Gerritschinkel.nl Columns & meer

28mrt/180

Chip Taylor – Fix your words

Chip Taylor wordt op 21 maart 1940 geboren als James Wesley Voight in Yonkers (New York). Hij is bij velen vooral bekend als de schrijver van bekende hits als Wild Thing (Troggs), Angel Of The Morning (Merrilee Rush, PP Arnold), I Can’t Let Go (The Hollies), Try (Janis Joplin) en Son Of A Rotten Gambler (Ann Murray, The Hollies, Emmylou Harris). De zangeressen/violistes Kendal Carson en Carrie Rodriguez hebben hun carrière min of meer aan Taylor te danken. Vanaf 1971 begint Taylor zelf platen uit te brengen. Chip Taylor werd in 2016, samen met Elvis Costello, Tom Petty, Marvin Gaye en Nile Rodgers en Bernard Edwards van Chic opgenomen in de Songwriters Hall of Fame in New York City.

Ondanks het feit dat hij deze maand al 78 jaar is geworden rust Taylor niet op zijn lauweren. Behalve optreden verschijnen er ook bijna elk jaar nieuwe albums. Begin deze maand kwam Fix your words uit, de opvolger van zijn vorige jaar verschenen A song I can live with. Op dit album, met een mooie foto van de jonge James Wesley Voight en zijn twee broers met hun moeder op de hoes, staan elf nieuwe songs. Songs met herinneringen en beschouwingen. Taylor weet zich omringd door prima muzikanten waaronder medeproducent Goran Grini, de multi-instrumentalist. In het titelnummer Fix your words is meteen de typische enigszins breekbare stem van Taylor te horen. Naast het fraaie pianospel van Grini, dat in de meeste nummers flonkerend en sprankelend is te noemen. Fluisterend en ingetogen is de zang van Taylor in Whatever devil is in me en If I am. In A little bit of underground horen we Giri ook op een bluesy mondharmonica en zijn de fraaie gitaarlicks van John Platania ook niet te versmaden. Een van de hoogtepunten is het bijna zeven minuten lange The ground moving around me, met de ‘gesproken’ zang, de gedragen pianoklanken en de prachtige backingvocals. Fluisterende zang is, naast de piano, weer de basis van Love knows the clouds en We have not to say. In When I was a kid haalt Taylor herinneringen op aan zijn jeugd toen hij op Motorola radio luisterde naar de muziek van Hank Williams. En dan met name naar de muziek die deze legendarische countryzanger maakte onder zijn pseudoniem Luke the Drifter. Prachtig is op dit nummer de pedalsteel van Greg Leisz. In When he goes…he goes en Crazy dreams crazy is Goran Grini weer in topvorm met zijn fonkelende pianospel naast de fluisterende Taylor. Het fluisterend gesproken gezongen You just thing you changed your mind met uitmuntende begeleiding is een prachtig slot van het album.

Conclusie: Chip Taylor heeft, samen met een stel uitmuntende begeleiders, weer een album gemaakt met veelal ingetogen luisterliedjes. Het is een album in de stijl zoals we die van Chip Taylor gewend zijn, maar weer een verrassend goed album. Dat hij nog maar veel van deze pareltjes mag maken.

Tracks:

  1. Fix your words
  2. Whatever devil is in me
  3. If I am
  4. A little bit of underground
  5. The ground moving around me
  6. Love knows the clouds
  7. We have not to say
  8. When I was a kid
  9. When he goes …. he goes
  10. Crazy dreams crazy
  11. You just think you changed your mind

Line up:

  • Chip Taylor – zang, akoestische gitaar, backing vocals
  • John Platania – elektrische gitaar, nylon gitaar
  • Tony Leone – drums
  • Tony Mercadante – bas
  • Goran Grini – piano, wurlitzer, mellotron, shaker, harmonica, vibrafoon, orgel
  • Audrey Martells – backing vocals
  • LaJuan Carter – backing vocals
  • Grayson Walters – upright bas
  • Katrine Grini – wind chimes
  • Bonnie Sue Walters – fiddle
  • Greg Leisz – pedal steel (track 8)

 

