Gerritschinkel.nl Columns & meer

25mrt/120

Die goeie ouwe radio

Het was me het weekendje wel. Hoofdklasser Jodan Boys verraste vriend en vijand en voert nu de ranglijst aan. Het gesprek de dagen daarvoor was het faillissement van Young Boys, de als een komeet omhoog geschoten voetbalclub uit Haarlem die vrijdag neerstortte en uit de competitie werd genomen. Koortsachtig overleg bij de KNVB met als gevolg een ranglijst die er ineens anders uit zag. Mocht Jodan Boys kampioen worden dan hoop ik dat ze niet dezelfde rare streken uit halen als Young Boys. En trainer Rinus Israël kan nu eindelijk ook met pensioen. Een afkoopsom zit er niet voor hem niet in vrees ik.

Dankzij het hogedrukgebied Harry was het aangenaam toeven in mijn tuin zaterdagmiddag. Ik hoefde niet met mijn microfoon de arena in en kon dus lekker in korte broek en een mooi boek luisteren naar Sport Op Zaterdag van radio Gouwestad. Terwijl de stralen van de warme lentezon mijn goddelijke lichaam verwenden, rende ik af en toe naar binnen om te kijken naar het WK afstanden. Ja, terwijl de mussen al bijna van het dak af dreigden te vallen werd in Heerenveen gewoon geschaatst. Ik heb in mijn geheugen zitten spitten, maar ik kan me niet herinneren dat er met zulke buitentemperaturen nog een WK schaatsen is verreden. Bij schaatsen denk je aan kou, ijs en sneeuw, maar dankzij Harry weet ik nu beter.

Ik wil nog even stil staan bij die goeie ouwe radio, het mooiste medium dat er bestaat. Een snel medium hoewel er nu sociale media zijn die sneller zijn. Dat ontdekte ik onlangs toen ik een doelpunt de ether in wilde slingeren, maar tot mijn lichte teleurstelling van de presentator te horen kreeg dat een snelle twitteraar me al voor was geweest. Maar ik troostte me met de gedachte dat ik over meer dan 140 tekens beschik. Bovendien is een tweet over het algemeen een koude mededeling en ontbreekt veelal de sfeer. Het is niet voor niets dat het radioprogramma Langs de Lijn afgelopen zondag zijn 10.000e uitzending beleefde. Ondanks de toenemende concurrentie van o.a. de televisie weet dit fenomeen toch wekelijks een half miljoen luisteraars te boeien. Als ik zelf zondagmiddag langs de lijn zit kan ik Langs de Lijn niet beluisteren, maar ik herinner me nog als de dag van gisteren zondag 29 april 2007. De laatste competitieronde in de Eredivisie en er waren nog 3 kampioenskandidaten. Ik deed zelf verslag van een wedstrijd van Gouda en regelmatig onttrokken spelers zich aan het spel om bij mij te informeren hoe het bij Ajax, PSV en AZ stond. Goed dat er radio was.

Die goeie ouwe radio, ik blijf er altijd fan van.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
20mrt/120

Voetbalpraat

Het barst van de sportprogramma’s op tv. In de oertijd had je alleen Sport in Beeld, nu al jaren bekend als Studio Sport. Maar tegenwoordig heeft iedere zichzelf respecterende omroep een sportprogramma. Via betaalzenders kun je zoveel voetbalwedstrijden zien dat je er vierkante ogen van krijgt.

Maar behalve een overvloed aan sport op tv is wordt er de laatste jaren ook een diarree van programma’s over ons uitgestort waarin alleen gepraat wordt over sport en vooral over voetbal. Op zondagavond worden de wedstrijden van het weekend doorgenomen door een aantal op leeftijd zijnde mannen, onder leiding van Jack van Gelder. En het meest spraakmakende praatprogramma op tv is natuurlijk Voetbal International met Johan Derksen, Wilfred Genee, René van der Gijp en wisselende gasten.

