Handbal
Dit weekend waren er ze er weer, de winnaars en de verliezers. De schlemielen en de mazzelpikken. Recht en onrecht. Feyenoord kan daar over meepraten. Ook Willem II dacht mazzelend een onverdiend puntje in Eindhoven te jatten, maar de Guus Geluk van PSV met de schitterende naam Genero Zeefuik voorkwam dat. Met zo’n naam dwing je dat af. En dan kan trainer Heerkes van de tricolores blaten van pech, maar met zo’n opmerking schiet je zeker naast. Of minstens op de paal. Zaterdagmiddag zag ik trouwens Jodan Boys maar liefst drie keer paal en lat raken. De verf spatte er van af maar de supporters bleven smachten. Domme pech?
Over pech gesproken. Koning winter verscheen weer op het toneel en zorgde voor veel afgelastingen. Alleen kunstgrasvelden waren bespeelbaar, maar de in mijn ogen soms starre regels van de KNVB verboden Gouda en GSV om hun stadsderby op het kunstgrasveld te spelen. Onderling was overeenstemming, maar regels zijn regels volgens de voetbalbobo’s. Pech voor de supporters dus.
Dankzij Koning Winter, ik moet hem hier achteraf nog voor bedanken, zocht ik zondag de warme sporthal De Mammoet op voor een lekker potje zaalhandbal. De mannen van Vires et Celeritas moesten het opnemen tegen DIOS uit Den Hoorn. DIOS, Doorzetten Is Ons Streven, in de naam zit de essentie. Het jonge Goudse team van Vires et Celeritas, volgens mij betekent dit zoiets als sterkte en snelheid (maar ik ben geen latinist) was op papier min of meer kansloos. Binnen een minuut dacht ik inderdaad dat er een slachting zou komen, maar de veerkracht van de jonkies, met enkele routiniers als smaakmakers, was enorm. Ruim voor de wedstrijd zat enkele meters van mij vandaan op de tribune een mooie dame die doodleuk een dik boek zat te lezen. Naarmate de wedstrijd vorderde keek ze meer naar de wedstrijd dan in haar boek. En ruim voor het einde van de spannende wedstrijd was het boek in haar tas verdwenen en zat ze enthousiast de handballers van de thuisclub aan te moedigen. Vires presteerde het bijna onmogelijke door de sterke nummer 2 op een 32-31 verliespartij te trakteren. In de zoemer kreeg DIOS nog een zevenmeter worp maar Alfred Hitchcock was zondag fan van de jonkies van trainer Chris van der Spek. Pech of geluk? Geen idee. Aan de andere kant, geluk met je afdwingen. Of natuurlijk gewoon doorzetten.
Winnaars
Ik zie gemiddeld twee voetbalwedstrijden per weekend. Er zijn wedstrijden waarvan je hoopt dat de scheidsrechter geen extra tijd bijtrekt en er zijn er ook die me niet lang genoeg kunnen duren. Zaterdag was het weer eens tijd om naar Reeuwijk Brug te gaan naar de wedstrijd CVC Reeuwijk-Woubrugge. De thuisclub, onder leiding van Willem Dekker wilde 2011 goed beginnen. Al snel bleek dat kansen benutten niet het sterkste punt was van de thuisploeg en het gevolg was dat ze het deksel op de neus kregen. Zeker toen de bezoekers het leger inzetten en een marinier die doordeweeks het vaderland verdedigt inbrachten. Binnen drie minuten scoorde hij twee keer en de wedstrijd was over. Geen leuk begin voor Willem Dekker. En dat terwijl zijn spelers hem die middag een mooi verjaardagscadeau hadden kunnen geven. Voetbaldier Dekker is 60 jaar geworden en ook 25 jaar trainer, en daarom gaf hij ’s-avonds een groot feest. Het was een avond waar de nostalgie van afdroop. Goud van oud van de clubs waar hij trainer is geweest gaf acte de presence. Sterke verhalen waren schering en inslag. Dekker glom en was de nederlaag al weer vergeten.
