Gerritschinkel.nl Columns & meer

6feb/210

The Band – Saints and sinners (live 1983)

De Canadees-Amerikaanse rockband The Band is tot 1964 onder de naam The Hawks de  begeleidingsgroep van Ronnie Hawkins. Vanaf 1965 worden ze de begeleidingsband van Bob Dylan. Als Dylan lange tijd door een motorongeluk uit de roulatie is trekt de band zich terug in een gehuurd huis (Big Pink) in Woodstock en beginnen ze met het opnemen van eigen muziek. In 1968 verschijnt hun debuutalbum Music from Big Pink. In 1976 besluit The Band zich, vooral op initiatief van zanger-gitarist Robbie Robertson, op te heffen en zich te gaan richten op individuele projecten. Hun afscheid wordt op grootste wijze gevierd op 25 november 1976 (Thanksgiving Day) in Winterland Ballroom in San Francisco. The Band ontvangt tijdens dit concert (The Last Waltz) een groot aantal gasten (o.a. Bob Dylan, Ronnie Hawkins, Muddy Waters, Neil Young, Joni Mitchell, Dr. John, Van Morrison, Eric Clapton, Paul Butterfield en Neil Diamond). Martin Scorsese legt dit legendarische concert vast op film die in 1978 wordt uitgebracht. In 1977 komt Islands uit, het laatste album van The Band in de originele samenstelling. Hierna houdt The Band het voor gezien.

In 1983 brengt Levon Helm The Band weer bij elkaar. Alleen Robbie Robertson is er niet meer bij. Aangevuld met leden van The Cate Brothers Band, begint The Band weer te toeren. Hoe The Band bij hun comeback in 1983 klonk is te horen op het vorige maand uitgebrachte album Saints and sinners.

Levon Helm opent met fraaie mandolineklanken opwindend Rag mama rag. In de ballad Long black veil, neemt Rick Danko de leadvocals voor zijn rekening en Garth Hudson de accordeon. Een sterk punt bij The Band is dat ieder bandlid, m.u.v. Garth Hudson, leadvocalist is. In The shape I’m in is dat Richard Manuel. Danko zingt daarna weer melancholisch in de mooie ballad It makes no difference met Hudson ditmaal op saxofoon. Levon Helm, die naast zich ook Terry Cagle (en ook af en toe Richard Manuel) op drums weet, geeft een intense mondharpsolo ten beste in Milkcow blues van Kokomo Arnold en unior Parker’s klassieker Mystery train. De gitaarsolo van Earl Cate is ook fraai en doet eigenlijk niet onder voor Robbie Robertson. Ook in King Harvest (has surely come) is het gitaarspel van Cate fraai. Na Stage fright, met een keyboardsolo, wisselen Helm en Danko elkaar in The W.S. Walcott medicine show met de leadvocals af en scheurt Hudson er weer stevig op los met zijn saxofoon. You don’t know me is een door Manuel ingetogen gezongen ballad. Swingend met mondharpsolo’s, een hamerende piano en een saxsolo is de jumpblues Caledonia. Garth Hudson mag daarna excelleren op keyboards met zijn beroemde lange intro van Chest fever. Java blues is een fraaie blues afkomstig van Rick Danko’s debuutalbum uit 1977. De afsluiter is een lekkere versie van Willie and the hand jive van Johnny Otis.   

Conclusie: The Band bleek het musiceren in 1983 nog niet te hebben verleerd. Ook zonder Robbie Robertson liet de band horen dat hun muziek vooral ook live van grote klasse is. 

Tracks:

  1. Rag mama rag
  2. Long black veil
  3. The shape I’m in
  4. It makes no difference
  5. Milk cow blues
  6. Mystery train
  7. King Harvest (has surely come)
  8. Stage fright
  9. The W.S. Walcott medicine show
  10. You don’t know me
  11. Caledonia
  12. Chest fever
  13. Java blues
  14. Willie and the hand jive

Line up:

  • Rick Danko – bas, gitaar, zang
  • Levon Helm – drums, zang, mandoline, mondharp
  • Garth Hudson – keyboards, saxofoon, accordeon
  • Richard Manuel – piano, orgel, zang, drums
  • Terry Cagle – drums, backing vocals
  • Earl Cate – gitaar, backing vocals
  • Ernie Cate – keyboards
  • Ron Eoff – bas
Reacties (0) Trackbacks (0)

Nog geen reacties


Leave a comment

Nog geen trackbacks.