Gerritschinkel.nl Columns & meer

30apr/190

Hans Theessink – 70 Birthday bash

Zanger-gitarist Hans Theessink (5 april 1948, Enschede) loopt al heel lang mee in de muziekscene. Begin jaren ‘60 raakt hij aangestoken door de blues en deze muziek heeft hem sindsdien niet meer losgelaten. In zijn begintijd treedt hij met een vriendenband op in Enschede en omgeving en in Duitsland en in 1970 maakt hij zijn eerste plaatopname. Begin jaren 80 verhuist Theessink naar Wenen waar hij sindsdien met zijn vrouw woont.

Op 5 april 2018 werd Hans Theessink 70 jaar. Om dit heuglijke feit te vieren nodigde hij een groot aantal muzikale vrienden uit Europa en de VS uit om dit met hem te vieren. Op 4,5,6 en 7 april 2018 vonden in het Wiener Metropol de Birthday Bash Konzerten plaats. De musici die met Theessink optraden waren o.a. zijn eigen band Blue Groove, The Blind Boys of Alabama, tubaspeler Jon Sass, het oorspronkelijk uit Zimbabwe afkomstige trio Insingizi, de Oostenrijkse zangeressen Meena Cryle en Sassy Holzinger, de Deense zanger-gitarist Knud Moller, de Britse jazzzangeres Dorretta Carter en de Zeeuwse bluesband Champagne Charlie.

Op 5 april jl. verschenen deze opnamen op het dubbelalbum 70 Birthday bash. Cd 1 opent met Stormwarning een akoestische blues met een groot J.J. Cale gehalte. Na Jimmy Reed’s Honest I do, speelt Gait Klein Kromhof van Champagne Charlie een fraaie slepende mondharp in Vicksburg is my home. In Willie Dixon’s Built for comfort is de tuba van Jon Sass lekker en de slide van Theessink in Walking the dog van Rufus Thomas mag Meena Cryle haar niet geringe vocale kwaliteiten laten horen in Sam Cooke’s Change is gonna come. Jon Sass is weer op dreef in Cocaine blues. Een van de hoogtepunten van het album is Jesus on the mainline, een prachtige vertolking van de gospelsong van Ry Cooder met vocale hoogstandjes van Dorretta Carter en de uit Grenada afkomstige zanger Alee Thelfa. Insingizi is weer prominent te horen in Set me free en het Zuid Afrikaans getinte Zambezi. The Blind Boys of Alabama zingen de gospels Uncloudy day en Hank William’s I saw the light naar grote hoogten. Cd 1 eindigt met de klassieke gospel Will the circle be unbroken, met een absolute hoofdrol van Dorretta Carter.

Champagne Charlie is te gast in Running home, het openingsnummer van cd 2, daarbij geassisteerd door Insingizi. Na het melodieuze gitaarspel van Chris Fillmore in Leaving at daybreak voert de gospelzang van Insingizi weer de boventoon in Old man trouble. Vervolgens zingt Theessink een duet met Sassy Holzinger in If I needed you, de klassieker van Townes van Zandt. Champagne Charlie horen we weer in Stop that Alabama bus, de protestsong die gospelzanger Brother Will Hairston in 1956 schreef naar aanleiding van de boycot die ontstond toen de Amerikaanse burgerrechtenactiviste Rosa Parks in de bus weigerde haar zitplaats af te staan aan een blanke. Man with a broken heart is een mooie Willie Nelson achtige countrysong met Knud Moller die vervolgens een mooi duet aangaat met Theessink in het o.a. door Cab Calloway onsterfelijk gemaakte St. James infirmary. Na het heel korte Sabela met Insingizi gaat men op de Duits/Oostenrijkse toer in Awarakadawara en Lindschi met de Oostenrijkse singer-songwriter Ernest Molden en de Oostenrijkse zanger en mensenrechtenactivist Willie Resetarits. Kris Kristofferson’s Help me make it through the night is vertaald naar Gö du bleibst heut Nacht bei mir, In Sweet home Chicago neemt Sissy Holzinger, begeleid door o.a. Champagne Charlie, de vocalen weer voor haar rekening. In Glory of love is Milica Theessink in de backing vocals te horen. De gospelblues Slow train is een fraai slotakkoord.

