Nick Moss Band (feat. Dennis Gruenling) – Get your back into it!
Nick Moss, (15 december 1969 Chicago, Illinois), begint zijn muzikale carrière als bassist in de band van Buddy Scott. Daarna speelt hij bas bij Jimmy Dawkins en in 1993 bij The Legendary Blues Band. Willy “Big eyes” Smith van The Legendary Blues Band adviseert Moss om over te schakelen naar de gitaar. Moss volgt dat advies op en vervolgens is hij ook enkele jaren gitarist in de band van Jimmy Rogers. Na drie jaar Jimmy Rogers begint Moss aan een solocarrière. In 2003 komt zijn debuutalbum First offence uit, onder de naam Nick Moss & The Flip Tops. In 2009 verandert hij de naam in The Nick Moss Band (NMB). De band sleept e nodige prijzen in de wacht. Hun album Here I am wordt in 2013 genomineerd in de categorie Rock Blues Album en Time ain’t free wordt in 2014 door Guitar World Magazine gekozen in de Top 50 Albums van 2014. In 2019 wordt Nick Moss uitgeroepen tot ‘Traditional blues male artist of the year’.
Sinds 2016 is de uit New Jersey afkomstige mondharmonicavirtuoos Dennis Gruenling actief in de Nick Moss Band. Het eerste album met Gruenling, Lucky guy!, wordt in 2020 door AllMusic gekozen tot ‘Favorite blues album’ en in mei van datzelfde jaar winnen zij twee bluesmusic awards voor ‘Band of the year’ en ‘Traditional blues album of the year’ voor Lucky guy!.
Volgende maand verschijnt Get your back into it!, het nieuwe album van de Nick Moss Band, feat. Dennis Gruenling. Een album met 14 originele songs (12 van Moss en 2 van Gruenling), geproduceerd door Nick Moss en Rodrigo Mantovani.
Het album opent met de single The bait is in the snare. Heerlijk uptempo swingend met gitaar, sax en scheurende mondharp. Na de midtempo blues Aurelie gaat de band helemaal los in het titelnummer Get your back into it. Dampende Chicago blues met felle gitaarlicks, een scheurende mondharp en een tinkelende pianosolo. Man on the move is ook weer swingende Chicago blues. Dennis Gruenling is geweldig op dreef in de fraaie strakke slowblues Living in heartache. Fraai zijn de bastonen van Rodrigo Mantovani in de soulblues It shocks me out, waarin Moss weer een staaltje van zijn grote gitaarkunsten laat horen. Een mooie gastrol op orgel is er voor ‘brother’ John Kattke in de uptempo jazzy instrumental Out of the woods. Choose wisely is soulvol gezongen klassieke R&B met een spetterende gitaarsolo en een huilende mondharp. Gruenling pakt weer de hoofdrol in de John Lee Hooker achtige boogie Your bark is worse than your bite en in het met een verschroeiende gitaarsolo versierde Losing ground. Het latin achtige Bones cantina is een vrolijke uptempo instrumental met twangy gitaar en strak drumwerk. De geest van Junior Wells waart rond in de klassieke Chicago blues Lonely fool. Na de funky soulblues The solution, wordt het album afgesloten met de fantastische surfachtige instrumental Scratch and sniff met een prominente rol voor saxofonist Gordon Beadle.
Conclusie: Get your back into it! is een schitterend opwindend authentiek Chicago bluesalbum.
