Ook Jodan Boys heeft zijn Maikey Parami
De amateurs van VVSB stortten aan de vooravond van carnaval Oeteldonk in diepe treurnis door de profs van FC Den Bosch uit de KNVB beker te stoten. Weliswaar dankzij een enorme blunder van de Bossche doelman, maar daar malen ze in Noordwijkerhout niet om. Ze zijn daar nog niet bijgekomen van deze sensatie. Matchwinner Maikey Parami gaat voortaan als volksheld door het leven.
Ook Jodan Boys heeft sinds zaterdag in Marvan Straver ook zijn eigen Parami. Daar waar de blunderende Kees Heemskerk in de Vliert door de grasmat wilde zakken, daar triomfeerde Straver door een strafschop te stoppen, waardoor Jodan Boys voor het eerst sinds 1978 weer aan het landelijke bekertoernooi deel mag deelnemen.
Oude tijden herleven. De oudere Goudse voetballiefhebber kan zich ongetwijfeld zaterdag 19 augustus 1978 voor de geest halen. Jodan Boys speelde in de 1e bekerronde tegen het roemruchte FC Amsterdam, de club van de legendarische voorzitter Dé Stoop. Bij Jodan Boys stonden spelers als Piet Roodenburg, Bart van Maaren, Theo Stekelenburg, Bert Graafland en Joop Alphenaar in de basisopstelling. Arie Verschoor had nog een primeur en kreeg in die wedstrijd als eerste Jodan Boys speler ooit een gele kaart. Dat doet niemand hem meer na, maar aan de 0-10 nederlaag kunnen de mannen van Dennis van den IJssel wel iets doen.
Both sides of the track – Dennis Jones
De Amerikaanse zanger gitarist Dennis Jones werd geboren en groeide op in Baltimore, Maryland. Tegenwoordig woont hij in Los Angeles, California. Hij begon op zijn 13e gitaar te spelen, hoewel zijn passie eerst naar de drums. Hij is muzikaal beïnvloed door Jimmy Page, Jimi Hendrix, B.B. King en Albert King. Robert Jr. Lockwood en Guitar Shorty hebben hem volgens zeggen ingewijd in de geheimen van de blues. Sinds 1996 is hij de frontman van de Dennis Jones Band. Hij is een graag geziene gast op vele bluesfestivals in de VS en toerde ook in Europa (Frankrijk, Oostenrijk, Duitsland en Zwitserland). De band stond o.a. in het voorprogramma van Johnny Winter, Dick Dale en The Experience Hendrix Tour.
Het nieuwe, 5e album met 13 eigen composities, van Dennis Jones komt uit op 12 februari a.s. In het openingsnummer Enjoy the ride wordt meteen de toon gezet. Een zeer stevige, funky uptempo bluesrocker met vlammende gitaarsolo’s en een krachtige saxsolo van Jimmy Z Zavala. Ook in het volgende nummer It all depends vliegen de (gitaar)vonken er af. In Better than him wordt wat gas teruggenomen. Wederom goed gitaarwerk over de mooie baslijnen van Dale Black. Wat ook opvalt is de mooie bariton van Jones. Maar het is dan weer snel gedaan met de relatieve rust, want in Nobody’s slave barst de ruige Jimi Hendrix achtige wah wah gitaar van Jones weer los. Ook het volgende nummer Mr. Right, teistert de speakerboxen. Het begint als een slowblues, maar evolueert in een bijna 6 ½ minuut durend blues geweld met gierende gitaarsolo’s, een scheurende sax, een denderende ritmesectie en Teddy Zigzag op het Hammond orgel. Ook in The machine zijn lyrische gitaarsolo’s a la Hendrix te horen en zeer heavy drumwerk van Raymond Johnson. Dit nummer schijnt een publieksfavoriet te zijn, al was het alleen maar om de mooie tekst “The American dream is fading fast, do you feel free, free at last” met een cynische lach van Jones. Na de boogie Number two volgt weer een stevige bluesrocker, Skin and bone, en de slowblues When you’re around, met Hammond en Albert King achtige gitaarsolo’s. Jones pakt de akoestische gitaar ter hand in What. ondersteund door een heerlijke mondharmonicasolo van Jimmy Z Zavala. In Shine on you en I can’t stop wordt de funky rockende gashandel weer helemaal opengetrokken. Het album eindigt met Lonely joint, dat met straatrumoer begint. Mooie soms klagende zang en mooi melodieus akoestisch gitaarspel.
