Julian Sas – Electracoustic
De inspiratiebronnen van de Nederlandse bluesrockgitarist Julian Sas (29 mei 1970, Beneden Leeuwen), zijn o.a. Johnny Winter, Muddy Waters, Willie Dixon, Walter Trout, Jimi Hendrix, John Lee Hooker, Freddie King en vooral ook Rory Gallagher. In 1996 richt hij de Julian Sas Band op en in datzelfde jaar verschijnt het debuutalbum Where will it end. De band, die in de loop de jaren een aantal wisselingen in de samenstelling ondergaat, brengt daarna regelmatig nieuwe albums uit. Ook bouwt de band een sterke livereputatie op.
De COVID-19 pandemie zorgde er voor dat ook de Julian Sas Band niet kon optreden. Een drama was het overlijden van bassist Fotis Anagnostou op 10 januari 2021. De band ging echter niet bij de pakken neerzitten en dook de studio in om nieuwe songs op te nemen. het resultaat is terug te vinden op het dubbelalbum Electracoustic, dat op 4 maart jl. verscheen. Het album is opgedragen aan de betreurde bassist Fotis Anagnostou. De baspartijen worden op dit album gespeeld door Barend Courbois, de zoon van de befaamde jazzdrummer Pierre Courbois.
Cd 1 bevat 12 elektrisch gespeelde songs. Het openingsnummer World on fire is een zinderende bluesrocker met felle gitaarlicks, een strakke ritmesectie en gedrenkt in orgeltonen. Het tempo gaat daarna iets omlaag in het groovy Waiting for tomorrow. In de slowblues Blues are killing me anyhow teistert Sas zijn gitaar weer en gooit Roland Bakker er weer een bak orgeltonen tegenaan. Volop orgel en felle gitaarsolo’s horen we in het funky Liberation, en dezelfde muzikale ingrediënten zijn er in Just a song. Heerlijk zijn de baslijnen en de vette gitaarlicks in een bad van orgeltonen in de uptempo bluesrocker Devil at the door. Na de rocker Coming your way is het tijd voor het hoogtepunt, de lange ballad Fallin’ from the edge of the world. De prachtige orgel- en gitaarsolo’s zijn een streling voor het oor. These days is weer een intense rocker met slide, een strakke ritmesectie en een hamerende piano. Intens is de zang naast de orgel- en gitaarsolo’s in de bluesballad I will carry you. Alle remmen gaan daarna weer los in het stevige en opwindend rockende Always on the run. Het slotnummer is het funky Leave it up to you, met verschroeiend gitaarwerk.
De 12 songs op cd 2 zijn dezelfde als op cd 1, in dezelfde volgorde, maar dan in een akoestische uitvoering. Sas bewijst ook met de akoestische gitaar uitstekend overweg te kunnen. Nummers als Liberation en Just a song krijgen hierdoor een jazzy tintje. Daar waar Roland Bakker op cd 1 strooit met zijn orgeltonen is hij nu zeer prominent aanwezig met zijn flonkerende pianoklanken. Songs als Devil at the door en These days (met een fraaie slide), rocken ook akoestisch lekker weg. En met piano- en gitaarsolo’s is Fallin’ from the edge of the world ook in de akoestische versie het prijsnummer.
Conclusie: Electracoustic is zowel elektrisch als akoestisch een uitstekend album. Julian Sas bewijst opnieuw tot de Eredivisie van de Nederlandse bluesrock te horen.
Tracks cd 1 ‘The electric session’:
- World on fire
- Waiting for tomorrow
- Blues are killing me anyhow
- Liberation
- Just a song
- Devil at the door
- Coming your way
- Fallin’ from the edge of the world
- These days
- I will carry you
- Always on the run
- Leave it up to you
Tracks cd ‘The acoustic session’:
- World on fire
- Waiting for tomorrow
- Blues are killing me anyhow
- Liberation
- Just a song
- Devil at the door
- Coming your way
- Fallin’ from the edge of the world
- These days
- I will carry you
- Always on the run
- Leave it up to you
Line up:
- Julian Sas – gitaar, zang
- Roland Bakker – Hammond, piano
- Lars-Erik van Elzakker – drums
- Barend Courbois – bas
Afscheid van twee voetbaltrainers
De Goudse voetbalwereld nam de afgelopen week afscheid van twee oude bekenden. Op 83-jarige leeftijd overleed Piet Bakker, een geliefd jeugdtrainer bij meerdere voetbalclubs. Ik heb Piet Bakker vooral als een zeer aimabele man leren kennen. Een bescheiden man die niet op de voorgrond trad.
