Gerritschinkel.nl Columns & meer

The Secret Combination – Finally

The Secret Combination ontstaat in de nazomer van 2000 tijdens opnamesessies van singer-songwriter Jeff Mitchell in de Utrechtse Starsound Studio. Aanwezig zijn muzikanten van de bands Secret Sounds, City to City, Cash On Delivery, Het Goede Doel en Urban Dance Squad. Het resultaat van deze sessies is te horen op hun debuutalbum Introducing… The Secret Combination, dat in 2001 verschijnt.

Dit jaar bestaat de band 20 jaar en deze maand is hun langverwachte 5^e album verschenen, Finally, een dubbelalbum. Het album is verpakt in het schitterende artwork van de op 3 maart jl. overleden bevriende kunstenaar en cabaretier Jeroen van Merwijk.

Cd 1 opent met Not a day goes by, fijne sfeervolle americana, met een heerlijke pedal steel en een strakke ritmesectie. Lekker bluesy en enigszins funky is 3 Minutes en de pedal steel en slide zijn naast de mooie harmonieën een feest voor het oor in de countryrocker You know and I know. In the still of the night is een symfonische ballad met strijkers en Room no 5 is een ingetogen poppy ballad. Heel mooi wordt er geïnstrumenteerd, o.a. met een flonkerende gitaarsolo, in het melodieuze Everything by now. Deel een eindigt ingetogen en grotendeels semi akoestisch met You can do better

Cd 2 begint uptempo met het folky Mr. Mailman, een song met wortels in de seventies, melodieuze gitaarlicks, pedal steel en backing vocals. De fraaie pedal steel van Johan Jansen speelt ook in A trap so tender een oorstrelende rol. Fijn gitaarwerk van René van Barneveld is te horen in de uptempo countryrocker Considering you. Ain’t no crime is behoorlijk stevig. Rainy day parade is weer andere koek en hier wordt de luisteraar naast de piano ondergedompeld in een overvloedig bad van strijkers. Ook My lovin’ right is een prachtig gezongen ballad. Real love is de stevige uitsmijter, met een strakke ritmesectie, harmonieën en keyboard- en gitaarsolo’s.      

Conclusie: Met Finally geeft The Secret Combination zichzelf en de liefhebbers van goede muziek een mooi verjaardagscadeau. Met als kers op de taart het prachtige artwork van Jeroen van Merwijk.

Tracks cd 1:

1. Not a day goes by
2. 3 Minutes
3. You know and I know
4. In the still of the night
5. Room no. 5
6. Everything by now
7. You can do better

Tracks cd 2:

1. Mr. Mailman
2. A trap so tender
3. Considering you
4. Ain’t no crime
5. Rainy day parade
6. My lovin’ right
7. Real love

Line-up:

• Jeff Mitchell – lead vocals
• Toni Peroni – drums                                                         
• Chip Visser – bas, zang                                                    
• René van Barneveld – gitaar                                             
• Johan (JJ) Jansen – pedal steel                                        
• Robin van Vliet – keyboards, zang                        

Jason Ringenberg – Rhinestoned

De Amerikaanse singer-songwriter en gitarist Jason Ringenberg (22 november 1958, Kewanee,  Illinois), verhuist in 1981 naar Nashville, Tennessee en richt daar de alternatieve countryband Jason & the Scorchers op. Met deze baanbrekende band brengt hij een groot aantal albums uit. Hun debuutalbum Lost & Found verschijnt in 1985. 

Maar tegelijkertijd timmert punk-country-rocker Ringenberg ook aan de weg als soloartiest. Deze maand verschijnt, drie jaar na Stand tall, zijn nieuwe soloalbum Rhinestoned. COVID-19, de politieke situatie in zijn vaderland met Black Lives Matter waren een bron van inspiratie voor dit nieuwe album. En er lagen ook nog een aantal nummers die niet op zijn vorige album Stand tall pasten. Het nieuwe album wordt gecompleteerd met een aantal bewust gekozen covers. Het album is opgenomen in de Tone Chaparal Studio van multi-instrumentalist George Bradfute in Madison, Tennessee. De studio is gehuisvest in het huis waar countryzanger Jim Reeves ooit woonde.   

