Gerritschinkel.nl Columns & meer

29jul/210

Ida Mae – Click click domino

Ida Mae is het jonge uit Norwich afkomstige Britse echtpaar Stephanie Jean Ward (zang, toetsen) en Chris Turpin (zang, gitaren). Hun band is vernoemd naar een song van Sonny Terry. Het duo is woonachtig in Nashville, Tennessee. Hun veel geprezen debuutalbum Chasing Lights verscheen in 2019. De muziek van Ida Mae kan worden getypeerd als een rootsy mengeling van blues, country, folk, soul en rock & roll.

Het afgelopen voorjaar benutte Ida Mae, nadat ze noodgedwongen door de COVID-19 pandemie hun tournee moesten afbreken, met het schrijven van nieuwe songs en het opnemen van hun tweede album. Ward en Turpin worden op het deze maand verschenen album Click click domino bijgestaan door Ethan Johns op drums en er zijn gitaristische gastrollen weggelegd voor Marcus King en Jake Kiszka (Greta Van Fleet). Op dit album gebruikt het duo ook een aantal antieke muziekinstrumenten zoals een banjo-ukelele, een salongitaar, een mandoline uit de jaren ’20 en een vroege Japanse drummachine.

Gitaargetokkel op de banjo-ukelele opent het folky openingsnummer Road to Avalon. Daarna gaat het van dik hout zaagt men planken met de stevige blues Click click domino. Dit titelnummer heeft een Led Zeppelin achtig intro en verder is de jonge gitaargod Marcus King te horen met zijn snijdende gitaarlicks. Fraai pianospel van Ward is te horen in de mooie ballad Line on the page. Raining for you is een bluesy ballad met mooie samenzang en Turpin op zijn resonator gitaar. De gevarieerde instrumenten en de elektronische percussie zijn te horen in het onheilspellend klinkende Little liars. Marcus King laat in de stevige uptempo blues Deep river zijn niet geringe gitaarkunsten weer horen. De rust keert weer terug in de prachtige ballad Heartworn traders met het fraaie piano-intro, de meerstemmige zang en de heerlijke strijkersarrangementen. Calico coming down is een soulvolle ballad die herinneringen oproept aan Allison Krauss. Niet onvermeld mag hier het strakke drumwerk van Ethan Johns blijven. De drummachine en de mandolinetto komen er aan te pas in het gedreven gezongen Learn to love you better. In de zompige gitaarrocker Long gone & heartworn is Jake Kiszka helemaal in zijn element en het gitaarwerk van Turpin gaat in de stevige slowblues Mountain lion blues ook door merg en been. Met Sing a hallelujah wordt het album in gospelsferen afgesloten.

Conclusie: Click click domino is een aanrader.

Tracks:

  1. Road to Avalon
  2. Click click domino (feat. Marcus King)
  3. Line on the page
  4. Raining for you
  5. Little liars
  6. Deep river (feat. Marcus King)
  7. Heartworn traders
  8. Calico coming down
  9. Learn to love you better
  10. Long gone & heartworn (feat. Jake Kiszka)
  11. Mountain lion blues
  12. Sing a hallelujah
27jul/210

Tom Petty and the Heartbreakers – Angel dream

In 1996 verscheen het soundtrackalbum Songs and music form the motion picturen ‘She’s the one” van Tom Petty and the Heartbreakers. Dit 15-tracks tellende album bevatte ook een aantal nummers die waren opgenomen tijdens de sessies van het album Wildflowers , maar die uiteindelijk niet op dat album uit 1994 zijn terecht gekomen.

Om het 25-jarige jubileum van het soundtrackalbum ‘She’s the one’ te vieren is dit album deze maand opnieuw, geremixt en geremasterd, uitgebracht onder de titel Angel dream. De tracks die waren overgebleven van Wildflowers zijn weggelaten en in plaats daarvan zijn vier nooit eerder uitgebrachte tracks van Tom Petty and the Heartbreakers op deze nieuwe (her)uitgave te vinden.

