Gerritschinkel.nl Columns & meer

28feb/220

Het startschot heeft geklonken

Er was al sprake van de nodige versoepelingen, maar sinds afgelopen vrijdag lijken de oude en de vertrouwde tijden weer aangebroken. Weg met die mondkapjes. De anderhalve meter wordt ook in de geschiedenisboeken bijgezet als een relikwie uit 2020 en 2021. Handen worden weer geschud, hoewel sommigen nog de boks hanteren. Ik was zaterdag bij de Jodan Boys. De zon scheen volop en dat was een extra steun voor het voetbalpubliek om er eens lekker voor te gaan zitten. De tribune zat weer vol als vanouds. We mogen weer genieten!

Het sportjaar 2022 gaat als het ware nu echt van start en laten we hopen dat COVID-19 een knock-out is uitgedeeld. De afgelopen twee jaar was een periode die ook de sportclubs snel willen vergeten. Een aantal verenigingen had zich verheugd op het vieren van een jubileum, maar jubilea van sv DONK, RFC Gouda en de Goudse Reddingsbrigade, om er maar een paar te noemen, vielen in duigen. Ook het jaarlijkse Goudse Sportgala werd vorig jaar gecanceld.

Maar we zijn weer open en ook dit jaar zijn er sportverenigingen die zich opmaken voor een jubileum. Tennisclub Ad Astra bestaat 40 jaar. Vorige week maandag gingen 48 palen de grond in voor twee nieuwe padelbanen. Mooi dat padel over een paar maanden ook in Gouda mogelijk is. Schaatsclub Gouda bestaat op 1 oktober 60 jaar en GRTC Excelsior hoopt op 30 september te vieren dat deze Goudse wielervereniging 90 jaar geleden werd opgericht. Maar je hebt natuurlijk baas boven baas, want Schaakclub Messemaker 1847 bestaat 24 mei maar liefst 175 jaar!

Naast deze jubilea is er nog veel meer moois voor de sportliefhebber om verlangend naar uit te kijken. Het startschot heeft geklonken!

24feb/220

The California Honeydrops – Covers from the cave

The California Honeydrops is een Amerikaanse blues- en R&B band. De band, opgericht in november 2007, trad voor het eerst op straat op en in de metrostations van Oakland, California. De muziek van The California Honeydrops is geworteld in de blues, gospel, vroege R&B en New Orleans jazz. Bandleider en frontman is de in Warschau, Polen, geboren Lech Wierzynski. Hun debuutalbum Soul tub! Verscheen in 2008.

In januari jl. werd het nieuwe album Covers from the cave uitgebracht. De titel zegt het al, een album met negen covers. Bij het openingsnummer, het door Danny Flowers geschreven en van Don Williams en ook van Eric Clapton bekende Tulsa time, worden we meteen de sferen van New Orleans ingezogen. Een lekkere lome ontspannen versie met flonkerend pianospel en een slepende sax. That’s where it’s at van Sam Cooke uit 1964 krijgt hier een heerlijke ska uitvoering. Heel apart is Fire and rain, de bekende song van James Taylor uit 1970. Mooi gezongen met subtiele begeleiding. Het is pure soul wat de klok slaat in Up and down world van Bobby ‘Blue’ Bland uit 1973. Heerlijke uptempo oude R&B is te horen in Bloodshot eyes van Wynonie Harris (1915-1969). Daarna is het rock ‘n ‘ roll en beentjes van de vloer met het bekende You never can tell van Chuck Berry uit 1964. Mooi is de zang van Wierzynski weer met zijn hoge stem in de liveversie van The Drifters klassieker Under the boardwalk. Met de laatste twee nummers belanden we weer volop in New Orleans. Eerst met de schitterende jazzy versie van Ripple van Grateful Dead en tenslotte met een zeer sfeervolle vertolking van My key don’t fit van Dr. John. Alsof de in 2019 overleden Nighttripper zelf aanwezig is.

Conclusie: Covers from the cave is een heerlijk album waar je heel vrolijk van wordt.