Conclusie:  Birthday bash uit 2009 heeft in het album 70 Birthday bash een meer dan voortreffelijke opvolger gekregen. Wacht a.u.b. weer geen 10 jaar Hans voor je weer met zo’n prachtig ‘verjaardagsalbum’ komt.

Tracks cd 1:

  1. Stormwarning
  2. Honest I do
  3. Vicksburg is my home
  4. Built for comfort
  5. Walking the dog
  6. Change is gonna come
  7. Cocaine blues
  8. Jesus on the mainline
  9. Set me free
  10. Zambezi
  11. Uncloudy day
  12. I saw the light
  13. Will the circle be unbroken

Tracks cd 2:

  1. Running home
  2. Leaving at daybreak
  3. Old man trouble
  4. If I needed you
  5. Stop that Alabama bus
  6. Man with a broken heart
  7. James infirmary
  8. Sabela
  9. Awarakadawara
  10. Lindschi
  11. Gö du bleibst heut Nacht bei mir
  12. Sweet home Chicago
  13. Glory of love (feat. Milica Theessink)
  14. Slow train
29apr/190

Petanque

Deze weken verkeert de Goudse sportwereld grotendeels in een comateuze toestand. Een aantal competities is geëindigd en een aantal teams is zich aan het opwarmen voor de nacompetitie. Veel voetbalsupporters hebben helemaal niets om handen. Nauwelijks wedstrijden en om nu naar een training te gaan kijken lijkt mij niet voor de hand te liggen. Sommige voetbalverenigingen dubben nog of ze moeten overstappen van het zondag- naar het zaterdagvoetbal. De KNVB heeft een einddatum gesteld waarop gekozen moet worden, maar het zou mij niet verbazen als die ook weer ter discussie komt te staan. Het gezegde luidt dat niets veranderlijker is dan het weer, maar de wegen van de KNVB komen daar toch verdacht dicht bij in de buurt. Waarom moet ik hierbij toch steeds denken aan de Brexit?

Een van de sportclubs waar in het weekend wel wat te beleven was is de Petanque Vereniging Gouda. De vereniging die vroeger Jeu de Boules Vereniging Gouda heette heeft in 2016 haar naam aangepast. Met deze naamswijziging wilde men o.a. de vergrijzing tegen gaan. Afgelopen zondag was er een mini-maxi toernooi. En het viel mij op dat de jeugdige belangstelling behoorlijk was. Er werd me zelfs gewezen op een groot jeugdtalent dat  geconcentreerd stond te spelen.

Volgens een enthousiaste voorzitter Thom Dessing groeit de vereniging als kool en dreigt uit zijn jasje te scheuren. De Petanque Vereniging Gouda heeft goede ideeën en wil ook een meer maatschappelijke rol gaan spelen. Wat zou het dan mooi zijn als de club haar uitbreidingsplannen kan verwezenlijken. Maar dan moeten eerst nog een aantal betrokken partijen tot overeenstemming komen. Ik zeg dan, waar een wil is is een weg. Dan kan het 35-jarig bestaan van de club in 2020 extra feestelijk worden gevierd.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
22apr/190

Hangouderen

‘Gerrit we komen zeker wel in jouw nieuwe sportcolumn’ werd me deze week lachend toegeroepen door de ‘mannen op de markt’. En ik kreeg meteen een tirade te horen over wat voor onrecht hun was aangedaan. Ze staan al jaren voor de Waag maar mogen daar nu niet meer staan van Stadstoezicht. Er werd zelfs met bekeuringen gedreigd.

