Anticlimax
Van climax naar anticlimax. Dit was zondag het motto bij de voetbalwedstrijden Feyenoord – PSV en Ajax – NEC. Had PSV de laatste maanden een superieure voorsprong zien verdampen, nu waren de zenuwen bij Ajax terug. De aartsrivaal uit Rotterdam had zondag hun eeuwige rivaal uit Amsterdam het kampioenschap kunnen bezorgen. En de middag begon voortvarend voor de Amsterdamse fans die juichten toen in Rotterdam 2-0 op het scorebord kwam. Dat PSV uiteindelijk in extremis toch met 2-3 won was een tegenvaller. Maar ach, even winnen van NEC en de voorsprong van vier punten zou in tact blijven. Maar Hitchcock was snel doorgereisd van De Kuip naar De Arena. De koploper werd kansloos met 0-3 aan de kant gezet. De eerdere Amsterdamse vreugde veranderde in een regelrecht drama. Nog maar 1 punt! In de lichtstad Eindhoven zag men ineens het licht weer.
Ook bij de Goudse voetbalclubs neemt sinds zaterdag de spanning enorm toe. Vooral in de 1e klasse C is de spanning te snijden. Jodan Boys zit in een productieve periode en veroverde opnieuw de koppositie. Ik zeg opnieuw, want dat is al eerder gebeurd, en toen duikelde het team van Mark Evers die week daarop weer van de Olympus. De Goudse trainer haalde dit feit na afloop van de wedstrijd nog maar eens aan. Nog twee finales.
Olympia ligt nog steeds duidelijk op koers voor terugkeer naar de 2e klasse. Of dat rechtstreeks gaat gebeuren valt te betwijfelen. Ook hier kan de anti climax toeslaan bij UVS, maar ‘normaal’ gesproken gaat Olympia de nacompetitie in.
DONK bevindt zich sinds zaterdag in de bedreigde zone. De verschillen in de tweede klasse C zijn zo klein dat een puntje nauwelijks wat oplevert. Maar het gaat nog steeds om het maken van doelpunten en dat de paal een treffer meerdere keren in de weg staat, ja dat is domme pech. Je moet jezelf wel belonen.
In de vierde klasse B heeft ONA zijn pijlen gericht op de 3e periode. Ik durf zelf niets zinnigs over de afloop te zeggen. We gaan het zien.
OOGSTMAAND
Augustus is de oogstmaand, de maand waarin van oudsher geoogst wordt. Komkommers, aubergines, courgettes, aardbeien, blauwe bessen, kersen, bramen, perziken, vijgen en kruisbessen Heerlijk allemaal.
Maar ik durf te beweren dat voor veel amateursporten mei als de oogstmaand wordt gezien. Neem de voetballers. De meesten zijn een aantal weken vrij geweest, maar zijn afgelopen weekend begonnen aan de laatste loodjes en op 24 mei zit de reguliere competitie er op. Voor de meeste teams zit het seizoen er dan op. De winnaars gaan het kampioensfeest vieren, en de verliezers doen een stapje terug. Dan zijn er nog de clubs die via de geliefde maar ook gehate promotie-degradatiewedstrijden een stapje hogerop proberen te komen of die uiteindelijk toch het loodje moeten leggen en afdalen naar een lager niveau.
Als we met nog drie wedstrijden te gaan naar de situatie van de Goudse voetbalclubs kijken, dan zien we dat Jodan Boys op 24 mei klaar hoopt te zijn en volgend jaar weer vierde divisionist is. En anders dan maar de 2e periodetitel verzilveren.
Derdeklasser Olympia zit bijna in het zelfde schuitje als Jodan Boys, hoewel ik denk dat de titel er niet in zit en dat ze via het verzilveren van de 2e periodetitel promotie moeten afdwingen.
Voor tweedeklasser DONK is het wennen dat er dit seizoen geen promotiewedstrijden inzitten. Het zal nog een hele opgave worden om het nacompetitie te ontlopen.