Zondag was ik bij GSV–Lekkerkerk. Gezien de stand op de ranglijst een makkie voor de bezoekers. De start van GSV was merkwaardig want de spelerskaart van doelman Remeijer was er niet. Die was door een ander team meegenomen naar Woerden. Dan maar improviseren voor trainer Hiariej. Hij zette een speler in het doel. Maar deze speler verbaasde vriend en vijand door de meest fantastische reddingen. Even dacht ik dat Jan van Beveren terug was want de reflexen van Mustapha Chamkh deden mij aan deze legendarische doelman van PSV herinneren. “A star is born” dacht ik, terwijl ik dit liedje van Barbra Streisand neuriede. “Als ik jou was zou ik hem in de 2e helft gewoon in het doel laten staan hoor” was het welgemeende advies van de Lekkerkerkse bestuursleden aan de trainer van GSV. En dat deed hij. Maar toen het tijd werd voor een pinchhitter konden we het niet alledaagse zien. De keepende uitblinker werd vervangen en meteen geposteerd op de rechterflank als extra aanvaller. Helaas bleef succes uit, maar als GSV nog eens een keepersprobleem heeft dan ligt de oplossing voor het oprapen. Dekker en Chamkh, de toppers van dit weekend. Daar kunnen de broers Ben en Dean Saunders niet tegenop.
Bankroet
Ik had er eigenlijk nog niet op gerekend, maar zaterdag rolde de bal dan eindelijk weer. Koning winter is even in zijn schulp gekropen en de amateur-voetballers komen nieuwsgierig weer uit hun holen tevoorschijn. Verkwikt door de Portugese zon probeerde een gehandicapt Jodan Boys om het nieuwe jaar hun publiek eindelijk de eerste thuiszege te bezorgen. En warempel, het lukte. Na een slecht begin werd de firma Plat, Tol, Molenaar en Smit puntloos naar het palingdorp Volendam teruggestuurd. Ik vroeg me af of er sprake was van een schokeffect. Enkele dagen daarvoor was bekend geworden dat trainer Peter Klomp volgend seizoen niet meer voor de Goudse troepen zal staan. Maar Jodan Boys doet dat anders, ze benoemen gewoon een nieuwe voorzitter en Fred Graafland kon zodoende na zijn eerste wedstrijd meteen de winstpremie opstrijken.
Ik zei dat ik er niet op had gerekend dat er zaterdag gevoetbald zou worden en daarom had ik vorige week besloten naar Het Klooster in Woerden te gaan. Na de wedstrijd dus snel naar Bankroet Jazz Live! Een spectaculaire vertolking van het eerste filmscenario uit de Nederlandse filmgeschiedenis. Een scenario oorspronkelijk in 1921 geschreven door de Vlaamse dichter Paul van Ostaijen. Berlijn na de 1e wereldoorlog. Dada, financiële crisis, revolutie en jazz. Charlie Chaplin als minister van financiën.
In een flits kwam het satirische tijdschrift “Jedermann sein eigener fussball” voorbij. En hoewel het tijdschrift alleen in de titel iets met voetbal had te maken moest ik toch denken aan het artikel dat ik onlangs in de krant las. De Europese voetbalclubs hebben in 2010 een recordverlies van 1,2 miljard euro geleden. Het bericht kwam voor mij niet als een donderslag bij heldere hemel. In de opportunistische voetbalwereld is het woord realisme slechts bij een minderheid bekend. Grootheidswaanzin en te pas en te onpas binnenlopende suikerooms bepalen bij veel clubs het beeld. Verwende spelers met dollartekens in de ogen. Als ze een keer op de reservebank belanden is de wereld te klein en voelen ze zich tekort gedaan en willen ze zo snel mogelijk naar een andere club verhuizen. Om met Paul van Ostaijen te spreken: “ich bin pleite”.
Het kan toch haast niet anders of de zeepbel moet eens uiteenspatten. Wat zou Paul van Ostaijen, als hij nog had geleefd, in deze chaotische en absurdistische voetbalwereld een schat aan materiaal hebben gevonden voor een nieuw filmscenario. Bankroet Jazz deel II.
Iain Mattews & Searing Quartet
Het nieuwe muziekjaar kon slechter beginnen. Ik had me er al maanden op verheugd en zaterdag 8 januari was het dan eindelijk zover. Het was miezerig weer, maar dat kon mij er uiteraard niet van weerhouden om naar de Goudse Schouwburg te fietsen. Zelfs meters sneeuw hadden mij niets kunnen maken, want ik was reuze benieuwd naar het optreden van Iain Matthews. Iain Matthews, de held uit mijn jeugd die ik nooit live heb gezien. Een van de oprichters van de legendarische Engelse folkrockgroep Fairport Convention. En die zou nu optreden, midden in de Hollandse polder.