Ik ga wekelijks twee keer een babbeltje maken met deze zgn. hangouderen. Dan nemen we de hele wereldproblematiek even door en ook de Goudse sportwereld, want van dat laatste weten ze heel veel. De verhalen van vroeger toen ze zelf voetbalden voeren natuurlijk de boventoon.

Maar de oudjes moeten weg. Vrijdag jl. zag ik ze niet meer staan op hun plekje voor de Waag, maar ergens anders. Toch gezwicht? Ik vraag me trouwens net als zij af op welke rechtsgrond ze weggestuurd zijn. Ik heb de APV er op nagelezen, maar ik heb het niet kunnen vinden. Ze doen geen mens kwaad en staan ook niemand in de weg. Verstoring van de openbare orde lijkt me niet aan de orde. De mannen van Stadstoezicht kunnen beter overdag op de Kleiweg en de Korte Groenendaal al die fietsers gaan bekeuren.

Behalve van de mannen op de Markt krijg ik vaker reacties op mijn sportcolumns. ‘Herr Schienkel, dat heb je weer mooi gezegd’. Compliment van Harold Weeber Münker  Harold was een bekende in de  Goudse sportwereld en jarenlang een trouwe vrijwilliger van de Goudse Mixed Hockey Club. Twee weken geleden stond ik nog een harinkje met hem te happen maar vorige week overleed hij plotseling. Bij zijn uitvaartdienst vrijdag jl. bleek maar weer eens hoe geliefd hij was bij de Goudse hockeyclub. Harold ist tot. Scheisse.

foto Pim Mul

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
18apr/190

Kai Strauss & The Electric Blues All Stars- Live in concert

De Duitse blueszanger en –gitarist Kai Strauss (15 juli 1970 Lengerich, Westfalen) wordt tegenwoordig als een van de grote namen van de Europese bluesscene beschouwd. Strauss groeit muzikaal op in Osnabrück. Van 1995 – 2010 toert hij met door hem opgerichte The Bluescasters en de Texaanse blueszanger en mondharmonicaspeler Memo Gonzalez door Europa. Sinds 1910 treedt hij op onder zijn eigen naam en vanaf 2014 is hij bandleider van Kai Strauss & The Electric Blues All Stars. Hun album Electric blues wint in 2014 en in 2015 in Duitsland de BiG Award Best Album voor resp. Electric blues en I go by feel. In 2016, 2017 en 2018 winnen ze nog Duitse blues awards.

Deze maand verscheen Live in concert het nieuwe album van Kai Strauss & The Electric Blues All Stars. Een dubbelalbum, live opgenomen in 2018 in Isernhagen (Blues Garage), Ratingen (Manege Lintorf) en Dortmund (Musiktheater Piano). Dat Amerikaanse collega musici en critici hem een authentieke stijl toe dichten blijkt o.a. uit de liner notes van Otis Grand:  ‘As BB King says on his greatest live recording ‘We’re going to do our best to try and move you tonight – if you like the blues, I think we can’. Kai Straus and his ace band will do the same here’.  

De openingstrack van cd 1, de midtempo bluesrocker Gotta let you go, laat meteen horen waar Kai Strauss & The Electric Blues All Stars voor staan, dampende Chicago blues. Een fraaie pianosolo en een mondharp zijn zeer prettig aanwezig in de slowblues Highway blues. In het funky Ain’t gonna ramble no more en de boogie Judgement day gaat het tempo weer lekker omhoog met felle gitaarsolo’s en een scheurende harp. Did you wrong is soulblues in de stijl van Robert Cray. In de ruim acht minuten durende slowblues Hard life wordt subtiel gitaarwerk afgewisseld met vlammende solo’s. Het slotnummer van cd 1 Get the ball rolling is een uptempo rock and roll stamper met saxofoon, een spetterende pianosolo een strakke ritmesectie en een felle gitaarsolo.

