Andere tijden
‘De bomen dorren in het laat seizoen en wachten roerloos den nabijen winter, wat is dat alles stil, doodstil’. Met deze woorden van de dichter Willem Kloos sluit ik in de herfstmaanden mijn verslag van een voetbalwedstrijd wel eens af. Het eindsignaal had dan geklonken. De handen werden geschud. De scheidsrechter werd bedankt. De spelers gingen juichend of teleurgesteld het veld af. De toeschouwers haastten zich richting kantine voor een versnapering. De vlaggen werden gestreken. De meeuwen namen bezit van het veld. De rust keerde weer.
Het is inmiddels herfst en de bomen beginnen hun bladeren te verliezen. Tot zover is alles normaal, maar ik vrees dat ik de komende tijd Willem Kloos niet kan citeren, althans niet tijdens een voetbalverslag. Ik besloot vorige week mijn column met de woorden dat ik mijn hart vast hield voor wat Mark Rutte in petto zou hebben. Inmiddels is mijn vrees bittere waarheid geworden. De sportwereld is, afgezien van het betaald voetbal, maar daar is het ook troosteloos zonder publiek, vanaf woensdag 14 oktober weer bijna in volledige lockdown gegaan. Hier en daar zie je wat jonge voetballertjes een balletje trappen, want voor de jeugd zijn er nog mogelijkheden om te trainen. Maar verder liggen de sportvelden er verlaten bij. Kantines zijn weer hermetisch afgesloten. In de sporthallen en de zwembaden is het passen en meten. Sportverenigingen moeten hun trukendoos opentrekken om toch nog wat activiteiten te kunnen ontplooien.
Ik was juist afgekickt na de noodstop van de eerste coronagolf, maar helaas ligt mijn microfoon weer werkeloos te zijn. Om Kloos nogmaals te citeren ‘Ach, ‘k had zo graag heel, héél veel willen doen’. Ik hou me maar vast aan Lennaert Nijgh, ‘Er komen andere tijden’.
VOETBALSFEER
Ik had me voorgenomen een sportcolumn te schrijven waarin de woorden corona en COVID-19 niet voorkomen. Een kansloze missie, want ik haal in de eerste zin mijn voornemen al keihard onderuit. De gevolgen van deze pandemie zijn groot en worden steeds groter voor de sportwereld, zowel in financieel als in sportief opzicht.
Laat ik me tot het sportieve beperken. Ik zat zaterdag als radioverslaggever op de tribune bij De Jodan Boys om verslag te doen van de wedstrijd tegen Achilles ’29. De tribune was met rood-witte linten afgezet en keurig van stickers voorzien. Reservespelers mochten niet in de dug-out maar in een speciaal vak op de tribune. Geen enthousiast geklap van supporters bij een mooie aanval of een geweldige redding van de doelman. De kletterende regen op het dak van de tribune was het enige geluid, afgezien van de trainers die hun aanwijzingen riepen. Ik miste ook vaste supporter Joost die altijd voorzien van zijn clubsjaal luidruchtig in woord en gebaar aanwezig is.
Desondanks zijn er ook positieve geluiden. De voetballers hebben er wel zin in. Dat geldt ook voor de scheidsrechters. De pers mag aanwezig zijn bij de wedstrijden. Verenigingen bieden hun supporters de service om via een stream live mee te kijken. Leuk, maar de echte voetbalsfeer is desondanks ver te zoeken. Neem de wedstrijd Gouda – TAVV. Zes minuten voor tijd staat er 0-3 op het scorebord, maar in extremis maakt Gouda toch nog 3-3. Jammer dat je als supporter nooit kunt zeggen dat je dat hebt meegemaakt. Afgezien van die paar achter de hekken dan.
Ik schrijf deze column op maandagmorgen, nog onwetend wat Mark Rutte dinsdagavond voor ons in petto heeft. Ik hou mijn hart vast.
