Coentje
Het jaar kon niet dramatischer beginnen. Nadat in december 2010 de Zwarte Panter het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde werd nu Coen Moulijn uit ons voetbalmidden gerukt. Rotterdam in diepe rouw. Ik heb Feyenoordsupporters zien huilen. En niet alleen Feyenoordsupporters, heel voetbalminnend Nederland pinkte meer dan een traantje weg. Oer Ajacied Sjakie Swart was ontroerd en Michael van Praag blies flink op de loftrompet. Burgemeester Aboutaleb sprak mooie woorden. Oer Spartaan Tinus Bosselaar betrad geëmotioneerd met de al even aangedane Gerard Kerkum enigszins wezenloos het veld van Sparta met een groot portret van “hun” Coentje. Over portretten gesproken, het stadhuis van Rotterdam was versierd met een reuzefoto van de voormalige linksbuiten. Het standbeeld van Coen voor de Kuip was bedolven onder een rood witte bloemenpracht. Het 8 uur journaal opende met het overlijden van de legendarische voetballer.
En dan de uitvaart afgelopen zaterdag. Dat Rotterdammers iets kunnen organiseren is een waarheid als een koe. Of het nu EURO 2000, de start van de Tour de France of het WK turnen is, het wordt altijd een knaller. De laatste gang van Coen Moulijn was er ook een om in te lijsten. Duizenden mensen bij de Kuip en langs de route. Op de Coolsingel was het weer bijna weer net zo druk als in mei 1970 toen Coen op het balkon van het stadhuis trots de eerste Nederlandse Europacup omhoog hield. Ik denk nog met plezier terug aan die tijd. Ik heb zelf niet staan hossen tussen die menigte (ik heb het niet zo op massa’s) maar de finalewedstrijd tegen Celtic staat nog steeds in mijn harde schijf gebeiteld. Ik zat toen in militaire dienst en heb de wedstrijd gezien bij een dienstkameraad die in de buurt van Amsterdam woonde. Ajaxsupporter natuurlijk, maar niemand in de familie nam het mij kwalijk dat ik juichte. Sterker nog, voor zover ik het me nog kan herinneren waren zij ook dolenthousiast.
Een voetbalicoon is niet meer. Zijn indrukwekkende laatste gang was een formidabel slotakkoord. Op dezelfde dag werd ook afscheid genomen van Bobby Farrell. Nota bene vanuit de Stadsschouwburg in Amsterdam. Afscheid van een nepartiest. Zingen kon hij niet en bij de wereldkampioenschappen playbacken zou hij ook nooit in de prijzen zijn gevallen. Ach, Boney M zal over enkele jaren een voetnoot in de geschiedenis worden en ik hoop dat dit bij Coen Moulijn niet het geval zal zijn.
Leave a comment