Periodetitel
Het is herfst in Nederland. De herfstvakantie zit er op of gaat de komende week nog beginnen. Kortom, op sportgebied is het dit weekend relatief rustig. Er is sprake van hier en daar een verdwaalde wedstrijd maar het mooie weer in september en oktober heeft er voor gezorgd dat er bijna geen wedstrijden zijn afgekeurd. Een mooie gelegenheid voor de amateur-voetballers om een korte pauze te nemen en de accu op te laden voor het komend weekend want dan gaan de eerste beslissingen vallen. De 1e periodetitel staat op het spel. Voor sommigen niet zo belangrijk maar anderen willen zich graag verzekerd zien van het toetje dat nacompetitie heet.
En het mooie is dat er voor de Goudse voetbalclubs eer te behalen valt. Allereerst de verrassing van dit voetbalseizoen tot nu toe, De Jodan Boys. Na de afgelopen weken toppers als Ter Leede en Bennekom aan de zegekar te hebben gebonden kan het a.s. zaterdag geschiedenis schrijven. Bij winst op Huizen is de periodetitel binnen en mag men zich verheugen in deelname aan de grote bekercompetitie. Kunnen ze meteen de wellicht iets wrange smaak van de nederlaag gisteren tegen topklasser VVSB wegspoelen. Helaas valt er op zaterdag voor Goudse clubs verder geen periodetitel eer te behalen. Alleen de Goudse trainer Willem Dekker kan zaterdag een extra spaatje rood nemen als hij met zijn CVC Reeuwijk wint van Perkouw. Ik weet zeker dat Dekker nu al met allerlei varianten bezig is om die periodetitel in zijn gedachten althans al te veroveren.
En volgende week zondag om deze tijd weten we of Olympia de 1e periodetitel binnen heeft. Winst op GONA is dan nodig denk ik en dan is het nog afwachten hoe de strijd tussen de beide concurrenten Nieuwkoop en het aloude Wilhelmus is verlopen. Gouwenaar Edwin de Bruin die afgelopen seizoen als eerste trainer met ASW promoveerde staat nu met zijn nieuwe club VEP bovenaan in de 3e klasse en een puntje bij GLZ Delfshaven is voldoende voor weer een feestje.
En dan de topper in de 4e klasse B in Reeuwijk. Op Kaagjesland loopt men zich al warm voor de clash tegen koploper Gouda. Jammer voor RVC’33 dat ze afgelopen zondag de winst op sportpark Wilgenoord uit handen gaven want anders hadden beide koplopers 21 punten gehad uit 7 wedstrijden.
Maar eigenlijk maakt het niets uit want RVC ’33 moet hoe dan ook winnen want het doelsaldo van Gouda is zo goed dat een paard er de hik van krijgt. Het vernieuwde Gouda, dat vorige seizoen op sterven na dood was, is uit zijn as herrezen. Menigeen fronst zijn wenkbrauwen en de indianenverhalen zijn niet van de lucht, maar feit is dat het team van de voormalige sluwe spits Romeo el Bouazatti na 90 minuten iedere tegenstander neer heeft gekregen. En soms met verrassend leuk voetbal.
Het wordt hoe dan ook een spannend weekend waar vreugde en verdriet weer als een eeneiige tweeling langs de lijn zullen staan. En voor de fans van ONA en zeker voor DONK, kop op, ook voor jullie gaat de zon eens ook weer schijnen.
GSV
“Gerrit, wanneer kom je nu eens een keer met je microfoon naar GSV man. We spelen dan wel niet zo hoog als Jodan Boys, maar wij horen er ook bij hoor”. Deze zin en nog veel meer argumenten waarom ik naar GSV moest komen sprak Theo van Eck vorige week zondag tegen mij. Hij genoot met veel andere supporters van een lekker pilsje op een zonovergoten terras in Gouderak. Ik mompelde nog iets dat ik niet zo maar een blik verslaggevers kon open trekken, maar dat ik GSV absoluut niet vergat. En ik beloofde hem ter plaatse dat ik de eerstvolgende wedstrijd van zijn team zou komen verslaan.