Het openingsnummer, de prachtige ingetogen akoestische song Angel dream no. 2 doet meteen vertrouwd aan. Grew up fast varieert daarna van rustig tot lekker rockend. Lekker stevig en gedreven met vet gitaarwerk is Change the locks, een song van Lucinda Williams uit 1988. De band gaat vervolgens helemaal los in de uptempo stampende bluesrocker Zero from outer space. De Beck Hansen compositie Asshole is een mooie ballad met fraai gitaarwerk van Mike Campbell. Een van de vier nieuwe songs is het rustige ingetogen jazzy One of life’s little mysteries. Walls no. 3 is weer zo’n typische melodieuze Tom Petty song. Ook nieuw is JJ Cale’s Thirteen days, met een fraaie slide, orgel, piano en straf drumwerk. Het derde nieuwe nummer is 105 Degree, een felle bluesrocker en ook de Petty – Campbell compositie Climb that hill rockt stevig met gitaren en een strakke ritmesectie. Supernatural radio staat ook op het originele album uit 1996 maar krijgt hier een langere uitvoering die varieert van rustig tot fel rockend. Het slotnummer French disconnection is een instrumental met de akoestische gitaren van Petty en Campbell, de mondharp en het orgel van Benmont Tench. Ook deze instrumental is een niet eerder uitgebrachte track.

Conclusie: Angel dream zijn Tom Petty and the Heartbreakers op hun best.  

Tracks:

  1. Angel dream no. 2
  2. Grew up fast
  3. Change the locks
  4. Zero from outer space
  5. Asshole
  6. One of life’s little mysteries
  7. Walls no. 3
  8. Thirteen days
  9. 105 Degree
  10. Climb that hill
  11. Supernatural radio  (extended version)
  12. French disconnection

Line up:

  • Tom Petty – gitaar, zang, mondharmonica, tamboerijn, timpaan, backing vocals
  • Mike Campbell – elektrische gitaar, akoestische gitaar, 12-string gitaar, slide gitaar
  • Howie Epstein – bas, backing vocals
  • Chris Bellman – drums
  • Curt Bisquera – drums
  • Stan Lynch – drums
  • Benmont Tench – harmonium, orgel, (elektrische) piano
  • Chris Trujillo – percussie
26jul/210

Olympische dromen

Juichend kwam ze over de finish. Haar armen wijd gespreid en een gouden blik in de ogen. Maar als snel werd Annemiek van Vleuten uit haar Olympische droom geholpen. Tellen is blijkbaar niet het sterkste punt van de Nederlandse sporters, want een dag daarvoor stond er ook een hockeyspeler te veel in het veld. Topsport heeft soms amateuristische trekjes.

Het is vallen en opstaan tijdens deze bizarre Olympische Spelen in Tokyo. Zo kwam er een einde aan de sportieve carrières van turner Epke Zonderland en tennisster Kiki Bertens. Olympisch kampioene Sanne Wevers ging ook roemloos ten onder. Bestuurlijke ellende had de turnsport in Nederland kapot gemaakt volgens haar, even vergetend dat haar vader ook een rol speelde. Maandagmorgen viel het doek voor mountainbiker Mathieu van der Poel. Even een plankje dat er niet was over het hoofd gezien en de Olympische droom aan flarden.

Een spelbreker is ook het coronavirus. Elke morgen wachten de atleten bibberend af of ze niet positief testen, met einde oefening als gevolg. Ik ben trouwens benieuwd of de voorspellers van het aantal medailles hier ook rekening mee hebben gehouden. Volgens Sportbureau Gracenote haalt Nederland maar liefst 48 medailles! Wetenschappers van de RUG zijn iets minder optimistisch maar komen toch tot 12 gouden, 11 zilveren en 11 bronzen plakken.