Maandagavond was ik met SV Gouda te gast bij VI in Hilversum. Na ondertekening van een formulier werden we naar de zaal geleid. De regisseur van dienst zei wat we niet mochten en leerde ons daarna hoe en wanneer we geacht werden te klappen. Onder begeleiding van Danny Vera en zijn band kwamen de vier hoofdspelers het “veld” op. Hans Kraay jr. werd gekieteld want hij had met SVZW Spakenburg verslagen. Vervolgens kwam iedereen aan de beurt. Improvisatie was volgens mij niet aan de orde, de rollen waren van te voren duidelijk afgesproken. Deze keer geen uitglijder van Derksen hoewelToivonen een klein NSB-ertje werd genoemd. Steve McClaren, enkele weken geleden als de verlosser van FC Twente begroet, werd nu tot de grond toe afgebrand. Hanssie mocht zijn overbekende act van jasje weggooien weer demonstreren. Cocu had niets te zeggen en niemand begreep eigenlijk waarom Fred Rutten als een soort melaatse was weggestuurd. Alles kwam weer voorbij, van het wekelijkse Manolevje tot Jomanda, het groezelige vrouwtje in die blauwe jurk

Jammer alleen van die hinderlijke onderbrekingen. Maar voor niets gaat de zon op, er moet wel geld worden verdiend. Bovendien kregen de dames nu de tijd om Jupiler biertjes te tappen. En voordat Danny Vera weer aftrapte kregen we de laatste kans om nog even snel naar het toilet te gaan.

Om 22.00 uur stipt was het afgelopen. Genee en van der Gijp waren er als een haas vandoor gegaan. Hanssie Hanssie poseerde als een volleerde filmster met zijn fans. Ook Derksen liet zich na afloop van zijn vrolijke kant zien. Ook hij nam de tijd voor foto’s en om even te keuvelen over het Goudse voetbal. Hans en Johan weten hoe het hoort.

Voetbalpraat op tv, het blijft gebakken lucht. De ene keer halleluja en de andere keer brandhout. Derksen zei het treffend: “Als je zo vaak op televisie bent word je niet meer serieus genomen”. Toch was het een leuke avond.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
14mrt/120

Trailhead – Bodies in the basement

Ik kreeg onlangs een cd in mijn handen geduwd van een zekere Tobias Panwitz. Nooit van gehoord, maar degene van wie ik hem kreeg weet waar ze over praat, dus ik was benieuwd. Op de hoes zit een man met een gitaar voor een oud gebouw dat zijn beste tijd zo te zien heeft gehad.

De cd “Bodies in the basement” van Trailhead in de speler gedaan en de eerste krakende tonen kwamen uit de speakers. Het korte openingsnummer Ladybird, klonk als een oude krakende grammofoonplaat. Ik wist even niet wat ik er van moest denken, maar gaandeweg werd ik enthousiast. De Berlijnse singer songwriter Tobias Panwitz, verraste me met zijn begeleiders op lekker klinkende americana. Panwitz is een goede zanger (“Catch you” is prachtig gezongen) en een multi-instrumentalist, want hij speelt niet alleen gitaar, maar ook ukelele, mandoline en piano. Hij wordt op de 13 nummers tellende cd begeleid door bassist Paul Keeves terwijl Fred Sunesen en Leonardo von Papp de drumpartijen voor hun rekening nemen. Gastrollen zijn er weggelegd voor Sean Moore op banjo en mandoline in “Yours and mine” en voor Juan Duran op elektrische gitaar in het titelnummer “Bodies in the basement”.  Een van de hoogtepunten is wat mij betreft “Sun upon my neck”, met mooie backing vocals van Karolina Kuszyk. En “Ride”, met een Johnny Cash achtig intro, zou zo een hit kunnen worden. In het lekker rockende “To the sea” komt even een mondharmonica om de hoek kijken en dan is de geest van Bob Dylan ook aanwezig.

Trailhead heeft met “Bodies in the basement” een lekker in het gehoor liggend en bij vlagen zeer melodieus americana album afgeleverd. De 13 nummers zijn allemaal eigen composities. Liefhebbers van Tom Petty, Crowded House, Jackson Browne, Neil Young en van westcoastmusic uit de 70-jaren van de vorige eeuw kan ik het album absoluut aanraden.   

Tracks:

  1. Ladybird
  2. Down the drain
  3. Bodies in the basement
  4. Catch you
  5. Emmanuelle Beart
  6. Ride
  7. To the sea
  8. Moon overhead
  9. Yours and mine
  10. In this place
  11. Sun upon my neck
  12. Something’s always coming up
  13. Maps and charts
Gearchiveerd onder: cd-recensies Geen reacties
14mrt/120

Morgan Davis – Drive my blues away

De uit Detroit afkomstige en al sinds 1968 in Canada wonende Morgan Davis heeft onlangs een nieuwe cd het licht laten zien. Zijn 9e sinds zijn debuutalbum “Ready to play” uit 1982.

