De weergoden
Schiet Feyenoord een keer flitsend uit de startblokken wordt hun wedstrijd door de scheidsrechter na een paar minuten stilgelegd. Niet vanwege biergooiers of andere onverlaten en ook niet door de VAR. Nee, de weergoden grepen in met donder- en bliksemslagen. Terecht natuurlijk dat staken want je wilt het als scheidsrechter toch niet op je geweten hebben dat er slachtoffers vallen.
Niet alleen in Rotterdam donderde en bliksemde het, bij meerdere sportwedstrijden werden de wedstrijden tijdelijk gestaakt. Zelfs de verder tamelijk bizarre hockeyfinale tussen Nederland en Engeland werd onderbroken vanwege onweer. De fans van Max Verstappen werden ook op beestachtige weersomstandigheden getrakteerd. En dan zwijg ik nog maar over de apocalyptische toestanden tijdens de eerste dagen van de Ronde van Spanje.
Over weergoden gesproken, die waren zaterdagmiddag afgereisd naar het sportcomplex van sv DONK voor de finales van de Jober Thoen Memorial. Daar waren op een gegeven moment ook donderslagen te horen en bliksemschichten te zien. Aanleiding voor de scheidsrechter om de wedstrijd tussen FC Oudewater en Groeneweg een tijdje stil te leggen. Even dacht ik dat Jober Thoen vanaf zijn wolk ons wilde laten weten dat hij in gedachten aanwezig was bij ‘zijn’ toernooi. Vreemd was het wel dat de wedstrijd op het hoofdveld, hemelsbreed zo’n 25 meter verder, tussen DONK en ONA gewoon doorging. Gelukkig gebeurde er verder niets. Ja ik was drijfnat geregend, maar een kniesoor die daar op let. Hoort allemaal bij het vak van sportverslaggever.
Zondagmorgen dreigden de weergoden ook roet in het eten te gooien bij de Ronde van Gouda. Donkere wolken hadden zich dreigend gemeld boven het parcours van GRTC Excelsior. Maar de weergoden waren of wielerliefhebbers of gewoon in een goede bui, want ze hielden zich tamelijk gedeisd. Fijn ook voor die ruim 50 kinderen die ’s-middags volop genoten van de dikken banden race.
Het was al met al een enerverend sportweekend. Met als hoogtepunt wat mij betreft die fenomenale gouden estafette van het vrouwenkwartet onder aanvoering van Femke Bol. Vier maal vierhonderd meter puur genieten. Daar kon eigenlijk geen doelpunt, een wielersprint en een Formule 1 coureur tegenop.
Highway 61 – Driving south
De Amerikaanse bluesrockband Highway 61 begon in 1990 met veel optredens in de lokale scene van Los Angeles. De band kreeg echter geen platencontract, raakte opgebrand en ging in 1993 al weer uit elkaar. Na het uiteenvallen van de band bleven de jongens (zanger-gitarist Frank Meyer, gitarist Andy Medway, drummer Mike Knutson en bassist Russel Loeffler) vrienden en werkten af en toe samen. Maar er was een ongelukkige gebeurtenis voor nodig om de band te herenigen. In 2020 werd bij gitarist Andy Medway leukemie vastgesteld. Na een jaar chemotherapie onderging hij een beenmergtransplantatie, waardoor meer dan een jaar herstel en isolatie nodig was, gevolgd door een reeks complicaties en tegenslagen. Medway en Meyer gingen daarna samen weer nummers schrijven en in de zomer van 2022 kwam het oorspronkelijke viertal bijeen om na 30 jaar in Kitten Robot Studios in Los Angeles met producer Paul Roessler (verder) te gaan werken aan hun debuutalbum Driving south. In januari 2023 gaf de band na 30 jaar ook weer hun eerste optredens.
Driving south verscheen uiteindelijk in april jl. De band eert op dit album ook hun in 2015 overleden mentor Alan Mirikitani, die op een tweetal nummers nog te horen is.
Het album opent met de felle funky bluesrocker Walk on water. Op dit nummer horen we de felle gitaarsolo’s van Alan Mirikitani die hij in 1992 al met de band opnam. De backing vocals zijn van Mirikitani ’s dochter Alana. Bad day rockt ook stevig met een spetterende ritmesectie en een stomende bluesharp van Kellie Rucker, die ook de backing vocals voor haar rekening neemt. De ballad Baby where’d you stay last night is een favoriet van de fans. In een bad van keys en gruizige gitaarsolo’s is Frank Meyer prominent aanwezig met zijn uitbundige soms klagende zang. Black magic is een gloednieuw nummer en meandert lekker met lyrische gitaarsolo’s. Bas en drums dragen de snelle rocker Midnight train. Op Breathe away is ook weer het vlijmscherpe gitaarwerk van Mirikitani te horen. Invloeden van The Stones en Tom Petty zijn te horen in het melodieus rockende Stranger. Uitbundig is de zang weer in de midtempo bluesrocker met rustige gedeeltes en gruizige gitaarsolo’s Downtown girl. Supernatural monkey child met zijn felle (wah wah) gitaarwerk en funky ritmesectie is ook een publiekslieveling. Met strak drumwerk, indringende gitaarsolo’s en keys wordt het album met Breathe in stijl afgesloten.
Conclusie: Highway 61 heeft met Driving south een bevlogen debuut gemaakt.
Tracks cd:
- Walk on water
- Bad day
- Baby where’d you stay last night
- Black magic
- Midnight train
- Breathe away
- Stranger
- Downtown girl
- Supernatural monkey child
- Breathe
Line-up:
- Frank Meyer – zang, gitaren
- Andy Medway – gitaren
- Mike Knutson – drums, percussie
- Russel Loeffler – bas, zang
Special guests:
- Alan Mirikitani – leadgitaar (track 1,6)
- Alana Mirikitani – backing vocals (track 1)
- Kellie Rucker – mondharmonica en backing vocals (track 2)
- Paul Roessler - keyboards
Hoge verwachtingen
De verwachtingen waren zeer hoog gespannen. Bij het WK atletiek zou Nederland een karrevracht aan gouden, zilveren en bronzen medailles veroveren. Maar ja, het moet allemaal eerst nog gebeuren en een ongeluk en pech zitten soms in een verdomd klein hoekje. Ik kon mijn ogen ook niet geloven toen maar liefst twee valpartijen bijna op de finish de Nederlandse droom aan diggelen viel. Twee bijna zekere gouden medailles gingen in rook op. Ik moest denken aan Pieter van den Hoogenband, chef de mission Parijs 2024, die onlangs zei dat het streven er niet op gericht is zoveel mogelijk medailles binnen te slepen, maar dat de verhalen van de atleten belangrijker zijn. Maar ook hij zal dit scenario niet in gedachten hebben gehad toen hij zijn ontboezeming deed.
Over hoge verwachtingen gesproken, landskampioen Feyenoord heeft die in het prille voetbalseizoen nog niet waar gemaakt. Je kunt je natuurlijk afvragen of de supporters en de media de lat voor de Rotterdammers niet te hoog hebben gelegd. Maar om Joop Zoetemelk te parafraseren, de weg naar de finish is nog lang.
Zaterdag was ik bij de Jodan Boys. Sfeer proeven, de oefenwedstrijd tegen VELO bekijken en een praatje maken. De sfeer was goed en het spel schiep verwachtingen. Bij zeer enthousiaste supporters zijn de verwachtingen zelfs zo hoog dat de vraag of hun club gaat promoveren alleen met ‘natuurlijk’ wordt beantwoord. Mooi dat enthousiasme, ook ik hoop dat we zo snel mogelijk in Gouda weer een 4e divisionist hebben, maar het is geen wet van Meden en Perzen dat een degradant meteen het verloren gegane terrein goed maakt. Dat zal men zich bij 2e klasser Olympia mag ik aannemen ook realiseren, want als ik het lijstje met tegenstanders bekijk dan zie ik meerdere clubs die ook ambitie hebben om hogerop te komen. Na het kampioenschap van de 5e klasse meteen doorstomen naar de 3e klasse is een wens die bij ONA ongetwijfeld leeft, maar ONA is ook niet de enige club met een hogere ambitie.
Maar met het uitspreken van verwachtingen is niets mis.
Siem de Jong, een echte ONA man
Zondagmorgen vroeg kreeg ik een appje van Simon de Jong dat zijn vader Siem de Jong zaterdagavond op 80-jarige leeftijd is overleden. Daar werd ik even stil van. Siem de Jong, een heel aardige en vriendelijke man, die ik regelmatig tegenkwam langs de lijn.
Ik pakte het jubileumboek 100 jaar ONA en bladerde naar mijn interview met deze ONA icoon. Ik heb Siem nooit zien voetballen, maar uit zijn verhaal bleek dat ik wel wat heb gemist. Siem debuteerde op zijn 17e in ONA 1 als linksbuiten tegen Quick (H). Ook spits Dick van Dijk maakte zijn debuut.
