Gerritschinkel.nl Columns & meer

5feb/250

Overschrijvingen

Het afgelopen sportweekend had weer van alles te bieden. Mathieu van der Poel werd voor de 7e keer wereldkampioen veldrijden. Het moet voor de andere deelnemers zo langzamerhand wel frustrerend worden om te strijden om de 2e plaats. Want dat is al jaren het hoogst haalbare. De laatste tijd was het ook de Amerikaanse schaatser Jordan Stolz die de lakens uitdeelde en onverslaanbaar leek. Maar hij bleek zondag zowaar ook maar een gewoon mens te zijn en is dus ook te kloppen. Zou er nog hoop zijn voor die Belgen die tijdens een veldrit alleen de rug zien van keizer Mathieu? In de eredivisie is de spanning weer terug nu PSV ook niet meer onaantastbaar is.   

Het waren dit weekend in de voetbalwereld trouwens meer de randverschijnselen die de aandacht trokken. Spelers die op het laatste moment van club veranderen of spelers die gefrustreerd zijn omdat de club geen medewerking geeft aan een transfer. Een scheidsrechter die een elftal gewoon even met 12 man laat spelen. “Dat had de scheidsrechter toch moeten zien”, riep een verontwaardigde trainer, maar volgens mij had de assistent scheidsrechter dit moeten constateren of zeker de vierde man. Over het fenomeen VAR zwijg ik maar.

Dat profvoetballers meer vrijheid willen hebben is begrijpelijk. Dat clubs zeggen ‘contract is contract’ is ook logisch. Het wordt tijd om voetballers als gewone werknemers te beschouwen. Maar afschaffing van het transfersysteem zit er (nog) niet in, daarvoor zijn de financiële belangen te groot en stort de hele voetbalpyramide af.

Nu ik toch bezig ben, schaf ook de overschrijvingsregeling bij het amateurvoetbal af. Dan kan een voetballer die het bij zijn club, om welke reden dan ook, niet naar zijn zin heeft in het lopende seizoen, als financiële afspraken en verplichtingen zijn geregeld, overstappen naar een andere club. Als ik van baan wil veranderen kan mijn baas me wel houden aan een opzegtermijn, maar toch niet schermen met overschrijvingstermijnen?

Misschien maak ik me druk om iets onbenulligs, want er zijn tenslotte belangrijkere zaken om je echt druk over te maken. 

29jan/250

Gezondheid

Ik neem u even mee terug in de tijd, ergens in de jaren ’90 van de vorige eeuw. Ik was toen werkzaam bij de politie in Schiedam. Op een dag nam een collega, zijn naam wil me helaas niet te binnen schieten, afscheid en ging met pensioen. Hij was een fanatieke Feyenoordsupporter en zijn collega’s hadden een mooi afscheidscadeau voor hem in petto, een voetbalwedstrijd. Een wedstrijd op het oude complex van SVV, tussen een elftal Schiedamse politiemensen en een team met een drietal oud Feyenoorders, André Stafleu, Mario Been en Peter Houtman. Onze aanstaande pensionado straalde van oor tot oor. De uitslag van de wedstrijd weet ik niet meer, maar ik kan me nog wel herinneren dat ik als doelman van het politieteam door een vrije trap van Mario Been werd verrast en de bal achter me in het doel hoorde ploffen. Been juichte alsof hij de Europacup had gewonnen.

Ik moest deze week terugdenken aan deze voetbalwedstrijd toen ik hoorde dat Peter Houtman als stadionspeaker van Feyenoord gaat stoppen vanwege Alzheimer. Peter Houtman heb ik die dag in Schiedam leren kennen als een zeer sympathiek mens. Daar waar Mario Been een arrogante indruk maakte, was Peter Houtman de vriendelijkheid zelve en keuvelde ontspannen met iedereen. En dan komt zo’n bericht over zijn ziekte wel binnen.

Peter Houtman was een kopspecialist en de discussie over de negatieve effecten van een bal koppen laait weer op. Ruud Geels en Wout Holverda waren ook kopspecialisten en zijn door Alzheimer overleden.