Iemand die minder bescheiden was en wel op de voorgrond trad was Piet de Jong. Deze markante oud trainer overleed afgelopen week op 81-jarige leeftijd. Toen ik van zijn overlijden hoorde moest ik aan het volgende voorval denken:
‘Hé Schinkel, je moet mij eens een keer uitnodigen voor de radio want ik heb heel veel te vertellen’. Deze woorden werden mij jaren geleden door Piet de Jong toegeroepen vanaf het terras van restaurant De Zalm aan de Goudse Markt.
Zo gezegd, zo gedaan en op een mooie zondagmiddag werd er aangebeld bij de studio van RTV Gouwestad. Daar stond Piet de Jong met een stapel plakboeken. De plakboeken waren een ware nostalgische ‘trip to memory lane’. Foto’s van Piet met Johan Cruyff. Trots vertelde hij over zijn activiteiten bij Feyenoord. En over het Goudse voetbal, waar volgens hem veel mis was. Uitgesproken was zijn mening over de oefenstof en de coaching van de trainers van tegenwoordig. Welk onderwerp ik ook aansneed, Piet had zijn mening paraat.
In de loop der jaren kwam ik Piet de Jong vele malen tegen langs de lijn. Hij was ‘iemand met een grote bek’ en zijn uitgesproken meningen werden hem ongetwijfeld niet door iedereen in dank afgenomen. Ik mocht Piet de Jong wel en ik heb ook van veel andere (oud)voetballers positieve berichten over zijn kwaliteiten gehoord.
Piet Bakker en Piet de Jong hebben beiden grote verdiensten gehad voor het Goudse voetbal. Ze zullen worden gemist.
Alle remmen los
Het is ook in de sportwereld duidelijk te merken dat het kabinet Rutte alle coronamaatregelen heeft afgeschaft. Overal gaan alle remmen helemaal los. Er worden weer plastic bekers met bier door idiote ‘supporters’ het speelveld ingegooid. Vuurwerk wordt in grote hoeveelheden de voetbalstadions in gesmokkeld. Een dolgedraaide mafkees kan tijdens de wedstrijd het veld inrennen, de doelman van de tegenpartij ‘ter verantwoording roepen’ en dan doodgemoedereerd, zonder dat een suppoost hem dat op dat moment verhindert, gewoon weer plaatsnemen op de tribune. Voorafgaand aan de klassieker Ajax – Feyenoord werd afgelopen zondag zelfs een spandoek in brand gestoken. Hoe eencellig kun je zijn. Hiep hiep hoera, we mogen weer.
Maar het zijn niet alleen de voetbalhooligans die weer los gaan want bij het kickboksen in het Belgische Hasselt ging het zaterdagavond ook helemaal mis. Een massale knokpartij op de tribunes van de Trixxo Arena was voor de organisatie aanleiding om de wedstrijd te staken.
Ik moest direct aan een van mijn kleinzonen denken die dezelfde dag geslaagd was voor zijn kickboksexamen en vol trots met zijn gele draak poseerde. Hopelijk raakt hij nooit in deze toestanden verzeild.
In Gouda was het, voorzover mij bekend, rustig op de sportvelden. Ik heb niet gehoord dat Olympiasupporters er gestrekt in zijn gegaan nadat hun cluppie een 3-0 voorsprong prijs gaf en uiteindelijk genoegen moest nemen met één puntje. Ik zag DONK aanhangers zelfs zingen en dansen nadat ze met 1-0 hadden verloren. De dammers van Damlust zullen na het verlies tegen Denk en Zet ook niet met damstenen zijn gaan smijten naar de Culemborgse tegenstander. En de Rotterdamse rugbyers van RRC 2 zullen ondanks de verliespartij tegen RFC Gouda liefdevol en gebroederlijk de 3e helft zijn ingegaan. Zo kan het dus ook!
Matt Andersen – House to house
Matt Andersen is een Canadese bluesgitarist en singer-songwriter uit Perth-Andover, New Brunswick. Zijn muzikale carrière begon in 2002 met de band Flat Top uit New Brunswick. Hij trad op als hoofdact op grote festivals, clubs en theaters in Noord-Amerika, Europa en Australië en hij heeft het podium gedeeld en getoerd met o.a. Bo Diddley, Buddy Guy, Gregg Allman, Tedeschi Trucks Band, Little Feat en Beth Hart. Andersen heeft een behoorlijke live-reputatie opgebouwd, ook in Nederland, waar hij o.a. te zien en te horen was op Ramblin’ Roots en Moulin Blues. Andersen kreeg in de loop der jaren meerdere prijzen en onderscheidingen.