Op maandag 7 april 1969, 2e Paasdag, speelde ONA tegen FC Lisse. Tijdens deze wedstrijd zegt een verdediger van FC Lisse tegen hem dat hij er ‘geen hout van kan’. Siem bewijst het tegendeel en scoort de enige en winnende treffer. En dat allemaal op de dag dat zijn vrouw was uitgerekend en zoon Simon werd geboren.
Siem de Jong was een ONA man in hart en nieren. Als hij in 1963, samen met Dick van Dijk, een aanbod van 2e divisionist SVV uit Schiedam krijgt, zegt hij doodleuk nee. Hij is te verknocht aan ONA. Dick van Dijk accepteerde het aanbod trouwens wel en dat was het begin van een mooie profcarrière.
Hoewel Siem een echte ONA man was, was hij de laatste jaren vooral ook te vinden langs de lijn bij sv DONK. De reden daarvan is dat zijn kleinzoon Jordy in DONK 1 speelt. En in zo’n geval was zelfs de keuze van opa Siem om ONA even te laten voor wat het is, een in zijn ogen logische keuze.
De nieuwe voetbalcompetitie moet het vanaf september zonder supporter Siem de Jong doen. Zou hij nog meegekregen hebben dat de openingswedstrijd op zaterdag 23 september a.s. Olympia – DONK is? Ik weet zeker dat hij dan om 17.00 uur aan de Bodegraafsestraatweg kleinzoon Jordy zou aanmoedigen. En het zou met ook niet hebben verbaasd als hij daarvoor om 14.30 uur eerst nog naar ONA – Groeneweg zou zijn gegaan.
Siem, we gaan je missen.
Terug in Gouda
Zo sta je bepakt en bezakt om met vakantie te gaan. Lekker vier weken uitwaaien aan de Vlaamse kust. Vier weken, een hele tijd denk je, maar ze zijn omgevlogen en voor je het weet zie je de vertrouwde contouren van Gouda weer opduiken.
Ik ga u niet vermoeien met mijn vakantieactiviteiten, maar ik heb de nodige uren voor de televisie doorgebracht. De Ronde van Frankrijk was volop bezig en de Vlaamse commentatoren van Sporza José de Cauwer en Karl van Nieuwkerke waren lyrisch over de verrichtingen van sprinter Jasper Philipsen, de Vlam van Ham. En bij de Tour de France Femmes werd Lotte Copecky bijkans heilig verklaard. Objectiviteit was soms ver te zoeken en de heren waren in plaats van journalist vooral fan. Daar zijn de Vlamingen niet uniek in want dat zie je ook bij ons. Het enthousiasme, zoals bij de geweldige prestatie van Mathieu van der Poel, was begrijpelijk, want er wordt niet elk jaar een Nederlander wereldkampioen.
Ook naar de World Aquatics in Fukuoka heb ik met veel plezier gekeken. Met als hoogtepunt natuurlijk de wereldtitel van de Nederlandse waterpolovrouwen, met een belangrijke Goudse inbreng van aanvoerster Sabrina van der Sloot, Maartje Keuning, Brigitte Sleeking en Marit van der Weijden.
Leuk waren ook de verrassende uitslagen bij het WK voetbal voor vrouwen in Australië en Nieuw-Zeeland. Alleen die oeverloze voor- en nabeschouwingen konden me gestolen worden.
Niet onvermeld mag natuurlijk de wereldtitel Jiu jitsu blijven die Gouwenaar Boy Vogelzang in Mongolië veroverde. Social media ontploften.
Het vakantiegevoel is al weer enigszins verdwenen en de dagelijkse gang van zaken dreigt weer op gang te komen. Elke dag blijven politici aankondigen dat ze er de brui aan geven. De amateurvoetbalclubs bereiden zich voor op de nieuwe competitie. Een competitie waar ook weer het nodige gaat veranderen. Zoals de introductie van weekendvoetbal waar in ieder geval ook 1e klasser Jodan Boys mee te maken krijgt. En is las ergens dat er misschien een extra versterkte degradatie komt. De indelingen zijn inmiddels bekend en het wachten is nu op het speelschema.