Tracks cd:

  1. Tulsa time
  2. That’s where it’s at
  3. Fire and rain
  4. Up and down world
  5. Bloodshot eyes
  6. You never can tell
  7. Under the boardwalk (live)
  8. Ripple
  9. My key don’t fit

Line-up:

  • Lech Wierzynski – zang, trompet, gitaar,
  • Ben Malament – drums, washboard, percussie
  • Johnny Bones – tenor saxofoon, klarinet
  • Lorenzo Loera – keyes, melodica
  • Beau Bradbury – bas, percussie
21feb/220

Goede tijden slechte tijden

ONA kreeg een mooi bericht op 27 mei 2020. De voetbalclub uit Korte Akkeren had net haar 100-jarig jubileum gevierd en nu kon de vlag uit voor promotie naar de 1e klasse. Weliswaar door een achterdeur vanwege corona maar voor het eerst sinds 1964 was ONA weer eersteklasser. Verlangend werd uitgekeken naar het nieuwe seizoen en de stadsderby’s tegen Olympia.  

Maar ook nu werd in maart 2021 de competitie weer afgebroken. Geen kampioenen en ook geen degradaties. Dat laatste was misschien een geluk want het degradatiespook sloop angstig rond bij het team van Willem Dekker.

Op naar seizoen 2021-2022. De start op 26 september was beroerd met een 1-5 thuisnederlaag. Een kwestie van wennen misschien, maar toen de week daarop met 9-0 werd verloren werden de wenkbrauwen gefronst. Het afsnoepen van een punt van Olympia zorgde een week later toch weer voor optimisme.

Maar het vervolg is bekend. Na dat ene veroverde puntje tegen de stadsgenoot volgden louter nederlagen, soms met dubbele cijfers. Treurige zondagmiddagen vooral, voor de trouwe ONA-supporters.

Met 1 punt uit 9 wedstrijden zou ONA afgelopen zondag de competitie hervatten met een thuiswedstrijd tegen mededegradatiekandidaat Hillegersberg. Maar helaas had het bestuur van ONA, ongetwijfeld met pijn in het hart, moeten besluiten ONA 1 terug te trekken uit de lopende competitie. 

Hoe nu verder is de vraag. Voorlopig geen competitievoetbal voor het vlaggenschip van de trots van Korte Akkeren. Volgend seizoen zal er ongetwijfeld wel weer in competitieverband worden gevoetbald. Op 7 maart a.s. beslissen de leden of dit in het nieuwe seizoen op de zondagmiddag zal zijn of dat ONA, in navolging van veel andere voetbalclubs, ook naar de zaterdagmiddag verhuist.

Ik wens de mooie club ONA veel sterkte en wijsheid. Trouwens, na regen komt zonneschijn!

17feb/220

Kiefer Sutherland – Bloor street

Kiefer Sutherland is geboren op 21 december 1966 in het St. Mary’s Hospital in Paddington, Londen, als zoon van de succesvolle Canadese acteurs Donald Sutherland en Shirley Douglas. Enkele jaren daarna verhuist het gezin Sutherland naar Los Angeles en in 1975, als zijn ouders zijn gescheiden, verhuist Kiefer met zijn moeder naar Toronto, Canada, om aldaar naar de middelbare school te gaan. In 1983 speelt hij voor het eerst in een film, Max Dugan returns.

Kiefer Sutherland is zeer veelzijdig want behalve acteur is hij in de jaren ’90 een succesvol rodeorijder en speelt hij ijshockey. En hij is muzikant! In 2016 verschijnt zijn debuutalbum Down in a hole. Op dit album staat ook zijn eerste single Not enough whiskey. Sutherland toert daarna met een band door Noord Amerika. In 2019 komt zijn tweede album Reckless & me uit.

Vorige maand verscheen het nieuwe album van Sutherland. Zijn 3e album, Bloor street, dat Sutherland met zijn vaste band opnam in Los Angeles, is geproduceerd door Chris Lord-Ange. De titel van het album verwijst naar de belangrijkste verkeersader in Toronto. Het album is als het ware een liefdesbrief aan deze Canadese stad.   