Conclusie: Liefhebbers van stevige bluesrock komen op Both sides of the track helemaal aan hun trekken. Gitaar blues van de bovenste plank.
Tracks:
- Enjoy the ride
- It all depends
- Better than him
- Nobody’s slave
- Right
- The machine
- Number two
- Skin and bone
- When you’re not around
- What
- Shines on you
- I can’t stop
- Lonely joint
Light and shade – Blues Karloff
De Belgische bluesband Blues Karloff werd een aantal jaren geleden opgericht door gitarist Fonzie Verdickt en drummer Georges Milikan. Na een aantal wisselingen in de bezetting kreeg de band in 2013 zijn huidige line-up met zanger Alfie Falckenbach, bassist Frans Ruzicka, drummer George Milikan en de gitaristen Paul “Shorty” Van Camp en Thomas Vanhaute. Blues Karloff haalt haar muzikale inspiratie uit de blues zoals die in de jaren 60 en 70 vooral in Engeland werd gemaakt door The Yardbirds, The Pretty Things, The Jeff Beck Group, John Mayall, Fleetwood Mac en Led Zeppelin. Hun debuutalbum Ready for judgement day (2014) en was een ode aan hun blueshelden Robert Johnson, Jimmy Reed, John Lee Hooker, Albert King, Howlin’ Wolf en Muddy Waters.
Vorige maand verscheen het 2e album van Blues Karloff, Light and shade, dat in tegenstelling tot de voorganger niet alleen covers maar ook eigen nummers bevat. Het is een zeer heavy bluesrock album. Het is meteen al met de opener, het door Willie Dixon geschreven I ain’t superstitious, raak. Scheurende gitaren en een zware ritmesectie die aan de versie van The Jeff Beck Group doet denken. De heavy gitaarsolo’s gaan vervolgens verder in de opwindende doordenderende rockversie van Jimmy Reeds klassieker Close together. Het van George Thorogood bekende Love doctor is ook weer zo’n felle bluesrocker met gedreven zang van Alfie Falckenbach. De lyrische gitaren zijn mooi in de slowblues Don’t lie to me. Het door Hank Williams in 1952 op de plaat gezette Take these chains (from my heart) krijgt een heavy uitvoering met vlammende gitaarsolo’s. Invloeden van Led Zeppelin en The Free markeren het met gitaarrifs en rollende bas doordrenkte I’m a bluesman. De Womack en Womack compositie en vooral van The Rolling Stones bekende It’s all over now is een dampende versie geworden en het Bob Seger nummer Hey gipsy wordt weer gekenmerkt door de gedreven zang. Een “buitenbeentje” is de Jagger/Richards compositie Looking tired dat in de uitvoering van Blues Karloff een mooie groovy akoestische versie wordt. Dat was dan ook meteen het enige rustpuntje op het album want daarna barst het bluesrockgeweld weer los. Vlammende gitaren, de alom aanwezig ritmesectie en de gedreven zang in Blackout blues, Pills and booze en Don’t tell me what to do. Het slotnummer is weer een cover, het door Willie Dixon geschreven en vooral van Howlin’ Wolf bekende Evil. De bijna overstuurde uitvoering door Blues Karloff heeft een groot Led Zeppelin gehalte met een hard meppende drummer.
Conclusie: Light and shade is een aanslag op je oren. In de goede betekenis van het woord wel te verstaan. Het is letterlijk een opwindend album voor liefhebbers van heavy bluesrock. Ik had plannen om naar België met vakantie te gaan, maar nu weet ik het zeker. En dan maar hopen dat Blues Karloff (prachtige naam trouwens) ergens optreedt, want dit lijkt me nu typisch een band die live helemaal het dak er af speelt.