Nederland heeft nog veel ijzers in het Olympisch vuur, maar ik durf geen enkele voorspelling meer te doen. Onzekerheid is toch troef, maar dat heeft ook zo zijn charmes. Ik heb genoten van de boogschutters met een geweldige Steve Wijler. En wie had ooit gehoord van die 18-jarige Tunesische zwemmer Ahmed Hafnaoui die alle favorieten op de 400 meter vrije slag aftroefde. Van die Oostenrijkse wegwielrenster Anna Kiesenhofer had ik trouwens ook nooit gehoord.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
22jul/210

Martha Fields – Headed south

De muzikale roots van de uit Austin, Texas, afkomstige singer-songwriter Martha Fields liggen in de heuvels van Oost Kentucky, in West Virginia en in Texas. Ze is als het ware geboren met country- en folkmuziek in haar bloed. Ze leert zichzelf gitaar spelen en op jonge leeftijd begint ze met het schrijven van liedjes. Ze heeft o.a. opgetreden met Ricky Scaggs en Merle Travis en heeft een aantal succesvolle tournees door Europa gemaakt, waarin ze ook Nederland heeft aangedaan. Haar vorige twee albums, Southern white lies (2016) en Dancing shadows (2018) belandden in de top tien van de beste albums van de Euro Americana Chart. Martha Fields woont tegenwoordig een gedeelte van het jaar in het Franse Bordeaux.

Vorige maand verscheen haar nieuwe album Headed South. Het album, met twaalf nieuwe zelf geschreven songs, is tijdens de COVID-19 lockdown opgenomen in het zuidwesten van Frankrijk en gemixt in Butcher Shoppe Studio in Nashville door Sean Sullivan. Martha Fields wordt ook op dit album weer begeleid door haar vertrouwde Franse topmuzikanten.

Het openings- en titelnummer Heades south zet meteen de toon met heerlijke melodieuze americana en de band laat meteen ook zijn grote muzikale klasse horen. De zang van Martha Fields doet me in het met twangy gitaren versierde Let the Phoenix rise af en toe denken aan Marianne Faithfull. In my garden is lekkere R&B en met solerende bandleden, met een hoofdrol voor Vincent Samyn met zijn tinkelende pianosolo, swingt daarna Lavada’s Lounge de pan uit. Uitbundig is de zang, naast de twangy gitaren en dobro, in Death rattle of love. Dat de roots van Martha Fields in de Appalachen liggen bewijst ze in Hillbilly Babylon. Bluegrass voert de boventoon in het opwindende Do more right, met viool, banjo en gitaar. Yellow roses is een tranen trekkend mooie countryballad en ook Souvenir is een fraaie ballad met prachtige zang gedrenkt in Hammondtonen. De band, met een strakke ritmesectie, is daarna weer op dreef in het funky rockende High shelf mama. Een van de hoogtepunten is het jazzy Bad boy. Mooie pianosolo’s, opwindende tempoversnellingen met solerende bandleden en blazers. Dat Martha Fields ook voor Franse chansons haar hand niet omdraait laat ze horen in J’entends siffler le train/500 miles, een song van de Franse zanger Richard Anthony (1938 – 2015). Een indrukwekkend mooie afsluiter.

Conclusie: Headed south is een album met een authentieke mix van country, blues, rock ‘n ‘ roll, bluegrass en folk. Een fantastisch album.

Tracks:

  1. Headed south
  2. Let the Phoenix rise
  3. In my garden
  4. Lavada’s Lounge
  5. Death rattle of love
  6. Hillbilly Babylon
  7. Do more right
  8. Yellow roses
  9. Souvenir
  10. High shelf mama
  11. Bad boy
  12. J’entends siffler le train/500 miles

Line up:

  • Martha Fields – zang
  • Manu Bertrand – akoestische gitaar, dobro, pedal steel, lap steel, Weissenborn, resonator, banjo, 12-string gitaar, mandoline
  • Serge Samyn – contrabas, elektrische bas
  • Urbain Lambert – elektrische gitaar, akoestische gitaar
  • Dennis Bielsa – drums, percussie, washboard
  • Manu Godard – hammond
  • Monica Taylor – backing vocals
  • Travis Fite – backing vocals
  • Olivier Leclerc – viool
  • Vincent Samyn – piano
  • Bruno Bielsa – trompet
  • Jean Bielsa – trombone
19jul/210

