Gerritschinkel.nl Columns & meer

30aug/210

Welkom terug!

Het leek afgelopen zaterdag wel Bevrijdingsdag op Sportpark Oosterwei. De vlaggen wapperden vrolijk in de wind. De velden lagen er lonkend en uitdagend bij. De kleedkamers zijn fris geboend. De tribune wenkte in gedachten de voetbalfans om plaats te nemen. De mannen van de onderhoudsploeg straalden want alles zag er weer spic en span uit. De barmedewerkers stonden in de startblokken. De broodjesverkoper deed als van ouds weer goede zaken. Overal blije en breed lachende gezichten. Knallend siervuurwerk. Vrolijkheid troef. Het leek er sterk op dat het coronavirus had plaatsgemaakt voor het voetbalvirus.

‘Je hebt er maandenlang naar uitgekeken’ zong Gerard Cox in 1973, en daar waren de voetballiefhebbers het helemaal mee eens. Eindelijk ging de bal weer echt rollen. ‘Welkom terug’ kopte de mooie nieuwe presentatiegids. Alle aspecten van De Jodan Boys komen aan bod. Bekende JB’ers worden in het zonnetje gezet. Met ‘ouwe knarren’, waaronder de ‘Jodan Boys-sneltrein van toen’ wordt teruggeblikt op hun roemruchte verleden. En uiteraard wordt er met de hoofdtrainers vooruitgekeken naar het nieuwe voetbalseizoen.

Welkom terug en dan meteen een mooie affiche als openingswedstrijd. De streekderby Jodan Boys – ARC is er altijd een om naar uit te kijken. Vooraf zullen Jodan Boys fans met veel plezier hebben teruggedacht aan 26 september vorig jaar. Toen kreeg ARC een pak slag en droop met een 5-0 nederlaag op zak af. Maar ook nu geldt weer dat in verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst. Er was nu geen sprake van een wervelende show en voor het team van Leen van Steensel begon het seizoen met een nederlaag. Er is nog werk aan de winkel. Maar het seizoen is nog lang en als iedereen fit is gaat het hopelijk snel goed komen.    

26aug/210

Tiffany Pollack & Co – Bayou liberty

De Amerikaanse zangeres Tiffany Pollack is geboren en getogen in New Orleans. Zodra ze kan praten begint ze al met zingen. Haar eerste professionele schreden zet ze als achtergrondzangeres in de band Russel Batiste & Friends. Na een aantal jaren richt ze haar eigen band Beaucoup Crasseux op. Daarnaast begint ze te zingen in vele andere bands. Na het uiteenvallen van Beaucoup Crasseux richt ze de jazzband Tiffany Pollack & Co op. Pollack krijgt een contract bij Nola Blue Records waarop in 2019 haar album Blues in my blood verschijnt. Met dit album trekt ze de aandacht in de blueswereld  en het album wordt bekroond met een aantal prijzen.

Vorige maand verscheen het nieuwe album van Tiffany Pollack & Co. Dit album, Bayou liberty, is vernoemd naar Liberty Road, waar Pollack opgroeide en het is opgedragen aan haar in februari jl. op 70-jarige leeftijd overleden oom Charles. Bayou liberty werd in minder dan een week met Adam Hill en Scott Bomar opgenomen in Electraphonic Studios in Memphis, Tennessee.  

Met de slepende bluesshuffle Spit on your grave wordt het album fantastisch geopend. Indrukwekkende zang met Ma Rainey in het achterhoofd, een droge ritmesectie, slide, saxofoon en mondharp. Colors is licht swingend en in het ragtime achtige Crawfish and beer komt de ukelele er bij. Mountain is een prachtige countrysong met Eric Lewis op pedal steel. Vooral door de soulvolle zang en de saxofoon waait in My soul my choice de funky soulwalm van Stax je tegemoet. Devil and the darkness is uitbundig gezongen enigszins duistere bluesrock met gruizige gitaarsolo’s en saxofoon. In Sassy bitch, met een fraaie saxsolo, is het ook allemaal soul wat de klok slaat. Met het prettige I’m gonna make you love me wordt een typische New Orleans sfeer gecreëerd. Na het relaxte Hourglasses wordt in het mooi gezongen Baby boys met lap steel de hemelse americanasferen met John Prine en Townes van Zandt in gedachten bereikt. In Livin’ for me is weer een hoofdrol voor de saxofoon van Christopher Johnson weggelegd. Met de rumba Do it yourself wordt het album geheel in stijl zeer prettig afgesloten.