Tracks cd:
- The bait in the snare
- Aurelie
- Get your back into it
- Man on the move
- Living in heartache
- It shocks me out
- Out of the woods
- Choose wisely
- Your bark is worse than your bite
- Losing ground
- Bones cantina
- Lonely fool
- The solution
- Scratch and sniff
Line-up
- Nick Moss – gitaar, zang
- Dennis Gruenling – mondharmonica
- Taylor Streiff – keyboards
- Rodrigo Mantovani – bas
- Pierce Downer – drums
- ‘Sax’ Gordon Beadle – saxofoon
- ‘Brother’ John Kattke – orgel (track 7)
GSV 110 jaar
Op 21 juni jl. bestond GSV precies 110 jaar. Een respectabele leeftijd en hiermee is GSV na Olympia (1886) en Gouda (1906) de oudste Goudse voetbalvereniging. Afgelopen zaterdag werd dit jubileum, georganiseerd door voorzitter Fred Zorg, Dick Vleggeert en Rik Brem, feestelijk gevierd. Geen groot en duur feest, maar gewoon een gezellige herdenking. Er was o.a. een ontbijt, een tentoonstelling met oude foto’s, plakboeken met krantenknipsels en diverse jubileumboeken. Oude en glorieuze tijden herleefden. GSV mag dan een paar weken geleden zijn afgedaald naar de 5e klasse, het verleden was roemrucht. De hoogtijdagen waren in de jaren ’60 van de vorige eeuw met als hoogtepunt het kampioenschap van de 2e klasse en promotie naar de 1e klasse in 1967. De oudere voetbalfans herinneren zich ongetwijfeld de levensgevaarlijke tandem Piet de Jong en Cees Brem, doelman Ton Everling, Piet de Brok, Nico Schouten, Puck Noorlander en ‘kleine’ Gerrit Bogaard.
Als voetbalverslaggever heb ik veel wedstrijden van GSV voor de radio verslagen. Dan komen namen als Renke Prevo, Remco Anker, Chris Langeveld, Ron Branderhorst, Richard van Grieken, Leen Swanenburg, Michel Kradolfer, Leon van Golden, Marco Bouwmeester, Glen Telusa, Theo van Eck, Mario de Lange, Ferry Christ, Dick Vleggeert en doelman Dido Havenaar weer voorbij. De legendarische voorzitter Leen Bik, soms in gezelschap van zijn schoonzoon, de in 1989 op 32-jarige leeftijd overleden profwielrenner Bert Oosterbosch.
Op de fotowand in de kantine zag ik ook een foto van de beslissingswedstrijd tussen UNIO en GSV. Op een zomerse donderdagavond deed ik met collega Jørgen Veldman live verslag van deze kampioenswedstrijd. Gezeten boven op het dak van de kantine van UNIO! GSV won met 0 - 1 door een doelpunt van Manolito van de Want.
Dat waren nog eens tijden. In 2011 stopte GSV met prestatievoetbal op zondag en leek het einde GSV in zicht. Maar onder de bezielende leiding van voorzitter Fred Zorg bleef men er in geloven. In 2019 herrees de club en ging op zaterdag prestatief spelen. Maar GSV bevindt zich nu helaas weer in moeilijke tijden. Ik ben benieuwd wat het 111e levensjaar brengt.
Zomerstop
Voor veel sporters was de zomerstop al aangebroken, maar nu kunnen ook de voetballers met vakantie. Op een enkele uitzondering na zijn alle wedstrijden in de nacompetitie ook gespeeld en kan de definitieve balans worden opgemaakt. De overschrijvingstermijn voor de amateurvoetballers is afgelopen week gesloten en de KNVB kan aan de slag met de nieuwe indelingen voor het seizoen 2023-2024.
Veel teams zullen er in het nieuwe voetbalseizoen door het vertrek van spelers en de komst van nieuwe spelers anders uitzien. Bekende gezichten die jarenlang het spelbeeld (mede) hebben bepaald stoppen of gaan hun heil elders zoeken. Bij 1e klasser Jodan Boys zal het wennen zijn om Kevin de Vries niet meer in actie te zien. Daartegenover staat dat de vertrouwde doelman Roy Rondeltap weer terug is aan de Sportlaan.
Olympia wil zo snel mogelijk terug naar de 1e klasse en ik kan me voorstellen dat trainer Frank Bloemheuvel blij is met de terugkeer van Soefjan de Koning, die voor extra stootkracht voorin en de nodige doelpunten moet gaan zorgen. Dat het jonge talent Tijmen Harmsen stopt en voorrang geeft aan zijn studie is voor de fans van 2e klasser sv DONK jammer. Maar wie neemt hem dat kwalijk? Ook de nieuwe trainer René van Beek niet denk ik.
Zoals elk jaar stoppen er weer spelers die in een lager elftal gaan spelen. Vaak in een vriendenteam. Zo moet de nieuwe trainer Romeo el Bouazatti het bij 4e klasser SV Gouda in de nieuwe competitie doen zonder zo’n tien spelers die in het afgelopen seizoen nog basisspeler waren of die regelmatig invielen. Succes!