Op naar Tokyo

De 108e Ronde van Frankijk zit er weer op. Met winnaar Tadej Pogacar is er volgens veel kenners van de wielersport een nieuwe kannibaal opgestaan. Alleen de Vlaamse wielerfans nemen dit niet voetstoots aan want ‘wij hebben Wout van Aert’. Vlaamse commentatoren onder aanvoering van Michel Wuyts en José de Cauwer komen woorden te kort om de heldendaden van hun Wout de microfoon in te schreeuwen. Wout van Aert is inderdaad een fenomeen en als hij wil, wint hij zo lijkt het. Tijdritten, zware bergetappes en eindsprints, het maakt de man uit Herentals niet uit. De hele Tour uitrijden, even snel nog wat verplichtingen en zondagavond meteen in het vliegtuig naar Tokyo. Op naar de Olympische Spelen.

De Olympische Zomerspelen beginnen a.s. vrijdag. Even was er nog onzekerheid of er van uitstel geen afstel zou komen, want de doorsnee Japanner zit er blijkbaar niet op te wachten. Toch worden het een beetje vreemde Olympische Spelen. Lege tribunes lijken mij nu niet direct iets waar je als sporter van droomt. Geen luide aanmoedigingen en het traditionele Olympisch dorp zal ook geen oord van grote vreugde zijn. De Stille Spelen.      

Desondanks ben ik van plan de nodige uren voor de tv door te brengen, want als kijksport zijn de Olympische Spelen, door het gevarieerde aanbod, nauwelijks te overtreffen. Hoewel je wat mij betreft, maar wie ben ik, wel vraagtekens kunt zetten bij bepaalde sporten, zoals b.v. de overkill aan zwem- en atletiekonderdelen, ritmische gymnastiek en sportklimmen.

Ik vind het wel jammer dat jiu jitsu niet op de Olympische kalender staat. Afgelopen weekend werden Aafke van Leeuwen en Boy Vogelzang Europees kampioen. Deze twee Goudse toppers hadden zeker niet misstaan op het Olympische podium. In tegendeel.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
13jul/210

Alligator Records – 50 Years of genuine houserockin’ music

Het platenlabel Alligator Records bestaat dit jaar een halve eeuw. Het label werd in 1971 opgericht door de 23-jarige bluesfan Bruce Iglauer. De eerste plaat die Iglauer voor zijn nieuwe label opneemt is het debuutalbum van zijn favoriete Chicagobluesband Hound Dog Taylor & The Houserockers. De artiesten van het label zijn in de loop van de jaren overladen met Grammy Awards en andere Blues Music Awards. De catalogus van Alligator Records omvat meer dan 350 titels en het wordt door velen gezien als de hoeksteen van de blueslabels. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat er bluesliefhebbers zijn die niets van Alligator Records in hun platenkast hebben staan.

Het 50-jarig jubileum van Alligator Records kon natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Vorige maand verscheen er een dubbel-lp met 24 tracks en een 3-cd met maar liefst 58 tracks van artiesten van dit nu al legendarische platenlabel.  

Cd 1 opent uiteraard met Hound Dog Taylor & The Houserockers. Een lekker begin met het ruige Give me back my wig. Verder veel spetterend gitaarwerk van gitaargoden als Son Seals, Fenton Robinson, Albert Collins, Roy Buchanan en Johnny Winter. De scheurende mondharp van Big Walter Horton, Carey Bell, James Cotton en William Clarke. Koko Taylors  explosieve zang mag niet ontbreken en met Professor Longhair duiken we de sferen van New Orleans in. Opwindende liveperformances van Lonnie Mack, Lonnie Brooks en Luther Allison. Het funky en soms bijna klassieke gitaarspel van Clarence ‘Gatemouth’ Brown, de swingende pianoblues van het trio Saffire en de rockabilly rootsrock van The Palladins.

Op cd 2 komen we geweldige gitaarbeulen tegen als Michael Burks, Kenny Neal, Smokin’ Joe Kubek, Long John Hunter, Joe Louis Walker en de jonge Australische slidegitarist Dave Hole. Ook hier weer veel mondharp (Carey Bell, Billy Boy Arnold, Corky Siegel en Phil Wiggins). Gospel is er van Mavis Staples, Corey Harris en de robuust rockende Holmes Brothers. CJ Chenier zorgt voor de zydeco. Katie Webster en Janiva Magness zijn de geweldige zangeressen.

Ook op cd 3 staat een grote variatie aan stijlen. Marcia Ball met haar zeer aangename New Orleans stijl, de vette slide van Lil’ Ed, prachtige slowblues (Roomful of Blues, Shemekia Copeland, Elvin Bishop, JJ Grey & Mofro, Tinsley Ellis). Beulswerk op de gitaar van Christone Ingram, Selwyn Birchwood, Guitar Shorty, Toronzo Cannon, Nick Moss, Coco Montoya). Mondharp (Charlie Musselwhite, Dennis Gruening, Rick Estrin & The Nightcats).  

Conclusie: Slowblues, vette bluesrock, soulblues, spetterende gitaren, huilende mondharmonica’s, swingende piano’s, blazers, uitstekende zangers en zangeressen, alles komt voorbij in deze fantastische verzamelaar. Bijna vier uur puur genieten.   

Tracks cd 1

  1. Hound Dog Taylor & The Houserockers – Give me back my wig
  2. Koko Taylor – I’m a woman
  3. Big Walter Horton with Carey Bell – Have mercy
  4. Fenton Robinson – Somebody loan me a dime
  5. Professor Longhair – It’s my fault darling
  6. Son Seals – Telephone angel
  7. Johnny Winter – Lights out
  8. Albert Collins – Blue Monday hangover
  9. James Cotton – Little car blues
  10. Albert Collins, Robert Cray & Johnny Copeland – The dream
  11. William Clarke – Pawnshop bound
  12. Lonnie Mack – Ridin’ with the blinds (live)
  13. Lonnie Brooks – Cold lonely nights (live)
  14. Luther Allison – Soul fixin’ man (live)
  15. Clarence ‘Gatemouth’ Brown – Got my mojo working
  16. Saffire – The uppity blues women – Sloppy drunk
  17. Roy Buchanan – That did it
  18. The Palladins – Keep on lovin’ me, baby

Tracks cd 2:

  1. Michael Burks – Love disease
  2. Kenny Neal – I’m a blues man
  3. The Holmes Brothers – Run myself out of town
  4. Little Charlie & The Nightcats – Jump start
  5. Katie Webster – I’m still leaving you
  6. Smokin’ Joe Kubek & Bnois King – Don’t lose my number
  7. The Kinsey Report – Corner of the blanket
  8. Carey Bell – I got a rich man’s woman
  9. C.J. Chenier & The Red Hot Louisiana Band – Au contraire mon frere
  10. Mavis Staples – There’s  a devil on the loose
  11. Michael Hill’s Blues Mob – Presumed innocent
  12. Steady Rollin’ Bob Margolin – Not what you said last night
  13. Billy Boy Arnold – Man of considerable taste
  14. Cephas & Wiggins – Ain’t seen my baby
  15. Long John Hunter – Marfa lights
  16. Dave Hole – Phone line
  17. Eric Lindell – Josephine
  18. Joe Louis Walker – I won’t do that
  19. Janiva Magness – That’s what love will make you do
  20. The Siegel-Schwall Band – Going back to Alabama
  21. Corey Harris & Henry Butler – Why don’t you live so God can use you?

Tracks cd 3:

  1. Marcia Ball – Party town
  2. Lil’ Ed & The Blues Imperials – What you see is what you get
  3. Roomful of Blues – In a roomful of blues
  4. Billy Branch & The Sons of Blues – Blue and lonesome
  5. Christone ‘Kingfish’ Ingram – Outside of this town
  6. Shemekia Copeland – Clotilda’s on fire
  7. Curtis Salgado – The longer that I live
  8. Selwyn Birchwood – Living in a burning house
  9. Elvin Bishop & Charlie Musselwhite – Midnight hour blues
  10. The Cash Box Kings – Ain’t no fun (when the rabbit got the gun)
  11. Tommy Castro & The Painkillers – Make it back to Memphis (live)
  12. JJ Grey & Mofro – A woman (live)
  13. Rick Estrin & The Nightcats – I’m running
  14. Coco Montoya – You didn’t think about that
  15. Tinsley Ellis – Ice cream in hell
  16. Chris Cain – You won’t have a problem when I’m gone
  17. Guitar Shorty – Too late
  18. The Nick Moss Band feat. Dennis Gruening – The hig coast of low living
  19. Toronzo Cannon – The Chicago way
12jul/210

Coming home

“Football is coming home” riep heel chauvinistisch Engeland al dagen. Maar zondagavond moesten de Britten weer constateren dat dit niet het geval was. De Premier League is een van de sterkste voetbalcompetities ter wereld en als er ergens geld klotst dan is het in Engeland. De topclubs zijn vergeven van voetbalmiljonairs uit alle windstreken. Nou ja, bijna alle windstreken, want bij sommige clubs is het aandeel Engelse voetballers soms miniem. Dus bij de kreet ‘football is coming home’ kan eigenlijk gewoon een vraagteken worden gezet. Maar oké, het EK voetbal is voorbij en de internationals gaan nog even snel met vakantie voordat de nieuwe competitie weer begint.

De amateurvoetballers gaan zo langzamerhand ook met vakantie. Afgelopen week werden de indelingen van de competitie 2021 – 2022 bekend gemaakt. Voor veel clubs komen weer de bekende tegenstanders voorbij met soms een verrassing, maar er wordt hier en daar ook stevig gebaald. De Goudse trainer René van Beek had zich verheugd op de vele streekderby’s, maar hij zal nu met Groeneweg vooral in de regio Rotterdam de strijd moeten aangaan. En dat is even slikken. Ja, het wordt met de sterke toename van het aantal zaterdagclubs ook wel erg lastig om het iedereen naar zijn zin te maken.

Olympia en ONA gaan op de zondagmiddag weer een aantal verre reizen maken. En dat geldt zeker ook voor DONK. De KNVB heeft de Goudse 2e klasser, die in het seizoen 2022-2023 ook overstapt naar de zaterdag, ‘beloond’ met een aantal verre reizen naar Noord Holland. De zondagse afscheidstournee leidt o.a. naar Bloemendaal, De Kwakel, Heemstede, Haarlem en Badhoevedorp. Voor een voetbalverslaggever aan de ene kant wel leuk, want ik ben nog nooit bij de Rooms Katholieke Sport Vereniging Heemstede-Berkenrode Combinatie geweest.   

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
7jul/210

Lukas Nelson & Promise of the Real – A few stars apart

De Amerikaanse rockband Promise of the Real (POTR), is in 2008 opgericht door Lukas Nelson (25 december 1988), zoon van de beroemde Willie Nelson, en drummer Anthony LoGerfo. Beide heren ontmoetten elkaar tijdens een concert van Neil Young en besloten toen samen muziek te gaan maken. Sinds 2015 zijn Lukas Nelson & Promise of the Real ook de begeleidingsband van Neil Young. In 2010 verscheen hun debuutalbum Lukas Nelson & Promise of the Real.  

De COVID-19 pandemie zorgde er voor dat Lukas Nelson & Promise of the Real helaas na tien jaar uitgebreid toeren over de hele wereld een pauze moesten inlassen. Maar deze rustpauze kwam volgens Nelson wel zijn innerlijke rust ten goede en het was ook een mooi moment om te reflecteren.  

Vorige maand verscheen het nieuwe album van Lukas Nelson & Promise of the Real. Het album A few stars apart telt elf nummers en werd in drie weken opgenomen in RCA Studio in Nashville met de gelauwerde producer Dave Cobb (o.a. Sturgill Simpson, Chris Stapleton, John Prine, Jason Isbell).

