Daar zijn we weer
Vier weken vakantie lijkt een hele tijd, maar voor je het weet is het al weer inpakken geblazen. Met weemoed richt je nog een laatste blik op de Noordzee. Onderweg passeren de bekende, mooie en soms merkwaardige Vlaamse plaatsnamen. En als je dan de naam Sint-Job-in-‘t-Goor ziet verschijnen weet je zeker dat je de grens van Nederland nadert en ook het vakantiegevoel langzamerhand aan het verdwijnen is.
Vakantie was dit jaar ook weer luieren, zwemmen, lezen, fietsen en cultuur opsnuiven. En je onderdompelen in de vele sportevenementen die ik uitgebreid via Sporza heb gevolgd. Wout van Aert was bij de Vlamingen al een grote renner, maar van zijn onwaarschijnlijke prestaties in deze Ronde van Frankrijk werden onze zuiderburen helemaal lyrisch. Goud van Aert is de nieuwe geuzennaam. Ook Remco Evenepoel zorgde voor een imposant kunststukje door voor de 2e achtereenvolgende keer op magistrale wijze de Clásica San Sebastian te winnen.
Enthousiasme was er ook voor de Tour de France Femmes. Elke etappe werd door Sporza uitgezonden. En s ‘avonds was daar ook weer het programma Vive le vélo. Het feit dat de Avondetappe nu schitterde door afwezigheid is misschien het bewijs dat het vrouwenwielrennen in Nederland toch nog niet 100% serieus wordt genomen.
En dan heb ik het nog niet eens over het enthousiasme dat losbarstte toen de Red Flames bij het NK voetbal voor vrouwen verrassend presteerden.
Via social media kreeg ik ook wat Gouds sportnieuws mee. Zoals de mooie jiu jitsu resultaten op de Wereldspelen in Birmingham (VS) van Donny Donker (zilver), Boy Vogelzang (brons) en Ecco van der Veer (brons).
Exit vakantie. De amateurvoetballers zijn weer voorzichtig aan het nieuwe seizoen begonnen. De competitie-indelingen zijn bekend. Ik ben reuze benieuwd naar het wedstrijdschema.
Marina Rocks – Austin to Houston
De in Austin, Texas, geboren Marina ‘Rocks’ Jenkins kreeg al heel jong van haar moeder haar eerste gitaar. Van 2005 tot 2016 is zij de frontvrouw van het powertrio The Guppies uit Houston. De band deelt de podia met o.a. Aerosmith, Jethro Tull, Kansas, Deep Purple, Joe Satriani en America.
Als soloartiest staat ze in het voorprogramma van Terri Hendrix, Lloyd Maines, Joe Ely, Hayes Carll, Shake Russell en Jesse Dayton. Haar soloalbums Believe in love (2010) en The Comeback Kid (2013) worden in de pers goed ontvangen. Rocks krijgt ook meerdere onderscheidingen, zoals de 1e prijs in de Winner Ëddie’s Attic Songwriting Competition, een prijs door eerder door o.a. John Mayer werd gewonnen.
In de COVID-19 pandemie zit Marin, zoals veel artiesten, zonder werk. In die tijd leert ze zichzelf in haar huisstudio Two-Fisted Pixie in Houston audio- en video-opnamen maken.
Deze maand verschijnt haar nieuwe album Austin to Houston.
De vrolijkheid komt je tegemoet in het openingsnummer Joy. Handclapping, lekker ontspannen gitaarwerk, mooie baslijnen en ik denk dat Marina goed geluisterd heeft naar Graceland van Paul Simon. Cray cray is melodieuze americana. Gitaar en zang zijn heel mooi in het ingetogen akoestische Sleepy hollow. In het uitbundige Shine is de pedal steel van Lloyd Maines een streling voor het oor. Prachtig is daarna Marina’s zang in het country getinte Last goodbye. Het hoogtepunt van dit album is wat mij betreft het meeslepende Nothin’, een song van Townes van Zandt van diens album Delta Momma Blues uit 1970. Comeback Kid2 is weer heerlijke melodieuze americana met ontspannen gitaarwerk. Zeer fraai is het gitaarwerk tenslotte ook in het slotnummer, waarbij we met het instrumentale Sleepy hollow in de deltablues verzeild raken.
Conclusie: De tot nu toe voor mij onbekende Marina Rocks heeft mij blij gemaakt met het zeer prettig in het gehoor liggende Austin to Houston.