Begin deze maand verscheen Andersens nieuwe album House to house, de opvolger van zijn uit 2019 stammende Halfway home by morning. House to house is zijn eerste geheel akoestische album. Het album is opgenomen in zijn huisstudio in Nova Scotia.
Het openingsnummer, Other side of goodbye is een kale soulblues met uitbundige zang en mooi akoestisch gitaarwerk. Dit nummer is eerder op single uitgebracht. Ook in Lookin’ back at you en in de ballad Let me hold you horen we alleen de soulvolle zang en een tokkelende gitaar. Uitbundig is de zang daarna in het gospelachtige Time for the wicked to rest, waarbij Andersen vocale ondersteuning krijgt van de zussen Reeny, Micah en Mahalia Smith. Het titelnummer House to house schreef Andersen samen met Chris Robinson, de voorman van The Black Crowes. Prachtig is de akoestische gitaarsolo en Ryan Hupman is in de backing vocals te horen. Subtiel en mooi soulvol gezongen is daarna See this through. In All we need zijn de Smiths sisters er weer met hun harmonieen. Na het subtiele Peace of mind gaat het tempo met behulp van gitarist Tom Wilson omhoog in de opwindende countryblues Burning lights. Mooi zijn de backing vocals van Terra Spencer in de ballad Raise up your glass. Coal mining blues is het trieste verhaal van een mijnwerker met stoflongen. Andersen bewijst hier maar weer eens een uitstekende gitarist te zijn. Het slotnummer is People get ready, de bekende gospel van Curtis Mayfield. De vocalen van de zussen Smith zijn weer fantastisch. Een perfect slotakkoord.
Conclusie: House to house is een mooi en prettig in het gehoor liggend album.
Tracks cd:
- Other side of goodbye
- Lookin’ back at you
- Let me hold you
- Time for the wicked to rest
- House to house
- See this through
- All we need
- Peace of mind
- Burning lights
- Raise up your glass
- Coal mining blues
- People get ready
Line-up:
- Matt Andersen – zang, gitaar
- Terra Spencer – backing vocals
- Reeny, Micah en Mahalia Smith – backing vocals
- Ryan Hupman – backing vocals (track 5)
- Tom Wilson – gitaar (track 9)
Tim Gartland – Truth
De in Nashville, Tennessee, woonachtige Amerikaanse singer-songwriter en mondharmonicaspeler Tim Garland (24 januari 1961, Warren, Ohio) is geboren in een grote muzikale familie. Zijn drie broers spelen gitaar. Als Tim op 14-jarige leeftijd een concert van Muddy Waters en James Cotton bijwoont wordt hij onmiddellijk verliefd op de blues en kiest hij, in tegenstelling tot zijn broers, niet voor de gitaar maar voor de mondharmonica. Hij bezoekt in zijn tienerjaren elk groot en klein bluesconcert in de omgeving van zijn geboorteplaats. Na zijn studie aan de Kent State University verhuist hij naar Chicago om zich daar te verdiepen in de Chicago bluesscene. Hij studeert bij de beroemde mondharmonicaspeler Jerry Portnoy en speelt met grootheden als Bo Diddley, Carey Bell, Big Jack Johnson en Pinetop Perkins. In 1991 verhuist Gartland naar Boston en richt aldaar The Porch Rockers op. Met deze band maakt hij drie albums.
Op een gegeven moment besluit Gartland fulltime muzikant te worden en in 2011 verschijnt Looking into the sun, zijn debuutalbum als soloartiest. In 2015 verhuist Gartland naar Nashville, Tennessee en wordt daar een actief lid van de Nashville Songwriters Association.
Op 18 maart verschijnt Truth, het nieuwe album van Tim Gartland. De twaalf door Gartland (mede) geschreven songs zijn een mix van soul, blues, rootsrock en country. Truth werd in twee dagen opgenomen in The Rock House in Franklin, Tennessee, en is geproduceerd door Kevin McKendree.
Het openingsnummer Don’t mess with my heart is een Stones achtige bluesrocker met piano, mondharp en backing vocals van Wendy Moten. Vette mondharpsolo’s en lekker gitaarwerk bepalen grotendeels de funky blues Leave well enough alone. De geest van Willie Dixon waart rond in de groovy bluesballad The thing about the truth. Dit is tevens de 1e single van het album. Flonkerend is het pianospel van Kevin McKendree in de lekker ritmische blues Cloudy with a chance of the blues. Na het jazzy Outta sight outta mind is het tijd voor soul in de soulblues One love away, het met fraaie backing vocals versierde Love knocks once en de in een bad van orgeltonen badende en met een fraaie mondharpsolo aangeklede ballad Pause. Probably nothing is Chicago blues met een intense mondharpsolo en een flonkerende pianosolo. Gartland en McKendree geven daarna ook in de rudimentaire blues Wish I could go back hun visitekaartje af. Het tempo gaat flink omhoog in Mind your own business, met solo’s op mondharp en piano naast een strakke ritmesectie. In de funky instrumentale uitsmijter Save Sammy some wordt er ook lustig op los gesoleerd.
