Gerritschinkel.nl Columns & meer

Hannah Aldridge – Dream of America

Hannah Aldridge (9 december 1985) is een Amerikaanse  singer-songwriter uit Muscle Shoals, Alabama. Zij is de dochter van Walt Aldridge, de Amerikaanse singer-songwriter-producer, die veel hits schreef voor countryartiesten uit Nashville. Vader Walt wil graag dat zijn dochter een klassieke piano-opleiding gaat volgen, maar als jonge twintiger zoekt Hannah uiteindelijk haar eigen weg en ontdekt de grote mogelijkheden van de gitaar. Dat Hannah Aldridge opgroeit in de ‘bible belt’ in Alabama is te horen in haar songs. Haar muziek doet denken aan The Handsome Family, Marianne Faithfull en P.J. Harvey. Soms lijkt het ook of je luistert naar de vrouwelijke tegenhanger van Nick Cave. Hannah Aldridge woont momenteel in Nashville, Tennessee.

Haar debuutalbum Razor wire komt in 2014 uit en wordt net als de opvolger Gold rush (2017) goed ontvangen. Vorige maand verscheen Dream of America. Op dit nieuwe (3^e) studioalbum staan acht nieuwe eigen songs en cover van The Talking Heads.

Het album opent sfeervol met Dorero, met de enigszins klagende zang van Hannah Aldridge die herinneringen oproept aan Lucinda Williams en Marianne Faithfull. Ook de violen van John Bedggood kleuren dit prachtige openingsnummer. Heerlijk is het toetsenwerk van Lachlan Bryan en fraai de bas van Gustav Sjödin in het beklemmende donkere Portrait of the artist as a middle aged man. Fantastisch is de zang in de ontspannen zwoele ballad Beautiful Oblivion. Unbeliever is americana van topniveau met de fraaie pedal steel van Tommy Detamore en de 12-string akoestische gitaar en backing vocals van vader Walt. Het titelnummer Dream of America is een heel kort nummer van een minuut met vervormde stemmen en twangy gitaarlicks, dat overvloeit in The fall. De eerste strofe wordt gezongen door singer-songwriter Ben Glover en nadat Hannah de 2^e strofe voor haar rekening neemt volgt een fantastisch duet. Prachtig is de soms fluisterende zang van Hannah in Psycho killer, de bekende hit van The Talking Heads uit 1977. Fraai zijn hier ook weer de bijdragen van Sjödin, Bryan en Cafarella. De backing vocals zijn van Nicole Boggs. Catacombs is een kort nummer van nog geen twee minuten met spoken words en duistere geluiden. Prachtig en soms theatraal is de zang in het mooie geïnstrumenteerde The great divide. Een daverend slotakkoord.   

Conclusie: Dream of America is een indrukwekkend mooi album.

Tracks cd:

1. Dorero
2. Portrait of the artist as a middle aged man
3. Beautiful Oblivion
4. Unbeliever
5. Dream of America
6. The fall
7. Psycho killer
8. Catacombs
9. The great divide

Line-up

• Hannah Aldridge – zang, backing vocals
• Gustav Sjödin – bas
• Tommy Detamore – pedal steel, (track 4)
• John Bedggood – viool en viola (track 1)
• Nicole Boggs – backing vocals (track 7)
• Ben Glover – zang (track 6)
• Walt Aldridge – 12 string gitaar en backing vocals (track 4)
• Lachlan Bryan – piano, orgel, synths, mellotron, akoestische en elektrische gitaar, backing vocals
• Damian Cafarella – drums, percussie, akoestische en elektrische gitaar, slide

Jason Isbell and the 400 Unit – Weathervanes

De Amerikaanse singer-songwriter Jason Isbell (1 februari 1979, Green Hill, Alabama), was van 2001 tot 2007 gitarist bij de Southern rockband Drive-by Truckers. Met deze band maakte hij drie albums. In 2007 ging Isbell op de solotoer. In datzelfde jaar verscheen zijn debuutalbum Sirens of the ditch. Vanaf 2008 brengt Isbell regelmatig albums uit. Onder zijn eigen naam of onder de naam Jason Isbell and the 400 Unit.

Onlangs verscheen er na twee jaar weer een nieuw album van Jason Isbell and the 400 Unit, Weathervanes. Isbell produceerde het album zelf.