Cd 2 opent met de midtempo funky soulbluesrocker The blues is handmade. Fraai is de orgelsolo. Funky soulblues overheerst daarna ook in This game ain’t worth playing no more met wederom snerpende gitaarsolo’s. Vlammend gitaarwerk is ook weer te horen in de soulbluesrocker Let me love you baby, met ook een fraaie orgelsolo. Na de slowblues Put that bottle down is het weer stampen met de bluesrocker Got to be some changes made. I ain’t buying it is een vette boogie met een huilende mondharp. En dan het slotakkoord. Een bijna 10 minuten durende instrumentale ode aan de fameuze bluesgitaristen Ronnie Earl en Earl Hooker. Prachtige gitaar- en keyboardsolo’s. Heel mooi.

Conclusie:  Liefhebbers van Chicago blues kunnen dit album met een gerust hart aanschaffen en ruim 1 ½ uur genieten van een uitstekende band.

Tracks cd 1:

  1. Gotta let you go
  2. Highway blues
  3. Ain’t gonna ramble no more
  4. Judgement day
  5. Did you wrong
  6. Hard life
  7. Get the ball rolling

Tracks cd 2:

  1. The blues is handmade
  2. This game ain’t worth playing no more
  3. Let me love you baby
  4. Put that bottle down
  5. Got to be some changes made
  6. I ain’t buying it
  7. Shades of Earl (tribute to Ronnie Earl en Earl Hooker)

Line-up:

  • Kai Strauss – gitaar, zang
  • Kevin DuVernay – bas
  • Alex Lex – drums
  • Thomas Feldmann – harmonica, saxofoon
  • Nico Dreier, Mo Fuhrhop, Horst Bergmeyer – keyboards

Special guests:

  • Jimmy Reiter – ritme gitaar
  • Richard van Bergen – ritme gitaar

 

15apr/190

Pip en Teun

Afgelopen vrijdagavond mocht ik het eerste exemplaar van het jubileumboek ONA 100 jaar uitreiken aan voorzitter Rinie Perdijk. Een mooi boek al zeg ik het zelf. Naast de vele sportieve hoogtepunten komen ook ontroerende dingen voorbij. Zoals b.v. de Spinning Marathon Zuurstof voor Dewi. Een benefietactie op 5 en 6 mei 2006 om geld in te zamelen voor medische behandelingen van Dewi, de dochter van ONA-speler Peter Hornis. Een mooi voorbeeld hoe een kleine club groot kan zijn.

Op zondag 7 april jl. liepen Roald Heerkens, Rick Begeer en Tieme Zwanenburg van de Jodan Boys de marathon van Rotterdam. Zij liepen deze marathon voor Han en alle lotgenoten om geld op te halen voor de Stichting Kans Tegen Kanker. Han Heerkens was de vader van Roald Heerkens die in mei 2016 overleed. Alle lof voor deze actie.

Zaterdag jl. was ik in het Groenhovenpark. Het was in jaren niet zo druk geweest op het sportcomplex van SV Gouda. Maar ja, er stond ook wel wat op het spel. Vorige week ging het mis, maar zaterdag presteerde Gouda iets wat PSG en Juventus dit weekend niet voor elkaar kregen, kampioen worden! Groot feest natuurlijk met een lach en een traan. Want dat voetbal zoals wel wordt gezegd de belangrijkste bijzaak in het leven is, werd die middag weer bewezen. Pupillen van de week waren Pip (4) en Teun (2), nichtje en neefje van Jilles Oosterom. Pip en Teun lijden aan de ongeneeslijke stofwisselingsziekte CLN2. Die middag werd geld ingezameld voor de Pip & Teun Foundation. Mooi vond ik het gebaar om Jilles Oosterom de laatste minuten tot aanvoerdersband te geven. Oom Jilles was kampioen!