Het album opent met het titelnummer Bloor street, een zeer radiovriendelijke, melodieuze en ontspannen ode aan Toronto. Na het midtempo Going down gaat het tempo met stevig gitaarwerk omhoog in Two stepping in time. Het intro van het stevige So full of love doet me in de verte denken aan Sweet home Alabama van Lynyrd Skynyrd. County jail gate is een prachtige door piano gedragen ballad over de 48 dagen dat Sutherland in de gevangenis zat wegens rijden onder invloed. De geest van Bruce Springsteen waart hier ook rond. Strak drumwerk, orgel en een vette gitaarsolo bepalen het stevige en soms funky Goodbye. De invloeden van Tom Petty & the Heartbreakers zijn er weer in Lean into me, een ballad met veel piano en orgel. Ook Chasing the rain, met twangy gitaren, heeft een hoog Tom Petty gehalte. Lekker ontspannen is het gitaarwerk in de melodieuze countryrocker Nothing left to say, waarin ook piano en orgel zich niet onbetuigd laten. Set me free is een heerlijke roadsong. In het slotnummer, het door gitaren gedreven Down the line, krijgt Sutherland vocale assistentie van Eleanor Whitmore, de zangeres van het alternatieve countryrockduo The Mastersons uit Brooklyn, New York.    

Conclusie: Bloor street is een aangenaam en prettig in het gehoor liggend album.

Tracks cd:

  1. Bloor street
  2. Going down
  3. Two stepping in time
  4. So full of love
  5. County jail gate
  6. Goodbye
  7. Lean into me
  8. Chasing the rain
  9. Nothing left to say
  10. Set me free
  11. Down the line
14feb/220

Een donkere zaterdagmiddag

Er stond zaterdagmiddag een behoorlijk fris windje, maar een kniesoor die daar op let. De zon scheen in ieder geval volop, dus toog ik vol goede moed met mijn microfoon naar de Sportlaan. De tijd van gedwongen min of meer niks doen was voorbij en Jodan Boys zou die middag de competitie weer hervatten. Na 2½ maand was iedereen er klaar voor. En nadat de rook van het vuurwerk was opgetrokken werd de bal aan het rollen gebracht.  

Maar wat een mooi zaterdagmiddag had moeten worden eindigde helaas in een deceptie. Overtredingen waren voor de bezoekers uit Utrecht regelmatig het sein om verontwaardigd het veld in te stormen. Gele kaarten konden dan ook niet uitblijven, maar nadat er twee rode kaarten waren uitgedeeld en de tegenstander met negen man kwam te staan sloeg de vlam echt in de pan. Langs de lijn ontstond een knokpartij die voor een aantal spelers van DHSC het sein was om van het veld te lopen en zich met de strijd buiten de lijnen te gaan bemoeien. Dat de scheidsrechter de wedstrijd na ruim een uur staakte was dan ook niet meer dan logisch.

Verwijten over en weer. Wie heeft de eerste klap uitgedeeld? De meningen lopen uiteen. Ik heb de aanleiding tot de ongeregeldheden niet gezien want ik probeerde me bij het wedstrijdverslag te houden. Treurig en beschamend was na afloop van de wedstrijd ook de actie van een recordinternational die met een aantal kompanen briesend van woede verhaal kwam halen en eiste dat een hem niet welgezinde tweet onmiddellijk zou worden verwijderd. Anders zou ‘de zaak wel even worden verbouwd’.  

De bal rolt weer en het was afgelopen zaterdag bij meer voetbalwedstrijden raak. Vechten, vernielingen en zelfs bedreigingen zoals bij SV Spakenburg. In en in triest.  

   

9feb/220

John Mayall – The sun is shining down

John Mayall, de aartsvader van de Britse blues, is inmiddels 88 jaar, maar het woord pensioen komt niet in zijn woordenboek voor. Sinds zijn debuut in 1965, John Mayall plays John Mayall, verschijnen er met grote regelmaat albums van hem. En hoewel hij het nu wat rustiger aan doet, treedt hij ook nog steeds op.  

Eind januari 2022 kwam er na drie jaar een nieuw album uit van John Mayall, The sun is shining down, waarop weer een aantal gerenommeerde gastmusici meespelen.

