Misty Blues – Live at the Cavern Club
Misty Blues is een Amerikaanse band, gevestigd in Berkshire County, Massachusetts. De band, geleid door zangeres Gina Coleman, die de band in 1999 oprichtte, speelt originele en traditionele blues met vleugjes jazz, soul, funk en gospel. Misty Blues stond in het voorprogramma van o.a. Roomful of Blues, Tab Benoit, James Montgomery en John Primer.
Op 24 november verscheen het 14e album van Misty Blues, het live-album Live at the Cavern Club. Dit album is opgenomen tijdens hun concert op 3 juli jl. in de beroemde club in Liverpool.
Het album opent swingend met Hear my call. Gitaar, keys, een bonkende ritmesectie, een spetterende saxofoon en de ‘bezwerende’ zang van Gina Coleman. Ook Blues on my heels is stevig met felle gitaarsolo’s, ‘lopende’ bas, strak drumwerk, een heerlijke lange orgelsolo en een scheurende saxsolo. Het vooral van Nina Simone bekende I need a little sugar in my bowl is een 7 ½ minuut lange schitterende ballad met de indrukwekkende zang van Coleman. De band is geweldig in het tevens op single verschenen zwoele How the blues feels. Ook in het funky swingende Swing my blues gaat de band er volop tegenaan. Wang dang doodle, de door Willie Dixon geschreven bluesklassieker, is een bijna 16 minuten lange jamsessie waarin iedereen weer naar hartenlust mag soleren. In het intense Take a long ride valt het prominente drumwerk op. In het funky uptempo Freight car neemt Coleman de band weer stevig op sleeptouw. I don’t sleep en Day of voodoo and laughter zijn lange fraai geïnstrumenteerde soulballads. One of these days is de geweldige soulvolle uitsmijter.
Conclusie: Live at the Cavern Club is een gepassioneerd album van een band in topvorm.
Tracks cd:
- Hear my call
- Blues on my heels
- I need a little sugar in my bowl
- How the blues feels
- Swing my blues
- Wang dang doodle
- Take a long ride
- Freight car
- I don’t sleep
- Day of voodoo and laughter
- One of these days
Line-up:
- Gina Coleman – zang
- Seth Fleischmann – gitaar
- David Vittone – keys
- Rob Tatten – drums, zang
- Aaron Dean – saxofoon
- Diego Mongue – bas
Op naar 2024
We zitten alweer in de laatste week van 2023. Sinterklaas heeft het land inmiddels verlaten en het stokje is overgenomen door de Kerstman. Over kerstmannen gesproken, een paar honderd verklede kerstmannen liepen en renden afgelopen week door de Goudse binnenstad voor het goede doel. Mooie actie! De Goudse IJsbaan ligt weer rond het oude stadhuis. Alleen het weer is bar en boos. Pluvius is dagelijks met vele liters hemelwater aanwezig en samen met storm Pia zorgt hij voor de nodige ongemakken. De ijsbaan ligt er trouwens een beetje triest bij en het is te hopen dat er de komende dagen toch veel ijsplezier zal zijn. Ook de trotse Noorse kerstboom op de Goudse Markt heeft kennis gemaakt met storm Pia.
Het topje van de grote Goudse kerstboom heeft de kerst niet gehaald. Ook een aantal voetbaltrainers heeft de kerst niet gehaald. Als je bij topteams een paar keer niet wint mag je al snel de uitgang opzoeken. En niet alleen bij het betaalde voetbal, ook bij de amateurs ben je als trainer je leven niet zeker. Trainer Frank Bloemheuvel hield vorige week de eer aan zichzelf. Hij zag geen mogelijkheden meer om Olympia op het juiste spoor te zetten. Er ligt een schone taak voor Carl Flux om het tij te keren. Erik van Zoest van Jodan Boys heeft de kerst wel gehaald, maar de wegen van deze sympathieke trainer en de Goudse 1e klasser scheiden toch aan het eind van het seizoen. En ik denk dat hij niet de enige zal zijn.