Conclusie: Bayou liberty is een gevarieerd en zeer prettig in het gehoor liggend album.

Tracks cd:

  1. Spit on your grave
  2. Colors
  3. Crawfish and beer
  4. Mountain
  5. My soul my choice
  6. Devil and the darkness
  7. Sassy bitch
  8. I’m gonna make you love me
  9. Hourglasses
  10. Baby boys
  11. Livin’ for me
  12. Do it yourself

Line-up

  • Tiffany Pollack – zang, ukelele (track 3,7,8,9), slide gitaar (track 6)
  • Brandon Brunious – (slide) gitaar
  • Stoo Odom – bas
  • Eric Lewis – pedal steel (track 4,10)
  • Christopher Johnson – saxofoon
  • John Németh – harmonica (track 1)
  • Ian Petillo – drums
24aug/210

Blind Lemon Pledge – A satchel full of blues

De in San Francisco woonachtige producer, singer-songwriter en multi-instrumentalist James Byfield ontdekt op jonge leeftijd de blues en folk in de plaatselijke clubs. Behalve blues en folk hebben ook country, jazz en rock & roll zijn interesse. Na zijn studie aan de universiteit van San Francisco besluit Byfield zich toe te leggen op een carrière in de muziek, naast zijn werkzaamheden als grafisch designer, multimedia producer en animator. In 2008 neemt hij het besluit om fulltime muzikant te worden en noemt zich voortaan Blind Lemon Pledge. Zijn eerste album Livin’ my life with the blues, een album met originals en bluesklassiekers, verschijnt in 2009.  

Vorige maand kwam Blind Lemon Pledge met een nieuw album. Ook nu draagt hij, net als vorig jaar bij Goin’ home, dit album weer op aan alle grote bluesmuzikanten wiens muziek hij heeft bestudeerd en die hij graag met de hele wereld wil delen. Zo noemt hij de Texaanse countryzanger Gene Autry, die hem als eerste inspireerde om een liedje te schrijven. Willie Dixon die hem leerde de ‘mojo’ in zijn muziek toe te voegen. Randy Newman die hem leerde hoe hij veel uit weinig woorden kan halen. Pianist Mose Allison leerde hem hoe gevarieerd blues kan zijn. En naast componist, zanger, pianist en bandleider Hoagy Carmichael alle songwriters die met hun muziek zoveel plezier hebben gebracht. Pledge wordt ondersteund door bassist Peter Grenell en drummer Juli Moscovitz.    

De opener Wrong side of the blues is een lekker rockend nummer met heerlijke mondharpsolo’s. Mooi is de gitaarsolo in het jazzy If Beale Street was a woman, daarbij verwijzend naar de bekende straat in het centrum van Memphis Tennessee. Black eyed Susie is geënt op een riff van Son House en Pledge bewijst hier goed met de slide overweg te kunnen. Ingetogen is de zang in het liefdesliedje Sherri Lynn. Bij Heart so cruel wordt Pledge geïnspireerd door de honky tonk blues van countryzanger Hank Williams. Blue heartbreak is een bluesballad met een lange lyrische jazzy gitaarsolo over een verbroken romance. Het aparte Teacher, teacher, het verhaal over een wellustige tiener, wordt gedomineerd door uitgebreide mondharpsolo’s. I killed the king of the blues gaat over de dood van de legendarische Robert Johnson en ook hier weer vette harpsolo’s en slide. Na de shuffle Detour blues is Alberta het enige niet door Pledge geschreven nummer. Pledge maakt van deze traditional een fraaie bluesballad met een fijne gitaarsolo. Before I take my rest is een gospelblues, waarbij Pledge zijn inspiratie opdeed bij de negrospiritual Oh sinner man. In het slotnummer Death don’t ask permission wordt een ode gebracht aan de gospelblueszanger Blind Willie Johnson.     

Conclusie: A satchel full of blues is een album met liefde voor de blues en is het beluisteren meer dan waard. 

