Iain Mattews & Searing Quartet
Het nieuwe muziekjaar kon slechter beginnen. Ik had me er al maanden op verheugd en zaterdag 8 januari was het dan eindelijk zover. Het was miezerig weer, maar dat kon mij er uiteraard niet van weerhouden om naar de Goudse Schouwburg te fietsen. Zelfs meters sneeuw hadden mij niets kunnen maken, want ik was reuze benieuwd naar het optreden van Iain Matthews. Iain Matthews, de held uit mijn jeugd die ik nooit live heb gezien. Een van de oprichters van de legendarische Engelse folkrockgroep Fairport Convention. En die zou nu optreden, midden in de Hollandse polder.
De zaal was vrijwel uitverkocht en om even over half negen betraden vijf muzikanten het podium. Onder applaus maar verder zonder enige aankondiging startte het optreden met het prachtige St. Theresa’s ghost. Iain Matthews, zonder enige opsmuk met een stem die al bij de eerste tonen klonk als een klok. Maar het was niet alleen die prachtige stem die indruk maakte op mij en het publiek. Het Searing Quartet, bestaande uit pianist en bandleider Egbert Derix, saxofonist Leo Janssen, contrabassist Norbert Leurs en drummer Sjoerd Rutten maakten ook vanaf het begin een grote indruk.
Het merendeel van de nummers die werden gespeeld staan op het album Joy mining uit 2008. Iain vertelde dat Miles Davis hem al in de jaren 60 had geïnspireerd en dat hij heel blij was dat hij zo’n 8 jaar geleden Egbert Derix had ontmoet. Het was altijd zijn stille wens geweest om met een jazzkwartet op te treden. Veel van de liedjes zijn autobiografisch, b.v. “My town” waarin hij terugdenkt aan zijn jeugd in Scunthorpe. Hoogtepunten waren er bij de vleet. Saxofonist Leo Janssen speelde in “Waves” de sterren van de hemel. Als je je ogen dicht zou doen, zou je denken dat Stan Getz stond te blazen. Prachtige lyrische tonen, maar hij kon ook tekeer gaan als een Charlie Parker of een John Coltrane.
“Fishing”, het favoriete liedje van Iain en God’s eye view, waarin hij verhaalde over zijn echte vader die hij pas toen hij 40 jaar was leerde kennen. Kippenvel. “The solid stuff” met wederom Hermesdorf die nu Ben Webster benaderde. Behalve nummers van Joy mining kwamen er ook songs langs die nog niet op de plaat zijn gezet. In een van die liedjes bezong Iain zijn drie idolen, Hank Williams, Jimi Hendrix en Janis Joplin.
Om half 11 werd het laatste nummer gespeeld, maar uiteraard kwam men terug voor de toegift. Het publiek werd verrast door de mededeling van Iain dat hij het Goudse publiek getuige ging zijn van een primeur. De uitsmijter was een nummer dat hij voor het eerst zou spelen. Slechts begeleid door meesterpianist Derix werd “Pebbles in the road” gespeeld. Een minutenlang applaus was hun beloning. Iain Matthews, geboren en getogen in Engeland, jaren gewoon in de VS, maar nu al jaren gelukkig in Limburg, het kan verkeren.
Zoals ik in het begin al zei, het muziekjaar had slechter kunnen beginnen. Iain Matthews had met het Searing Quartet voor een betoverende avond gezorgd. Daar kan goochelaar Hans Klok, die in een andere zaal optrad nog een puntje aan zuigen. Daar waar sommige bezoekers zich nog afvroegen of hij wellicht “Woodstock” nog zou spelen, heb ik die oude nummers geen seconde gemist.. Maar toen ik naar huis fietste nam ik me voor om toch maar weer eens die eerste albums van Fairport Convention uit de kast te halen en onder het genot van een southern comfort ook hier weer eens naar te luisteren.