Tracks cd:
- Joy ride
- Cray cray
- Sleepy hollow
- Shine
- Last goodbye
- Nothin’
- Comeback Kid2
- Sleepy hollow (revisited)
Line-up
- Marina Rocks – zang, gitaren
- Lloyd Maines – pedal steel (track 4)
- Alex Rodriguez – bas (track 1)
- Aden Bubeck – bas (track 2,4,5,7)
- Pat Menske – percussie (track 1,2,7)
David Newbold – Power up!
Singer-songwriter David Newbould is geboren in Toronto, maar verhuist als tiener naar New York City en weer later naar Austin, Texas. Hij woont tegenwoordig in Nashville, Tennessee. In 1998 brengt hij zijn eerste ep Lab Rat uit. Na nog twee ep ’s verschijnt in 2007 zijn eerste ‘echte’ album Big red sun. Op zijn album Tennessee (2013), laat Newbould zijn licht schijnen op zijn intercontinentale reizen. Op Sin & Redemption (2019), spelen bekende musici als singer-songwriter-producent Dan Baird (Georgia Satellites) en drummer Brad Pemberton (Steve Earle, Ryan Adams) mee.
Vorige maand verscheen Power up!, het nieuwe studioalbum van David Newbould. Deze vierde langspeler is opgenomen o.l.v. de door de wol geverfde producer Scot Sax.
Het openingsnummer Power up! is een stevige rocker over een kapotte tv, waarin de titel meerdere keren wordt gescandeerd. Peeler park is een meeslepende vette gitaarrocker. Na de melodieuze folksong Blood on my hands krijgen we met The lawn een apart nummer met uitbundige zang, ambient gitaarloops en vreemd toetsenwerk voorgeschoteld. Home depot glasses is een mooie gesproken ode aan John Prine. De fiddle van Kristen Weber maakt van Ready for the times to get better, een song van de Amerikaanse countryzangeres Crystal Gale uit 1976, een meeslepende versie. Last letter is een ballad met orgel, fijne harmonieen en een bijtende gitaarsolo. In one last dance zijn invloeden van Bruce Springsteen te horen. That was another time begint als een ingetogen pianoballad maar evolueert halverwege in een explosieve gitaarrocker. Sunrise surprise en het slotnummer Diggin’ in is weer melodieuze folkrock.
Conclusie: Power up! is een energiek en eigenzinnig album.
Tracks cd:
- Power up!
- Peeler park
- Blood on my hands
- The lawn
- Home depot glasses
- Ready for the times to get better
- Last letter
- One last dance
- That was another time
- Sunrise surprise
- Diggin’ in
Line-up
- David Newbould – gitaren, zang, piano, orgel, synth, zehyr, kick drum/percussie (track 11)
- Scot Sax – drums, bas, piano, percussie, orgel, slide gitaar (track 5), ambient gitaarloops (track 4)
- Dave Colella – drums (track 4)
- Tim Denbo – bas (track 7, 10)
- Dylan Sevey – drums (track 7,10)
- Kristen Weber – fiddle (track 6)
- Bee Taylor – backing vocals (track 7)
- Jason Threm – saxofoon (track 1)
- Ed Moal – elektrische gitaren
- Scotty Sithwife – akoestische gitaren, backing vocals
- Jimbo Sloedon – bas (track 1,2,3,4,5)
- ‘Meaty’ Bonewood – bas (track 6,7,8,9,10,11)
- Banjo ‘Hit man’ Boudreaux – drums
- Jackamole ‘Moley’ Toob – percussie, handclapping
- Charlie ‘Chip’ Reader – samples
- The Muder Militia – harmonieen
Tedeschi Trucks Band – I am the moon: II Ascension
De in 2010 door gitarist Derek Trucks en zangeres-gitariste Susan Tedeschi opgerichte Amerikaanse rock- en bluesband Tedeschi Trucks Band is bezig met een ambitieus project, nl. een vierdelige albumreeks I am the moon, 24 originele songs met in totaal meer dan twee uur muziek. Bij het schrijven van de liedjes werden Tedeschi en Trucks geïnspireerd door het gedicht Layla & Mainun van de 12e eeuwse Perzische dichter Nezami Ganjavi.
Vorige maand verscheen I am the moon: I cresent en op 1 juli jl. is I am the moon II: Ascension verschenen.