Ik neem mij petje af voor acties zoals boven geschetst.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
11apr/190

Ralph de Jongh – Quantum

James Brown werd The hardest working man in showbusiness genoemd, maar in Nederland hebben we een artiest waar die eretitel langzamerhand ook op kan worden geplakt. Bluesgitarist, zanger en componist Ralph de Jongh (31 juli 1975, Roosendaal) is een zeer productieve muzikant getuige de gestage stroom aan albums die hij de laatste jaren uitbrengt. In 2017 verschenen er van hem maar liefst vier albums, waaronder een dubbelalbum met de Poolse violiste Ewa Pepper.

Vorig jaar was het even rustig op het platengebied van de Jongh en moest hij blijkbaar even op adem komen, maar nu is hij weer helemaal terug met Quantum, een box met niet minder dan 4 cd’s. Ruim 5 uur nieuwe muziek. In totaal 56 songs, waarvan een groot aantal in alternatieve versies op cd 2,3 en 4 staan. Spontaan in enkele dagen door de Jongh samen met bassist Nico Heilijgers, drummer Marcel Wolthof en zangeres Moon Anderson in de studio opgenomen. Alleen On the dancefloor en On the rolling wave zijn begin 2018 opgenomen. Hierop wordt de Jongh begeleid door gitarist Almar Fernhout, drummer Leon van Etten en bassist Michel ten Hoope. Laatstgenoemde heeft helaas de release van Quantum niet mee kunnen maken omdat hij eind januari 2019 plotseling overleed.

Cd 1 begint met School, een song van bijna 18 minuten, die varieert van subtiel tot opwindend, gevolgd door de ruim 9 minuten durende broeierige slowblues On the rolling wave. Message, de nieuwe single, is een korte Stones achtige uptempo rocker. Het Stones gehalte is trouwens hoog bij de Jongh want Mad mad mad en Boy boy boy doen me sterk denken aan het Stones nummer Jiving sister Fanny. Ook Heart school lover, met de gedreven zang van de Jongh, is een rocker in de beste Stones traditie. Na de funky rocker On the dancefloor volgt Fly, een relaxte ballad met fraai basspel en een ingetogen gitaar. Ook Going away to stay is een ingetogen mooie song met subtiel gitaarwerk. In Old country road bewijst de Jongh behalve een uitstekende gitarist ook een goede zanger te zijn. Vermeldenswaard is ook de mooie ‘lopende’ bas in dit nummer. In de lange slowblues Ease  is de Jongh goed op dreef op slide. Cd 1 eindigt met het mooie Angel.

Cd 2 begint met 2 verschillende versies van de countryblues Ache, gevolgd door het boogie-achtige Mama en Help. Na de twee mooie versies van Deep blue sea volgen er drie versies van de uptempo blues Every day. Naast een aantal andere versies van songs die op cd 1 staan is Louisiana weer een nieuw nummer met een Muddy Waters achtige uitstraling. In de slowblues Reconnect wordt weer volop gitaristisch geïmproviseerd.

Op cd 3 staan alternatieve versies van Ease, Message en Fly. Verder de countryblues Tell me mama, het John Lee Hooker achtige Light en de boogie Wider view. Het is daarna weer volop improviseren op de gitaar in Solve. De geest van Peter Green waart rond in Side. Sing is een  melodieuze midtempo blues en na het ingetogen Down & dirty voeren in Used de improvisaties weer de boventoon. De cd eindigt met twee lange uitvoeringen van Walk in the woods, met fraai basspel.

Op cd 4 staan naast alternatieve versies van songs die op de vorige cd’s staan 5 nieuw nummers. Na de improvisatie in Your soul, is de stem van de Jongh in Truth een kruising tussen die van Mick Jagger en Eric Burdon. Honky baba is een uptempo rocker, Every night een midtempo blues en Be with you lekker funky.

Conclusie: Ralph de Jongh is een fenomeen in de Nederlandse bluesscene bij wie spontaan improviseren een groot goed is. Quantum is daar een mooi voorbeeld van.