GZC DONK werd deze week opgeschrikt dat doelman Joran Westerveld noodgedwongen moet stoppen met topwaterpolo. Hij liep een tijd geleden een zware hersenschudding op en in een duel met BZ&PC kreeg hij een bal uit een penalty keihard op zijn hoofd waardoor de klachten weer terug kwamen. Domme pech lijkt me en vooral triest voor deze talentvolle doelman. Een mooie carrière in de knop gebroken. Joran kiest voor zijn gezondheid.

Hoofdbescherming krijgt ook bij andere sporten gelukkig steeds meer aandacht. Gezondheid is tenslotte het belangrijkste in het leven, de rest is meegenomen.

28jan/250

BJ Baartmans & Wild Verband – A pawnshop love affair

Singer-songwriter-multi-instrumentalist-producer Bart-Jan (BJ) Baartmans (29 juli 1965, Boxmeer), is sinds 1980 actief in de muziekscene. Hij speelde in de loop der jaren in meerdere qua muziek zeer uiteenlopende bands (o.a. BJ’s Pawnshop, BJ’s Wild Verband, Hidden Agenda Deluxe, Matthews Southern Comfort). Ook speelt hij op platen en werkt samen met artiesten als Jack Poels, Carter Sampson, David Olney, JW Roy, Frans Pollux, Eric Devries en Oh Susanna. Eigenlijk behoeft BJ Baartmans voor de kenners en de liefhebbers van zijn muziek verder geen verdere introductie.

Zijn debuutalbum The Pawnshop Guitar Chase kwam uit in 1998.

Op 17 januari jl. verscheen er weer een nieuw album van Baartmans. Op dit album, A pawnshop love affair, blikt hij in 14 opnieuw opgenomen liedjes terug op zijn muzikale carrière tussen 1998 en 2004. Het album is opgenomen in zijn eigen studio met zijn begeleidingsband BJ’s Wild Verband.

Het album opent ontspannen met Fool of love, melodieuze americana. en de ontspannenheid zet zich voort in Only lovers know, met halverwege een lekkere gitaarsolo. Het fraai geinstrumenteerde Hotel is steviger en Cry is een bluesballad met een prachtige slidesolo. De hese stem van Baartmans doet mij regelmatig denken aan die van Steve Forbert, zo ook in het rockende Promise of a broken heart. What a song can do is weer een rustige ballad, waarna Do me right do wrong weer steviger is. De tinkelende piano is aangenaam in de ballad Jenny and Frank. Met The other guy, met prominent drumwerk. belandt de luisteraar in de ska- en reggaesferen. Schitterend is het toetsenwerk, naast de basloopjes en het mooie gitaarwerk, in het ingetogen Daddy’s eyes. Onder aanvoering van de gedreven ritmesectie gaat het tempo omhoog in Billy J. Counting the hours is qua instrumentatie een gevarieerde ballad en het melodieuze Enough of a bad day, met een heerlijke pianosolo, is americana met een hoog Steve Forbert gehalte. In het slotnummer, de ballad Open skies, is een glansrol weggelegd voor gitarist Eric van Dijsseldonk.

Conclusie: A pawnshop love affair is een zeer aangenaam album van een stel rasmusici.  

Tracks cd:

  1. Fool of love
  2. Only lovers know
  3. Hotel
  4. Cry
  5. Promise of a broken heart
  6. What a song can do
  7. Do me right do wrong
  8. Jenny and Frank
  9. The other guy
  10. Daddy’s eyes
  11. Billy J.
  12. Counting the hours
  13. Enough of a bad day
  14. Open skies

Line-up:

  • BJ Baartmans – zang, akoestische en elektrische gitaren, slide, mandoline, banjo, mondharmonica, synthesizers, percussie, bas (track 4,12)
  • Tom Baartmans – bas (track 2,3,5,7,8,9)
  • Gerco Aerts – bas (track 2,6,10,11,13,14)
  • Eric van Dijsseldonk – akoestische en elektrische gitaar, slide (track 14) backing vocals
  • Mike Roelofs – piano, orgel
  • Sjoerd van Bommel – drums
22jan/250

Erja Lyytinen – 20 Years of blues rock!