Conclusie: Truth is een uitstekend album.
Tracks cd:
- Don’t mess with my heart
- Leave well enough alone
- The thing about the truth
- Cloudy with a chance of the blues
- Outta sight outta mind
- One love away
- Love knocks once
- Pause
- Probably nothing
- Wish I could go back
- Mind your own business
- Save Sammy some
Line-up:
- Tim Hartland – zang, mondharmonica
- Kevin McKendree – keyboards, elektrische ritme gitaar, backing vocals
- Kenneth Blevins – drums
- Steve Mackey – bas
- Ray Desilvis – akoestische gitaar, slide gitaar, backing vocals
- Bryan Brock – percussie
- Wendy Moten – backing vocals
Om je vingers bij af te likken
Ik had me afgelopen zondag opgemaakt om verslag te doen van de voetbalwedstrijd DHC – Olympia. Aan de Brasserskade in Delft, de roemruchte club waar een groot aantal profvoetballers hun voetbalcarrière begonnen. Maar corona gooide roet in het eten, dus naar DONK om samen met Piet Akerboom verslag te doen van de streekderby DONK – ESTO. Een prachtig alternatief zou later blijken.
De zon scheen en het werd een wedstrijd om je vingers bij af te likken. Niet vanwege het spelpeil, maar vanwege de sensationele ontknoping. Net toen ESTO dacht drie punten mee te nemen naar Bodegraven, kwam boeienkoning Houdini tevoorschijn om DONK te verlossen. DONK scoorde twee keer in de blessuretijd en de punten bleven in Gouda. Thrillerregisseur Hitchcock had het scenario kunnen schrijven. En wat is mooier voor een commentator om de doelpunten ‘live te hebben’.
Voor een sportcommentator zijn zulke wedstrijden om van te smullen. Spanning en sensatie, ik lust er wel pap van. Mijn gedachten gingen na de wedstrijd terug naar memorabele sportmomenten die ik in mijn 38 jaar langs de lijn heb meegemaakt. Natuurlijk de sensationele bekerwinst van Jodan Boys in Deventer op 25 oktober 2016. De knotsgekke slotfase van de wedstrijd Jodan Boys – Sliedrecht op 20 augustus 2016. Tien minuten voor tijd stonden de Gouwenaars met 0-3 achter en wonnen uiteindelijk met 5-3! DONK boog eens tegen VOC een ruststand van 1-4 om in een 5-4 zege.
Als ik mijn aantekenboekjes ga raadplegen zullen er vast nog meer sensationele wedstrijden zijn geweest. En kampioenschappen, zoals de landskampioenschappen van de waterpolovrouwen van GZCDONK. Liveverslag van volleybalwedstrijden van Radius in De Springers. En zo kan ik nog wel even door gaan. Sweet memories. Om je vingers bij af te likken.
Nog geen reden tot juichen
Na ruim twee maanden stilgelegen te hebben werd begin februari de voetbalcompetitie bij de amateurs weer hervat. Voorzichtig weliswaar met inhaalwedstrijden om de scheefgetrokken ranglijst weer gelijk te trekken. Vorig weekend stond er weer een volledige competitieronde geprogrammeerd, maar degenen die hadden gedacht dat het coronavirus helemaal achter de horizon was verdwenen kwamen helaas bedrogen uit. Meteen werden al weer een aantal wedstrijden afgelast vanwege positieve coronatests. Afgelopen zaterdag en zondag was het ook weer raak. Ik heb snel geteld dat alleen in district West 2 al meer dan 30 wedstrijden werden afgelast, waaronder die van Olympia en DONK. En dan heb ik het alleen nog maar over de standaardteams. Dat wordt weer inhalen midweeks op dinsdag- en donderdagavond. En als er sprake is van een uitwedstrijd wordt het voor de bezoekers een latertje. Het zal de competitieleiders van de KNVB weer heel wat kopzorgen geven.