In deze laatste dagen staan de meeste sporten in de pauzestand. Ook bij het dammen zijn voorlopig even de laatste zetten gedaan. Martijn van IJzendoorn van Damlust Gouda sloot het afgelopen weekend het NK dammen af met een 4e plaats. Hij hervat met Damlust, dat momenteel op een mooie 4e plaats staat in de Ereklasse, op 6 januari 2024 de competitie weer met een uitwedstrijd tegen het altijd lastige Hijken DTC uit Drenthe.
Ik wens iedereen een goede jaarwisseling en een sportief, maar vooral gezond 2024.
Zesdaagse van Rotterdam
“Heb je zin om mee te gaan naar de Zesdaagse van Rotterdam”. Natuurlijk wilde ik dat, want ik had van wielerliefhebbers veel mooie verhalen gehoord. Enthousiaste verhalen over spektakel en wielersport van de bovenste plank. Op naar Ahoy met een aantal wielerliefhebbers van GRTC Excelsior.
Na enige omzwervingen en aanwijzingen van parkeerwachters vonden we op zaterdagavond toch een parkeerplaats. Even onthouden waar we hadden geparkeerd en dan een paar honderd meter lopen naar Ahoy. Daar schrok ik van de lange rijen, maar dat bleken fans van Kevin & The Animals te zijn die ook in Ahoy een concert zou geven.
Via de entree van de 1e en 2e ring zoeken naar Vak Ek, rij 23, stoel 38. Een schitterend uitzicht op de baan waar de renners al hun rondjes reden. Het bruisende middenterrein waar ook alle renners hun onderkomen hadden. Voor mij was het de eerste keer dat ik bij de Zesdaagse was. En het werd een gedenkwaardige avond.
Op de tv had ik wereldtoppers als Jeffrey Hoogland en Harry Lavreysen vaak zien rijden, maar als je ze live ziet is het toch wat anders. Een kanjer als Lavreysen die de 200 meter sprint met een snelheid van boven de 70 kilometer binnen 10 seconden afraffelt. Bij de koppelkoers, met die ‘zwiepende’ afwisselingen was het ook volop genieten. De wereldkampioenen Yoerie Havik en Jan-Willem van Schip bezorgden het enthousiaste publiek kippenvel. De temporace van de dames elite met een slimme winnares Eline van Rooijen. Genieten was het ook van de dernykoers. Pure nostalgie. Zeker als de naam van gangmaker Ron Zijlaard valt. Dan denk ik meteen terug aan zijn vader, de legendarische in Reeuwijk geboren Joop Zijlaard, de man die met renners als Joop Zoetemelk, Gerrie Knetemann, Gianni Bugno, Francesco Moser en Erik Zabel grote triomfen vierde. En ook de schoonvader van voormalige wereldtopper Leontien van Moorsel.
Het was een prachtige avond met pure topsport. Helaas is er naast Rotterdam alleen in Gent nog een Zesdaagse. Laten we duimen dat de 40e Zesdaagse van Rotterdam niet de laatste was.
John the Revelator – Where are you?
John the Revelator, een van de oudste bluesband van Nederland, viert dit jaar het 55 jarig jubileum. Het begint allemaal in 1968 als een stelletje bluesfreaks de handen ineen slaan en de band John the Revelator, vernoemd naar een a-capella bluestraditional van Son House, oprichten. John the Revelator wint in 1970 tijdens een live tv-uitzending de Loosdrecht Jazz Award. Op 1 mei van datzelfde jaar verschijnt bij Phonogram hun door Tony Vos geproduceerde debuut lp Wild Blues. John the Revelator wordt steeds bekender en maakt tournees door Nederland, Duitsland, België en Zwitserland. In 1973 valt de band uiteen, maar herrijst meteen weer uit zijn as met een nieuwe bezetting. Een korte periode van individuele avonturen en herbezinning levert in 1978 de wedergeboorte op van John the Revelator en in 1981 verschijnt het album Empty Road. John the Revelator viert in 1994 het 25-jarig bestaan met een nieuw studioablum, Cahow, en in de jaren daarna verschijnen er nog meerdere albums en dvd’s. In 2002 ontmoeten de bandleden hun grote voorbeeld Peter Green, maar helaas gaat een jamsessie niet door omdat leden van Green’s band Splinter dit tegenhouden. In 2008 gaat wel een andere wens in vervulling, een optreden met de Britse blues- en soulzanger Chris Farlowe. Het 50-jarig bestaan van de band wordt in 2018 o.a. gevierd met het uitbrengen van een 4-cd box met een 60 pagina’s tellend geïllustreerd boek.