Erja Lyytinen (Kuopio, 7 juli 1976), is een Finse rock- en blueszangeres. Ze begint op 13 jarige leeftijd met gitaarlessen nemen in een jongerencentrum. In 1997 studeert ze een jaar in Zweden aan de Musikhögskolan in Malmö. Terug in Finland studeert ze in 2003 af als gitariste aan de Sibelius Academy in Helsinki. In 2007 wint ze bij de European Blues Awards de titel Best Guitarist en in 2020 wordt ze tweede bij de door het tijdschrift Guitar World georganiseerde verkiezing Best Guitarist. Erja Lyytinen wordt in haar vaderland vanwege haar slidespel The Finnish Slide Goddess genoemd. Haar debuutalbum Pilgrimage Mississippi to Memphis verschijnt in 2006.

Op 18 oktober 2023 geeft Erja Lyytinen in de Tavastia Club in Helsinki haar 20-jarig jubileumconcert. Tijdens dit ruim twee uur durende concert is Lyytinen met een groot aantal musici, waaronder de originele ritmesecties van haar bands, met een uitgebreid overzicht uit haar 20-jarige carrière te horen.

De opnamen van dit concert zijn op 17 januari jl. uitgebracht op de dubbel-cd/dvd 20 Years of blues rock!.

Na de introductie in het Fins door Dante en Massi begint cd 1 met de countryblues Baking blues, gevolgd door de ballad Long ago. Scheurend is het gitaarwerk in het funky Grip of the blues, waarna vette slide, keyboards en bas en drums het energieke Let it shine bepalend invullen. De oren worden vervolgens ‘geteisterd’ door de zeer vette ‘jagende’ instrumentale bluesrocker Skinny girl. Vlammend is de slide naast de strakke ritmesectie in Oil and water. De ballad Bed of roses met duozang en viool van Maria Hänninen, is een rustpunt in het concert en dat geldt ook voor het met fraai gitaarwerk versierde instrumentale Lullaby. Maar het is snel gedaan met de rust met de ruim zeven minuten lange zeer opwindende instrumental Erja’s contribution to jazz, met felle slide en halverwege lekker drumwerk en keyboards. Everything’s fine is een bluesrocker met vlammend maar ook lyrisch gitaarwerk. Cd 1 wordt afgesloten met de ruim negen minuten durende ballad Change of season. Het begin is ingetogen, we horen fraaie bastonen en keyboards, maar naar het einde toe explodeert het nummer instrumentaal om uiteindelijk toch weer ingetogen te eindigen.   

Cd 2 opent met het mooi gezongen Stolen hearts. Uitbundig is ook de zang in het stevige met spetterende gitaren ingekleurde 24 Angels. Silloin nyt aina wordt in het Fins gezongen door Erja en Heiki Silvennoinen, die ook de lyrische gitaarsolo voor zijn rekening neemt. Fel is het gitaarwerk weer in Bad seed en Black ocean. Uitbundig is Waiting for the daylight en You talk dirty is een stevige midtempo gitaarrocker. Het concert eindigt met twee zeer lange nummers. Wedding day is als het ware een grote bijna 13 minuten lange jamsessie waarin alle registers worden opengetrokken. De spetterende afsluiter is Dust my broom, de bluesklassieker van Elmore James. Bijna 12 minuten wordt volop gesoleerd met o.a. een flonkerende pianosolo van Harri Taittonen en uiteraard de slide van Erja.

Conclusie: Hoewel Erja Lyytinen al 20 jaar aan de bluesweg timmert is dit mijn eerste ruim twee uur durende overdonderende kennismaking met The Finnish Slide Goddess.  

Tracks cd 1:

  1. Introductie
  2. Baking blues
  3. Long ago
  4. Grip of the blues
  5. Let it shine
  6. Skinny girl
  7. Oil and water
  8. Bed of roses
  9. Lullaby
  10. Erja’s contribution to jazz
  11. Everything’s fine
  12. Change of season

Tracks cd 2:

  1. Stolen hearts
  2. 24 Angels
  3. Silloin nyt aina
  4. Bad seed
  5. Black ocean
  6. Waiting for the daylight
  7. You talk dirty
  8. Wedding day
  9. Dust my broom

Line-up:

  • Erja Lyytinen – zang, gitaren
  • Davide Floreno – gitaren, zang
  • Harri Taittonen – keyboards, zang
  • Heikki Silvennoinen – gitaar, zang
  • Maria Hänninen – viool, zang
  • Timo Tuppurainen – fretloze bas
  • Liro Kautto – bas
  • Juha Verona – bas
  • Tatu Back – bas
  • Rami Eskelinen – drums
  • Miri Miettinen – drums
  • Kai Jokiaho – drums
  • Liro Laitinen – drums
18jan/250

Captain Morgan Express – The Pussycat Tapes

Captain Morgan Express is een Utrechtse bluesband die zompige moerasklanken uit New Orleans mengt met stedelijke Chicago blues en delta blues uit het diepe zuiden van de VS. Swingende shuffles worden afgewisseld met opzwepende junglebeats en hypnotiserende voodoo vibes, terwijl ook rustige ballads niet worden vergeten.

In 2014 verschijnt hun debuut EP Urban cowboy in 2017 gevolgd door het door de fans en pers enthousiast ontvangen album Fistfull of dirt. In 2021 brengt de band hun 3e album No weirdos please uit.

Eind november jl. verscheen het nieuwe album van Captain Morgan Express, het 11 nummers tellende The Pussycat Tapes, opgenomen in Studio Poes & Longhorn Studio in Utrecht.

Het album opent met de shuffle I’m just your fool, geschreven door Buddy Johnson en vooral bekend geworden door Little Walter en een aantal jaren geleden ook door The Rolling Stones uitgebracht op hun bluescoversalbum Blue & lonesome. Fraai zijn de baslijnen in Jimmy Rogers’ Chicago bound. Het door Bobby Charles geschreven Jealous kind is een ballad met heerlijke gitaarsolo’s. De strakke ritmesectie Phil Admiraal en Frank Boot legt de basis in de van Stevie Ray Vaughan bekende uptempo bluesrocker Change it. De felle mondharp domineert in John Mayall ’s Chicago line. In de Ben Harper song The bottle wins again, worden weer alle registers opgetrokken, fel gitaarwerk, een mondharpsolo ondersteund door de uitstekende ritmesectie. Guilty van Randy Newman is een prachtige ballad. Johnny Brouwer laat zijn mondharp weer loeien in het van Johnny Rivers bekende Moving to the country. I’m gonna miss you (like the devil) van Slim Harpo krijgt hier een luie lome versie met fraaie mondharpsolo’s. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in 1996 in een platenzaak in Rotterdam overrompeld werd door het spetterende When I get drunk van Mike Henderson & The Bluebloods. De versie van Captain Morgan Express is iets ingetogener maar krijgt wel een zeer solide uitvoering. Het slotnummer is het funky en soulvolle I’m a ram van Al Green en bij gitaarliefhebbers ongetwijfeld bekend in de uitvoering van Roy Buchanan. De gitaarsolo van Hans Gerrietsen mag er trouwens ook zijn.

Conclusie: Captain Morgan Express is van veel bluesmarkten thuis. The Pussycat Tapes is een energiek en opwindend album.

Tracks cd:

  1. I’m just your fool
  2. Chicago bound
  3. Jealous kind
  4. Change it
  5. Chicago line
  6. The bottle wins again
  7. Guilty
  8. Moving to the country
  9. I’m gonna miss you (like the devil)
  10. When I get drunk
  11. I’m a ram

Line-up:

  • Johnny ‘Boy’ Brouwer – zang, bluesharp
  • Hans Gerrietsen – gitaar, backing vocals
  • Phil Admiraal – bas, backing vocals
  • Frank Boot – drums
15jan/250

Positieve geluiden

De feestdagen zijn weer achter de rug. Kerstversieringen zijn opgeborgen of vernietigd. Ook de Noorse kerstboom op de Goudse markt is afgetuigd om te worden verwerkt in houten meubelen. Hier en daar klinkt nog een verdwaald stuk knalvuurwerk of een vuurpijl, maar langzamerhand breken de ‘normale’ tijden weer aan. Het jaar 2025 is al weer bijna twee weken oud en ik hoop voor iedereen dat het een mooi, maar vooral een gezond jaar mag worden.

Voor de Goudse sportwereld is de korte winterstop ook voorbij. Tijdens nieuwjaarsrecepties en andere bijeenkomsten zijn jubilarissen gehuldigd, handen geschud, glazen geheven en de hoop op een sportief jaar uitgesproken. De contracten van de trainers van Jodan Boys, ONA en DONK zijn inmiddels verlengd en ik schat zo in dat dit ook gaat gebeuren met de verbintenis van trainer Erik van Zoest van Olympia. Misschien is dit al gebeurd en heb ik iets gemist. Mooie geluiden dus.

Een ander positief geluid hoorde ik van SV Gouda. Het rampjaar 2024, met degradatie naar de kelderklasse en het terugtrekken van het 1e elftal, ligt achter hen en men kijkt hoopvol vooruit. Het bestuur is er van overtuigd dat er in de competitie 2025-2026 een standaardelftal in de 5e klasse speelt. Deze maand wordt de nieuwe trainer gepresenteerd werd mij verteld. Positieve berichten van de voetbalclub die volgend jaar de 120e verjaardag gaat vieren.

Hier en daar werd al een klein voorschot genomen op een kampioenschap. Het 1e vrouwenteam van GZCDONK is dit seizoen versterkt met een aantal internationals zodat gerust van een landstitel mag worden gedroomd. Maar ook bij waterpolo is de bal rond in tegenstelling tot rugby. Het naar de 2e klasse gepromoveerde RFC Gouda presteert goed en heeft de 1e fase afgesloten met een 5e plaats en gaat nu verder met de top 6 in de 2e fase.

We gaan zien wat 2025 sportief brengt. De dammers van DAMLUST zijn 2025 goed begonnen en lopen en zijn op weg naar de middenmoot van de ereklasse. De voetballers zijn a.s. zaterdag aan zet.

10jan/250

Richie Arndt – Tennessee & Alabama – Songs along the road # 2

Richie Arndt is geboren op 23 februari 1958 in Bielefeld. In Duitsland is deze blues- en rockmuzikant al jaren een bekende en kleurrijke verschijning. Arndt leert al jong elektrische gitaar spelen en studeert muziekonderwijs. Zijn muzikale helden zijn Rory Gallagher, Johnny Winter en Jimi Hendrix. Arndt’s passie is blues en Amerikaanse rootsmuziek. Hij speelt al vijf decennia met bands en solo in clubs en op festivals in heel Europa. Hij heeft inmiddels al 17 albums uitgebracht en heeft meerdere onderscheidingen gekregen.

Een aantal maanden geleden verscheen er weer een nieuw album van Richie Arndt. Op dit album Tennessee & Alabama – Songs along the road # 2, neemt hij ons mee op een muzikale reis door deze twee zuidelijke staten van de VS.

Het album opent melodieus met Eric Hughes’ Meet me in Memphis. Warme zang met harmonieen en de blazers van de Big Brass Machine die je in de soulsferen brengen. Mooi is de gitaarsolo in de bekende Paul Simon song Graceland. De pedal steel en de backing vocals zijn een lust voor het oor in de ballad Tennessee, een song van singer-songwriter Drew Holcomb. Het tempo wordt opgevoerd met het rockende door Tina Turner geschreven Nutbush city limits. Een strakke ritmesectie, mondharmonica en duozang van Kellie Rucker, piano en een straffe gitaarsolo. Lowell George’s  Dixie chicken ligt niet al te ver van de versie van Little Feat met slide, conga’s, piano en mondharp. Is ook in de versie van Arndt c.s. een prima song. De mooi gezongen akoestische countrysong Gentle on my mind is vooral bekend in de uitvoering van Glen Campbell uit 1967. Jackson van Billy Edd Wheeler en Jerry Leiber is bekend van Johnny Cash & June Carter en van Nancy Sinatra & Lee Hazlewood. Ook hier is het een uptempo countrysong met banjo en fiddle en Kellie Rucker in de rol van June Carter en Nancy Sinatra. Chris Stapleton schreef de ballad Nashville TN. De pedal steel van Nils Stockmann is hier om je vingers bij af te likken. De Willie Nelson klassieker On the road again swingt de pan uit met banjo, fiddle, dobro, mondharp en backing vocals. Arndt is alleen met zang en akoestische gitaar te horen in de prachtige countryblues Alabama blues van J.B. Lenoir. Southern rock is wat de klok slaat met tinkelende piano en lyrische gitaarsolo’s in Sweet home Alabama, de ultieme klassieker van Lynyrd Skynyrd uit 1974. Het album sluit jazzy en ingetogen af met de traditional Oh! Susanna.