Op vierdeklasser ONA is geen peil te trekken. Het kampioenschap was te snel uit zicht en op een gegeven moment keek men zelfs enigszins bevreesd naar beneden. Maar de strijd om de 3e periodetitel is weer helemaal open. Als Blijdorp en Be Fair vechten om dat 3e been, loopt ONA er misschien wel mee heen. Bij het waterpolo is al een begin gemaakt met de oogst. De vrouwen van GZCDONK lieten dit weekend in de kwartfinales om het landskampioenschap PSV twee keer kansloos en zijn nu halve finalist. Voor de Goudse waterpolomannen, die na het winnen van de Challenger Cup, afgelopen weekend nog ‘even’ twee inhaalwedstrijden wonnen, beginnen de play-offs a.s. weekend
De Challenger Cup
“RFC Gouda schrijft geschiedenis”. Dit was de titel van mijn sportcolumn van 16 april jl. De Goudse rugbyclub was twee keer achtereen kampioen geworden en zorgde voor een primeur door voor het eerst in hun bijna 40-jarig bestaan te promoveren naar de 1e klasse. Op zondag 13 april 2025 was geschiedenis geschreven.
Nog geen twee weken later herhaalt de geschiedenis zich. ‘L’histoire se répète, history repeats itself’. Een oeroude spreuk waarvan de auteur niet bekend is, maar schijnt voor het eerst uitgesproken te zijn door de Griekse historicus Thycydides in 400 v.C. Hoe dan ook, en of de geschiedenis zich herhaalt of niet, op zaterdag 26 april 2025 werd opnieuw geschiedenis geschreven. Nu door de waterpolomannen van GZCDONK.
De erelijst van de Goudse waterpoloërs is indrukwekkend. Sinds de fusie van GZC en DONK op 1 juli 2003 werden de mannen vijf keer landskampioen en wonnen vijf keer de KNZB beker en zijn de huidige bekerhouder. Wat wil je nog meer zou je haast denken. Nou b.v. een Europese prijs, want die ontbreekt nog in de prijzenkast. Tot afgelopen zaterdag dus, want die open plaats is nu ook ingevuld. De Challenger Cup staat trots te pronken.
Zaterdag 26 april 2025. Nederland kleurt oranje vanwege Koningsdag. In Doetinchem gaat het oerend hard en op de Oranjeboulevard op de Raam kun je over de hoofden lopen. Maar de ‘place to be’ was zaterdag het Groenhovenbad. Een afgeladen en vrijwel uitverkocht zwembad, zinderend van de spanning. Supporters lieten met toeters, trommels en vlaggen van zich horen. De spanning was vanaf het begin te snijden en het kon niet anders of Alfred Hitchcock had het scenario geschreven. Het beslissende doelpunt viel in de allerlaatste seconde. De Litouwers van EVK Zaibas dropen teleurgesteld af en het Goudse feest barstte los.
De mannen van GZCDONK hebben geschiedenis geschreven. Even nagenieten, maar zaterdag staat de eredivisietopper tegen UZSC op het programma. Een nieuwe uitdaging voor de Goudse mannen om na twee jaar weer de landstitel binnen te slepen. Zal lastig worden, maar ook bij waterpolo is de bal rond.
Samantha Fish – Paper doll
Samantha Fish is een op 30 januari 1989 in Kansas City, Missouri, geboren singer-songwriter-gitariste. Samantha Fish is als drummer begonnen, maar op haar 15e stapt ze over op de gitaar. De eerste muziek die ze hoort is van Bonnie Raitt en Stevie Ray Vaughan en later van Tom Petty en The Rolling Stones. Ze noemt het album Sticky fingers van The Stones als een vroege invloed. Fish gaat in die tijd regelmatig naar de Knuckleheads Saloon in Kansas City, waar veel bluesartiesten optreden.
