Bart van Loo & Eddy et les Vedettes
Hij is die Vlaming die regelmatig bij Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door opduikt om enthousiast te vertellen over alles wat er zo leuk is aan Frankrijk. Is het geen boek over Napoleon dat probeert hij ons zijn liefde voor het Franse chanson bij te brengen.
Vrijdag 6 november trad de francofiele Bart van Loo op in de Goudse Schouwburg met zijn gloednieuwe theatershow Une belle histoire. Samen met zijn begeleidingsband Eddy & les Vedettes, bestaande uit Frank Mercelis (zang), Bart Oostindie (gitaren), Seba Thomé (bas en contrabas), Jeroen Tilkin (piano en accordeon) en Frank Vanweddingen (drums.
Om 20.00 uur ging het gordijn op en ging de show van start. Het was even schrikken en ik dacht dat ik in een verkeerde voorstelling terecht was gekomen, want het publiek werd verrast met Sultans of swing van Dire Straits. Engels i.p.v. Frans, dat kon toch niet waar zijn. Maar gelukkig hielp van Loo ons spoedig uit de droom. Hij was in zijn jeugd o.a. fan van Dire Straits tot hij Jacques Brel ontdekte. Toen was het hek van de dam en zijn liefde voor het Franse chanson geboren.
De show is een grote nostalgische muzikale reis door het Frankrijk van de jaren 40, 50, 60 en 70 van de vorige eeuw. Om met Charles Aznavour te spreken, het verlangen naar een bad van adolescentie. Van Loo praatte het geheel op humoristische wijze aaneen en vertelde vele anekdotes. Eddy & les Vedettes is een goede band met een uitstekende zanger Frank Mercelis. Bruxelles van Jacques Brel, La mer van Charles Trenet, Non je ne regrette rien van Edith Piaf. Uiteraard een aantal nummers geschreven door het fenomeen Serge Gainsbourg, Poupée de cire, poupée de son het winnende songfestivalnummer in 1965 van France Gall. En natuurlijk Je t’aime moi non plus met de zuchtende Jane Birkin, een nummer uit 1969 dat ook in huize van Loo veel ophef had veroorzaakt.
Johnny Halliday, Boris Vian, Yves Montand, Joe Dassin, Georges Moustaki, Michel Fugain, Nino Ferrer, Charles Aznavour, Michel Delpeche, ja zelfs Les Poppys en Plastic Bertrand, ze kwamen allemaal voorbij. Heerlijke nostalgie. Mijn favorieten Tous les garçons et les filles van Françoise Hardy, Il est cinq heures Paris s’eveille van Jacques Dutronc en Aline van Christophe werden ook vol verve gespeeld. Gilbert Becaud’s Nathalie, over het Rode Plein in Moskou, de Oktoberrevolutie en Café Pushkin, dat toen nog niet eens bestond, maar het rijmde zo lekker.
En wat te denken van het schitterende Comme d’habitude van Claude François. Claude François, die zijn hit vertaald zag worden door Paul Anka in het Engels en onder de titel My way door zo bijna ieder zichzelf respecterende artiest is vertolkt. Van Frank Sinatra tot Herman Brood. François, de man die zo triest door elektrocutie in zijn badkamer om het leven kwam op zaterdag 11 maart 1978. Uitgerekend op de dag van zijn begrafenis lag zijn nieuwe single in de platenwinkels. Als eerbetoon werd Alexandrie, Alexandra mooi vertolkt door Eddy & les Vedettes.
Une belle histoire is een prachtige nostalgische muzikale reis langs de Route de Soleil en andere Franse streken. Een avond in een mooi decor versierd met al die prachtige platenhoezen. Onder daverend applaus namen Bart van Loo & Eddy et les Vedettes afscheid van een publiek dat volop had genoten. En een van hen was ik.
Sportduiken
Op het moment dat oud Donkiaan Sven van Beek zondagmiddag klapwiekend door een laaiend enthousiaste Rotterdamse Kuip rende, was ik in het Groenhovenbad voor het maken van een televisie-item. Een aantal enthousiaste liefhebbers was afgekomen op de jaarlijkse Open Dag van de Goudse Sportduikers. Opleidingscoördinator Frank Brouwer had mij geadviseerd een zwembroek mee te nemen. Toch twijfelde ik of ik zelf een duik zou nemen, maar liet mij overhalen. Participerende journalistiek zullen we maar zeggen. Maar omdat er meer komt kijken dan zo maar plompverloren in het water te springen kreeg ik eerst uitleg over zaken als het doorademen om longdrukschade te voorkomen, het compenseren van de overdruk op de oren (“klaren”) en de communicatie onder water via handsignalen.
Ik kreeg de nodige duikapparatuur omgehangen en was klaar voor mijn eerste introductieduik. Blijkbaar had ik de smaak te pakken want ik ging er als een speer vandoor en brak meteen een baanrecord, hetgeen eigenlijk niet de bedoeling was, want duiken moet je rustig doen. Jeugdige overmoed of beginnersenthousiasme denk ik.
Mijn eerste duik was een leuke ervaring en het was niet zo ingewikkeld als ik vooraf dacht. Ik kreeg al visioenen van een duik in de Reeuwijkse Plassen, de Grevelingen, de Oosterschelde, het Voornse Veer of in meer exotische wateren bij Bonaire, Aruba of in de Rode Zee. Wie weet.