En dat was dus gisteren. Terwijl aan de andere kant van de Sportlaan de automobilisten van gekkigheid niet wisten waar ze hun auto moesten parkeren belandde ik bij GSV in een oase van rust. Ik vond het wel vreemd dat ik geen cornervlaggen zag staan en vroeg aan de eerste de beste of de wedstrijd wel door ging. Toch was ik er niet gerust op en mijn achterdocht bleek terecht. Ik zag een jongeman het veld opstappen en meteen al met zijn hoofd schudden. Hij inspecteerde het veld en bleef hoofdschudden. “Het is onverantwoord om te spelen” aldus de zeer jonge scheids. Hij keurde het hoofdveld, waarop notabene dit seizoen nog geen meter was gevoetbald resoluut af. En hoezeer de technische staf van GSV en SPORTIEF ook op de leidsman in probeerden te praten, hij was niet van zijn stuk te brengen. Dan maar het tweede veld. Eerst weer keuren, maar toen waren de lijnen weer niet goed te zien (terwijl er nota bene net een wedstrijd op gespeeld was). De krijtkar te voorschijn gehaald, maar die bleek niet snel genoeg te werken. En toen er ook nog eens een regenbui los barstte vond de scheids het genoeg. “Er wordt helemaal niet gevoetbald vandaag”. Spelers, technische leiding en supporters waren woedend. “Ik zou willen dat wij zo’n veld hadden, bij SPORTIEF spelen we het hele jaar op een knollenveld”, aldus een supporter van de tegenpartij die nu vreesde met zijn vrouw boodschappen te moeten gaan doen in plaats van zijn kluppie aanmoedigen.
Ja, daar sta je dan met je goeie gedrag. Een meer geroutineerde scheidsrechter zou de wedstrijd ongetwijfeld hebben laten spelen, maar deze jonge man niet. Maar uiteindelijk is hij toch verantwoordelijk en achteraf gezien kan ik het ook nog wel begrijpen.
Ik heb mijn spullen ingepakt en ben naar de overkant gegaan waar Jodan Boys tegen de ongeslagen koploper Ter Leede speelde. Als supporter heb ik de tweede helft genoten en ik kon het niet nalaten om bij de winnende treffer van Sander van Goal hard juichend op te springen en naar de gewisselde en gefrustreerde spits van Ter Leede te roepen dat er toch nog gerechtigheid in deze wereld was. Een opgestoken middelvinger was mijn deel, maar daar kon ik niet van wakker liggen. Zo kwam het gistermiddag toch nog allemaal goed en toen ik thuis kwam waren de boodschappen ook al gedaan.
Westland
“De slechte gesteldheid van de voetbalvelden heeft ook zo zijn voordelen” mompelde ik gisteren. De standaardteams van de SV Gouda spelen, omdat het hoofdveld in het Groenhovenpark nog niet bespeeld mag worden, alle competitiewedstrijden tot en met het weekend van 8 en 9 oktober allemaal buitenshuis. Kom je nog eens ergens en met deze mooie nazomer is dat iets waar je mij niet over hoort klagen. Twee weken geleden was ik in Hoek van Holland, waar een heerlijk zeebriesje om mijn hoofd waaide en je de golven van de Noordzee bijna kon horen klotsen. Vriendelijke mensen van de Hoekse Voetbal Club en een gezellig complex op de Rondgang. Als een prins zat ik heerlijk langs de lijn. Alleen het voetbal viel niet mee en Gouda ging met 2-0 ten onder. Moet je maar scoren, want zoals de grote filosoof Johan Cruijff altijd predikt: als je niet scoort win je niet. Die waarheid zal toch wel overeind blijven staan mag ik hopen. Maar als nu zelfs de relativiteitstheorie van Albert Einstein al onder druk staat weet je het maar nooit.
Gisteren was het ook schitterend nazomerweer. Op naar De Lier in het Westland. En over sportcomplexen gesproken, het onderkomen van Lyra, sportpark “De Zweth”, is ook om je vingers bij af te likken. Je wist meteen dat je midden in het gebied van de glastuinbouw zat. Voetbalvelden omringd door kassen, iets aparts. In de gloednieuwe bestuurskamer annex sponsorruimte informeerde ik nieuwsgierig naar wat achtergrondgegevens van de VV Lyra. De krasse meneer Jan v.d. Plas (“volgende week word ik 90”), brandde meteen los. “We zijn in 1973 gefuseerd. VV Lyra is ontstaan uit de katholieke club LVSJ (De Lierse Voetbalclub Sint Joris) en de gewone club SV De Lier”. “Ik ben nog bij de oprichtingsvergadering van SV De Lier op 1 april 1932 geweest” aldus de krasse knar. En de veteraan glunderde alsof hij net van een TV opname met Koot en Bie kwam.
