Willie Nelson – That’s life
Willie Nelson (29 april 1933, Abbott, Texas) is sinds 1956 actief in de muziekbusiness. De in Fort Worth, Texas, opgegroeide legendarische singer-songwriter hoopt volgende maand zijn 88e verjaardag te vieren. Maar ondanks het feit dat zijn gezondheid hem wel eens parten speelt weigert The Red Headed Stranger domweg om met pensioen te gaan. I.v.m. COVID-19 liggen de optredens stil, maar hij brengt nog steeds met grote regelmaat albums uit.
Vorige maand kwam Nelson met zijn 71e (!) soloalbum op de markt. Op dit album, That’s life, brengt Willie Nelson een ode aan Frank Sinatra. Het is niet de eerste keer dat Nelson een eerbetoon brengt aan Sinatra. Eerder deed hij dat in 2018 met het met een Grammy award voor best traditional pop vocal album bekroonde My way.
That’s life opent met een swingende versie van George & Ira Gershwin’s Nice work if you can get it. Mooi pianospel en ontspannen gitaarwerk. Heerlijke pianosolo’s zijn ook te horen in het jazz Just in time. A cottage for sale is een prachtige met strijkers versierde ballad met de enigszins ‘gebroken’ stem van Nelson. Fraaie baslijnen en handclapping zijn er in I’ve got you under my skin, de bekende Cole Porter klassieker uit 1936. De blazers treden op de voorgrond in het jazzy You make me feel so young. In I won’t dance krijgt Nelson vocale assistentie van de Canadese jazzzangeres Diana Krall, en waarin we met de blazers in een echte bigbandsfeer raken. Fraai is het titelnummer That’s life, Sinatra’s grote hit uit 1966, met de coole mondharp van Micky Raphael. Met Luck be a lady belanden we met de blazers weer swingend in de bigbandsferen. Dat Nelson nog zeer goed bij stem is blijkt uit de pianoballad In the wee small hours of the morning en Learnin’ the blues. Het album eindigt swingend met Gene Austin’s Lonesome road.
Conclusie: Willie Nelson als crooner. Hij maakt het op That’s life waar. Een lekker relaxed album.
Tracks:
- Nice work if you can get it
- Just in time
- A cottage for sale
- I’ve got you under my skin
- You make me feel so young
- I won’t dance
- That’s life
- Luck be a lady
- In the wee small hours of the morning
- Learnin’ the blues
- Lonesome road
Line-up:
- Willie Nelson – zang, akoestische gitaar
- Jay Bellerose – drums, handclapping, tamboerijn
- David Pitch – bas, handclapping
- Paul Franklin – (steel) gitaar
- Dean Parks – akoestische gitaar, elektrische gitaar, handclapping
- Mickey Raphael – mondharmonica
- Diana Krall – zang (track 6)
- Matt Rollings – Hammond B3, handclapping, piano, vibrafoon
- Jeff Coffin – tenor sax
- Mark Douthit – alt sax
- Barry Green, Chris McDonald – trombone
- Mike Haynes – bariton sax, trompet
- Steve Patrick – (picolo) trompet
- Matt Forbes - handclapping
- David Angeli, Monisa Angeli, Carrie Bailey, Kevin Bate, David Davidson, Conni Ellisor, Cornelia Heard, Alison Hoffman, Paul Nelson, Sari Reist, Kristin Wilkinson, Karen Winkelmann – strings
Aaron Lee Tasjan – Tasjan! Tasjan! Tasjan!
De Amerikaanse singer-songwriter, gitarist en producer Aaron Lee Tasjan is geboren op 24 augustus 1986 in Wilmington, Delaware en groeit op in New Albany, Ohio. Hij leert zichzelf op 11-jarige leeftijd gitaar spelen aan de hand van liedjes van Oasis. In 2006 verhuist Tasjan naar New York en wordt hij lid van de rockband Semi Precious Weapons (SPW). Hij valt op en na zijn vertrek uit SPW wordt hij leadgitarist bij The New York Dolls. In 2008 formeert hij ook zijn eigen band The Madison Square Gardeners. In 2013 verhuist Tasjan naar Nashville Tennessee om zich toe te leggen op songwriting en het starten van een solocarrière. Na twee ep ’s verschijnt in 2015 zijn debuutalbum In the blazes. Tasjan werkte ook samen met o.a. Sean Lennon, Lilly Hiatt en Tom Petty.
Begin februari kwam zijn nieuwe album Tasjan! Tasjan! Tasjan! uit. Het album opent heerlijk zonnig en enigszins psychedelisch met Sunday women. De vrolijkheid straalt er daarna al fluitend af in Computer of love. Up all night had op een album van The Traveling Wilburys kunnen staan met die Jeff Lynne en Tom Petty invloeden. De mooie zang in het prachtige akoestische Beatlesque Another lonely day met de heerlijke koortjes roept herinneringen op aan Elliot Smith. Het bluesy Don’t overthink it heeft naast een groot Tom Petty gehalte ook stilistisch veel weg van Nick Lowe. Cartoon music is een Kinks achtige meerstemmig gezongen song. Ook in Feminine walk, met verwijzingen naar David Bowie, Mick Jagger, Joan Jett, Marc Bolan en Grace Jonesis Ray Davies niet ver weg. Dada bois is een puur meerstemmig gezongen popliedje en in het zeer fraai gezongen Now you know belanden we weer in de sferen van Elliot Smith. Mooi akoestisch is Not that bad. Het slotakkoord Got what I wanted is psychedelisch en waarvoor Harry Nilsson zich niet had geschaamd.
Conclusie: Tasjan! Tasjan! Tasjan! is een heel lekker album met een mooie mix van pop, americana, folk, psychedelica en een scheut elektronica.
Tracks:
- Sunday women
- Computer of love
- Up all night
- Another lonely day
- Don’t overthink it
- Cartoon music
- Feminine walk
- Dada bois
- Now you know
- Not that bad
- Got what I wanted
Ton Thie
Gouda heeft een zekere reputatie op het gebied van keepers die in het betaalde voetbal hun doelmannetje hebben gestaan. De meest bekende, en wellicht ook de beste, was Ed de Goeij. Begonnen bij Olympia en daarna prof bij Sparta, Feyenoord, Chelsea en Stoke City. En 31 interlands op zijn naam.
Een grootheid was ook de veel te vroeg overleden Tonnie van Leeuwen. Jeugdspeler van Jodan Boys en ONA, die via Sparta bij GVAV en FC Groningen uitgroeide tot een geweldige en populaire doelman. Hij kreeg zelfs een standbeeld bij het stadion van FC Groningen.
Iets minder bekend, maar ook een uitstekende doelman heb ik me laten vertellen, want ik heb hem zelf nooit zien keepen, was Leen Bezem, die in 1964 van ONA naar Hermes DVS in Schiedam verkaste. Bezem werd in dat jaar de opvolger van een andere Gouwenaar, Ton Thie, die naar verluid voor een transfersom van 100.00 gulden door ADO werd gecontracteerd.
Ton Thie zette als 5-jarige zijn eerste voetbalstapjes bij Olympia, waar hij tot zijn 16e voetbalde. Zijn grootste triomfen vierde hij bij ADO Den Haag. Ik heb hem slechts één keer als doelman in actie gezien, maar dat was wel tijdens de legendarische wedstrijd op 2 januari 1972 in het Zuiderpark tegen Ajax, waarin Thie, ondanks een sierlijke duik, verrast werd door een magistrale boogbal van John Cruijff.
Ton Thie overleed afgelopen week op 76-jarige leeftijd. Ik herinner mij Ton Thie als een aimabele man. In de jaren ’80 maakte ik als voetbalverslaggever met hem kennis toen hij trainer was van GSV. En na afloop van waterpolowedstrijden in het restaurant van zwembad De Tobbe, waar hij uitbater was, was het altijd gezellig en zat hij nooit om een praatje verlegen.
R.I.P. Ton.