En om maar meteen met de deur in huis te vallen, zijn nieuwe album, getiteld “Drive my blues away”, is een lekker authentieke cd. Geen krachtpatserij, maar gewoon een album met vooral relaxte blues. Op de meeste nummers is slechts de gitaar en de stem van Davis te horen. Het begint al meteen met het J.J. Cale achtige “Sure as you live”. Vervolgens “ Thank you Mr. Reed”, een pure ode aan Jimmy Reed, met Seymour Townes op mondharmonica. Het album bevat behalve eigen composities covers van Lightnin’ Hopkins , Rice Miller, Robert Johnson en Skip James. “Look down the road” van Skip James duurt slechts 2 minuten, veel te kort, maar is wat mij betreft een van de mooiste nummers van de cd. Op “Happy song” wordt Davis begeleid door Colin Linden op slidegitaar. Het album wordt besloten met een broeiende versie van Robert Johnson’s “Ramblin’ on my mind”. Een klassieke afsluiter.

Eindconclusie: “Drive my blues away” is een lekkere cd met veelal relaxte en traditionele bluesnummers, met country en folk invloeden, die lekker weg luisteren. Liefhebbers van klassieke bluesmannen als Lightnin’ Hopkins, Snooky Prior, Bukka White en Robert Johnson zullen vast van dit album houden. Ik weet zeker dat ik dit album nog regelmatig zal opzetten. En nu maar hopen dat het niet te lang duurt voor hij zijn 10e album gaat opnemen.

Tracks:

  1. Sure as you live
  2. Thank you Mr. Reed
  3. Anticipation
  4. When you got a good friend
  5. Arléne
  6. The money men
  7. Dissatisfied
  8. Re-break my heart
  9. Love puzzle
  10. Look down the road
  11. Drive my blues away
  12. Happy song
  13. Ramblin’ on my mind
Gearchiveerd onder: cd-recensies Geen reacties
12mrt/120

De man en zijn fiets

Het geroezemoes in de volle zaal verstomde. Het licht ging uit en op het nog spaarzaam verlichte podium stond een naakte man doodstil met zijn rug naar het publiek toe. De drums roffelden zachtjes, de gitaar tokkelde, de bas trilde en zoemde. De glimmende rode racefiets van het merk Fausto Coppi stond werkeloos en vol verlangen te wachten op zijn coureur. Plotseling vertoonde de naakte man met het losse wiel in de hand tekenen van leven en hij zoog het publiek op indringende wijze mee in wat een spetterende avond zou worden.

De broek werd plotseling omhoog getrokken. De naakte man was niet helemaal naakt meer. De band ging helemaal los en het daverende wielerfeest in de Goudse Schouwburg was begonnen. Wielerfanaat Wilfried de Jong en het trio Ocobar zetten de volle zaal met wielerliefhebbers in vuur in vlam. Schitterende wielerverhalen werden de zaal ingespuwd. Het Vlaamse gehucht Munkzwalm werd aan de vergetelheid ontrukt. In het losstaande bouwsel met de naam Café Taxi bekeek de Hollandse wielerliefhebber de meute die naar dit onherbergzame oord was gekomen voor Vlaanderen’s Mooiste. De waardin glimlachte haar vriendelijkste glimlach. De bierpomp maakte op dit vroege tijdstip al overuren. Het Mariabeeld huilde. In de verte kwam het peloton aangeraasd om na enkele minuten  Munkzwalm weer in de anonimiteit terug te duwen. “That’s where you do it for” zou Lieuwe Westra in zijn steenkolenengels na zijn ritwinst in Parijs-Nice zeggen.

Eddy Merckx, Lance Armstrong, Fausto Coppi, Marco Pantani, ze kwamen allemaal langs. Vooral de ode aan Pantani, het Olifantje, deed me de rillingen over het lijf lopen. Ademloos luisterde de zaal naar het verhaal waarin De Jong door oud tourwinnaar Jan Janssen totaal de vernieling werd ingereden. Gelukkig was er na afloop van de afstraffing de maaltijd met de vers gestoken asperges met ei en hesp van Cora Janssen.

Het grote scherm vertoonde nu de mistige contouren van de Mont Ventoux, de berg waar Tom Simpson op 13 juli 1967 de dood vond. Onze held Wilfried had zichzelf getrakteerd op een enkeltje Mont Ventoux. Je word tenslotte maar één keer 50 jaar. Zoonlief filmde de heldentocht die bijna ook nog in het ravijn eindigde.

Ik had het boek met wielerverhalen meegenomen naar de Schouwburg in de hoop een handtekening te krijgen. Het wachten duurde lang. Ik was even bang dat de auteur stiekem via de achterdeur naar Rotterdam was teruggereisd. Gelukkig werd het wachten veraangenaamd met een Westmalle Tripel. Daar kwam de man aan, nu zonder fiets. Vriendelijk schreef hij bijna een nieuw verhaal in mijn boek. Ik borg het boek meteen weer trots op. Nu was het wielerseizoen pas echt begonnen.

Gearchiveerd onder: Geen categorie Geen reacties
5mrt/120

Paulien

Je hebt voetbalwedstrijden en je hebt voetbalwedstrijden. Soms gebeurt er weinig, soms helemaal niets. Vorige week zondag was ik bij Olympia – HMSH. Ik, en met mij veel supporters waren getuige van een draak van een wedstrijd. Wat een waardeloze pot voetbal zeg. Maar ik ben niet voor één gat te vangen, dus vol goede moed toog ik zondag weer naar Olympia. Hopelijk had trainer Frank Kooijman zijn discipelen op scherp gezet, want twee keer achtereen een wanprestatie leveren kan absoluut niet. De wedstrijd tegen Wilhelmus liet ook geen hoogstand voetbal zien, maar de spanning en de sensatie vergoedden veel, zo niet alles. De sensatie zat in de staart van de wedstrijd. De scheidsrechter liet ruim een kwartier extra voetballen en toen Olympia ver in die extra speeltijd de winst via een penalty toch naar zich toe leek te trekken, presteerden de gasten uit Voorburg het, toen het al bijna maandagmorgen was, alsnog om via een strafschop een gelijkspel uit het hete vuur te slepen. Je moet het gezien hebben om te geloven. Alfred Hitchcock is niet dood, hij leeft. Hij woont gewoon in Gouda, aan de Bodegraafsestraatweg nummer 52.  “Ik had beter na 90 minuten bij 1-1 kunnen stoppen” mompelde de scheidsrechter na afloop toen hij een lekker broodje bal verorberde. Ja, dat dacht ik ook, maar achteraf kijk je een koe in zijn derrière.

Over stoppen gesproken. Een van de grootste sportvrouwen van Gouda maakte zondag in tranen bekend dat ze stopte met schaatsen. “Het is gewoon klaar” aldus Paulien van Deutekom. “Ik had graag gewild dat het goed ging, maar helaas, de topsport is voor mij gedaan” aldus een geëmotioneerde schaatsster. Een goede en vooral moedige beslissing. Het was de laatste tijd niet meer je van het met Paulien. Met de moed der wanhoop en tegen beter weten in ploeterde zij voort. Ik mag ze wel die sporters die tegenslagen niet uit de weg gaan en proberen terug te komen. Maar tegen windmolens valt nu eenmaal niet te vechten. Ze had natuurlijk voor België kunnen gaan rijden. Dan had ze nog jaren vooruit gekund. Maar dat vind ik een schijnoplossing.

Aan iedere carrière komt een eind, ook aan die van Paulien van Deutekom. Wat een successen heeft deze sportvrouw behaald. Op 14 maart is het precies 4 jaar geleden dat zij gehuldigd werd. Op het bordes van het Goudse stadhuis. Een trotse burgemeester Cornelis benoemde haar tot ambassadeur van Gouda. Ik kon mijn tranen toen ook nauwelijks bedwingen, sentimentele gek die ik ben. Ik denk nog met weemoed terug aan dat prachtige podium bij het WK allround van 2008. Wereldkampioene Paulien van Deutekom, geflankeerd door Ireen Wüst en Kristina Groves.

Paulien bedankt.

Gearchiveerd onder: Geen categorie Geen reacties