Ook bij het naar de 5e klasse gedegradeerde GSV is sprake van een behoorlijke leegloop. Het zal voor het nieuwe trainersduo Marco Versloot en René Kruijf een hele klus worden om een representatief elftal op de been te brengen en het verloren gegane terrein terug te winnen.
Een kampioen trekt vaak nieuwe spelers, wat dat betreft vormt ONA geen uitzondering op die regel. Met een brede selectie op naar de 3e klasse? We gaan het allemaal zien.
Carter Sampson – Gold
De Amerikaanse singer-songwriter Carter Sampson (Oklahoma City) komt uit een muzikale familie en leert op haar 15e van haar vader gitaar spelen. Ze is de oprichter en leider van Oklahoma City’s Rock ‘n‘ Roll Camp for Girls, een organisatie die zich samen met andere non profit organisaties inspant om meisjes en vrouwen via de muziek hoger op te helpen. Carter Sampson heeft al de nodige prijzen in de wacht gesleept. In 2015 wint ze b.v. de 4e prijs in de Telluride Troubadour Contest op het Telluride Bluegrass Festival in Colorado en behoort ze tot de 10 top finalisten in The Rocky Mountain Folks Festival’s 2015 Songwriters Showcase in Lyons, Colorado.
In 2004 kwam haar debuutalbum Fly over the moon uit. In Nederland brak Sampson in 2016 door met het lovend ontvangen album Wilder side In april jl. verscheen het nieuwe (7e) album Gold van ‘The Queen of Oklahoma’ zoals Carter Sampson wordt genoemd. Sampson (zang en akoestische gitaar) wordt op Gold bijgestaan door multi-instrumentalist Kyle Read (drums, pedal steel, elektrische gitaar, banjo, dobro, orgel, synthesizer) en bassist Johnny Carlton.Sampson schreef alle tien songs zelf en het album is geproduceerd door Kyle Reed.
Het melodieuze openingsnummer Gold is een eerbetoon aan haar moeder. Fraai is de pedal steel en die meandert ook lekker door naast de banjo in het prachtig gezongen Home. Geweldig is ook de zang van Sampson in Dunk text. Hert stevige met sprankelende synthesizerklanken en fel gitaarwerk versierde Black blizzard herinnert aan de tijden van de beruchte Dust Bowl, de periode van grote droogte en stofstormen op de prairies in Canada en de VS in de jaren ’30 van de vorige eeuw. Met het satirische Yippie yi yo belanden we in westernsferen. Fraai is hier de fiddle van Lane Hawkins. Een van de hoogtepunten van het album is Can’t stop me now. Heerlijke uptempo americana. Gedreven is de zang in het bluesy Fingers to the bone, met orgel en dobro. Today is mine is ingetogen akoestisch. De instrumentale bijdragen van Reed (o.a. een lyrische gitaarsolo) zijn weer formidabel in Pray & scream. Het mooiste wordt misschien wat mij betreft tot het laatst bewaard, want met de prachtige zang en de akoestische gitaarlicks is There’s always next year een schitterend slotakkoord.
Conclusie: Gold is een zeer sterk album. Americana van topniveau. En de titel ‘Queen of Oklahoma’ is meer dan terecht.
Tracks cd:
- Gold
- Home
- Drunk text
- Black blizzard
- Yippie yi yo
- Can’t stop me now
- Fingers to the bone
- Today is mine
- Pray & scream
- There’s always next year
Duke Robillard & His All-Star Band – Six strings of steel
De Amerikaanse blueszanger en gitarist Duke Robillard (4 oktober 1948, Woonsocket, Rhode Island), krijgt in 1967 bekendheid als medeoprichter van de blues- en swingband Roomful of Blues. In 1979 verlaat hij Roomful of Blues en wordt leadgitarist bij Robert Gordon. Voordat hij in 1981 de Duke Robillard Band opricht is hij kort lid van The Legendary Blues Band. The Duke Robillard Band, kort na de oprichting hernoemd naar Duke Robillard & the Pleasure Kings, brengen vanaf 1983 een aantal albums uit. In 1990 wordt de band ontbonden. Vanaf dat tijdstip start Robillard een solocarrière.
Deze maand verschijnt er een nieuw album van Duke Robillard & His All-Star Band. De songs op dit album omvatten swing, blues en rock, kortom de muziekstijlen die Robillard hebben beïnvloed en volgens hem belangrijk zijn geweest voor zijn carrière. Twaalf songs, eigen composities maar ook covers van o.a. Bob Dylan, Ike Turner, Fats Domino, Link Wray en Lowell Fulson.