Ik wist genoeg en nestelde mij bij de radiokamer. De vergelijking met twee weken geleden drong zich op. Net als in Hoek van Holland won het prachtige weer het ook in De Lier van het voetbal. Een matige pot, met dit verschil dat ditmaal de gastheren geen deuk in een pakje boter konden schieten. En als je niet scoort gooi je je eigen glazen in. En dat is natuurlijk levensgevaarlijk in de omgeving van de glastuinbouw. Dat dacht Gouda waarschijnlijk ook en in de laatste 8 minuten van de wedstrijd werden stiekem de drie punten uit het Westland meegenomen. De beste man van het veld was scheidsrechter De Mik, (ik moest weer aan Koot en Bie denken) die na afloop van de wedstrijd van het bestuur van Lyra een prachtige kist met Westlandse groente kreeg aangeboden. Die kon ook weer lachend thuiskomen. Meneer v.d. Plas heb ik niet meer gezien. Dit zat waarschijnlijk al enigszins teleurgesteld over de nederlaag van zijn Lyra achter de aardappelen om daarna vroeg onder de wol te kruipen.
Magertjes
Het is de laatste tijd wat magertjes met het sportaanbod. Een mooie gelegenheid om de microfoon even in de ruststand te zetten en iets anders te doen dan de radioluisteraars lastig vallen. Vorige week zaterdag, paaszaterdag, zat ik met mijn oudste zoon in de zon op een terras op de Grote Markt in Groningen, met zicht op de Martinitoren, te genieten van een lekkere Wieckse Witte. Toch kon ik de verleiding niet weerstaan om af en toe contact te zoeken met de verslaggever bij de Jodan Boys. Na een verontrustende ruststand bleken de Gouwenaars in een hectische slotfase toch nog de overwinning uit het paasvuur gesleept te hebben. Een wederopstandig op het laatste moment. En toen ik later hoorde dat Gouda in ’s-Gravenzande de koploper met 3-0 het bos in had gestuurd, hebben we nog een geel witte rakker genomen.
Op 1e Paasdag werd ik door mijn zwager, na eerst genoten te hebben van een heerlijke Groningse paasbrunch getrakteerd op een toeristische rondrit door het mooie Oostgroningse land. Het Oldambt met zijn golvende gele koolzaadvelden. De Pekela’s, Eemshaven, Heiligerlee, Delfzijl, Beerta, Finsterwolde. Grote boerderijen waar de rijkdom nog van af straalt. De huisjes van de arbeiders en de boerenknechten. Land waar de geest van de gestaalde kaders van Fre Meis nog rondwaart. In een flits zag ik een bord dat verwees naar WVV, de legendarische voetbalclub uit Winschoten, waar latere kanonnen als Jan Mulder, Klaas Nuninga en Arie Haan hun eerste voorzichtige voetbalstapjes hebben gezet. Vandaag zullen ze daar ongetwijfeld nog de Dag van de Arbeid vieren.
Ik kon het ook niet laten om de laatste kilometers van Luik-Bastenaken-Luik te zien. De gebroeders Schleck probeerden tevergeefs Philippe Gilbert van zijn derde overwinning in een week af te houden. Ook in Luik scheen de zon volop. Mijn gedachten flitsten terug naar 1980 en 1981 toen ik met een aantal vrienden deze tocht ook heb gereden. In 1980 regende het de hele dag pijpenstelen. Maar de lol was er niet minder om, ook toen het jaar daarop de regen weer met bakken uit de Waalse hemel viel. Ik moet de uitdaging van mijn zoon maar aannemen en volgend jaar de Amstel Goldrace rijden. Als je Luik-Bastenaken-Luik twee keer hebt uitgereden, dan moet de Limburgse klassieker ook geen probleem zijn. Maar ja, het verschil met toen is wel ruim 30 jaar en de nodige kilootjes.
Om mij een beetje te paaien had mijn zoon mij het boek “de man en zijn fiets” van Wilfried de Jong gegeven. Prachtige wielerverhalen. Of het toeval is of niet, maar ik kwam de schrijver donderdagmiddag in een grote boekwinkel in Rotterdam tegen. Ik kon het niet laten om hem mijn complimenten over te brengen. Had nam ze gelukkig dankbaar in ontvangst. Ja, voor hetzelfde geld doet hij of hij je niet ziet, want hij zal ongetwijfeld vaker door voor hem wildvreemden worden aangeschoten.