Ook op sportief gebied is de hervatting van de competitie voor de Goudse voetbalclubs nog geen succes. Jodan Boys leed zaterdag al weer de 3e achtereenvolgende nederlaag. Gouda startte hoopgevend met een overwinning, maar deze werd daarna weer gevolgd door twee kostbare nederlagen.
Olympia opende met een schamel puntje tegen CVV Zwervers, maar ging een week later met 4-0 onderuit bij rode lantarendrager Hillegersberg en moet nog volop aan de bak om 1e klasser te blijven. DONK leed vorige week zondag zijn eerste nederlaag en is hierdoor medekoploper af. Het trieste verhaal van ONA is bekend.
Nee, de herstart van de competitie is voor de Goudse voetbalclubs sportief helaas nog geen reden tot juichen. Maar laat ik positief eindigen, want GSV heeft in 2022 nog niet verloren, presteert goed en draait lekker mee. Een pluim waard.
Ruzz Guitar’s Blues Revue – LIVE! Against the grain
The Britse band Ruzz Guitar’s Blues Revue is in 2014 in Bristol opgericht. Hun muziek is een soort mix van de bigband van de stijl van The Brian Setzer Orchestra en de Texas blues van Jimmie Vaughan Ook zijn er duidelijke invloeden van B.B. King en Ray Charles. Ruzz Guitar’s Blues Revue deelde het podium met o.a. Dr. Feelgood, Innes Sibun, Kirk Fletcher, The Blockheads, Kid Ramos en Junior Watson.
Op 19 juni 2021 gaf Ruzz Guitar’s Blues Revue, voor het eerst na 1½ jaar noodgedwongen stilzitten vanwege COVID-19 weer een concert. In The Cheese & Grain in Frome, (graafschap Somerset). Opnamen van dit concert en een aantal nummers van de videoserie RG Sessions, zijn samengebracht op het deze maand uitgebrachte album LIVE! Against the grain.
Het album schiet swingend uit de startblokken met de instrumental Hold it. Uitbundige blazers, vette gitaarlicks en een jagende ritmesectie. Baby please come home is een heerlijke big band rocker. De sound van de big band zet zich met een flinke scheut soul en blues voort in Movin’ on. Weer die verpletterende blazerssectie met een glansrol voor trompettist Jack Jowers. Woke up this morning van B.B. King is een swingende versie met een wervelende gitaarsolo in een bad van blazers. Wonderful world van Louis Armstrong is een mooie ingetogen instrumental met alleen Ruzz op gitaar. De soulbluesballad Soulful blues is ook een instrumental. It’s been a long time is Texas blues in de beste traditie van Jimmie Vaughan. Uitstekend gitaarwerk, afwisselend verschroeiend en subtiel. En de vette saxsolo van Michael Gavaghan maakt het feest compleet. De instrumental Longing to see you is een slowblues met fraai gitaarwerk, ondersteund door de blazerssectie. Surfinvloeden zijn er in de swingende mambo Spag mambo. Pete Gage (o.a. Vinegar Joe, Dr. Feelgood, Ram Jam Band) speelt elektrische piano en neemt de vocalen voor zijn rekening in de bluesstandaard Ain;t nobody’s business. De blazers scheuren en aan het eind teistert Ruzz ook nog even zijn gitaar met een vette solo. Jerry Tremaine (Jerry Tremaine & the Rising Suns) zingt en speelt mondharp in Baby, scratch my back, de R&B song van Slim Harpo. In de stomende boogie Sweet as honey doet het begin me sterk denken aan Shake your hips, (album Exile on Main Street van The Rolling Stones uit 1972). Ook een compositie van Slim Harpo trouwens. Ruzz Guitar is hier weer gitaristisch in topvorm. Het spetterende slotakkoord is een opwindende en stevig rockende versie van Mama talk to your daughter van bluesgitarist en –zanger J.B. Lenoir.
Conclusie: Bij dit album kun je onmogelijk stil blijven zitten. Ruzz Guitar’s Blues Revue weet wat swingen is. Geweldig album.
Tracks cd:
- Hold it
- Baby please come home
- Movin’ on
- Woke up this morning
- Wonderful world
- Soulful blues
- It’s been a long time
- Longing to see you
- Spag mambo
- Ain’t nobody’s business
- Baby, scratch my back
- Sweet as honey
- Mama talk to your daughter
Line-up:
- Ruzz Guitar – zang, gitaar
- Mike Hoddinott – drums
- Richie Blake – bas
- Graham Nicolls – ritme gitaar
- Michael Gavaghan – sax
- Jack Jowers – trompet
- Will Jones – trombone
Special guests:
- Pete Gage – zang, piano (track 10)
- Jerry Tremaine – zang, harmonica (track 11)