Het album opent met de instrumental Git with it, een compositie van Barney Kessel. Lekker twangy gitaarwerk, droog drumwerk en een zeer fraaie saxsolo. Een scheurende sax is daarna ook te horen in het swingende Shame, shame, shame. Lima beans van Eddie Ware is een heerlijke jumpblues. Intens is de zang en mooi het gitaarspel in Chuck Willis’ soulblues Love struck. Samen met bassist Marty Ballou, drummer Mark Teixeira en zanger Chris Cote schreef Robillard In perfect harmony. Midtempo R&B met sax, strak drumwerk flonkerende pianolicks en lekker gitaarwerk. Katie Shore van de Western swing band Asleep at the Wheel is de special guest op viool in het fraaie Watching the river flow, een song van Bob Dylan. Wonderschoon zijn de basloopjes naast het strakke drumwerk, de scheurende sax en het jazzy gitaarwerk in het swingende Billy in the Lion’s Den, een cover van Leo Parker. In het van Fats Domino bekende I’m gonna be a wheel someday zitten zelfs reggae-invloeden. De ‘jagende” drummer bepaalt het ritme in Take your fine frame home van Ike Turner. Uptempo R&B met felle gitaarlicks en een verpletterende saxsolo. In de door Robillard, Teixeira en Ballou geschreven swampy instrumental Groovin’ in the swamp zitten door het twangy gitaarwerk invloeden van Creedence Clearwater Revival. Lowell Fulson’s Lovin’ you is een schitterende soulblues. Met de bekende instrumental Rumble van Link Wray wordt het album voortreffelijk gitaristisch afgesloten.
Conclusie: Six strings of steel is een heerlijk gevarieerd en swingend album.
Tracks cd:
- Git with it
- Shame, shame, shame
- Lima beans
- Love struck
- In perfect harmony
- Watching the river flow
- Billy in the Lion’s Den
- I’m gonna be a wheel someday
- Take your fine frame home
- Groovin’ in the swamp
- Lovin’ you
- Rumble
Line-up
- Duke Robillard – gitaren, zang
- Marty Ballou – bas
- Mark Teixeira – drums, percussie
- Chris Cote – zang
- Doug James – bariton en tenor sax
- Bruce Bears – piano, orgel
Special guest:
- Katie Shore – fiddle (track 6)
Net niet
Veel voetbalteams kunnen na het afgelopen weekend met vakantie. In het betaald voetbal zijn alle beslissingen gevallen en in het amateurvoetbal zijn de teams die nog één keer moeten vlammen op één hand te tellen. Tenminste als ik me tot de regioteams beperk.
Het aantal Goudse voetbalteams dat de nacompetitie haalde was schrikbarend laag. Slechts 2e klasser sv DONK plaatste zich voor de kansen op promotie naar de 1e klasse. Net als vorig jaar trouwens. Toen werd het team van trainer Pieter van Zoest in de finale door HVV afgeserveerd. Afgelopen zaterdag stonden DONK en HVV weer tegenover elkaar, nu in de halve finale. En wederom trok DONK aan het kortste eind, hoewel het nu niet werd weggespeeld en met een klein beetje meer geluk zelfs de finale had kunnen halen. Sommige enthousiaste supporters hadden vooraf gedroomd van een stadsderby DONK – Jodan Boys. Maar helaas, dromen zijn bedrog. En nu maar hopen dat de KNVB in het nieuwe seizoen DONK en Olympia bij elkaar indeelt. Hebben we tenminste toch nog een echte stadsderby.
In de 2e klasse D waarin DONK speelde was het gedurende het hele seizoen zeer spannend. Op een gegeven moment was het verschil tussen de koploper en de veilige nummer acht niet meer dan vijf punten. Het Bodegraafse ESTO kan er van meepraten. Zo sta je in de subtop, mis je op een haar na de 1e periodetitel, maar een regelrechte dip zorgt er voor dat het team in de laatste competitieronde op de negende plaats eindigt en zich via PD wedstrijden moet proberen te handhaven. Een gemiste strafschop op het ultieme moment betekende helaas degradatie. Soms zit alles tegen.