Tracks cd 1:

  1. School
  2. On the rolling wave
  3. Message
  4. Mad mad mad
  5. Boy boy boy
  6. Heart school lover
  7. On the dancefloor
  8. Fly
  9. Going away to stay
  10. Old country road
  11. Ease
  12. Angel

Tracks cd 2:

  1. Ache
  2. Ache 2
  3. Mama
  4. Help
  5. Deep blue sea
  6. Deap blue sea 2
  7. Every day
  8. Every day 2
  9. Every day 3
  10. Angel
  11. School
  12. Lost lost lost
  13. Boy boy boy
  14. Louisiana
  15. Old country road
  16. Reconnect

Tracks cd 3:

  1. Tell me mama
  2. Light
  3. Wider view
  4. Solve
  5. Ease
  6. Message
  7. Side
  8. Sing
  9. Down & dirty
  10. Used
  11. Fly
  12. Walk in the woods
  13. Walk in the woods 2

Tracks cd 4:

  1. Walk in the woods 3
  2. Your soul
  3. Truth
  4. Going away to stay
  5. Honky baba
  6. Every night
  7. Be with you
  8. Mad mad mad
  9. Heart school lover
  10. On the dancefloor
  11. On the rolling wave 2
  12. On the dancefloor 3
  13. On the rolling wave 3
  14. On the dancefloor 4
  15. Walk in the woods 4
8apr/190

Townes van Zandt – Blue sky

De op 7 maart 1944 in Fort Worth, Texas, geboren singer-songwriter Townes van Zandt had in zijn leven een kleine maar zeer trouwe schare fans. Een echte doorbraak door het grote publiek bleef helaas niet. Zijn muziek werd wel gekoesterd door muzikale generatiegenoten als Willie Nelson, Guy Clark en Merle Haggard. Platenmaatschappijen stonden niet te springen om zijn werk uit te brengen. In 1968 verscheen zijn debuutalbum For the sake of the song.

Van Zandt leed aan een drugs- en alcoholverslaving. Begin deze eeuw ontstond er meer interesse voor Townes van Zandt en verschenen er o.a. boeken en een documentaire over zijn leven.

Townes van Zandt stierf op 52-jarige leeftijd op Nieuwjaarsdag 1997, cynisch genoeg op dag af precies 44 jaar na de dood van zijn grote idool Hank Williams. Na zijn dood werd van Zandt wel een van de helden van een jongere generatie musici en werd door hen de muziek van Townes van Zandt onder een breder publiek gebracht.

Op 7 maart jl., de dag dat Townes van Zandt 75 jaar zou zijn geworden, is er een verzamelalbum uitgebracht. Dit album, Blue sky, bevat opnames uit 1973. In totaal 11 songs, waaronder twee nooit eerder uitgebrachte nummers. De opnamen van deze sessie werden teruggevonden in de archieven van musicus-journalist Bill Hedgepeth in Atlanta.

Het album opent met het mooie akoestische nooit uitgebrachte All I need, gevolgd door een ruwe demo van Rex’ blues, een nummer dat in 1993 op zijn album Rear View Mirror terecht zou komen. Hills of Roane County is een East Tennessee murderballad uit de 19e eeuw, ook bekend van o.a. The Blue Sky Boys en The Stanley Brothers. De titelsong Sky blue is ook nooit eerder uitgebracht. Na Richard Dobson’s Forever for always for certain en een smoky versie van Blue ridge mountain blues horen we de outlaw ballad Pancho & Lefty, van een van de bekendste songs van van Zandt. Een nummer dat door velen is gecoverd. O.a. door Emmylou Harris, Steve Earle, Hoyt Axton en het werd in 1983 een hit voor Willie Nelson & Merle Haggard. Pancho & Lefty verscheen in 1972 al op het album The late great Townes van Zandt. Snake song is een gestripte versie van het nummer dat in 1978 op het album Flyin’ shoes verscheen en in 2004 ook te horen was in Be here to love me, een filmdocumentaire over het leven van Townes van Zandt en waarin ook o.a. Joe Ely, Kris Kristofferson, Willie Nelson en Guy Clark te horen zijn. Na Silver ships of Andilar, met enigszins galmende zang, de definitieve versie stond al op zijn album The late great Townes van Zandt uit 1972, is Dream spider een heel kort nummer van nog geen twee minuten. Het slotnummer The last thing on my mind is een mooie cover van Tom Paxton uit 1964.

Conclusie: De muziek van de Texaanse troubadour Townes van Zandt is eigenlijk tijdloos, want ook na 45 jaar is het een genot om naar deze opnamen uit 1973 te luisteren.

Tracks:

  1. All I need
  2. Rex’s blues
  3. Hills of Roane County
  4. Sky blue
  5. Forever for always for certain
  6. Blue ridge mountain blues (smoky version)
  7. Pancho and Lefty
  8. Snake song
  9. Silver ships of Andilar
  10. Dream spider
  11. The last thing on my mind

 

 

8apr/190

De huid en de beer

Het eerste voetbalteam van SV Gouda vertoeft dit seizoen in hogere sferen. In de eerste competitiewedstrijd ging het weliswaar meteen mis, maar daarna regen de successen zich aaneen. Met een voorsprong op de concurrentie, die vergelijkbaar is met die van Barcelona, Juventus en PSG, reisde men afgelopen zaterdag naar Woerden. Winnen en dan kon de kampioensvlag uit. Maar op het prachtige complex van SC Woerden was de spanning blijkbaar toch te groot voor de Gouwenaars en in een opwindende slotfase ging de koploper onderuit. Een trouwe Gouda supporter had het blijkbaar al voorzien want die herinnerde aan het gezegde dat je de huid niet moet verkopen voordat de beer geschoten is.

SC Woerden greep de laatste strohalm. De 100 jarige club had in het verleden een geduchte reputatie in het zondagvoetbal. Jaren geleden moest de vereniging verhuizen en werd door de gemeente uitgekocht voor ettelijke miljoenen guldens. Het geld klotste tegen de voetbalplinten en spelers kwamen van heinde en ver aangewaaid. Maar het geld raakte op, spelers haakten af en mede als gevolg daarvan koos men vorig seizoen voor een gang van de zondag naar de zaterdag. Maar ik kreeg de indruk dat de club nu heel tevreden is. ‘Lekker voetballen tegen de regioploegen’. Ze hebben er in ieder geval een prachtige accommodatie aan over gehouden.

Gouda dus nog geen kampioen. ‘Dan moet het zaterdag thuis maar gebeuren’, aldus het laconieke commentaar. En mocht het dan weer mis gaan, dan zijn er nog vier herkansingen. Uiteindelijk gebeurt het toch. Maar maak zaterdag maar een einde aan alle ‘onzekerheid’ want dan kan Wim Hommels ook met een gerust hart met vakantie. Trouwens, na 12 jaar wordt het weer eens tijd voor een kampioenschap.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
4apr/190

Jeff McErlain – Now

De uit Brooklyn, New York City, afkomstige gitarist en gitaarleraar Jeff McErlain is muzikaal beïnvloed door gitaristen als Eric Clapton, Jeff Beck, Alan Holdworth, Eddie van Halen en Michael Schenker. Maar zijn muzikale smaak beperkt zich niet tot de klassieke rock en metal, maar breidt zich ook uit naar de jazz en fusion van Miles Davis en John Coltrane en de klassieke blues van Howlin’ Wolf en Little Walter. Naast het lesgeven gaat McErlain ook op tournee met o.a. Robben Ford, David Grissom, Matt Schofield en Jimmy Haslip.

In februari jl. verscheen er een nieuw soloalbum van Jeff McErlain, als opvolger van I’m tired uit 2011. Dit album, Now, is geproduceerd door Robben Ford, die ook op alle nummers gitaar speelt. De suggestie om samen een album op te nemen kwam van Robben Ford toen McErlain les gaf op Robben Ford’s Guitair Dojo summer camp.

