The American Country Legends
‘Een moderne Country en West Coast voorstelling die de ware muziekliefhebber natuurlijk niet mag missen’ las ik ergens in een aankondiging van The American Country Legends. En aangezien ik een muziekliefhebber ben spoedde ik mij vrijdagavond 10 maart jl. naar de Goudse Schouwburg. Normaal vinden deze concerten plaats in de kleine zaal, maar deze keer stond deze show in de grote zaal geprogrammeerd. En tot mijn lichte verbazing was de zaal zo te zien vrijwel uitverkocht.
Om klokslag 20.00 uur gingen de lichten uit en zette de band On the road again in. Een lekkere binnenkomer. De toon was meteen gezet. Zangeres Lana Wolf had een prima band tevoorschijn getoverd met Wim van der Vliert (zang, gitaar), Johan Jansen (pedal steel en dobro), Ad Welten (bas, contrabas, zang), Joost van Es (fiddle, mandoline, zang), André Sommer (toetsen), Erik Albers (drums) en de uit Nashville Tennessee afkomstige zangeres Pam MacBeth. Na het openingsnummer van Willie Nelson kreeg het publiek een prachtige versie van Little Feat’s Willin’ voorgeschoteld. Heel mooie zang en Johan Jansen op pedal steel in topvorm. En dat was nog maar het begin van de serie klassiekers. Hey good lookin’ (Hank Williams), de mooie a capella zang in Catfish John (The Grateful Dead), Sweet music man (Kenny Rogers) en ook op de plaat gezet door Waylon Jennings. You’re no good, een nummer 1 hit uit 1975 van Linda Ronstadt. Het mooie If tomorrow never comes van Garth Brooks uit 1989 en in 2002 ook een grote hit van Ronan Keating. Kris Kristofferson ontbrak uiteraard ook niet. In het door hem in 1970 geschreven en door Janis Joplin tot een wereldhit gezongen Me and Bobby McGee mochten de diverse bandleden soleren. Daarna was er een eerbetoon aan Glenn Frey, de vorig jaar overleden zanger-gitarist van The Eagles met Heartache tonight, Lyin’ eyes en Life in the fast lane.
Toen de gordijnen na de pauze weer open gingen waren er de bekende mooie pianotonen van het intro van Desperado te horen. Ook nu kreeg het publiek weer een reeks klassiekers te horen, zoals een zwijmelende versie van Kenny Rogers’ Lucille. De veel te vroeg overleden Patsy Cline werd geëerd met I fall to pieces, Walking after midnight en Crazy. Pat MacBeth vertolkte daarna een huiveringwekkend mooie versie van Jolene van Dolly Parton. Toen was het de beurt aan Joost van Es, die nadat hij zijn mouwen letterlijk had opgestroopt een wervelende bluegrass show weggaf op zijn fiddle. Ik moet toch eens naar de beroemde parelsessies van Joost van Es in de Parel van Zuilen gaan luisteren. Lonely boy van Andrew Gold gezongen door gitarist Wim van der Vliert, door Lana Wolf liefkozend aangekondigd als de Nederlandse Vince Gill. Teach your children van Crosby, Stills, Nash en Young met weer een fantastische pedal steel van Johan Jansen. Van Shania Twain ben ik geen fan, maar haar cover Any man of mine kon mij wel bekoren. Heel mooi was ook het door Lana Wolf, Pam MacBeth en Joost van Es a capella gezongen Amazing grace, dat een blokje gospel inluidde met Will the circle be unbroken en I saw the light.
De toegift was voor het merendeel van het publiek een feest van herkenning met Country roads (John Denver), Blanket on the ground (Billy Joe Spears), Rose garden (Lynn Anderson), Stand by your man (Tammy Wynette) en Thank God I’m a country boy (John Denver). Allemaal grote country hits uit de jaren 70.
Ik denk dat ik namens iedere aanwezige wel kan zeggen dat het optreden van The American Legends in de Goudse Schouwburg een groot succes was.