John the Revelator is nog steeds ‘on the road’ en nog altijd springlevend. Begin dit jaar verscheen, na een aantal jaren stilte, het album A dark for sleeping. Op 28 december a.s. viert John the Revelator hun 55-jarig bestaan met een speciaal concert in het Haarlemse Patronaat. Tevens verschijnt er die dag op cd het album Where are you?, een verzamelalbum van 15 songs uit het repertoire van de band. Deze 15 nummers zijn door de band geselecteerd op een aansprekende mix van geslaagde opnames en een afwisseling van slow naar deep, naar lekkere rocknummers, slide en sologitaar, goede teksten en oud en nieuw. Het album is vanaf 2 januari 2024 ook o.a. te beluisteren via Spotify.
Het album opent, uiteraard zou ik haast zeggen, met een intense versie van de traditional John the Revelator, de song waarmee het allemaal begon voor de Haarlemmers. Daarna is gekozen voor de schitterende bluesballad A woman knows, het openingsnummer van het album The blue skin album uit2015. In 2012 verschijnt het album Underway. Van dit album komt de stampende rocker Diego’s drive. Dit nummer is een herinnering aan hun optredens op Spaanse festivals, waar altijd een zekere Diego vooraan stond die helemaal gek was van blues en die hen in een open Cadillac rondreed. Het oudste nummer op het album is One track mind, een slowblues uit 1971 en geproduceerd door Hans van Hemert. Het was de bedoeling dat dit nummer op single zou verschijnen maar dat is uiteindelijk niet gebeurd. Naast Tom Huissen (zang, bas) en Frans ten Kleij (rhythm gitaar), speelt Fred Huissen hier drums, medeauteur Jos de Wilde slide, Charles van der Steeg tenor saxofoon en Hans van Hemert mellotron. Little snake drive komt van het album Seven blue seas uit 1999. Prachtig lyrisch gitaarwerk, een ‘lopende’ bas en ingetogen zang. Een nummer met een hoog Fleetwood Mac gehalte, de Fleetwood Mac met Peter Green welteverstaan. Dreamtime stamt uit 2012. Een uptempo boogie met vette slide en Henk Suurling op bas. Het nummer, over de reusachtige rotsformatie Uluru (Ayer’s Rock) in de woestijn in Midden Australië, werd geschreven tijdens een van de vele lange busritten van hun Australische tournee in 2009. Cahow (blues for a gadfly petrel) komt van het gelijknamige album uit 1994. Een dromerige lyrische instrumental met fantastisch gitaarwerk en Sjoerd Bosma op orgel. Op de traditional Kokomo (album Cahow 1994), een opwindende versie met slide en mondharp, speelt Sjoerd Bosma ook op orgel en zijn de backing vocals van Janet van der Woude en Georgia van der Leeden. Too many to bail is afkomstig van 50 & Beyond uit 2018. De invloeden van Fleetwood Mac zijn ook hier weer duidelijk te horen aan het lyrische gitaarwerk van Frans ten Kleij. Naast ten Kleij zijn Tom Huissen (zang, bas) en Henk Suurling (drums, piano, en akoestische gitaar) te horen. Darkened room werd destijds s’-nachts tijdens een jetlag geschreven. Dit ‘donkere’ nummer met Sjoerd Bosma op piano, Frans ten Kleij op gitaar en zang van Tom Huissen is afkomstig van het album Down in the mud uit 2005. Mama don’t move is het meest recente nummer. Het verscheen in 2018 op het album Not now John. Een uptempo rockende blues met Tom Huissen (zang, bas), Frans ten Kleij (gitaar en huilende mondharp) en Henk Suurling (drums). Wandering eye komt ook van The blue skin album (2016). Ook hier is weer duidelijk te horen dat de oude Fleetwood Mac een grote inspiratiebron was/is voor John the Revelator. Prachtige lyrische gitaarsolo’s en ook de stem van Tom Huissen vertoont hier en daar gelijkenis met die van Peter Green. Heerlijk is ook het orgel en de blazerssectie van The Alabama Horns (Bert Baars tenor saxofoon en Jan Doedens trompet) maakt het feest compleet. De mooie countryblues Down in the mud komt van het gelijknamige album uit 2005. In 2009 bracht de band een ep met vier nummers uit. Een van die songs, de countryblues Old man rock ‘n’ roll staat ook op dit nieuwe verzamelalbum. Het slotnummer is de titelsong, het lichtelijk psychedelsiche Where are you? Tom Huissen schreef dit nummer in 2012 en kwam dat jaar op het album Underway. De titel en tekst verwijzen volgens Huissen naar het onvermijdelijke einde. “Ik hoop dat dit nummer ooit op mijn begrafenis wordt gespeeld” aldus Huissen, om er lachend aan toe te voegen dat ze er nog steeds zijn en dat ze door gaan.