Conclusie: Richie Arndt is een enthousiaste muzikale gids en heeft de liefhebber met Tennessee & Alabama getrakteerd op een prima album.

Tracks cd:

  1. Meet me in Memphis
  2. Graceland
  3. Tennessee
  4. Nutbush city limits
  5. Dixie chicken
  6. Gentle on my mind
  7. Jackson
  8. Nashville, TN
  9. On the road again
  10. Alabama blues
  11. Sweet home Alabama
  12. Oh! Susanna

Line-up:

  • Richie Arndt – zang, elektrische en akoestische gitaar
  • Karl Godejohann – drums, percussie
  • Kellie Rucker – zang, harmonica (track 4,5,7,9)
  • Silvia Eyres – backing vocals (track 1,3,8,9,11)
  • Sascha Oeing – elektrische bas (track 1,2,4,5,11)
  • Tim Zimmermann – congas (track 5)
  • Arnd Geise – contrabas (track 3,7,8,9,12)
  • Björn Diewald – keyboards (track 1,3,4,5,11)
  • Matthias Klause – piano (track 2,12)
  • Dietmar Wächtler – dobro (track 9)
  • John Butten – banjo (track 7,9), fiddle (track 7,9)
  • Nils Stockmann – pedal steel (track 3,8)
  • Big Brass Machine – blazers (track 1)
31dec/240

The Rolling Stones – Welcome to Shepherd’s Bush

Terwijl The Rolling Stones zich klaarmaakten voor twee uitverkochte concerten in Wembley Stadium, verraste de band hun fans op 8 juni 1999 met een concert in de kleine zaal van Shepherd’s Bush Empire in London. Slechts 1800 fans hadden geluk dit intieme concert bij te mogen wonen. De setlist bestond uit echte Stones klassiekers en nummers die de band zelden live brengen. Dit unieke concert is op 6 december uitgebracht op het album Welcome to Shepherd’s Bush.

Na de woorden van de speaker “Ladies and gentlemen, please welcome The Rolling Stones”, barst het concert los met het fel rockende Shattered, gevolgd door It’s only rock ‘n’ roll (But I like it), met felle gitaarduels en sprankelende keyboards. De gashendel wordt daarna verder open getrokken met de gitaarrocker Respectable onder leiding van een stoïcijns drummende Charlie Watts. Met All down the line gaat de band terug naar 1972 (Exile on Main St.). Een stomende versie  met volop backing vocals en de fantastische blazerssectie. Het tempo zakt daarna in de ballad Some girls met een Mick Jagger in vocale topvorm, naast de vette gitaarpartijen. Prachtig is het pianospel van Chuck Leavell in de ballad Melody, een song die voor het eerst sinds 1977 weer live wordt gespeeld. Heerlijke backing vocals, een jazzy gitaarsolo en een trombonesolo van Michael Davis. I got the blues (Sticky fingers 1971) is ook een song die zelden live wordt gespeeld. De soul druipt er vanaf in deze slowblues met blazers en een orgelsolo. Herinneringen aan Otis Redding komen spontaan bij mij boven. Het tempo gaat daarna weer omhoog met twee songs van het album Voodoo lounge (1994). Allereest Brand new car met wah wah gitaar en de fijne blazers en daarna Moon is up, met een onverstoorbaar drummende Charlie Watts, een song die voor het eerst live wordt gespeeld.

Cd 2 opent met Saint of me, een song van hun twee jaar daarvoor verschenen album Bridges to Babylon. Het enthousiaste publiek zingt aan het eind het refrein acapella uit volle borst mee. In Honky tonk women is een vocale gastrol voor Sheryl Crow. Na het voorstellen van de bandleden trekt Jagger zich even terug en is het tijd voor Keith Richards om de leadzang over te nemen met de gebruikelijke twee songs. Ronduit schitterend is You got the silver, met akoestische slide, naast Ronnie Wood en Blondie Chaplin. Daarna barst het geweld los in de vette gitaarrocker Before they make me run. Een dampende versie met de weer prominent aanwezige blazers, evenals de backing vocalisten waarbij deze keer ook Leah Wood. Met een strak gespeeld Route 66 van Bobby Troup gaan The Stones terug naar 1964. Charlie Watts legt de bodem en Richards en Wood gaan er gitaristisch tegenaan in You got me rocking. De blazers stelen de show daarna in Tumbling dice. De soulvolle backing vocals van Lisa Fischer mogen er ook zijn. Het voorlaatste nummer is een lange spetterende versie van Brown sugar met uiteraard de bekende scheurende saxsolo van Bobby Keys. Jumpin’ Jack Flash is de gloedvolle afsluiter waarin iedereen er nog een keer 100% tegenaan gaat.  

