niet zo veel van de geschiedenis van de club. Maar dat veranderde snel. Toen ik in de bestuurskamer voorzichtig informeerde naar de achtergronden van de club werd ik op mijn wenken bediend door meneer Jan van der Plas. “We zijn in 1973 gefuseerd. VV Lyra is ontstaan uit de katholieke club LVSJ (Lierse Voetbalclub Sint Joris) en de gewone club SV De Lier”. De krasse heer (“volgende week word ik negentig”) leek weggelopen uit een aflevering van Koot en Bie en hij was vroeger lid van de “gewone” club. “Ik heb op 1 april 1932 nog de oprichtingsvergadering van SV De Lier bijgewoond”.
Ik wist genoeg en nestelde me bij de radiokamer langs de lijn. Een matige pot voetbal waarin doelpunten net zo schaars waren als overstromingen in de Sahara. Het vizier van de gastheren was in tussen de tomaten blijven liggen en als je de kansen onbenut laat, gooi je je eigen glazen in. En dat is levensgevaarlijk met al die kassen langs het veld. Daarom scoorde Gouda maar en ging met drie punten de bus in. De beste man van het veld was scheidsrechter de Mik (weer die Koot en Bie). De goede man kreeg na de wedstrijd een grote kist met Westlandse groente. Die kon weer met goed fatsoen thuiskomen.
Meneer van der Plas heb ik niet meer gezien. Die zat waarschijnlijk teleurgesteld over de nederlaag van zijn Lyra achter de dampende aardappelen. Om daarna vroeg onder de wol te kruipen.
De muur
“We leven in onzekere tijden. Ik weet niet meer wanneer ik met pensioen kan. Het wordt allemaal zo duur, pleur die euro het raam uit, ik wil mijn gulden weer terug. Alles verandert zo snel, niets is meer hetzelfde, ik snap er niets meer van. Ik weet niet waar het met deze wereld naar toe moet”. Zo maar een paar zinnen die ik de afgelopen tijd verschillende mensen heb horen verzuchten. Ja, denk ik dan, de tijden veranderen inderdaad. En daar kun je wel van balen, maar het is een gegeven. Zekerheid is iets kostbaars geworden. Ik verkeer zelf ook regelmatig in een nostalgische bui. Vroeger was alles beter toch? Maar of je altijd terug wilt naar die zogenaamde goeie ouwe tijd?
Maar toch schrok ik deze week van een bericht uit mijn favoriete vakantieland België. Vlaanderens mooiste ondergaat volgend jaar een metamorfose. Nadat in 1989 de Berlijnse Muur is gevallen gaat nu de Muur van Geraardsbergen onder de slopershamer. Niet dat onze zuiderburen nu massaal met schop en houweel de legendarische pukkel in Vlaanderen te lijf gaan, nee, dit monument wordt domweg geschrapt uit het draaiboek. Met één pennenstreek wordt de wielerliefhebbers een diamant afgepakt. Alsof je de finish van de Tour de France naar Las Vegas verplaatst. Of bulldozers laat aanrukken om de Cauberg en de Keuteberg plat te walsen, zodat het allemaal wat sneller gaat in het Limburgse heuvelland bij de Amstel Gold Race. Die lastige beklimmingen ook, daar word je doodmoe van. Je kunt ook de Ronde van Spanje in Zuid Amerika laten verrijden. Tenslotte wonen daar meer Spaans sprekende mensen zijn dan in Spanje zelf. Om dichter bij huis te blijven, waarom zullen we niet voorstellen om de Ronde van Gouda op de Maasvlakte te organiseren. Ruimte zat en geen enge bochten waar je uit kunt vliegen.
Tijden veranderen en monumenten zullen blijven sneuvelen en nieuwe monumenten zullen verrijzen. Zondag was ik bij de kampioenswedstrijd van de honkballers van The Braves. Honkbal, een prachtige sport, maar ook deze oude sport is al gesneuveld op de Olympische Spelen. Terwijl we ons wel kunnen gaan vergapen aan sporten als halfpipe skiën en snowboard slopestyle. We hebben tig disciplines bij het zwemmen, waarom er daar niet een paar van geschrapt? Maar met dit pleidooi zal ik wel tegen een dikke muur aanlopen. Daar valt de Muur van Geraarsbergen waarschijnlijk bij in het niet.
Uit en thuis
In de meeste klassen van het amateurvoetbal spelen door de bank genomen 14 teams. Het mag er soms eentje minder zijn en dan is er ieder weekend een team vrij. Kunnen ze lekker vroeg aan het bier of gezamenlijk de eerstvolgende tegenstander gaan bespioneren. En de supporters met moeder de vrouw naar de Koopgoot. Maar laten we even uitgaan van 14 teams. Dat betekent 26 wedstrijden, eerlijk verdeeld over dertien thuis- en dertien uitwedstrijden. De almachtige KNVB stelt het speelschema samen en bepaalt in hun oneindige wijsheid of teams met een thuiswedstrijd dan wel met een uitwedstrijd beginnen. Hoe die keuze tot stand komt weet ik niet, maar vind ik niet belangrijk. Het is over het algemeen wel de gewoonte dat een team om en om een thuiswedstrijd speelt. Ook hier uitzonderingen daar gelaten.