Tracks:
- I ain’t superstitious
- Close together
- Love doctor
- Don’t lie to me
- Take these chains
- I’m a bluesman
- All over now
- Hey gipsy
- Looking tired
- Blackout blues
- Pills and booze
- Don’t tell me what to do
- Evil
Change your life – Marcelo Gagliotti
Marcelo Gagliotti is een Braziliaanse gitarist, multi-instrumentalist, arrangeur en producer. Hij werd geboren op 18 juli 1976 in Sāo Paulo. Op zijn 10e begon hij al met zijn vader gitaar te spelen en toen hij 12 jaar was kreeg hij zijn eerste gitaar. Sinds 1991 is hij professioneel muzikant en speelt hij op en produceert hij albums van Braziliaanse artiesten als Willie de Oliveira, Deivid & Edivaldo, Cesarr, Maria de Rosario en Benito de Paula. Ook maakt hij jingles en muziek voor soundtracks. En hij brengt ook soloalbums uit.
Begin deze maand kwam Change your life, zijn nieuwste album, uit. Een album waarop Gagliotti wordt bijgestaan door Simon Phillips op drums en Jeff Babko op keys. Simon Phillips, de gerenommeerde Engelse drummer, bekend van zijn samenwerking met The Who, Jeff Beck, 10CC, Roxy Music, Mick Jagger en Toto. Jeff Babko is een Amerikaanse keyboardspeler, pianist, arrangeur en componist. Hij is een veelgevraagde sessiemuzikant en toerde o.a. met Toto en Robben Ford. Hij is o.a. beïnvloed door Herbie Hancock, Jan Hammer en George Duke.
Op Change your life staan twaalf instrumentale nummers. Veelal heavy bluesrocknummers waarin de harde en soms roffelende drums van Simon Phillips en de scheurende gitaar van Gagliotti zeer nadrukkelijk aanwezig zijn. Phillips is een uitstekende drummer en Gagliotti teistert zijn gitaar. De ene keer heavy rockend als Jeff Beck in Achievement, als Jimi Hendrix in het titelnummer Change your life en We deserve the best. De andere keer soleert hij lyrisch als Carlos Santana in Sunrise blues, All new en Old friends. Jeff Babko is minder prominent aanwezig dan het duo Gagliotti – Phillips. Maar zijn bijdragen geven de nummers wel meer afwisseling zoals te horen is in Hopefulness, Best time en Great night. Het slotnummer Pleasure of playing is het prijsnummer en de titel dekt helemaal de lading. Gagliotti speelt uitstekend gitaar, Phillips drumt alsof zijn leven er van af hangt en de orgelsolo’s van Babko zijn heel mooi. Uitstekend nummer.
Conclusie: Change your life is mijn eerste kennismaking met de muziek van Marcelo Gagliotti. Het is een zeer stevig (blues) rockalbum met stuk voor stuk uitstekende muzikanten. Ik vind alleen dat helaas de variatie ontbreekt.
Tracks:
- African blues
- Achievement
- Change your life
- Sunrise blues
- Winners
- All new
- Hopefulness
- Best time
- We deserve the best
- Great night
- Old friends
- Pleasure of playing
Mechanische doping
Mijn racefiets staat momenteel nog werkeloos in de schuur te wachten op betere tijden. Ik ben niet zo’n diehard die perse elke dag, weer of geen weer, kilometers moet maken. Eigenlijk ben ik een mooi weer fietser. Ik heb zo mijn favoriete routes. Rond de Reeuwijkse Plassen. Via de Gouderakse dijk naar Krimpen aan de Lek en dan via de Lekdijk naar Schoonhoven. Even uitrusten bij de veerpont met een patatje mayonaise. Via Stolwijk, Haastrecht en Vlist terug naar Gouda. Op de Lekdijk kan het trouwens flink waaien en dan is het afzien tegen de wind in. Ik werd tijdens zo’n beulstocht een keer fluitend gepasseerd door een oudere dame op een e-bike. Even kwam ik in de verleiding om extra gas te geven en haar bij te houden, maar ik hield me in.
E-bikes, een prachtige uitvinding en voor veel mensen een uitkomst. En het is ook nog goed voor het milieu als je de auto laat staan en op de e-bike naar je werk fietst. Toch heb ik me voorgenomen er voorlopig nog niet aan te beginnen. Zolang ik het op eigen kracht kan wil ik nog niet aan de mechanische doping. Dat laat ik aan de jonge Belgische veldrijdster Femke van den Driessche over. Jammer dat haar veel belovende carrière nu in de knop lijkt gebroken.