Conclusie: Onbegrijpelijk dat het zo lang heeft geduurd voordat dit sublieme concert nu voor iedere (Stones) liefhebber is te horen en te zien.

Tracks cd 1:

  1. Shattered
  2. It’s only rock ‘n’ roll (But I like it)
  3. Respectable
  4. All down the line
  5. Some girls
  6. Melody
  7. I got the blues
  8. Brand new car
  9. Moon is up

Tracks cd 2:

  1. Saint of me
  2. Honky tonk women
  3. Band introductions
  4. You got the silver
  5. Before they make me run
  6. Route 66
  7. You got me rocking
  8. Tumbling dice
  9. Brown sugar
  10. Jumpin’ Jack Flash

Line-up:

  • Mick Jagger – zang, gitaar, harmonica
  • Keith Richards – gitaar, zang
  • Charlie Watts – drums
  • Ronnie Wood – gitaar
  • Darryl Jones – bas, backing vocals
  • Chuck Leavell – keyboards, backing vocals
  • Tim Ries – saxofoon, keyboards
  • Michael Davis – trombone
  • Kent Smith – trompet
  • Lisa Fischer – backing vocals
  • Bernard Fowler – backing vocals, percussie
  • Blondie Chaplin – backing vocals, percussie, akoestische gitaar
  • Leah Wood – backing vocals (track 14)
  • Sheryl Crow – zang (track 11)
27dec/240

Lucinda Williams – Sings the Beatles at Abbey Road

Singer-songwriter Lucinda Williams (26 januari 1953, Lake Charles, Louisiana) loopt ruim vier decennia mee in de muziekscene. In 1979 verschijnt haar debuutalbum Ramblin’ on my mind. Haar grote succes en doorbraak naar een groter publiek, komt in 1998 met het album Carwheels on a gravel road.

In 2020 begon Lucinda Williams de serie Lu’s Jukebox, een project ter ondersteuning van de door COVID-19 getroffen muziekpodia. Telkens stond een artiest, een muziekstijl of een muziekperiode centraal. Achtereenvolgens verschenen vol. 1 (Tom Petty), vol. 2 (Southern soul), vol.3 (Bob Dylan), vol. 4 (Country classics), vol. 5 (Little Christmas) en vol. 6 (The Rolling Stones).

Op 6 december jl. kwam Lucinda Williams, na bijna vier jaar, weer met een nieuw album, Lucinda Williams sings The Beatles from Abbey Road. Dit 7e deel in haar geliefde Lu’s Jukebox serie is opgenomen in de legendarische Abbey Road Studios in Londen.

Dat Lucinda Williams zich omringd weet door een voortreffelijke band wordt meteen duidelijk in het  openingsnummer Don’t let me down, het B-kantje van de Beatles hit Get back uit 1969. Van Rubber soul uit 1965 stamt het nummer I’m looking through you, een melodieuze versie met de typisch ‘klagende’ stem van Williams, Hammond en fijn gitaarwerk. In Can’t buy me love, (1964) horen we een strakke ritmesectie, orgel en een gruizige gitaarsolo. In het losse Rain, de B-kant van de hit Paperback writer uit 1966, horen we weer de indringende zang en fraaie backing vocals. Williams heeft twee composities van George Harrison opgenomen. While my guitair gently weeps, van het dubbelalbum The White Album uit 1968, is en blijft een prachtig nummer, ook hier met ‘slepende’ zang en schitterend fel gitaarwerk. Fraai zijn ook het gitaarwerk en het orgel in het ingetogen Let it be, van het gelijknamige album van The Beatles uit 1970.Drums, bas, orgel en rauwe zang domineren het van The White Album afkomstige duistere Yer blues. De band is strak op dreef, naast de harmoniezang in het refrein van I’v got a feeling (album Let it be). I’m so tired (The White Album) is een heel kort nummer opgebouwd rond de gedreven zang en de backing vocals van Siobhan Kennedy. De tweede compositie van George Harrison is de bekende van het album Abbey Road uit 1969 afkomstige ballad Something. Het gitaarwerk is weer prachtig. With a little help from my friends (Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, 1967) is voor velen vooral bekend van Joe Cocker. Hier horen we ook een stevige energieke versie met fraaie backing vocals in het refrein. Het slotnummer The long and winding road (Let it be 1970) krijgt met de ‘trillende’ zang weer een typische Lucinda Williams uitvoering.

Conclusie: Een geïnspireerde Lucinda Williams heeft met haar voortreffelijke band met Sings the Beatles from Abbey Road een mooi album toegevoegd aan haar (en mijn) geliefde Lu’s Jukebox serie.  

Tracks cd:

  1. Don’t let me down
  2. I’m looking through you
  3. Can’t buy me love
  4. Rain
  5. While my guitar gently weeps
  6. Let it be
  7. Yer blues
  8. I’ve got a feeling
  9. I’m so tired
  10. Something
  11. With a little help from my friends
  12. The long and winding road

Line-up:

  • Lucinda Williams – zang
  • David Sutton – bas
  • Butch Norton – drums, percussie
  • Marc Ford – elektrische en akoestische gitaar
  • Doug Pettibone – elektrische gitaar, pedal steel, backing vocals
  • Richard Causon – Hammond B-3
  • Siobhan Maher Kennedy – backing vocals
Gearchiveerd onder: Bluestownmusic Geen reacties
18dec/240

Het sportjaar 2024

“Het sportjaar 2024”, dat was ook de titel van mijn eerste sportcolumn in januari jl. Ik probeerde hier vooruit te blikken op het sportjaar dat voor de deur stond. In deze column, mijn laatste van dit jaar, kijk ik terug op het afgelopen sportjaar, een jaar met hoogte- en dieptepunten.

Op voetbalgebied was het bijna huilen met de pet op met degradaties voor Olympia en Gouda. Met als klap op de vuurpijl dat Gouda in september niet eens aan de nieuwe competitie begon. ONA en DONK liepen in de nacompetitie promotie mis en Jodan Boys miste zelfs deelname aan de nacompetitie. Maar er was een hoogtepunt, de vrouwen van Jodan Boys werden voor de 3e achtereenvolgende keer kampioen en promoveerden naar de topklasse.

De heren van GZCDONK konden hun landstitel dit jaar helaas niet prolongeren en verloren ook de bekerfinale. Het zeer onervaren damesteam van GZCDONK eindigde op de laatste plaats in de eredivisie. Maar de Goudse vrouwen gaven wel hun visitekaartje af in de Champions League. Helaas moest volleybalvereniging VollinGo het eerste damesteam terugtrekken ui de topdivisie.

De vlag kon wel uit bij RFC Gouda dat overtuigend kampioen werd in de 3e klasse en bij Sportschool Den Edel, dat weer een groot aantal medailles binnensleepte, met als hoogtepunt de wereldtitel jiujitsu van Boy Vogelzang. Ook inline skater Lianne van Loon deed in 2024 op wereldniveau van zich spreken met prachtige medailles en rolstoelbasketbalster Julia van der Sprong werd met Nederland paralympisch kampioen. In maart onthulde wethouder Michiel Bunnik negen nieuwe namen van Goudse topsporters op de Wall of Fame in sporthal de Mammoet en aan het Middenmolenplein werd een prachtig nieuw denksport- en biljartcentrum geopend.

Ook in 2024 moest de Goudse sportwereld helaas afscheid nemen van een aantal markante leden. Ik denk dan b.v. aan Henny Vermeer van Jodan Boys. DONK nam afscheid van twee ereleden, oud voorzitter Hans Dessing en Corrie van Kralingen en Olympia van speldendrager Cees Nagtegaal.   

Ik wens u fijne feestdagen, een goede jaarwisseling en tot 2025, ijs en weder dienende.