Met de melodieuze countryrocker Before love and war komt de stemming er meteen in. Lekker gitaarwerk en backing vocals van Kristi Rose. The freedom rides weren’t free is een politiek getinte song over de Civil Rights Movement in de roerige jaren ’60 van de vorige eeuw in de VS met rassenrellen en vredesmarsen. Dat Ringenberg niet veel op heeft met de veranderingen in de muziekstad Nashville maakt hij duidelijk in het intens gezongen Nashville without rhinestones. Een van de hoogtepunten is de verpletterend mooie versie, met fiddle, accordeon en het duet met Kristi Rose, van The storms are on the ocean van The Carter Family. De Engelse theoloog en methodistenleider Charles Wesley zal zich ongetwijfeld in zijn graf omdraaien bij Ringenberg’s rockende versie van diens hymne Christ the Lord is risen today uit 1739. In Rode with Crazy Horse vertelt Ringenberg over zijn tocht te paard naast het opperhoofd van de Oglala Lakota stam, die in 1877 de dood vond in Fort Robinson, Nebraska. My highway songs is een schitterende melodieuze countrysong met pedal steel, fiddle, mandoline, cello en bariton gitaar. Time warp is een sprankelende cover van The Ozark Mountain Daredevils, en een andere cover, You win again van Hank Williams, krijgt een strakke uitvoering met pedal steel en een scheurende mondharp. Stoned on rhinestones is pure uptempo countryrock in de beste traditie van Jason & the Scorchers en het geluid van de Scorchers dringt ook door in de luidruchtige gitaarrocker Keep that promise. Het slotnummer, de melodieuze countrysong Window town, heeft een hoog Nick Lowe gehalte. De fameuze steel van George Bradfute mag hier zeker niet onvermeld blijven. 

Conclusie: Rhinestoned is een fantastisch album.

Tracks:

1. Before love and war
2. The freedom rides weren’t free
3. Nashville without rhinestones
4. The storms are on the ocean
5. Christ the Lord is risen today
6. Rode with Crazy Horse
7. My highway songs
8. Time warp
9. You win again
10. Stoned on rhinestones
11. Keep that promise
12. Window town

Line-up

• Jason Ringenberg – zang, akoestische gitaar, backing vocals, harmonica
• George Bradfute – (12 string) akoestische gitaar, elektrische gitaar, bariton gitaar, bas, banjo,  mandoline, cello
• Steve Ebe – drums, percussie
• Kristi Rose – lead vocals, backing vocals
• Fats Kaplin – pedal steel, fiddle, accordeon
• Addie Ringenberg – backing vocals
• Mark Andrew Miller – backing vocals
• Camille Ringenberg – piano, backing vocals

Dieter van der Westen & Eric van de Westen – The sun will rise again

De Tilburgse gebroeders Dieter en Eric van der Westen hebben hun sporen al ruim verdiend in de muziekbusiness. Maar hun muzikale wegen liggen, hoewel beiden een voorliefde voor muzikale verhalen, americana en folksongs hebben, ver uit elkaar.

De muzikale roots van bassist Dieter van der Westen (46) liggen in de Noord Afrikaanse muziek. Hij toert al meer dan 20 jaar met zijn Nederlands Marokkaanse band Kasba, een band die Noord-Afrikaanse en westerse muziekstijlen mixt, over de hele wereld. Kasba werkte ook samen met o.a. Paul de Leeuw, Frank Boeijen, het Metropole Orkest en BLǾF. Onder zijn eigen naam schrijft en produceert Dieter van der Westen al langer americana en folkmuziek die hij zowel solo als met de Dieter Van Der Westen Band uitbrengt.  

Eric van der Westen (57) is groot geworden in de jazz- en lichte muziek. Hij speelt o.a. met vermaarde artiesten als de Braziliaanse singer-songwriter Lenine, de Canadese trompettist en bugelspeler Kenny Wheeler, de Nederlandse jazzpianist Jasper van ’t Hof, de Malinese zanger-gitarist Habib Koité en de Turkse zangeres Sezen Aksu.

COVID-19 gooide ook voor Dieter en Eric van der Westen roet in het eten. Vrijwel alle muzikale activiteiten vielen stil. Maar de broers besluiten dan om een keer samen een album op te nemen. Een akoestisch album met liedjes over liefde, onbevangenheid en hoop. En met dit album, The sun will rise again, willen ze een tegenwicht bieden aan de sombere tijdgeest.

The sun will rise again werd op 12 maart jl. vanuit de grote zaal van Paradiso in Amsterdam via de website en socials van Paradiso gepresenteerd. Op 14 maart verscheen het album en bevat acht songs die door Dieter zijn geschreven en drie covers. Het openingsnummer From dusk till down creëert meteen met mooie zang, fijn gitaarwerk en fraaie melodieuze baslijnen een ontspannen sfeer. In het optimistische titelnummer The sun will rise again gaat het tempo omhoog. Na het folky Hold the line, met dobroen mooie backing vocals, is Erie canal de eerste gedreven gespeelde cover. Op deze  traditional is gitarist Ferdi Lancee gastgitarist. De fraaie samenzang is te horen in het ingetogen I want you en daarna ook in het uptempo Save my memories met een bluesy mondharp. House of hope is een pareltje. De traditional FFV, het verhaal over de passagierstrein Fast Flyin Virginian, heeft een mooi acapella intro en een lekkere mondharpsolo. Mondharp en fraaie duozang zijn er in de melodieuze ballad The tears I’ve trusted. Eric van der Westen’s contrabas is in de melodieuze ballad Blue skies above weer een lust voor het oor. Het album wordt afgesloten met een prachtige versie van de jazzstandard Sint James Infirmary.

Conclusie: The sun will rise again is een warm, ontspannen en sfeervol album van twee bevlogen musici. Dit smaakt naar meer.

Tracks:

1. From dusk till down
2. The sun will rise again
3. Hold the line
4. Erie canal
5. I want you
6. Save my memories
7. House of hope
8. FFV
9. The tears I’ve trusted
10. Blue skies above
11. Sint James Infirmary

Line-up

• Dieter van der Westen – zang, akoestische gitaar, dobro, mondharmonica
• Eric van der Westen – contra bas, backing vocals
• Ferdi Lancee – akoestische gitaar (track 4)

John McDonough – Second chances

De uit Austin, Texas, afkomstige singer-songwriter John McDonough staat bekend om zijn mooie akoestische gitaarwerk, zijn gepassioneerde zang en persoonlijke teksten. Zijn zang wordt wel vergeleken met die van Elton John en Harry Chapin en zijn songwritersstijl met die van Damien Rice.

Negen jaar geleden besluit hij zijn beroep als psychiater op te geven en zich helemaal op de muziek te concentreren. In die tijd brengt hij albums uit, treedt meer dan 500 keer op, waaronder op tien grote muziekfestivals, en toert hij door het midwesten en zuidwesten van de VS.

Net zoals voor velen is 2020 ook voor John McDonough vanwege COVID-19 een vreemd jaar. Omdat er van toeren nauwelijks tot geen sprake is, werkt hij aan zijn gitaarvaardigheden. Hij verhuist naar Chicago om dichter bij zijn familie te zijn en te profiteren van nieuwe muziekmogelijkheden en gaat verder met het schrijven van nieuwe muziek. Dit jaar hoopt hij weer door de VS en Europa te toeren.

Tijdens de COVID-19 pandemie heeft McDonough ook een nieuw album opgenomen. Dit album, Second chances, bevat tien opnieuw opgenomen akoestische versies van favoriete songs van zijn destijds goed ontvangen albums Dreams and imagination (2014) en Surrounding colors (2016). McDonough zegt veel heimwee te hebben naar de dagen van de MTV Unplugged sessies en hij droomde volgens zeggen al lang om een album te maken in de geest van die akoestisch optredens.

In het openingsnummer The place where I belong, een ode aan John Denver en tevens de nieuwe single, en Tonight’s the night, zijn meteen het mooie akoestische gitaarwerk van McDonough en Kris Farrow te horen. In het ingetogen Your love sets me free komen de sfeervolle strijkers er bij en die zijn ook mooi aanwezig in het qua tempo gevarieerde I wish I could fly. Nowhere else to run is een mooie ballad met mooie strijkersarrangementen. De melancholieke stem van McDonough doet ook mij regelmatig denken aan Harry Chapin en I’m home en Give me one more day to say goodbye zijn daar sprekende voorbeelden van. Save me is weer versierd met heerlijke strijkers en in Planes fly too low is weer een staaltje van fraai akoestisch gitaarwerk te horen. Het hartstochtelijk gezongen en van subtiel gitaargetokkel voorziene You don’t know this, is een mooie finale.   

Conclusie: Second chances  is een melancholisch, intiem en warm album.

Tracks:

1. The place where I belong
2. Tonight’s the night
3. Your love sets me free
4. I wish I could fly
5. Nowhere else to run
6. I’m home
7. Give me one more day to say goodbye
8. Save a life
9. Planes fly too low
10. You don’t know this

Line-up:

• John McDonough – zang, akoestische gitaar
• Kris Farrow – akoestische gitaar
• Cody Rathmell – backing vocals
• Steve Bernal – cello
• Niamh Fahy – viool, altviool

Shawn Pittman – Stompin’ solo

Bluesgitarist, singer-songwriter Shawn Pittman (13 oktober 1974, Talihina, Oklahoma) krijgt op 8-jarige leeftijd al pianolessen. Op zijn 14^e ontdekt hij de gitaar. Begin jaren ’90 verhuist hij naar Dallas, Texas en weer een aantal jaren later naar Austin, Texas. In 1998 komt zijn eerste officiële album Burnin’ up uit. Uiteindelijk keert Pittman weer terug naar zijn geboortestreek, naar Broken Arrow, Oklahoma. Hij gaat informatietechnologie studeren maar blijft optreden en ook met enige regelmaat albums uitbrengen.   

Sinds hij op 14-jarige leeftijd gitaar begint te spelen is Pittman een groot bewonderaar van  akoestische bluesgitaristen en verhalenvertellers Lightnin’ Hopkins, Mance Lipscomb, Lil’ Son Jackson, Bukka White, JB Lenoir en Mississippi John Hurt. COVID-19 gaf Pittman de ruimte om het afgelopen jaar in Teegarden Studios in Tulsa, Oklahoma, een soloalbum op te nemen. Op Stompin’ solo gaat Pittman akoestisch terug naar zijn jeugd toen hij gegrepen werd door de muziek van de oude bluesmeesters. Een album met covers en eigen nummers.  

Het album opent instrumentaal met het lekker rockende Mance’s rock van Mance Lipscomb, gevolgd door de opwindende shuffle Leanin’ load. Zeer fraai is het akoestische gitaarspel in Ode to Texas en Fly swattin’ woman. Talk didn’t do no good is een shuffle van Frankie Lee Sims. Na de swingende countryblues Go down swingin’ wordt Lightnin’ Hopkins instrumentaal geëerd met diens Lightnin’ stomp. De invloeden van Bukka White zijn niet ver weg in Somebody gonna loose, somebody go en Pressin’ your luck. No such thing is groovy en in Early in the mornin’ laat Pittman horen ook goed met de slide overweg te kunnen. Na de shuffle Take a real good luck tovert Pittman met Sweet lovin’ mama een fraaie cover van Johnny Guitar Watson uit zijn akoestische gitaar. Heel mooi is That’s alright, de bluesklassieker van Jimmy Rogers. Het album eindigt zoals het begon, met een instrumental van Mance Lipscomb. Spanish flang dang is een prachtige melodieuze afsluiter.  

Conclusie: Stompin’ solo is een mooi authentiek countrybluesalbum. Zonder kapsones en recht uit het hart gespeeld en gezongen.

Tracks:

1. Mance’s rock
2. Leanin’ load
3. Ode to Texas
4. Fly swattin’ woman
5. Talk didn’ do no good
6. Go down swingin’
7. Lightnin’s stomp
8. Somebody gonna loose, somebody go
9. No such thing
10. Pressin’ your luck
11. Early in the mornin’
12. Take a real good luck
13. Sweet lovin’ mama
14. That’s alright
15. Spanish flang dang

Jacques Mees – Sound of the south

De Tilburgse singer-songwriter Jacques Mees (1959, Moergestel), wordt al op jonge leeftijd door de muziek gegrepen. Als hij 11 jaar is koopt hij zijn eerste gitaar. Zijn eerste en grootste inspiratiebron was en is nog steeds Bob Dylan. Later ontdekt hij ook de muziek van artiesten als Woody Guthrie, Hank Williams en Dave van Ronk. In 1996 verschijnt zijn eerste officiële album Drive them all crazy. Jacques Mees staat alom bekend als de bekendste en beste vertolker van de songs van Bob Dylan.  De naam Jacques Mees wordt zelfs vermeld in het in 2011 verschenen ABC Dylan Book van de in april 2020 overleden bekende Nederlandse popjournalist Bert van de Kamp.

Vorige maand verscheen de ep Sound of the south. In tegenstelling tot zijn vorig jaar verschenen ep You got my heart, een coveralbum met songs van Billy Marlow en Rory C. McNamara, bevat zijn nieuwe minialbum vijf eigen songs. De ep is geproduceerd door Rudie Verploegen, Martijn Kerkhofs en Jacques Mees.  

Het openingsnummer Bikerider is lekkere laidback americana, met de rauwe Dylanesque stem van Mees en de ingetogen backing vocals van Jolanda Haanskorf en Nel de Jong. In het bluesy Gasstation junky wordt lekker gemusiceerd. De mondharp komt tevoorschijn in de prachtige Guy Clark achtige ballad Sadder prison. Het titelnummer Sound of the south maakt tempo. Zang met een groot Dylan gehalte, fraaie backing vocals en niet te vergeten, naast het mooie akoestische gitaarspel van Mees, een straffe elektrische gitaarsolo van Martijn Kerkhofs. De schitterende ballad Vera is een perfect slotakkoord. Sterke zang, akoestische gitaar, mooi pianospel, een flonkerende elektrische gitaarsolo en ingetogen backing vocals. 

Conclusie: Sound of the south is een kleine 20 minuten sfeervol genieten.  

Tracks:

1. Bikerider
2. Gasstation junky
3. Sadder prison
4. Sound of the south
5. Vera

Line-up

• Jacques Mees – zang, akoestische gitaar, mondharp
• Martijn Kerkhofs – elektrische gitaren, studio drumkit
• Jos van Es – contrabas
• Rudie Verploegen – piano
• Jolanda Haanskorf – backing vocals
• Nel de Jong – backing vocals