Maar in het nieuwe voetbalseizoen is er iets merkwaardigs aan de hand. Zowel de zaterdag- als de zondagstandaardteams van SV Gouda spelen tot 8 oktober alleen uitwedstrijden. Niet omdat ze een lief gebaar willen maken naar de tegenstanders, maar domweg omdat het hoofdveld niet speelklaar is. Oké, er is volgens de weerprofeten meer regen dan normaal gevallen, maar dat is niet de reden. Ik weet er niet drie cijfers achter de komma het fijne van, maar het schijnt met geld te maken te hebben. Vroeger had je de Goudse Sportstichting die daarna werd getransformeerd tot Dienst Sport en Recreatie. Enkele jaren geleden kwamen de bezuinigingen. De gemeente Gouda zag de bodem van de schatkist in zicht komen en de financiële duimschroeven werden aangedraaid. Privatiseren en verzelfstandigen waren de nieuwe toverwoorden. Sportpunt Gouda werd geboren en de sport werd op afstand gezet zoals dat in ambtenarenjargon heet. Maar de gemeente wilde nog wel een dikke vinger in de pap houden. Het onderhoud van de sportvelden werd (tot verdriet van Sportpunt Gouda) uitbesteed aan Cyclus. Die hebben verstand van vuil ophalen, maar onderhoud van sportvelden vereist toch specifieke kwaliteiten. Nu heeft Cyclus de zaak in het Groenhovenpark blijkbaar niet goed ingeschat, maar als je iets uitbesteedt moet je dat wel goed doen. De zwarte Pieten zullen ongetwijfeld over en weer vliegen en het zal wel juristenvoer worden. Maar de Goudse voetbalclubs Gouda, Olympia en GSV zijn de dupe.
In tijd van bezuinigingen moet op de kleintjes worden gelet, maar het gezegde goedkoop is duurkoop schijnt hier helaas toch weer opgang te doen.
Hoogmis
Veel clubmanagers liggen nog aan de monitor. Penningmeesters maken likkebaardend hun verlies- en winstrekening op. Trainers slaken een zucht van verlichting of verkeren nog steeds in de zevende hemel. De voetbalwereld is weer een beetje tot rust gekomen. Het beruchte Transferwindow is weer met een klap dichtgegooid. In december volgt een herkansing. Er zijn weer miljoenen euro’s over de toonbank gegaan. Wat een toestand. De niet sportliefhebber weet niet wat er allemaal gebeurt en ik kan me dat heel goed voorstellen. Henk en Ingrid zullen wellicht ook verbaasd hun wenkbrauwen fronsen. Maar diezelfde Henk en Ingrid zitten vaak op de tribune van hun favoriete voetbalclub. En dat mag natuurlijk. Helemaal niets mis mee. Lang leve het heilige monster dat voetbal heet. De hoogmis kan weer beginnen.
Over hoogmis gesproken. Afgelopen weekend begon de voetbalcompetitie voor de amateur-voetballers ook weer. Oké, de topklasse was al begonnen, maar daar hebben we in Gouda nog geen last van. “Jammer” zullen sommigen zeggen. “Gelukkig niet” volgens anderen. Jodan Boys had een primeur. Voor het eerst in hun hoofdklassen-bestaan werd de competitie met drie punten begonnen. De wedstrijd tegen het ambitieuze Voorschoten ’97 werd met 1-0 gewonnen. Daar is alles mee gezegd, maar de doelpunten tellen. De verloren zoon Sander van Gool liep tegen een bal aan en werd de matchwinner. Hij heet voortaan weer Sander van Goal. Voor de andere Goudse zaterdagvoetballers was het ook een lekker begin. Gouda veegde de vloer aan met RAS en GSV vierde zijn première ook met een overwinning.
Over premières gesproken. Ik was benieuwd hoe DONK zijn allereerste optreden in de 2e klasse zou beleven en ik toog zondag naar Den Haag, waar het beroemde Wilhelmus tegenstander was. De club waar ooit de latere wereldkampioen afkoopsom Aad de Mos de scepter zwaaide. Wilhelmus, vernoemd naar oprichter Monseigneur Wilhelmus Van Stee. En DONK ook al opgericht door een katholieke geestelijke, pater van der Donk. Kortom een katholiek treffen op sportpark Westvliet. Het werd geen hoogmis, maar er viel het nodige te beleven. DONK nam verrassend een voorsprong, maar uiteindelijk waren in de 2e helft vijf minuten genoeg om de donkianen als koorknapen het Haagse bos in te sturen. Scheidsrechter Bongers voelde zich duidelijk geroepen om als hogepriester op te treden met zijn negen gele en twee rode kaarten. DONK moest de miskelk tot het bittere einde leegdrinken. Jammer, maar helaas. De competitie is begonnen.