26mrt/180

De blauw-witte-mars

De wegen van de KNVB zijn vaak ondoorgrondelijk. Ik weet niet wat de achterliggende gedachte is om nu competitiewedstrijden op 1 april, 1e Paasdag, te laten spelen. Gelet op de datum dacht ik eerst aan een 1-april grap, maar het blijkt bittere ernst te zijn. Clubs mogen onderling wel uitmaken of ze naar de 2e Paasdag gaan, maar wat schiet je daar mee op. Met het spelen op paaszaterdag en op paasmaandag zou je meteen het aantal achterstallige wedstrijden kunnen wegwerken. Nu moeten al die wedstrijden misschien op doordeweekse dagen worden ingehaald. En wie zit daar op te wachten. Maar wie ben ik, misschien zit er wel een visie achter die ik niet zie en begrijp ik er niets van.

In Reeuwijk-dorp maken ze zich hierover niet druk denk ik. RVC ’33 roept op hun website, onder het motto ‘Reeuwijkers aller landen verenigd u’ (het taalfoutje zullen we ze maar vergeven), hun leden op om op 1e Paasdag lopend naar Olympia te gaan om hun team aan te moedigen. De blauw-witte-mars naar de Bodegraafsestraatweg. Een schitterend idee. Ik zie in mijn gedachten al die lange sliert Reeuwijkers, onder aanvoering van kapelaan van Paassen en Aad de Wit op zijn scooter en zwaailicht op zijn helm, richting Gouda marcheren. Het zou me niet verbazen als er ook nog een paashaas mee loopt. Het clublied van RVC ’33 zal uit volle borst worden gezongen. De jaarlijkse Noord Ierse Oranjemarsen en de Nijmeegse Vierdaagse verbleken er bij.

Olympia zal zich ongetwijfeld ‘wapenen’ tegen deze Reeuwijkse invasie en de buren hartelijk onthalen. Wie weet komen de Olympianen met een rood-zwarte tegenzet. Het zou me niet verbazen. En nu maar hopen dat die blauw-witte-mars geen 1 april grap is.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
22mrt/180

The Nick Moss Band – The high cost of low living

Nick Moss (15 december 1969 Chicago, Illinois) begint zijn muzikale carrière als bassist in de band van Buddy Scott. Daarna speelt hij bas in bij Jimmy Dawkins en in 1993 bij The Legendary Blues Band. Willy “Big eyes” Smith van The Legendary Blues Band adviseert Moss om van de bas over te schakelen naar de gitaar. Moss volgt dat advies op en vervolgens is hij ook enkele jaren gitarist in de band van Jimmy Rogers. Na drie jaar Jimmy Rogers begint Moss aan een solocarrière. In 2003 komt zijn debuutalbum First offence uit, onder de naam Nick Moss & The Flip Tops. In 2009 verandert hij de naam in The Nick Moss Band (NMB). De band sleept de nodige prijzen in de wacht. Hun album Here I am wordt in 2013 genomineerd in de categorie Rock Blues Album en het Time ain’t free wordt in 2014 door Guitar World Magazine gekozen in de Top 50 Albums van 2014.

Begin deze maand verscheen het nieuwe album van The Nick Moss Band The high cost of low living, als opvolger van het in 2016 verschenen dubbelalbum From the root to the fruit. Op dat dubbelalbum trad de band ook meer buiten de geijkte bluespaden, maar op zijn nieuwste schijf is het allemaal weer pure blues wat de klok slaat. En dat komt mede door de hartverscheurende bijdragen van Dennis Gruenling op mondharmonica. In de opener Crazy mixed up baby wordt meteen de toon gezet met felle gitaarakkoorden, een lekkere piano, saxen en een harmonicasolo. Het tempo blijft er goed in met de jumpblues Get right before you get left met een rollende bas en weer zo’n vette harmonicasolo, die blijft huilen in de Jimmy Reed achtige midtempo blues No sense, met een hamerende piano en Kid Anderson op sologitaar. In het titelnummer The high cost of low living neemt Moss de slide ter hand en deze felle uptempo rocker dendert met de huilende harmonica, de spetterende pianosolo achter een strakke ritmesectie de speakers uit. Gruenling is zowel op harmonica als vocaal op dreef in zijn eigen compositie, de dampende bluesrocker Count on me. Na de pompende bas in Note on the door, worden we getrakteerd op Otis Spann’s spetterende cover Get your hands out of my pockets. Na het Willie Dixon achtige basspel van Nick Fane in de doordenderende boogie Tight grip on your leash, komt er een relatief rustpunt met de slowblues He walked with giants, waarin op gitaar en piano een fraaie ode wordt gebracht aan de in december 2016 overleden bluespianist Barrelhouse Chuck. Maar de rust is van korte duur want in de vette blues A pledge to you horen we een vlijmscherpe gitaarsolo en een jankende mondharmonica. In de fraaie instrumental All night diner is er een mooie gastrol weggelegd voor organist Jim Pugh. Het slotakkoord is een lekkere uptempo versie van het bekende Rambling on my mind.

