Blues Company – Ain’t givin’up
Blues Company is een Duitse bluesband uit Osnabrück die op 21 mei 1976 wordt opgericht door Todor Todorovic en Christian Rannenberg. In hun beginperiode fungeert Blues Company als een begeleidingsband voor bluesmuzikanten die door organisator Rolf Schubert naar Europa worden gehaald. In 1980 komt het eerste album van Blues Company uit, een live lp. Sindsdien zijn er ruim 20 albums verschenen. Blues Company is de langst bestaande en meest succesvolle bluesband in Duitsland. Er zijn in de loop der jaren weinig wisselingen in de bezetting geweest. Zanger-gitarist Mike Titre is sinds 1980 lid, drummer Florian Schaube sinds 2000 en bassist Arnold Ogrodnik ook al meer dan 10 jaar. In hun ruim 40-jarige bestaan heeft de band meer dan 4000 optredens verzorgd in 14 landen.
Vorige maand is er weer een nieuw album van Blues Company verschenen, Ain’t givin’ up, een album met acht eigen songs en drie covers. Op dit album zijn de Fabulous BC Horns en The Soul Sistaz ook prominent aanwezig evenals special guest John Hondorp op Hammond B-3.
Met het titelnummer, de midtempo soulblues Ain’t givin’ up, wordt meteen lekker afgetrapt met vet gitaarwerk, blazers, The Soul Sistaz en een fraaie lange hammondsolo. In de bonkige gitaarblues Guns, met een zware ritmesectie en mondharp, neemt Mike Titre de leadvocals voor zijn rekening. Na de soulblues The news, met weer volop blazers en backing vocals, volgt Waiting for springtime, een lange instrumental met scherpe gitaarsolo’s en solo’s van de blazers. In de uptempo soulblues Sticks and stones is gitarist Titre weer de leadzanger. Sfeervol is de vertolking van Hoagy Carmichael’s Georgia on my mind, vooral bekend van Ray Charles. Mooi gezongen en voorzien van een lange melodieuze basssolo. One shot is een jumpblues waar ook Bill Wyman’s Rhythm Kings patent op hebben. Een ‘lopende’ bas, backing vocals, en blazers inclusief een spetterende saxsolo. De tweede instrumental op het album is Balsha’s dream, met mooi ingetogen gitaarspel. Verrassend is Route 66, de klassieker van Bobby Troup vooral bekend geworden in de uitvoering van Nat King Cole, Chuck Berry en The Rolling Stones. Hier een mooie jazzy versie, met een heerlijke Hammondsolo en Volker Winck solerend op sax. Na de boogie-achtige bluesstomper I’m mad eindigt het album indrukwekkend met de gospel Precious lord van Rev. Thomas Andrew Dorsey. Onvergetelijk zijn de uitvoeringen van deze song van o.a. Mahalia Jackson, The Blind Boys of Alabama, Aretha Franklin, Sister Rosetta Tharpe, Nina Simone, Al Green en Mavis Staples, om er maar een paar te noemen. Maar de versie van Blues Company mag er zeker ook wezen. Mooi gezongen met subtiele begeleiding.
Conclusie: Na het beluisteren van dit fijne album vind ik het niet zo gek dat Blues Company al zoveel jaren meedraait in de Duitse bluesscene. Top.
Tracks:
- Ain’t givin’up
- Guns
- The news
- Waiting for springtime
- Sticks and stones
- Georgia on my mind
- One shot
- Balsha’s dream
- Route 66
- I’m mad
- Precious lord
Line up
- Todor ‘Tosho’ Todorovic – zang, gitaar
- Mike Titre – gitaar, slide, harmonica, zang (track 2,5)
- Arnold Ogrodnik – (double) bas
- Florian Schaube – drums, percussie
- John Hondorp – hammond B-3
- The Fabulous BC Horns – Volker Winck (sax), Uwe Nolopp (trompet, flugelhorn)
- Seda Devran en Maria Nicolaides (The Soul Sistaz) – backing vocals
Wat zijn precies de regels?
Na de vele regen vorige week sloeg het afgelopen weekend ineens de lente toe. Vogels floten uitbundig, eenden kwetterden in de sloten, de terrassen zaten overvol en de zonnestralen daalden weldadig neer. Afgelopen zaterdag was, zo hoorde ik, de warmste 16 februari die er ooit is gemeten.
En op die mooie lentedag toog ik naar Capelle aan den IJssel om te kijken of Jodan Boys de 2e periodetitel in de wacht zou slepen. Dat lukte die middag niet. Misschien a.s. zaterdag?
Maar voetbal is relatief en wordt totaal onbelangrijk als er op de tribune vlak naast je een toeschouwer een hartstilstand krijgt. De wedstrijd werd uiteraard stilgelegd en de supporter werd door dappere hulpverleners, waaronder de vrouw van de trainer van Jodan Boys, deskundig gereanimeerd. Opluchting alom. De wedstrijd werd desondanks weer hervat alsof er niets was gebeurd. Ik vroeg me wel af of er bij zo’n situatie eenduidige richtlijnen van de KNVB bestaan. Ik heb met een dubbel gevoel het restant van de wedstrijd verslagen.
Zondag was de lente ook volop aanwezig in het landelijke Stompwijk. ONA wilde na een aantal nederlagen wel weer eens drie punten binnenslepen. Trainer Theo van Eck moest wel improviseren en had good old Robin Plomp zover gekregen mee te doen. En Plomp wilde zich graag bewijzen. Maar hij had buiten de scheidsrechter gerekend. Zijn pasfoto op de spelerskaart was niet goed. En daar waar je bij bijna alles dan gewoon je ID-kaart kunt laten zien om te bewijzen wie je bent, wilde deze scheids daar niets van weten. Speelverbod! Ik ben ook hier benieuwd of hieromtrent bij de KNVB duidelijke regels bestaan of dat het aan de goodwill van de scheidsrechter wordt overgelaten.