Het album opent met de bluesshuffle Hungry and ready, met blazers, mondharpsolo’s en gitaarsolo’s van Melvin Taylor. In het aanstekelijke Can’t take no more, met sterk werk van Mayall ’s vertrouwde ritmesectie Jay Davenport (drums) en Greg Rzab (bas), trakteert Marcus King op een verschroeiende gitaarsolo. Fraai is de baritongitaar van Buddy Miller in I’m as good as gone, een strakke vertolking van de song van Bobby Rush. Opvallend is de sterke soulvolle zang van Mayall op wiens stem de tand des tijds geen grip lijkt te krijgen. Violiste Scarlet Rivera, bekend van haar werk met Bob Dylan, is de ster in het jazzy Got to find a better way. In het funky One special lady is de hoofdrol weggelegd voor Jake Shimabukuro met zijn virtuoze solo’s op de elektrische ukelele. Mike Campbell (Tom Petty & the Heartbreakers) steelt de show met fantastisch gitaarwerk in Bernard Allison ’s Chills and thrills. De orgelsolo van Mayall is hier ook niet te versmaden. De Tinsley Ellis song A quitter never wins is een slowblues met typische John Mayall mondharmonicasolo’s. Scarlet Rivera maakt haar opwachting weer met vioolsolo’s naast de piano van Mayall in Deep blue sea. Driving wheel is een prachtige cover van pianist Roosevelt Sykes uit 1936. De blazers en het felle gitaarwerk van Melvin Taylor stuwen dit nummer naar grote hoogten. Fraai is tenslotte het gitaarwerk van Carolyn Wonderland in de heerlijk ontspannen titeltrack The sun is shining down.   

Conclusie: Een zeer vitale John Mayall heeft met The sun is shining down weer een sterk album toegevoegd aan zijn imposante repertoire.

Tracks cd:

  1. Hungry and ready (feat.  Melvin Taylor)
  2. Can’t take no more (feat. Marcus King)
  3. I’m as good as gone (feat. Buddy Miller)
  4. Got to find a better way (feat. Scarlet Rivera)
  5. One special lady (feat. Jake Shimabukuro)
  6. Chills and thrills (feat. Mike Campbell)
  7. A quitter never wins
  8. Deep blue sea (feat. Scarlet Rivera)
  9. Driving wheel (feat. Melvin Taylor)
  10. The sun is shining down (feat. Carolyn Wonderland)

Line-up

  • John Mayall – zang, Hammond B-3, piano, Wurlitzer, mondharmonica
  • Greg Rzab – bas
  • Jay Davenport – drums
  • Richard A. Rosenberg – trombone
  • Mark Pender – trompet
  • Ron Dziubla – saxofoon
  • Eric Corne – ritme gitaar
  • Carolyn Wonderland – ritme gitaar
  • Billy Watts – ritme gitaar
7feb/220

We zijn weer begonnen

We zijn weer begonnen. De waterpolomannen en –vrouwen van GZCDONK waren al gestart, maar afgelopen weekend zijn ook andere competities, na een paar maanden noodgedwongen coronastilte, weer hervat. De dammers van Damlust verrasten zaterdag door met 10-10 gelijk te spelen tegen VBI Huissen, een van de kampioenskandidaten. De vurig gewenste eindpositie in het linker rijtje komt steeds dichterbij. 

Individueel succes was er zondagmorgen ook voor Ando Overbeek. Onder zeer zware omstandigheden reed de renner van GRTC Excelsior op het NK Veldrijden in Hoogeveen naar een mooie zilveren medaille bij de amateurs sportklasse (M).

Over zware omstandigheden gesproken, de weergoden hielden zondagmiddag ook vreselijk huis. Toch konden storm, regen en hagel niet verhinderen dat de befaamde  Batavieren aan de Uiterwaardseweg langs de Hollandse IJssel ‘gewoon’ hun wedstrijd gingen spelen. Al heel snel waren de spelers voor de toeschouwers door de modder niet meer van elkaar te onderscheiden. Toen het vlaggenschip van RFC Gouda later het veld betrad hadden de weergoden iets van hun brute kracht verloren. Hongerig betraden de Goudse rugbyers het veld en het publiek nestelde zich langs de lijn. Maar het lachen verging de Goudse supporters al snel want de 15 van Etten Leur profiteerden van de slordigheden van de thuisclub en gingen rusten met een 0-26 voorsprong. Maar het onwaarschijnlijke gebeurde, de Gouwenaars rechtten de rug en in de dying seconds van de wedstrijd brachten een try en de benutte conversie de eindstand op 26-26. Samen met mij wreven de supporters zich in de ogen bij deze onwaarschijnlijke ontknoping.

De Brabanders dropen af. De uitgelaten Goudse supporters namen er nog eentje en gingen langzaam richting televisiescherm voor de rugbywedstrijd Frankrijk – Italië. Een wedstrijd in de beroemde Six Nations Championship, de Hoogmis van het internationale rugby.          

We zijn weer begonnen. Heerlijk!

4feb/220

Wille & the Bandits – When the earth stood still

Wille & the Bandits is een in 2010 opgerichte Britse band uit Cornwall. Net als bij zoveel muzikanten gooide ook COVID-19 en de daarmee gepaarde gaande lockdown roet in de optredens. Maar wel tijd  om de studio in te duiken om een nieuwe plaat op te nemen. Het album When the earth stood still werd opgenomen in de legendarische Sawmills Studios aan de oevers van de rivier Fowey in Cornwall, de studio waar o.a. Robert Plant, Oasis, Muse en Supergrass platen opnamen.

Eind januari verscheen dit nieuwe album van de band die inmiddels na hun vorige album Paths uit 2019 van samenstelling is veranderd. Drummer Andrew Naumann is vervangen door Tom Gilkes en bassist Matt Brooks door Harry Mackaill. En door de komst van toetsenist-gitarist Matthew Gallagher is er nu sprake van een viermansband.

Het album opent met Caught in the middle, een stevige mix van hip-hop, folk en powerrock. En het stevige werk zal aanhouden. Drumgeroffel opent daarna I’m alive, waarmee we met gruizige gitaren, orgel en backing vocals in het refrein in psychedelische sferen belanden. Without you is een ruim 8 ½ minuut durende donkere ballad met naast orgeltonen en bonkend drumwerk en worden duidelijke invloeden van Pink Floyd en Led Zeppelin opgeroepen. In Good stuff, de 2e single van het album, is een fraaie slidesolo van Edwards te horen. De ritmesectie is strak en de geest van AC/DC niet ver. Bij de uptempo rocker In this together heeft de band ongetwijfeld Tom Petty in het achterhoofd. Will we ever, de 1e single van het album, is vette southern rock met dobro, orgel en lap steel. We komen even op adem met de mooie ballad When the world stood still. Fraai zijn de dobro, de piano en de contrabas in dit titelnummer over de eerste weken van de lockdown toen de natuur de wereld weer over ‘dreigde’ te nemen. In de beste traditie van Little Feat is daarna het soulvolle en funky Move to fast. Tom Gilkes vestigt met zijn drumwerk en percussie volop de aandacht op zich in het funky Broken words. Zowel instrumentaal als vocaal leunt Daylight, waarin Edwards zijn 2e dochter bezingt, sterk op de sound van Led Zeppelin. De invloeden van War on Drugs zijn er in Refuge met ook weer lekker strak drumwerk van Gilkes. Het slotnummer, met Peter Green achtig gitaarwerk, is een bijna acht minuten durende bluesballad, waarin de band de hoop uitspreekt dat onze kinderen nog een goede aarde zullen hebben.

Conclusie: When the earth stood still is een album waarop Wille & the Bandits klassieke (rock)invloeden op een voortreffelijke wijze hebben verwerkt.    

Tracks cd:

  1. Caught in the middle
  2. I’m alive
  3. Without you
  4. Good stuff
  5. In this together
  6. Will we ever
  7. When the world stood still
  8. Move to fast
  9. Broken words
  10. Daylight
  11. Refuge
  12. Solid ground

Line-up:

  • Wille Edwards- zang, elektrische en akoestisch gitaar, dobro, elektrische lap steel
  • Harry Mackaill – backing vocals, bas, synthesizer
  • Matthew Gallagher – Hammond, piano, mellotron, gitaar, backing vocals
  • Tom Gilkes – drums en percussie
2feb/220

We mogen weer

‘We zijn weer open’. ‘We mogen weer’.  Deze twee zinnen heb ik het afgelopen weekend meerdere keren gehoord. Uit deze woorden bleek duidelijk hoe blij voetbalsupporters zijn dat ze eindelijk weer langs de lijn kunnen staan. Er zijn weliswaar nog de nodige beperkingen, maar die konden de pret niet drukken en die namen ze zonder morren op de koop toe heb ik zondagmiddag bij sv DONK met eigen ogen kunnen constateren. En dan de voetballers. Als jonge lammetjes die in het voorjaar voor het eerst worden losgelaten huppelden ze vrolijk het veld in. Gretig als nooit tevoren. Honger naar de bal. Het gras opvreten, hoewel dat bij kunstgras teveel gevraagd is. Lachende gezichten alom. Ook de maandagochtendploeg had de dag erna storm Corrie getrotseerd en pakte fluitend, na een wekenlange verplichte rust, de werkzaamheden op. Er komt weer leven in de brouwerij.   

De voetbalcompetitie bij de amateurs begint de komende weken eerst met een aantal inhaalwedstrijden. En als de stand dan helemaal is rechtgetrokken kan iedereen er in het weekend van 19 en 20 februari weer volop voor het ‘egje’ tegenaan. Sommigen zullen het wellicht jammer vinden dat de KNVB het vervolg van de bekercompetitie heeft geschrapt. Maar het belang van het uitspelen van de competitie en de nacompetitie staat voorop want aan het schrikbeeld dat de competitie voor de 3e keer niet wordt uitgespeeld wil niemand denken.

De veldrijders waren zondagmorgen al weer vroeg in de weer op de geluidswal. De rugbyers kunnen niet wachten om de bal over de lijn te drukken. De korfballers hunkeren naar de korf. De volleyballers willen weer smashen. De basketballers dunken. Zelfs de biljartballen gaan weer rollen. De Goudse sportwereld komt tot leven. We mogen weer.

2feb/220

Scott Ellison – There’s something about the night

De Amerikaanse singer-songwriter-gitarist Scott Ellison (13 juni 1954, Tulsa, Oklahoma) is al meer dan 30 jaar actief in de blues- en rockscene. Hij speelt met veel artiesten en richt begin jaren ‘90 zijn eigen bluesband The Scott Ellison Band op. De band opent o.a. voor Joe Cocker, Leon Russell, Bobby Bland, The Fabulous Thunderbirds en Buddy Guy. In 1993 komt zijn debuutalbum Chains of love uit. In 1996 verhuist Ellison van Los Angeles, waar hij in de jaren ’80 naar toe was getrokken, weer terug naar Tulsa.    

Deze maand verscheen There’s something about the night, het nieuwe (13e) album van Scott Ellison. Het album opent met de shuffle Half a bottle down en hier laat Ellison meteen horen dat hij een geweldige gitarist is. Vlammend is ook het gitaarwerk in het titelnummer, de in soul gedrenkte ballad There’s something about the night. Orgel en fel gitaarwerk bepalen de temperamentvolle vertolking van het van Bobby ‘Blue’ Bland bekende Ain’t no love in the heart of the city. Bury your bone at home is een uptempo jazzy gitaarrocker met een tinkelende piano van Jon Greathouse. Chris Campbell neemt de leadvocals voor zijn rekening in de felle gitaarrocker Blowin’ like a hurricane. Met Salina belanden we met slide en accordeon in de opwindende zuidelijke sferen van de zydeco. Meat and potatoes is vette bluesrock met slide en huilende mondharp. De blazers en de fijne backing vocals maken van de funky soulblues Feast or famine een feest. Ellison is weer in topvorm, zowel gitaristisch als vocaal, in de slowblues Good year for the blues. Opwindend is het pianospel in de gruizige gitaarrocker I’m ready baby. De piano klinkt ook lekker in de shuffle Mirror image. De gashendel gaat daarna weer, met Hammond, felle gitaarlicks en soulvolle backing vocals, open in de strakke rocker Chains of love. Slide en mondharp zijn er in de bluesrocker Revolutionary man. Het album sluit met vlammend gitaarwerk, piano en fraaie backing vocals opwindend af.  

Conclusie: There’s something about the night is een uitstekend album.

Tracks cd:

  1. Half a bottle down
  2. There’s something about the night
  3. Ain’t no love in the heart of the city
  4. Bury your bone at home
  5. Blowin’ like a hurricane
  6. Salina
  7. Meat and potatoes
  8. Feast or famine
  9. Good year for the blues
  10. I’m ready baby
  11. Mirror image
  12. Chains of love
  13. Revolutionary man
  14. Where do you go when you leave

Line-up:

  • Scott Ellison – zang, backing vocals, lead gitaar, ritme gitaar, slide gitaar, bas
  • Chris Campbell – zang
  • Rick Robbins – ritme gitaar
  • Lou Castro, Jon Parris – bas
  • Robbie Armstrong, Jamie Oldaker, Todd Wolf, Dave Teegarden, Ron McRorey – drums
  • Dave Teegarden – shakers, tamboerijn
  • Jon Greathouse – Hammond B 3, piano
  • Dick Simms – Hammond B 3
  • Walt Richman, Hank Charles – piano
  • Scott McQuade – accordeon
  • David Bernston – mondharmonica
  • Ginger Blake, Maxine Waters, Julia Waters, Oren Waters, Marcy Levy – backing vocals