Hannah Aldridge – Dream of America
Hannah Aldridge (9 december 1985) is een Amerikaanse singer-songwriter uit Muscle Shoals, Alabama. Zij is de dochter van Walt Aldridge, de Amerikaanse singer-songwriter-producer, die veel hits schreef voor countryartiesten uit Nashville. Vader Walt wil graag dat zijn dochter een klassieke piano-opleiding gaat volgen, maar als jonge twintiger zoekt Hannah uiteindelijk haar eigen weg en ontdekt de grote mogelijkheden van de gitaar. Dat Hannah Aldridge opgroeit in de ‘bible belt’ in Alabama is te horen in haar songs. Haar muziek doet denken aan The Handsome Family, Marianne Faithfull en P.J. Harvey. Soms lijkt het ook of je luistert naar de vrouwelijke tegenhanger van Nick Cave. Hannah Aldridge woont momenteel in Nashville, Tennessee.
Haar debuutalbum Razor wire komt in 2014 uit en wordt net als de opvolger Gold rush (2017) goed ontvangen. Vorige maand verscheen Dream of America. Op dit nieuwe (3e) studioalbum staan acht nieuwe eigen songs en cover van The Talking Heads.
Het album opent sfeervol met Dorero, met de enigszins klagende zang van Hannah Aldridge die herinneringen oproept aan Lucinda Williams en Marianne Faithfull. Ook de violen van John Bedggood kleuren dit prachtige openingsnummer. Heerlijk is het toetsenwerk van Lachlan Bryan en fraai de bas van Gustav Sjödin in het beklemmende donkere Portrait of the artist as a middle aged man. Fantastisch is de zang in de ontspannen zwoele ballad Beautiful Oblivion. Unbeliever is americana van topniveau met de fraaie pedal steel van Tommy Detamore en de 12-string akoestische gitaar en backing vocals van vader Walt. Het titelnummer Dream of America is een heel kort nummer van een minuut met vervormde stemmen en twangy gitaarlicks, dat overvloeit in The fall. De eerste strofe wordt gezongen door singer-songwriter Ben Glover en nadat Hannah de 2e strofe voor haar rekening neemt volgt een fantastisch duet. Prachtig is de soms fluisterende zang van Hannah in Psycho killer, de bekende hit van The Talking Heads uit 1977. Fraai zijn hier ook weer de bijdragen van Sjödin, Bryan en Cafarella. De backing vocals zijn van Nicole Boggs. Catacombs is een kort nummer van nog geen twee minuten met spoken words en duistere geluiden. Prachtig en soms theatraal is de zang in het mooie geïnstrumenteerde The great divide. Een daverend slotakkoord.
Conclusie: Dream of America is een indrukwekkend mooi album.
Tracks cd:
- Dorero
- Portrait of the artist as a middle aged man
- Beautiful Oblivion
- Unbeliever
- Dream of America
- The fall
- Psycho killer
- Catacombs
- The great divide
Line-up
- Hannah Aldridge – zang, backing vocals
- Gustav Sjödin – bas
- Tommy Detamore – pedal steel, (track 4)
- John Bedggood – viool en viola (track 1)
- Nicole Boggs – backing vocals (track 7)
- Ben Glover – zang (track 6)
- Walt Aldridge – 12 string gitaar en backing vocals (track 4)
- Lachlan Bryan – piano, orgel, synths, mellotron, akoestische en elektrische gitaar, backing vocals
- Damian Cafarella – drums, percussie, akoestische en elektrische gitaar, slide
Jason Isbell and the 400 Unit – Weathervanes
De Amerikaanse singer-songwriter Jason Isbell (1 februari 1979, Green Hill, Alabama), was van 2001 tot 2007 gitarist bij de Southern rockband Drive-by Truckers. Met deze band maakte hij drie albums. In 2007 ging Isbell op de solotoer. In datzelfde jaar verscheen zijn debuutalbum Sirens of the ditch. Vanaf 2008 brengt Isbell regelmatig albums uit. Onder zijn eigen naam of onder de naam Jason Isbell and the 400 Unit.
Onlangs verscheen er na twee jaar weer een nieuw album van Jason Isbell and the 400 Unit, Weathervanes. Isbell produceerde het album zelf.
Het album opent melodieus rockend met het meerstemmig gezongen Death wish. King of Oklahoma is meteen al een van de hoogtepunten van dit album. Een ontspannen geweldig geïnstrumenteerde radiovriendelijke rootsy song. In het intieme folky Strawberry woman horen we Amanda Shires op viool en good old Mickey Raphael op mondharmonica. Het prachtig gezongen Middle of the morning roept herinneringen op aan Van Morrison en Save the world doet me denken aan REM. Fraai is de percussie van drummer Chad Gamble in het uptempo If you insist. Na het ingetogen akoestische Cast iron skillit gaat de gashendel met vlijmscherpe gitaarlicks goed open in het stevig rockende When we were close, een song over Justin Townes Earle, waar Isbell mee bevriend was. In de prachtige ballad Volunteer is de band weer in topvorm. Vestavia Hills is een ‘slepende’ ballad over een welvarende buitenwijk van Birmingham, Alabama. In het mooi gezongen White beretta wordt weer fraai geïnstrumenteerd. Fraaie gitaarsolo’s zijn te horen in de stevige southern rocker This ain’t it. Het slotnummer Miles is een ruim zeven minuten lange melodieuze southern rockballad met rustige passages.
Conclusie: Weathervanes is een meesterwerk. Een uur volop genieten.
Tracks cd:
- Death wish
- King of Oklahoma
- Strawberry woman
- Middle of the morning
- Save the world
- If you insist
- Cast iron skillet
- When we were close
- Volunteer
- Vestavia Hills
- White beretta
- This ain’t it
- Miles
Line-up:
- Jason Isbell – zang, elektrische, akoestische, bariton en slide gitaar, backing vocals
- Jimbo Hart – (elektrische) bas, ukulele
- Amanda Shires – viool, backing vocals
- Sadler Vaden – elektrische (12 string), akoestische (12 string) gitaar, backing vocals
- Chad Gamble – drums, congas, percussie
- Derry deBorja – accordeon, orgel, (elektrische) piano, tack piano, synthesizer, backing vocals
- Sylvia Massy – backing vocals
- Morgan O’Shaughnessey – strings
- Mickey Raphael – mondharmonica
- Ian Rickard, backing vocals
Ben Granfelt – Gratitude
De Finse gitarist Ben Granfelt (6 juni 1963, Helsinki), begint met gitaar spelen als hij elf jaar is. Hij speelt in schoolbandjes en gaat in een platenzaak werken waar hij Muddy Manninen ontmoet. Met hem richt hij Gringos Locos op waarmee hij van 1986 – 1991 drie albums opneemt. Met de band Guitar Slingers neemt hij van 1991 – 1996 ook drie albums op. Van 1991 – 1998 is hij lid van de Leningrad Cowboys en van deze band verschijnen vijf albums. In 2001 en 2002 speelt hij tijdelijk bij Wishbone Ash. Maar hij is vanaf 1994 ook leider van de Ben Granfelt Band. En vanaf 2010 is hij tevens lid van de Finse rockband Los Bastordos Finlandeses. Kortom, een druk baasje.
Speciaal om zijn 60e verjaardag op te sieren is er op 16 juni jl. een nieuw album van Ben Granfelt verschenen. Dit album, Gratitude, bevat acht songs waarbij Granfelt volop gegrepen is door zijn gitaaridolen Gary Moore, Robin Trower en Jeff Beck. Granfelt wordt op Gratitude ondersteund door bassist Masa Maijanen en drummer Jari Salminen.
Het openingsnummer I got the blues from you, de titel zegt het al een klein beetje, is met zijn felle gitaarwerk een ode aan een van zijn gitaarhelden Gary Moore. Life goes on is een slowblues met een vlijmscherp gitaarintro. In dit ontspannen lyrische gitaarnummer waart ook de geest van Pink Floyd rond. In de prachtige vlammende langzame instrumental Remember, never forget, is behalve Gary Moore ook Carlos Santana niet ver weg. In Desire, the Sirens call zit heel veel wah wah gitaarwerk. Leave it alone begint stevig funky, maar halverwege gaat het tempo omlaag maar achter de stampende ritmesectie teistert Granfelt zijn gitaar met vlammende licks. In de reggae achtige instrumental JB reggae, dat afgewisseld wordt met lyrische gitaarpassages brengt Granfelt een ode aan Jeff Beck, een van zijn andere idolen. Sterk en prominent is het drumwerk in de met vlammend en gevarieerd gitaarwerk volgestouwde instrumental Techno blues. Het slot- en titelnummer is een lyrische gitaarsolo van ruim twee minuten.
Conclusie: Gratitude is een heerlijk album van een gitaarvirtuoos die zichzelf en zijn fans een mooi verjaardagscadeau heeft gegeven. Jammer dat het na ruim een half uur al afgelopen is. Wat mij betreft had het album wel langer mogen duren.
Tracks cd:
- I got the blues from you
- Life goes on
- Remember, never forget
- Desire, the Sirens call
- Leave it alone
- JB reggae
- Techno blues
- Gratitude