Bert
Afgelopen woensdag overleed op 68 jarige leeftijd een van de sympathiekste sportverslag-gevers die ik heb gekend, BERT HERTOG. Zijn overlijden kwam voor mij niet als een verrassing, maar als de rouwkaart dan in de brievenbus valt dan overvalt dat bericht je toch.
“De sportverslaggeving was zijn levensdoel” stond er in de aanhef van de kaart en ik denk dat die zin een heel rake typering is van een gedreven sportliefhebber die tot het laatst dat doel wilde dienen. Bert is als het ware in het harnas gestorven. De laatste keer dat ik hem zag was enkele weken geleden bij de voetbalwedstrijd GROENEWEG – ONA. Met zijn vrouw Jeanne aan zijn zijde. Jeanne was zijn steun en toeverlaat. Ik kan me eigenlijk geen gelegenheid herinneren waarin ik Bert alleen bij een sportgebeurtenis zag. Als ik beide aan zag komen dacht ik: “Scheids, de wedstrijd kan beginnen, want de hertog en de hertogin zijn gearriveerd.”
Ik zat te denken wanneer ik Bert voor het eerst heb ontmoet maar dat weet ik niet meer, maar het moet toch minstens 20 jaar geleden zijn. Hoogstwaarschijnlijk bij een voetbalwedstrijd. Ook toen al met zijn karakteristieke kleine opschrijfboekje (hoeveel van die boekjes zal hij hebben volgeschreven met aantekeningen). Bert werkte toen bij de Goudsche Courant en toen Gouwestad Sport begin jaren 90 van de vorige eeuw na jaren afwezigheid weer de jaarlijkse sportverkiezingen in Gouda ging organiseren was Bert de eerste die geïnteresseerd was in de kandidaten en was hij tijdens de live-uitzendingen met Jeanne aanwezig met zijn aantekenboekje. Later heb ik met Bert nog meerdere keren in de jury van de sportverkiezingen mogen zitten en dat vond en vind ik nog steeds een eer.
Ik zal me Bert ook blijven herinneren als een positieve journalist. Maar dat wil niet zeggen dat hij niet kritisch was, in tegendeel, want als iets hem niet zinde dan zei of schreef hij dat ook. Bert was gek van voetbal, maar hij was volgens mij nog gekker van schaatsen. Vol vuur kon hij vertellen van Hein Vergeer, Andrea Nuyt, Pauline van Deutekom en al die andere Goudse en regiotalenten. Ook waterpolo had zijn grote belangstelling.
Regelmatig gebeurde het na een voetbalwedstrijd dat Bert en Jeanne daarna “nog even een waterpolowedstrijdje van GZC DONK of De Gouwe moesten doen”. Atletiek? Bert wist er alles van. Afgelopen zaterdag reed ik door Vlist en zag daar de polstokverspringschans staan. “Hoe vaak zal Bert hier niet hebben gezeten” dacht ik.
Ik ben blij dat ik Bert recent nog via de telefoon heb kunnen spreken, al duurde dat gesprek maar heel kort. De scheidsrechter heeft gefloten, de wedstrijd is afgelopen. Bert heeft de ongelijke strijd helaas verloren, maar voor mij is hij de winnaar. Zo zal ik jou blijven herinneren Bert.
De dichter Gerrit Achterberg kon het niet beter verwoorden:
Een naam van iemand die niet meer bestaat
blijft soms nog lang onder de mensen,
hoewel er niets meer is te wensen
wat wederzien of werkelijkheid aangaat.
Leave a comment