Gisteren weer geen sport! Op de overvolle terrassen aan de Goudse Markt wemelde het van de voetballers. En nu maar hopen dat ze niet te diep in het glaasje hebben gekeken, want de meesten van hen moesten vandaag weer volop aan de bak. Ik gelukkig ook.
Lente
Toen ik vanochtend mijn honden uitliet (ja ik heb er tijdelijk twee), voelde ik tot mijn grote genoegen dat de lente in aantocht is. De schaatsen kunnen weer voor lange tijd in het vet en de rayonhoofden in Friesland kunnen de laatste druppels Beerenburg uit de flessen drinken en rustig gaan slapen. De gedachte aan een nieuwe Elfstedentocht kan de ijskast in.
Februari, de sprokkelmaand, ligt achter ons en de voetbalclubs die de afgelopen periode hier en daar wat punten bij elkaar hebben gesprokkeld, kunnen er van nu af aan weer vol tegen aan. Niets weerhoudt hen ervan om weer te gaan winnen en het vege lijf te redden. Dat geldt voor clubs die zich in de gevarenzone bevinden en teams die nog aspiraties hebben om te promoveren kunnen ook hun gang gaan.
Ik ben kortom blij dat het voetbalseizoen weer zijn normale gang krijgt. Hoewel ik het op zich niet eens zo erg vindt dat de bal een aantal weken niet rolt, toch krijg ik met het verschijnen van de krokussen ook de lentekriebels. Gisteren heb ik prioriteiten gesteld en ben naar de verjaardag van mijn moeder gegaan in plaats van naar de voetbalwedstrijd Jodan Boys – SDC Putten. Je moeder wordt tenslotte maar één keer 89 jaar, hoewel ze als schrikkelkind dit jaar eigenlijk niet jarig is, maar dat terzijde. Maar op de een of andere manier was ik toch wat onrustig. Tegen de tijd dat ik normaal gesproken naar een wedstrijd ga was ik nu onderweg naar Lopik. Onderweg zette ik de radio op 107.2 FM zodat ik het sportprogramma van Gouwestad toch nog de nodige kilometers kon volgen. Ik was nog getuige van de 1-0 van Jodan Boys en het bericht dat Gouda al snel tegen een onoverbrugbare achterstand tegen Sportlust aanliep.
Gelukkig hebben ze in Lopik ook teletekst, en ik wierp daar, zonder dat anderen het zagen, af en toe stiekem een blik op. Ik kon er ook niets aan doen, maar op de een of andere manier had ik het stomme idee dat het voetbal niet zonder mij kan, maar dat is natuurlijk complete onzin. Ik kan gewoon niet zonder voetbal al probeer ik dat af en toe te ontkennen.
Het voetballeven neemt weer zijn normale loop, hoewel je het woord normaal af en toe met een flinke korrel zout moet nemen. Afgelopen week liep ik toevallig op de Coolsingel en het stikte daar van de politieagenten. Feyenoordsupporters, althans figuren die zich zo noemen, zouden verhaal gaan halen bij Aboutaleb. De Hermandad had geen halve maatregelen getroffen, vandaar dus de blauw geverfde Coolsingel. Maar het schamele aantal supporters dat was komen opdagen maakte geen enkele indruk. Zou bij hen eindelijk ook de lente doorbreken?
Er was eens….
Er was eens, heel lang geleden, een stel voetbalvrienden dat stappen op zaterdagavond eigenlijk veel leuker vond dan voetbal. Ze vonden voetbal natuurlijk wel leuk, maar na zo’n lange stapavond was het de volgende dag vroeg toch wel even wennen als die onverbiddelijke wekker rinkelend aankondigde dat het tijd werd om naar het voetbalveld te gaan. De vrienden kwamen, ongetwijfeld tijdens een gezellig samenzijn in een etablissement in onze mooie binnenstad, op het lumineuze idee een zaterdagafdeling bij Gouda op te richten, want dan kon op zondagen lekker worden uitgeslapen. Hetgeen geschiedde. Jarenlang werden de velden in de Goudse regio onveilig gemaakt door de zaterdagvoetballers van SV Gouda. Elke graspol in Polsbroek, Bergambacht, Berkenwoude, Schoonhoven, Reeuwijk etc. is meerder keren beroerd door de zaterdagmiddaghobbyisten. Ik heb het begin van deze zaterdagmiddag-gebeurtenissen niet van dichtbij meegemaakt, maar heb uit verhalen van de pioniers begrepen dat het een gezellige boel moet zijn geweest. Ik maakte pas echt goed kennis met de zaterdagafdeling van SV Gouda toen Ton Blonk de scepter zwaaide. Deze goedlachse en constant moppen tappende bullebas heeft zo ongeveer zijn halve leven op het Groenhovenpark rondgelopen. En hij loopt er nog steeds rond! Daarna kwam het tijdperk van Willem Dekker en onder hem werd de weg naar boven ingezet. Men wilde wel eens met alle respect ander tegenstanders dan Siveo’60, Zwammerdam en SPV. Ook aan het tijdperk Dek kwam na lange tijd een einde en hij dropte zijn jongens vorig jaar in de 2e klasse. Aan Jan Willem Koorevaar de eer om te kijken hoe zij het in die klasse zouden rooien.
De rest is recente geschiedenis. Begin februari bungelde SV Gouda troosteloos in de onderste regionen en degradatie zou een kwestie van tijd zijn. Maar een mysterieus virus kondigde zich aan en een reeks met bijna louter overwinningen bracht niet alleen lijfsbehoud, maar de nacompetitie werd zelfs gehaald. Het moest niet gekker worden.
En terwijl in Heinenoord en Vlaardingen de tranen nog niet waren opgedroogd, werd zaterdag het Rotterdamse Alexandria ’66 in doffe ellende op sportpark Dorrenstein in Nieuwerkerk aan den IJssel achtergelaten. In een tijdsbestek van vijf jaar promoveerde SV Gouda van de 5e naar de 1e klasse. Een droom werd werkelijkheid en verstokte Gouda supporters konden hun tranen niet bedwingen. Vorige week hoorde ik na de promotie van Jodan Boys naar de hoofdklasse iemand bij Gouda mopperen dat er in het komende seizoen weer geen stadsderby op zaterdag zou worden gespeeld. Maar gisteren merkte diezelfde supporter op dat ze Jodan Boys op zouden blijven jagen, want die stadsderby zou en moest er een keer komen.
Het sprookje van SV Gouda is dus gisteren feestelijk geëindigd. Velen beseffen nog steeds niet dat er een wonder is verricht. Wethouder Kastelein krijgt het druk de laatste weken met de vele ontvangsten op het Stadhuis.
Het voetbalseizoen zit er op en de clubsjaals kunnen weer voor een paar maanden in de kast worden opgeborgen. Het is nu de hoogste tijd voor het EK in Zwitserland en Oostenrijk. Nederland verschiet al weer snel van kleur. Oranjeprullaria in alle soorten en maten zijn niet aan te slepen, kortom de Oranjegekte slaat genadeloos toe. Brave huisvaders veranderen in onwezenlijke zombies en mensen die normaal niets met voetbal hebben nestelen zich prominent op de voorgrond en nemen bezit van de beschaafde wereld. Ik zag deze week een foto van een nieuw ontdekte indianenstam. Twee oranje beschilderde mannen richtten hun pijlen op een overvliegend vliegtuig. Nieuwe indianenstam? Volgens mij zijn het gewoon een paar verdwaalde oranjesupporters die de weg kwijt waren en per ongeluk in de rimboe van Brazilië verzeild zijn geraakt. Het is te hopen dat ze op tijd terug zijn voor Nederland-Italië.
Ik wens u een fijne sportzomer en zie u hopelijk in goede gezondheid in het nieuwe seizoen weer terug.
De eindredacteur
“Het wordt een stormachtige en zeer natte zondag” meldde de nieuwslezer gisteravond. Ja, daar ben je lekker mee, want daar sta je dan als eindredacteur van een sportprogramma. “Je wordt bedankt Pluvius, ik moet toevallig wel effe een drie uur durend sportprogramma een beetje vullen hoor”. Maar de weergoden hebben het wel vaker bij het verkeerde eind, probeer-de ik mezelf moed in te spreken. Het komt meer dan eens voor dat Erwin Kroll ’s avonds met het schaamrood op de kaken moet uitleggen dat hij het helaas bij het verkeerde eind had.
Toen ik vanochtend vroeg wakker werd hoorde ik de regen niet tegen de ruiten kletteren. Ik deed voorzichtig de gordijnen op en tot mijn opluchting was het droog. Maar het weerbericht van half 8 voorspelde wel degelijk een zeer natte dag. Ik ging eerst mijn hond maar eens uitlaten. Het was niet koud buiten, maar er stond wel een stevige wind. De wolken speelden krijgertje en de laatste bladeren fladderden naar beneden en de rotzooi in het park woei me om de oren.
Thuisgekomen eerst maar eens pagina 603 van teletekst opzetten. De voetbalwedstrijd van De Bataven ging niet door, maar dat zal mij worst zijn. Ik zapte verder wat wezenloos door de sportpagina’s heen en zag tot mijn grote verrassing dat de heren van GZC DONK weer hadden gewonnen en zelfs de koppositie van de landelijke hoofdklasse waterpolo innamen. Maar daar had ik vandaag verder niets aan. Ik moet mijn sportprogramma zinvol vullen. DONK – Zoetermeer ging volgens Jober Thoen door, maar bij RVC ’33 was er al sprake van een herkeuring om 12.30 uur. Je zit dan als eindredacteur met de nodige onzekerheden opgezadeld.
Voor onze handbalverslaggever maakt het niets uit of het regent want hij zit vanmiddag lekker droog in sporthal De Mammoet. We kunnen de luisteraars gelukkig een handbalverslag aanbieden. Maar omdat het tegen het einde van het jaar loopt is het sportaanbod ook al minder dus het zit allemaal niet mee. Dan maar een schietgebedje naar boven in de hoop dat onze lieve heer ook van sport houdt.
Terwijl bij mijn schoonmoeder in Groningen nota bene de zon scheen vielen hier om 11 uur de eerste druppels. Zou Erwin dan toch nog gelijk krijgen? En dan te bedenken dat ik vanmiddag ook al niet over een auto beschik, dus zal ik naar Reeuwijk-dorp moeten fietsen. “Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen tegen de wind zichzelf een weg baant”, neuriede ik. Van schrik ging ik voor onze presentator maar wat langere muziekstukken uitzoeken.
Om half 12 belt de redactionele medewerker met een aantal afkeuringen. En als ik naar pagina 603 kijk dan wordt het drukker op die teletekstpagina. De moed zakt me in de schoenen.
Het is half een. De wedstrijd van RVC is afgelast. En tot overmaat van ramp gaat ook DONK niet door. En passant liggen de wedstrijden van Gouda en Olympia er ook uit.
Mijn laatste alternatief, op naar het rugby, dat gaat altijd door. Ja, die wedstrijd gaat inderdaad door, maar hij begint om 1 uur. En tegen de tijd dat de sportuitzending begint is die al bijna afgelopen. Dan maar naar de studio, kijken wat we er nog van kunnen maken. Het zijn zware tijden voor een eindredacteur, maar u hoeft absoluut geen medelijden te hebben.
Bert
Afgelopen woensdag overleed op 68 jarige leeftijd een van de sympathiekste sportverslag-gevers die ik heb gekend, BERT HERTOG. Zijn overlijden kwam voor mij niet als een verrassing, maar als de rouwkaart dan in de brievenbus valt dan overvalt dat bericht je toch.
“De sportverslaggeving was zijn levensdoel” stond er in de aanhef van de kaart en ik denk dat die zin een heel rake typering is van een gedreven sportliefhebber die tot het laatst dat doel wilde dienen. Bert is als het ware in het harnas gestorven. De laatste keer dat ik hem zag was enkele weken geleden bij de voetbalwedstrijd GROENEWEG – ONA. Met zijn vrouw Jeanne aan zijn zijde. Jeanne was zijn steun en toeverlaat. Ik kan me eigenlijk geen gelegenheid herinneren waarin ik Bert alleen bij een sportgebeurtenis zag. Als ik beide aan zag komen dacht ik: “Scheids, de wedstrijd kan beginnen, want de hertog en de hertogin zijn gearriveerd.”
Ik zat te denken wanneer ik Bert voor het eerst heb ontmoet maar dat weet ik niet meer, maar het moet toch minstens 20 jaar geleden zijn. Hoogstwaarschijnlijk bij een voetbalwedstrijd. Ook toen al met zijn karakteristieke kleine opschrijfboekje (hoeveel van die boekjes zal hij hebben volgeschreven met aantekeningen). Bert werkte toen bij de Goudsche Courant en toen Gouwestad Sport begin jaren 90 van de vorige eeuw na jaren afwezigheid weer de jaarlijkse sportverkiezingen in Gouda ging organiseren was Bert de eerste die geïnteresseerd was in de kandidaten en was hij tijdens de live-uitzendingen met Jeanne aanwezig met zijn aantekenboekje. Later heb ik met Bert nog meerdere keren in de jury van de sportverkiezingen mogen zitten en dat vond en vind ik nog steeds een eer.
Ik zal me Bert ook blijven herinneren als een positieve journalist. Maar dat wil niet zeggen dat hij niet kritisch was, in tegendeel, want als iets hem niet zinde dan zei of schreef hij dat ook. Bert was gek van voetbal, maar hij was volgens mij nog gekker van schaatsen. Vol vuur kon hij vertellen van Hein Vergeer, Andrea Nuyt, Pauline van Deutekom en al die andere Goudse en regiotalenten. Ook waterpolo had zijn grote belangstelling.
Regelmatig gebeurde het na een voetbalwedstrijd dat Bert en Jeanne daarna “nog even een waterpolowedstrijdje van GZC DONK of De Gouwe moesten doen”. Atletiek? Bert wist er alles van. Afgelopen zaterdag reed ik door Vlist en zag daar de polstokverspringschans staan. “Hoe vaak zal Bert hier niet hebben gezeten” dacht ik.
Ik ben blij dat ik Bert recent nog via de telefoon heb kunnen spreken, al duurde dat gesprek maar heel kort. De scheidsrechter heeft gefloten, de wedstrijd is afgelopen. Bert heeft de ongelijke strijd helaas verloren, maar voor mij is hij de winnaar. Zo zal ik jou blijven herinneren Bert.
De dichter Gerrit Achterberg kon het niet beter verwoorden:
Een naam van iemand die niet meer bestaat
blijft soms nog lang onder de mensen,
hoewel er niets meer is te wensen
wat wederzien of werkelijkheid aangaat.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen
Na de torenhoge verwachtingen werd het voetbalseizoen 2005-2006 voor de Jodan Boys toch niet wat je er van had verwacht om het maar eens eufemistisch uit te drukken. De typering ‘rampseizoen’ was eerder op zijn plaats hoewel er voor rampen natuurlijk ergere dingen nodig zijn dan het feit dat je niet het verwachte aantal punten haalt. Gelukkig werd degradatie naar de 3e klasse op het nippertje ontlopen want anders had ik het nog niet zo net geweten. Er rolden enkele koppen maar dat is in de voetbalwereld net zo normaal als het gegeven dat de zon dagelijks op en onder gaat. Door schade en schande wordt men wijs, doe wel en zie niet om, uithuilen en opnieuw beginnen, nieuwe ronde nieuwe kansen. Ach de clichés’s zijn niet van de lucht en er is voor ieder wel iets van zijn gading bij.
Het nieuwe voetbalseizoen is al weer enkele weken oud en de prestaties zijn nogal wisselend. In de bekercompetitie konden geen potjes worden gebroken en een roemloos einde in de poule was het gevolg. Dan de competitie maar want daar moet het echt gebeuren. In Nootdorp vonden de mannen van Willem den Besten al meteen hun Waterloo. Een kansloze nederlaag naar ik heb begrepen, want ik heb die wedstrijd zelf niet gezien, maar de cijfers zeggen veel zo niet alles. In de eerste “thuiswedstrijd” zag het er naar uit dat de pretenties toch waar zouden worden gemaakt. Maar zelfs een 3-0 voorsprong was niet genoeg om de eerste punten binnen te halen. De buitenwereld wist niet wat men zag en ik denk de binnenwereld ook niet. Dan moest WDS er maar aan geloven. Maar ook die wedstrijd leverde niet het gewenste resultaat op. Door een zondagsschot (die gelukkig ook op zaterdagmiddagen voorkomen) van een invaller werd het 3e verlies op rij voorkomen.