Sensationele 3-3 tegen TAVV wordt gevierd
Geplaatst door Sv Gouda Foto's op Zaterdag 10 oktober 2020
De leegheid
Er heerste afgelopen weekend een trieste sfeer langs de sportvelden. Het woord sfeer is hier eigenlijk totaal niet op zijn plaats want bij sfeer denk ik aan vrolijkheid, gezelligheid en plezier. Aan sporters die op zaterdag en zondag goedgemutst met hun sportspullen naar de club gaan. En aan supporters die al dan niet met vlaggen en toeters hun favorieten gaan aanmoedigen.
Maar alles is nu anders. Er mag worden gesport, maar de kantines en veelal ook de kleedkamers zijn gesloten. Publiek is persona non grata. Slechts een beperkt aantal mensen mag het sportcomplex op. Op de tribunes kun je een kanon afschieten en dan raak je niemand. Meerdere sportclubs hadden slimme maatregelen getroffen. SV Gouda had net een grote tent neergezet om meer ruimte te creëren, maar die staat nu werkeloos te zijn.
Een sportwedstrijd zonder publiek is nu te vergelijken met een slagroomtaart zonder slagroom. Met een zwembad zonder water. Met een spannend boek zonder plot. Met een tandem zonder duopassagier. Met een aquarium zonder vissen.
Maar supporters zijn ook nu niet voor één gat te vangen. In Katwijk stonden de fans in de duinen de wedstrijd van Quick Boys te volgen. Bij meer voetbalclubs is het mogelijk om toch een glimp op te vangen van de wedstrijd. Vanaf huizen aan de Walvisstraat kun je ONA heel goed zien spelen. Het Groenhovenpark is een openbaar gebied en vanachter de hekken kun je Gouda zien voetballen. Jodan Boys 1 vanaf de Goejanverwelledijk. Olympia vanuit huis aan de Breevaarthoek. GSV vanaf de Sportlaan. Bij DONK kun je met een verrekijker de Oostpolder in.
Maar de leegheid op de voetbalvelden los je zo helaas niet op. Waarom de voetbalcompetitie niet drie weken stilgelegd?
De kop is er af
Na een half jaar gedwongen coronarust zijn er voorzichtig weer een aantal competities begonnen. Ik zeg voorzichtig, want het gaat met horten en stoten. Tientallen wedstrijden zijn niet doorgegaan vanwege besmettingen met het COVID-19 virus. En ik vrees dat we hier de komende tijd ook nog mee te maken krijgen. Clubs worstelen met de RIVM-regels en uit vrees voor mogelijke boetes worden er sportkantines, kleedkamers en douches gesloten. Bezoekende teams worden vriendelijk verzocht geen supporters mee te nemen.
De kop is er af. De eerste wedstrijd van Damlust ging meteen niet door vanwege het afzeggen van Constant Charlois. Nieuw is dat een team dit seizoen slechts acht personen telt. In ieder geval is toptalent Martijn van IJzendoorn weer terug bij de Goudse ereklasser. Korfbalvereniging Gemini heeft inmiddels al weer vier competitiewedstrijden gespeeld maar bungelt puntloos onderaan in de 3e klasse. De dames van Vriendenschaar hadden vorig seizoen het ‘geluk’ dat ze door het afbreken van de tafeltenniscompetitie niet degradeerden. Maar de eerste twee wedstrijden in het nieuwe seizoen gingen kansloos verloren en het zal een megaklus worden om zich te handhaven in de eredivisie.
Dan de voetballers. Jodan Boys is na vier wedstrijden nog ongeslagen en na de recente galavoorstelling tegen ARC zijn de fans optimistisch. Het jonge Gouda verrast tot nu toe en hoopt zich nu op eigen kracht te handhaven in de 3e klasse. En ik ben er van overtuigd dat GSV dit seizoen voor de nodige verrassingen gaat zorgen. Olympia en ONA gaan het moeilijk krijgen vrees ik. En ik verwacht van het jeugdige DONK de nodige verrassingen.
Maar de weg naar de eindstreep is nog heel ver en hopelijk wordt die dit seizoen wel gehaald.
De 5e klasse
De KNVB liet weer van zich spreken. De zedenmeesters van de voetbalbond riepen FC Emmen tot de orde. De Drenten hadden een sponsor gevonden die maar liefst een half miljoen euro in de kas wilde storten van de voetbalvereniging. Maar de activiteiten van deze sponsor, het Veendamse bedrijf Easy Toys, konden volgens de Zeister bobo’s niet door de beugel. Geen reclame voor seksspeeltjes vinden de puriteinse bondsbestuurders. Diezelfde bestuurders die geen enkel probleem hebben als Nederland in Belarus gaat voetballen. En ook blijkbaar niet wakker liggen van de dode arbeiders in Qatar. Nee, het WK voetbal in 2022 moet gewoon doorgaan. Ten koste van alles!
Maar toch brak er afgelopen week een glimp licht door in de Zeister bossen. De KNVB heeft besloten dat er in het voetbalseizoen 2021- 2022 in West I en West II op zaterdag weer een 5e klasse komt. De sterke toename van het aantal clubs dat prestatief op zaterdag gaat voetballen is een van de redenen. En natuurlijk die belachelijke uitslagen van de afgelopen seizoenen. Uitslagen als 10-0, 14-2, 0-11 en 9-3 kwamen regelmatig voor.
Maar er komt dus weer een 5e klasse. Dat betekent wel dat er aan het eind van het huidige seizoen weer gedegradeerd kan worden. En hoe, in iedere 4e klasse dalen maar liefst drie teams af. Wordt het onderin ook weer spannend en spelen ze niet voor de kat zijn viool en soms met enige tegenzin.
De laatste zin van mijn sportcolumn van 11 september 2019 luidde: ‘KNVB let op uw saeck! Invoering van een 5e klasse lijkt mij meer dan ooit urgent’. Ik ga er niet vanuit dat men dit in Zeist heeft gelezen, maar dat terzijde. Toch dit seizoen nog even ‘genieten’ van monsteruitslagen.
Het gezonde verstand
Op het moment dat ik deze sportcolumn schrijf, maandagmorgen 7 september 2020, genieten de renners in de Ronde van Frankrijk van een rustdag. Maar het is ook een spannende dag omdat iedereen, renners en de hele entourage, een coronatest moet ondergaan. Dinsdag wordt dan bekend of er positieve gevallen zijn en of er ploegen uit de Ronde worden gezet. Dus wanneer u deze column leest is er of niets aan de hand, of de wielerwereld is ontploft. Ik hoop dat er niets aan de hand is, maar ik hou mijn hart vast. Je hoeft alleen maar naar die horden toeschouwers te kijken die doen alsof er niets aan de hand is.
Ook in de voetbalwereld kunnen elke dag problemen opduiken. Er is al een groot aantal wedstrijden afgelast. Ook Olympia trof dit lot en ik vrees dat we hier de komende tijd nog vaker mee worden geconfronteerd. Clubs hebben maatregelen getroffen, maar in de praktijk blijkt het heel lastig om alle regels na te leven. Tot mijn stomme verbazing werd een paar weken geleden bij de huldiging van bekerwinnaar Sevilla door de UEFA bonzen gewoon handen geschud met de spelers. Ik zag op tv spelers na een doelpunt knuffelend over elkaar heen duikelen. En supporters langs de lijn uitbundig, zij aan zij, hun team luidruchtig aanmoedigen. Het blijft ook lastig om de aangegeven looprichting aan te houden. Er zijn voetbalclubs die de supporters van de tegenpartij dringend verzoek om niet mee te komen. Aan de andere kant worden hun eigen fans wel aangemoedigd om vooral hun team in uitwedstrijden te steunen.
Kortom, de praktijk is weerbarstig en de regels zijn lang niet altijd eenduidig of duidelijk. Laat het gezonde verstand in ieder geval zegevieren.
De lege plek
Mijn microfoon heeft 175 dagen rust gehad, maar afgelopen zaterdag moest hij er weer aan geloven. Uitgerekend op de plaats waar ik op 8 maart mijn laatste voetbalverslag deed, mocht ik zaterdagmiddag gelukkig weer aan de bak. Live-verslag van de bekerwedstrijd ONA – Rozenburg. De apparatuur werkte nog maar het was wel wennen aan het zgn. ‘nieuwe normaal’. Niet alleen voor mij, maar ook voor de clubbestuurders, de voetballers en de supporters. Die laatsten waren ontzettend blij om na maanden weer een voetbalwedstrijd bij te kunnen wonen. En nu maar hopen dat het snel echt normaal wordt.
Over supporters gesproken, één trouwe supporter zullen we helaas niet meer zien. Met name bij zijn cluppie CVC Reeuwijk, maar ook langs andere voetbalvelden zal Jan van der Made worden gemist. Ik herinner me Jan als scheidsrechter. Langs de lijn had hij vaak een transistor aan zijn oor om maar niets van de andere voetbalwedstrijden te missen. Soms kreeg ik na afloop een opmerking dat ik een verkeerde speler had genoemd in mijn verslag.
Jan van der Made was een prominent lid van de zgn. ‘hangouderen’. Altijd stond zijn scootmobiel op zijn vaste stekkie uiterst links voor de Goudse Waag. Altijd had Jan een sigaar in de mond. De wereldproblemen werden doorgenomen, maar het was toch vooral voetbal wat de klok sloeg. Ik ging regelmatig een praatje maken met de voetbalmannen op de Markt. Op donderdag 20 augustus sprak ik Jan nog, maar een dag later las ik het trieste bericht dat hij was overleden.
Afgelopen vrijdag zag ik de voetbalmannen op de Markt weer staan. De plek waar Jan altijd stond was leeg. Een prachtige ode aan hun maatje. Jan, rust in vrede, ook ik zal je missen.
Col du VAM
Het was even puzzelen, maar er werd toch een mooi parcours gevonden om het NK wielrennen te organiseren. Een bijzondere locatie, een berg ontstaan als vuilstortplaats van de VAM, een voormalig afvalverwerkingsbedrijf in het esdorp Wijster. Vanaf de top van de Col du VAM had je een fantastisch uitzicht over de omgeving. Drenthe, fietsprovincie bij uitstek was uiteraard zo trots als een pauw. Jammer dat er vanwege het alom bekende coronavirus geen publiek aanwezig mocht zijn. Bijkomend voordeel is natuurlijk wel dat we verlost waren van meehollende idioten. Maar via de tv was het allemaal prachtig te volgen. Bij de mannen werd het een slagveld, en dat Matthieu van der Poel iedereen op de berg rottend afval iedereen aan gort reed was logisch.
Over wielrennen gesproken, a.s. zaterdag start eindelijk de Ronde van Frankrijk 2020. Als het tenminste deze week niet alsnog helemaal mis gaat. Er zijn talrijke maatregelen getroffen en de tourdirectie heeft nu ook besloten dat wanneer er in een deelnemende ploeg 1 of meer coronagevallen zijn, de ploeg in zijn geheel uit de Ronde wordt gezet. En dan maakt het niet uit of het een renner, een ploegleider, een mecanicien of de kok is die positief is getest. Twee keer geel is rood. Een keihard besluit. Stel je voor dat de ploeg van een renner, die met nog twee dagen te gaan in de gele trui rijdt, positief wordt bevonden. En als bovendien die geletruidrager ook nog eens een Fransman is. Hoe hard is zo’n besluit dan? En je moet er toch niet aan denken dat er kwaadwilligen zijn die……. Afijn, dat is doemdenken en daar doe ik niet aan mee. Laten we eerst zaterdag maar eens van start gaan in Nice.
Vallen en opstaan
Voor veel, vooral oudere wielerliefhebbers, gingen afgelopen weekend de gedachten terug naar 17 juli 1951. Wim van Est, De Locomotief, de Knoest, de Beul van Heike, reed die dag tijdens de 13e (!) etappe van de Tour de France in zijn pas veroverde gele trui tijdens de afdaling van de Col d’Aubisque in een ravijn. IJzeren Willem overleefde de val van 70 meter en kwam er vanaf met schaafwonden en blauwe plekken. En zijn Pontiac liep nog!
Zaterdag overkwam de jonge Belgische wielrenner Remco Evenepoel hetzelfde als Wim van Est 69 jaar geleden. Tijdens een afdaling van de Muro di Sormano in de Ronde van Lombardije kon hij niet tijdig een muurtje ontwijken en vloog zonder fiets het ravijn in. Ook De Kannibaal van Schepdaal overleefde de val, maar liep wel een bekkenbreuk op. Of zijn Pontiac nog liep vertelt het verhaal niet.
Vallen en opstaan was het ook bij de Champions League. Het sterrenteam van FC Barcelona ging zwaar onderuit tegen Bayern München, ook geen kleintje trouwens. Het miljoenenteam van Manchester City werd ook groggy geslagen door de Franse outsider Olympique Lyon, die daarvoor de Italiaanse kampioen Juventus met poenschepper Christiano Ronaldo had geliquideerd. Jammer trouwens dat dat andere poenteam Paris Saint-Germain de dans tegen runner-up Atalanta net ontsprong. En zondag ging ook Manchester United in de Europa League hard onderuit.
U bespeurt enig leedvermaak bij mij en ik moet bekennen dat dat ook zo is, hoewel de overwinnaars ook goed in de slappe was zitten. Ik moest ook denken aan de woorden van Johan Cruijff: ‘Ik heb een zak geld nog nooit een doelpunt zien maken’. Hoe dan ook, de gevallenen likken hun wonden en zullen ongetwijfeld wel weer een keer opstaan.
Mondkapjes
Verschil van mening moet er zijn maar wat zou het leven simpel zijn als de neuzen in sommige gevallen allemaal dezelfde kant op zouden staan. Geen verschil van inzicht. Die kant gaan we op! Saai zult u zeggen, al die eenheidsworst dat we hetzelfde denken. Mogen we geen afwijkende mening meer hebben?
Neem de discussie over de mondkapjes, ook wel mondmaskers genoemd. Voor- en tegenstanders struikelen over elkaar heen. Wat de een complete onzin noemt, vindt de ander niet meer dan logisch. Zelfs de geleerden, althans degenen die daar voor door moeten gaan, verschillen van mening over het nut van deze beschermende maatregel. Veel mensen voelen zich aangetast in hun vrijheid. ‘Wie denkt die overheid wel dat ze is om mij te verplichten die mombakkes te dragen, we leven toch niet in een dictatuur’. Dat men anderen in gevaar kan brengen is dan blijkbaar van ondergeschikt belang. Zo kan de betekenis van het woord vrijheid ook op verschillende manieren worden uitgelegd.
In de sportwereld zien we ook veel mondkapjes. Wielrenners en autocoureurs die gemaskerd de pers te woord staan. Afgelopen weekend zaten fans met mondkapjes op de tribune bij de voetbalwedstrijd Feyenoord – Sparta. Op de trainersbanken zag ik trouwens geen kapjes.
Ook de radiocommentatoren hadden een mondmasker op tijdens hun verslag. Desondanks waren ze luid en duidelijk te verstaan. Ik vroeg me toen meteen af of ik, als de voetbalcompetitie bij de amateurs begint, ook verplicht ben een mondkapje te dragen tijdens mijn radioverslag. Soms zit je dan tussen het publiek, maar er zijn ook mooie afgesloten radiocabines. Dan ook verplicht? Ik moet er eigenlijk niet aan denken, maar als het moet, dan moet het maar. Ik wil niet als een egoïst te boek staan.