Toch zit het niet altijd tegen. Na 17 wedstrijden had CVC Reeuwijk slechts tien punten verzameld. Zelfs de fanatiekste fans hadden zich al met degradatie verzoend. Maar door een enorme opleving in de derde periode ontsnapte de Reeuwijkse 3e klasser aan rechtstreekse degradatie. Op Sportpark Zegersloot in Alphen aan den Rijn moet de gehoopte dorpsderby tegen RVC ’33 in de 3e klasse, ten koste van BSC ’68, veilig worden gesteld.
Bob Corritore & Friends – High rise blues
Bob Corritore (27 september 1956, Chicago, Illinois) is een Amerikaans bluesharmonicaspeler, producer, radiopresentator en eigenaar van The Rhythm Room, een muziekcentrum in Phoenix, Arizona. Zijn liefde voor bluesmuziek begint als hij op 12-jarige leeftijd Muddy Waters op de radio hoort. Van zijn jongere broer krijgt hij kort daarna zijn eerste mondharmonica. Bob gaat bluesconcerten bijwonen en op Maxwell Street ziet hij de bekende bluesharmonicaspelers Big Walter Horton en Big John Wrencher optreden en komt hij ook in aanraking met Junior Wells. In 1981 verhuist hij naar Phoenix, Arizona waar hij optreedt met o.a. Louisiana Red. In 1984 begint hij met zijn blues radioshow en in 1991 opende The Rhythm Room, de bekende blues- en roots concertclub. Zijn debuutalbum All-star blues sessions komt in 1999 uit.
De afgelopen jaren heeft Bob Corritore diverse albums uitgebracht in de serie From the Vaults, een serie met historische opnamen van grote bluesartiesten. Vorige maand verscheen weer een album uit die serie, High rise blues, een compilatiealbum van opnamen gemaakt tussen 1992 en 2022, waarop een ode wordt gebracht aan de Chicago blues. Op bijna alle nummers neemt de huilende mondharp van Bob Corritore een zeer prominente plaats in.
Het openingsnummer Last time is een shuffle met Jimmy Rogers op gitaar, gevolgd door het funky en stevige Buddy buddy friends met gitarist Magic Slim. Het titelnummer High rise blues is een slowblues met lekker gitaarwerk van Luther Tucker en strak drumwerk van Chico Chism. Uitbundig en zeer herkenbaar is de zang van Koko Taylor in Willie Dixon’s Twenty-nine ways. Na de ‘talking blues’ Candy bars van Manuel Arrington zijn de vette gitaarlicks van Eddie Taylor jr. te horen in Lighting’ Hopkins’ slowblues Short haired woman. In de typische Jimmy Reed shuffle Honey where you going horen we de zang en het strakke drumwerk van Sam Lay. Why are you so mean to me is klassieke Chicago blues met mondharp, piano en fel gitaarwerk en zang van John Primer. Pinetop Perkins vertolkt met verve (zang en piano) Grinder man van Memphis Slim. Zeer sterk is het dampende Little girl met een gedreven Bo Diddley. John Brim is geweldig in Hard pill to swallow. Willie ‘Big eyes’ Smith leeft zich uit in de strakke Muddy Waters klassieker She’s alright. Na de klassieke blues Sail a ship met vlammende gitaarlicks van Eddy Clearwater en fraai pianospel van Bob Reid sluit Lil’ Ed (Williams) het album sterk af met de prachtige slowblues Caught in the act.
Conclusie: High rise blues is een prachtige staalkaart van (klassieke) Chicago blues van grote klasse.
Tracks cd:
- Last time (feat. Jimmy Rogers)
- Buddy buddy friends (feat. Magic Slim)
- High rise blues (feat. Chico Chism en Luther Tucker)
- Twenty-nine ways (feat. Koko Taylor)
- Candy bars (feat. Manuel Arrington)
- Short haired woman (feat. Eddie Taylor jr)
- Honey where you going (feat. Sam Lay)
- Why are you so mean to me (feat. John Primer)
- Grinder man (feat. Pinetop Perkins)
- Little girl (feat. Bo Diddley)
- Hard pill to swallow (feat. John Brim)
- She’s alright (feat. Willie ‘Big eyes’ Smith)
- Sail a ship (feat. Eddy Clearwater en Bob Reid)
- Caught in the act (feat. Lil’ Ed)