Tracks cd:

  1. Wrong side of the blues
  2. If Beale Street was a woman
  3. Black eyed Susie
  4. Sherri Lynn
  5. Heart so cruel
  6. Blue heartbreak
  7. Teacher, teacher
  8. I killed the king of the blues
  9. Detour blues
  10. Alberta
  11. Before I take my rest
  12. Death don’t ask permission
23aug/210

Seizoen 2021-2022

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is het dan toch gepubliceerd. Normaal wordt het in juli bekendgemaakt maar dit jaar had de KNVB er blijkbaar meer tijd voor nodig. Waarom is mij niet duidelijk, maar het zal te maken hebben met de ‘verhuizing’ van zondagclubs naar de zaterdag. Hoe dan ook, het complete speelschema van de amateurs voor het voetbalseizoen 2021-2022 is sinds afgelopen zaterdag bekend. Het schema voor de hoofdklassers was al eerder gepubliceerd.

De nieuwe competitie voor de ‘lagere’ Goudse amateurs begint op 25 en 26 september. Zaterdag derdeklasser Gouda begint met een uitwedstrijd tegen VVSB in Noordwijkerhout en de week daarop zal het Groenhovenpark hopelijk volstromen voor de regioderby tegen Be Fair. GSV kan in 4C de hele competitie met een volle tank benzine af. En voor de openingswedstrijd in en tegen Gouderak kan ook de fiets worden gepakt.  

De Goudse zondagclubs moeten in het nieuwe seizoen weer verre reizen maken. De grote vraag is natuurlijk of dit voor de drie clubs het laatste seizoen wordt dat op zondag prestatievoetbal wordt gespeeld. DONK heeft al besloten volgend seizoen naar de zaterdag te verkassen en uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen dat ook Olympia dit overweegt. ONA schijnt nog te twijfelen. Wil men volgend jaar horizontaal overstappen dan moet men dit uiterlijk 1 oktober bij de KNVB kenbaar maken. Ik ben benieuwd.

ONA begint thuis tegen Den Hoorn (als het veld tenminste niet blank staat) en Olympia bijt het spits af in Etten-Leur tegen Unitas ’30. DONK begint thuis tegen kampioenskandidaat HBC uit Heemstede.

Natuurlijk verheug ik mij op a.s. zaterdag wanneer hoofdklasser Jodan Boys thuis tegen ARC de competitie aftrapt. Een prachtige affiche. Mijn microfoon ligt klaar. Ik heb er zin in.

16aug/210

Speelruimte

Ondanks de nog steeds geldende beperkingen van COVID-19 begint de sportwereld langzaam te ontwaken uit de boze coronadroom. En dan bedoel ik de amateursport want bij de profsport gelden blijkbaar toch andere regels. Voetbaltribunes puilen uit met juichende fans en die zitten echt niet allemaal keurig op stoeltjes. De Dutch Grand Prix van Zandvoort op 5 september a.s. heeft van het kabinet ook groen licht gekregen. Dit allemaal tot ontzetting van de festivalbranche. Zij zien dit als vals spel. Ik kan me hun frustratie goed voorstellen.

De amateursport krijgt dus gelukkig meer speelruimte. Het streven van Rutte c.s. is er op gericht om per 20 september o.a. de anderhalvemetermaatregel af te schaffen. Vaste zitplekken zijn dan geen vereiste meer. Maar het coronatoegangsbewijs blijft wel van kracht bij meer dan 75 personen. Werk aan de winkel dus voor sportverenigingen en ik ben benieuwd of en hoe ze dit gaan regelen. En nu maar duimen!

De Goudse voetballers zijn weer in training en hebben al oefenwedstrijden gespeeld. Voor Jodan Boys start de competitie op 28 augustus en de andere clubs gaan vanaf 4 september eerst bekerwedstrijden spelen.

Ook de RFC Gouda hervat deze week de training. Het vlaggenschip van de Goudse rugbytrots kreeg trouwens een leuke verrassing, want hun goede prestaties van de afgelopen jaren zijn reden dat ze in de nieuwe competitie in de 2e klasse mogen acteren.