Conclusie: Liefhebbers van recht toe recht aan blues kunnen hun hart ophalen aan dit heerlijke bluesalbum

Tracks:

  1. Crazy mixed up baby
  2. Get right before you get left
  3. No sense
  4. The high cost of low living
  5. Count on me
  6. Note on the door
  7. Get your hands out of my pockets
  8. Tight grip on your leash
  9. He walked with giants (ode to Barrelhouse Chuck)
  10. A pledge to you
  11. Lesson to learn
  12. All night diner
  13. Rambling on my mind

Line up:

  • Nick Moss – zang, gitaar
  • Dennis Gruenling – mondharmonica, zang (tracks 5,11)
  • Taylor Streiff - piano
  • Nick Fane – bas
  • Patrick Seals – drums
  • Jim Pugh – orgel (track 12), piano (track 11)
  • Kid Andersen – rhythm gitaar (track 11), solo gitaar (track 3), shakers
  • Eric Spaulding – tenor sax
  • Jack Sanford – bariton sax

 

19mrt/180

Wensen en beloften

Het kan u niet zijn ontgaan dat er deze week gemeenteraadsverkiezingen zijn. Heel Gouda is ‘vergeven’ van verkiezingsborden waarop politici u toelachen en flyers vallen massaal in de brievenbussen. Afgelopen zaterdag werden, ondanks de bittere kou, op de verkiezingsmarkt achter De Waag pogingen ondernomen om de kiezer over te halen op hen te stemmen.

Vorige week vrijdag organiseerde Sport.Gouda een politiek sportcafé. In de kantine van Olympia waren alle politieke partijen uitgenodigd om hun visie op sportgebied te delen. Vertegenwoordigers van (vooral) buitensporten kregen de kans om hun wensen aan de politiek kenbaar te maken. Aan de hand van stellingen werden de politici gedwongen om in hun vak van keuze te gaan staan. Wat mij opviel was de politieke eensgezindheid op veel gebieden. Nu waren de stellingen zo opgesteld dat grote afwijkende meningen met een lampje te zoeken waren. Bereikbaarheid en veiligheid is voor iedereen belangrijk. En dat iedereen aan sport moet kunnen meedoen bestrijdt ook niemand. Duurzaamheid is het grote toverwoord voor de komende decennia en daar zal de sportwereld ook aan moeten geloven, of ze nu willen of niet. Sportstimulering wordt ook breed onderschreven, alleen over de manier waarop wordt verschillend gedacht. Algemeen wordt erkend dat er nogal wat achterstallig onderhoud is bij sportaccommodaties. De conclusie is in ieder geval dat iedereen overtuigd is van het feit dat sport zeer belangrijk is en dat sportverenigingen daarbij een prominente rol (moeten kunnen) spelen.

In alle verkiezingsprogramma’s hebben de Goudse politieke partijen een paragraaf over sport opgenomen en tijdens het politieke café werden er beloften gedaan. Na woensdag zal moeten blijken in hoeverre hieraan uitvoering wordt gegeven. Beloven is mooi, maar waarmaken is nog mooier. Geen woorden maar daden.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
15mrt/180

The Bluesbones – Chasing shadows

De Belgische bluesband The Bluesbones bestaat zo’n 6 jaar. De band is direct na hun oprichting al succesvol met o.a. optredens in België en Nederland. Hun debuutalbum Voodoo guitar verschijnt in 2012 en dat album wordt door Rootstime en Bluesmagazine gekozen tot het beste debuutalbum van 2012. The Bluesbones ontvangt in datzelfde succesjaar ook de publieksprijs van The Belgian Blues Challenge. Een jaar later hebben ze weer succes, want hun cd/dvd Live @ The Bosuil valt ook weer in de prijzen. En dat is ook weer het geval in 2015 met hun album Saved by the blues. In dat jaar wisselt de samenstelling van de band en wordt o.a. hammondspeler Edwin Risbourg aangetrokken.

Een dag na de releaseparty op 22 maart a.s. in Muziekodroom in Hasselt (B) verschijnt het nieuwe album Chasing shadows, de opvolger van hun ook al met lof ontvangen voorganger uit 2016 Double live. Het album met elf eigen nummers opent vertrouwd met het lekker melodieus rockende Find my way out. Hammond, soulvolle zang, een strakke ritmesectie en een vlijmscherpe gitaarsolo. Dezelfde ingrediënten krijgen we voorgeschoteld in de vette swampy bluesrocker Going down en in Demon blues, waarin Nico de Cock bewijst over een mooie soulvolle stem te beschikken. De ritmesectie dendert vervolgens in volle vaart verder in het uptempo A better life, met verder vlammend gitaarwerk en een heerlijke hammondsolo. De jonge gitaargod Stef Paglia teistert zijn snaren in Love me or leave me, een song met weer de soulvolle zang van de Cock, fraai pianospel van Risbourg, de pompende bas van Geert Boeckx, de strak drummende Koen Mertens en de backingvocals van Whitney Tai. Een van de hoogtepunten op het album is de zeven minuten durende slowblues Sealed souls. Voortreffelijke zang, een lange lyrische gitaarsolo, een strakke ritmesectie en dan rolt Risbourg er ook nog even lekker met zijn hammond tussen door. Romance for rent is een uptempo rocker met een fraaie lange orgelsolo halverwege, gevolgd door de vette gitaarbluesrocker Psycho mind. De hammond speelt weer de hoofdrol in de funky soulblues Betrayal. Seesaw blues is rock & roll in de beste traditie van The Fabulous Thunderbirds. In het slotnummer, het funky The end, gooien alle bandleden hun hele ziel en zaligheid er nog een keer in en sluiten zodoende het album prima af.  

Conclusie: Ik was al heel content met hun vorige album, maar met Chasing shadows hebben The Bluesbones mijn verwachtingen overtroffen. Ronduit een uitstekend album.

Tracks:

  1. Find my way out
  2. Going down
  3. Demon blues
  4. A better life
  5. Love me or leave me
  6. Sealed souls
  7. Romance for rent
  8. Psycho mind
  9. Betrayal
  10. Seesaw blues
  11. The end

Line up:

  • Nico de Cock – zang
  • Stef Paglia – gitaar, backing vocals
  • Edwin Risbourg – hammond orgel, piano, backing vocals
  • Geert Boeckx – bas
  • Koen Mertens – drums
  • Whitney Tai – backing vocals (track 2,5)
  • Tim Janssens – orkestrale arrangementen (track 2,6)
12mrt/180

De coolste baan van Nederland

De nostalgie sloeg ongenadig toe het afgelopen weekend. De schaatsliefhebbers die begin maart toch nog massaal het natuurijs bestormden waren nu in groten getale afgereisd naar Amsterdam. Het oude Olympisch Stadion was omgetoverd in een groot ijspaleis waar de schaatscracks streden om de wereldtitels. Meer dan vijftig duizend fans wentelden zich vergenoegd in nostalgie. Voormalige grootheden als Johan Olaf Koss, Eric Flaim, Gianni Romme, Chad Hedrick, Paulien van Deutekom, Leo Visser en Hein Vergeer dineerden in het Rijksmuseum onder het toeziend oog van Rembrandt voor zijn meesterwerk De Nachtwacht. Het befaamde duo Ard en Keesie zat gebroederlijk naast elkaar op de tribune te genieten.

Mijn gedachten gingen terug naar het EK van 1971. Thialf in Heerenveen was toen nog onoverdekt. En net als dit weekend regende het pijpenstelen. Ook ik zat toen, weggedoken onder plastic met een kop erwtensoep, gespannen te kijken naar de schaatskanonnen. Ik was toen getuige van een van de meest historische foute wissels. Later zou Sven Kramer ook zo’n blunder maken, maar in 1971 was het Jan Bols die vergat te wisselen en werd gediskwalificeerd.

Topschaatsen op onoverdekte banen. Sommigen moeten er niets van weten en spreken van ongelijke meteorologische omstandigheden. Dat klopt, maar het overgrote deel van de deelnemers en zeker de toeschouwers hadden een onvergetelijk weekend. Met een Japanse winnares, een ontroostbare Noor die het huzarenstukje van zijn landgenoot Dag Fornaess van 1971 niet kon herhalen en een onverwachte jonge winnaar uit Lekkerkerk. De Haastrechters Leo Visser en Hein Vergeer kregen met Patrick Roest hun opvolger. De gemeente Krimpenerwaard is wat dat betreft een bron van schaatstalent. Voor zijn Goudse fans was het alleen jammer dat Ted-Jan Bloemen geen potjes kon breken.

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
7mrt/180

Ed Romanoff – The orphan king

Ed Romanoff is een singer-songwriter uit New York. Romanoff groeit op in Connecticut. Als hij 17 jaar is koopt hij zijn eerste gitaar en de muziek van John Prine stimuleert hem om muziek te gaan maken.  Romanoff studeert aan de Universiteit van Virginia waar hij een bachelorgraad in communicatie behaalt. Hij is daarna o.a. timmerman, werkzaam in het speciaal onderwijs en tussen 1988 en 1992 accountmanager, verkoopdirecteur en assistent van de algemeen directeur van Jack Morton Co. In 1996 richt hij zijn eigen bedrijf PineRock op, een wereldwijd communicatiebedrijf gespecialiseerd in evenementen, digitale en videoproductie.

Romanoff groeit op in de overtuiging dat hij van Russische afkomst is. In 2008 vergezelt hij een vriend die een DNA-test neemt en doet zelf ook zo’n test als een daad van solidariteit en om meer over zijn erfgoed te leren. Uit die test blijkt dat Romanoff eigenlijk van Ierse afkomst was. De man waarvan hij geloofde dat hij zijn vader was, was in feite niet zijn biologische vader. Romanoff was geadopteerd.

Hoewel hij op zijn 17e zijn eerste gitaar koopt begint Romanoff pas in 2008 met het schrijven van muziek. In 2012, Romanoff is dan al 53 jaar, verschijnt zijn debuutalbum Ed Romanoff, een album waarop o.a. ook Josh Ritter, Tift Merritt en Mary Gauthier zijn te horen. Het openingsnummer van dat  album, St. Vincent de Paul, verhaalt over zijn zoektocht om zijn echte vader te vinden.

Vorige maand verscheen het album The orphan king, het tweede album van deze muzikale laatbloeier. Op dit album heeft Romanoff weer een groot aantal muzikanten weten te strikken die hem begeleiden. Het begint meteen al mooi met het Leonard Cohen achtige Miss Worby’s ghost. Romanoff krijgt hier ook vocale assistentie van Rachael Yamagata. In The elephant man, met fraai accordeonspel, zijn invloeden van John Prine hoorbaar en in A golden crown de Keltische roots van Romanoff. Het titelnummer, de prachtige orkestrale song The orphan king heeft Romanoff samen geschreven met Mary Gauthier. Na het melodieuze uptempo Without you en het wonderschoon gezongen midtempo Leavin’with somebody else duiken we met I’m a little less broken now de bluegrass in. Fiddle, mandoline, trompet en fraaie zang van Cindy Mizelle en Theresa Williams. In het Leonard Cohen achtige The ballad of Willie Sutton soleert Larry Campbell lekker lang op elektrische gitaar. Kris Kristofferson komt om de hoek kijken bij I’ll remember you en in het fraaie meerstemmig gezongen The night is a woman komt de southern soul voorbij. Blue Boulevard (na na na) is weer een ballad met fiddle en harmonium. Lost and gone is alleen al mooi vanwege de cello en de zang van Mai Bloomfield. In het slotnummer Coronation blues zijn de hoofdrollen weggelegd voor Zach Djanikian op bas, elektrische gitaar, banjo en harmonium en een uitbundig zingende Cindy Mizelle.

Conclusie: The orphan king is een prachtig luisteralbum met persoonlijke en actuele verhalen waarbij liefhebbers van folk en rootsmuziek helemaal aan hun trekken komen.

Tracks:

  1. Miss Worby’s ghost
  2. The elephant man
  3. A golden crown
  4. The orphan king
  5. Without you
  6. Leavin’ with somebody else
  7. I’m a little less broken now
  8. The ballad of Willie Sutton
  9. I’ll remember you
  10. The night is a woman
  11. Blue Boulevard (na na na)
  12. Lost and gone
  13. Coronation blues

Line up:

  • Ed Romanoff – zang, gitaar
  • Rachael Yamagata – zang (track 1, 4, 10)
  • Simone Felice – drums (track 1,7,8,9,13), backing vocals (track 1,12)
  • Lee Nadel – bas (track 1,5,6,9)
  • Larry Campbell – elektrische gitaar (track 1,8,), akoestische gitaar (track 3,6,7,10,11), bas (track 2,3,7,8,10,11) steel gitaar (track 2), pedal steel (track 4,10), fiddle (track 3,7,11), harmonium (track 11),
  • Cindy Cashdollar – steel gitaar (track 1), lap steel (track 13)
  • James Felice – keyboards (track 1,6,8,10), accordeon (track 4), harmonium (track 11), zang (track 11)
  • Pete Hanlon – programming (track 1), atmospherics (track 8)
  • David Baron – keyboards (track 10)
  • Theresa Williams – zang (track 2,4,7)
  • Kenneth Pattengale -  zang (track 5), gitaar (track 5), mandoline (track 5)
  • Zach Djanikian – piano (track 4,9), bas (track 4,10,13), gitaar (track 10), elektrische gitaar (track 13), banjo (track 13), harmonium (track 13)
  • Chris Pasin – trompet (track 7,10)
  • Cindy Mizelle – zang (track 7,10,13)
  • Brian Goss – elektrische gitaar (track 8)
  • Mia Bloomfield – cello (track 9,12), zang (track 12)
  • Jay Collins – fluit (track 10)
  • Peter Doran – (background) vocals (track 11,12)
5mrt/180

Dag Koning Winter

De regeerperiode van de Russische beer was kort maar hevig. Nederland was een week lang in de ban van de late vorstperiode. Schaatsliefhebbers hingen amechtig aan de lippen van de weermannen en -vrouwen. De borden ‘schaatsen te koop’ en ‘hier schaatsen slijpen’ waren op veel plaatsen te zien. Standhouders van koek- en zopietenten zagen hun kansen schoon. Toen ik woensdag, op weg om mijn moeder met haar 98e verjaardag te feliciteren door de polder reed, moest ik alle moeite doen om de kriskras ‘geparkeerde’ auto’s bij de ijsbaan tussen Oudewater en Benschop te omzeilen. De snijdende wind weerhield schaatsers er niet van om de ijzers onder te binden. Fascinerend dat geluid van het soms krakende ijs. De zwanen en de eenden in de wakken keken verbaasd naar de waaghalzen die zich van geen gevaar bewust waren. Geen stukje ijs was heilig.

Maar de ijspret was van korte duur. Daar waar vrijdag en vooral zaterdag de Goudse regio was veranderd in een landschap dat we kennen van de 16e eeuwse schilder Hendrick Avercamp, was het zondag over en uit. De ijsvloer was veranderd in een tranendal. De laatste restjes sneeuw verdwenen snel onder de zon. De krokussen en sneeuwklokjes haalden opgelucht adem en hieven hun kopjes vrolijk op. De eenden kwetterden van geluk. De terrassen zaten weer vol en de ijssalon deed goede zaken. Laat de lente nu maar komen!

Rest mij nog om SC Gouda weer te feliciteren. Na de eerste olympische medailles van Ted-Jan Bloemen had de Goudse schaatsclub zaterdag weer een primeur. Sjoerd den Hertog won de KPN Marathon Cup. Hoewel hij in Groningen woont is hij nog steeds lid van SC Gouda. En dan ‘blijft hij een van ons’.

 

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties