Gerritschinkel.nl Columns & meer

Jason Ricci & the Bad Kind – Behind the veil

De Amerikaanse zanger – mondharmonicaspeler is geboren op 3 februari 1974 in Portland, Maine. Op 14-jarige leeftijd begint hij als zanger in punkbands, maar met name zijn moeder stimuleert hem om mondharmonica te gaan spelen. Ricci ontwikkelt zijn techniek door te luisteren naar o.a. Paul Butterfield en Little Walter. In 1995 verhuist hij naar Memphis, Tennessee, en speelt o.a. met David Kimbrough en R.L. Burnside. In dat jaar verschijnt ook zijn debuutalbum Jason Ricci. Ricci speelt ook op albums van o.a. Johnny Winter, Ana Popovic, Walter Trout, Cedric Burnside, Joe Louis Walker en Nick Moss,  Met zijn band New Blood’ toert hij vanaf 2002 zo’n tien jaar door Noord Amerika en Europa.  Tijdens de Blues Music Awards 2010 wordt Ricci uitgeroepen tot ‘Best Harmonica Player’.

In 2013 formeert Ricci zijn nieuwe band Jason Ricci and The Bad Kind. In 2017 komt hun debuutalbum Approved by snakes uit. Eind september verschijnt het nieuwe album van Jason Ricci & the Bad Kind, Behind the veil.

Het openingsnummer Casco Bay begint met een indrukwekkende mondharmonicasolo. Fraai zijn de baslijnen van Jack Joshua en mooi de gitaarsolo van Brent Johnson. Ricci’s echtgenote Kaitin Dibble neemt de vocalen voor haar rekening in 5-10-15 , de New Orleans R&B cover van songwriter Rudy Tooms (1914-1962). Naast de gruizige gitaar valt het strakke drumwerk van John Perkins op. In de instrumental Baked potato tovert Ricci weer een vlammende solo uit zijn mondharp en teistert Johnson zijn gitaar met vlijmscherpe solo’s. Cirque du Soleil is een blues in New Orleans stijl. Wrong kind of easy/Nobody but you, met de jazzy leadvocals van Dibble, begint met een fraai basintro. Het nummer wordt met volle borst ‘uitgeluid’ door de backing vocals. Ain’t she fine, een song van R&B zanger Bobby Rush, krijgt een stevige uitvoering met felle gitaar- en mondharpsolo’s. De bekende bluesstandard St. James infirmary duurt hier maar liefst ruim 8 minuten. Het nummer begint ingetogen, maar halverwege neemt de heftigheid toe om te eindigen met een scheurende mondharpsolo. Why don’t we sleep on it is heerlijke New Orleans R&B met een gastrol van Joe Krown op Hammond B-3. Terrors of nightlife, is een compositie van Dax Riggs, voorman van de jaren ’90 metal band Acid Bath. Uitbundig is de zang in deze bluesballad met duozang in het refrein en na de verpletterende gitaarsolo is er een ingetogen uitloop. Componist Dibble zingt in No way, een gruizige bluesrocker waarbij flarden me sterk doen denken aan de bluesklassieker Spoonful. Ricci trekt zijn mondharp als het ware weer aan flarden. Een gastrol is er voor gitariste Joanna Connor. Na de bluesballad Shipwreck sluit het album geweldig af met de bijna acht minuten lange stevige instrumental Hip-hug-her van Booker T & The MG’s. Naast de indrukwekkende lange Hammondsolo is er ook weer een kippenvelmoment als Ricci zijn mondharp pakt. 

Conclusie: Liefhebbers van een scheurende mondharp komen op Behind the veil volledig aan hun trekken. Het is volkomen terecht dat alom de loftrompet wordt gestoken over de virtuoze mondharmonicaspeler Jason Ricci.

Tracks cd:

1. Casco Bay
2. 5–10–15
3. Baked potato
4. Cirque du Soleil
5. Wrong kind of easy/Nobody but you
6. Ain’t she fine
7. St. James Infirmary
8. Why don’t we sleep on it
9. Terrors of nightlife
10. No way
11. Shipwreck
12. Hip hug-her

Line-up:

• Jason Ricci – zang, mondharmonica
• Kaitlin Dibble – zang
• Brent Johnson – gitaar, backing vocals
• Jack Joshua – bas, zang
• John Perkins – drums, backing vocals

Special guests:

• Joe Krown – piano, Hammond B-3 (track 2,8,12)
• Joanna Connor – gitaar (track 10)
• Lauren Mitchell – backing vocals

Tom Hambridge – Blu ja vu

De gerenommeerde en viervoudig met een Grammy Award onderscheiden Amerikaanse songwriter, zanger, drummer en producer Tom Hambridge (20 december 1960 Buffalo, New York) begint op zijn 5^e jaar met drummen en na zijn afstuderen in 1983 werkt hij een aantal jaren samen met Roy Buchanan. De lijst van artiesten waar hij in de loop van de jaren daarna mee heeft samengewerkt en platen heeft opgenomen is bijna onuitputtelijk. Gary Clark jr. Eric Clapton, Van Morrison, B.B. King, Greg Allman, Keith Richards, Jeff Beck, Kid Rock, Johnny Winter, George Thorogood, Susan Tedeschi, Chuck Berry, Boston, Keb’ Mo, Bo Diddley. Te veel om op te noemen. Musici als Buddy Guy, Lynyrd Skynyrd, ZZ Top, Eric Burdon, James Cotton, Delbert McClinton en Joe Bonamassa hebben composities van Hambridge opgenomen. Daarnaast brengt hij ook eigen albums uit. Zijn solodebuut Still running stamt uit 1996.

Deze maand verscheen, vijf jaar na The NOLA Sessions, Blu ja vu, het nieuwe album van Tom Hambridge. Dit nieuwe album is een terugblik op enkele nummers die Hambridge, of samen met Richard Flemming, heeft geschreven en geproduceerd voor zijn muzikale vrienden. 

Het album opent explosief met de doordenderende rauwe blues Ain’t just like love. De daverende honky tonk piano van Kevin McKendree en het scheurende gitaarwerk van Buddy Guy zorgen voor een opwindend gevoel. Joe Bonamassa is daarna vocaal en vooral met zijn felle gitaarwerk te horen in de met beukend drumwerk opgesierde dampende bluesrocker That’s my home. Wear you out is een gruizige vette uptempo gitaarrocker. Vlijmscherp is het gitaarwerk van Christone ‘Kingfish’ Ingram in Blues don’t care. De schrikdraad gitaarsolo’s van Rob McNelley in Sick with love gaan door merg en been. In Automatic wordt de liefde aan de T-Bird Ford verklaard. Na de rudimentaire blues met felle gitaarlicks Symptoms of love is de in 2017 overleden mondharmonicavirtuoos James Cotton te horen in de opzwepende boogie woogie Brother John Boogie. Fraai zijn de bastonen van Glenn Worff en de keyboards van Chuck Leavell. Formidabel is het pianospel van McKendree daarna in de bluesstamper Get out of town. Gitarist Josh Smith trakteert in Smarter than I was op fraaie gitaarlicks. Johnny Winter is een echte blues protestsong waarin schande wordt gesproken dat Johnny Winter nooit in de Hall of Fame is opgenomen. McNelley is in Meet me in Chicago weer aanwezig met zijn felle gitaarwerk. Het album wordt in stijl afgesloten met End of the line, een mooie midtempo blues met prachtige gitaarlicks.    

Conclusie: Tom Hambridge heeft met Blue ja vu weer een uitstekend bluesalbum afgeleverd.

Tracks cd:

1. Ain’t just like love (feat. Buddy Guy)
2. That’s my home (feat. Joe Bonamassa)
3. Wear you out
4. Blues don’t care (feat. Christone ‘Kingfish’ Ingram
5. Sick with love (feat. Rob McNelley)
6. Automatic
7. Symptoms of love
8. Brother John Boogie (feat. James Cotton)
9. Get out of town
10. Smarter than I was (feat. Josh Smith)
11. Johnny Winter
12. Meet me in Chicago (feat. Rob McNelley)
13. End of the line

Line-up:

• Tom Hambridge – drums, percussie, zang
• Kevin McKendree – keyboards
• Chuck Leavell – keyboards (track 8)
• Tommy MacDonald – bas
• Jon Coleman – keyboards
• Buddy Guy – gitaar, zang (track 1)
• Joe Bonamassa – gitaar (track 2)
• Christone ‘Kingfish’ Ingram – gitaar, zang (track 4)
• Josh Smith – gitaar (track 10)
• Rob McNelley – gitaar (track 5,12)
• James Cotton – mondharmonica (track 8)
• Glenn Worff – bas (track 8)
• Bob Britt – gitaar
• Emil Justin – backing vocals

Beaux Gris Gris & The Apocalypse

De Amerikaans/Britse band Beaux Gris Gris & The Apocalypse is in 2017 opgericht door de Amerikaanse zangeres Greta Valenti en haar partner de Britse gitarist Robin Davey, o.a. bekend van de Britse bluesband The Hoax. Beaux Gris Gris & The Apocalypse maakt op New Orleans geïnspireerde muziek die zich niet in een apart hokje laat plaatsen. Hun debuutalbum Love & murder verschijnt in 2019.