Ascension bevat zeven songs. Het openingsnummer Playing with my emotions is opwindend met funky en latin invloeden, soulvolle zang en backing vocals, fijne blazers en scherpe gitaarsolo’s. Ain’t that something is stevige gospelachtige soulblues met gruizig spetterend gitaarwerk, felle blazers en orgelflarden. Gabe Dixon neemt de leadvocals voor zijn rekening en Tedeschi voert de opzwepende backing vocals aan. Tedeschi neemt in het negen minuten durende All the love weer het vocale voortouw, ondersteund door de fijne harmonieen. Mooi zijn de jazzy improvisaties. So long savior is een opwindende gospelblues. In de soulvolle ballad Rainy day, met Trucks op slide, zingt Tedeschi uitbundig, samen met de prachtige harmonieen, de sterren weer van de hemel, en datzelfde geldt daarna ook, ondersteund door de heerlijke blazers, voor de langzame shuffle La di da. Het slotnummer Hold that line begint met een bluesy gitaarintro van Trucks, waarna Tedeschi en de backingvocalisten invallen. Het nummer eindigt met ontspannen gitaarwerk van Trucks.
Conclusie: Ik was lovend over I am the moon: Cresent, maar deel II Ascension overtreft deel I. Ik kan haast niet wachten op de overige twee delen, III The Fall en IV Farewell.
Tracks cd:
- Playing with my emotions
- Ain’t that something
- All the love
- So long savior
- Rainy day
- La di da
- Hold that line
Line-up
- Susan Tedeschi – zang, gitaar
- Derek Trucks – lead gitaar, akoestische gitaar
- Gabe Dixon – keys, zang
- Brandon Boone – bas
- Tyler Greenwell en Isaac Eady – drums, percussie
- Mike Mattison – zang
- Alecia Chakour en Mark Rivers – zang, percussie
- Kebbi Williams – saxofoon
- Ephraim Owens – trompet
- Elizabeth Lea – trombone
- Marc Quinones – congas
Rusty – The ressurection of rust
Voordat singer-songwriter Elvis Costello (25 augustus 1954, Londen), vanaf 1977 aan de weg ging timmeren als Elvis Costello & the Attractions had hij van 1972 – 1973 al gespeeld in zijn eerste band Rusty. Costello ging toen nog door het leven als Declan MacManus. Onlangs besloten Costello en zijn toenmalige bandmaat en oprichter van Rusty Allan Mayes (zang, gitaar), een plaat op te nemen.
Het resultaat verscheen vorige maand op de ep The resurrection of rust. De ep bevat nieuw opgenomen uitvoeringen van zes nummers die in 1972 op de setlist van Rusty stonden. Costello en Mayes worden bijgestaan door Steve Nieve, Pete Thomas en Davey Faragher (The Imposters) en Bob Andrews (Brinsley Schwartz, Graham Parker & The Rumour).
Het openingsnummer Surrender to the rhythm is een song van de Britse pubrockband Brinsley Schwartz uit 1972 van hun album Nervous on the road. Lekker uptempo, een typisch Nick Lowe nummer en een fraaie bijdrage van Bob Andrews op Hammond en piano. I’m ahead if I can quit while I’m behind is een compositie van de uit Kentucky afkomstige singer-songwriter Jim Ford (1941-2007). Melodieuze midtempo americana. Warm house (and an hour of joy), met een mandolinesolo, schreef Costello al in 1971 en toen al was de latere Costello stijl hoorbaar. De ballad Don’t loose your grip on love, met hier een felle gitaarsolo halverwege, is ook weer een typische Nick Lowe song van Brinsley Schwartz uit 1972. Maureen & Sam, (oorspronkelijke titel Maureen & Dan), schreven Mayes en MacManus en het nummer verscheen voor het eerst in 1986 op het soloalbum Stumbling in the aisle van Allan Mayes. De ep eindigt met twee songs van Neil Young. Het stevige Everybody knows this is nowhere staat op Young’s 2e studioalbum uit 1969. Dance dance dance, met Elvis Costello op elektrische viool, is afkomstig van het debuutalbum van Crazy horse uit 1971.
Conclusie: The resurrection of rust is goed te pruimen en mede door de inbreng van zijn band The Imposters is de vertrouwde Elvis Costello sound niet ver weg.
Tracks:
- Surrender to the rhythm
- I’m ahead if I can quit while I’m behind
- Warm house (and an hour of joy)
- Don’t loose your grip on love
- Maureen & Sam
- Everybody knows this is nowhere - Dance dance dance (medley)
Line-up
- Elvis Costello – zang, gitaar, piano, bas, mandoline, elektrische viool
- Allan Mayes – zang, gitaar
- Pete Thomas – drums
- Steve Nieve – orgel
- Davey Faragher – bas
- Bob Andrews – hammond, piano (track 1)