Op Now staan zes instrumentals en op twee nummers neemt de uit Nashville, Tennessee, afkomstige Kendra Chantelle de vocalen voor haar rekening. Het openingsnummer It don’t mean a thing is lekker funky met fraaie gitaarsolo’s en een ‘lopende’ bas. Na de ingetogen lyrische gitaarballad Marta, gaat het er weer fel aan toe in de funky rocker It’s your groove met vlammende gitaren en een strakke ritmesectie. Lyrisch zijn de gitaren in het lekker bluesy 1968. Zeer fraai is Albatross, de cover van Peter Green uit 1968. McErlaine en Ford steken met hun prachtige gitaarspel de originele versie van Fleetwood Mac hier naar de kroon. Vervolgens verschijnt Kendra Chantelle ten tonele met haar sterke zang in het fel rockende en van spetterende gitaarsolo’s voorziene Better things en de mooie ballad Habit. Het album eindigt weer instrumentaal met de ballad Balnakiel, met opnieuw lyrisch gitaarwerk.

Conclusie: De samenwerking tussen Jeff McErlain en Robben Ford heeft op het album Now tot een heel mooi resultaat geleid. Blijkbaar vinden beide heren dat zelf ook want ze hebben plannen om samen ook op tournee te gaan. Lijkt mij een uitstekend idee.

Tracks:

  1. It don’t mean a thing
  2. Marta
  3. It’s your groove
  4. 1968
  5. Albatross
  6. Better things
  7. Habit
  8. Balnakiel

Line-up

  • Jeff McErlain – gitaar
  • Robben Ford – gitaar
  • Kendra Chantelle – zang
  • Anton Nesbitt – bas
  • Terence Clark – drums
  • Mike Hayes – B-3
1apr/190

Blessuretijd

Het fenomeen blessuretijd deed het afgelopen sportweekend weer van zich spreken. Ajax scoorde in de 96e minuut en FC Utrecht in de 95e minuut. Ajax had de buit toen al binnen maar voor Feyenoord betekende het alweer een nederlaag.

Blessuretijd, eigenlijk moet je spreken van extra speeltijd, houdt de gemoederen bezig. Als sportverslaggever kan ik talloze voorbeelden noemen. Zo herinner me ik uit een heel ver verleden een competitiewedstrijd tussen DONK en ik meen ESTO. De wedstrijd dreigde in een bloedeloze 0-0 te eindigen, maar om allerlei redenen trok de scheidsrechter liefst ruim 10 minuten extra tijd bij. Alsof de spelers daarop hadden gewacht, want er werden in die extra tijd maar liefst 4 doelpunten gescoord. Wel eerlijk verdeeld trouwens.

Zaterdag voorkwam de doelman van Jodan Boys in de blessuretijd met een fraaie redding de gelijkmaker van Zwaluwen en zo konden de Goudse fans even later feest vieren.

Zondag deed ik verslag van de streekderby ONA – RVC ’33, een belangrijke wedstrijd in de onderste regionen van de 2e klasse. Het venijn zat in de staart. ONA dacht tot de 90e minuut de winst binnen te hebben toen de Reeuwijkers de gelijkmaker scoorden. En ver in de blessuretijd wonnen de gasten ook nog door de 2-3 binnen te tikken. Uitzinnige vreugde en intens verdriet en ongeloof streden om voorrang op het veld aan de Walvisstraat.

Scheidsrechters worden weleens verwenst dat ze zoveel tijd bijtrekken, maar dat gebeurt meestal door de verliezende partij. Als een meeslepende wedstrijd meer dan 100 minuten duurt hoor je mij niet klagen, maar bij een slechte wedstrijd smeek ik altijd dat de scheids er geen seconde bijtrekt. Kortom, soms zit het mee, soms zit het tegen. Dus lang leve het fenomeen blessuretijd.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties