Gerritschinkel.nl Columns & meer

15jun/160

Spacedust & ocean views – Anders Osborne

 

De Amerikaanse singer-songwriter Anders Osborne is op 4 mei 1966 geboren in Uddevalla (Zweden). Als tiener begon hij gitaar te spelen en luisterde naar platen van Neil Young, Bob Dylan, Jackson Browne en Joni Mitchell. Zijn favoriete zangers waren Van Morrison, Ray Charles en Lowell George. En toen hij Robert Johnson ontdekte viel hij helemaal voor de blues. Osborne ging het huis uit toen hij 16 was en vertrok liftend en muziek makend door Europa, Noord Afrika, het Midden Oosten, Azië en de VS. In 1985 streek hij neer in New Orleans. In 1989 verscheen zijn eerste album Doin’ fine. In de jaren daarna verschenen er regelmatig albums op verschillende labels. Van 2010 tot 2013 werden drie albums en een ep uitgebracht op Alligator Records.

Onlangs verscheen Spacedust & ocean views, het nieuwe album van Anders Osborne. Een album met twaalf door Osborne zelf en soms met anderen geschreven songs. Het album begint heel rustig met het mooie laid back luisterliedje Pontchartrain. Subtiele begeleiding en mooi gezongen, herinneringen oproepend aan Bon Iver en Jackson Browne. Ook Life don’t last that long is een mooi liedje met ingetogen gitaarsolo’s en fijne backing vocals. Lafayette is steviger, lekker uptempo, fellere gitaarsolo’s en uitbundige zang. Dan is het tijd voor de ruim zes minuten durende ballad Cape Cod, met keys en vooral de strijkers. Wind is weer stevig, funky, met strakke drums, zoemende bas, orgel en een mooie gitaarsolo. All there is to know is weer een ballad, met indringende zang van Osborne. Ook Can’t you still hear me is een ballad met orgel, strijkers en een korte bluesy gitaarsolo. De geest van The Holmes Brothers hangt boven de broeierige gospelblues Move back to Mississippi, met een spetterende gitaarsolo van Osborne. Het orgel van John ‘Papa’ Gros is prachtig in de bluesballad Burning up slowly, met weer die gedreven zang van Anders Osborne. Het vrolijke Tchoupitoulas street parade is weer heel iets anders met de blazerssectie en de fluitsolo’s van Rex Gregory. Big talk begint melodieus rockend en eindigt in een ballad met keys. Het nummer doet me in de verte een beetje denken aan Layla van Derek & The Domino’s. De titel van het slotnummer From space dekt de lading helemaal. Soms jazzy gitaarklanken en de gesproken woorden van Anders Osborne en van Ricky Lee Jones.

Conclusie: Ik ben wel gecharmeerd van het album Spacedust & ocean views. Anders Osborne is vooral een goede zanger en met behulp van een aantal voortreffelijke muzikanten is zijn nieuwste album een gevarieerd product geworden, dat zijn weg naar de liefhebbers zeker zal vinden.

Tracks:

  1. Pontchartrain
  2. Life don’t last that long
  3. Lafayette
  4. Cape Cod
  5. Wind
  6. All there is to know
  7. Can’t you still hear me
  8. Move back to Mississippi
  9. Burning up slowly
  10. Tchoupitoulas street parade
  11. Big talk
  12. From space

Line up:

  • Anders Osborne – zang, gitaar, keyboard
  • Carl DuFrene – bas
  • James Singleton – upright bas
  • Brady Blade en Johnny Vidacovic – drums
  • Tony Leone – drums, percussie
  • Scott Medzger en Phil Frank – gitaar
  • Ivan Neville – keyboard, backing vocal
  • John ‘Papa’ Gros – piano, wurlitzer, hammond
  • Rex Gregory – saxofoon, fluit
  • Stevie Blacke – strings
  • Mark McGrain – trombone, flugelhorn
  • Tiffany Lamson – backing vocals