Het album opent met de mooie ballad We’ll be alright, waarbij de stem van Lukas af en toe dicht in de buurt komt van die van zijn vader Willie Nelson. Het tempo gaat omhoog in Perennial bloom (back to you), een melodieuze rocker met gitaren en drums in de stijl van Tom Petty & the Heartbreakers. In Throwin’ way your love bewijst de band zijn grote klasse. Het titelnummer A few stars apart, een romantische ballad met piano en orgel, wordt gevolgd door het funky No reason, met fraaie baslijnen en opvallende percussie. In het folky Leave ‘em behind wordt weer uitstekend gemusiceerd, met een strakke ritmesectie en Logan Metz op banjo. Na de strakke gitaarrocker Wildest dreams, wederom in de beste traditie van Tom Petty, bewijst Nelson een soulvolle zanger te zijn in de met lekkere baslijnen en tinkelende piano aan het eind versierde ballad Giving you away. Het samen met Rina Ford geschreven Hand me a light is een prachtige countryballad met mooie harmonieen. De stem van Lukas lijkt in de uptempo jazzy countrysong More than we can handle ook weer op die van vader Willie. Het slotnummer Smile is een zeer fraaie pianoballad.

Conclusie: Met A few stars apart hebben Lukas Nelson & Promise of the Real wederom een uitstekend album afgeleverd waar de energie van af spat.  

Tracks:

  1. We’ll be alright
  2. Perennial bloom (back to you)
  3. Throwin’ away your love
  4. A few stars apart
  5. No reason
  6. Leave ‘em behind
  7. Wildest dreams
  8. Giving you away
  9. Hand me a light
  10. More than we can handle
  11. Smile

Line-up

  • Lukas Nelson – zang, akoestische gitaar, elektrische gitaar, piano
  • Logan Metz – banjo, lap steel, mellotron, orgel, piano, wurlitzer, backing vocals
  • Dave Cobb – akoestische gitaar
  • Anthony LoGerfo – drums
  • Corey McCormick – (contra) bas, mellotron, backing vocals
  • Tato Melgar – percussie
5jul/210

Foutje, bedankt

Hoewel Nederland al weer een tijdje is uitgeschakeld op het EK is het nog verre van rustig rondom Oranje. De hoeveelheid pek en veren die werd uitgestort over ‘onze jongens’ wordt nog steeds groter. De 17 miljoen bondscoaches die Frank de Boer hebben afgeserveerd vallen nu over elkaar heen wie de nieuwe bondscoach moet worden. Talloze namen zoemen rond, vooral die van Feldwebel Louis van Gaal. Ik heb zelfs de naam Pieter Omtzigt horen vallen, maar dan ben je helemaal ten einde raad lijkt mij. Het zal me worst wezen, ik kan me er niet druk over maken. Ze doen maar. Ik zie het wel.

Het afgelopen sportweekend stond weer in het teken van vreugde, verdriet en berusting. Dat Max Verstappen wint is zo langzamerhand ‘normaal’. Geen enkele fan twijfelt nog, wonderkind Max wordt de nieuwe kampioen Formule 1. Er waren ook sportliefhebbers die dachten dat dat andere wonderkind Mathieu van der Poel een belangrijke rol in de Ronde van Frankrijk zou gaan spelen. Maar Mathieu laat zich niet gek maken en bepaalt zijn eigen weg.

Ik vrees trouwens dat de Ronde van Frankrijk nu al beslist is, want een nieuwe Sloveense kannibaal lijkt opgestaan. Maar een ongeluk zit in een klein hoekje, daar kunnen meerdere renners over meepraten. En langs het parcours staan nog steeds idioten met borden en vlaggen.

Deze week wordt ook definitief bekend welke atleten er naar de Olympische Spelen mogen. Hopelijk geldt dat ook voor dressuuramazone Dinja van Liere. Door een administratieve fout heeft haar paard Hermes de Duitse nationaliteit gekregen. Ik hoor het Rijk de Gooyer in zijn REAAL-reclamespotje nog zeggen: Foutje, bedankt! Regels zijn regels, maar ik hoop dat sporttribunaal CAS hier in dit geval toch anders over denkt.

   

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties