Kirk Fletcher – Hold on
Kirk Fletcher wordt geboren op 23 december 1975 in Belflower, California. Als hij zijn broer Walter gitaar ziet spelen in de kerk van zijn vader weet Kirk wat hij ook wil, gitaarspelen. Kirk is dan pas 8 jaar en niet lang daarna speelt hij samen met zijn broer in vader’s kerk. Als tiener ontmoet Kirk Jeff Rivera, de gitaartechnicus van Robben Ford en midden jaren ’90 leert hij nog meer bluesmuzikanten kennen en leert veel van hen. In 1999 verschijnt zijn debuutalbum I’m here & I’m gone. In 2004 is Fletcherj medeoprichter van de bluesband The Mannish Boys, waarmee hij platen maakt en waarvan hij nog steeds deel uit maakt. Tussen 2005 en 2008 is Fletcher ook gitarist bij The Fabulous Thunderbirds. In 2009 brengt hij zijn eerste soloalbum uit, 10th Anniversary. Fletcher speelt ook met Eros Ramazotti, Charly Musselwhite en Joe Bonamassa tijdens hun tournees. Fletcher krijgt in de loop van de jaren veel lof toegezwaaid en ontvangt meerdere onderscheidingen. En als Joe Bonamassa zegt dat Kirk Fletcher een van de beste bluesgitaristen in de wereld is, dan is dat natuurlijk een compliment dat hij in zijn zak kan steken.
Deze maand verschijnt Hold on, het nieuwe (5e) album van Kirk Fletcher. Meteen al in het openingsnummer, het samen met de Canadese zanger-gitarist Ben Rogers geschreven Two steps foreward, toont Fletcher zijn grote gitaristische kwaliteiten met splijtende wah wah solo’s. Een paar harde drumtikken trappen You need me af. Lekkere soulblues met fraai orgelspel en weer die wah wah gitaarsolo. De uptempo bluesrocker Sad sad day, met een flonkerende piano en gruizig gitaarwerk doet me denken aan Sad sad sad van The Rolling Stones en dat niet alleen vanwege de titel. Het prijsnummer is de ruim acht minuten durende samen met gitarist Josh Smith geschreven bluesballad The answer Ingetogen zang, fraai orgelspel en prachtige lyrische gitaarsolo’s die soms door merg en been gaan. Fletcher’s gitaar gaat ook in de stevige bluesballad Time’s ticking, naast een onverstoorbaar meppende drummer Matt Brown, weer flink tekeer. Strak drumwerk is ook te horen in de instrumental Dupree, met fantastisch funky gitaarwerk en een lange orgelsolo. In de shuffle Gotta right trakteert Fletcher ons weer op verschroeiende gitaarsolo’s. Het met gospelinvloeden doordrenkte titelnummer Hold on sluit het album indrukwekkend af en dat is mede te danken aan de mooie vocalen van Jade McCrea.
Conclusie: Alle toegezwaaide lof is meer dan terecht en Joe Bonamassa heeft er kijk op. Kirk Fletcher is een fantastische gitarist en met Hold on bewijst hij dat maar weer eens. Een sterk album.
Tracks:
- Two steps foreward
- You need me
- Sad sad day
- The answer
- Time’s ticking
- Dupree
- Gotta right
- Hold on
Line up:
- Kirk Fletcher – gitaar, zang
- Matt Brown – drums, percussie
- Jonny Henderson – orgel, piano, wurlitzer
- Mahalia Barnes – vocals (track 1)
- Jade McCrea – vocals (track 8)
De zij-uitgang
‘Het is een klein verschil tussen de zij-uitgang en de ereloge’. Een mooi citaat van de afgelopen zaterdag overleden Wim Kok. De timmermanszoon uit Bergambacht, de vakbondsman, de minister van financiën en die het uiteindelijk schopte tot minister-president. Bij zijn dood wordt hij nu bewierookt door vriend en vijand. In sporttermen te spreken was hij als premier zowel trainer, coach, leider, verzorger en supporter van zijn team. Of hij zelf aan sport heeft gedaan weet ik niet. Misschien heeft hij bij de pupillen van voetbalvereniging Bergambacht gespeeld. Of gezien zijn lengte bij volleybalvereniging Thor? Is tijdens schaatstochten door de polders van de Krimpenerwaard zijn faam als polderaar ontstaan?
Terug naar het citaat van Wim Kok waarmee ik deze column begon. Ook in de sportwereld is er vaak sprake van een verschil tussen de zij-uitgang en de ereloge. De ene keer word je heilig verklaard en als het even tegenzit word je even zo snel de grond ingeboord. De Nederlandse volleybaldames bereikten de drempel van heiligverklaring, maar stonden uiteindelijk met lege handen met een in veler ogen loze 4e plaats.
Het is deze week precies 2 jaar geleden dat de voetballers van De Jodan Boys op die gedenkwaardige avond van 25 oktober 2016 voor een sensatie zorgden door Go Ahead Eagles uit het KNVB bekertoernooi te knikkeren. Afgelopen zaterdag leed de Goudse hoofdklasser zijn 6e nederlaag en bevindt zich nu op een zeer schamele 15e plaats, een degradatieplaats. Langs de lijn en in de wandelgangen broeit het van ongenoegen. De 5e colonne maakt zich op om aan stoelpoten te gaan zagen. Kunnen ze nu ineens niet meer voetballen? Is de chemie uitgewerkt? Zou kunnen. Om met Wim Kok te spreken, ‘komen is een kunst, weggaan ook’.