In 2009 verschijnt het album Live bait van The Samantha Fish Blues Band. Met deze band toert Fish door de VS en Europa. In de loop van de jaren komen er regelmatige nieuwe (solo) albums van Samantha Fish uit. Voor het album Death wish blues uit 2023 ontvangt ze een Grammy nominatie. Op 21 juli 2024 is ze in Ridgedale, Missouri, openingsact voor The Rolling Stones tijdens hun Hackney Diamonds Tour.
Deze maand verscheen Paper doll, het nieuwe album van Samantha Fish. Het album is opgenomen in The Orb in Austin en Savannah Studios in Los Angeles. Het is het eerste album dat Fish opneemt met haar tourband. Paper doll is geproduceerd door Bobby Harlow, die in 2017 ook het album Chills & fever produceerde.
Het album opent opwindend met de ruige gitaarrocker I’m done runnin’. Een strakke ritmesectie, golven keys, verschroeiende gitaarsolo’s en uitbundige zang zijn de ingrediënten van de heavy bluesrocker Can’t ya handle the heat? In het hevig rockende Lose you tovert Samantha Fish weer een vlammende solo uit haar elektrische gitaar. Fraai zijn de harmonieen naast de spetterende gitaarsolo’s in de soulvolle ballad Sweet southern sounds. Off in het blues is een mooi gezongen vrij ingetogen ballad met surf-gitaar licks. Passievol is de zang in de dromerige, psychedelische bluesballad Fortune teller. Het nummer explodeert halverwege in een ruige uptempo gitaarrocker om aan het einde weer in tempo te zakken. Mick Collins, zanger van The Gories en Dirtboms, Amerikaanse punkbands uit Detroit, is gastvocalist in Rusty razor. Een stevig punkie nummer met vlammende gitaarsolo’s, een strakke ritmesectie en uitbundige, soms enigszins schreeuwerige zang van Fish. Het titelnummer Paper doll was het eerste nummer dat Fish voor dit album schreef. Een rauw rebels soort feministisch lied. Het album eindigt melodieus met Don’t say it. Mooie harmonieen en Fish gooit er ook nog een gierende gitaarsolo uit.
Conclusie: Paper doll is een dynamisch en energiek (blues) rock album.
Tracks cd:
- I’m done runnin’
- Can’t ya handle the heat?
- Lose you
- Sweet southern sounds
- Off in the blues
- Fortune teller
- Rusty Razor (feat. Mick Collins)
- Paper doll
- Don’t say it
Line-up:
- Samantha Fish – zang, elektrische en akoestische gitaar
- Ron Johnson – bas
- Jamie Douglass – drums
- Mickey Finn – Hammond, Rhodes, Wurlitzer, akoestische piano
- D. Scaife, elektrische piano, backing vocals
- Gabbi Beauvais, Keo – backing vocals
- Bobby Harlow - tamboerijn
Tijdstraffen
Fahim Musaui zorgde paaszaterdag voor een primeur. Hij heeft de twijfelachtige eer de eerste speler van Jodan Boys te zijn die na het krijgen van een gele kaart een tijdstraf kreeg. Tien minuten niet aan het spel deelnemen en vanaf de zijlijn op een stoeltje toekijken. Veel toeschouwers waren volgens mij nog niet allemaal op de hoogte van deze nieuwe spelregel en eerlijk gezegd ging er ook bij mij ook pas een lampje branden toen de speaker voorafgaand aan de wedstrijd iedereen op deze regel attent maakte.
Bij sporten als handbal, waterpolo en hockey zijn tijdstraffen al jaren gebruikelijk, maar deze worden nu ook als proef vanaf de 8e finales ingevoerd bij het bekervoetbal. Vraag is wie in de gaten houdt wanneer de (netto) tijdstraf er op zit. Ik neem aan de scheidsrechter. Nu werd er zaterdag bij de wedstrijd Capelle – Jodan Boys door scheidsrechter Ramon Westhoff slechts één gele kaart uitgedeeld, dus was het allemaal goed te overzien. Maar ik ken ook scheidsrechters die te pas, maar vooral ook te onpas, gele kaarten geven. Stel je voor dat een team binnen tien minuten drie of meer gele kaarten krijgt, sta je als team ineens met acht man. Krijgt een speler een tweede gele kaart, dan is het voor hem einde oefening, maar mag eventueel wel worden vervangen. Speciale regels zijn er verder ook o.a. nog voor de doelman, de aanvoerder en in het geval er na de reguliere speeltijd strafschoppen moeten worden genomen. Heeft een team op een gegeven moment nog maar 7 spelers in het veld staan, dan wordt de wedstrijd gestaakt.
Ik ben reuze benieuwd wat de effecten van de proef met tijdstraffen in het voetbal zullen zijn. “Sta je met een man minder, dan moet je niet gek opkijken dat je gaat tijdrekken”, hoorde ik van een trainer. Voor de trainers, supporters, de speaker en de verslaggevers wordt het er allemaal niet overzichtelijker op.
Voor Jodan Boys werd paaszaterdag geen feestdag. Geen deelname aan het grote KNVB bekertoernooi. Eventuele bussen naar Deventer en Arnhem hoeven helaas niet te worden besteld.
Moses Patrou – Confession of a fool
Moses Patrou is een Amerikaanse in Nashville, Tennessee, geboren singer-songwriter-multi-instrumentalist die al een tijdje actief is in de muziekscene van New York City. Patrou combineert zijn warme baritonstem met zijn Hammond-orgelspel, waarmee hij blues, soul, country en jazz naadloos combineert en creëert hiermee een sfeer die we kennen van o.a. steden als Memphis en New Orleans. Zijn zangstijl wordt wel vergeleken met die van Bill Withers. Hij heeft op podia gespeeld met o.a. Levon Helm, Boz Scaggs en Gregg Allman en op diverse jazzfestivals in de VS en in Europa gestaan. Zijn debuutalbum Introducing Moses Patrou komt in 2007 uit, in 2013 gevolgd door Can’t stop vol. 1. Vorige maand verscheen er na twaalf jaar weer een nieuw album van Moses Patrou, Confession of a fool, een album met dertien nieuwe door Patrou geschreven songs.
De mooie baritonstem van Patrou is meteen al te horen in het openingsnummer Look what love can do. Funky soul, golven Hammond, een lekkere gitaarsolo en vocale assistentie van Nicky Richards. De soul blijft er van af druipen in Willing to change, met de fantastische blazers, en vooral de zeer fraaie saxsolo van Al Falaschi. Het tempo gaat omhoog in het door een strakke ritmesectie gedreven en swingend 7 Days and counting. De titelsong Confession of a fool is een emotionele soulballad met backing vocals, Hammond, Rhodes en slide. Prominent is het drumwerk, naast die uitstekende blazerssectie in het funky bluesy That ain’t love. Run away is een langere ballad met George Laks op Hammond en piano en Eric Finland op Wurlitzer, gevolgd door Lyin’ to yourself, ‘luie’ soul met een gruizige gitaarsolo van Xavier Lynn. De fameuze blazers verfraaien het sterk gezongen met een soulsaus overgoten Who’s it gonna be. De schitterende ballad I know you ain’t mine doet me sterk denken aan I’ve been loving you too long van Otis Redding. Wervelend zijn de Hammondsolo’s in het swingende Better get it right. De blazers zijn weer top, met een glansrol voor Todd Horton en zijn trompetsolo in het funky Land of the groove. In de ingetogen ballad Ain’t it easy to see is het fijn luisteren naar de pedal steel van Rich Hinman en de harmonieen van Nicky Richards. Fijn is het akoestische gitaarwerk in het slotnummer She’s got other plans, met cajun-invloeden die je in de sferen van New Orleans brengen.
Conclusie: Confession of a fool is een zeer smaakvol album.
Tracks cd:
- Look what love can do
- Willing to change
- 7 Days and counting
- Confession of a fool
- That ain’t love
- Run away
- Lyin’ to yourself
- Who’s it gonna be?
- I know you ain’t mine
- Better get it right
- Land of the good groove
- Ain’t it easy to see
- She’s got other plans
Line-up:
- Moses Patrou – zang (track 1,2,3,5,6,7,8,9,10), elektrische gitaar (track 1,2,9,13), bas (track 12), piano (track 3), Rhodes Wurlitzer, clavinet (track 1,2,4,5,7,8,9,11), Hammond (track 1,2,3,5,7,8,9,10), drums (track 7,11), percussie (track 1,2,3,4,5,6,7,8,10,11), backing vocals (track 3,6)
- Luca Benedetti – elektrische en akoestische gitaar (track 2,3,4,5,6,7,8,13)
- Ed Cherry – elektrische en akoestische gitaar (track 1,3,8,9,10)
- Xavier Lynn – elektrische en akoestische gitaar (track 7,11)
- Avi Bortnik – elektrische en akoestische gitaar (track 12)
- Rich Hinman – pedal steel (track 12)
- Tony Scherr – slide (track 4)
- Will Bernard – elektrische en akoestische gitaar (track 6)
- Tony Scherr – bas (track 1,2,3,4,5,6,8,9,10,11)
- Derek Nevergelt – drums en bas (track 7)
- George Laks – piano (track 6), Hammond (track 6)
- Eric Finland – Rhodes , Wurlitzer, clavinet (track 6)
- Ricky Peterson – Hammond (track 4)
- Diego Voglino – drums (track 1,2,3,4,5,6,8,9,10,12,13), box drum & tamboerijn (track 13)
- Nicky Richards – backing vocals (track 1,2,3,5,6,7,12)
- Leah Siegel – backing vocals (track 2,4,6,7,9)
- Hope Debates – backing vocals (track 4,8,9,)
- Amanda Khiri – backing vocals (track 4,8,9,)
- Al Falaschi – backing vocals (track 12), saxofoon (track 2,5,8,11)
- Courtney Larsen – trombone (track 2,5,8,11)
- Jim Doherty – trompet (track 2,5,8,11)
- Todd Horton – trompet (track 11)
Dawn Brothers – Cry alone
Dawn Brothers is een in 2015 opgerichte Rotterdamse band. De vier leden van de band waren voor die tijd al bekende gezichten in de muziekscene van Rotterdam en Dordrecht. Na het uiteenvallen van de bands waarin ze spelen besluiten ze in 2015 samen een groep op te richten. De naam van de nieuwe band is Bolt & The Swamp People, een naam die in 2017 wordt veranderd in Dawn Brothers. De muziek van Dawn Brothers is volgens hun bio een botsing van klanken en stijlen, waarbij rock, folk, blues en soul worden gemixt en geroerd tot een onweerstaanbare cocktail. In 2017 verschijnt hun platendebuut Stayin’ out late, een album dat is opgenomen in de studio van DeWolff aan de Oudegracht in Utrecht. Als gitarist-zanger Bas van Holt en zanger-gitarist Pablo van der Poel van DeWolff tot de ontdekking komen dat ze allebei een grote voorliefde hebben voor oude soul en R&B besluiten, beide bands samen een album op te nemen. Dit zeer goed ontvangen album, Double Cream, wordt in 2022 uitgebracht. Het album wordt ook genomineerd voor een Edison. In de jaren sinds hun debuutalbum in 2017 toeren de Dawn Brothers volop, spelen op North Sea Jazz en Nashville ’s Americanafest en verzorgen het voorprogramma van The Black Keys en Golden Earring.
Vorige maand verscheen Cry alone, het nieuwe en 6e studioalbum van Dawn Brothers. Het album is weer opgenomen in de Electric Monkey Studio in Amsterdam met Paul Willemsen ook nu weer als producer, die ook nieuwe technieken uitprobeerde.
Do me wrong is de soulvolle funky opener met jazzy toetsenwerk en fraaie gitaarlicks. Invloeden van Tom Petty hoor ik in het uptempo Can’t let you in, can’t let you out. Fraai toetsenwerk, mooie meerstemmige zang en helder gitaarwerk. Naast het prominente drumwerk valt het (surf) gitaarwerk op in het heerlijke meanderende door stevige intermezzo’s afgewisselde I will never hold you heart again. Het melodieuze I cry alone heeft een strakke ritmesectie en percussie. In de stamper Seven year itch zitten invloeden van The Band maar het heeft tevens een 10 CC gehalte. Psychedelische elementen zijn er in de ‘donkere’ ballad Don’t you weep. Drum, bas en toetsen leggen de basis voor de uptempo rocker Let it bleed. Een andere stijl heeft Live a little. Lui, groovy, jazzy toetsenwerk en verder sterk geïnstrumenteerd. De ritmesectie legt weer de basis in het rockende Jack of all trades. In het dampende Humble call zitten gierende toetsen, een vlammende gitaarsolo en wederom de sterke ritmesectie. In het soulvolle You know why is de meerstemmige zang een lust voor het oor. Het album wordt met I don’t think I’ve ever really had it sterk afgesloten. Afwisselend qua tempo, heerlijke bastonen en een gruizige gitaarsolo.
Conclusie: Plak de stickers fris, zonder opsmuk, eerlijk, rauw en energiek op de hoes van Cry alone en je weet dat je naar een uitstekend en gevarieerd album gaat luisteren.
Tracks cd:
- Do me wrong
- Can’t let you in, can’t let you out
- I will never hold your heart again
- I cry alone
- Seven year itch
- Don’t you weep
- Let it bleed
- Live a little
- Jack of all trades
- Humble call
- You know why
- I don’t think I’ve ever really had it
Line-up:
- Bas van Holt – gitaar, zang
- Rowan de Vos – toetsen, zang
- Tammo Deuling – bas, zang
- Rafael Schwiddessen – drums
RFC Gouda schrijft geschiedenis
“Gerrit besef je dat je vanmiddag getuige bent geweest van een historisch moment”. Emotionele woorden van Patrick van den Bovenkamp. Ik kon het alleen maar volmondig met de oud-voorzitter van RFC Gouda eens zijn. En met mij waren ook honderden enthousiaste toeschouwers getuige van dit historische moment, al zal misschien niet iedereen beseft hebben dat de Goudse Rugbyclub geschiedenis had geschreven.
RFC Gouda schreef op zondagmiddag 13 april 2025 inderdaad geschiedenis. Op zondag 21 april 2024 versloegen de Goudse rugbyers de Delftse studenten van Sanctus Virgilius RC en werden kampioen van de 3e klasse. Zondag 13 april, nog geen jaar later, moest RFC Oysters er aan geloven en kon voor het tweede achtereenvolgende jaar de kampioensvlag worden gehesen. Maar het historische feit is dat de Goudse rugbytrots voor een primeur zorgde door voor het eerst sinds de oprichting van de club op 6 juni 1980 te promoveren naar de 1e klasse.
Voorafgaand aan de wedstrijd was er uiteraard sprake van gezonde spanning. Het weer werkte mee want de zon scheen uitbundig. RFC Gouda schoot als een raket uit de starblokken en blufte de Brabantse tegenstander meteen af en ineens stond er 13-0 op het scorebord. De rust brak aan met 13-10. Meteen na rust dreigde het mis te gaan want de tegenstander kwam heel snel op een 13-17 voorsprong. Maar RFC rechtte de rug, kraakte de oesters van de tegenstander, die uiteindelijk geen parels bleken te bevatten, en keek na het laatste fluitsignaal juichend naar het scorebord met de eindstand van 36-17.
En toen kon het beroemde en misschien wel beruchte feest van de derde helft beginnen. De bierpomp maakte overuren, de broodjes hamburger vlogen weg. Iedereen feliciteerde iedereen. Tranen heb ik niet letterlijk zien vloeien, maar ik sluit niets uit. Vreugde alom bij de Goudse rugbyliefhebbers. Hier en daar werd al voorzichtig vooruit gekeken naar de nieuwe seizoen.
Het zal ongetwijfeld nog heel lang onrustig gebleven zijn aan de Uiterwaardseweg 6. En terecht, want je schrijft als sportclub niet elke dag geschiedenis. Op naar de 1e klasse!
Kris Delmhorst – Ghosts in the garden
Kris Delmhorst is geboren in Brooklyn, New York. Ze is getrouwd met singer-songwriter en producer Jeffrey Foucault en woont tegenwoordig in West-Massachusetts. Zij maakt actief deel uit van de folkscene in Boston. Behalve gitaar speelt zij ook viool, cello, contrabas en piano. Haar debuutalbum Appetite verschijnt in 1998. In 1999 verschijnt er een livealbum van The Vinal Avenue String Band, waar Delmhorst deel van uitmaakte. Delmhorst maakt ook met het trio Redbird, met echtgenoot Jeffrey Foucault en Peter Mulvey, platen. Zij is ook te horen op albums van o.a. Mary Gauthier, Peter Wolf, Chris GhostsSmither, Jeffrey Foucault en Lori McKenna. Delmhorst wordt vergeleken met o.a. Lucinda Williams en Ricky Lee Jones.
Vorige maand verscheen er na vijf jaar weer een nieuw album van Kris Delmhorst. Op dit album, Ghosts in the garden, wordt zij ondersteund door een compacte band en zijn er gastrollen voor bekende zangers en zangeressen uit de vriendenkring van Delmhorst, waaronder echtgenoot Jeffrey Foucault. Het album is opgenomen in The Great North Sound Society, een opnamestudio gevestigd in een 18e eeuwse boerderij in het zuiden van Maine.
Het album wordt met Summer growing old sfeervol geopend. Meeslepend gezongen met duozang van Rose Cousins en prachtig geïnstrumenteerd. In Wolves is naast de soms enigszins fluisterende zang van Delmhorst mooi gitaarwerk te horen. In het titelnummer Ghosts in the garden horen we weer die soms fluisterende zang. Pedal steel, Rhodes en de backing vocals van Jabe Beyer toveren het nummer om in een wonderschone song. Won’t belong is onlangs ook op single uitgebracht. Het is een steviger uptempo nummer met felle en rauwe gitaarlicks. Uitbundig is de duozang met Rachel Baiman.
Ook Not the only one is op single verschenen. Vocale steun is er naast het jazzy gitaarwerk van Ana Tivel. In het zweverige Detour horen we flarden pedal steel en verzorgt echtgenoot Jeffrey Foucault de backing vocals. Zeer aangenaam is de duozang met Ana Egge in het melodieus meanderende Age of innocence. Lucky river, met backing vocals van Anaïs Mitchell, is een enigszins psychedelisch nummer waarin de band terughoudend instrumenteert. Het door Delmhorst en Matthew Sanborn geschreven Beyond the bounderies is een prachtige ballad en mooie duozang met Taylor Ashton. De slide is ook fraai. Dematerialize is uptempo en stevig met backing vocals van Jabe Beyer. De band speelt uitstekend. In het rustige en ingetogen geïnstrumenteerde slotnummer Something to show, de eerste single van het album, zijn de backing vocals net als in het openingsnummer van Rose Cousins.
Conclusie: Ghosts in het garden is een prachtig sfeervol rootsalbum. Kris Delmhorst heeft weer een pareltje toegevoegd aan haar toch al imposante oeuvre.
Tracks cd:
- Summer growing old (feat. Rose Cousins)
- Wolves
- Ghosts in het garden (feat. Jabe Beyer)
- Won’t be long (feat. Rachel Baiman)
- Not the only one (feat. Ana Tivel)
- Detour (feat. Jeffrey Foucault)
- Age of innocence (feat. Ana Egge)
- Lucky river (feat. Anaïs Mitchell)
- Beyond the boundaries (feat. Taylor Ashton)
- Dematerialize (feat. Jabe Beyer)
- Something to show (feat. Rose Cousins)
Line-up:
- Kris Delmhorst – zang, elektrische en akoestische gitaar, Rhodes
- Ray Rizzo – drums, udu, chimes, percussie
- Jeremy Moses Curtis – elektrische en contrabas
- Erik Koskinen – elektrische en akoestische gitaar, orgel,
- Sam Kassirer – piano, orgel Rhodes, Wurlitzer, autoharp
- Rich Hinman – pedal steel, elektrische gitaar
Gast vocalisten
- Anais Mitchell, Rose Cousins, Ana Tivel, Ana Egge, Tayor Ashton, Rachel Baiman, Jabe Beyer, Jeffrey Foucault
Fietsen in Belgie
Het was een mooi weekend voor het Goudse voetbal, want het komt niet iedere week voor dat alle Goudse clubs drie punten binnen halen. Jodan Boys en Olympia mengen zich nadrukkelijk in de strijd om het kampioenschap. DONK stond na de zeperd van vorige week op en boekte een belangrijke overwinning op weg naar handhaving. ONA sluipt weg uit de onderste regionen en lonkt zowaar naar de 3e periodetitel. Nog vijf spannende rondes te gaan.
Maar het afgelopen weekend stond voor mij, ondanks de zevenklapper van CVC Reeuwijk, helemaal in het teken van wielrennen. De Ronde van Vlaanderen, Vlaanderens Mooiste, de jaarlijkse Hoogmis van het Vlaamse wielrennen. De Berendries, de Paterberg, de Taaienberg, de Koppenberg en de Oude Kwaremont. Een wielerspektakel van de hoogste categorie.
Mijn gedachten dwaalden even terug naar de jaren ’80 van de vorige eeuw toen ik met eveneens fietsgekke broers en neven twee keer de Waalse klassieker Luik – Bastenaken – Luik heb gereden. Het was geen wedstrijd, maar wij voelden ons na de finish toch allemaal winnaar. En dat het beide dagen van start tot finish vrijwel onafgebroken regende deed er even niet toe. Herinneringen om te koesteren.
Nog een herinnering. In maart 2012 bezocht ik in de Goudse schouwburg de voorstelling ‘De man en zijn fiets’, een fantastische avond met schitterende wielerverhalen, verteld door Wilfried de Jong. Alles wat maar enigszins rook naar het Vlaamse wielerverleden kwam voorbij. Het gehucht Munkzwalm ontsnapte even uit de anonimiteit. Legendes als Eddy Merckx, Fausto Coppi en Marco Pantani passeerden de revue. Ik voelde die avond in de schouwburg dat het nieuwe wielerseizoen echt was begonnen.
Fietsen in België en dan met name in Vlaanderen. De afgelopen weken heb ik al met veel plezier gekeken naar de Vlaamse voorjaarsklassiekers zoals de Classic Brugge – De Panne. Vakantieherinneringen kwam boven toen beelden van plaatsen als Veurne, Nieuwpoort, Oostduinkerke, Koksijde, Sint-Idesbald, de Moeren, Adinkerke en De Panne passeerden. Ik kan bijna niet wachten om in deze omgeving zelf ook weer te gaan fietsen. Ach, voor je het weet is het juli.