Gerritschinkel.nl Columns & meer

BJ Baartmans – Ghostwriter

Singer-songwriter-multi-instrumentalist-producer Bart-Jan (BJ) Baartmans (29 juli 1965, Boxmeer), is sinds 1980 actief in de muziekscene. Hij speelde in de loop der jaren in meerdere qua muziek zeer uiteenlopende bands (o.a. BJ’s Pawnshop, BJ’s Wild Verband, Hidden Agenda Deluxe, Matthews Southern Comfort). Van Baartmans verschijnt een groot aantal albums, hij neemt deel aan honderden albumsessies en heeft tot nu toe zo’n 4000 keer opgetreden. Eigenlijk behoeft BJ Baartmans voor de kenners en de liefhebbers van zijn muziek verder geen nadere introductie.

Zijn debuutalbum The Pawnshop Guitar Chase verschijnt in 1998 en nu, ruim 25 jaar na dat debuut, komt er weer een nieuw album van BJ Baartmans uit. Deze maand verscheen Ghostwriter, een album met 13 zelf geschreven liedjes vol heel persoonlijke verhalen, observaties en opvattingen. Een mix van americana, pubrock en folk. Inspiratiebronnen voor Baartmans bij het maken van dit album waren o.a. Wilco, The Black Keys, Elvis Costello, Tom Petty en Nick Lowe. Ook werd hij geïnspireerd door de energieke optredens van nieuwe jonge Nederlandse bands.

Het openingsnummer The other side is heerlijke relaxte en fraai geinstrumenteerde americana. De zang van Baartmans doet mij hier, en ook in bijna alle andere nummers, heel sterk denken aan de droge en soms schorre stem van de Amerikaanse singer-songwriter Steve Forbert. Pedal steel en keys zijn heerlijk in Troubled. In your only is countryrock met reggae-invloeden. Sjoerd van Bommel verzorgt het strakke drumwerk. Baartmans etaleert zijn virtuoze gitaarwerk in het melodieuze uptempo Room 242. De band is weer in topvorm in Chasing dreams. Prachtige americana. De pedal steel van Johan Jansen duikt weer op in The fall en in Old habits die hard. In die laatste song is Rob Geboers ook op keys sterk aanwezig. In het ‘huppelende’ Happy even only is het drumwerk van Sjoerd van Bommel uitstekend. Zen master is opwindende stevige countryrock met lekker gitaarwerk en een prachtige korte orgelsolo. Baartmans neemt op het soulvol gezongen Solid ground het drumwerk voor zijn rekening. Dat Nick Lowe een inspiratiebron is voor Baartmans is te horen in de met heerlijk gitaarwerk versierde pubrocker Bootleg companion. De ritmesectie is strak in het stevige Someone to blame. In het slotnummer She just knows toont Baartmans nogmaals zijn grote gitaarkwaliteiten.     

Conclusie: Op Ghostwriter plak ik zonder dralen het etiket topalbum.

Tracks:

1. The other side
2. Troubled
3. In your only
4. Room 242
5. Chasing dreams
6. The fall
7. Old habits die hard
8. Happy even only
9. Zen master
10. Solid ground
11. Bootleg companion
12. Someone to blame
13. She just knows

Line-up:

• BJ Baartmans – zang, elektrische (slide) gitaar, akoestische gitaar, mandoline, bas, drums (track 10), percussie
• Sjoerd van Bommel – drums
• Gerco Aerts – bas (track 5,7,11,13)
• Tom Baartmans – bas (track 2,4,12)
• Rob Geboers – grand piano, Wurlitzer, Hammond B3 en VOX orgel (track 3,5,7,8,9)
• Mike Roelofs – grand piano, Wurlitzer, Hammond B3 (track 1,2,6,10,11,12)
• Johan Jansen – pedal steel (track 2,6,7,10)

Dawn Brothers – Alpine gold

Dawn Brothers is een Rotterdamse band. Hun muziek is volgens hun bio een botsing van klanken en stijlen, waarbij rock, folk, blues en soul worden gemixt en geroerd tot een onweerstaanbare cocktail. In 2017 verschijnt hun platendebuut Stayin’ out late. Als gitarist-zanger Bas van Holt en zanger-gitarist Pablo van der Poel van TheWolff tot de ontdekking komen dat ze allebei een grote voorliefde hebben voor oude soul en R&B besluiten, beide bands samen een album op te nemen. Dit zeer goed ontvangen album, Double Cream, werd in 2022 uitgebracht.

In oktober 2023 verscheen er een nieuw album van Dawn Brothers. De nummers voor dit album Alpine gold, werden in twee maanden geschreven en daarna opgenomen in de Electric Monkey Studio in Zaandam o.l.v. producer Paul Willemsen.

Het album opent sterk met gitaar en strak drumwerk in het uptempo rockende Lucky. In het enigszins duistere met dubeffecten en fraaie orgeltonen versierde titelnummer Alpine gold gaat het tempo omlaag. Sheryl Crow is een fantasierijke melodieuze song met de hit ‘All I wanna do’ van Sheryl Crow uit 1993 min of meer als leidraad. Sheryl Crow figureert samen met Eddie Vedder en Cat Stevens naast Bas van Holt in dit nummer. Het dynamische uptempo Dancing all over town heeft raakvlakken met Bruce Springsteen. It’s so easy is een ballad met mooie harmoniezang. De fraaie harmonieen horen we daarna ook weer in het relaxte Whippoorwill, met prominent en rustig drumwerk. Ingetogen is de zang in de rustige ballad The breeze met keys en een heldere twangy gitaarsolo. Het ontspannen I am a singer wordt gedragen door de strakke ritmesectie. Het tempo gaat weer omhoog in For better or worse. In dit melodieus rockende nummer met hamerende keys en sterke harmoniezang is de sound van Creedence Clearwater Revival niet ver weg. Bonkende drums openen Mona Lisa, dat naast orgel en wederom de sterke harmoniezang ook hier en daar psychedelische elementen bevat. Het album sluit af met Wanting your love so bad, een folky tearjerker met prominent stevig drumwerk. 

Conclusie: Alpine gold is een fijn, geïnspireerd, gevarieerd en zeer toegankelijk album.

Tracks:

1. Lucky
2. Alpine gold
3. Sheryl Crow
4. Dancing all over town
5. It’s so easy
6. Whippoorwill
7. The breeze
8. I am a singer
9. For better or worse
10. Mona Lisa
11. Wanting your love so bad

Line-up:

• Bas van Holt – gitaar, zang
• Rafael Schwiddessen - drums
• Rowan de Vos – keys, zang
• Tammo Deuling – bas, zang

Todd Sharpville – Live at Rockpalast

Todd Sharpville (9 april 1970) is een Britse singer-songwriter-bluesgitarist. Er wordt beweerd dat hij, als lid van een Britse aristocratische familie, ‘de eerste blauwbloedige bluesman ter wereld’ is. Sharpville krijgt als muzikant bekendheid als in 1994 zijn debuutalbum Touch of your love verschijnt. Hij stelt in die tijd ook Europese begeleidingsbands samen voor bezoekende Amerikaanse bluesartiesten als Hubert Sumlin, Ike Turner, Chuck Berry en Byther Smith. In 1995 wint hij de British Blues Connection voor ‘Best UK guitarist’. Van 2005 tot 2007 is hij openingsact bij de Europese concerten van Pink Joe Cocker en BB King. Tijdens de coronapandemie van 2020 stelt Sharpville een professionele lockdownbegeleidingsband samen met bekende sessiemuzikanten, die wekelijks vanuit een gehuurd landhuis in Norfolk online streamingshows uitvoerde. In mei 2022 opende Sharpville voor Eric Clapton tijdens diens Royal Albert Hall concerten in Londen.

Op 8 mei 2023 trad Todd Sharpville op in het legendarische Rockpalast van de WDR. Opnamen van dit concert in de Harmonie Club in Bonn verschenen november vorig jaar op twee cd’s en een dvd. De setlist bevat 15 songs van zijn soloalbums Medication Time en Porchlight  en ook nooit eerder uitgebracht materiaal.  

Cd 1 opent met de prachtige ballad, het nooit eerder op de plaat verschenen The blue standard. Sharpville die hier zelf piano speelt, haalde zijn inspiratie bij het schrijven van dit nummer bij Frank Sinatra en met een goed glas whiskey bij de hand. God loves a loser is een bluesrocker met felle gitaarlicks, golvende Hammond tonen en een strakke ritmesectie. Ook in de midtempo blues Used laat Sharpville zijn vlijmscherpe solo’s horen. Intens is de zang, naast de gierende Hammond en de felle gitaarsolo’s in Walk out in the rain, een cover van Bob Dylan. De 10 minuten lange ballad Medication time is het verhaal over de totale breakdown die Sharpville 18 jaar geleden had. Na het rockende House rules krijgt het publiek een geheel eigen versie van de Dire Straits klassieker Money for nothing voorgeschoteld. Een regelrechte bluesstamper met een huilende mondharp van harmonicavirtuoos Will Wilde en backing vocals van Mim Grey en Gavin Skeggs.

In het ook nooit eerder uitgebrachte openingsnummer Struggling van cd 2 is drummer Steve Rushton prominent aanwezig en tovert Sharpville lange wah wah solo’s uit zijn gitaar. Sole survivor is een ontroerende ballad met harmonieen, fraai pianospel van Joe Mac en een lyrische gitaarsolo als slotakkoord. Dit nummer is ook nooit eerder uitgebracht. I don’t need to know your name is een sterk gezongen ingetogen geinstrumenteerde ballad. Stevig is daarna weer het door de ritmesectie gedragen Lying to me. Love knows no bounds is een ballad die Sharpville tijdens de lockdown heeft geschreven. Hij heeft dit nummer onlangs ook als duet opgenomen met Robbie Williams voor zijn liefdadigheidsinstelling Music Support, een instelling die muzikanten met geestelijke gezondheids- en verslavingsproblemen helpt. De Bruce Springsteen cover Red headed woman is een zeer snelle rocker met een fantastische Joe Mac op piano. Het tempo zakt daarna in de ingetogen gezongen ballad Won’t say goodbye, en nu Joe Mac met een fraaie Hammond. In de nagift If love is a crime perst de band er als afsluiter gedurende vijf minuten nog een keer alles uit.  

Conclusie: Live at Rockpalast is 90 minuten genieten van een virtuoos concert.

Tracks cd 1:

1. The blue standard
2. God loves a loser
3. Used
4. Walk out in the rain
5. Medication time
6. House rules
7. Money for nothing

Tracks cd 2:

1. Struggling
2. Sole survivor
3. I don’t need to know your name
4. Lying to me
5. Love knows no bounds
6. Red headed woman
7. Won’t say goodbye
8. If love is a crime

Line-up:

• Todd Sharpville – zang, gitaar, piano (The blue standard)
• Matt Round – bas
• Joe Mac – piano, Hammond B3
• Steve Rushton – drums
• Will Wilde – harmonica (Money for nothing en If love is a crime)
• Mim Grey – backing vocals
• Gavin Skeggs – backing vocals

Carla Olson – Have harmony will travel 3

De Amerikaanse singer-songwriter-gitariste-producer Carla Olson is op 3 juli 1952 geboren in Austin, Texas. In 1978 verhuist ze naar Los Angeles en richt daar de Textones op, waarmee ze door de VS en Europa toert. Bekend is ook haar samenwerking Mick Taylor, Gene Clark, Ry Cooder, Bob Dylan, Percy Sledge, Eric Clapton, John Fogerty, Don Henley en vele anderen. Sinds 1987 verschijnen er regelmatig albums van Carla Olson, solo en met andere artiesten. In 2013 neemt ze het album Have harmony, will travel 1 op, een ‘duet’ album met covers met een groot aantal gastmusici. In 2020 volgt er een deel 2.

In november jl. verscheen Have harmony, will travel 3. Ook op dit 3^e deel zijn weer veel gerenommeerde gastmusici te horen.

In de openingstrack, het uptempo rockende In another land, zijn gitarist Craig Ross en bassist Jimmy Ashhurst de gastmusici. Spetterend is het gitaarwerk daarna van Eric Johnson in het met fraaie basloopjes versierde Face tot face. Olson ’s favoriete Rolling Stones song is Street fighting man. De gitaristen Jake Andrews en Jonathan Lea, en uiteraard Carla Olson zelf, schotelen de luisteraar een stomende versie voor. De Pete Townsend song I can see for miles is een doordenderende rocker in de beste traditie van The Who, met roffelende drums en felle gitaarlicks van Gary Myrick. Todd Wolfe perst felle licks uit zijn gitaar in het opwindende Lead me. Prachtig is de zang van Harvey Shield naast de orgeltonen in het romantische (Just like) Romeo en Julie. Dan is het tijd voor een drietal prachtige  ballads. Gary Myrick schittert met lyrische gitaarsolo’s, naast het duet van Olson met Robert Rex Waller jr., in Stronger. Alan Clarke (The Hollies) schreef samen met Carla Olson het prachtige It makes me cry en Clarke begint dit nummer met mondharp en zingt samen met Olson. Het fantastische gitaarspel van Laurence Juber maakt dit nummer helemaal ‘af’. In A love that never blooms. met duozang van Olson en Shawn Barton Vach, is weer mooi gitaarwerk van Laurence Juber te horen. Een van de hoogtepunten is Cool water, de C&W standaard van Bob Nolan uit 1936. met de ‘gedragen’ zang van B.J. Thomas en de mondharp van Mickey Raphael. Maar het mooiste wordt voor het laatst bewaard, drie eerder nooit uitgebrachte livetracks van Carla Olson met de legendarische Gene Clark van The Byrds. Gypsy rider, Del gato en Set you free this time zijn hartverscheurend mooi en gevoelige duetten van Olson met een van de mooiste stemmen uit de countryamericana. Kippenvel!

Conclusie: Have harmony, will travel 3 is een album om te koesteren. Prachtig.

Tracks cd:

1. In another land
2. Face to face
3. Street fighting man 
4. I can see for miles
5. Lead me
6. (Just like) Romeo & Julie 
7. Stronger
8. It makes me cry
9. A love that never blooms
10. Cool water
11. Gypsy rider  
12. Del gato
13. Set you free this time

Line-up:

• Carla Olson – zang, akoestische en elektrische gitaar, handclapping, backing vocals
• Craig Ross – gitaar (track 1)
• Benjamin Lecourt – claves, drums, maracas
• Allan Clarke – zang, harmonica (track 8)
• B.J. Thomas – zang (track 10)
• Eric Johnson – gitaar (track 2)
• Gary Myrick – gitaar, lapsteel (track 4,7)
• Gene Clark – gitaar, zang (track 11,12,13)
• George Callins – 12 string gitaar
• Gregg Sutton – backing vocals
• Harvey Shield – zang, handclapping (track 6)
• Jake Andrews – gitaar (track 3)
• James Intveld – gitaar, handclapping
• Jimmy Ashhurst (track 1), Lou Castro, Tony Marsico, Paul Marshall – bas
• Joe Read – bas, gitaar, keyboards
• Jonathan Lea – elektrische gitaar (track 3)
• Laurence Juber – (akoestische) gitaar (track 8,9) 
• Markus Cuff, Michael Reid, Steve Zipper, Paul Marshall – handclapping
• Micky Raphael – harmonica (track 10)
• Mike Clinco – gitaar
• Mike Thompson – piano
• Rick Hemmen – drums, handclapping
• Robert Rex Waller jr. – zang (track 7)
• Shawn Barton Vach – zang (track 9)
• Skip Edwards – Hammond B3, piano, Wurlitzer
• Todd Wolfe – gitaar, slide (track 5)

Misty Blues – Live at the Cavern Club

Misty Blues is een Amerikaanse band, gevestigd in Berkshire County, Massachusetts. De band, geleid door zangeres Gina Coleman, die de band in 1999 oprichtte, speelt originele en traditionele blues met vleugjes jazz, soul, funk en gospel. Misty Blues stond in het voorprogramma van o.a. Roomful of Blues, Tab Benoit, James Montgomery en John Primer.

Op 24 november verscheen het 14^e album van Misty Blues, het live-album Live at the Cavern Club. Dit album is opgenomen tijdens hun concert op 3 juli jl. in de beroemde club in Liverpool.

Het album opent swingend met Hear my call. Gitaar, keys, een bonkende ritmesectie, een spetterende saxofoon en de ‘bezwerende’ zang van Gina Coleman. Ook Blues on my heels is stevig met felle gitaarsolo’s, ‘lopende’ bas, strak drumwerk, een heerlijke lange orgelsolo en een scheurende saxsolo. Het vooral van Nina Simone bekende I need a little sugar in my bowl is een 7 ½ minuut lange schitterende ballad met de indrukwekkende zang van Coleman. De band is geweldig in het tevens op single verschenen zwoele How the blues feels. Ook in het funky swingende Swing my blues gaat de band er volop tegenaan. Wang dang doodle, de door Willie Dixon geschreven bluesklassieker, is een bijna 16 minuten lange jamsessie waarin iedereen weer naar hartenlust mag soleren. In het intense Take a long ride valt het prominente drumwerk op. In het funky uptempo Freight car neemt Coleman de band weer stevig op sleeptouw. I don’t sleep en Day of voodoo and laughter zijn lange fraai geïnstrumenteerde soulballads. One of these days is de geweldige soulvolle uitsmijter.     

Conclusie: Live at the Cavern Club is een gepassioneerd album van een band in topvorm.

Tracks cd:

1. Hear my call
2. Blues on my heels
3. I need a little sugar in my bowl
4. How the blues feels
5. Swing my blues
6. Wang dang doodle
7. Take a long ride
8. Freight car
9. I don’t sleep
10. Day of voodoo and laughter
11. One of these days

Line-up:

• Gina Coleman – zang
• Seth Fleischmann – gitaar
• David Vittone – keys
• Rob Tatten – drums, zang
• Aaron Dean – saxofoon
• Diego Mongue – bas