Ik had aan het begin van het seizoen verkondigd dat ik van het huidige elftal meer verwachtingen had dan van het team van vorig jaar. Maar na de eerste drie competitiewedstrijden begon ook ik een beetje achter mijn oren te krabben. Was het gat dat Mitchel Heerkens en Mohammed Saber achter hebben gelaten dan zo groot dat Ard Keus bij wijze van spreken weer van stal moest worden gehaald? Ondanks het feit dat ik Ard een hele aardige knul vind hoop ik toch niet dat het zover moet komen. Maar in Rijswijk leek de victorie dan toch te beginnen. Semper Altius werd ruim aan de kant gezet. Sander van Gool mag weer met meer recht zijn achternaam veranderen in van Goal en naar ik heb begrepen is de invloed van Vincent van Staveren groeiende en dat is een goed teken want van hem heb ik echt hoge verwachtingen.
Gisteren toog ik dus vol verwachting weer naar het veld van GSV waar RCL het volgende slachtoffer zou moeten worden. Maar dat viel vies tegen. Kansen creëren is het probleem niet direct maar dat afmaken. Er wordt wel geschoten, maar voornamelijk richting Venus en Mars zodat het gat in de ozon nog grotere vormen aan gaat neme. Mijn optimisme dat Jodan Boys dit seizoen echt voor de prijzen gaat heeft gisteren weer een deukje gekregen. Maar toch durf ik nog steeds met iedereen een weddenschap aan te gaan (ook met Piet van Mullem) dat we volgend jaar in Gouda zo maar weer eens een zaterdageersteklasser zouden kunnen hebben.
Volgende week gaan The Boys naar Zevenhoven, waar het letterlijk en figuurlijk kan spoken. Het schijnt zelden te zijn voorgekomen dat de punten uit dat mooie dorp werden meegenomen. Maar misschien bevestigt ook hier de uitzondering de regel.
Dag van de arbeid
Was het gisteren de dag voor alle Oranjefans, vandaag zijn de Roden aan de beurt om hun jaarlijkse feest te vieren. Het is vandaag 1 mei, al sinds mensenheugenis de Dag van de Arbeid. Koekhappen, spijkerpoepen, ringsteken en andere historische activiteiten zijn vervangen door het zingen van de Internationale, het hijsen van de rode vlag en diverse bijeenkomsten waarop door veel oude socialisten nog met weemoed wordt teruggedacht aan de idealen van Karl Marx en Friedrich Engels.
Gisteren lag het gehele amateurvoetbal stil vanwege Koninginnedag en konden de voetballers van het eerste voetbalteam zich op de rommelmarkt aan de Raam zich rustig voorbereiden op de laatste competitieronde volgende week zaterdag. Dan zullen de mouwen weer moeten worden opgestroopt en veel noeste arbeid worden verricht. Dat moet toch volgens mij niet zo moeilijk zijn voor spelers van een voetbalclub die nota bene op 1 mei is opgericht. Ik heb dat altijd interessant gevonden, een christelijke voetbalclub die opgericht wordt op de Dag van de Arbeid. Maar dat terzijde. En dan moet Jodan Boys ook nog maar hopen dat Nootdorp zijn sportieve plicht doet. Maar dat is nu eenmaal het mooie van het einde van de competitie.
Over arbeid gesproken. Op het moment dat ik deze column schrijf host het uitgenodigde publiek op het Haagse Malieveld op de muziek van Frans Bauer, Marco Borsato en Trijntje Oosterhuis. Het zou mij niet verbazen als de voetballers van O.N.A. daar ook naar kijken. Maar ze moeten natuurlijk wel op tijd naar bed want morgen (vandaag dus) is het de dag van de waarheid. Op de Dag van de Arbeid kan het eerste team van Ontspanning Na Arbeid na de treurige degradatie van vorig jaar nu de kampioensvlag weer hijsen. Goed, er moet eerst even worden gewonnen van het E.S.T.O. van oud ONA trainer Herman den Haag en moet ook de concurrentie een steekje laten vallen, maar als het eergisteren door de Koningin onderscheiden oud-bestuurslid van ONA Arie de Wit langs de lijn een extra grote sigaar opsteekt dan kan het toch niet meer misgaan zou je denken.
Het kan dus nog alle kanten uit. Vreugde en verdriet kunnen heel dicht bij elkaar liggen. Is het feest aan de Walvisstraat en draaien de bierpompen daar op volle toeren of moet het feestje nog een week worden uitgesteld. Misschien heeft Herman den Haag wel wraak genomen. Ik gun de sympathieke en de scheidende trainer Paul de Jong in ieder geval een kampioenschap als afscheidscadeau. Maar ik heb het niet voor het zeggen.
Afijn u weet hoe het allemaal is gelopen vanmiddag.