De mooiste Goudse sportprestatie kwam afgelopen weekend van Jessica Venema. De zwemster van GZCDONK voltooide de zwaarste zwemtocht van Nederland. In ruim 6 ½ uur zwom ze, onder zware omstandigheden, het IJsselmeer over van Medemblik naar Stavoren. De opmaat voor een carrière als langeafstandzwemster? De opvolgster van de voormalige Donkiaan en wereldtopper Edith van Dijk? Wie weet.

13aug/210

Rolling Stones – A bigger bang live on Copacabana Beach

Op 18 februari 2006 gaven The Rolling Stones voor 1,5 miljoen mensen op het strand van Copacabana in Rio de Janeiro, het grootste gratis openluchtconcert dat ooit is gegeven. Dit was een van de drie concerten die The Stones in het kader van hun ‘A bigger bang world tour’ in Zuid-Amerika gaven. Opnames van dit legendarische concert zijn vorige maand geheel opgefrist en geremasterd uitgebracht. Voor de echte liefhebbers is er ook een deluxe edition met een dvd van het nooit eerder uitgebrachte concert in Delta Center in Salt Lake City op 22 november 2005.

Het concert in Rio de Janeiro opent met de bekende Keith Richards riff van Jumpin’ Jack Flash. Felle gitaarduels van Richards en Wood, een onverstoorbare ritmesectie Watts - Jones en een energieke Jagger die het publiek al meteen opzweept. De band rockt daarna stevig door in It’s only rock ‘n ‘ roll, en de uptempo gitaarrocker You got me rocking. In Tumbling dice komen de blazers en de backing vocals er bij. Oh no, no you again is een van de vier nieuwe songs van hun in 2005 verschenen album A bigger bang. Een stevige rocker met een lekkere bijdrage van Chuck Leavell op  keyboards. Het eerste rustpunt is de ballad Wild horses, met Richards op akoestische gitaar. Rain fall down is ook een nieuw nummer waarin Jagger de slaggitaar ter hand neemt en Darryl Jones een vette bassolo laat horen. Een loeiende mondharp kondigt Midnight rambler aan, een ruim 12 minuten lange versie van deze ultieme livesong. Night time is the right time, een song geschreven door Roosevelt Sykes in 1937, maar ook bekend van o.a. Ray Charles, hebben The Stones nooit op de plaat gezet. In deze prachtige blues steelt hier in Rio de Janeiro Lisa Fischer de show met haar explosieve zang. Na het voorstellen van de musici door Jagger duikt de zanger even de coulissen in en is het de beurt aan het traditionele ‘solo’ optreden van Keith Richards met twee songs. This place is empty is ook een nieuw nummer met Richards naast zang op akoestische gitaar, Ronnie Wood op pedal steel en de jazzy blazers. Richards tweede song is het overbekende Happy, met het gruizige gitaarintro, Wood weer op pedalsteel en de soulvolle blazers.

Nadat Richards het publiek heeft bedankt kondigt het keyboardintro Miss you aan, een song die er live als koek ingaat getuige de reacties. Het vierde nieuwe nummer van het album A bigger bang is de uptempo gitaarrocker Rough justice. Hierna gaat de band weer ver terug in de tijd met Get off of my cloud, hun grote hit uit 1965, gevolgd door Honky tonk women uit 1969, met een fraaie gitaarsolo van Richards en een klaterende pianosolo van Chuck Leavell. Inmiddels is het kleine podium weer verlaten en is het bekende intro met drums, percussie en piano te horen van Sympathy for the devil, het bekende openingsnummer van hun album Beggars banquet uit 1968. Een Mick Jagger die als Lucifer het publiek bezweert, een Keith Richards die zijn schrikdraadsolo’s uit zijn gitaar perst, een strakke ritmesectie en de oeh oehs van het koortje doen de rest. Start me up is een feest van herkenning en dat geldt daarna zeker ook voor Brown sugar met de bekende verschroeiende saxsolo van Bobby Keys. De trombone van Michael Davis opent de mooie ballad You can’t always get what you want, waarbij Jagger het publiek tot community singing probeert te verleiden. De traditionele afsluiter is (I can get no) satisfaction. Iedereen haalt nogmaals het onderste uit de kan in deze lange spetterende versie van zeg maar het lijflied van The Rolling Stones. Met een ferme laatste klap van Charlie Watts is het feest op het strand afgelopen.   

Conclusie: Ook op het strand van Copacabana hebben The Rolling Stones hun faam als een van de beste livebands ter wereld weer waargemaakt.

Tracks cd 1:

  1. Intro
  2. Jumpin’ Jack Flash
  3. It’s only rock ‘n ‘ roll (but I like it)
  4. You got me rocking
  5. Tumbling dice
  6. Oh no, not you again
  7. Wild horses
  8. Rain fall down
  9. Midnight rambler
  10. Night time is the right time
  11. Band intros
  12. This place is empty
  13. Happy

Tracks cd 2:

  1. Miss you
  2. Rough justice
  3. Get off of my cloud
  4. Honky tonk women
  5. Sympathy for the devil
  6. Start me up
  7. Brown sugar
  8. You can’t always get what you want
  9. (I can get no) satisfaction

Line-up

  • Mick Jagger – zang, gitaar, mondharmonica
  • Keith Richards – gitaar, zang
  • Charlie Watts – drums
  • Ronnie Wood – gitaar
  • Darryl Jones – bas, backing vocals
  • Chuck Leavell – keyboards, backing vocals
  • Bobby Keys – saxofoon
  • Bernard Fowler – backing vocals
  • Lisa Fischer – backing vocals
  • Blondie Chaplin – backing vocals, percussie
  • Tim Ries – saxofoon, keyboards
  • Kent Smith – trompet
  • Michael Davis – trombone
9aug/210

De olympische vlam

De Olympische vlam is gedoofd. In Tokio hervat het leven weer zijn normale gang. De laatste sporters hebben Japan verlaten. Medailles worden gekoesterd. De Nederlandse winnaars mogen nog even op bezoek bij Mark Rutte en bij Willem Alexander en Maxima om nog een keer vol trots over hun prestaties vertellen. De verliezers likken teleurgesteld hun wonden, zinnen op revanche in Parijs of gaan nadenken over hun toekomst.

Ik heb de afgelopen weken meer tv gekeken dan anders. Sporten die je normaliter niet op de buis ziet konden, uitzonderingen daargelaten, ook op mijn belangstelling rekenen. Ik hoop niet dat ik nu in een zwart gat val.

Team NL veroverde een recordaantal van 36 medailles. Het chauvinisme viert ook nu weer hoogtij, want ‘we staan toch maar mooi op de 7e plaats van de medaillespiegel’. Ik vind het ook mooi als een Nederlander wint, maar ik kan net zo goed genieten van de prestaties van sporters die geen Oranjeshirt dragen.

Desondanks kijk ik als Gouwenaar uiteraard naar de prestaties van Goudse deelnemers. Die waren helaas niet om over naar huis te schrijven. De waterpolovrouwen van coach en oud speler van GZC DONK Arno Havenga sneuvelden in de kwartfinale en eindigden uiteindelijk op een teleurstellende 6e plaats. GZC DONK coryfeeën Brigitte Sleeking, Nomi Stomphorst en Debby Willemsz hadden zich de Olympische Spelen heel anders voorgesteld denk ik. En dat geldt ongetwijfeld ook voor de voormalige Goudse speelsters Sabrina van der Sloot en Maud Megens.

Mijn blik is nu gericht op de Paralympics die op 24 augustus beginnen. De Goudse eer zal verdedigd worden door rolstoelbasketbalster Julia van der Sprong en schoolslagzwemmer Tim van Duuren. Wel jammer dat Excelsior wielrenner Stephen de Vries zich niet voor Tokio heeft gekwalificeerd.       

4aug/210

The Wallflowers – Exit wounds

De Amerikaanse band The Wallflowers werd in 1990 opgericht door Jakob Dylan (de zoon van). in 1992 verscheen hun debuutalbum The Wallflowers. In de loop van de jaren onderging de band de nodige bezettingswisselingen.

Na negen jaar is er weer een nieuw album van The Wallflowers. Deze maand verscheen Exit wounds, de opvolger van het uit 2012 stammende Glad all over. Het album bevat tien nieuwe door Dylan geschreven songs, is geproduceerd door Butch Walker en gemixt door Chris Dugan. Vocale bijdragen zijn er op vier tracks van singer-songwriter Shelby Lynne.     

Maybe your heart is not in it no more is het openingsnummer, een Tom Petty/Counting Crows achtige ballad met Shelby Lynne in de backing vocals. Roots and wings is de nieuwe single, een mooie slepende gitaarsolo en wederom een groot Tom Petty gehalte. In het met fraaie keyboards en lekker gitaarwerk opgesierde midtempo melodieuze I hear the ocean (when I wanna hear trains) krijgt Dylan vocale assistentie van Butch Walker. The dive bar in my heart is lekker wegrockende midtempo americana. In de melancholische ballad Darlin’ hold on, schittert Shelby Lynn in het mooie duet met Dylan. Lynne is ook aanwezig in de backing vocals in het funky Move the river. Fraai is hier ook het basspel van Whynot Jansveld. I’ll let you down (but will not give you up) en Wrong end of the spear zijn soulvolle ballads. Fel gaat het er aan toe in Who’s that man waiting ‘round my garden, een rocker in de beste Stones traditie. Het album wordt afgesloten met de ballad The daylight between us.   

Conclusie: Exit wounds zal niet de geschiedenis in gaan als een baanbrekend album, maar wel als een album met eerlijke zeer goed te pruimen Amerikaanse rootsmuziek.

Tracks:

  1. Maybe your heart is not in it no more
  2. Roots and wings
  3. I hear the ocean (When I wanna hear trains)
  4. The dive bar in my heart
  5. Darlin’ hold on
  6. Move the river
  7. I’ll let you down (But will not give you up)
  8. Wrong end of the spear
  9. Who’s that man waiting ‘round my garden
  10. The daylight between us

Line-up

  • Jacob Dylan – gitaar, zang
  • Aaron Embry – keyboards
  • Brian Griffin – drums
  • Whynot Jansveld – bas
  • Val McCallum – gitaar
  • Mark Stepro – drums
  • Butch Walker – gitaar, keyboards, percussie, backing vocals
  • Shelby Lynne – (backing) vocals (track 1,5,6,7)   
2aug/210

Bijnamen

Geen dag is hetzelfde bij de Olympische Spelen in Tokyo. De ene dag zit Nederland in zak en as, de volgende dag is het allemaal halleluja en vallen de medailles als rijpe appels van de berg Olympus. Een dag later is alles weer anders en komt het eremetaal mondjesmaat binnen. Reputaties sneuvelen. De Nederlandse hockeymannen zijn weer voortijdig uitgeschakeld en notabene Tim Brand, een in 1998 in Gouda geboren Australiër, gaf het laatste zetje. De Oranjeleeuwinnen dropen af. Het laatste judokunstje van Henk Grol mislukte faliekant en hij kon zich niet nestelen in het gouden rijtje Anton Geesink, Wim Ruska en Mark Huizinga. Nieuwe sterren nemen de macht over. Sifan Hassan valt, staat op, en wint.

Voor veel atleten is nu de pensioengerechtigde Olympische leeftijd aangebroken, hoewel sommigen daar nog niet aan willen denken. Dat laatste geldt trouwens zeker voor de niet olympiër Dick Advocaat, die de pest aan geraniums heeft en bondscoach van Irak wordt. Als een moderne Aladin met zijn wonderlamp moet de kleine generaal de Iraki’s naar het WK voetbal in Qatar leiden. Ik ben benieuwd of de Hagenaar zijn bijnaam Magic Dick ook in het land van de Tigris en de Eufraat waarmaakt.

Over bijnamen gesproken. Hoewel ik ook dit jaar weer niet naar mijn favoriete Vlaamse vakantiestek ga, volg ik de sportieve prestaties van onze zuiderburen met interesse. Wat mij trouwens opvalt is dat veel nationale Belgische sportploegen bijnamen hebben. Een kleine greep: Red Flames, Red Devils, Red Dragons, Yellow Tigers, Belgian Cats, Belgian Hammers, Belgian Cheetahs. Voor iedere sport hebben ze een Engelse bijnaam. Nu de medailles nog, want die oogst valt vooralsnog tegen. Turnster Nina Derwael gaf het gouden voorbeeld. Ik hoop dat de hockeymannen van Red Lions dat voorbeeld volgen.