In april en mei 2023 toerde Beaux Gris Gris & The Apocalypse door het Verenigd Koninkrijk. In juni verscheen Live in the United Kingdom 2023, een dubbelalbum met 28 nummers, opgenomen tijdens de drie weken durende Britse tournee. De nummers zijn grotendeels afkomstig van hun eerste twee studioalbums, maar we horen ook drie covers en een nieuw nog niet eerder uitgebracht nummer.

De 14 songs van cd 1 zijn opgenomen tijdens de theatershow in Arlington Arts in Newbury op 2 mei 2023. Heartbreaker is de stevige opener waarbij de ritmesectie een stevige basis legt. Naast het felle gitaarwerk maken we meteen kennis met de flamboyante zang van Greta Valenti. Na de uptempo doordenderende funky bluesrocker When my baby was rich, met een heerlijke lange pianosolo, neemt de band in Bungalow paradise wat gas terug en komen we in iets rustiger vaarwater. Alone is een mooi gezongen ballad met prachtig flonkerend pianospel, percussie en fraaie bastonen. De ballad Baby baby begint rustig met zang en piano, maar halverwege kan de band zich ‘niet inhouden’ en gaat er vol tegenaan. Louisiana good ride is een dampende southern bluesrocker met vlammend gitaarwerk, gitaarwerk dat daarna in Thrill me afwisselend fel en lyrisch is. Fraai zijn de basloopjes en het tinkelende pianospel in het qua tempo afwisselende Is this the blues. De ballad Penny paid rockstar is een nieuw nummer dat nooit eerder is uitgebracht. Emotioneel is de zang in de ballad Don’t let the bastards drag you down waarin ook een lange gitaarsolo de aandacht opeist. In het funky Juggernaut is een gastrol voor Jon Amor, jarenlang gitarist bij The Hoax. Na de stampende bluesrocker Gris gris, met opnieuw een opwindende pianosolo van Emma Jonson, draaft Jon Amor nog twee keer op in de uptempo rocker met vet gitaarwerk Fill me up en in het funky uitbundig rockende What is my name.

Op cd 2 staan opnamen van de clubshows. Elf opnamen van het concert op 7 mei 2023 in The Muse in het historische marktstadje Brecon in Wales, twee songs van hun concert op 29 april 2023 in Bluefunk Rhythm & Blues Club in Poynton, en een song die de band op 30 april 2023 speelde in Bannerman’s Bar in het Schotse Edinburgh.

De songs Gris gris, When my baby was rich, Heartbreaker, Baby baby, Louisiana good ride, Is the the blues, Don’t let the bastards drag you down en Fill me up werden ook gespeeld in Arlington Arts en wijken nauwelijks af van de versies die hier gespeeld worden in The Muse. In The Muse werden verder nog gespeeld Trouble is coming, een stevige funky bluesrocker met droog drumwerk, gruizige en felle gitaarpartijen en heerlijk pianospel, het strakke Have mercy en Fistfull of dirt, een cover van The Hoax, een dampende bluesrocker met vlammende gitaarsolo’s en uitbundige zang. De twee songs die in Bluefunk in Poyton werden gespeeld en die op deze 2^e cd staan zijn I’m on fire, een korte en mooi gezongen cover van Bruce Springsteen en What’s my name, waarin Valenti contact zoekt en krijgt met het publiek. Van het concert in Bannermans, Edinburgh, is Make it wit chu, een cover van Queens of the Stone Age, te horen. Een prachtige en flamboyant gezongen versie met een lange door merg en been gaande lyrische gitaarsolo.    

Conclusie: Het dubbelalbum Live in the United Kingdom 2023 is een boeiend album. Het spelplezier van deze bevlogen musici spat er van af. Een feest om naar te luisteren. En ze zijn in oktober in Nederland te zien en vooral te horen.

Tracks cd 1:

1. Heartbreaker
2. When my baby was rich
3. Bungalow paradise
4. Alone
5. Baby baby
6. Louisiana good ride
7. Thrill me
8. Is this the blues
9. Penny paid rockstar
10. Don’t let the bastards drag you down
11. Juggernaut (feat. Jon Amor)
12. Gris gris
13. Fill me up (feat. Jon Amor)
14. What is my name (feat. Jon Amor)

Tracks cd 2:

1. Trouble is coming
2. Gris gris
3. Have mercy
4. When my baby was rich
5. Heartbreaker
6. Baby baby
7. Louisiana good ride
8. I’m on fire
9. Is this the blues
10. Fistful of dirt
11. Make it wit chu
12. Don’t let the bastards drag you down
13. Fill me up
14. What’s my name

Line-up:

• Greta Valenti – zang, percussie
• Robin Davey – gitaar, backing vocals
• Stephen Mildwater – bas, percussie, backing vocals
• Emma Jonson – piano, keytar, backing vocals
• Tom Rasulo – drums, percussie, backing vocals

Misty blues – Tell me who you are – a live tribute to Odetta

Misty Blues is een Amerikaanse band, gevestigd in Berkshire County, Massachusetts. De band, geleid door zangeres Gina Coleman, die de band in 1999 oprichtte, speelt originele en traditionele blues met vleugjes jazz, soul, funk en gospel. Misty Blues stond in het voorprogramma van o.a. Roomful of Blues, Tab Benoit, James Montgomery en John Primer.

In augustus verscheen het 13^e album van Misty Blues, Tell me who you are – a tribute to Odetta, Dit is hun eerste (akoestische) live album. Het album is opgenomen in Studio 9 Porches in North Adams, Massachusetts. Op Tell me who you are brengt Misty Blues een ode aan de Afro-Amerikaanse zangeres, actrice, gitariste, componiste en activiste voor de burgerrechten Odetta (31 december 1930 – 2 december 2008).Het repertoire van Odetta bestaat grotendeels uit Amerikaanse folkmuziek, blues, jazz en negrospirituals. Artiesten als Bob Dylan, Joan Baez en Janis Joplin zijn door Odetta beïnvloed.

Op Tell me who you are vertolkt Misty Blues 11 songs die geassocieerd worden met de legendarische zangeres Odetta. Met de traditional Glory glory opent het album indrukwekkend. Een prachtige emotioneel acapella gezongen gospel. Het pianospel van Joel Nicolas is heerlijk in de rockende bluesshuffle Go down sunshine. Opwindend is het o.a. van Ledbelly bekende Take this hammer, met een spetterende saxofoon van Aaron Dean. Bijna acht minuten duurt daarna het energieke groovy funky Hit or mis, met solerende drums, bas, piano en een indringende saxsolo. Hoe intens de zang van Gina Coleman is bewijst ze weer in de midtempo blues Blues everywhere van Shirley Scott. In de gedreven versie How long blues, de bluesstandard van Leroy Carr & Scrapper Blackwell, zijn naast de zang trombone, saxofoon en een wervelende pianosolo de aandachtstrekkers. De absolute hoofdrol is daarna weer, na een mooi saxofoonintro, weggelegd voor Coleman met haar emotionele zang in de traditional Sometimes I feel like a motherless child. Het vioolspel van Eileen Markland voegt iets aparts toe. Fraai is de dobro van Seth Fleischmann in Dink Johnson’s prachtige folkblues Dink’s blues. Viool, saxofoon en piano zijn weer prominent aanwezig in de traditional Easy rider. De ruim 100 jaar oude traditional Midnight special wordt opwindend gespeeld. In het slotakkoord, de bijna zeven minuten lange traditional This little light, is Coleman weer in absolute topvorm. De pianosolo en de spetterende vioolsolo mogen er ook wezen.   

Conclusie: Met Tell me who you are brengt Misty Blues een schitterende ode aan Odetta. Een topalbum.

Tracks cd:

1. Glory glory
2. Go down sunshine
3. Take this hammer
4. Hit or miss
5. Blues everywhere
6. How long blues
7. Sometimes I feel like a motherless child
8. Dink’s blues
9. Easy rider
10. Midnight special
11. This little light of mine

Line-up:

• Gina Coleman – zang
• Aaron Dean – saxofoon
• Seth Fleischmann – gitaar, dobro
• Diego Mongue – drums, bas, gitaar, zang
• Rob Tatten – drums, gitaar, trombone, zang
• Bill Patriquin – bas, trompet, zang
• Joel Nicolas – piano, zang
• Eileen Markland – viool

Paul Lamb & Chad Strentz – Blues in the night – Live at Temperance

Zanger-mondharmonicaspeler Paul Lamb en zanger-gitarist Chad Strentz maken deel uit van de Britse bluesband Paul Lamb & the King Snakes. Naast hun optredens en het maken van platen met the King Snakes treden Lamb en Strentz ook op als duo en brengen ze ook als (akoestisch) duo platen uit. Lamb, die in zijn jeugd werd geïnspireerd door mondharmonicaspeler Sonny Terry, is al decennialang een zeer gerenommeerde mondharmonicaspeler en Strentz wordt met zijn rauwe en soulvolle stem door velen als een van de beste blueszangers van Europa gezien. 

Op 30 april 2023 trad het duo op in café en kunstgalerie Temperance, tevens een locatie voor livemuziek, in een monumentaal pand in de oude binnenstad van Leamington Spa, een kuuroord in het Engelse graafschap Warwickshire.

Het akoestische optreden werd vastgelegd op het album Blues in the night -  Live at Temperance, dat  in juli jl. werd uitgebracht.  

Als het album opent met de medley I got a woman van Ray Charles en Fulsom prison van Johnny Cash, krijg je als luisteraar meteen het gevoel dat je zit te luisteren naar een concert van het fameuze duo Sonny Terry & Brownie McGhee. En dat gevoel verdwijnt daarna niet meer. Ida Mae is een prachtige countryblues van Roosevelt Sykes. De spetterende mondharp van Lamb en de soulvolle zang van Strentz maken van Big Bill Broonzy’s Feel so good een opwindende folkblues. Daarna duikt het duo de gospel in met Take these chains van Ray Charles en Take me back. Mooi ingetogen akoestisch is het gitaarspel naast de stomende mondharp in Today I started lovin’ van Merle Haggard. Ook in Sonny Boy Williamson’s countryblues Fattenin frogs worden alle registers weer opengetrokken. Lamb’s compositie The underdog is een uptempo song met een zeer hoog Sonny Terry & Brownie McGhee gehalte. Na een aparte versie van Ya ya blues van Professor Longhair het bekende Hooray hooray van Terry & McGhee. Lamb is in absolute topvorm naast het ingetogen gitaarspel van Strentz in Hard hearted woman van Big Walter Horton. Na de countryblues Born with the blues van Brownie McGhee brengt Lamb met Hootin’ and tootin’ een stomende ode aan zijn grote inspirator Sonny Terry. Na de medley met de traditionele folksong Midnight special en de spiritual Down by the riverside wordt het album in fraaie stijl afgesloten met Key to the highway, de bluesstandaard van Big Bill Broonzy.

Conclusie: Paul Lamb en Chad Strentz brengen op dit album een geweldige en inspirerende ode aan de muziek die hen na aan het hart ligt. Sonny Terry en Brownie McGhee zullen vanuit de muziekhemel ongetwijfeld goedkeurend hebben geknikt.  

Tracks cd:

1. I got a woman – Fulsom prison
2. Ida Mae
3. Feel so good
4. Take these chains
5. Take me back
6. Today I started lovin’
7. Fattenin frogs
8. The underdog
9. Ya ya blues
10. Hooray hooray
11. Hard hearted woman
12. Born with the blues
13. Hootin and tootin
14. Midnight special – Down by the riverside
15. Key to the highway

Highway 61 – Driving south

De Amerikaanse bluesrockband Highway 61 begon in 1990 met veel optredens in de lokale scene van Los Angeles. De band kreeg echter geen platencontract, raakte opgebrand en ging in 1993 al weer uit elkaar. Na het uiteenvallen van de band bleven de jongens (zanger-gitarist Frank Meyer, gitarist Andy Medway, drummer Mike Knutson en bassist Russel Loeffler) vrienden en werkten af en toe samen. Maar er was een ongelukkige gebeurtenis voor nodig om de band te herenigen. In 2020 werd bij gitarist Andy Medway leukemie vastgesteld. Na een jaar chemotherapie onderging hij een beenmergtransplantatie, waardoor meer dan een jaar herstel en isolatie nodig was, gevolgd door een reeks complicaties en tegenslagen. Medway en Meyer gingen daarna samen weer nummers schrijven en in de zomer van 2022 kwam het oorspronkelijke viertal bijeen om na 30 jaar in Kitten Robot Studios in Los Angeles met producer Paul Roessler (verder) te gaan werken aan hun debuutalbum Driving south. In januari 2023 gaf de band na 30 jaar ook weer hun eerste optredens.

Driving south verscheen uiteindelijk in april jl. De band eert op dit album ook hun in 2015 overleden mentor Alan Mirikitani, die op een tweetal nummers nog te horen is.

