Gerritschinkel.nl Columns & meer

1nov/150

My Darling Clementine

Americana Treasures. Ik kijk bij het uitkomen van het nieuwe programma van de Goudse Schouwburg altijd welke artiesten er onder dezer noemer naar Gouda komen. Dit jaar zijn dat Michael Weston King en Lou Dalgliesh. Michael Weston King is een zeer succesvolle singer-songwriter die tien soloalbums en vier albums met de band The Good Sons op zijn naam heeft staan. Lou Dalgliesh, een gevierde zangeres werkte o.a. samen met Elvis Costello, Bryan Ferry en het Brodsky Quartet. Dit Britse echtpaar vormt het duo My Darling Clementine.

Zaterdagavond 31 oktober was het dus zover. De kleine zaal van de Goudse Schouwburg was niet helemaal uitverkocht, maar dat kon de pret niet drukken. Ik zat helemaal vooraan, stoel 1 rij 1.Toen om half negen de lichten werden gedoofd klonken uit de speakers de stemmen van George Jones en Tammy Wynette. The ceremony, het lied waarin man en vrouw elkaar eeuwige trouwe beloven. Lou en Michael komen het podium op. Lou in een rode jas, een rood hoedje, een broek met wijd uitlopende pijpen en een bloemetjesmotief, een rood handtasje en een bosje rode rozen. Michael met een hoed en een gitaar. Na een simpel hello Gouda, zet Lou haar tasje en de rozen neer. Michael stemt nog even zijn gitaar en ze trappen af met That’s all it took, een George Jones song die door Gram Parsons en Emmylou Harris in 1973 op het album GP zo mooi werd vertolkt. Een fijn begin.

Michael vertelt dat dat George Jones een van de countryartiesten is waardoor hij is beïnvloed. En ook door Tom T. Hall. Diens That’s how I got to Memphis, heet nu Going back to Memphis, een nummer dat op hun eerste album How do you plead? staat. Na een aantal nummers wordt Rob van Duuren op pedalsteel welkom geheten. Voor de pauze wordt nog een aantal nummers van George Jones gespeeld en No matter what Tammy said (I won’t stand by him) een soort parodie op Tammy Wynette’s klassieke tearjerker Stand by your man. En Friday night at the Tulip Hotel dat op het album The other half staat, een samenwerkingsverband tussen My Darling Clementine en de Britse schrijver Mark Billingham.

Na de pauze zet Lou zich achter de vleugel en krijgen we een gloedvolle uitvoering van It’s a good year fort he roses van Elvis Costello te horen. Vervolgens wordt een aantal nummers van hun eerste album en hun nieuwe album The Reconciliation? gespeeld zoals I no longer take pride. En het prachtige Our race is run, een soulnummer in de beste traditie van Dan Penn en Spooner Oldham. Helaas ontbreken de blazers hier die op het album wel aanwezig zijn. Rob van Duuren is goed op dreef in Leave the good book on the shelf, in Departure lounge en de Hank Williams klassieker Your cheatin’heart.

Om even over half elf wordt het laatste nummer ingezet, 100.000 Words. Met een diepe buiging en een Thank you neemt het duo afscheid. Een toegift zit er helaas niet in. Wel heb ik uiteraard de nieuwe cd The Reconciliation? aangeschaft. Een heel mooi album met blazers, violen, piano, elektrische gitaar en drums die het geheel net even een extra touch geven. Desondanks heb ik genoten van een avondje pure countrymuziek van een duo in de beste traditie van George Jones & Tammy Wynette en van Dolly Parton & Porter Wagoner.

Gearchiveerd onder: Concertrecensies Geen reacties