Conclusie: Een prachtige staalkaart van het rijke repertoire van een gerenommeerde Nederlandse bluesband.
Tracks cd:
- John the Revelator
- A woman knows
- Diego’s drive
- One track mind
- Little snake drive
- Dreamtime
- Cahow (Blues for a gadfly petrel)
- Kokomo
- Too many to bail
- Darkened room
- Mama don’t move
- Wandering eye
- Down in the mud
- Old man rock ‘n’ roll
- Where are you?
Line-up John the Revelator:
- Erwin Aubroeck – piano, Hammond, magical sounds, zang
- Cor Dijkhuizen – drums
- Paul Dammers – slide, rhythm gitaar
- Tom Huissen – zang, bas
- Frans ten Kleij – lead & rhythm gitaar, harmonica
Winterstop
‘En laat het dan maar gaan vriezen’. Met deze zin eindigde ik mijn vorige sportcolumn. Nu had ik niet verwacht dat de weergoden mijn wens onmiddellijk al zouden inwilligen, maar wat niet is kan uiteraard snel komen. Voor Evert van Benthem is het duidelijk. ‘Ja, de Elfstedentocht gaat er komen. Absoluut. Geen twijfel mogelijk’ aldus de tweevoudig oud-winnaar zaterdag in Leeuwarden. De wens is de vader van de gedachte zullen we maar zeggen.
Ondanks dat het nog niet vriest raken we toch in winterse sferen. De Noorse kerstboom staat inmiddels in volle glorie op de Goudse Markt. De 68e editie van Gouda bij Kaarslicht brengt weer een mooi programma en vanaf 20 december kan er weer geschaatst worden rondom het oude stadhuis op de unieke ijsbaan. Volop winterse ijspret. Met de winterse schaatstaferelen die te zien zijn op de prachtige schilderijen van Hendrick Avercamp in gedachten dromen van schaatstochten op de Reeuwijkse Plassen en poldertochten in de Krimpenerwaard. Ouderwetse koek- en zopiekramen met warme chocolademerk, snert, glühwein en gevulde koeken.
Voor de meeste sporters is de winterstop aangebroken. De voetballers van DONK en ONA, maar ook die van De Jodan Boys, gaan met een goed gevoel de winterstop in. Voor Olympia en Gouda geldt dit helaas niet. Voor hen eindigt 2023 in mineur. De komende weken onder de kerstboom de scherven bij elkaar rapen om vanaf 20 januari 2024 te gaan proberen het tij te keren. Het verloren gegane terrein zal vrees ik dit seizoen niet kunnen worden heroverd, maar een tweede achtereenvolgende afdaling naar een lager niveau is iets om van te gruwelen.
Het kalenderjaar 2023 was sportief een jaar van ups en downs, van hoogte- en dieptepunten, van vreugde en verdriet. Ik heb hierboven al in het kort het Goudse voetbal doorgenomen, maar er is gelukkig meer dan voetbal. De komende weken ga ik op mijn gemak nog eens de prestaties in het Goudse sportjaar 2023 op een rijtje zetten. Helaas is er dit jaar geen Gouds Sportgala, maar de topsporters mogen zeker in het zonnetje worden gezet.
Bob Corritore & Friends – Somebody put bad luck on me
Bob Corritore (27 september 1956, Chicago, Illinois) is een Amerikaans bluesharmonicaspeler, producer, radiopresentator en eigenaar van The Rhythm Room, een muziekcentrum in Phoenix, Arizona. Zijn liefde voor bluesmuziek begint als hij op 12-jarige leeftijd Muddy Waters op de radio hoort. Van zijn jongere broer krijgt hij kort daarna zijn eerste mondharmonica. Bob gaat bluesconcerten bijwonen en op Maxwell Street ziet hij de bekende bluesharmonicaspelers Big Walter Horton en Big John Wrencher optreden en komt hij ook in aanraking met Junior Wells. In 1981 verhuist hij naar Phoenix, Arizona waar hij optreedt met o.a. Louisiana Red. In 1984 begint hij met zijn blues radioshow en in 1991 opende The Rhythm Room, de bekende blues- en roots concertclub. Zijn debuutalbum All-star blues sessions komt in 1999 uit. De afgelopen jaren heeft Bob Corritore diverse albums uitgebracht in de serie From the Vaults, een serie met historische opnamen van grote bluesartiesten.
In september jl. verscheen het album Somebody put bad luck on me. Op dit album staan nieuwe opnamen van Bob Corritore met een groot aantal vrienden van hem en de beste hedendaagse bluesartiesten in de VS.
Het album opent spetterend met A.C. Reed’s This little voice met John Primer zang en gitaar, Anthony Geraci op piano en de scheurende mondharp van Corritore. Thornetta Davis is de vocaliste op het lekker rockende met sprankelende pianoklanken van David Keys versierde I need a whole lotta lovin’. Intens is de zang van Johnny Rawls in de fraaie soulballad Midnight love met Shea Marshall op orgel. Oscar Wilson is de soulvolle zanger in het titelnummer Somebody put bad luck on me, met een gitaarsolo van Jimi ‘Primetime’ Smith en een vette mondharpsolo. Intens is de zang van good old Bobby Rush in I’m good as gone. In Stranded neemt Carl Weathersby zang en gitaar voor zijn rekening en is pianist Anthony Geraci weer te horen en verder weer een overvette mondharpsolo. Smekend is de zang van Thornetta Davis in de ballad Remember me met Johnny Burgin op gitaar en David Keys op piano. De zang van Tia Carroll is gloedvol in Willie Dixon’s I want to be loved. Eugine ‘Hideaway’ Bridges maakt met zijn soepele zang en gitaar een feest van If you don’t want to love me. Sugarray Rayford zingt op Goin’ fishin’ met gruizig gitaarwerk van Kid Ramos en Johnny Mann en een huilende mondharp. Zanger-gitarist Lurrie Bell is fraai in Act like you love me van Jimmy Rogers. Francis Reed is vocaliste in het gospelachtige Draw me closer. Smith is de leadzanger op het rockende Tough enough. Johnny Rapp speelt gitaar. Geraci en Weathersby zijn weer te horen in I don’t know van Sonny Boy Williamson. Uiteraard kan hier een vlammende mondharp niet ontbreken. In het van BB King bekende Help the poor is Diunna Greenleef de ‘smekende’ zangeres. Doug James speelt saxofoon, Jeff ‘Doc’ Chandonhouse trompet en Fred Kaplan orgel en piano. Het album wordt in stijl afgesloten met de bijna 8 minuten lange slowblues Let me find out your name met zang van Willie Buck, gitaarwerk van Billy Flyn en met Ben Levin op piano. En natuurlijk Bob Corritore op mondharp.
Conclusie: Somebody put bad luck on me is een meesterwerk.
Tracks cd:
- This little voice (feat. John Primer)
- I need a whole lotta lovin’ (feat. Thornetta Davis)
- Midnight love (feat. Johnny Rawls)
- Somebody put bad luck on me (feat. Oscar Wilson)
- I’m good as gone (feat. Bobby Rush)
- Stranded (feat. Carl Weathersby)
- Remember me (feat. Thornetta Davis)
- I want to be loved (feat. Tia Carroll)
- If you don’t want to love me (feat. Eugene ‘Hideaway’ Bridges)
- Goin’ fishin’(feat. Sugarray Rayford)
- Act like you love me (feat. Lurrie Bell)
- Draw me closer (feat. Francine Reed)
- Tough enough (Jimi ‘Primetime’ Smith)
- I don’t know (feat. Carl Weathersby)
- Help the poor (feat. Diunna Greenleef)
- Let me find out your name (feat. Willie Buck)
Line-up:
- Bob Corritore – mondharmonica (all tracks)
- Bob Stroger – bas (track 1,2,4,6,7,14,16)
- Wes Starr – drums (track 1,2,4,6,7,14,16)
- Jimi “Primetime” Smith – gitaar (track 1,2,3,4,5,6,9,12,13,14,15,16), zang (track 13)
- Anthony Geraci – piano (track 1,6,14)
- John Primer – zang en gitaar (track 1)
- Johnny Burgin – gitaar (track 2,7)
- David Keyes – piano (track 2,7)
- James “Jamalot” Anderson – percussie (track 2,7)
- Thornetta Davis – zang (track 2,7)
- Yahni Riley – bas (track 3,13)
- Brian Fahey – drums (track 3,9,11,13)
- Shea Marshall – orgel (track 3)
- Doug James – saxofoon (track 3,15)
- Johnny Rawls – zang, gitaar, backing vocals (track 3)
- Billy Flynn – gitaar (track 4)
- Ben Levin – piano (track 5,16)
- Oscar Wilson – zang (track 4)
- Steve Ferrone – drums (track 5)
- Dexter Allen – gitaar (track 5)
- Bobby Rush – zang (track 5)
- Carl Weathersby – zang, gitaar (track 6,14)
- Kedar Roy – bas (track 8)
- June Core – drums (track 8)
- Sid Morris – piano (track 8)
- Tia Carroll – zang (track 8)
- Mike King – bas (track 9)
- Eugene Bridges – zang, gitaar (track 9)
- Bill Stuve – bas (track 10,12)
- Stephen Hodges – drums (track 10,12)
- Johnny Mann – gitaar (track 10)
- Kid Ramos – gitaar (track 10,12)
- Sugarray Rayford – zang (track 10)
- Troy Sandow – bas (track 11,15)
- Bob Margolin – gitaar (track 11)
- Lurrie Bell – zang, gitaar (track 11)
- Francine Reed – zang (track 12)
- Diamond Porter en Eboni McDonald – backing vocals (track 12)
- Johnny Rapp – gitaar (track 13)
- John Herrera en John Wroble – handclaps (track 13)
- Andrew Guterman – drums (track 15)
- Fred Kaplan – piano, orgel (track 15)
- Jeff “Doc” Chandonhouse – trompet (track 15)
- Diunne Greenleaf – zang (track 15)
- Willie Buck – zang (track 16)
Afton Wolfe – The harvest
Afton Wolfe is geboren in McComb, Mississippi, en groeit op in Meridian, Hattiesburg en Greenville, Mississippi. Wolfe woont sinds 2003 in Nashville, Tennessee. Zijn inspiratiebronnen zijn o.a. Leonard Cohen, Elvis Costello en Tom Waits. Wolfe’s debuutalbum Kings for sale, verschijnt in 2021.
Eerder dit jaar bracht Wolfe een mini cd uit, getiteld Twenty-Three en medio november kwam er weer nieuw werk van hem uit. Dit album The harvest telt slechts zeven nummers en is geproduceerd door Doc Sarlo. Alle nummers zijn geschreven door zijn schoonvader L.H. Halliburton, een gevierde en gerenommeerde songwriter uit Nashville, Tennessee.
Het album opent met het titelnummer Harvest, een melodieuze uptempo song met akoestische gitaar en mondharp. Door de fluitsolo’s van Seth Fox roept het nummer duidelijk herinneringen op aan de countryrock van de 70’s van b.v. The Marshall Tucker Band. New Orleans going down is een stevige bluesy song met mondharpsolo’s en de gruizige schuurpapieren zang van Wolfe over de rampzalige overstromingen die New Orleans in de loop der jaren hebben getroffen. Lost prayers is een mooie ballad met akoestische gitaar, piano, viool en fraaie harmonieën. Ik herken ook de stijl van Waylon Jennings. Hello. Mr. Wolfe is een mysterieus en merkwaardig nummer met soms vreemde percussie. De ‘gesproken’ zang doet me sterk denken aan Leonard Cohen. De felle gitaren, piano, de strakke ritmesectie en de sterke zang maken van Til the river no longer flows een stevige blues. Mississippi is lekkere R&B. Het slotnummer Here to stay heeft met zang en piano een groot Tom Waits gehalte.
Conclusie: Je moet The harvest een paar keer draaien en dan is het best een aardig album.
Tracks cd:
- Harvest
- New Orleans going down
- Lost prayers
- Hello, Mr. Wolf
- Til the river no longer flows
- Mississippi
- Here to stay
Line-up:
- Afton Wolfe – zang, gitaar
- Robin Wolfe – zang
- Seth Fox – fluit, saxofoon
- Ditch Kurtz – pedal steel
- Madison George – drums
- Erik Mendez – bas
- Ilya Portnov – mondharmonica
- Anthony Saddic – keys
- Mark Robinson – gitaar
- Anna Eyink – viool
- Courtney Santana – zang
- Will Hammond – elektrische gitaar
December
Je kon er op wachten toen afgelopen week de weermannen en weervrouwen ineens het woord ‘vorst’ lieten vallen. IJsmeesters in het land schrokken wakker en gingen rap aan het werk om een stuk land van een zeer dun laagje water te voorzien. Wie zou de race om de eerste marathontocht op natuurijs dit jaar winnen? Zoals elk jaar werd ook nu Erben Wennemars weer opgetrommeld om zijn ‘ijswijsheid’ te berde te brengen. De rayonhoofden in Friesland bleven stil want zij weten wel beter. ‘It ken net’ zeggen ze bij de Koninklijke Vereniging de Friesche Elfsteden en de Beerenburg blijft voorlopig onaangeroerd. En het is maar de vraag of we de verlossende mededeling ‘it giet oan’ ooit nog zullen horen.
Ook in Gouda had het een beetje gevroren. Op de sloten lag een zeer dun laagje ijs. Eenden en waterhoentjes hadden de euvele moed om het ijs te testen en stonden wat onwennig te kijken. Maar verder was het stil, heel stil. Geen ijspret dus in het eerste weekend van december.
Of het aan het weer lag weet ik niet, maar de resultaten van de Goudse voetbalclubs waren afgelopen zaterdag dramatisch. DONK en ONA waren vorige week koploper geworden, maar leden nu allebei een nederlaag en vielen van hun troon. Olympia leed de 6e nederlaag en Gouda ging zelfs voor de 8e keer onderuit. Alleen Jodan Boys richtte zich op na twee achtereenvolgende nederlagen en sleepte drie punten binnen.
Voorlopig is december nog geen feestmaand voor het Goudse voetbal. Bij Jodan Boys kijkt men al verlangend uit naar de winterstop en dat zal bij de andere Goudse clubs denk ik niet anders zijn. Komende zaterdag staat de laatste reguliere speelronde op de wedstrijdkalender.
Bij winst op Argon blijft Jodan Boys in de top meedraaien. Voor DONK en ONA een kans om de koppositie te heroveren. Olympia kan in Oudewater meer afstand nemen van de laatste twee plaatsen. Voor Gouda de kans om op de valreep toch nog het zoet van de overwinning kunnen smaken. En laat het dan maar gaan vriezen!
Luther Dickinson – Magic music for Family Folk
Singer-songwriter Luther Dickinson (18 januari 1973, Memphis, Tennessee) is de zoon van de legendarisch producer, pianist en zanger Jim Dickinson (1941 – 2009). Luther groeit op met het spelen van concerten. Geïnspireerd door artiesten als Otha Turner, R.L. Burnside en Junior Kimbrough richt Dickinson in 1996 The North Mississippi Allstars op. Daarnaast is hij ook als solo-artiest actief. Zijn solodebuutalbum Onward and upward verschijnt in 2009.
Deze maand kwam Luther Dickinson met een nieuw album, Magic Music for Family Folk. Dit album is een verzameling van favorieten uit zijn kindertijd die hij voor de lol thuis met familie en vrienden heeft opgenomen. Dickinson wilde deze liedjes delen met zijn kinderen en de kinderen van zijn vriend, en zijn dochters laten kennismaken met het plezier van het leren, uitvoeren en opnemen van muziek die zijn vader met hem deelde.De opnamen werden grotendeels in 2017 gemaakt tijdens etentjes, logeerpartijtjes en speelafspraken, hetzij in een sociale setting in gezinsstijl, hetzij terwijl de kinderen sliepen. Dickinson heeft de ruwe opnamen op cd’s gebrand voor vrienden en voor in de gezinsauto. In 2023 besloot hij de ruwe opnamen met een aantal andere musici verder af te maken. Zijn dochters hebben een paar nummers opnieuw ingezongen.
Bij het door Homer Banks geschreven openingsnummer Are you sure denkt Dickinson vooral terug aan de versie van The Staple Singers uit 1972. Meeslepende harmoniezang en bluesy gitaarwerk. Het nummer is ook op single uitgebracht. They all ask for you is oorspronkelijk een funky nummer van The Meters uit 1975. Dickinson c.s. maken er een akoestische versie van met wederom mooie harmonieen. Crawdad, een traditional uit de vroege 20e eeuw, is een zeer ontspannen akoestische song, waarbij de harmonieen weer zeer prettig zijn. Mooi is het drumwerk van Sharde Thomas in de traditional Old blue. Het hoogtepunt van het album is wat mij betreft Beulah land, een spirituele hymne die vooral bekend is in de uitvoering van Mississippi John Hurt. De rustige percussie en de fife van Thomas en de prachtige soulvolle zang van zangeres Yola transformeren het nummer tot een pareltje. Mooi en ingetogen wordt er weer geïnstrumenteerd en gezongen in de traditional Old hen. Fraai is de banjo van Allison Russell in Turkey in the straw, een folksong uit de 19e eeuw. Chicken van Mississippi John Hurt is een akoestische countryblues met een lekkere contrabas van Amy LaVere. Boom boom boom van John Lee Hooker is hier te horen met akoestische gitaar en piano en gruizige Tom Waits achtige zang van Dickinson. Mississippi John Hurt lijkt me een van de favorieten van Dickinson want diens Pay day krijgt hier een uitvoering in de typische Mississippi John Hurt stijl. Het slotnummer Whatever river is door Dickinson zelf geschreven. Hij componeerde deze mooie folky song speciaal voor zijn dochters. Het nummer schetst de verbondenheid met geliefden en familietradities. Een ontroerend slotakkoord.
Conclusie: Magic Music for Family Folk is een ontroerend mooi album.
Tracks cd:
- Are you sure
- They all ask for you
- Crawdad
- Old blue
- Beulah land
- Old hen
- Turkey in the straw
- Chicken
- Boom boom boom
- Pay day
- Whatever river
Line-up:
- Luther Dickinson – zang, gitaren, akoestische bas, Wurlitzer
- Lucia, Isla Belle en Mary Lindsay Dickinson – zang
- Sharde Thomas – drums, fife, zang
- Lillie Mae Rische – fiddle, zang
- Allison Russell – banjo, klarinet, zang
- Amy LaVere – contrabas, zang
- Yola – zang
- Sharisse Norman – zang
- Cody Dickinson – celeste, piano
- Marco Giovino – drums
- Jim Spake – (bas) klarinet
- Jimmy Crosthwait – washboard