Gerritschinkel.nl Columns & meer

1mrt/090

Lente

Toen ik vanochtend mijn honden uitliet (ja ik heb er tijdelijk twee), voelde ik tot mijn grote genoegen dat de lente in aantocht is. De schaatsen kunnen weer voor lange tijd in het vet en de rayonhoofden in Friesland kunnen de laatste druppels Beerenburg uit de flessen drinken en rustig gaan slapen. De gedachte aan een nieuwe Elfstedentocht kan de ijskast in.

Februari, de sprokkelmaand, ligt achter ons en de voetbalclubs die de afgelopen periode hier en daar wat punten bij elkaar hebben gesprokkeld, kunnen er van nu af aan weer vol tegen aan. Niets weerhoudt hen ervan om weer te gaan winnen en het vege lijf te redden. Dat geldt voor clubs die zich in de gevarenzone bevinden en teams die nog aspiraties hebben om te promoveren kunnen ook hun gang gaan.

Ik ben kortom blij dat het voetbalseizoen weer zijn normale gang krijgt. Hoewel ik het op zich niet eens zo erg vindt dat de bal een aantal weken niet rolt, toch krijg ik met het verschijnen van de krokussen ook de lentekriebels. Gisteren heb ik prioriteiten gesteld en ben naar de verjaardag van mijn moeder gegaan in plaats van naar de voetbalwedstrijd Jodan Boys – SDC Putten. Je moeder wordt tenslotte maar één keer 89 jaar, hoewel ze als schrikkelkind dit jaar eigenlijk niet jarig is, maar dat terzijde. Maar op de een of andere manier was ik toch wat onrustig. Tegen de tijd dat ik normaal gesproken naar een wedstrijd ga was ik nu onderweg naar Lopik. Onderweg zette ik de radio op 107.2 FM zodat ik het sportprogramma van Gouwestad toch nog de nodige kilometers kon volgen. Ik was nog getuige van de 1-0 van Jodan Boys en het bericht dat Gouda al snel tegen een onoverbrugbare achterstand tegen Sportlust aanliep.

Gelukkig hebben ze in Lopik ook teletekst, en ik wierp daar, zonder dat anderen het zagen, af en toe stiekem een blik op. Ik kon er ook niets aan doen, maar op de een of andere manier had ik het stomme idee dat het voetbal niet zonder mij kan, maar dat is natuurlijk complete onzin. Ik kan gewoon niet zonder voetbal al probeer ik dat af en toe te ontkennen.

Het voetballeven neemt weer zijn normale loop, hoewel je het woord normaal af en toe met een flinke korrel zout moet nemen. Afgelopen week liep ik toevallig op de Coolsingel en het stikte daar van de politieagenten. Feyenoordsupporters, althans figuren die zich zo noemen, zouden verhaal gaan halen bij Aboutaleb. De Hermandad had geen halve maatregelen getroffen, vandaar dus de blauw geverfde Coolsingel. Maar het schamele aantal supporters dat was komen opdagen maakte geen enkele indruk. Zou bij hen eindelijk ook de lente doorbreken?

Reacties (0) Trackbacks (0)

Nog geen reacties


Leave a comment

Nog geen trackbacks.