Het album opent melodieus rockend met het meerstemmig gezongen Death wish. King of Oklahoma is meteen al een van de hoogtepunten van dit album. Een ontspannen geweldig geïnstrumenteerde radiovriendelijke rootsy song. In het intieme folky Strawberry woman horen we Amanda Shires op viool en good old Mickey Raphael op mondharmonica. Het prachtig gezongen Middle of the morning roept herinneringen op aan Van Morrison en Save the world doet me denken aan REM. Fraai is de percussie van drummer Chad Gamble in het uptempo If you insist. Na het ingetogen akoestische Cast iron skillit gaat de gashendel met vlijmscherpe gitaarlicks goed open in het stevig rockende When we were close, een song over Justin Townes Earle, waar Isbell mee bevriend was. In de prachtige ballad Volunteer is de band weer in topvorm. Vestavia Hills is een ‘slepende’ ballad over een welvarende buitenwijk van Birmingham, Alabama. In het mooi gezongen White beretta wordt weer fraai geïnstrumenteerd. Fraaie gitaarsolo’s zijn te horen in de stevige southern rocker This ain’t it. Het slotnummer Miles is een ruim zeven minuten lange melodieuze southern rockballad met rustige passages. 

Conclusie: Weathervanes is een meesterwerk. Een uur volop genieten.

Tracks cd:

1. Death wish
2. King of Oklahoma
3. Strawberry woman
4. Middle of the morning
5. Save the world
6. If you insist
7. Cast iron skillet
8. When we were close
9. Volunteer
10. Vestavia Hills
11. White beretta
12. This ain’t it
13. Miles

Line-up:

• Jason Isbell – zang, elektrische, akoestische, bariton en slide gitaar, backing vocals
• Jimbo Hart – (elektrische) bas, ukulele
• Amanda Shires – viool, backing vocals
• Sadler Vaden – elektrische (12 string), akoestische (12 string) gitaar, backing vocals
• Chad Gamble – drums, congas, percussie
• Derry deBorja – accordeon, orgel, (elektrische) piano, tack piano, synthesizer, backing vocals
• Sylvia Massy – backing vocals
• Morgan O’Shaughnessey – strings
• Mickey Raphael – mondharmonica
• Ian Rickard, backing vocals

Ben Granfelt – Gratitude

De Finse gitarist Ben Granfelt (6 juni 1963, Helsinki), begint met gitaar spelen als hij elf jaar is. Hij speelt in schoolbandjes en gaat in een platenzaak werken waar hij Muddy Manninen ontmoet. Met hem richt hij Gringos Locos op waarmee hij van 1986 – 1991 drie albums opneemt. Met de band Guitar Slingers neemt hij van 1991 – 1996 ook drie albums op. Van 1991 – 1998 is hij lid van de Leningrad Cowboys en van deze band verschijnen vijf albums. In 2001 en 2002 speelt hij tijdelijk bij Wishbone Ash. Maar hij is vanaf 1994 ook leider van de Ben Granfelt Band. En vanaf 2010 is hij tevens lid van de Finse rockband Los Bastordos Finlandeses. Kortom, een druk baasje.

Speciaal om zijn 60^e verjaardag op te sieren is er op 16 juni jl. een nieuw album van Ben Granfelt verschenen. Dit album, Gratitude, bevat acht songs waarbij Granfelt volop gegrepen is door zijn gitaaridolen Gary Moore, Robin Trower en Jeff  Beck. Granfelt wordt op Gratitude ondersteund door bassist Masa Maijanen en drummer Jari Salminen.

Het openingsnummer I got the blues from you, de titel zegt het al een klein beetje, is met zijn felle gitaarwerk een ode aan een van zijn gitaarhelden Gary Moore. Life goes on is een slowblues met een vlijmscherp gitaarintro. In dit ontspannen lyrische gitaarnummer waart ook de geest van Pink Floyd rond. In de prachtige vlammende langzame instrumental Remember, never forget, is behalve Gary Moore ook Carlos Santana niet ver weg. In Desire, the Sirens call zit heel veel wah wah gitaarwerk. Leave it alone begint stevig funky, maar halverwege gaat het tempo omlaag maar achter de stampende ritmesectie teistert Granfelt zijn gitaar met vlammende licks. In de reggae achtige instrumental JB reggae, dat afgewisseld wordt met lyrische gitaarpassages brengt Granfelt een ode aan Jeff Beck, een van zijn andere idolen. Sterk en prominent is het drumwerk in de met vlammend en gevarieerd gitaarwerk volgestouwde instrumental Techno blues. Het slot- en titelnummer is een lyrische gitaarsolo van ruim twee minuten.

Conclusie: Gratitude is een heerlijk album van een gitaarvirtuoos die zichzelf en zijn fans een mooi verjaardagscadeau heeft gegeven. Jammer dat het na ruim een half uur al afgelopen is. Wat mij betreft had het album wel langer mogen duren.

Tracks cd:

1. I got the blues from you
2. Life goes on
3. Remember, never forget
4. Desire, the Sirens call
5. Leave it alone
6. JB reggae
7. Techno blues
8. Gratitude