Charles Lloyd and the Marvels + Lucinda Williams – Vanished gardens
Charles Lloyd (15 maart 1938 Memphis, Tennessee) is een Amerikaanse tenorsaxofonist die ook dwarsfluit en meerdere exotische blaasinstrumenten bespeelt. Volgens zeggen is Lloyd al vanaf zijn geboorte doordrenkt van jazz- en bluesmuziek. Als hij 9 jaar is krijgt hij ook pianoles en in 1956 gaat hij studeren aan de Universiteit van Zuid-Californië in Los Angeles. Van 1960 – 1963 speelt Lloyd in de band van Chico Hamilton en van 1964 – 1966 in die van Cannonball Adderley. Van 1966 – 1968 vormt Lloyd een kwartet met Keith Jarrett, Cecil MacBee/Ron McClure en Jack DeJohnette. Hij speelt zelfs als saxofonist ook nog bij The Beach Boys. Na zich enige tijd uit de muziekbusiness te hebben teruggetrokken keert hij op verzoek van pianist Michel Petrucciani begin jaren ’80 terug in de jazzwereld. In 1989 krijgt hij een contract bij ECM Records en sindsdien verschijnen er regelmatig albums van hem.
Eind juni verscheen er weer een nieuw album van Charles Lloyd (and the Marvels). Op dit album, Vanished gardens, weet Lloyd zich weer omringd door zijn ritmesectie die hem ook begeleidde op zijn voorlaatste album Mirror uit 2010. Naast bassist Reuben Rogers en drummer Eric Harland is een prominente rol weggelegd voor Lucinda Williams, die ook vier songs schreef. Verder speelt Greg Leisz pedal steel en dobro en Bill Frisell gitaar. Drie songs zijn van de hand van Charles Lloyd en er staan drie covers op het tien nummers tellende album.
Het album opent met de instrumental Defiant, een jazzballad waarin saxofonist Lloyd, gitarist Frisell en Greg Leisz op pedal steel meteen hun visitekaartje afgeven. In de door haarzelf geschreven ballad Dust is de herkenbaar enigszins klagelijke zang van Lucinda Williams te horen, geëscorteerd door een strakke ritmesectie en verschroeiende saxsolo ’s. Lloyd trekt met zijn scheurende en dan weer fluisterende sax van leer in het psychedelische Vanished gardens, een instrumental van ruim negen minuten. De door dichteres Fran Landesman en pianist Tommy Wolf geschreven Ballad of the sad young men werd in 1969 door Roberta Flack op haar debuutalbum First take gezet, en is hier een rustige instrumental met vooral fraai gitaarwerk van Frisell. Lucinda Williams is daarna weer vocaal indringend aanwezig in de ballad We’ve come too far to turn around, die begint met een lange saxsolo en Leisz ditmaal op dobro. In Blues for Langston and LaRue neemt Lloyd de luisteraar mee op een lange dwarsfluitsolo. Unsuffer me duurt maar liefst ruim 11 ½ minuut. Funky en psychedelisch, gedreven zang, pedal steel en een scheurende sax. De laatste twee songs zijn klassieke covers. Allereerst Monk’s mood van Thelonius Monk. Mooi samenspel van saxofoon en jazzy gitaar. Het slotakkoord is Angel van Jimi Hendrix dat in 1971 op zijn postume album Cry of love verscheen. Een mooie ballad met een saxintro, fraai gitaarwerk en de prachtige zang van Lucinda Williams.
Conclusie: Met zijn 80 jaar is saxofonist Charles Lloyd nog lang niet uitgeblust. En met formidabele instrumentalisten Bill Frisell en Greg Leisz in de gelederen kan het bijna niet fout gaan. En niet te vergeten de vocale kers op de taart Lucinda Williams. Vanished gardens is een prachtplaat.
Tracks:
- Defiant
- Dust
- Vanished gardens
- Ventura
- Ballad of the sad young men
- We’ve come too far to turn around
- Blues for Langston and LaRue
- Unsuffer me
- Monk’s mood
- Angel
Line up:
- Charles Lloyd – tenor saxofoon, zang, dwarsfluit
- Reuben Rogers – bas
- Eric Harland – drums
- Bill Frisell – gitaar
- Greg Leisz – pedal steel, dobro
- Lucinda Williams – zang
Leave a comment