De zaal was vrijwel uitverkocht en om even over half negen betraden vijf muzikanten het podium. Onder applaus maar verder zonder enige aankondiging startte het optreden met het prachtige St. Theresa’s ghost. Iain Matthews, zonder enige opsmuk met een stem die al bij de eerste tonen klonk als een klok. Maar het was niet alleen die prachtige stem die indruk maakte op mij en het publiek. Het Searing Quartet, bestaande uit pianist en bandleider Egbert Derix, saxofonist Leo Janssen, contrabassist Norbert Leurs en drummer Sjoerd Rutten maakten ook vanaf het begin een grote indruk.
Het merendeel van de nummers die werden gespeeld staan op het album Joy mining uit 2008. Iain vertelde dat Miles Davis hem al in de jaren 60 had geïnspireerd en dat hij heel blij was dat hij zo’n 8 jaar geleden Egbert Derix had ontmoet. Het was altijd zijn stille wens geweest om met een jazzkwartet op te treden. Veel van de liedjes zijn autobiografisch, b.v. “My town” waarin hij terugdenkt aan zijn jeugd in Scunthorpe. Hoogtepunten waren er bij de vleet. Saxofonist Leo Janssen speelde in “Waves” de sterren van de hemel. Als je je ogen dicht zou doen, zou je denken dat Stan Getz stond te blazen. Prachtige lyrische tonen, maar hij kon ook tekeer gaan als een Charlie Parker of een John Coltrane.
“Fishing”, het favoriete liedje van Iain en God’s eye view, waarin hij verhaalde over zijn echte vader die hij pas toen hij 40 jaar was leerde kennen. Kippenvel. “The solid stuff” met wederom Hermesdorf die nu Ben Webster benaderde. Behalve nummers van Joy mining kwamen er ook songs langs die nog niet op de plaat zijn gezet. In een van die liedjes bezong Iain zijn drie idolen, Hank Williams, Jimi Hendrix en Janis Joplin.
Om half 11 werd het laatste nummer gespeeld, maar uiteraard kwam men terug voor de toegift. Het publiek werd verrast door de mededeling van Iain dat hij het Goudse publiek getuige ging zijn van een primeur. De uitsmijter was een nummer dat hij voor het eerst zou spelen. Slechts begeleid door meesterpianist Derix werd “Pebbles in the road” gespeeld. Een minutenlang applaus was hun beloning. Iain Matthews, geboren en getogen in Engeland, jaren gewoon in de VS, maar nu al jaren gelukkig in Limburg, het kan verkeren.
Zoals ik in het begin al zei, het muziekjaar had slechter kunnen beginnen. Iain Matthews had met het Searing Quartet voor een betoverende avond gezorgd. Daar kan goochelaar Hans Klok, die in een andere zaal optrad nog een puntje aan zuigen. Daar waar sommige bezoekers zich nog afvroegen of hij wellicht “Woodstock” nog zou spelen, heb ik die oude nummers geen seconde gemist.. Maar toen ik naar huis fietste nam ik me voor om toch maar weer eens die eerste albums van Fairport Convention uit de kast te halen en onder het genot van een southern comfort ook hier weer eens naar te luisteren.
Coentje
Het jaar kon niet dramatischer beginnen. Nadat in december 2010 de Zwarte Panter het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde werd nu Coen Moulijn uit ons voetbalmidden gerukt. Rotterdam in diepe rouw. Ik heb Feyenoordsupporters zien huilen. En niet alleen Feyenoordsupporters, heel voetbalminnend Nederland pinkte meer dan een traantje weg. Oer Ajacied Sjakie Swart was ontroerd en Michael van Praag blies flink op de loftrompet. Burgemeester Aboutaleb sprak mooie woorden. Oer Spartaan Tinus Bosselaar betrad geëmotioneerd met de al even aangedane Gerard Kerkum enigszins wezenloos het veld van Sparta met een groot portret van “hun” Coentje. Over portretten gesproken, het stadhuis van Rotterdam was versierd met een reuzefoto van de voormalige linksbuiten. Het standbeeld van Coen voor de Kuip was bedolven onder een rood witte bloemenpracht. Het 8 uur journaal opende met het overlijden van de legendarische voetballer.
En dan de uitvaart afgelopen zaterdag. Dat Rotterdammers iets kunnen organiseren is een waarheid als een koe. Of het nu EURO 2000, de start van de Tour de France of het WK turnen is, het wordt altijd een knaller. De laatste gang van Coen Moulijn was er ook een om in te lijsten. Duizenden mensen bij de Kuip en langs de route. Op de Coolsingel was het weer bijna weer net zo druk als in mei 1970 toen Coen op het balkon van het stadhuis trots de eerste Nederlandse Europacup omhoog hield. Ik denk nog met plezier terug aan die tijd. Ik heb zelf niet staan hossen tussen die menigte (ik heb het niet zo op massa’s) maar de finalewedstrijd tegen Celtic staat nog steeds in mijn harde schijf gebeiteld. Ik zat toen in militaire dienst en heb de wedstrijd gezien bij een dienstkameraad die in de buurt van Amsterdam woonde. Ajaxsupporter natuurlijk, maar niemand in de familie nam het mij kwalijk dat ik juichte. Sterker nog, voor zover ik het me nog kan herinneren waren zij ook dolenthousiast.
Een voetbalicoon is niet meer. Zijn indrukwekkende laatste gang was een formidabel slotakkoord. Op dezelfde dag werd ook afscheid genomen van Bobby Farrell. Nota bene vanuit de Stadsschouwburg in Amsterdam. Afscheid van een nepartiest. Zingen kon hij niet en bij de wereldkampioenschappen playbacken zou hij ook nooit in de prijzen zijn gevallen. Ach, Boney M zal over enkele jaren een voetnoot in de geschiedenis worden en ik hoop dat dit bij Coen Moulijn niet het geval zal zijn.
Het Bolletje
De laatste rookwolken van het vuurwerk zijn opgetrokken. Slechts hier en daar knalt er nog een iel rotje, maar daar maakt zelfs mijn hond zich niet meer druk over. Een achtergebleven oliebol wordt nog even weggewerkt. De sneeuw is bijna verdwenen en de nieuwjaarsrecepties zijn in volle gang. De top 2000 heeft zijn bekende riedeltjes afgedraaid en de fans van Queen zinnen op wraak om het verloren gegane terrein weer te veroveren. Gekken duiken met Unoxmuts en branie in zee. Allemaal een teken dat het nieuwe jaar is aangebroken.
Een nieuw jaar. Nieuwe ronde nieuwe kansen, om maar een cliché uit de kast te trekken. Maar nu de vraag: “Wat gaat 2011 ons brengen”. Ik heb al weer hordes voorspellers langs horen komen. En als uitkomt wat ons in het vooruitzicht wordt gesteld, dan is het soms schrikken.
Toch vind ik het eigenlijk ook leuk om iets te roepen en heb daarom mijn glazen bol uit de mottenballen gehaald en hem voor me op tafel gezet. “Wat zal het Goudse sportjaar 2011 ons brengen lief bolletje” fluisterde ik bezwerend. Het bolletje schrok even en mompelde dat Jodan Boys het vege lijf toch gaat redden. “Ga door”, riep ik. Tot mijn teleurstelling voorspelde de bol weinig hoogtepunten op voetbalgebied. Promotie zit er voor de Goudse voetbalclubs niet in. Wel een daverend feest aan de Bodegraafsestraatweg. Olympia wordt in juni 125 jaar. Ja, zo kan ik ook voorspellen, schreeuwde ik. Voor GZCDONK wordt 2011 een spannend jaar. Het bolletje kon geen uitsluitsel geven over een nieuw kampioenschap van de mannen. Maar voor de vrouwen voorzag het een verrassing. Het bolletje flikkerde ineens op en voorspelde resoluut een kampioenschap voor de Goudse rugbymannen. “En wat gaat het jaarlijkse Goudse Sportgala ons brengen?” brulde ik nu vol spanning. Het bolletje zweeg en liet slechts grote vraagtekens en een uitroepteken zien. Hieruit maakte ik op dat het met al die goede kandidaten lekker spannend gaat worden. In februari weten we meer. Ik gooide van spanning een glas water om en dat was blijkbaar het teken voor het bolletje om me duidelijk te maken dat in 2011 eindelijk met de bouw van het nieuwe zwembad wordt begonnen. “Zal tijd worden ook” knorde ik tevreden. In mijn enthousiasme maakte ik opeens een onverwachte beweging en het bolletje viel van de tafel op de grond. In duizend stukjes.
Ik wens u een sportief 2011.