Lockdown
Het is deze week precies een jaar geleden dat Nederland in lockdown ging. Een mijlpaal waarbij deze dagen wordt stilgestaan, maar waar niemand volgens mij mee geconfronteerd had willen worden. Ik in ieder geval niet. Op 15 maart 2020 ging Nederland grotendeels op slot. Ook de sportaccommodaties. Deuren van sporthallen en zwembaden en hekken rond de sportvelden werden hermetisch afgesloten. COVID-19 had een staatsgreep gepleegd en heerste met dictatoriale verbetenheid.
In de afgelopen mooie zomer was er gelukkig een paar maanden weer een klein beetje vrijheid, maar we zijn weer enkele maanden terug bij af. De meeste sportcompetities zijn definitief gestopt. Jubilerende sportverenigingen hebben hun festiviteiten afgelast of verplaatst in de hoop dat er dit jaar nog iets officieels gevierd kan worden. Anderhalve meter is de norm. Handen schudden is er niet bij. BOA’s treden op als scheidsrechter en delen gele en rode kaarten uit. We werken met onze ellebogen en boksen om elkaar te begroeten. Alleen profvoetballers staan blijkbaar boven de wet want die knuffelen elkaar als nooit tevoren.
Ik ben het goed zat. Ik ben blij dat ik af en toe verslag kan doen van waterpolowedstrijden en heb zaterdag genoten van doelman Bram van Rossum van GZCDONK. Prachtige reddingen en een zeer fraaie treffer bij zijn collega doelman aan de andere kant van het bad in de allerlaatste seconde van de 2e periode. Maar ik wil meer. Ik wil ook naar de voetbalvelden om wedstrijden te verslaan. Ik ben benieuwd of bij Jodan Boys, ONA, Olympia, DONK, GSV en Gouda ook zgn. muurliggers te zien zijn bij vrije trappen. Ik wil weer een scrum zien bij RFC Gouda. Of naar handbal, volleybal en tafeltennis.
Ach, hoop doet leven maar gezondheid staat voor mij voorop.
Leave a comment