Gerritschinkel.nl Columns & meer

13jul/200

Meters maken

‘We zijn op de goede weg, maar we moeten nog wat meters maken’. Jargon van een voetbaltrainer die vindt dat zijn team er nog lang niet is. Ik moest aan de term ‘meters maken’ denken toen vorige week de indelingen van de nieuwe voetbalcompetitie bij de amateurs bekend werd. De Goudse voetbalclubs kunnen hun borst natmaken bij de uitwedstrijden. Niet allemaal, want voor SV Gouda verandert er niets. In de 3e klasse A treft men dezelfde tegenstanders als het afgelopen seizoen.

Maar neem het naar de 1e klasse B gepromoveerde ONA. Een snelle rekensom leert dat Willem Dekker c.s. ruim 1200 kilometers voor de kiezen krijgen. Maar liefst vijf keer mag men naar Noord-Brabant. Nog een geluk dat ze niet naar VC Vlissingen hoeven. Scheelt toch bijna 300 kilometer. Afijn, stadgenoot Olympia weet er alles van.

Nu ik toch aan het rekenen ben, hoofdklasser Jodan Boys was al gewend aan lange reizen. Ze hoeven nu alleen niet meer naar Aalten, een ‘winst’ van zo’n 300 kilometer. Al met al zal de kilometerteller in het nieuwe seizoen de 1500 aantikken.

Voor 2e klasser SV DONK verandert er nauwelijks iets. Allemaal oude bekenden. Voor 4e klasser GSV is het nieuwe seizoen ook geen verrassing. Zij kunnen met één volle tank benzine die 350 kilometer wel afleggen.

Kortom, het wordt kilometers maken! De voetballers mogen trouwens niet klagen als ze b.v. naar Damlust kijken. De Goudse dammers hebben bijna 2000(!) kilometers voor de boeg.

Tot zover mijn globale rekensommen. Het is nu te hopen dat de voetballers bij uitwedstrijden door hun trouwe supporters worden gesteund. Als ze überhaupt al welkom zijn want wat dat betreft belooft het beleid bij het betaald voetbal niet veel goeds.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
8jul/200

Heather Ann Lomax – All this time

De in Los Angeles, California, woonachtige Heather Anne Lomax wordt door het Amerikaanse tijdschrift American Songwriter beschouwd als de meest expressieve zangeres die er momenteel is. Ze combineert volgens het blad de folky puurheid van Joan Baez met de rockende ziel van Janis Joplin. Verder worden er vergelijkingen gemaakt met Linda Ronstadt en Patsy Cline. Er konden slechtere voorbeelden worden genoemd lijkt mij. Volgens Lomax zelf hebben Emmylou Harris, Linda Ronstadt, Elvis Presley, Maria McKee en de Ierse singer-songwriter Hozier haar ‘geholpen’ met haar huidige sound.

Haar album Heavy load uit 2014, dat onder haar vorige naam Michael-Ann verscheen, werd gekozen tot een van de 10 beste americana albums van Los Angeles. Dit album won ook de Week Award van Music Row Magazine in Nashville, Tennessee.

Onlangs verscheen All this time, het nieuwe album van Heather Anne Lomax. Lomax werd bij de songs op dit album geïnspireerd door de legendarische Sun Sessions van Elvis Presley uit 1954 en 1955. Zoals ik al eerder zei was Elvis een van de inspirators van Lomax.

Het openings- en titelnummer All this time is een lekkere uptempo countryrocker met prettig gitaarwerk, een tinkelende piano en fraaie backing vocals. Indringend is de zang van Lomax in Prison cell, een song met meerdere tempowisselingen. De bluegrasssfeer van de Appalachen horen we in het explosieve Better luck, een nummer met mooi akoestisch gitaarwerk, een verpletterende fiddle solo, een Bo Diddley achtig ritme en een song die herinneringen oproept aan het nummer Faith van George Michael. My dog is een mooi klein liedje met vrolijke oh oh uitroepen. Lomax laat haar uitstekende vocale kwaliteiten horen in de heerlijke countrysong Heat don’t lie, met mooie backing vocals en fiddle. Schitterend is ook de zang in Comfort me, waarin Lomax verhaalt over het verlies van haar twee adoptiemoeders. Stevig is Mr. Popular, een song over een narcistisch persoon. Crumbs, dat vorig jaar november op single verscheen, is een ballad die doet denken aan Wicked game van Chris Isaak. In het uptempo Six foot under en See you again zijn naast het mooie akoestische gitaarwerk ook felle elektrische gitaarlicks te horen. Het album wordt sterk afgesloten met de schitterende en uitstekend geïnstrumenteerde ballad Just like yours.

Conclusie: All this ttime is een zeer album van een uitstekende zangeres.

Tracks:

  1. All this time
  2. Prison cell
  3. Better luck
  4. My dog
  5. Heart don’t lie
  6. Comfort me
  7. Popular
  8. Crumbs
  9. Six foot under
  10. See you again
  11. Just like yours

Line-up:

  • Heather Anne Lomax – zang, gitaar
  • Zachary Ross – elektrische gitaar, backing vocals
  • Ty Bailie – orgel, keys
  • Ben Peeler-Weissenborn – fiddle, backing vocals
  • Aubrey Richmond – fiddle, backing vocals
  • John “JT” Thompson – keys
  • David Goldstein – drums
  • Chris Joyne – orgel, keys, accordeon
  • Rob Hempreys – drums
  • Rosa Pullman – wurlitzer, backing vocals
  • Maesa Pullman – backing vocals
  • Ronee Martin – backing vocals
  • Danielle Fife – backing vocals
  • Jason Hiller – bas, backing vocals
6jul/200

Nederlandse klimgeiten

Als we niet geconfronteerd waren met het coronavirus hadden we nu midden in het EK voetbal gezeten en de eerste week van de Ronde van Frankrijk achter de kiezen. Maar helaas,  het EK voetbal is verschoven naar 2021 en ook de Ronde van Frankrijk is verplaatst.

Om al een beetje in de tourstemming te komen keek ik zondag naar Studio Sport. Prachtige soms gruizige beelden. Helmen zijn nergens te bekennen. Theofiel Middelkamp die in 1936 als eerste Nederlander een touretappe wint. Jan Nolten die in 1952 100 meter voor de finish wordt ingehaald door de befaamde Fausto Coppi. Gele truidrager Wim van Est die in 1951 in de 13e etappe (!) in een ravijn rijdt. Maar de Pontiac van IJzeren Willem loopt nog. De schokkende laatste beelden van Tom Simpson op 13 juli 1967 op de flanken van de Mont Ventoux. De victorie van Jan Janssen in 1968, nog net voor het tijdperk van De Kannibaal aanbreekt. De Kannibaal, de grootste Belgische wielrenner allertijden. Ongelofelijk dat ze iemand als André Hazes jr. aan tafel uitnodigen, iemand die nog nooit van Eddy Merckx heeft gehoord. Maar ja, er worden tegenwoordig wel meer zogenaamde kenners bij talkshows uitgenodigd.

Centraal in de uitzending stonden de Nederlandse klimgeiten in de Ronde van Frankrijk. De historische overwinningen in de jaren ’70 en ’80 op de Alpe d’Huez van Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Peter Winnen, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse. De door Mart Smeets luid bejubelde zege van Michael Boogerd op La Plagne in 2002. Later bleek er een behoorlijke smet aan te kleven. Tom Dumoulin die in 2018 een heuvelachtige tijdrit met 1 seconde verschil wint van  Chris Froome. Prachtig!

En nu hopen dat het circus op 29 augustus echt van start gaat.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties
3jul/200

Atlanta Rhythm Section – Georgia on my mind (live 1978)

Het verhaal van The Atlanta Rhythm Section (ARS) begint in 1970 in Doraville, een stadje ten noordoosten van Atlanta, Georgia, als huisband van Studio One. Studio One was een van de meest vooraanstaande studio’s in Atlanta waar artiesten als Al Kooper, Lynyrd Skynyrd, Joe South, Bonnie Bramlett, Dickey Betts, BJ Thomas en Billy Joe Royal opnamen maakten. De eerste samenstelling van ARS bestond uit zanger Rodney Justo, gitarist J.R. Cobb, gitarist Barry Bailey, bassist Paul Goddard, toetsenist Dean Daughtry en drummer Robert Nix. ARS speelde 3-4 dagen per week op albums van anderen en de band werkte vervolgens aan eigen materiaal. Ze namen een demo op met instrumentals en verzamelden gedurende een paar jaar materiaal voor een eigen album. Deze demo leverde een platencontract bij MCA/Decca op zo en begon ARS dus officieel. In 1971 nam ARS hun debuutalbum The Atlanta Rhythm Section op, dat in 1972 werd uitgebracht. In 1974 tekende ARS een platencontract bij Polydor en de band werd steeds bekender, vooral na het uitbrengen van de albums Dog days (1975) en Red tape (1976). De succesperiode van ARS lag tussen 1977 en 1980 met het baanbrekende album Champagne jam (1978). ARS onderging in de jaren daarna veel wisselingen in de bezetting en de successen bleven uit, maar treedt tegenwoordig in de VS nog steeds op.

In 1978 trad ARS op in het befaamde wekelijkse radioprogramma The King Biscuit Flower Hour. Onder de titel Georgia on my mind, the full KBFH 1978 Atlanta Broadcast, verschenen onlangs de opnamen hiervan op cd.

Na de aankondiging met commercials gaat ARS, na het welkom ‘so good to be back in Atlanta’, uptempo van start met de met een vette southernrocksaus overgoten Back up against the wall. Daarna volgt een lange (ruim 11 ½ minuut) uitgesponnen versie van Champagne jam. Southern bluesrock met felle gitaarduels. Met So into you had ARS een hit waarmee ze in de VS doorbraken. Het nummer krijgt hier een mooie lange uitvoering met funky basspel en fraaie gitaarduels. Het melodieuze Imaginary lover, ook een succesvolle single, wordt met applaus begroet. Stevige funky bluesrock, met een sterke ritmesectie, is daarna te horen in Another man’s woman, een song van hun succesvolle album Red tape. Jam, de titel zegt het al, is een ruim tien minuten lange jamsessie met spetterende gitaren, een lange fameuze bassolo en een drumsolo. Het uur wordt, afwijkend van hun overige songs, uitgeluid met een spetterende sneltreinversie van Little Richard’s Long tall Sally.

Conclusie: The Atlanta Rhythm Section bevond zich in 1978 in topvorm. Het bewijs wordt met het album Georgia on my mind geleverd.

Tracks:

  1. Intro
  2. Back up against the wall
  3. Champagne jam
  4. So into you
  5. Imaginary lover
  6. Another man’s woman
  7. Jam
  8. Long tall Sally
  9. Outro

Line up:

  • Ronnie Hammond – zang
  • Barry Bailey – gitaar
  • J.R. Cobb – gitaar
  • Paul Goddard – bas
  • Dean Daughry – toetsen
  • Robert Nix – drums