Het album opent met de felle funky bluesrocker Walk on water. Op dit nummer horen we de felle gitaarsolo’s van Alan Mirikitani die hij in 1992 al met de band opnam. De backing vocals zijn van Mirikitani ’s dochter Alana. Bad day rockt ook stevig met een spetterende ritmesectie en een stomende bluesharp van Kellie Rucker, die ook de backing vocals voor haar rekening neemt. De ballad Baby where’d you stay last night is een favoriet van de fans. In een bad van keys en gruizige gitaarsolo’s is Frank Meyer prominent aanwezig met zijn uitbundige soms klagende zang. Black magic is een gloednieuw nummer en meandert lekker met lyrische gitaarsolo’s. Bas en drums dragen de snelle rocker Midnight train. Op Breathe away is ook weer het vlijmscherpe gitaarwerk van Mirikitani te horen. Invloeden van The Stones en Tom Petty zijn te horen in het melodieus rockende Stranger. Uitbundig is de zang weer in de midtempo bluesrocker met rustige gedeeltes en gruizige gitaarsolo’s Downtown girl. Supernatural monkey child met zijn felle (wah wah) gitaarwerk en funky ritmesectie is ook een publiekslieveling. Met strak drumwerk, indringende gitaarsolo’s en keys wordt het album met Breathe in stijl afgesloten.  

Conclusie: Highway 61 heeft met Driving south een bevlogen debuut gemaakt.

Tracks cd:

1. Walk on water
2. Bad day
3. Baby where’d you stay last night
4. Black magic
5. Midnight train
6. Breathe away
7. Stranger
8. Downtown girl
9. Supernatural monkey child
10. Breathe

Line-up:

• Frank Meyer – zang, gitaren
• Andy Medway – gitaren
• Mike Knutson – drums, percussie
• Russel Loeffler – bas, zang

Special guests:

• Alan Mirikitani – leadgitaar (track 1,6)
• Alana Mirikitani – backing vocals (track 1)
• Kellie Rucker – mondharmonica en backing vocals (track 2)
• Paul Roessler - keyboards

Hannah Aldridge – Dream of America

Hannah Aldridge (9 december 1985) is een Amerikaanse  singer-songwriter uit Muscle Shoals, Alabama. Zij is de dochter van Walt Aldridge, de Amerikaanse singer-songwriter-producer, die veel hits schreef voor countryartiesten uit Nashville. Vader Walt wil graag dat zijn dochter een klassieke piano-opleiding gaat volgen, maar als jonge twintiger zoekt Hannah uiteindelijk haar eigen weg en ontdekt de grote mogelijkheden van de gitaar. Dat Hannah Aldridge opgroeit in de ‘bible belt’ in Alabama is te horen in haar songs. Haar muziek doet denken aan The Handsome Family, Marianne Faithfull en P.J. Harvey. Soms lijkt het ook of je luistert naar de vrouwelijke tegenhanger van Nick Cave. Hannah Aldridge woont momenteel in Nashville, Tennessee.

Haar debuutalbum Razor wire komt in 2014 uit en wordt net als de opvolger Gold rush (2017) goed ontvangen. Vorige maand verscheen Dream of America. Op dit nieuwe (3^e) studioalbum staan acht nieuwe eigen songs en cover van The Talking Heads.

Het album opent sfeervol met Dorero, met de enigszins klagende zang van Hannah Aldridge die herinneringen oproept aan Lucinda Williams en Marianne Faithfull. Ook de violen van John Bedggood kleuren dit prachtige openingsnummer. Heerlijk is het toetsenwerk van Lachlan Bryan en fraai de bas van Gustav Sjödin in het beklemmende donkere Portrait of the artist as a middle aged man. Fantastisch is de zang in de ontspannen zwoele ballad Beautiful Oblivion. Unbeliever is americana van topniveau met de fraaie pedal steel van Tommy Detamore en de 12-string akoestische gitaar en backing vocals van vader Walt. Het titelnummer Dream of America is een heel kort nummer van een minuut met vervormde stemmen en twangy gitaarlicks, dat overvloeit in The fall. De eerste strofe wordt gezongen door singer-songwriter Ben Glover en nadat Hannah de 2^e strofe voor haar rekening neemt volgt een fantastisch duet. Prachtig is de soms fluisterende zang van Hannah in Psycho killer, de bekende hit van The Talking Heads uit 1977. Fraai zijn hier ook weer de bijdragen van Sjödin, Bryan en Cafarella. De backing vocals zijn van Nicole Boggs. Catacombs is een kort nummer van nog geen twee minuten met spoken words en duistere geluiden. Prachtig en soms theatraal is de zang in het mooie geïnstrumenteerde The great divide. Een daverend slotakkoord.   

Conclusie: Dream of America is een indrukwekkend mooi album.

Tracks cd:

1. Dorero
2. Portrait of the artist as a middle aged man
3. Beautiful Oblivion
4. Unbeliever
5. Dream of America
6. The fall
7. Psycho killer
8. Catacombs
9. The great divide

Line-up

• Hannah Aldridge – zang, backing vocals
• Gustav Sjödin – bas
• Tommy Detamore – pedal steel, (track 4)
• John Bedggood – viool en viola (track 1)
• Nicole Boggs – backing vocals (track 7)
• Ben Glover – zang (track 6)
• Walt Aldridge – 12 string gitaar en backing vocals (track 4)
• Lachlan Bryan – piano, orgel, synths, mellotron, akoestische en elektrische gitaar, backing vocals
• Damian Cafarella – drums, percussie, akoestische en elektrische gitaar, slide

Jason Isbell and the 400 Unit – Weathervanes

De Amerikaanse singer-songwriter Jason Isbell (1 februari 1979, Green Hill, Alabama), was van 2001 tot 2007 gitarist bij de Southern rockband Drive-by Truckers. Met deze band maakte hij drie albums. In 2007 ging Isbell op de solotoer. In datzelfde jaar verscheen zijn debuutalbum Sirens of the ditch. Vanaf 2008 brengt Isbell regelmatig albums uit. Onder zijn eigen naam of onder de naam Jason Isbell and the 400 Unit.

Onlangs verscheen er na twee jaar weer een nieuw album van Jason Isbell and the 400 Unit, Weathervanes. Isbell produceerde het album zelf.

Het album opent melodieus rockend met het meerstemmig gezongen Death wish. King of Oklahoma is meteen al een van de hoogtepunten van dit album. Een ontspannen geweldig geïnstrumenteerde radiovriendelijke rootsy song. In het intieme folky Strawberry woman horen we Amanda Shires op viool en good old Mickey Raphael op mondharmonica. Het prachtig gezongen Middle of the morning roept herinneringen op aan Van Morrison en Save the world doet me denken aan REM. Fraai is de percussie van drummer Chad Gamble in het uptempo If you insist. Na het ingetogen akoestische Cast iron skillit gaat de gashendel met vlijmscherpe gitaarlicks goed open in het stevig rockende When we were close, een song over Justin Townes Earle, waar Isbell mee bevriend was. In de prachtige ballad Volunteer is de band weer in topvorm. Vestavia Hills is een ‘slepende’ ballad over een welvarende buitenwijk van Birmingham, Alabama. In het mooi gezongen White beretta wordt weer fraai geïnstrumenteerd. Fraaie gitaarsolo’s zijn te horen in de stevige southern rocker This ain’t it. Het slotnummer Miles is een ruim zeven minuten lange melodieuze southern rockballad met rustige passages. 

Conclusie: Weathervanes is een meesterwerk. Een uur volop genieten.

Tracks cd:

1. Death wish
2. King of Oklahoma
3. Strawberry woman
4. Middle of the morning
5. Save the world
6. If you insist
7. Cast iron skillet
8. When we were close
9. Volunteer
10. Vestavia Hills
11. White beretta
12. This ain’t it
13. Miles

Line-up:

• Jason Isbell – zang, elektrische, akoestische, bariton en slide gitaar, backing vocals
• Jimbo Hart – (elektrische) bas, ukulele
• Amanda Shires – viool, backing vocals
• Sadler Vaden – elektrische (12 string), akoestische (12 string) gitaar, backing vocals
• Chad Gamble – drums, congas, percussie
• Derry deBorja – accordeon, orgel, (elektrische) piano, tack piano, synthesizer, backing vocals
• Sylvia Massy – backing vocals
• Morgan O’Shaughnessey – strings
• Mickey Raphael – mondharmonica
• Ian Rickard, backing vocals

Ben Granfelt – Gratitude

De Finse gitarist Ben Granfelt (6 juni 1963, Helsinki), begint met gitaar spelen als hij elf jaar is. Hij speelt in schoolbandjes en gaat in een platenzaak werken waar hij Muddy Manninen ontmoet. Met hem richt hij Gringos Locos op waarmee hij van 1986 – 1991 drie albums opneemt. Met de band Guitar Slingers neemt hij van 1991 – 1996 ook drie albums op. Van 1991 – 1998 is hij lid van de Leningrad Cowboys en van deze band verschijnen vijf albums. In 2001 en 2002 speelt hij tijdelijk bij Wishbone Ash. Maar hij is vanaf 1994 ook leider van de Ben Granfelt Band. En vanaf 2010 is hij tevens lid van de Finse rockband Los Bastordos Finlandeses. Kortom, een druk baasje.

Speciaal om zijn 60^e verjaardag op te sieren is er op 16 juni jl. een nieuw album van Ben Granfelt verschenen. Dit album, Gratitude, bevat acht songs waarbij Granfelt volop gegrepen is door zijn gitaaridolen Gary Moore, Robin Trower en Jeff  Beck. Granfelt wordt op Gratitude ondersteund door bassist Masa Maijanen en drummer Jari Salminen.

Het openingsnummer I got the blues from you, de titel zegt het al een klein beetje, is met zijn felle gitaarwerk een ode aan een van zijn gitaarhelden Gary Moore. Life goes on is een slowblues met een vlijmscherp gitaarintro. In dit ontspannen lyrische gitaarnummer waart ook de geest van Pink Floyd rond. In de prachtige vlammende langzame instrumental Remember, never forget, is behalve Gary Moore ook Carlos Santana niet ver weg. In Desire, the Sirens call zit heel veel wah wah gitaarwerk. Leave it alone begint stevig funky, maar halverwege gaat het tempo omlaag maar achter de stampende ritmesectie teistert Granfelt zijn gitaar met vlammende licks. In de reggae achtige instrumental JB reggae, dat afgewisseld wordt met lyrische gitaarpassages brengt Granfelt een ode aan Jeff Beck, een van zijn andere idolen. Sterk en prominent is het drumwerk in de met vlammend en gevarieerd gitaarwerk volgestouwde instrumental Techno blues. Het slot- en titelnummer is een lyrische gitaarsolo van ruim twee minuten.

Conclusie: Gratitude is een heerlijk album van een gitaarvirtuoos die zichzelf en zijn fans een mooi verjaardagscadeau heeft gegeven. Jammer dat het na ruim een half uur al afgelopen is. Wat mij betreft had het album wel langer mogen duren.

Tracks cd:

1. I got the blues from you
2. Life goes on
3. Remember, never forget
4. Desire, the Sirens call
5. Leave it alone
6. JB reggae
7. Techno blues
8. Gratitude

Rival Sons – Darkfighter

De Amerikaanse band Rival Sons is in 2009 in Long Beach, California, opgericht. In datzelfde jaar verschijnt hun debuutalbum Before the fire. In 2011 toeren ze door Noord- Amerika en Europa. Ze treden o.a. op tijdens Rock Werchter en Bospop. Rival Sons staat de jaren daarna ook in het voorprogramma van Judas Priest, Kiss, Deep Purple, Black Sabbath, Guns ‘N’ Roses en The Rolling Stones.     

Tijdens de coronaperiode heeft Rivel Sons twee album opgenomen. Darkfighter verscheen begin juni en het tweede album Lightfighter komt volgens zeggen later dit jaar uit.

Darkfighter is het 7^e album van Rival Sons en is geproduceerd door Dave Cobb, die ook op een aantal nummers meespeelt.  

Het openingsnummer Mirrors begint met een ingetogen orgelintro van zo’n 45 seconden, maar daarna barst de band in de stijl van Led Zeppelin en AC/DC los, een paar keer afgewisseld met akoestische passages. Nobody wants to die is een uptempo bluesrocker, met een bonkende ritmesectie, gruizige gitaarlicks en uitbundige zang. Bird in the hand is een stadionrocker die tot meezingen uitnodigt. In dit nummer, dat me soms doet denken aan de 70’er jaren rock van Slade, zitten ook rustiger passages met Scott Holiday op slide. De melodieuze ballad Bright light wordt gedragen door de sterke zang van Jay Buchanan en dat geldt daarna ook voor de ballad Rapture, een song die, zoals meer nummers, abrupt eindigt. Guillotine  is weer een Led Zeppelin achtige vette rocker met vuig gitaarwerk ook weer afgewisseld met rustige akoestische passages. Horses breath is een enigszins psychedelische uptempo door bonkende drums gedreven rocker met vlammend gitaarwerk. Het slotnummer Darkside, met ruim zes minuten het langste nummer van het album, is veelal rustig met ingetogen zang, maar wordt ook afgewisseld met verpletterende gitaarriffs.    

Conclusie: Darkfighter is een album dat zijn weg naar de liefhebbers ongetwijfeld zal vinden.

Tracks cd:

1. Mirrors
2. Nobody wants to die
3. Bird in the hand
4. Bright light
5. Rapture
6. Guillotine
7. Horses breath
8. Darkside

Line-up

• Jay Buchanan – zang, akoestische gitaar
• Scott Holiday – akoestische gitaar, elektrische gitaar, percussie (track 3)
• Dave Beste – bas
• Michael Miley – drums
• Dave Cobb – akoestische gitaar (track 6,7), shaker (track 1,2,5), percussie (track 3)
• Todd Ogren - keyboards